http://www.youtube.com/watch?v=rNUelA8DGFo&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=ZlczLQA9nSg&feature=player_embedded

Αρχαία ελληνικά και δημοτικό σχολείο PDF Εκτύπωση E-mail
Αρθρογραφία - Παιδεία
Συντάκτης: Δημήτρης Νατσιός
Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου 2009
«Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρει ότι η νίκη πλησιάζει»
Βλ. Βολκόφ

«Ο ένδοξος Αμερικανός αοιδός Μιχαήλ Ιάξων απέθανεν· οι μεν φύλακες, εις την οικίαν αυτού εισβάντες, αυτόν ήδη τεθνηκότα ηύρον· της δε αγγέλματος περί της οικουμένης ως τάχιστα περιελθούσης, ως εικός, πάντες διαλέγονται νυν περί της του θανάτου αιτίας, λέγεται δε ότι ο Ιάξων φάρμακα πολλά έπιεν της νυκτός η απέθανον». Μετάφραση: «Ο πασίγνωστος Αμερικανός τραγουδιστής Μάικλ Τζάκσον πέθανε. Οι σωματοφύλακές του, μπαίνοντας στο σπίτι του, τον βρήκαν νεκρό. Η είδηση του θανάτου του, όπως ήταν φυσικό, έκανε γρήγορα τον γύρο του κόσμου και όλοι συζητούσαν για την αιτία του θανάτου του. Φημολογείται ότι ο Τζάκσον την νύχτα που πέθανε κατανάλωσε πολλά φάρμακα».

Ονομάζεται Χουάν Κοντέρχ. Είναι Ισπανός και διδάσκει αρχαία ελληνικά και λατινικά στο πανεπιστήμιο St. Andrews της Σκωτίας. Ο εν λόγω καθηγητής δημιούργησε μια ιστοσελίδα (www.akwn.net), στην οποία μπορεί ο επισκέπτης να διαβάσει ποικίλες ειδήσεις απ’ όλο τον κόσμο, γραμμένες στην αρχαία ελληνική. (Απ’ όπου και το προλογικό παράθεμα). Στην εφ. «Ελευθεροτυπία» της 30ης Νοε, εξήρε την σπουδαιότητα της αρχαίας ελληνικής, δηλώνοντας ότι «όσο πιο πολύ κοιτάζουμε στο παρελθόν, τόσο πιο ικανοί γινόμαστε να κοιτάξουμε στο μέλλον». Βεβαίως, αν την ιστοσελίδα την «έστηνε» Έλληνας, είναι σίγουρο ότι θα στιγματιζόταν ως εθνικιστής, οπισθοδρομικός, η γνωστή, δηλαδή, συνταγή «εξόντωση διά της γραφικότητος». Η μετάφραση του Μάικλ Τζάκσον σε Μιχαήλ Ιάξων είναι σίγουρα… καλόγουστη γραφικότητα. Κι όμως η προοδευτική «Ελευθεροτυπία» εκθειάζει τον Ισπανό καθηγητή. Είναι «Ευρωπαίγος» βλέπετε, πεπολιτισμένος. Στους ξένους επιτρέπεται η αρχαιογνωσία και αρχαιογλωσσία, «η απληστία περί την (ελληνικήν) παίδευσιν». (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Στα καθ’ ημάς, παρόμοιες απόπειρες χαρακτηρίζονται «ιδεολογικοποιημένη προσέγγιση των αρχαίων ελληνικών» και κρυπτοφασισμός. Κι ενώ, όπως συμβαίνει σε τούτο τον τόπο, μας βάζουν τα γυαλιά οι ξένοι, εμείς, απτόητοι και τυφλοί, οδεύουμε ολοταχώς «εις βόθυνον». Πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος Γεώργιος (οι γιατροί, μαθεύτηκε, του συνέστησαν «αφωνία» λόγω προβλήματος, σύσταση, μάλλον, περιττή…) επισκέφτηκε τον πολιό και γεραρό, υπεραιωνόβιο καθηγητή Εμ.Κριαρά (104 ετών). Ο κ. Κριαράς «επιτέθηκε» και πάλι κατά των αρχαίων, προτείνοντας την κατάργησή τους στο Γυμνάσιο. Το 2005 σε άρθρο του έγραφε: «Οι απόφοιτοι του Δημοτικού Σχολείου έρχονται σήμερα στο Γυμνάσιο ακατάρτιστοι ακόμη και στα βασικά στοιχεία της νέας μας γλώσσας». (Εφ. «Μακεδονία», 23 Οκτ 2005). Δεν διευκρινίζει όμως γιατί οι μαθητές πλέουν χωρίς κατάρτι (ακατάρτιστοι) και καταποντίζονται γλωσσικώς. Μήπως αυτό που καταδικάζει, την εκμάθηση των αρχαίων, είναι και η αιτία της περιρρέουσας γλωσσικής αφασίας και πνευματικής στειρότητας;

Ο κ. Κριαράς ήταν και ο πρωτομάστορας του εγκλήματος, του ανοσιουργήματος κατά της γλώσσας μας, που ονομάζεται κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και επιβολή, κρυφίως και δολίως, της λεγόμενης μονοτονικής γραφής. Αλλά «ανήρ δύσοργος εν γήρα βαρύς». (Σοφοκλής). Είναι γνωστό πως το θέμα της γλώσσας δεν έμεινε αμόλυντο από τα «προοδευτικά» παραισθησιογόνα. Υποστηρίζεις την ιστορική ορθογραφία, την αρτιμελή γλώσσα μας, την γλώσσα του Παπαδιαμάντη, του Κόντογλου, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Βρεττάκου και την εισαγωγής της, κυρίως στο Δημοτικό, στην «εξοπλιστική ηλικία» των παιδιών, είσαι αμετανόητος εθνικιστής. Γράφει ο Χρ. Γιανναράς σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής 7 Δεκ: «Γι’ αυτό και δεν παράγεται πια πολιτική στην Ελλάδα, μόνο αναμασήματα μεταπρατικής κενολογίας για διαιώνιση της τεταρτοκοσμικής καφρίλας. Δεν τολμάει πολιτικός λόγος να ζητήσει λ.χ. περισσότερα Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο, Αρχαία Ελληνικά από το Δημοτικό, αφού η στέρεα δομή τους επιτρέπει να διδάσκεται η γλώσσα ως λογική συνεπιφέροντας και τη διδασκαλία των μαθηματικών ως γλώσσας – θα χλευαστεί αμέσως η πρόταση σαν εθνικισμός. Δεν νοιάζονται τα μαρξιστοδιαφωτιστικά υβρίδια για καλλιέργεια της σκέψης και της κρίσης, μάχονται φαντάσματα…».

Τα μαρξιστοδιαφωτιστικά ή νεοταξικά υβρίδια και σταγονίδια μπορεί να ποδοπατούν τα τζιβαϊρικά μας, δεν σημαίνει όμως ότι αλυσοδένουν και τη σκέψη μας. «Εισίν νεφέλαι άνυδροι υπό ανέμων περιφερόμεναι, δένδρα… άκαρπα».

Πιστεύω, ακραδάντως, πως η μόνη λύση, μια και βιώνουμε μια νέας μορφής Τουρκοκρατία, κατά τον αείμνηστο Μ. Χατζηδάκι, είναι το «Κρυφό Σχολειό». Παράδειγμα: Όταν διδάσκω Έκτη Δημοτικού, τις δύο «ελεύθερες» εβδομαδιαίως ώρες της λεγόμενης «ευέλικτης ζώνης», τις αφιερώνω στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. (Εδώ και μια δεκαετία). Δεν χρειάζεται να είσαι «κλασικός» φιλόλογος για να τα διδάξεις σε παιδιά του Δημοτικού. Επιμένω περισσότερο στα κείμενα. Επιλέγω τους ωραιότατους και διδακτικότατους μύθους του Αισώπου ή Ευαγγελικές Περικοπές (αμφότερα προγραμμένα από την ύλη του σχολείου»), βάζω τους μαθητές να αντιγράψουν και να διαβάσουν το κείμενο (για να «σπάσει» η γλώσσας τους) και στη συνέχεια προσπαθούμε να το μεταφράσουμε, για να κατανοήσουν την συνέχεια, το αδιάλειπτο της γλώσσας μας. Κατόπιν διδάσκω απλούς κανόνες τονισμού και, όσο εγκολπώνονται οι γνώσεις, προχωρούμε σε κλίσεις ουσιαστικών και ρημάτων. (Τις πιο απλές και ομαλές μορφές των κλίσεων).Τι παρατήρησα κατά την διάρκεια της διδαχής των αρχαίων ελληνικών; Οι μαθητές μου με ζήλο, μεράκι, φιλότιμο, θα έλεγα και συγκίνηση, προσεγγίζουν τα προγονικά θησαυρίσματα. Καμαρώνουν κιόλας, γιατί σ’ αυτούς έλαχε η τιμή να είναι οι κληρονόμοι της εξαίσιας γλώσσας. Τους διαβάζεις «και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά της Μαρίας της μητρός αυτού και πεσόντες προσκύνησαν αυτώ…», από το κατά Ματθαίον, το κατανοούν αμέσως και χαίρονται. Και πώς αλλιώς. Μιλούν την γλώσσα των αγγέλων, την ελληνική «επειδή οι άγγελοι δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική». (Βρεττάκος, «Η ελληνική γλώσσα»). Επιπροσθέτως την ώρα του μαθήματος επικρατεί απόλυτη ησυχία, σχεδόν ευλαβική. Γιατί; Διότι, κατ’ αρχάς, τα κείμενα μοσχοβολάνε από αξίες. Δεύτερον. Όταν ζητάς από τους μαθητές να γράψουν τη λέξη, για παράδειγμα, «υγρός», πρέπει να σκεφτούν δύο κανόνες. Την δασεία του ύψιλον και την οξεία της βραχύχρονης συλλαβής. Έξοχη διανοητική άσκηση. Ο νους πειθαρχεί, δεν αλητεύει εδώ κι εκεί. Και το σημαντικότερο, όπως προείπα, γεμίζει χαρά η υποτυπώδης αυτή μάθηση τα παιδιά. (Το πλατωνικό «τέρπειν και διδάσκειν»). Σήμερα τα σχολεία υποφέρουν από απειθαρχία, γιατί δεν την αντικρίζουν πουθενά τα παιδιά. Το κύρος των δασκάλων είναι ανύπαρκτο, λόγω αδιαφορίας ή και ανικανότητας - τέχνη το διδάσκειν – τα βιβλία, με την παρδαλή ύλη τους, αποβαίνουν συντελεστές και πολλαπλασιαστές της περιρρέουσας ασημαντοκρατίας. Απαχαυνώνουμε τους μαθητές μας διδάσκοντάς τους κάτι έντυπες λίγδες – «μακαρόνια με κιμά» ή «οδηγίες χρήσης καφετιέρας» - και ουσιαστικά τους περιφρονούμε. Γράφει σοφός άνθρωπος: «Όταν ο κουκουλοφόρος νεαρός - μαθητής πετροβολεί μια τζαμαρία, αναγκάζει τα αντικείμενα να τον χειροκροτήσουν ή να τον προσέξουν, μια και οι πάντες τον αγνοούν» και κυρίως το σχολείο. Πώς, αλήθεια, μπορεί να εξηγηθεί η σύλληψη μαθητών Δημοτικού για βιοπραγίες;

Νατσιός Δημήτρης δάσκαλος - Κιλκίς

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 24 Δεκεμβρίου 2010, 16:45

Ελευθέριος Ανευλαβής

Σταχυολόγηση από την ομιλία του Πρωθυπουργού
κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού στη Βουλή
(Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010)

«Μας πέταξε τη βόμβα αλλά εμείς ανταποκριθήκαμε»
(σ.σ. βάζοντάς την στα μπατζάκια του κοσμάκη;
«Φωτιά στα μπατζάκια μας».).

«Να κάνουμε τη μάχη κερδοφόρα για την Ελλάδα»
(σ.σ. συνήθως οι μάχες καταγράφονται ως νικηφόρες.
Επί ΔΝΤ μιλάμε για κερδοφόρες μάχες;).

«Το δίλημμα επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά»
(σ.σ. πώς επιβεβαιώνεται ένα δίλημμα;).

«Διαψεύσαμε τις Κασσάνδρες»
(σ.σ. Η Κασσάνδρα έλεγε αλήθεια. Οι
Τρώες δεν την πίστευαν. ).

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. ... Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε. ...» προστάζει ο Ελύτης.

Τη γλώσσα σου έδωσαν ελληνική. Μα δεν προσπάθησες. Δεν διάβασες. Δεν πολέμησες. Εσύ, μιλούσες για «κερδοφόρες μάχες», συμπολίτη νεοέλληνα.

Και στην πήραν πίσω, τη γλώσσα την ελληνική. Στην έκλεψαν, μαζί με την ψυχή σου και τη σκέψη σου.

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική». Μ’ αυτήν τη γλώσσα μίλησε ο Σωκράτης διατρανώνοντας την ύψιστη ηθική αρχή του δικαίου: «ουδαμού δε αδικείν. Ουδ αδικούμενον ανταδικείν».

Σ’ αυτήν τη γλώσσα φώναξε η Αντιγόνη, χιλιάδες χρόνια πριν από τον Ναζωραίο: «ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: Δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπώ:».

Μ αυτήν τη γλώσσα, στο άνθισμα της ελληνικής δημοκρατίας, όπου ο λόγος ήταν ελεύθερος και η αγορά πλήθουσα όποιος ήθελε είχε το δικαίωμα να ομιλεί: «τις βούλεται αγορεύειν;»,

Μ’ αυτήν τη γλώσσα, ο λόγος της δημοκρατίας δίνει φωνή σε όλους και δεν υποκύπτει σε σκοπιμότητες θρησκευτικών ιερατείων (όπως στην Ινδία ή στην Κίνα ή στην Αίγυπτο), σε ουράνιους ή γήινους αυθέντες: «εμοί δε έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει πιο λίγο κι απ το τίποτα ο Δίας με μέλει:» κραυγάζει σταυρωμένος στο βράχο ο προμηθέας στον Ερμή, «τον τυράννου τον νέον διάκονον».

Σ’ αυτήν τη γλώσσα, φωνάζει ο Ηράκλειτος, και κανείς Πάπας ή Αρχιπαπάς δεν τον αφορίζει: Κόσμον τόνδε, ...ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν: Αυτόν το κόσμο ούτε κανείς από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους έκανε»

Βρέστε μια λέξη, από τις παραπάνω, του Σωκράτη, της Αντιγόνης του Ηρακλείτου, που δεν μιλιέται σήμερα. Που δεν μπορεί να την καταλάβει ο απλός Έλληνας, ο οποίος δεν έχει, ακόμη, αποβλακωθεί και αφελληνιστεί από την σύγχρονη εκπαίδευση της αμάθειας.

Βρέστε μια λέξη, που δεν μπορεί να κατανοήσει ο έλληνας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει διαφθαρεί γλωσσικά και επομένως και στο νου και στη σκέψη, από πονηρούς πολιτευτές, σφουγγοκωλάριους της δυτικοφροσύνης, οι οποίοι «σκότος ... εσπέριον» (Ανδρέας Κάλβος) θέλουν να ρίξουν.

Αυτοί, οι δυτικόφρονες, οι ξιπασμένοι από την τεχνολεηλατημένη δύση, που θέλουν να «δύσουν», το φάος-φως της ελληνικής παιδείας και γλώσσας.

Οι Μοντερνοχτυπημένοι και ανελλήνιστοι κενόκρανοι (κενός: άδειος και κάρα: κεφαλή), δυτικοπιθηκίζοντες ψευτοδιανοούμενοι — δυτικοπομπώδεις πομπές (ντροπές).

Αυτοί, που επιδιώκουν να κάνουν, αυτήν τη γλώσσα, γρύλισμα πεντακοσίων, το πολύ, αγγλοελληνικών λέξεων, εργαλείο φτηνό καταναλωτικής χρήσης, για την διεκπεραίωση των καθημερινών αναγκών. Γλώσσα ανελλήνιστων.

Η γλώσσα δεν είναι απλό επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά η ίδια η ουσία της σκέψης μας. Γλώσσα και σκέψη δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά. Λέμε τη σκέψης μας, σκεφτόμαστε τη γλώσσα μας.

«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου» (Wittgenstein). Είναι η προσωπική μας ιστορία. Η ιστορία του τόπου μας. Η ιστορία του Έθνους μας. Ο κόσμος μας, η πραγματικότητα, όσο και όπως μπορεί να τη συλλάβει ο άνθρωπος, εκφράζεται με τη γλώσσα. Γίνεται αντιληπτή με τη γλώσσα. Κοινοποιείται, κοινολογείται με τη γλώσσα. Μια άλλη, ξένη γλώσσα δεν είναι, απλώς και μόνον, η χρησιμοποίηση άλλων λέξεων για τα ίδια πράγματα.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα μιλούμε...με την ίδια γλώσσα...Είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα...είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα...» (Μπαμπινιώτης).

Μιλάμε τη μόνη γλώσσα που μιλιέται αδιάκοπα εδώ και 4000 χρόνια και γράφεται επί 3500 χρόνια. Και κατοικούμε αυτόν το τόπο άλλα τόσα χρόνια. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Πατριώτες-Πολίτες-Οπλίτες, αυτής της πατρίδας και αυτής της γλώσσας είμαστε.

Δημιούργησαν οι Έλληνες τον Ελληνοευρωπαϊκό πολιτισμό και οι ευρωλιγούρηδες αποξένωσαν τους νεοέλληνες από τους γεννήτορές τους. Μια μόδα καλουπιών της παγκοσμιοποίησης του ηθικού τίποτα και του ανήθικου χρήματος, φόρεσαν στους νεοέλληνες, για να νομίζουν ότι, γρυλίζοντας τα γραικολεβαντίνικα, που τους έμαθαν και ευνουχίζοντας τη σκέψη τους, μετέχουν του παγκοσμίου γίγνεσθαι, που κοπρίζει τη γλώσσα και τη σκέψη. Οι ευάλωτοι μαζάνθρωποι της μαζικής κουλτούρας του κενού και του τίποτα. Χοίροι στο χοιροστάσι της Κίρκης, τρεφόμενοι με βαλανίδια.

Η γλώσσα, η γλώσσα η ελληνική, κατάντησε μόνο λέξεις και ο Λόγος μόνο λόγια.
Λέξεις εργαλεία για τις καθημερινές ανάγκες. Λόγια κουτσομπολιού και ελαφρότητας. Ρύπανση (Μπαμπινιώτης) της γλώσσας με ξενόφερτες λέξεις που επιβάλλονται στο καθημερινό λεξιλόγιο, αντιστάσεως μη ούσης.

«Ούτω θέλω λαλείς, ούτω γράφεις». «Η αναζήτηση, ο δανεισμός ξένων λέξεων, γιατί είμαστε πια ευρωπαίοι, οι αγγλισμοί, οι γαλατισμοί, οι γερμανισμοί δεν είναι παρά δείγμα δουλικότητας, απαιδευσιάς και ή ηλιθιότητας». (Κοραής),

Η Γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου. Καταστρέψτε τη γλώσσα για να έχετε τον νεοφιλελεύθερο μαζάνθρωπο, (μισο)άνθρωπο, ΗΠΑνθρωπο.

«Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται, φύσει», διαπιστώνει ο Αριστοτέλης. Ναι! Οι πάντες ορέγονται Γνώση; Παιδεία; Πληροφόρηση; Από τη φύση τους;

Ε, δώσε τους, μέχρι να σκάσουν: παραγνώση, παραπαιδεία, υπνοπαιδεία, παραπληροφόρηση. και ονόμασέ τα εκσυγχρονισμό, μεταρρύθμιση, έξυπνη Ελλάδα ή όπως αλλιώς θες. Αρκεί το σημαίνον να μην αποδίδει το σημαινόμενο. Με άλλα λόγια, η ετικέτα να γράφει παιδεία, γνώση, πληροφόρηση και το περιεχόμενο να είναι παραισθησιογόνος ουσία. Και ενώ σε ταΐζουν παραπληροφόρηση, αμάθεια, παραπαιδεία, να νομίζεις πως αποκτάς γνώση, παιδεία, πληροφόρηση.

«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου». Μια αλήθεια που έχει γίνει αντιληπτή από όλους όσους επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους. Από τους οργουελλικούς κάθε εποχής, τους καθεστωτικούς κάθε γενιάς, από τους σημερινούς πολιτικοπολιντικάντηδες. Από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής πλύσης Εγκεφάλου).

Εκφραζόμαστε με τη γλώσσα και με αυτήν εκφράζουμε τον κόσμο-πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως σκέψη. «Η γλώσσα αποτελεί ένα πρίσμα μέσα από το οποίο είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τον κόσμο», γράφει ο γλωσσολόγος Mounin.

Είναι φανερό ότι φτωχαίνοντας τη γλώσσα, φτωχαίνουμε τον κόσμο. Και τη γλώσσα μας την έχουμε φτωχύνει. Ακόμη χειρότερο την έχουμε διαβρώσει από τα βάρβαρα ξενόγλωσσα greeglish (ακούγεται και σαν γρυλισμός). Υπονομευμένη η γλώσσα από την μόδα της παγκοσμιοποίησης, με την οποία τη συνυφαίνουν, δολίως, οι γνωστοί λίγοι με την πολλή δύναμη, συντονίζεται, πλέον, στον παγκόσμιο βηματοδότη, που της επιβάλλει ρυθμούς ξένους προς την ιδιομορφία της (έκφραση των ιδιαίτερων παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών του έθνους).

Έτσι, από όργανο έκφρασης του ιδίου ρυθμού των ανθρώπων που την ομιλούν, καθίσταται «χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον», στους ρυθμούς των βιαστών της.

Οι άνθρωποι, έχοντας αποξενωθεί, με την αλλοτρίωση της γλώσσας, από το πολιτιστικό τους παρελθόν και από την ιστορική τους παράδοση, βιώνουν μια ζωή ετερόφωτη και έκκεντρη από το δικό τους κέντρο. Η γλώσσα, με την εισδοχή μεταφυτευμένων πλέον λέξεων, που εκφράζουν μεταφυτευμένες αξίες (αυτές εκφράζονται με αυτήν τη γλώσσα) μπασταρδεύει, και γεμίζει το κενό που άφησε η απώλεια της παράδοσης, με εισαγόμενα σκουπίδια.

Δεν μας κάνουν πια εντύπωση αυτά τα γραικολεβαντίνικα. Έτσι «ανεπαισθήτως (σ.σ. και αναισχύντως) μας έκλεισαν από τον κόσμο (σ.σ. μας) έξω» όπως προέβλεπε ο Αλεξανδρινός.

Ξένοι στον τόπο τους, όχι λόγω των ξενόγλωσσων «ελληνικών» τους, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται — ξένοι, περαστικοί ένοικοι του Ξενοδοχείου η Ελλάς — οι ευρωλιγούρηδες κακοποιούν και βιάζουν τη γλώσσα.

Μιμητισμός, πιθηκισμός αλλά και μιθριδατισμός, εξορίζουν την ιδιομορφία του οικουμενικού ελληνικού προσώπου, αντικαθιστώντας την με τη δυσμορφία του παγκοσμιοποιημένου μαζανθρώπου.

Και καλούν όλους, όπως η αλεπού του μύθου με την κομμένη ουρά, να τους μιμηθούν, γιατί αυτό είναι «σύγχρονο» και «politically correct: πολιτικά ορθό» (τον κακό σας τον καιρό, ευρωπεοχάσκακες, έτσι ακριβώς!).

Αλλιώς... Γραφικός, απροσάρμοστος, ιδιόρρυθμος. Λάσπη στους Ανθρώπους. Κι αν η λάσπη δεν κολλάει, ας διαστρεβλώσουμε τις θέσεις τους. Κι αν, κι έτσι, δεν βουτήξουν στον χυλό της μάζας, ίσως σωπάσουν. Ίσως εξουδετερωθούν.

Καλλιεργώντας, εντέχνως, τον φόβο της απομόνωσης, επισείοντας τον πέλεκυ του μη πολιτικά ορθού, σταβλίζουν ολοένα και περισσότερους στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, ταΐζοντάς τους βαλανίδια. «Έτσι ανίδεοι και χορτάτοι ξαπλώσαμε στης γης την πλάτη» (Γ. Σεφέρης). Άχθος αρούρης. Βάρος της γης.

Και τούτη η διαστροφή και η καταστροφή, μας έμαθαν να μας αρέσει. Γιατί έτσι θέλουν και έτσι τους συμφέρει. Και εμείς καμαρώνουμε, γύφτικα σκεπάρνια, που γίναμε επί τέλους ευρωπαίοι.

Η γλώσσα, ρηχή, διαστρεβλωμένη και ξένη εκφράζει και διαμορφώνει μια, αντίστοιχα, διαστρεβλωμένη ρηχή και ξένη πια σκέψη, που αντανακλά έναν κόσμο-πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος ξενίζεται σαν σε ξενοδοχείο. «Ο κόσμος κατάντησε ένα απέραντο ξενοδοχείο» γράφει ο Σεφέρης. Ελληνικά χοτέλ (με παχύ ευρωπαιοβλάχικο «χ»).

Έτσι, ο άνθρωπος από πολίτης αυτεξούσιος καθίσταται μαζάνθρωπος καταναλωτής. Η μόνη ελευθερία που παρέχεται, από αυτό το σύστημα, είναι η ελευθερία να επιλέγει αυτό που του επιβάλλουν και, τεχνηέντως, απονευρούμενος, να θεωρεί ότι αυτό είναι αυτό που θέλει. Οι μαζάνθρωποι, ετερόφωτα ανδρείκελα του μιμητισμού και της υποτέλειας, είναι εύκολο, πλέον, να ποδηγετηθούν.

Η προπαγάνδα της Νέας Οικονομικής Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας, σοφότερη και αποτελεσματικότερη αυτής του σταλινικού ή γκεμπελικού τύπου, αφανής και δραστήρια, χαλώντας τη γλώσσα, καθορίζει της ζωές των μαζανθρώπων. Τα σημαίνοντα, οι λέξεις, περιέχουν άλλο νόημα από το πραγματικό τους. Σημαίνουν ό,τι αυτοί θέλουν να σημαίνουν, παραπλανώντας, με το όμοιο κέλυφός τους, τους αδαείς.

Οι γλωσσοχαλαστήδες και χαλασοχώρηδες. «Οι πολιτικοί έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν έναν χρήσιμο γι αυτούς παραλογισμό, όσο οι πολίτες τον ανέχονται και τον αντέχουν. Όσοι συμπολίτες μας ακούγοντας το μήνυμα ότι «ο γάιδαρος πετάει» απαντούν ή δέχονται σιωπηρά ότι «πετάει», τόσοι γάιδαροι (σ.σ. πολιτικατζήδες) εν πτήσει, θα βρίσκονται στην ελληνική πολιτική» (Δημήτρης Τσάτσος).

Στερώντας από τον λαό — που τον επικαλούνται, δολίως, οι διάφοροι πολιτικατζήδες, ως αριθμητικό μέγεθος μόνο και καθόλου ως ουσία — τη γλώσσα του, του έκλεψαν και την ψυχή του. Και στη θέση της έβαλαν την μαζοψυχή του μαζοχυλού. Του μαζάνθρωπου της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας.

Ο μαζάνθρωπος δεν έχει, πια, τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης του, αλλά τα κοινά χαρακτηριστικά της μάζας, μέσα στην οποία εξαφανίζεται η σκέψη, ή δυνατότητα κριτικής, η γνώση και η δυνατότητα επιλογής. Χαμένος ο μαζάνθρωπος, μέσα στην παραφροσύνη της κατανάλωσης μια νήπιας ευδαιμονίας, βηματοδοτείται στον παγκοσμιοποιημένο ρυθμό του τίποτα και ακολουθεί, αντανακλαστικά, χωρίς να σκέφτεται. Αγέλη, ενστικτωδώς αντιδρώσα στα επιλεκτικά προσφερόμενα και προς συγκεκριμένο τέλος οδηγούντα ερεθίσματα της παγκοσμιοποιημένης τιποτολογία.

Έτσι, ύπουλα, ανεπαίσθητα, επαίσχυντα και ειρηνικά, δια της φαιάς (αφανούς) προπαγάνδας, διαμορφώνεται ο μαζάνθρωπος, έτοιμος για χειραγώγηση από τους γνωστούς νταβατζήδες-πολιτικατζήδες της κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικής ζωής του τόπου.

Στη θέση της συνειδητής προσωπικότητας (αυτεξούσια βούληση, κριτική σκέψη, λόγος και γλώσσα που τα εκφράζουν) που τους αφαιρέθηκε, έχουν εγκαταστήσει την κοινή μαζοψυχή, που οδηγεί, τα μαζάτομα στον κοινό στόχο της μαζοποίησης. Άτομα ανερμάτιστα. αγόμενα και φερόμενα, ετερόφωτα υποχείρια πολιτικαντισμού, θεράποντος των ολίγων με την πολλή δύναμη.

«Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» Κ. Καρυωτάκης.

Άτομα, άβουλα χρειάζονται για το παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι. Οπαδοί-Ψηφοφόροι και όχι σκεπτόμενοι πολίτες. «Σώφρονα» και «υπεύθυνα» άτομα, που δεν θα τολμούν να φρονούν και δεν θα αναλαμβάνουν το βάρος και τη διακινδύνευση της ιδίας γνώμης. Ψιττακοί ψιττακίζοντες ψιττακόλογα. Να την η μαζοποιημένη κοινωνία πολιτικά ορθή και τιμημένη.

Το ένστικτο της (αυτό)συντήρησης οδηγεί τη μονάδα στην αποφυγή της σύγκρουσης με το σύνολο της μάζας. Έτσι, το «σώφρον» άτομο «Χαίσετο ή μαχαίσετο» (ατόφια ελληνικά του Αριστοφάνη). Και, επομένως, σιωπά ένοχα, βαφτίζοντας την ήττα του, πριν καν δώσει μάχη, φρόνηση. Και προσθέτει στον φόβο του τον εξευτελισμό της σιωπής. Σιωπή, που δεν είναι εκδήλωση σωφροσύνης, αλλά βούλα υποτέλειας.

Ώσπου να ανασυνταχτούν οι Άνθρωποι, οι μαζάνθρωποι θα πληθαίνουν.

«Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα» (Θουκυδίδης)

impious@otenet.gr, www.anevlavis.gr

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 24 Δεκεμβρίου 2010, 16:46

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=227309&cid=21

Υποκλινομαι!

Γλωσσολογία η διατήρηση της Ελληνικής Γλώσσας
Ελληνικά, μικρή γλώσσα και νεκρή
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ?

Ακόμα θα ήταν προτιμότερο να παραθέτεις ένα μικρό απόσπασμα από ένα άρθρο που σε ενδιαφέρει και πιστεύεις ότι μπορεί να βοηθήσει στον διάλογο του θέματος και όχι όλο το άρθρο, δίνοντας βέβαια το λίνκ έτσι ώστε όποιον τον ενδιαφέρει να μπορεί να το διαβάσει από την αρχική πηγή.
Δες και σε αυτά τα λινκ όπου έχει ξαναγίνει και σε άλλα μέλη παρόμοια αναφορά για το ίδιο θέμα…

ΘΕΑ ΛΙΛΙΘ Απεστάλη: 19/12/2010, 22:38:04

quote:

---

ΕΓΙΝΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ:
ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΤΕΘΕΙ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.artofwise.gr/html/categories_content/filosofia/lilithprotoplasti.html
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ.
Η ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΠΗΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΟΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΙΤΗ Η ΑΥΤΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΕΝΟΣ
ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΗΓΗ
(ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΒΙΒΛΙΑ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ, Κ.λπ.)
21/12/2010

---

Τελικα τι βυθισε τον τιτανικο; Απεστάλη: 31/12/2010, 10:14:20

quote:

---

Πιστεύω πως η επισήμανση αυτή ισχύει και για το παρόν θέμα που άνοιξες. Σε γενικές γραμμές, λάβε υπόψη σου πως μπορείς απλά να παραθέσεις το link από ένα άρθρο που πιστεύεις ότι είναι χρήσιμο για την πραγμάτευση ενός θέματος και πιθανόν να κάνεις copy-paste ένα μικρό τμήμα από το κείμενο παραπέμποντας για τη συνέχεια στην πηγή όπου βρίσκεται το άρθρο. Φυσικά, η δική σου τοποθέτηση είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία! Είτε αυτή αποτελεί μια προσωπική άποψη, είτε μια συλλογή και συνδυασμό στοιχείων που έχεις κάνει.

---

"Μόνος απέλπισα το θάνατο
μόνος εδάγκωσα μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα
μόνος εκίνησα για το μακρύ
ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες στους αιθέρες!"
Οδυσσέας Ελύτης, 'ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

http://www.youtube.com/watch?v=U21Ts_FfRU4&feature=related

Φίλε ξεκόλλα...
Προς τι όλο αυτό το κατεβατό, το ψάξιμο και...
Σκέψεις σκόρπιες καταθέτω στον "άνεμο" όπως αναφέρει κι η θεματοθέτης κι ο καθείς και τα όπλα του ή ό,τι είδε {οίδε}, είδε {οίδε}...
Ούτε κατήχηση ούτε διδαχή κάνω, ούτε και φιλοδοξώ να κάνω...
Κατάθεση απ΄το υστέρημα μου κάνω..
Έτσι απλά... τόσο απλά χμ.. όσο πιο απλά γίνεται!
Υγιαίνεται..

quote:

---

η θεματολογία του συγκεκριμένου φόρουμ «Kατάθεσις σκέψεων Νο 2» είναι εντελώς διαφορετική, μπορούμε αν θέλεις σε ένα από αυτά τα λινκ να συνεχίσουμε τον διάλογο…

---

Το παλικάρι αναστέναξε βαριά. Άλλη μια μέρα ξεκινούσε με το φως τσιγκουνεμένο και την καρδιά του βαριά και μαγκωμένη. Άλλη μια αυγή του θύμωσε που δεν της ανταπέδιδε το χαμόγελό της, αλλά πού να το βρει, με τόση λύπη και λαχτάρα να του βαριοκάθονται στο στήθος;

Το παλικάρι ξεκλείδωσε την πόρτα της ανοιχτής φυλακής του. Άναψε τα φώτα κι αυτά τσιτσίρισαν αγουροξυπνημένα στη φθοριούχα φωλιά τους. Το φως τους κατρακύλησε στο συνεργείο αυτοκινήτων.

Το παλικάρι έπιασε αμέσως δουλειά. Σε λίγο θα κατέφτανε ο αφεντικός του, που φώναζε και έβριζε σαν να έπρεπε να χωρέσει όλες τις βρισιές του κόσμου μέσα σε μια μέρα. Φόρεσε τη βρώμικη φόρμα του και χώθηκε κάτω από το αυτοκίνητο για να το επισκευάσει. Τα χέρια του δούλευαν μηχανικά, όμως το μυαλό του είχε ήδη μπαρκάρει στο υπερωκεάνιο της φαντασίας και σάλπαρε μακριά από την γκρίζα γη του συνεργείου.

«Μικρός όταν έπαιζα με τ’ αυτοκινητάκια μου στην αυλή της γιαγιάς, ονειρευόμουνα ότι τα οδηγούσα σε πλατιούς μεγάλους δρόμους». Ένα δάκρυ κύλησε κι έσταξε στα λάδια μόλις θυμήθηκε τη γιαγιά του. «Αχ βρε γιαγιά, μου λείπεις. Μου λείπει το ροζιασμένο χέρι σου να μου χαϊδεύει άγαρμπα το μάγουλο, να με τσιμπά στο σβέρκο».

Συχνά σκεφτόταν να φύγει. Πολλά πρωινά, καθώς ερχόταν στη δουλειά, τού περνούσε από το μυαλό να μη σταματήσει έξω απ’ το συνεργείο αλλά να συνεχίσει να περπατά, ν’ αφήσει τα πόδια του να παντρευτούν το δρόμο κι όπου τον βγάλει αυτός ο γάμος – μακριά, αλλού· οπουδήποτε εκτός από εδώ. Πάντα όμως γυρνούσε πίσω, λες και μια αλυσίδα τον τραβούσε μόλις ο δρόμος έπαιρνε στροφές για άγνωστα μέρη. Ήταν η αλυσίδα του όρκου του. Του όρκου που είχε δώσει στη γιαγιά του. «Ό,τι και να γίνει, ο ουρανός να έρθει ανάποδα, τον πατέρα σου πάντα να τον ακούς και ποτέ να μην τον αφήσεις».

Κι έτσι το παλικάρι από μικρό παιδί έπιανε τα όνειρά του και τους έκοβε το λαιμό στο βωμό του όρκου που είχε δώσει στη γιαγιά του. Παράτησε το σχολείο, επειδή το είπε ο πατέρας· έπιασε δουλειά στο συνεργείο επειδή το είπε ο πατέρας· τον φρόντιζε και τον άκουγε, ακριβώς όπως είχε ορκιστεί στην αγαπημένη γιαγιά του. «Ποτέ δε θ’ αφήσω τον μπαμπά, γιαγιά μου». Κι η γιαγιά έμενε ήσυχη που γιος και εγγονός ήταν αγαπημένοι και θα έμεναν αγαπημένοι όταν εκείνη πέθαινε.

Όταν όμως πέθανε η γιαγιά, ο πατέρας έχασε την πυξίδα και το φράχτη της αγάπης της, και μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο βρήκαν εύφορο έδαφος τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα του. Θέριεψε μέσα του ό,τι κακία είχε, όλη η μιζέρια, η τσιγκουνιά και τα σκοτωμένα όνειρα, και τα απίθωνε καθημερινά στις πλάτες του γιου του.

Το παλικάρι δούλευε μηχανικά ενώ το μυαλό του ταξίδευε σε άγνωστες συντεταγμένες, όπου ο φανταστικός εαυτός του είχε το χαμόγελο εύκολο και την καρδιά ξεκλείδωτη. Κάποια μέρα θα ’ρθει μια κοπέλα και θα με πάρει από δω. Θα ’ναι ωραία και δυνατή και θα μαγέψει τον πατέρα μου, που θα μαλακώσει και θα μ’ αφήσει να φύγω.

Η κοπελιά όμως δεν ερχόταν. Εδώ που τα λέμε σπάνια ερχόταν κανείς στο χωριό, πόσο μάλλον όμορφες, δυνατές γυναίκες με εξειδικευμένα μάγια για το μαλάκωμα δύστροπων πατεράδων.

Το παλικάρι βουτούσε κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στο πηχτό μηχανόλαδο της ζωής.

Εκείνη η μέρα είχε ξημερώσει το ίδιο βαρύθυμη και αμίλητη όσο και οι όλες οι προηγούμενες αδερφάδες της. Γελιόταν όμως αν νόμιζε ότι θα τέλειωνε ίδια με τις άλλες. Το παλικάρι δούλευε κάτω από το κύτος του αυτοκινήτου και δεν είδε ότι άξαφνα ο απαράλλαχτος ορίζοντας του χωριού αναμοχλεύτηκε από τη σκόνη που άφηνε πίσω της μια γοργή, μαυροντυμένη μορφή. Η μορφή σταμάτησε μπροστά στο συνεργείο. Ξεπέζεψε από ένα μαύρο θεριό για μηχανή κι έβγαλε το κράνος αποκαλύπτοντας το κοντό, μαύρο μαλλί της και τα καρφωτά μαύρα μάτια της.

«Είναι κανείς εδώ;» φώναξε στην ερημιά η κοπέλα. Το παλικάρι βγήκε από το συνεργείο κι έχασε τη λαλιά του μόλις αντίκρισε μια κοπέλα να γέρνει νωχελικά πάνω σε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού που έκαιγε.

«Καλημέρα», είπε η κοπέλα. «Κάτι έχει πάθει το κοντέρ. Μπορείς να ρίξεις μια ματιά;» Η ματιά του παλικαριού όμως είχε πέσει στα δικά της μάτια και δεν έλεγε να σηκωθεί.

«Ναι, ναι», κατάφερε να ψελλίσει. Ποια ήταν αυτή η μαυροντυμένη αγγελούδα με τη δερμάτινη πανοπλία και τα φλογερά μάτια; Ένιωσε ν’ αναψοκοκκινίζει και ξεροκατάπιε απανωτές φορές.

«Είσαι περαστική από δω;» βρήκε το θάρρος να τη ρωτήσει μετανιώνοντας μεμιάς για την ηλίθια ερώτησή του. Τα εργαλεία γιατί χόρευαν στα χέρια του;

«Ναι», του χαμογέλασε.

«Και πού πας;»

«Όπου με βγάλει ο δρόμος. Ψάχνω να βρω μαλλί για να υφάνω τη ζωή μου».

«Τι ψάχνεις;» αναφώνησε το παλικάρι όλο περιέργεια.

«Δε μου άρεσε η ζωή μου και την ξέπλεξα. Τώρα ψάχνω μέσα κι έξω για μαλλί που θα υφάνω για να την πλέξω αλλιώς, με άλλο σχέδιο», είπε η γυναίκα.

«Γίνεται αυτό;»

«Ποιο απ’ όλα;»

«Να… ξεπλέξεις τη ζωή σου… Να την υφάνεις από την αρχή…»

«Πώς δε γίνεται! Κάθε μέρα προσθέτεις πόντους στο πουλόβερ της ζωής σου. Κι είναι εντάξει, αλλά μερικές φορές έρχεται η στιγμή που ίσως το πουλόβερ δε σου κάνει. Σε σφίγγει στο λαιμό επειδή λες πια άλλα λόγια μέσα σου και δε χωρούν να βγουν ή δε σου κάνει στη μέση επειδή μεγάλωσες. Δεν είναι κρίμα να μείνεις μ’ ένα στενό ρούχο που δε σου κάνει πια;»

Το παλικάρι άρχισε να τρέμει. Στενό ρούχο… Αυτός κι αν ήξερε από στενά ρούχα, που τα φορούσε χρόνια τώρα και του κάτσιαζαν το κορμί και τη σκέψη.

«Είσαι καλά, φίλε;» τον ρώτησε η κοπέλα, βλέποντας την αναταραχή του.

«Θέλω… θέλω κι εγώ μαλλί για να υφάνω τη ζωή μου» είπε με φωνή που παρέπαιε ανάμεσα σε τόλμη και τρόμο.

«Για να τo βρεις πρέπει πρώτα να – »

Εκείνη τη στιγμή έφτασε το αφεντικό του παλικαριού με το μεγάλο αστραφτερό αυτοκίνητό του. Μπάνισε αμέσως την κοπέλα και την έκοψε την πατόκορφα σαν να αξιολογούσε την τιμή ενός σφαγίου. Προτού καν πλησιάσει φώναζε στον μικρό, όπως τον αποκαλούσε, να φτιάξει καφέ, να τελειώνει με το ένα, ν’ αρχίσει με το άλλο. Το παλικάρι κοκκίνισε από ταπείνωση. Η κοπέλα του έσκασε ένα γρήγορο χαμόγελο, τον πλήρωσε, καβάλησε τη μηχανή και εξαφανίστηκε τόσο αναπάντεχα όσο είχε έρθει.

Το παλικάρι συλλογίστηκε πολύ τα λόγια της· τα μαγείρεψε ολημερίς και οληνυχτίς στη χύτρα του μυαλού του και από το πολύ μαγείρεμα έμεινε μόνο το ζουμί, το οποίο σερβιρίστηκε αχνιστό αχνιστό την ώρα που η σελήνη καλημέριζε τον ήλιο: «Φύγε!»

Έφυγε με το απατηλό φως της αυγής. Μ’ ένα ασθενικό αυτοκίνητο που έβηχε στις ανηφόρες και έτρεμε από ρίγη στις κατηφόρες, πέρασε τα σύνορα του χωριού του. Περιπλανήθηκε για πολλές μέρες και νύχτες, μήνες. Κοιμόταν εδώ σήμερα, εκεί αύριο, δούλευε όπου μπορούσε κι ήταν όλα εντάξει και δεν τον ένοιαζε, αρκεί να έβρισκε το μαλλί που του είχε πει η αγέρωχη κοπέλα, το μαλλί για να υφάνει του ζωή του.

Κάθε άνθρωπο που γνώριζε τον κοίταζε στα μάτια, έψαχνε την πόρτα της ψυχής του και χτυπούσε παρακλητικά μπας κι ανοίξει κι εκεί μέσα βρει κάτι για το μαλλί της ζωής.

Έφτασε πολύ μακριά, πέρα από φουσκωμένα πελάγη και μολυσμένα ποτάμια, σε τόπους που οι άνθρωποι γεύονταν άλλα φωνήεντα και σύμφωνα, και μάθαινε κάτι από τη γλώσσα τους μπας και βρει πληροφορίες για το μαλλί με το οποίο θα ξαναΰφαινε το πουλόβερ της ζωής του.

Τα βράδια έπινε και έκλαιγε, όχι πάντα με αυτή τη σειρά. Θύμωνε με την άγνωστη κοπέλα που δεν του έδωσε περισσότερες πληροφορίες. Θύμωνε πιο πολύ με τον εαυτό του που αδυνατούσε να βρει αυτό που έψαχνε. Κι ας είχε διασχίσει τόσες γραμμές στο χάρτη, ακόμα ένιωθε αλυσοδεμένoς με το μικρό χωριό του και τον βαρύ όρκο, που ειδικά τα βράδια του ακρίβαινε την ανάσα. Έκλαιγε και ζητούσε συγχώρεση από τη γιαγιά του, έσκαβε το δέρμα του και πάλευε με τις θάλασσες της βότκας. Μα συνέχιζε την περιπλάνησή του. Σαν μακρινός φάρος, το σίγουρο βλέμμα της αγέρωχης κοπέλας τον βεβαίωνε ότι υπήρχε στεριά· την είχε δει στα μάτια της.

Οι μέρες και οι μήνες γέρασαν και γίναν χρόνια, τα χρόνια πλαδάρεψαν κι αυτά, και το παλικάρι ακόμα πορευόταν. Στις περιπλανήσεις του γνώρισε σπουδαία άτομα, με καλοσύνη στα μάτια, σοφά λόγια και πόδια γερά ριζωμένα στη δική τους στεριά. Γνώρισε και πολλές κοπέλες, ποικίλων σωματότυπων και συναισθηματικής διάπλασης. Όλες όμως τις άφηνε να τουρτουρίζουν στα κρύα του λουτρού, ανίκανος να δώσει αυτό το λίγο παραπάνω, ανίκανος κι ο ίδιος να τo βρει μέσα του.

Ήταν σε μια από αυτές τις πόλεις της επαρχίας που μοιάζουν σα να ’ναι κλεισμένες σε αόρατες γυάλες, όταν ένα μεσημέρι το όχι τόσο νέο πια παλικάρι καθόταν σε μια καφετέρια κι έτρωγε κάτι. Τα μάτια του, μάτια που μονίμως είχαν το ίδιο σκονισμένο εμπόρευμα στη βιτρίνα τους (κούραση κι απογοήτευση), τα μάτια του γούρλωσαν. Ήταν σίγουρα εκείνη! Αντίκρυ περνούσε η κοπέλα, εκείνη η άγνωστη που με τη μηχανή της είχε σκίσει το ύφασμα της καθημερινότητάς του.

Έτρεξε μεμιάς έξω κι ευτυχώς την πρόλαβε. Η κοπέλα δεν είχε λόγο να τον θυμάται, όμως με λίγη προπόνηση ανέσυρε τη σκοροφαγωμένη ανάμνηση του φοβισμένου παλικαριού.

«Πού ’ναι; Πού ’ναι;» τη ρώτησε το παλικάρι με ένταση. «Πού ’ναι το μαλλί για να υφάνω τη ζωή μου;»

Η κοπέλα είχε κι εκείνη νιώσει τα χάδια και μερικά χαστούκια του χρόνου, όμως στα μαύρα καρφωτά μάτια της συνέχιζε να λάμπει η ίδια δύναμη.

«Χρόνια τώρα αναζητώ παντού το μαλλί για να υφάνω τη ζωή μου. Θυμάσαι; Έχω φάει τον τόπο και τα νιάτα μου ψάχνοντάς το. Πού ’ν’ το;»

Τα μαύρα καρφωτά μάτια της γυάλισαν. Τον κοίταξε με συμπόνια και στο τέλος μίλησε: «Για να το βρεις πρέπει πρώτα να ξεπλέξεις το ήδη υφασμένο. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Αν ξεπλέξεις το ρούχο της ζωής σου και μέχρι να πλέξεις το καινούργιο θα μείνεις γυμνός. Κι είναι πολλοί αυτοί που δεν αντέχουν τη γύμνια ούτε για ένα λεπτό. Γι’ αυτό προτιμούν τα παλιά, χιλιοφορεμένα ρούχα κι ας τους στενεύουν».

«Προτιμώ γυμνός παρά πνιγμένος», ξεσπάθωσε το παλικάρι.

«Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, φίλε μου. Αν ανέβεις λίγο πιο ψηλά και σε κοιτάξεις θα δεις ότι τόσο καιρό ήσουν και τα δύο. Γυμνός τριγυρίζεις, έχοντας αφήσει πίσω το παλιό, στενό πουλόβερ. Και φαίνεται ότι την αντέχεις τη γύμνια. Συνάμα είσαι ακόμα πνιγμένος. Τι σε πνίγει;»

«Ένας όρκος που έδωσα σε κάποια αγαπημένη και τώρα πεθαμένη».

«Αυτός είναι που σ’ εμποδίζει να πλέξεις το καινούργιο πουλόβερ της ζωής σου κι ας έχεις ξεπλέξει το παλιό. Αυτοί είναι οι τελευταίοι πόντοι του παλιού».

«Τον όρκο τον έδωσα και δεν μπορώ να τον ξεδώσω κι ας μην τον τηρώ εδώ και δέκα χρόνια».

«Δεν ξέρω πώς ν’ απελευθερωθείς από τον όρκο σου, ειδικά από έναν όρκο που δεν τηρείς. Όσο για το πού θα βρεις το μαλλί για να…»

Εκείνη τη στιγμή, όπως συχνά συμβαίνει στα παραμύθια και στις κακές ταινίες, ένα τεράστιο πλήθος διαδηλωτών κυνηγημένων από μια διμοιρία ΜΑΤ πλημμύρισε το δρόμο, παρασύροντας την κοπέλα και τις πολύτιμες πληροφορίες που είχε να του δώσει.

Το παλικάρι πάσχισε να βρει τρόπο να ξεπλέξει τον όρκο του. Θύμωσε και ξεθύμωσε κάμποσες φορές, έκλαψε και σκουπίστηκε, χάρηκε κιόλας που, αν μη τι άλλο, είχε καταφέρει να ξεπλέξει το πουλόβερ της παλιάς ζωής του κι ας μην είχε βρει το μαλλί για το καινούργιο. Ο όρκος όμως;

Σταμάτησε τις περιπλανήσεις και εγκαταστάθηκε σε μια μεγάλη πόλη, ελπίζοντας μέσα στη βοή τόσων φωνών να έβρισκε μία που θα του έλεγε πώς να λυτρωθεί από τον όρκο. Πήγε σε καφετζούδες και χαρτορίχτρες, μέντιουμ και πνευματικούς. Άκουσε περισσότερες γνώμες απ’ όσες είχε ερωτήσεις. Όμως κανείς δεν του έδωσε το κλειδί για την κλειδαριά του όρκου του. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τη γιαγιά του στο υπερπέραν αλλά καμία εταιρία κινητής ή ακίνητης τηλεφωνίας δεν παρείχε περιαγωγή στον άλλο κόσμο.

Τα χρόνια περνούσαν αφήνοντας κάτι από το βάρος τους στους ώμους του και το παλικάρι έσερνε ακόμη τον όρκο του σαν υπάκουο κατοικίδιο. Ώσπου ένα πρωί δεν άντεξε ν’ αντικρίσει ξανά τον ήλιο και μια άλλη φωνή ξεπήδησε από μέσα του, «Εγώ τον έδωσα τον όρκο κι εγώ τον παίρνω πίσω. Ήταν δυο λόγια προς την αγαπημένη μου γιαγιά, λόγια αγάπης και σεβασμού μα και φόβου. Ακόμα σ’ αγαπώ και σε σέβομαι, γιαγιά μου, μα δε σε φοβάμαι πια. Το καλό μου ήθελες, και το καλό του γιου σου. Όμως αυτό το καλό πολύ στράβωσε στο δρόμο και τώρα τ’ αφήνω πίσω».

Λυτρωμένος από τον όρκο του, το παλικάρι έβαλε μπροστά να βρει το μαλλί για να πλέξει ένα καινούργιο πουλόβερ. Τούτη τη φορά δεν κατέτρεξε ούτε στις δολερές αγκαλιές της βότκας ούτε στις σαγηνευτικές φωνές πεφωτισμένων ή νυχτωμένων ειδικών. Χώθηκε στις σελίδες των βιβλίων. Όμως δε βρήκε τίποτα κι ας έγινε από παλικάρι γεροντοπαλίκαρο. Ώσπου, πολλά χρόνια μετά, έπεσε πάλι πάνω στην κοπέλα.

Έπεσε πάνω της επειδή παραβίασε ένα στοπ με το αμάξι του. Τη χτύπησε αρκετά άσχημα. Τούτη τη φορά η κοπέλα τον αναγνώρισε.

«Πάλι εσύ;»

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω, έστω και κάτω από αυτές τις ατυχείς συνθήκες. Ελπίζω να μην πονάς πολύ και να ξέρεις ότι η επιστήμη κάνει πια θαύματα με την προσθετική ακρωτηριασμένων μελών».

Η κοπέλα απλά βόγκηξε και πλατσούρισε στο αίμα της.

«Από τον όρκο μου λυτρώθηκα, και μάλιστα ολομόναχος. Όμως ακόμα δεν έχω βρει το μαλλί για να ξαναπλέξω τη ζωή μου. Πού να ψάξω;»

Τα μαύρα καρφωτά μάτια της κοπέλας ήταν ακόμα μαύρα και καρφωτά αλλά ήταν και βλοσυρά.

«Ξέρεις, δε διάλεξα να παίξω τον άχαρο ρόλο της κομπάρσας σ’ αυτό το παραμύθι και να εμφανίζομαι ανά πέντε παραγράφους με χρήσιμες πληροφορίες επειδή εσύ είσαι ανίκανος να φέρεις βόλτα τη ζωή σου. Έχω, ή μάλλον είχα, κι εγώ τη δική μου ζωή. Όσο για το μαλλί της ζωής και πού θα τo βρεις, αν δεν έχεις ήδη καταλάβει ότι όλα όσα ζεις, βλέπεις και αισθάνεσαι, όλος ο πόνος κι η χαρά, όλα τα βάσανα και τα γλέντια, είναι το μαλλί που γνέθεις και μ’ αυτό πλέκεις τη ζωή σου, τότε ό,τι και να σου πω εγώ είναι πολύ αργά. Δεν υπάρχει κανένα πρατήριο που να πουλά συσκευασμένο, υφασμένο μαλλί για να πλέξεις τη ζωή σου, εκτός από τα πρετ-α-πορτέ της Εκκλησίας. Μόνοι μας το γνέθουμε και ματώνουν τα χέρια μας στην ηλακάτη της ζωής.

«Και τώρα που σου τα ’πα» συνέχισε μ’ ένα μορφασμό, «σταμάτα ν’ ασχολείσαι με το πουλόβερ της δικής σου ζωής και κάλεσε ένα ασθενοφόρο προτού ξηλώσει τελείως το πουλόβερ της δικής μου».

Κι έτσι το παλικάρι συνέχισε να πλέκει τη ζωή του, γνωρίζοντας πια

ότι ούτε μια στιγμή δεν είχε αφήσει τις βελόνες από το χέρι του. Μόνο που

τώρα είχε επιτέλους προμηθευτεί ένα πατρόν.

Και μάλιστα πολύ σοβαρή και ενδιαφέρων θεματολογία… "Kατάθεσις σκέψεων"…
Σκέψεις και συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από εικόνες, μέσα από ακούσματα, μέσα από λέξεις που διαβάζουμε.
Οπότε το "θεματάκι" σου όπως αναφέρεις δεν είναι το να παραθέτουμε μόνο κατεβατά από λέξεις, αλλά και να μπούμε στην δύσκολη πολλές φορές διαδικασία να ανακαλύψουμε τον (πραγματικό) λόγο που μας κάνει να "γεννιέται" κάθε σκέψη και συναίσθημα.

Βέβαια σε σκέψεις με βάζει και το μήνυμα σου….

Γιατί πουθενά δεν έγραψα (αν διάβασες καλά το μήνυμα μου, που απευθυνόταν στον lorenzo για το θέμα που ανοίξαμε πάνω στην Ελληνική γλώσσα ) να μην καταθέτουμε αυτό που μας κάνει να νοιώθουμε ένα Χ συναίσθημα, αλλά αν θέλει να συνεχίσουμε αλλού το θέμα περί Ε. γλώσσας.
Εκτός και αν σε έβαλε σε σκέψεις το ότι ανέφερα πως … «Ακόμα θα ήταν προτιμότερο να παραθέτεις ένα μικρό απόσπασμα από ένα άρθρο που σε ενδιαφέρει…. και όχι όλο το άρθρο, δίνοντας βέβαια το λίνκ έτσι ώστε όποιον τον ενδιαφέρει να μπορεί να το διαβάσει από την αρχική πηγή.»
Αν είναι αυτό τι σε κάνει να πιστεύεις πως έτσι θα μπούμε σε… «πρωτόκολλα σκέψεως και συστήματα τακτοποιημένα, ρομποτικά και αγέλαστα…» όπως αναφέρεις, όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται και θέλει να πάρει αλλά και να δώσει σκέψεις και συναισθήματα μέσα από ένα άρθρο, θα ενδιαφερθεί με κάθε τρόπο να το διαβάσει…!!!

Η ακόμα τι σε κάνει να πιστεύεις πως όταν γίνεται αναφορά και σε άλλα μέλη πως… «Η ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΠΗΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΟΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΙΤΗ Η ΑΥΤΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΗΓΗ(ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΒΙΒΛΙΑ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ, Κ.λπ.)…» ότι θα πρέπει να ξεχωρίζουμε επιλεκτικά τα μέλη…

quote:

---

nst -μπουχτίσαμε απο επιτηρητές, σοφούς , συντονιστές, διαχειριστές και αλλους φαντασιόπληκτους που νομίζουν οτι με δήθεν τίτλους , αξιώματα, και θεατρινίστικες εκφράσεις θα δουν τον εαυτό τους ..

---

Πόσο εύκολα γεννιούνται τέτοιου είδους σκέψεις και συναισθήματα, αλλά πόσο δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε ή να παραδεχτούμε τον λόγο που δημιουργούνται μέσα μας…!!!!!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr