quote:

---

ΧΑ, ΧΑ !! Αυτή ήταν η αντίδραση σου, η σκέψη σου είχε αλλη μορφή.
Αναλογίσου να δεις ...

Οι σκέψεις είναι δυνατότητα και αυτός που τις σχηματίζει τους την παρέχει.

---

quote:

---

χμ... δηλαδή δεν θα μπορούσε .. να είναι πρόθεση ..

---

quote:

---

Σίγουρα είναι πρόθεση, αν δεν ήταν δεν θα ήθελες να γράψεις.
Η πρόθεση εχει απο πίσω μια προσδοκία. π.χ καταθέτεις επειδή προσδοκείς τους τόκους, οπως λές.
Το ερωτημα είναι γιατί τους θέλεις τους τόκους και οταν θα τους πάρεις τι θα τους κάνεις?

---

sorry ... αλλά αυτό είναι δικός μου Λογαριασμός…

quote:

---

Αυτό το γνωρίζεις η ήταν απλώς μια αυθόρμητη αντίδραση σε ενα συναίσθημα?

---

Συγνώμη δεν την κατάλαβα την ερώτηση… τι να γνωρίζω.. το αποτέλεσμα..? σε ποιο συναίσθημα αναφέρεσαι.. ?

quote:

---

Δλδ αν εσύ δεν πιστεύεις οτι υπάρχει η βαρύτητα όπως έλεγε μια φίλη και πέσεις απο κάπου ψηλά δεν θα πάθεις τίποτα...

Όταν μια δύναμη υπάρχει,εχει ισχύ ανεξάρτητα του αν το πιστεύουμε..
Απλώς οταν το γνωρίζουμε ξέρουμε και πως να το αντιμετωπίσουμε ενω αν δεν το γνωρίζουμε το αφήνουμε να δρά ανενόχλητο και τα βάζουμε με την μοίρα μας. Η μια πλευρά....
Η άλλη είναι ο φόβος της καλοτυχίας μας.

---

Δεν θα αμφισβητήσω ότι υπάρχει βαρύτητα.. αλλά αυτό που αμφισβητήσω είναι ….. το τι είναι….
"συ είπες"... ότι είναι δύναμη ..

προσωπικά όπως το βλέπω …Η δύναμη/ενέργεια που δεν έχει την δύναμη να σε αλλάξει δεν είναι δύναμη.. …είναι κάτι άλλο (ίσως …θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε συνήθεια εάν θες ) …
όπως πχ … δεν υπάρχει καμιά επιρροή ή δύναμη για σένα από και προς τους θεούς ή πιστεύω…κάποιας μικρής πολυθεϊστικής ομάδας σε κάποιο νησάκι του Ειρηνικού Ωκεανού… (τίποτα μωρέ ...είναι μερικές περίεργες συνήθειες και έθιμα που έχουν)…

έτσι και με τον καλό μας χριστούλη … η βαρύτητα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που ήταν… (γιατί διαφορετικά θα ήταν ένα πνιγμένο εβραιόπουλο…) οπότε δεν είχε πρόβλημα να περπατήσει στο νερό σύμφωνα με την θέληση του…...όπως βέβαια και διάφορα άλλα μαγόπουλα όπου φημολογείται ότι πετάγανε…(βλέπε παράδειγμα Σίμωνας ο Μάγος..)

βέβαια το θέμα είναι να γνωρίζουμε τι είμαστε .. και το τι θέλουμε να γίνουμε …και ξεκινάς με το να πιστέψεις ότι … όλα έχουν την δύναμη να γίνουν - ή όλα επιτρέπονται…... γιατί τότε διαφορετικά δεν είχες την πρόθεση να το κάνεις και να αλλάξεις … (θα έλεγες… μα καλά τι βλακείες μας λένε …δηλ, εάν πέσω από το παράθυρο..μπλα..μπλα)

και μιας και μιλάμε για βλακείες ... μου άρεσε αυτό που έβαλες απο τον Οσκαρ Ουάϊλντ
Ο αληθινός βλάκας,
αυτός που οι θεοί σαρκάζουν ή βασανίζουν,
είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον εαυτό του!

Γιώργος
πως λέμε ...ποιά μικρή θεότητα θα βασανίσουμε σήμερα...!!?

quote:

---

έτσι και με τον καλό μας χριστούλη … η βαρύτητα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που ήταν… (γιατί διαφορετικά θα ήταν ένα πνιγμένο εβραιόπουλο…) οπότε δεν είχε πρόβλημα να περπατήσει στο νερό σύμφωνα με την θέληση του…...όπως βέβαια και διάφορα άλλα μαγόπουλα όπου φημολογείται ότι πετάγανε…(βλέπε παράδειγμα Σίμωνας ο Μάγος..)

---

quote:

---

Εγω παντως πετω 23 και 29, (ελ. Βενιζελος), μαγοπουλο αν πετας και εσυ…την ιδια μερα, (κατά κει), καφεδακι … ευχαριστως.

---

http://esoterica.gr/forums/topic.aspTOPIC_ID=7937&whichpage=1&ARCHIVE

quote:

---

Πόσο όμως ρε σύ, ο άνθρωπος έχει χάσει την κοινωνικότητα και
τον συγχρωτισμό του σε εκδηλώσεις χαράς, όπως υπήρχαν παλιά... Μόνο άσχημα μας ενώνουν, πια... Πήξαμε στην πλερέζα...

---

Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι. Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη. Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση. Γνώση σημαίνει Δύναμη. Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια. Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης. Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά. Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά. Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις! Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ. Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε. Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω. Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά. Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής. Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή. Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...

Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.

Η πνευματικότητα σήμερα εντάσσεται σε έναν χώρο που έχει ως σύνορα τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό στο ένα άκρο και τον δογματικό αθεϊσμό στο άλλο. Στην πρώτη περίπτωση βλέπουμε μια προσπάθεια επιστροφής σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν - σε ένα παρελθόν όπου οι θρησκευτικές αξίες και δοξασίες κυριαρχούσαν «φυσιολογικά», δηλαδή χωρίς τη χρήση βίας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Στη μεταπαραδοσιακή, πλήρως διαφοροποιημένη μετανεωτερική κοινωνία, λόγω της εκκοσμίκευσης και της εξατομίκευσης, μια τέτοιου είδους ολοκληρωτική θρησκευτική κυριαρχία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω αυταρχικών, καταπιεστικών μηχανισμών. Είναι προφανές πως μια θρησκευτικότητα που βασίζεται στην καταπίεση δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε έναν αντιπνευματικό, αλλοτριωμένο τρόπο ζωής.

Στο άλλο άκρο ο μαχητικός αθεϊσμός αντικαθιστά την κυριαρχία του θρησκευτικού με αυτήν του επιστημονικού (βλ. άρθρο μου στο «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «Υπάρχει Θεός;», 16.12.07). Εδώ η επιστήμη δεν έχει όρια. Δυνητικά μπορεί να λύσει όχι μόνο τα προβλήματα που σχετίζονται με το πώς λειτουργεί ο κόσμος αλλά και τα ηθικά και υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτού του είδους ο θετικιστικός, λογοκεντρικός επιστημονισμός είτε οδηγεί στη χρήση μαζικής βίας (όπως ο «επιστημονικός μαρξισμός» στη Σοβιετική Ενωση) είτε οδηγεί σε έναν στείρο, βαθιά αντιπνευματικό δογματισμό.

Η ανάπτυξη μιας γνήσιας πνευματικότητας σήμερα - είτε πάρει θρησκευτική είτε κοσμική μορφή - έχει ως βασική προϋπόθεση την υπέρβαση/απόρριψη και του θρησκευτικού και του επιστημονικού δογματισμού.

Η θρησκευτική πνευματικότητα

Αυτή δεν βασίζεται ούτε σε ιερά κείμενα ούτε σε τελετουργίες ούτε σε τυποποιημένα πιστεύω. Στα μυστικιστικά ρεύματα όλων των μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων η πνευματικότητα χαρακτηρίζεται από τη via negativa. Από μια προσπάθεια προσέγγισης του θείου, χωρίς τη χρήση νοηματικών κατηγοριών, λογικών αναλύσεων ή εργαλειακών υπολογισμών. Γιατί όσο ο πιστός προσπαθεί να προσεγγίσει τον Θεό ρασιοναλιστικά τόσο απομακρύνεται από αυτόν. Το θείο προσεγγίζεται όχι καταφατικά αλλά αποφατικά: με την «κένωση», δηλαδή με το άδειασμα της ψυχής από διάφορα εμπόδια (πάθη, εγωισμούς, λογοκεντρισμούς κτλ.) που θέτουν φραγμούς στην άμεση επικοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο. Ο πιστός - μέσω ασκητικών πρακτικών όπως η αέναη προσευχή, ο διαλογισμός, η νηστεία κτλ. - γίνεται σταδιακά ένα άδειο δοχείο έτοιμο να δεχτεί τη θεία χάρη. Με άλλα λόγια ο παραπάνω προσανατολισμός οδηγεί σε μια μη εργαλειακή, υπερβατικά «ερωτική» σχέση του υποκειμένου με τον Θεό. Οδηγεί σε ένα χωρίς προϋποθέσεις άνοιγμα του πιστού, όχι μόνο προς τον Θεό αλλά και προς τον συνάνθρωπο.

Η έμφαση στο αποφατικό παρά στο καταφατικό παίζει κεντρικό ρόλο στην ορθόδοξη παράδοση της ανατολικής εκκλησίας (V. Lossky). Σε μικρότερο βαθμό, υπό την μορφήν της λεγόμενης αρνητικής θεολογίας, την βρίσκουμε στην καθολική και προτεσταντική παράδοση. Και βέβαια βρίσκει κανείς αποφατικά στοιχεία (με την ευρεία έννοια του όρου) στον ισλαμικό σουφισμό, στον ινδουισμό, στον βουδισμό κτλ.

Στα σημερινά μεταπαραδοσιακά, μετανεωτερικά πλαίσια η αναβίωση της θρησκευτικότητας δεν παίρνει μόνο φονταμενταλιστικές αλλά και πνευματικές μορφές. Σε μια περίοδο όπου, λόγω της παγκοσμιοποίησης, τα θρησκευτικά δόγματα σχετικοποιούνται (R. Robertson), οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως καμία θρησκεία, καμία Εκκλησία δεν κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας. Αντιλαμβάνονται επίσης πως ενώ το δόγμα χωρίζει το βίωμα ενώνει τους ανθρώπους. Σε αυτό το νέο πλαίσιο η θρησκευτική πνευματικότητα έχει μεγάλη απήχηση σε νέες και νέους που ενδιαφέρονται λιγότερο για το Χρηματιστήριο και τον καταναλωτισμό και περισσότερο για μεταϋλιστικές αξίες και συμπεριφορές (R. Inglehart). Σε νέες και νέους που απορρίπτουν τους δογματισμούς και τις εθνικοθρησκευτικές μισαλλοδοξίες και στρέφονται στη βιωματική, υπαρξιακή διάσταση της θρησκείας. Αυτή βέβαια είναι η διάσταση που τονίζεται στη μυστική θεολογία και στην παράδοση του μοναχισμού. Στη σημερινή εποχή στοιχεία αυτής της παράδοσης, σε ηπιότερο βέβαια βαθμό, δεν περιορίζονται σε κάποιες πνευματικές ελίτ. Διαχέονται στους κοινούς θνητούς μέσω του διαλογισμού και συναφών πρακτικών.

Εδώ πρέπει να τονιστεί πως η μετανεωτερική ακραία εξατομίκευση (η «νέα ατομικότητα» κατά τον Α. Giddens και U. Beck), η σχετικοποίηση των θρησκειών και η έμφαση στο βίωμα παρά στο δόγμα συχνά οδηγεί στον θρησκευτικό συγκρητισμό. Σε αυτή την περίπτωση το υποκείμενο συγκεντρώνει επιλεκτικά στοιχεία από διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις, κατασκευάζοντας έτσι τη δική του θρησκευτική ταυτότητα. Δεν είναι όμως απαραίτητο να συμβεί αυτό. Η θρησκευτικότητα a la carte μπορεί να αποφευχθεί όταν ο πιστός δώσει μεγαλύτερη έμφαση στη βιωματική διάσταση μόνο στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης Εκκλησίας/θρησκευτικής παράδοσης.

---------------------------------------------

Η αντίθεση στον φονταμενταλισμό

Η θρησκεία, στη θετική εκδοχή της, βοηθάει την ανάπτυξη της πνευματικής διάστασης που είναι εγγενής στο ανθρώπινο είδος. Δεν είναι όμως η θρησκεία το μόνο μέσο για την ανάπτυξη της πνευματικότητας. Αν η θρησκευτική πνευματικότητα επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση του ανθρώπινου με το θείο, η κοσμική πνευματικότητα επικεντρώνεται στη σχέση του υποκειμένου με τον άλλο. Και εδώ η αποφατική λογική, στο πλαίσιο της μετανεωτερικότητας, παίζει σημαντικό ρόλο.

Θα πάρω ως κύριο παράδειγμα το έργο του Martin Buber. Ο Buber, έπειτα από μια περίοδο μυστικιστικών και υπαρξιακών προβληματισμών, διαμόρφωσε μια θεωρία περί ηθικής και πνευματικότητας στο κέντρο της οποίας είναι η διάκριση μεταξύ δύο τύπων σχέσεων: η σχέση «εγώ - αυτό» και η σχέση «εγώ - εσύ». Η πρώτη σχέση βασίζεται σε μια εργαλειακή ορθολογικότητα. Το υποκείμενο σχετίζεται με τον άλλο μέσω χειρισμών που έχουν ως απώτερο σκοπό τον έλεγχο, την κυριαρχία. Αντίθετα στη σχέση «εγώ - εσύ» ο άλλος δεν ανάγεται ούτε σε αντικείμενο ούτε θεωρείται η προέκταση του εγώ. Εδώ η σχέση βασίζεται σε διαπροσωπική αμοιβαιότητα στο πλαίσιο της οποίας το υποκείμενο διατηρεί την αυτονομία του ενώ παράλληλα «ανοίγεται» προς τον άλλο, κατανοώντας βαθιά την κατάστασή του. Είναι ακριβώς μέσα σε αυτόν τον διαπροσωπικό χώρο της ανοιχτής, μη διαστρεβλωμένης, επικοινωνίας, όπου το ηθικό και το πνευματικό αναδύονται. Με αποφατικούς όρους, το ηθικό και το πνευματικό δεν απορρέουν ούτε από ιερά κείμενα ούτε από καντιανού τύπου λογικές αναλύσεις. Πιο γενικά, οποιαδήποτε απόπειρα κωδικοποίησης, κατάταξης ή τυποποίησης (ανεξάρτητα από το αν είναι θρησκευτικής ή άλλης έμπνευσης) αποκλείει αυτόματα την αυθεντική «συνάντηση». Και αυτό γιατί κάθε συνάντηση είναι μοναδική, ανεπανάληπτη. Ως τέτοια δεν μπορεί να υπαχθεί σε οποιαδήποτε γενική κατηγορία ή έννοια. Το αυθεντικά ηθικό και πνευματικό δεν είναι εξωγενές αφού απορρέει από την ίδια τη συνάντηση.

Παρόμοια θεωρία περί του ηθικού και του πνευματικού βρίσκουμε στα γραπτά του Emmanuel Levinas. Ο Levinas απορρίπτει τον «θεμελιωτισμό» του ρασιοναλιστικού λόγου. Δηλαδή την προσπάθεια εξεύρεσης ηθικών αρχών που να βασίζονται σε αδιαμφισβήτητα οντολογικά ή λογικά/επιστημονικά θεμέλια. Κατά τον εβραίο φιλόσοφο το ηθικό και το «καλό» δεν απορρέουν ούτε από θεολογικά δόγματα ούτε από λογικο-αναγωγικές αναλύσεις. Από την άλλη μεριά όμως ο Levinas αντιτίθεται στον μεταμοντέρνο ηθικό σχετικισμό. Το ηθικό και το πνευματικό αναδύονται σε έναν χώρο όπου το υποκείμενο αντιδρά αυθόρμητα, χωρίς σχεδιασμούς, χωρίς τη λογική του δούναι και λαβείν στον άλλο που ζητάει βοήθεια. Το καλό είναι η ευθύνη που νιώθει το υποκείμενο απέναντι σε κάποιον που είναι διαφορετικός, ξένος, ανίσχυρος.

Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να συμπεράνει πως και στον Buber και στον Levinas το ηθικό δεν ταυτίζεται πλήρως με το πνευματικό. Οταν ο άνθρωπος ακολουθεί πιστά κωδικοποιημένους ηθικούς κανόνες είναι μεν ηθικός, αλλά όχι αναγκαστικά και πνευματικός. Το ηθικό ενέχει πνευματικότητα μόνο όταν δεν επιβάλλεται από τα έξω αλλά αναδύεται μέσα από μια σχέση μη διαστρεβλωμένης, ανοιχτής επικοινωνίας. Τέλος, ένας τρίτος τύπος πνευματικότητας (που μπορεί να πάρει και θρησκευτικές αλλά και κοσμικές μορφές) μεταθέτει το κέντρο βάρους από τη διαντίδραση στην ενδοόραση, από τη σχέση εαυτού - άλλου στη σχέση του υποκειμένου με τον εαυτό του. Αυτού του είδους την πνευματικότητα - με την οποία δεν έχω τον χώρο να ασχοληθώ εδώ - τη συναντάμε συχνά στις παραδόσεις ανατολικών θρησκειών όπου ο διαλογισμός παίζει κεντρικό ρόλο.

Συμπερασματικά, το πνευματικό προσδιορίζεται ως απόλυτη αντίθεση προς τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τον δογματικό αθεϊσμό. Στη θρησκευτική μορφή του η πνευματικότητα αναπτύσσεται μέσα από μια μη εργαλειακή, μη λογοκεντρική, άμεση σχέση του ανθρώπου με το θείο. Οσο για την κοσμική πνευματικότητα αυτή βασίζεται σε μια σχέση ανθρώπου προς άνθρωπο, απαλλαγμένη από κάθε ωφελιμιστικό, εργαλειακό προσανατολισμό. Το ηθικό και το πνευματικό δεν επιβάλλονται αλλά αναδύονται σε έναν χώρο ανοιχτής, άμεσης, χωρίς προϋποθέσεις, επικοινωνίας. Στη μετανεωτερική κατάσταση η δίψα για αυθεντική πνευματικότητα (θρησκευτική ή μη) οδηγεί μακριά από στείρα δόγματα, λογικές αναλύσεις και ωφελιμιστικούς υπολογισμούς. Οδηγεί σε μια αποφατική λογική που θεωρεί το ξεπέρασμα εγωκεντρικών και λογοκεντρικών εμποδίων ως τη βασική προϋπόθεση για το άνοιγμα του υποκειμένου προς το θείο, προς τον άλλο ή/και προς τον εαυτό του.

Κάποτε συλλογίζομαι πως τούτα εδώ που γράφω
δεν είναι άλλο παρά εικόνες που κεντούν στο δέρμα
τους φυλακισμένοι ή πελαγίσιοι.

quote:

---

Μη μελαγχολείς ρε φιλαράκι...

---

Καλό απόγευμα

Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.

Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.

quote:

---

ο άνθρωπος
είναι το ον που θα φέρει την ευτυχία σ' αυτόν τον πλανήτη
σύντομα....

---

Η επίκληση στην αυθεντία είναι μια λογική πλάνη όπου κάποιος επικαλείται μια αυθεντία η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι αυθεντία. Για παράδειγμα, το να επικαλεστεί κάποιος τον Einstein για να υποστηρίξει ένα επιχείρημα στη θρησκεία, είναι μια άσχετη επίκληση στην αυθεντία. Ο Einstein ήταν αυθεντία στη φυσική, όχι στη θρησκεία. Αν όμως ήταν ραββίνος, το να επικαλεστεί κανείς τον ραββίνο Einstein για να υποστηρίξει ότι υπάρχει Θεός, θα ήταν πάλι μια άσχετη επίκληση στην αυθεντία μιας και η θρησκεία είναι από τη φύση της ένα αμφιλεγόμενο θέμα. Όχι μόνο διαφωνούν οι αυθεντίες της θρησκείας πάνω σε θεμελιώδη θρησκευτικά ζητήματα, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ίδια η θρησκεία είναι λανθασμένη. Η επίκληση μη-ειδικών σαν να ήταν ειδικοί ή η επίκληση ειδικών σε αμφιλεγόμενα θέματα για την υποστήριξη μιας άποψης, είναι εξίσου άσχετες με την ορθότητα της άποψης αυτής.

Η άσχετη επίκληση στην αυθεντία είναι ένα είδος γενετικής πλάνης, το να κρίνει δηλαδή κάποιος την ορθότητα μιας πρότασης με βάση την προέλευσή της παρά με βάση τα επιχειρήματα υπέρ και κατά. Αν η πρόταση προέρχεται από κάποιο άτομο που αναγνωρίζεται σαν αυθεντία, τότε η πρόταση θεωρείται αληθής. Ακόμα και αυθεντίες όμως μπορεί να κάνουν λάθη.

Οι επικλήσεις στην αυθεντία δεν γίνονται περισσότερο σχετικές με το να επικαλείται κανείς πολλές, αντί μιας, αυθεντίες που πιστεύουν ότι κάτι είναι αληθινό. Αν οι αυθεντίες μιλούν για πράγματα έξω από το πεδίο ειδίκευσης τους ή αν το θέμα είναι αμφιλεγόμενο, τότε το να παραθέτει κανείς ένα κατεβατό με υποστηρικτές μιας άποψης, δεν κάνει τις επικλήσεις αυτές σχετικές. Σε οποιοδήποτε αμφιλεγόμενο θέμα είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν εξίσου ικανές αυθεντίες που υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις. Αν αφμιλεγόμενοι ισχυρισμοί μπορούν να θεωρηθούν αληθείς επειδή υποστηρίζονται από ειδικούς, τότε και οι αντίθετες απόψεις θα ήταν αληθείς, κάτι που είναι παράλογο. Η αλήθεια ή η αναλήθεια, η λογικότητα ή το παράλογο μιας πρότασης, πρέπει να ισχύει ανεξάρτητα του ποιός την δέχεται ή την απορρίπτει.

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι δεν είναι άσχετο το να επικαλεστεί κάποιος μια αυθεντία για να υποστηρίξει έναν ισχυρισμό που δεν είναι ικανός να κρίνει. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, η αυθεντία πρέπει να μιλάει για κάτι μέσα στο πεδίο ειδίκευσης της και ο ισχυρισμός πρέπει να είναι κάτι που οι άλλες αυθεντίες του πεδίου δεν θεωρούν σαν αμφιλεγόμενο. Σε ένα πεδίο όπως η φυσική, είναι λογικό να δεχτούμε έναν ισχυρισμό που λέγεται από ένα φυσικό για κάτι μέσα στη φυσική και που οι άλλοι φυσικοί θεωρούν ότι είναι σωστός. Προφανώς πιστεύουν τον ισχυρισμό αυτό επειδή υπάρχουν ισχυρά στοιχεία που τον επαληθεύουν. Φυσικά τέτοιοι ισχυρισμοί μπορεί να αποδειχθούν τελικά ψευδείς, αλλά πρέπει να γίνει εμφανές ότι κανένας ισχυρισμός δεν γίνεται αληθής βάσει του ποιός τον πιστεύει.

[ Ο φόβος υπάρχει όχι μόνο σε συνειδητό επίπεδο, αλλά και βαθιά στο υποσυνείδητο. Υπάρχει ο φόβος που μας είναι οικείος και τον οποίο έχουμε συνηθίσει. Υπάρχει επίσης ο βαθύτερος φόβος, ο κρυμμένος, ο καλυμμένος. Είναι δυνατόν να απελευθερωθούμε από όλους μας τους φόβους;

Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε ολόκληρο το περιεχόμενο της συνειδητότητας. Πρέπει να κατανοήσουμε τη συνειδητότητα όχι σε σχέση με κάποιον – είτε αυτός είναι άγιος, δάσκαλος ή οτιδήποτε άλλο.

Πρέπει να κατανοήσουμε, ο καθένας για τον εαυτό του, τη συνειδητότητα που «είμαι εγώ» - όχι σε σχέση με ό,τι έχω μάθει από κάποιο βιβλίο ή από αυτά που μου έχουν πει. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να παρατηρήσω τον εαυτό μου.

…

Εχουμε χωρίσει την συνειδητότητα σε επιφανειακή και κρυμμένη. Η επιφανειακή είναι ο εκπαιδευμένος νους – κάποιος πηγαίνει στη δουλειά όσο κι αν βαριέται, διαβάζει εφημερίδες και αντιδρά στα ερεθίσματα που δέχεται. Αυτός είναι ο επιφανειακός νους.

Από την άλλη υπάρχει ο κρυμμένος νους. Ο νους αυτός είναι όλα τα λανθάνοντα στοιχεία του παρελθόντος. Ορισμένα από αυτά τα κομμάτια είναι ξύπνια, άλλα όχι.

…

Τώρα, πως αντιμετωπίζουμε τους επιφανειακούς φόβους; Συνήθως με διάφορους τρόπους : είτε το ρίχνουμε στο αλκοόλ, είτε πηγαίνουμε στην εκκλησία, είτε επαναλαμβάνουμε ένα μάντρα ή διαβάζουμε ένα βιβλίο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως όλα αυτά – το διάβασμα ενός βιβλίου, η επίσκεψη σε μια εκκλησία ή το αλκοόλ – είναι το ίδιο, διότι όλοι αυτοί οι τρόπου είναι τρόποι διαφυγής από τους φόβους τους οποίους γνωρίζουμε ότι υπάρχουν.

Το επόμενο βήμα είναι να εξοικειωθούμε με το υποσυνείδητο, με το οποίο δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι κι αυτό είναι δύσκολο.

Για να το καταφέρουμε αυτό, για να γνωρίσουμε το περιεχόμενο του υποσυνειδήτου μας χρειάζεται ένα είδος προσοχής, ένα είδος εντατικής παρατήρησης που δεν αναλύει, δεν επικρίνει, δεν απολογείται, δεν εξηγεί – απλώς παρατηρεί με προσοχή.

…

Στην προσοχή υπάρχει μια παντελής κενότητα, ειδάλλως δεν μπορεί κανείς να προσέξει.

…

Ο συνειδητός νους δεν πρέπει να αναζητά κάποιο αποτέλεσμα, δεν πρέπει να επιθυμεί την αλλαγή αυτού που παρατηρεί, δεν πρέπει να προσπαθεί να το ερμηνεύσει σύμφωνα με όσα του αρέσουν ή όσα τον δυσαρεστούν.

Πρέπει να είναι «ξύπνιος, χωρίς προκατάληψη», να είναι σε μια μη ερμηνευτική, μη επικριτική κατάσταση… Ο συνειδητός νους απλά παρατηρεί.

Τότε, τι ακριβώς είναι το υποσυνείδητο;

…

Είναι το παρελθόν με όλες του τις παραδόσεις και τις αξίες – όχι μόνο τις εμπειρίες του παρόντος, αλλά τις εμπειρίες, τη γνώση, τις αξίες αιώνων και αιώνων ανθρώπινης ιστορίας – διότι ο καθένας μας είναι το αποτέλεσμα όλων των ανθρώπων κι όχι απλά μόνο ένας άνθρωπος.

…

Το υποσυνείδητο είναι ολόκληρη η προσπάθεια της ύπαρξης του ανθρώπου, οι συγκρούσεις του, οι ελπίδες του , οι φόβοι του, οι απογοητεύσεις του. Όλα αυτά απηχούν το συλλογικό ασυνείδητο μέσω των κινήτρων, των παρορμήσεων, των κρυμμένων μυστικών του νου του ατόμου. Των μυστικών που ο συνειδητός νους αγνοεί παντελώς και τα οποία περιστασιακά, μέσω ονείρων, έρχονται στο φως. ]

Είναι ομως και άλλοι που δεν .... σε αυτούς απευθύνομαι και σε εμένα αν θέλεις ...
Ευχαριστώ πάντως για την διάθεση σου...

Ασχετο αλλά γράφω και ακούω μουσική...
σου αφιερώνω αυτό που ακούω ΄τωρα και νομίζω οτι είναι πολύ όμορφο..
http://www.youtube.com/watch?v=_OIFk2dQcno

Η Τελειότητα απο κάθε άποψη...

Αντε να προσγειωνόμαστε και λίγο...

υγ δεν γράφω μουσική αν και θα ήθελα να ξέρω να το κάνω.

"είναι ένα παράξενο και διαιωνιζόμενο λάθος της ανθρώπινης νόησης, να συγκινείται και να ενθουσιάζεται από τα θετικά παρά τ'αρνητικά" --Francis Bacon

Η Πόλωση Επιβεβαίωσης αναφέρεται σε ένα τύπο επιλεκτικής κρίσης όπου κάποιος έχει την τάση να παρατηρεί και να ψάχνει για εκείνα τα οποία φαίνονται να επιβεβαιώνουν τις απόψεις του, ενώ να αγνοεί, να μην ψάχνει, ή να υποτιμά την αξία εκείνων που αντιτίθενται στις αντιλήψεις του.Για παράδειγμα, αν κάποιος πιστεύει ότι κατά τη διάρκεια των πανσελήνων υπάρχει άυξηση των ατυχημάτων, τότε θα δίνει μεγαλύτερη προσοχή στα ατυχήματα που συμβαίνουν κατά την διάρκεια μιας πανσελήνου ενώ δεν θα δίνει και ιδιαίτερη σημασία στα ατυχήματα που συμβαίνουν όταν δεν υπάρχει πανσέληνος.Αν λοιπόν κάποιος έχει αυτή την τάση για αρκετό χρονικό διάστημα, τότε μετά απο κάποιο καιρό η άποψη ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ ατυχημάτων και πανσέληνου θα έχει ισχυροποιηθεί.

Η τάση του να δίνουμε περισσότερη σημασία και βάρος σε δεδομενα που υποστηρίζουν τις απόψεις μας απ'ότι σε αντίθετα δεδομένα, είναι ιδιαίτερα επιβλαβής όταν οι απόψεις αυτές είναι κάτι περισσότερο από προλήψεις.Αν οι απόψεις μας βασίζονται πάνω σε αδιαμφισβήτητα δεδομένα και πειραματικά αποτελέσματα, η τάση του να δίνουμε περισσότερη προσοχή και βαρύνουσα σημασία σε πράγματα που επιβεβαιώνουν τις πεποιθήσεις μας, κατά κανόνα δεν μας παρασύρει.Από την άλλη, αν εθελοτυφλούμε απέναντι σε δεδομένα που πραγματικά απορριπτουν μια αγαπημένη μας άποψη, έχουμε περάσει την γραμμή που χωρίζει την λογική από την στενοκεφαλιά.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι γενικά οι άνθρωποι δίνουν υπέρμετρη αξία σε επιβεβαιωτικές πληροφορίες, δηλαδή σε δεδομένα που είναι θετικά προς, ή υποστηρίζουν μια θέση (Gilovich, κεφ.13). Ο Τόμας Γκίλοβιτς (Thomas Gilovich) υποθέτει ότι "πιθανότατα ο λόγος της υπερβολικής επιρροής επιβεβαιωτικών πληροφοριών, είναι το ότι είναι πιο εύκολο να τις χειριστούμε νοητικά".Είναι πιο εύκολο να δούμε το πως μια πληροφορία υποστηρίζει μια θέση μας, παρά το πως την αντικρούει. Θεωρήστε για παράδειγμα, ένα τυπικό πείραμα υπεραισθητηριακής αντίληψης ή ένα φαινομενικά ενορατικό όνειρο: οι επιτυχίες είναι συχνές διφορούμενες και τα δεδομένα μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν ώστε το πείραμα να μετρήσει ως επιτυχές. Οι αρνητικές εκβάσεις ομως, χρειάζονται μια πνευματική προσπάθεια για να τις δεις ως όντως αρνητικές ή για να τις θεωρήσεις σημαντικές. Η τάση του να δίνουμε περισσότερη σημασία στα υποστηρικτικά παρά στα αντικρούοντα δεδομένα, έχει δειχθεί ότι επηρεάζει και τη μνήμη.Όταν ανακαλούμε δεδομένα από τη μνήμη μας για μια μας θέση ή άποψη, είναι πιο πιθανό να ανακαλέσουμε δεδομένα που υποστηρίζουν τη θέση αυτή(Gilovich).

Οι ερευνητές βρίσκονται μερικές φορές ένοχοι πόλωσης επιβεβαίωσης, με τον να κατασκευάζουν πειράματα ή να επεξεργάζονται τα δεδομένα ώστε να υποστηρίζουν τις υποθέσεις τους.Για παράδειγμα, οι παραψυχολόγοι είναι διαβόητοι για την χρήση προαιρετικής αρχής και προαιρετικού τέλους στην έρευνα τους για υπεραισθητηριακή αντίληψη. Πολλοί κοινωνιολόγοι είναι επίσης ένοχοι πόλωσης επιβεβαίωσης, ειδικά αυτοί που ψάχνουν να βρούν συσχετίσεις μεταξύ αμφίσημων μεταβλητών όπως η σειρά γέννησης και η "ριζοσπαστικότητα ιδεών" για τυχαία επιλεγμένες χρονικές περιόδους. Αν ορίσετε την αρχή και το τέλος της συλλογής δεδομένων, όσον αφορά την ιδέα της εξέλιξης, με τον τρόπο που έκανε ο Φρανκ Σούλογεϊ (Frank Sulloway) στο Born to Rebel, θα βρείτε συσχετισμούς σχετικά με τη σειρά γέννησης και την τάση να αποδέχεστε ή οχι την θεωρία της εξέλιξης. Αν όμως αρχίσετε από τον Αναξίμανδρο και σταματήσετε στον Αγ.Αυγουστίνο, θα πάρετε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα μιας και η ιδέα της εξέλιξης είχε απορριφθεί παγκόσμια εκείνη την εποχή. Ή αν θεωρήσετε σαν ριζοσπαστική ιδέα κάτι παρόμοιο με αυτό του Φίλιπ Χένρυ Γκοσέ (Philip Henry Gosse) στο Creation (Omphalos): an attempt to untie the geological knot (1857), δεν θα βρείτε καμία υποστήριξη για την υπόθεση σας. Ο Gosse ήταν πιο ριζοσπάστης από τον Δαρβίνο στο να εξηγήσει τα γεωλογικά δεδομένα με την Γέννεση, αλλά ο Gosse έχει ξεχαστεί μιας και η ιδέα ότι ο Θεός έχει δημιουργήσει τα πάντα, ακόμα και τα απολιθώματα, είχε παγκόσμια απορριθεί σε κάποια στιγμή. Ο Gosse προσπάθησε να "συμφιλιώσει" τα επιστημονικά δεδομένα, που υποδείκνυαν μια πολύ παλιά Γη, με αυτό που είχε γίνει η ορθόδοξη άποψη ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα γύρω στο 4004π.Χ., όπως είχε υπολογιστεί από τον Αρχιεπίσκοπο Ούσερ(Ussher). Τόσο οι πρωτότοκοι όσο και οι δευτερότοκοι δεν είχαν μάλλον ενθουσιαστεί και τόσο με αυτή την ιδέα.

Οι πειραματιστές μπορούν να αποφύγουν ή να μειώσουν την πόλωση επιβεβαίωσης, με το να συνεργάζονται με συναδέλφους τους που έχουν αντίθετες από αυτούς απόψεις. Τα άτομα πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους αυτή την τάση που έχουμε όλοι, και να ψάχνουν ενεργά για δεδομένα που αντικρούουν τις υποθέσεις τους. Μιας και κάτι τέτοιο είναι αφύσικο, φαίνεται μάλλον ότι ο καθημερινός άνθρωπος είναι καταδικασμένος στην μεροληψία.

ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ

+++++++++++++++++++

the bloody train is bloody late
you bloody wait you bloody wait
you're bloody lost and bloody found
stuck in bloody chicken town

the bloody view is bloody vile
for bloody miles and bloody miles
the bloody babies bloody cry
the bloody flowers bloody die

δεν έχω προσωπικές σκέψεις που να μπορώ μοιραστώ εκτός από κάποιες απόψεις.
οποίος πιστεύει πως η ποίηση πρέπει να έχει σχήμα, ρομαντισμό και ευαισθησία έχει μαύρα μεσάνυχτα.

ποίηση είναι η πράξη της ελεύθερης σκέψης και η κατάθεση σκέψεων με τρόπο ανθρώπινο, δίχως υπεκφυγές και μασημένα - προκατελειμενα λογια.

quote:

---

δεν έχω προσωπικές σκέψεις που να μπορώ μοιραστώ εκτός από κάποιες απόψεις.
οποίος πιστεύει πως η ποίηση πρέπει να έχει σχήμα, ρομαντισμό και ευαισθησία έχει μαύρα μεσάνυχτα.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr