quote:

---

Μάτια, λοιπόν. Βλέμμα, ύφος. Μάτια. Σε μια παρέα προχθές, ένας παρατηρητικός διαπίστωνε πως «βρε παιδιά, έχει αλλάξει ο τρόπος που κοιτάμε». Σαν να έχουμε υψώσει τοίχους προς τα έξω, λέει. Και σαν να έχουμε γκρεμίσει τοίχους, κοινώς καταρρεύσει, προς τα μέσα. Πηγαίνουμε από μέρα σε μέρα, σαν ταξιδιώτες από σταθμό σε σταθμό πάνω στο τρένο του κορμιού μας, περνώντας δίπλα από χειρονομίες και πρόσωπα σαν δίπλα από τοπία- πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά. Από τοπία και τόπους γεμάτη είναι αυτή η ζωή- ένας λέγεται χώρα, άλλος μακριά κι ένας άλλος λέγεται ποιος ξέρει πού διάολο βρίσκομαι.

ΣΕ ΑΥΤΑ τα υψώματα των βλεμμάτων που αναζητούν και ψάχνονται είμαστε πολλοί.

Μέρες καλοκαιριού και αναμονής.

Παγιδευμένοι σε φόβους για επερχόμενους κατακλυσμούς, επιτάξεις, δεσμεύσεις και κατασχέσεις ζωών ολόκληρων στον βωμό μιας ανάπτυξης που φαντάζει εκεί μακριά στο μέλλον, σχεδόν εκτός θέματος.

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

---

Κατ'αρχάς θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρεία που μου έδωσες , να αγοράσω τρία βιβλία του Δήμα αλλα υπήρξε και η ευκαιρεία μιας και βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο να πάρω και κάποια άλλα , που είχα υπ'οψιν μου να πάρω εδώ και καιρό αλλα δεν το αποφάσιζα...!

Ήσουν η "αιτία" που υπήρξε και δημιούργησε την επιθυμία να το κάνω και "ευτυχής συγκυρία"...σ'ευχαριστώ..!

Τώρα τι να πώ άραγε σε αυτά που κατέθεσες...τί..???

Να τοποθετηθώ με "ψυχολογικούς όρους"..???
Καλύτερα "όχι" ... δεν το θέλω...μόλις επέστρεψα απο ένα πολύ όμορφο μπάνιο και δεν θέλω να "ξενερώσω" και να "ξενερώσω" και σένα...!

Θα πώ μόνο αυτό:

Κάποια στιγμή λίγο πριν φύγω , ήμουν όρθιος μπροστά στο κύμα και κοίταζα τον ορίζοντα...τη θάλασσα και τα χρώματά της και ενώ σκουπιζόμουν , είδα μια ανδρική σιλουέτα να περνάει απο δίπλα μου ...

Ένας ηλικιωμένος -σχετικά- με την πρώτη ματιά μου φάνταξε , γύρω στα εξήντα...χωρίς παπούτσια και με σηκωμένα τα "μπατζάκια"...-κατα τ'αλλα ντυμένος κανονικά-...έβαλε τα πόδια του μέχρι λίγο πιο πάνω απο τον αστράγαλο μέσα στην θάλασσα και το βλέμμα του περιπλανιόταν γύρω-γύρω...

Τον κοίταξα και με κοίταξε , είχε όμορφα γκριζοπράσινα μάτια και όμορφο και ήρεμο πρόσωπο...

"Δροσίζεσαι" ??? ....τον ρώτησα...

Γέλασε ... "ναί" μου απάντησε , σαν να μην περίμενε ότι θα του μιλούσα...και αφού με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια , μου λέει "Eίχα ερθει και το πρωί , μα μια φορά κάνω μπάνιο την ημέρα , είμαι και μεγάλος πλέον και δεν μπορώ και δεύτερο μπάνιο".

"Μεγάλος" του απάντησα , εσυ ρε ομορφάντρα..???

Γέλασε και φωτίσθηκε το προσωπό του .... "πόσων χρονών με κάνεις με ρώτησε"...???

"Πάνω απο εξήντα" .... δεν είσαι του απάντησα...!

"Ογδόντα τριών" αγόρι μου ....

Τον είδα να γελάει όλο το προσωπό του κι ένοιωσα μια πρωτόγνωρη ευτυχία...συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και μιλήσαμε λίγο...

Ήταν μια όμορφη εμπειρία...νά'ναι καλά ο άνθρωπος!

-Νά'σαι και σύ καλα..!!!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Εδω παύει οποιαδήποτε μορφή θεωτητικής αναζήτησης..επειδή το πνεύμα ειναι διάχυτο και δημιουργεί τόσο απροκάλυπτα μπροστά στα ματια μας που καθε αμφιβολία διαλύεται

και οταν η δύση απλώνεται πλάι στον ανεμο , τότε το χαμογελό Του ειρωνεύεται τα ατελειωτα ερωτηματικά μας...

Καλή μας συνεχεια ..

quote:

---

Εδω παύει οποιαδήποτε μορφή θεωτητικής αναζήτησης..επειδή το πνεύμα ειναι διάχυτο και δημιουργεί τόσο απροκάλυπτα μπροστά στα ματια μας που καθε αμφιβολία διαλύεται

και οταν η δύση απλώνεται πλάι στον ανεμο , τότε το χαμογελό Του ειρωνεύεται τα ατελειωτα ερωτηματικά μας...

Καλή μας συνεχεια ..

Edited by - nst on 03/08/2010 16:09:27

---

Πόσο εύκολα και με λίγα λόγια , κάποιοι άνθρωποι μπορούν ως άνθρωποι να μας κάνουν να νοιώσουμε...δίπλα σ'ανθρώπους..."επιφέροντας" μια "ιδιαίτερη συνήχηση"..προσφέροντάς μας την καρδιά τους..!

Μπράβο φίλε μου!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Ελπίζω vα πέρασες μια ήσυχη νύχτα, vα σε περίμενε μια ωραία ανατολή έξω από το παράθυρό σου και vα μπόρεσες vα κοιτάξεις γαλήvια τα βραδινά αστέρια πριν πας για ύπνο. Πόσο λίγο ξέρουμε από αγάπη, από τηv εκπληκτική τρυφερότητα και «δύναμή» της, πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη, τη χρησιμοποιεί ο στρατηγός, τη χρησιμοποιεί ο χασάπης, τη χρησιμοποιεί ο πλούσιος, όπως τη χρησιμοποιούv και τα vεαρά αγόρια και κορίτσια. Αλλά πόσο λίγα ξέρουv γι’ αυτήv! Δεv ξέρουv τηv απεραvτοσύvη της, δεν ξέρουν ότι είvαι αθάvατη, δεν ξέρουν πόσο αvεξιχvίαστη είvαι... Ν’ αγαπάς σημαίvει vα έχεις επίγvωση της αιωvιότητας.

Τι πράγμα είvαι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συvήθεια κάποιας συγκεκριμέvης σχέσης, θεωρούμε τα πράγματα δεδομέvα, αποδεχόμαστε τηv κατάσταση και δεv είvαι αvεκτή καμιά αλλαγή, δε δεχόμαστε καμία κίvηση προς τηv αβεβαιότητα, ούτε για έvα λεπτό. Όλα είvαι τόσο καλά ρυθμισμέvα, τόσο στέρεα φτιαγμέvα, τόσο δεσμευμέvα, που δεv υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αvαζωογοvητική αvοιξιάτικη αvάσα. Αυτά κι άλλα πολλά τα οvομάζουμε σχέσεις. Αv παρατηρήσουμε από κοvτά, οι σχέσεις είvαι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από τηv αστραπή, πιο αχαvές κι από τη γη, γιατί οι σχέσεις είvαι η ίδια ζωή. Κι η ζωή μας είvαι σύγκρουση. Θέλουμε vα κάvουμε τις σχέσεις χοvτροκομέvες, ωμές, εύκολες. Έτσι χάvουv τηv ευωδιά τους, τηv ομορφιά τους. Όλα τούτα συμβαίvουv γιατί δεv αγαπάμε, κι η αγάπη, φυσικά, είvαι το σπουδαιότερο απ’ όλα, γιατί μέσα σ’ αυτήv πρέπει vα εγκαταλείψει καvείς ολοκληρωτικά τοv εαυτό του.

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα της φρεσκάδας, του καιvούριου, είvαι ουσιαστική, αλλιώς η ζωή γίvεται ρουτίvα, συvήθεια, και η αγάπη δεv είvαι συvήθεια, δεv είvαι κάτι βαρετό. Oι περισσότεροι άvθρωποι έχουv χάσει το αίσθημα της έκπληξης. Θεωρούv τα πάvτα δεδομέvα κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας καταστρέφει τηv ελευθερία και τις εκπλήξεις της αβεβαιότητας.

Σχεδιάζουμε πράγματα για το μακριvό μέλλοv, μακριά από το παρόv. Αλλά η προσοχή που χρειάζεται κανείς για vα καταvοήσει, βρίσκεται πάvτα στο παρόv. Στηv προσοχή υπάρχει πάvτα μια αίσθηση αμεσότητας. Το vα είvαι καvείς ξεκάθαρος στις προθέσεις του είvαι πολύ επίποvη δουλειά, η πρόθεση είvαι σαv μια φλόγα, που προτρέπει κάποιοv ακατάπαυστα vα καταvοήσει. Να είσαι ξεκάθαρη στις προθέσεις σου και θα δεις, τα πράγματα θα κυλήσουv από μόvα τους. Το vα είvαι καvείς ξεκάθαρος, κάθε στιγμή, είvαι ό,τι ακριβώς χρειάζεται, αλλά δεv είvαι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Πρέπει καvείς vα καθαρίσει τη γη για τοv καιvούριο σπόρο, κι από τη στιγμή που θα φυτευτεί ο σπόρος, με τη δική του ζωτικότητα και δύvαμη θα έρθουv οι καρποί και ο vέος σπόρος. Η εξωτερική ομορφιά δεv κρατάει ποτέ, φθείρεται πάvτα όταv δεv υπάρχει εσωτερική χαρά κι ευχαρίστηση. Καλλιεργούμε κάθε τι το εξωτερικό, δίvοvτας πολύ λίγη προσοχή σε όσα βρίσκοvται μέσα μας, αλλά το μέσα είvαι που τρώει πάvτα το έξω. Το σκουλήκι που καταστρέφει τη φρεσκάδα του μήλου βρίσκεται μέσα του.

Κρισναμούρτι

Απο τα γράμματα σε μια νεαρή φίλη...κάποιες επιστολές που εγραψε σε μια αγαπημενη φίλη ο μεγάλος φιλόσοφος και Ανθρωπος.
Ισως και να ειναι η πιο δυσκολη απο ολες τις προτάσεις του, αφου τα μεγαλύτερα παραμυθάκια τα γραφουμε πρός τον εαυτό μας ..αλλα ας ειναι ..προχωράμε και σιγα σιγά φωτίζουμε και διαχωρίζουμε τα αστρα απο την ζάχαρη στον ουρανό...αυτη αλλωστε ειναι και η μαγεία της ζωής μας και οτι πιο συναρπαστικό εχουμε..το ταξίδι στον Eαυτό ...

http://www.youtube.com/watch?v=NYw2LfBAJRY&feature=related

Η «Χιονάτη», η «Σταχτοπούτα», η «Ωραία Κοιμωμένη» θεωρήθηκαν στην Ισπανία «φαλλοκρατικά» και ακατάλληλα παραμύθια για την εκπαίδευση των μικρών παιδιών
Σχεδόν την ίδια ώρα που οι Ισπανοί γίνονταν πρωταθλητές κόσμου σε ένα από τα πιο «μάτσο» των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο, η κυβέρνηση ενέκρινε μια πρωτότυπη πρωτοβουλία στα δημόσια σχολεία της χώρας: την αναθεώρηση των «μάτσο» παραμυθιών. Στα πλαίσια του προγράμματος «Εκπαίδευση και ισότητα», τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές παιδιών, η «Χιονάτη», η «Σταχτοπούτα», η «Ωραία Κοιμωμένη», θεωρούνται «φαλλοκρατικά» και ακατάλληλα για την εκπαίδευση των μικρών παιδιών. Αρα, θα πρέπει να ξαναγραφούν...

ΚΑΠΟΙΟΙ είπαν πως η Ισπανία έχει άλλες, πιο σοβαρές, έγνοιες να ασχοληθεί από τα παραμύθια με τη «Χιονάτη», τη «Σταχτοπούτα», και την «Ωραία Κοιμωμένη». Η χώρα διανύει τον βαρύ χειμώνα της οικονομικής κρίσης. Αλλοι, όμως, είδαν την πρωτοβουλία με καλό μάτι. Σε τελευταία ανάλυση, η χειραφέτηση της γυναίκας, που πολλοί θεωρούν δεδομένη στη Δύση αποτελεί ακόμα ζητούμενο. Παρά τις κατακτήσεις παραμένει κάτι σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού. Σκέφτηκα να στείλω αυτή την είδηση σε δυο φίλες μου. Την Ολγα (34 ετών) και την Τάνια (29 ετών). Ζήτησα ένα σχόλιο από την καθεμία. Οι απαντήσεις τους ήταν πολύ διαφορετικές. Τις παραθέτω.

●●●
ΟΛΓΑ: «Δεν μου αρέσουν οι πολιτιστικές σταυροφορίες, ακόμα κι όταν γίνονται για καλό σκοπό. Είμαι από αυτές που πιστεύουν ότι γυναίκες και άνδρες έχουν επείγουσα ανάγκη για ανακωχή και συμφιλίωση παρά να θέτουμε τον έναν απέναντι στον άλλον. Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι σημαίνει σήμερα “χειραφετημένη γυναίκα”; Μια γυναίκα ελεύθερη, δυνατή, που δεν ψάχνει ούτε περιμένει τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο; Μια γυναίκα χειραφετημένη από τον αυταρχικό άνδρα που θέλει να την υποτάξει, η οποία κρατάει η ίδια τα ηνία της σχέσης; Εννοούμε, ίσως, και την γυναίκα που κάνει καριέρα και σιγά σιγά γίνεται φωτοτυπία του άνδρα μάνατζερ, η γυναίκα που δεν έχει χρόνο και επιθυμία για σπίτι και οικογένεια και που επισκέπτεται συχνά τον πλαστικό της χειρουργό; Με λίγα λόγια και με μια δόση υπερβολής, νομίζω ότι η σημερινή γυναίκα επέλεξε ένα άλλο είδος δουλείας και καταπίεσης: εκείνη της ομορφιάς και της επιτυχίας. Προσωπικά επιθυμώ μια γυναίκα που να είναι ικανή να αγαπήσει και να ζήσει χωρίς το φάντασμα της κατωτερότητας και της ανωτερότητας. Είναι, όμως, εφικτό κάτι τέτοιο; Νομίζω πως ναι. Αν και ώρες ώρες, ακούγοντας ιστορίες άλλων γυναικών, με βασανίζουν πολλές αμφιβολίες. Το κακό είναι ότι σήμερα που οι σχέσεις ανδρών και γυναικών αναπροσδιορίζονται, είναι οι άνδρες που πιο πολύ και από τις γυναίκες φαίνονται κυνηγημένοι από το φάντασμα της ανωτερότητας και της κατωτερότητας.

Ισως γιατί έχασαν μέσα σε λίγα χρόνια τόσο πολλά από τα «αυτονόητα δικαιώματά» τους πάνω στις γυναίκες. Από την άλλη, η ισότητα των φύλων μού φαίνεται πιο πολύ ουτοπία. Υπό την έννοια ότι κανείς δεν την θέλει πραγματικά. Γι΄ αυτό οι λογαριασμοί παραμένουν πάντα ανοιχτοί και αμφιβάλλω εάν θα κλείσουν ποτέ οριστικά. Ισως γιατί η αντίφαση είναι στην ίδια την φύση των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν θέλω να εκμηδενίσω όσα σημαντικά έχουν γίνει για την χειραφέτηση της γυναίκας. Και πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα. Αναφέρω μόνο το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, ειδικά στην Ελλάδα, που παραμένει ακόμα ταμπού. Αλλά νομίζω ότι όταν μιλάμε για την χειραφέτηση της γυναίκας, σαν να έχουμε χάσει κάπως τους στόχους. Επικρατούν πιο πολύ τα σχήματα και τα προσχήματα παρά η ουσία. Οσον φορά δε τα παραμύθια, προσωπικά το ότι διάβασα μικρή τη “Χιονάτη” και τη “Σταχτοπούτα” δεν με εμπόδισε να διεκδικήσω, με τον δικό μου τρόπο, την ισότητα και την ελευθερία μου ως γυναίκα. Με αυτή τη λογική πρέπει τα παιδιά να μη διαβάσουν ούτε τον “Πινόκιο”. Επειδή στην πραγματικότητα η μύτη των παιδιών δεν μακραίνει όταν λένε ψέματα»...

●●●
ΤΑΝΙΑ: «Να πω κατ΄ αρχάς ότι τέτοιες έγνοιες βασανίζουν μόνο ένα κομμάτι της ανθρωπότητας. Δυστυχώς το μικρότερο. Σε πολλές χώρες του κόσμου, στις περισσότερες μάλλον, οι γυναίκες δεν έχουν καν το δικαίωμα να διαβάζουν παραμύθια. Δεν μπορούν να εκφράζουν τη γνώμη τους σε ισότιμη βάση με τους άνδρες. Πιστεύω πως εάν δεν είχαν αναθεωρηθεί κάποια παραμύθια, η γυναίκα θα ήταν ίδια και στα δικά μας μέρη. Οι ηρωίδες των παραμυθιών που αναφέρεις, η “Χιονάτη”, η “Σταχτοπούτα”, η “Ωραία Κοιμωμένη” είναι παθητικά και πειθήνια πλάσματα. Η μόνη πράξη ανυπακοής της Χιονάτης είναι η φυγή από τη μητριά της για να βρει καταφύγιο στους νάνους. Η Σταχτοπούτα κλαίει μέχρι που εμφανίζεται μια θαυματουργική νεράιδα. Η Ωραία Κοιμωμένη, όπως το λέει και το όνομά της, κοιμάται. Και οι τρεις τραγουδούν, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποια νεράιδα ή πρίγκιπας σε άσπρο άλογο να τις σώσει από τη θλιβερή τους μοίρα. Διάβασα την απάντηση της Ολγας και θα σταθώ στον Πινόκιο. Η διαφορά αυτού του αγοριού από τα τρία κορίτσια των παραμυθιών είναι ότι ο Πινόκιο σώζει ο ίδιος τον εαυτό του. Δεν περιμένει κάποια Σταχτοπούτα να τον σώσει. Τα κορίτσια πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία από άλλους, τα αγόρια από τον εαυτό τους. Υπάρχει σημαντική διαφορά, έτσι δεν είναι; Να θυμίσω ότι οι αρχικές εκδοχές αυτών των παραμυθιών, όπως τα ανάδειξε και ο Ντίσνεϊ, ήταν λιγότερο ρομαντικές και φαλλοκρατικές επίσης. Η Χιονάτη σώζεται γιατί καταφέρνει και κάνει εμετό το μήλο που είχε φάει και όχι χάρη στο φιλί του πρίγκιπα. Η αλήθεια είναι πάντα λιγότερο ρομαντική αλλά προσωπικά την προτιμώ».

●●●
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ και τις δυο απαντήσεις, έμεινα κάπως στη μέση. Φοβούμενος μήπως το φύλο επηρεάζει τη γνώμη μου, σκέφτηκα πιο πολύ σαν αναγνώστης. Εάν ακολουθήσουμε τη λογική των Ισπανών, θα πρέπει να ξαναγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Ξεκινώντας από τα Ευαγγέλια: 12 απόστολοι και καμία γυναίκα. Για να μη μιλήσουμε για τον Αδάμ και την Εύα. Ο Τόλκιν με αυτή τη λογική θα πρέπει να εξοριστεί από τις βιβλιοθήκες. Μια καλύτερη λύση θα ήταν, ίσως, να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τα παραμύθια που τους διαβάζουμε. Γιατί οι βασίλισσες κλαίνε πάντα και οι βασιλιάδες είναι πάντα ωραίοι, σοφοί και δεν μασάνε; Αντί να ξαναγράψουμε τα παραμύθια, ας μάθουμε στα παιδιά να σκέφτονται κριτικά ώστε να καταλάβουν ότι το κουράγιο, η εξυπνάδα και τα δάκρυα δεν έχουν να κάνουν με το φύλο αλλά με μυθικά στερεότυπα που φτιάχνουν οι διάφορες εξουσίες.

Αχ, εγώ στην ηλικία σας πήγαινα διακοπές µε σλίπιν µπαγκ και κοιµόµουνα κάτω από τ’ αστέρια επί µήνες, κοµπάζω στα παιδιά µου, που προσπαθούν να κλείσουν δωµάτιο στα νησιά µέσω Ιντερνετ. Και µε πληµµυρίζουν γλυκιές αναµνήσεις των νεανικών διακοπών, εκείνα τα ταξίδια µε το πλοίο της άγονης γραµµής που περνούσε άγονες ώρες απ’ τα λιµάνια. Μερικά µάλιστα δεν είχαν ακόµα προβλήτα για πλοία, έτσι δεν µπορούσαν να φτάσουν ούτε αυτοκίνητα, τι ευτυχία ήταν εκείνη!

Φτάναµε και φεύγαµε µέσα στα χαράµατα ή τη µαύρη νύχτα, µε λάντζες, και νυσταγµένοι πηγαίναµε ώς την παραλία, ή στο κατάστρωµα, να ξανακοιµηθούµε ώσπου να µας ξυπνήσει η ζέστη του ήλιου.

Συνήθως τα παιδιά µου βαριούνται τις νεανικές µου αναµνήσεις, όµως αυτή τη φορά τα βλέπω να φουρτουνιάζουν. Δηλαδή επιτρεπόταν το ελεύθερο κάµπινγκ, ρωτάνε, κι οµολογώ ότι δεν έχω απάντηση. Δεν ήξερα καν ότι λεγόταν έτσι η θερινή φοιτητική περιοδεία µας. Τώρα όµως απαγορεύεται να το κάνεις αυτό, για φαντάσου! Τελικά σε µερικά πράγµατα η κοινωνία γίνεται πιο συντηρητική.

Τι να σας κάνω, παιδιά µου, φαίνεται ότι ο µόνος τρόπος να µείνεις σε παραλία που δεν σου ανήκει είναι να χτίσεις αυθαίρετο. Εκεί υπάρχει µεγαλύτερος σεβασµός, αλλά πώς µπορείτε να ταξιδεύετε µε ένα σακί τσιµέντο µέχρι να βρείτε την κατάλληλη αµµουδιά; Φαίνεται ότι στο βάθος του συλλογικού ελληνικού υποσυνείδητου υπάρχει µια έµφυτη συµπάθεια στην εγκατάσταση, έστω και παράνοµη, και ένα ασυνείδητο µίσος στον νοµαδισµό. Κατά κάποιον τρόπο εµείς οι µεγαλύτεροι φταίµε για το κυνηγητό που υφίστασθε εσείς οι µικρότεροι. Αν και ήµασταν καλά παιδιά, µε τρόπους, µαζεύαµε τα σκουπίδια µας και πληρώναµε τον λογαριασµό µας, βγάλαµε κακό όνοµα. Ξεχάστε λοιπόν ό,τι σας είπα, γυρίστε στο Ιντερνετ, και συγγνώµη για τις ωραίες αναµνήσεις.

quote:

---

http://www.esoterica.gr/forumS/topic.asp?whichpage=1&ARCHIVEVIEW=&TOPIC_ID=7937

Εαρινε για σενα

---

Απόψεις...!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

τι θα γινοταν εαν δεν ειχαμε ανακαλυψει ποτε την ατομικη βομβα , εαν κανεις δεν σκεφτονταν να χρησιμοποιησει την ατομικη ενεργεια σε ΟΠΛΟ ...?

ΣΑΝ σημερα το 1945 , ξεκινησε μια νεα αποχη , η εποχη των ατομικων οπλων και το τελος ενος πολεμου , ενος ολεθριου πολεμου αντι να δωσει εναυσμα για να ενωθουμε , μας βρισκει να χωριζομαστε σε καπιταλιστες και κουμουνιστες , με πυρινικα οπλα και χωρις ... και ακομη δεν εχει τελειωσει

σκεφτομαι ολα αυτα τα ΤΡΙΣ και βαλε , δολαρια , ρουβλια , γιεν κτλπ δεν πηγαιναν στα οπλα , εαν πηγαιναν για τροφη ,για δουλεια , για παιδεια , για υγεια ... που θα ειμασταν σημερα ?

θα ειμασταν σε μια κοινωνια χωρις βια , οπλα , θανατο ? αραγε θα δουλευαμε 2-3 ωρες και θα καλυπταμε ολες τις αναγκες μας ? δεν θα υπηρχε ανεργια , αστεγοι , αναλφαβητοι ... ?

η μηπως μια τετοια "ουτοπια" θα ειχε ως αποτελεσμα την εξαφανιση του ειδους (οπως ελεγε και ο αρχιτεκτονας στο ματριξ) γιατι η βια και ο θανατος ειναι μεσα μας και χωρις αυτα δεν υπαρχουμε ... δεν ζουμε ???

τι να πω ... τοσα εκατομυρια νεκροι ....

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !!!!

quote:

---

...γιατι η βια και ο θανατος ειναι μεσα μας και χωρις αυτα δεν υπαρχουμε ... δεν ζουμε ???

τι να πω ... τοσα εκατομυρια νεκροι ....

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !!!!

[ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΗΣ - Όποιος πραγματικά έχει γνώση για κάποιο θέμα λέει «κατάλαβα». Όποιος δεν έχει γνώση λέει «πιστεύω».]

---

Oι νεκροί "λυτρώνονται" φίλε μου...αλλοίμονο απο κείνους που καταρρακώθηκε η ανθρώπινη αξιοπρεπειά τους και υπέστησαν εξευτελισμούς ... βιάσθηκαν -σωματικά και ψυχολογικά-....

Η βία και ο θάνατος και η καταστροφή είναι μέσα μας φίλε μου , πίσω απο κάθε γεγονός βρίσκεται κάποιο/α ψυχολογικό/ά υποκείμενο/α και η αντίληψή του αλλα και η σκέψη του...κάθε καταστροφή πρωτίστως επι-συμβαίνει εντός μας....

Θα σε απογοητεύσω αλλα δεν πρόκειται αυτό να σταματήσει παρά τις εξαγγελίες και τις καλές προθέσεις...και θα αυτοκαταστραφούμε...!

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι αναπόδραστο...λυπάμαι που το λέω...ο χρόνος ήδη μετράει αντίστροφα και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς...!

ΜιΛάμε για τελειότητα...ανθρώπινη τελειότητα...

Μπορεί να είμαστε μια τέλεια μηχανή αυτοκαταστροφική...τίποτ'αλλο..!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

quote:

---

Εαρινέ μου, κατά την άποψή μου η ζωή δεν είναι εύκολη. Δεν έχει σημασία τι περνάει ο κάθε ένας, αφού υφίσταται ως συμπεριφορά κάποιος θα το περάσει, σημασία έχει πως θα το διαχειριστεί. Πάμε μπροστά, ζούμε εδώ. Εάν κολλήσουμε στο παρελθόν ζούμε στα ψυχικά πεδία που είναι άμορφα και μορφοποιούνται από εμάς, έτσι η καταρράκωση είναι καθημερινή αφού το σενάριο που οδήγησε σ΄αυτή την εμπειρία παίζει επαναλαμβανόμενα.

Έτσι το δουλεύω εγώ...σωστό λάθος δεν έχει σημασία, έχει αποτέλεσμα.

---

Καλημέρα φίλη μου...τι κάνεις , καιρό έχω να σε ακούσω...

"Η ζωή είναι δύσκολη"..το λένε πολλοί και το έχω ξανα-κούσει πάμπολες φορές...και εκ του εμ-φαινομένου αποτελέσματος μπορεί κάποιος να το πεί και έτσι...!

Προσωπικά δεν είδα ποτέ καμμιά ζωή να περπατάει κάπου εκεί γύρω μου και να ευθύνεται αυτή ως ύπαρξη για τα όσα δεινά εμφανίζονται καθημερινά σήμερα ... χθές ...και όλα όσα θα έρθουν αύριο..!

Η ζωή απολαμβάνει του νοηματικού περιεχομένου της αντίληψης ενός - εκάστου και δομείται απο εμάς και μέσα στον εγκέφαλό μας...!

Πρόκειται για μια προσωπική αποτύπωση-εντύπωση του καθένα μας..!

Η ζωή η δική μου , η δική σου και άλλες τόσες ... όσες και οι κατοικούντες -παροικούντες- σε τούτο τον πλανήτη , φίλη μου..!

Αλλα , επειδή το θέμα θέλει πολύ ανάλυση και επιδέχεται μεγάλης αναλύσεως και συζητήσεως , θα προτιμήσω να σταματήσω εδώ.

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου!!!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Να κάνω μόνο μια διευκρίνιση, εγώ δεν είπα «η ζωή είναι δύσκολη» είπα «η ζωή δεν είναι εύκολη». Δεν λέω «ζούμε σε κοινωνία διαβόλων» λέω «δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων», υπάρχει διαφορά στο μήνυμα.

Σε γενικές γραμμές κι εγώ συμφωνώ με τον σχολιασμό σου.

quote:

---

Εαρινέ μου είμαι μια χαρά, ευχαριστώ. Εσύ, όλα καλά?

Να κάνω μόνο μια διευκρίνιση, εγώ δεν είπα «η ζωή είναι δύσκολη» είπα «η ζωή δεν είναι εύκολη». Δεν λέω «ζούμε σε κοινωνία διαβόλων» λέω «δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων», υπάρχει διαφορά στο μήνυμα.

Σε γενικές γραμμές κι εγώ συμφωνώ με τον σχολιασμό σου.

Edited by - pyramid on 11/08/2010 15:33:01

---

Η επέξηγησή σου ήταν ιδιαίτερα εύστοχη και με άφησε "χαζό".. μου άρεσε όντως πολύ..!

Θα επιμείνω πάντως -χωρίς αυτό να αναιρεί τα όσα προ-είπα- ότι δυστυχώς εισάγοντας κοινωνικούς όρους στην συζήτηση , είναι σχεδόν αδύνατον να μπορέσουμε επι της ουσίας να δούμε το θέμα...!

"Κοινωνικοί όροι" που δίνουν μια κάποια δυνατότητα για συνενόηση ή και για άκαρπη φλυαρία..ακατάσχετη θα έλεγα...μα εν-τέλλει αποπροσανατολίζουν και ορίζουν την μη-επικοινωνία...!!!

Άγγελοι και Διάβολοι και Καλοί και Κακοί και έτσι και αλλοιώς και αλλοιώτικα...κουρτίνες που κρύβουν την κυρίαρχη σκηνή...!

Αηδίες ανθρώπων φίλη μου...και μάλιστα ανημπόρων ανθρώπων να θεμελιώσουν -έτι- δικαίωμα στην ζωή !!!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Του είπε: «Αν αλήθεια θέλουμε να ζήσουμε, καλύτερα ν΄ αρχίσουμε τώρα αμέσως». Της είπε: «Αν πάλι δεν θέλουμε δεν πειράζει, αλλά καλύτερα ν΄ αρχίσουμε να πεθαίνουμε».

Του είπε: «Δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Μόνο επιλογές υπάρχουν». Της είπε:

«Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μόνο επιλογές».

Χθες, πηγαίνοντας στη δουλειά κοίταξα στο φανάρι το διπλανό αυτοκίνητο. Ζέστη, κλειστά παράθυρα και αιρκοντίσιον. Το ζευγάρι είχε μια συνομιλία. Δεν θα την έλεγες χαλαρή. Δεν θα την έλεγες έντονη. Δεν θα την έλεγες αδιάφορη. Δεν θα την έλεγες ζήτημα ζωής και θανάτου. Κι ας είχε ένα τέλος κάπου εκεί δίπλα να παραμονεύει.

Χθες, στη θάλασσα παρατήρησα μια μητέρα να τινάζει την άμμο από τα πόδια του γιου της. Η άμμος ήταν βρεγμένη και επέμενε πεισματικά να μένει κολλημένη στο μαυρισμένο δέρμα του πιτσιρικά. Η μάχη μητέρας- άμμου τελείωσε με συντριπτική νίκη της σαρωτικής γυναικείας φύσης.

Μόνο ένας κόκκος έμεινε λίγο πάνω από τον αστράγαλο να λαμπυρίζει, κοιτώντας αγέρωχος αφ΄ υψηλού όσους υπέκυψαν.

Είχε στόχο να συνοδεύσει την οικογένεια στο σπίτι, να καθήσει στο τραπέζι, να ακούσει τις συζητήσεις, να ξαπλώσει στο παιδικό κρεβάτι και σήμερα την ίδια ώρα, λίγο πριν βουτήξει και πάλι ο πιτσιρικάς στη θάλασσα να επιστρέψει στην συντροφιά της παραλίας για να διηγηθεί στους υπόλοιπους την περιπέτεια. «Μόνο αυτοί που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά μπορούν πιθανώς να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορούν να πάνε», σκεφτόταν. Δεν πρόλαβε. Την ώρα της επιβίβασης στο αυτοκίνητο γλίστρησε και έπεσε στην άσφαλτο. Εμεινε εκείανάμεσα σε αυτό από το οποίο έφευγε και σε εκείνο στο οποίο πήγαινε. Ανάμεσα στο τίποτα και το τίποτα. Ηταν κι αυτό κάτι.

Χθες, στο σούπερ μάρκετ ένας κύριος διάβαζε επίμονα τις ετικέτες των προϊόντων. Δεν έβλεπε καλά κι έφερνε τα βαζάκια σχεδόν μπροστά στη μύτη του.

Γιαούρτια, αναψυκτικά, κρέμες, πατατάκια γνώρισαν για λίγο τη δόξα μπεστ σέλερ:

τόση προσοχή στα σημεία στίξης και στις παραγράφους είχαν καιρό να δουν τα ράφια με τις κονσέρβες. Στο τέλος ο κύριος δεν αγόρασε τίποτα. Χόρτασε από γνώση.

Χθες, στην ταβέρνα ένα ουζάκι παραπάνω ήταν αρκετό για να υποκινήσει εξέγερση. «Σας θέλω λιγάκι τρελούς», έλεγε ο ηλικιωμένος σε μια παρέα νέων που κάθονταν μαζί. «Λίγο τρελούτσικους, να ξεφεύγετε από τα εμφιαλωμένα νοήματα. Η ζωή δεν έχει πώμα». Και δώστου έβγαζε το πώμα από τα μπουκάλια και το πέταγε κάτω για να δώσ΄ του έμφαση στην προτροπή. Οχι, το πώμα δεν το πήρε προσωπικά. Οι υποψήφιοι τρελούτσικοι, ναι.

ΧΘΕΣ, ΑΡΓΑ το βράδυ ένα ζευγαράκι καθόταν σε ένα ψωραλέο αλσύλλιο που διέκοπτε τις γραμμές της τρικυμισμένης πατησιώτικης τσιμεντοθάλασσας. Πώς το κάνουν αυτό οι ερωτευμένοι- να φτιάχνουν έναν κόσμο που δεν περιέχει τίποτε άλλο πέρα απ΄ τους ίδιους; Πώς το κάνουν αυτό οι ερωτευμένοι- να φτιάχνουν έναν κόσμο που περιέχει τα πάντα εκτός από εκείνους όπως ήταν πριν τον έρωτα;

Χθες, όλες αυτές οι εικόνες επιτέλεσαν το χρέος κάθε καλής ιστορίας: έγιναν σημεία εκκίνησης. Σήμερα έχουν απελευθερωθεί γύρω κι ανάμεσά μας ξεφεύγοντας από τους δημιουργούς τους. Ηδη κάποιοι άλλοι τις πλάθουν κάπου αλλού. Παρόντες στη ζωή μας κάθε στιγμή, αυτό είναι το μυστικό. Κάποιος λέει: το μόνο καθήκον είναι το πάθος.

Παρόντες στη ζωή μας κάθε στιγμή, αυτό είναι το μυστικό. Κάποιος λέει: το μόνο καθήκον είναι το πάθος.

Το μόνο καθήκον είναι το πάθος
Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΑΣΤΕΑ από τα ΝΕΑ
"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

-----"Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας", γράφει ο δικαστής, "ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος των περιστάσεων, αν και από διανοητική άποψη, κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Έκτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των έριδων, ανέδειξε το Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει, γέννησε το Βενιζέλο για να τον δολοφονήσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το '21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παρολίγο να τη θάψει. Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνείται να υπηρετήσει το ψέμα.

Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε. Κι αν μπορείτε, προσπαθείστε να τον ταξινομήσετε."

Πηγή: Constantinos Gr

```````````````````````````````````````````````````````````

-------«Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησες για μας.» Schiller- Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος

O Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων είπε πως αν μιλούσαν οι θεοί θα χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα.

O Γκαίτε, ο μεγαλύτερος από τους ποιητές και πεζογράφους της Γερμανίας και ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, έλεγε πως «οι πρόγονοί του ήσαν Έλληνες και μονάχα ό,τι δημιούργησε η ελληνική αρχαιότητα αξίζει». Ελεγε επίσης ότι άκουσε το Ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες, όμως, όταν το άκουσε στην Ελληνική του φάνηκε πως παρουσιάστηκε το φεγγάρι στον έναστρο ουρανό.

Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, 1772-1844) είπε ότι η ελληνική γλώσσα συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της γερμανικής, τη σαφήνεια της γαλλικής, τη λυγεράδα της ισπανικής και τη μουσικότητα της ιταλικής.

Η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Ελεν Κέλλερ παρομοίασε τη μέσω της ελληνικής γλώσσας τελειότητα της εκφράσεως της ανθρώπινης σκέψεως με το τελειότερο των μουσικών οργάνων, το βιολί.

Η Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μargarite Yourceyar (Μαργαρίτα Γιουρσέλ) είπε: «Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα».

Ο ποιητής και ακαδημαϊκός Βρεττάκος είπε: «Όταν πεθάνω και πάω στους ουρανούς θα μιλήσω στους αγγέλους Ελληνικά, γιατί αυτοί δε γνωρίζουν άλλη γλώσσα από τη γλώσσα της μουσικής».

Πηγή: http://www.krassanakis.gr/diethnis.htm

quote:

---

Φίλε μου, όλοι έχουν την δυνατότητα να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που δείχνουν. Κι αν κάποιοι είναι ανήμποροι και δεν μπορούν να θεμελιώσουν δικαίωμα στην ζωή ας τους στηρίξουν οι πιο δυνατοί μέχρι να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους.

Ποιοι είναι οι κοινωνικοί όροι που δυσκολεύουν την διερεύνηση της ουσίας του θέματος? Και ποια είναι η κυρίαρχη σκηνή?

---

Τους κοινωνικούς όρους , του αναγνωρίζει ο καθενας μας φίλη μου , μιάς και βάσει αυτών σε καθημερινό επίπεδο συνδιαλέγεται...και μάλιστα είναι άκρως θυματοποιητικοί όλοι τους μιας και "ορίζονται" και απο βαθμούς..."συγκριτικός" ... "υπερθετικός" και προσανατολίζουν -μαζί με άλλα- σε μια κοινωνία που μονίμως συγκρίνει και θυματοποιεί...!

Και μάλιστα απο την πρώϊμη παιδική ηλικία και όλα τα παιδιά "βιώνουν" τα απότελέσματά τους σε έντονο βαθμό , τέτοιο μάλιστα που "καθηλώνονται" απο τις κρίσεις των "ενηλίκων γονέων τους"...

Ο Γιάννης της κυρά Τούλας , είναι "καλύτερο" παιδί απο σένα και πιο "υπάκουο"...αλλα και πιο "έξυπνο"...

Η δασκάλα σου , μου είπε σήμερα ότι "υστερείς" σε σχέση τα άλλα παιδιά...κλπ..κλπ..κλπ...ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει..!

Η "κυρίαρχη σκηνή" θεωρείται το ασυνείδητο και απο το οποίο αναβλύζουν όλες οι "επιθυμίες" των ανθρώπων αλλα εκεί υπάρχουν και άλλα "ψυχικά μορφώματα" που έχουν "απωθηθεί"...όπως άσχημες εμπειρίες που πλήγωσαν και τραυμάτισαν...θέση ζωής...ναρκισσισμος...προκαταλλήψεις και πεποιθήσεις...σύμβολα...φαντασιώσεις...κλπ...!!!

Και τα όχι καλά -εντάξει- συναισθήματα , θα πρέπει να γνωρίζουμε , ότι υπερδεκατίζουν τα καλά...και ότι εντυπωθεί κατα την πρώιμη παιδική ηλικία , μέλλεται να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο και μετέπειτα ...!!!

Γι'αυτό "λέμε" ότι η εκ-πολιτιστική διαδικασία ή έστω η είσοδος σε αυτήν για το μικρό παιδί , πρόκειται για μια τραυματική εμπειρία και μάλιστα έτσι όπως συμβαίνει ή συντελλείται αν θές...!!!

Όσο για την στήριξη , την έχουν αναλάβει άλλοι επιτήδειοι και μάλιστα έχουν και μονάδες εξηρτημένες αναπαραγωγής τους και μέσα στις οικογένειες...είναι οι μηνύτορές τους ...ασυνείδητα επιτελούν το έργο τους , όντας υποκείμενοι και κείνοι σε αυτούς , καθηλωμένοι απο έναν ηθικό προστακτικό κώδικα...!!!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Ρούλα ρίξε μια ματιά εδώ:

http://www.taekpaideutika.gr/ekp_89-90/pdf/05.pdf

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον ως προς την ιστορική διαδρομή των κατά καιρούς επικρατουσών θεάσεων κι απόψεων των διαφόρων κοινωνικών συμβολαίων, των οποίων πολλές από τις αρχές τους εξακολουθούν ακόμη και σήμερα στην κυρίαρχη σκηνή όπως την αναφέρεις να αποτελούν "επαναστατικό" ζητούμενο !!!

Εαρινέ μου γιατί, κατά κάποιον τρόπο, δαιμονοποιείς τους κοινωνικούς όρους? Υπάρχουν προς διευκόλυνση της επικοινωνίας μας και όταν χρησιμοποιούνται δυσαρμονικά προκαλούν δυσαρμονίες. Δεν θα κινηθούμε στην κατεύθυνση κατάργησης των όρων αλλά στην κατεύθυνση της αρμονικής χρήσης.

quote:

---

Όσο για την στήριξη , την έχουν αναλάβει άλλοι επιτήδειοι και μάλιστα έχουν και μονάδες εξηρτημένες αναπαραγωγής τους και μέσα στις οικογένειες...είναι οι μηνύτορές τους ...ασυνείδητα επιτελούν το έργο τους , όντας υποκείμενοι και κείνοι σε αυτούς , καθηλωμένοι απο έναν ηθικό προστακτικό κώδικα...!!!

---

υ.γ.υποψιάζομαι ότι το γυροφέρνεις στα αντιχριστιανικά, πρόσεχε γιατί θα σου ρίξω αγιασμό

«Παράξενο λουλούδι
ο ουρανός του φθινοπώρου.»

«Αχ, το χορτάρι του καλοκαιριού!
Ό,τι απέμεινε απ τα μεγαλεπίβολα όνειρα
των πολεμιστών.»

Ματσούο Μπασό

Κάθε ύπαρξη έχει την τραγικότητά της, το ίδιο και κάθε διακήρυξη. Ο Κόσμος δείχνει χαοτικός, ωστόσο μπορούμε εύκολα να του δώσουμε μία μορφή. Κάθε τι που κάνουμε δεν έχει άλλη έννοια από εκείνη που του δίνουμε εμείς. Το μόνο αντάλλαγμα είναι ότι όλα απηχούν σε όλα. Οι μικρές χειρονομίες μας έχουν μία συνέπεια στα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος.

http://www.youtube.com/watch?v=jdKr9noUM44&feature=related

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

http://www.youtube.com/watch?v=DirLVY6ANcQ&feature=related

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr