Καβαφης

quote:

---

Τα παραθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα.
— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα ναι παρηγοριά.
— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να το βρω.
- Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
-Ίσως το φως θα ναι μια νέα τυραννία.
-Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Καβαφης

Είτε βραδιάζει

είτε φέγγει

μένει λευκό

το γιασεμί.

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Απο τι καταδρομές θα ειναι ....αναμνηστικό...χι χι χι

quote:

---

Ίσως το φως θα ναι μια νέα τυραννία.
-Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

---

Edited by - nst on 20/12/2009 13:31:11

quote:

---

Μπα την δική μου δεν την συναγωνίζεσαι..τοσο που λεω να βαλω τα βιβλία μου το ενα επανω στο αλλο μπας και φτασω στο ταβανι και ξεσκονίζω τις ''λαμπες''....εκει ψηλά

---

Edited by - pyramid on 21/12/2009 13:01:44

quote:

---

Δώσε βάση
Συγκεντρώνεσαι στις λάμπες και λες με στόμφο
«ξεσκονίσου» «ξεσκονίσου» «ξεσκονίσου»

---

http://www.youtube.com/watch?v=TS905qBqv98&feature=related

Περιμένωντας Τους Βαρβάρους

Τί περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τί κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δε νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τί νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως τη πιο μεγάλη πύλη
στο θρόνο πάνω, επίσημος, φορώντας τη κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να του δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

Γιατί οι δυό μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σα πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί εφθάσαν απ' τα σύνορα,
κι είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις!

ακόμη λίγο από Καβάφη...

Δεν έχει φρένα το μυαλό τις σκέψεις μου να σταματήσω ρίχνω το σπίρτο στο γυαλί να εξιλεωθώ τι ρόλο παίζω στη ζωή σου ποιά μοίρα να ρωτήσω μάτια μου θέλω κάτι να εξομολογηθώ Μόνο για σένα καρδιά μο...

http://www.youtube.com/watch?v=SgcCdShSkFY&feature=related

quote:

---

Δεν έχει φρένα το μυαλό τις σκέψεις μου να σταματήσω ρίχνω το σπίρτο στο γυαλί να εξιλεωθώ τι ρόλο παίζω στη ζωή σου ποιά μοίρα να ρωτήσω μάτια μου θέλω κάτι να εξομολογηθώ Μόνο για σένα καρδιά μο...

http://www.youtube.com/watch?v=SgcCdShSkFY&feature=related

"Καληνύχτα, σε λατρεύω, αύριο πάλι" μου χει γίνει μια συνήθεια γλυκιά, στο τηλέφωνο ν ακούω κάθε βράδυ: "Καληνύχτα, σε λατρεύω, αύριο πάλι"

http://www.youtube.com/watch?v=0vCzQ9g7VJk&feature=related

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

http://www.youtube.com/watch?v=B7qFlyiOSq8&feature=related

Καλημέρα και χρόνια πολλά κι από μένα σ' όλους!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=ydxfsv2uFDM&NR=1

ΥΓ.Αυτό το παιδί με τρελαίνει...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ © Β.Δ.

Οι κάτοικοι της χιονισμένης μικρής πόλης, σαν ήρθε η παραμονή των
Χριστουγέννων, ένιωσαν ότι φέτος κάτι περίεργο συνέβαινε…ότι κάτι
έλλειπε…κάτι πολύ σημαντικό….
Το ένιωσε ο ζαχαροπλάστης, που τα μελομακάρονά του έβγαιναν από το φούρνο
αλμυρά. Το ένιωσαν όσοι στόλιζαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και, αντί για
πολύχρωμα στολίδια, κρεμούσαν κόκκινα αυγά …το ένιωσαν και οι δρόμοι, που
αντί να φορούν τα γιορτινά τους, ήταν βρώμικοι, σιωπηλοί και θλιμμένοι.
Πρωί - πρωί , ο μικρός Πέτρος ντύθηκε με ζεστά ρούχα, πήρε το τρίγωνό του
και βγήκε, όπως και τα άλλα παιδιά, να πει τα κάλαντα.
Πρώτα πήγε στο ζαχαροπλάστη. Τον βρήκε στεναχωρημένο να προσπαθεί να
καταλάβει γιατί κάθε φουρνιά με μελομακάρονα έβγαινε πιο αλμυρή από την
προηγούμενη, γιατί οι κουραμπιέδες ήταν άνοστοι σήμερα το πρωί και σκληροί
σαν πέτρα. Είχε βάλει το καλύτερο, το πιο αγνό βούτυρο. Είχε καβουρντίσει τα
πιο άσπρα αμυγδαλάκια. Κι όμως οι κουραμπιέδες ήταν χάλια. Όσο για τις
δίπλες; Αδύνατον να διπλωθούν και να ρουφήξουν το μέλι.
— Να τα πούμε; ρώτησε ο Πέτρος.
— Και δεν τα λες, απάντησε αδιάφορα ο ζαχαροπλάστης.
Ο Πέτρος πάγωσε όταν άρχισε να χτυπά το τρίγωνό του…ο ήχος δεν ήταν ο
σωστός!…τα λόγια, που έλεγε ήταν κι αυτά …λάθος!!! Αν ήταν δυνατόν!!!
Είχε ξεχάσει τα κάλαντα!!!
Δεν ήταν, όμως, ο μόνος…και τα άλλα παιδιά και ο Σπύρος και η Ελένη και ο
Νίκος τα είχαν ξεχάσει και γεμάτα απορία ζητούσαν από τους μεγάλους να τους
τα θυμίσουν. Η απάντηση, που έπαιρναν πάντοτε η ίδια :
— Κάτσε να δεις πώς είναι…Να κάπως έτσι …αχ δεν είμαστε καλά…απίστευτο!!!
δεν τα θυμάμαι….
Τα παιδιά προβληματισμένα και πολύ στεναχωρημένα αποφάσισαν να πάνε στη
δασκάλα τους.
Η δασκάλα τους άκουσε προσεκτικά. Πράγματι, και εκείνη είχε αισθανθεί ότι
φέτος τα Χριστούγεννα ήταν περίεργα και παραξενεύτηκε που κανείς από τους
μεγάλους δεν θυμόταν τα κάλαντα.
Όταν η Ελένη της ζήτησε να τους τα θυμίσει, εκείνη μούδιασε και γεμάτη
κόκκινη ντροπή έκατσε στην καρέκλα της... ούτε αυτή τα θυμόταν. Η
απογοήτευση ήταν μεγάλη.
Μαζί με τα παιδιά άρχισε να ψάχνει στη βιβλιοθήκη της μέσα σε βιβλία μικρά
και μεγάλα ,παλιά και καινούργια…αλλά πουθενά τα κάλαντα…έλλειπαν από τις
σελίδες.
Φόβος κυρίευσε τη δασκάλα. Κάτι κακό είχε συμβεί γι΄ αυτό τα κάλαντα
έλλειπαν και κανείς δεν τα θυμόταν, γι αυτό, φέτος, τα Χριστούγεννα ήταν
περίεργα…κάτι που μόνο ένα μεγάλο μυαλό θα μπορούσε να εξηγήσει….
Ο Πέτρος μόλις το άκουσε σηκώθηκε. Ήξερε που έπρεπε να πάει. Ο Δρ Λι-γάκι
Μυαλωμένος ήταν ο μεγάλος επιστήμονας της πόλης, αυτός, ίσως καταλάβαινε το
πρόβλημα.
Αν και ήταν λιγάκι ντροπαλός με τις επισκέψεις στο εργαστήριο του, δέχτηκε
με χαρά τον Πέτρο και άκουσε το πρόβλημα.
— Και εγώ παρατήρησα ότι αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά και
περίεργα, είπε ο Δρ Λι-γάκι Μυαλωμένος και άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω στο
εργαστήριό του σκεφτικός.
Περπάτησε…σκέφτηκε…περπάτησε…ξύστηκε…σκέφτηκε και απάντησε:
— Μα βέβαια!!! Κάποιος έκλεψε τα κάλαντα! Κάποιος έκλεψε τα κάλαντα και
δημιούργησε αυτή την αναποδιά …έτσι εξηγείται γιατί τα Χριστούγεννα είναι
φέτος περίεργα!
Ο Δρ Λι-γάκι Μυαλωμένος είχε για άλλη μια φορά δίκιο. Το ερώτημα που έμενε
ήταν ποιος το έκανε…και στο ερώτημα αυτό, ο μόνος, που μπορούσε να απαντήσει
ήταν ο Καίσαρας ο σούπερ υπολογιστής του επιστήμονα, που, όμως, ο κακόμοιρος
είχε κολλήσει ιό και έβηχε τυλιγμένος σ’ ένα ζεστό κασκόλ.
— Λοιπόν, Καίσαρα, ποιος έκλεψε τα κάλαντα των Χριστουγέννων; Ρώτησε ο Δρ
Λι-γάκι Μυαλωμένος.
Ο Καίσαρας έβηξε, φτερνίστηκε ανέβασε πυρετό και αφού άλλαξε διάφορα χρώματα
στην οθόνη του απάντησε:
— Τα κάλαντα τα έκλεψε ο τρελομαέστρος ΡΕΦΑΛΑ.
Ο Δρ Λι-γάκι Μυαλωμένος είχε ακούσει γι’ αυτόν. Ήταν ένας παράξενος κύριος,
που δεν κυκλοφορούσε ποτέ τη μέρα, λίγοι τον ήξεραν και έμενε στην κορυφή
του λόφου, έξω από την πόλη, στον πύργο του, τον Πύργο Τρομπόνι.

Ο Πέτρος αποφάσισε να πάει και θα πήγαινε μόνος του, τόσο θαρραλέος ήταν…
Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν ο Πέτρος έφτασε στο κατώφλι του Πύργου
Τρομπόνι.
Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και μπήκε μέσα….
Μπροστά του, σε μια τεράστια αίθουσα ήταν στρωμένο ένα τεράστιο τραπέζι και
σε μια γωνιά του ένας παράξενος άνθρωπος καθόταν και ρούφαγε με θόρυβο τη
σούπα του.
— Καθίστε ξένοι…ελάτε…γευματίστε μαζί μου αν θέλετε…μη δίνετε σημασία στους
φρουρούς μου…έχουν σκουριασμένα μυαλά…εγώ ξέρω να ξεχωρίζω το καλό από το
κακό…και εσείς είστε καλοί…ελάτε…καθίστε
Ο Πέτρος πήρε το λόγο
— Μαέστρο μου, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά βιάζομαι πολύ... πρέπει
να βρούμε τα Κάλαντα. Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων. Αν τα έχετε πάρει κατά
λάθος βέβαια, θερμά σας παρακαλούμε να μας τα επιστρέψετε....
— Τα Κάλαντα; Ααα ναι...κάτι θυμάμαι…το κλειδί του Σολ τα πήρε και έφυγε… το
τεμπέλικο άσχημο κλειδί, που δεν κάνει τίποτα άλλο όλη μέρα παρά να
κλαίει…τα πήγε, εδώ και καιρό, στην άλλη πλευρά της πόλης…στο δρόμο που δεν
έχει όνομα.
— Μα τη Φα δίεση, τι σημαίνει αυτό; Πετάχτηκε ένα βιολί από τη γωνία και
αγκάλιασε τον Πέτρο. Υπάρχει κανένας δρόμος στο χωριό που δεν έχει όνομα;
— Δεν ξέρω τι να πω, είπε ο Πέτρος, σαστισμένος. Πρώτη του φορά έβλεπε ένα
βιολί να μιλάει, να κινείται σαν άνθρωπος.-
— Έχω γυρίσει όλο το χωριό και ξέρω όλους τους δρόμους και τα ονόματά τους.
Κανένα δρόμο χωρίς όνομα δε γνωρίζω.
— Θα έπρεπε όλοι σας, μικροί και μεγάλοι, να τον ξέρετε, απάντησε ο
Τρελομαέστρος, αυτό είναι το πρόβλημά σας. Δεν έχει όνομα επειδή θέλετε να
τον αγνοείτε. Αλήθεια πες μου, Πέτρο, τα ονόματα των δρόμων του χωριού.
— Ο κεντρικός δρόμος είναι ο δρόμος της Χαράς. Αριστερά και δεξιά του είναι
οι δρόμοι της Ευτυχίας και της Ανεμελιάς. Και οι τρεις βγάζουν στην πλατεία
του Γέλιου και από εκεί λοξά αριστερά ξεκινούν οι δρόμοι της Πλάκας, της
Καλοπέρασης και της Ηρεμίας. Στα δεξιά ο ανηφορικός δρόμος μας βγάζει στο
μεγάλο πάρκο της Δροσιάς με τα πολλά νερά και τα μεγάλα πλατάνια.
— Είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
— Ναι είμαι.
— Ποτέ κανένας σας στο χωριό δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει και να βρει το δρόμο
που δεν έχει όνομα. Ελάτε θα σας δώσω το δικό μου αυτοκίνητο να πάτε εκεί,
έχετε καλή καρδιά, σας συμπάθησα. Είπε ο Μαέστρος που κάθε άλλο παρά τρελός
έδειχνε τώρα.
Το αυτοκίνητο έτρεξε σαν αστραπή. Πέρασε απ’ όλους τους δρόμους του χωριού,
τους δρόμους με τα ωραία ονόματα και
μέσα σε λίγη ώρα ο Πέτρος και το βιολί βρίσκονταν στην αρχή του δρόμου που
δεν είχε όνομα.
Ήταν σκοτεινά, πολύ σκοτεινά εκεί. Αλλά κάτι πολύ παράξενο τους τράβηξε την
προσοχή. Στην άλλη άκρη του ανώνυμου δρόμου υπήρχε ένα σπιτάκι κατάφωτο.
Τράβηξαν προς τα κει, και όσο πλησίαζαν όλο και πιο καθαρά έφτανε στα αφτιά
τους μια γνωστή μελωδία:
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι…
Τα κάλαντα, τα κάλαντα, ξεφώνισε ο Πέτρος.
Το βιολί σήκωσε το δοξάρι και άρχισαν οι νότες να βγαίνουν σωστά και
ρυθμικά…

Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι…

Τα κάλαντα έβγαιναν μέσα απ’ το σπιτάκι. Το κρύο έξω ήταν φοβερό. Πλησίασαν
το φωτεινό παράθυρο και κοίταξαν μέσα. Πέντε παιδάκια είχαν τρίγωνα στα
χέρια και είχαν κάνει ένα χαρούμενο κύκλο. Στη μέση του ήταν τα κάλαντα και
όλοι μαζί χόρευαν στο ρυθμό τους.

Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι…

Ήταν όλοι τους τόσο χαρούμενοι!! Είναι το μοναδικό σπίτι στο χωριό με τους
δρόμους που έχουν ωραία ονόματα, που είναι σήμερα χαρούμενο. Μόνο εδώ
τραγουδούν και χορεύουν!!
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και πρόβαλε το κλειδί του Σολ.
Περάστε μέσα να μην κρυώνετε, τους είπε, κι εγώ θα σας λύσω όλες σας τις
απορίες.
Μπήκαν μέσα διστακτικά. Αμέσως μια γλυκιά ζέστη τους τύλιξε, αλλά πουθενά
δεν υπήρχε φωτιά, ούτε σόμπα, ούτε τζάκι, ούτε καν ένα μαγκάλι. Μια ζέστη
και μια υπέροχη μυρωδιά από φρεσκοφτιαγμένα γλυκά ήταν στην ατμόσφαιρα.
Κοίταξαν από δω, κοίταξαν από κει, πουθενά γλυκά. Μόνο η μυρωδιά τους!!!
— Εδώ έκρυψα τα Κάλαντα που ψάχνετε να βρείτε, είπε το κλειδί του Σολ.
— Μα γιατί το έκανες αυτό, ρώτησε σαστισμένος ο Πέτρος.
— Ακόμη δεν κατάλαβες μικρέ; Για πες μου πως λένε τα παιδάκια που ζουν στο
σπίτι αυτό; Σε ποια τάξη πηγαίνουν; Τους κάνετε παρέα; Είστε φίλοι τους;
Οι ερωτήσεις ήταν απανωτές. Έτριψε τα μάτια του ο Πέτρος και προσπάθησε να
θυμηθεί τα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Ούτε στο σχολείο τα έβλεπε, ούτε στο
μεγάλο πάρκο…μα κάπου τα είχε δει…ήταν σίγουρος γι αυτό….
Μα ναι!! Τα δυο κοριτσάκια με τα γαλανά ματάκια, είναι οι μικρές που
ζητιανεύουν στη γωνία του δρόμου της Ευτυχίας…
Το αγοράκι στα δεξιά τους, είναι ο μικρός που πλένει τα τζάμια των
αυτοκινήτων στο φανάρι του κεντρικού δρόμου!!
Το άλλο αγόρι, κάπως μεγαλύτερο είναι ο μικρός που μαζεύει τα σκουπίδια στο
πάρκο!!
Στο μεταξύ το βιολί είχε γίνει ένα με τη χαρούμενη παρέα. Οι νότες και οι
δοξαριές του σκόρπιζαν τη χαρά. Τα παιδιά ήταν τόσο ευτυχισμένα!!
Μόνα σας μένετε εδώ; Ρώτησε δειλά ο Πέτρος τα δυο κοριτσάκια.
Ναι απάντησαν τα κοριτσάκια με τα γαλανά μάτια. Μόνα μας είμαστε. Ολόκληρο
το χρόνο που μας πέρασε, δύσκολα τα βγάλαμε πέρα. Έχουμε όμως ο ένας τον
άλλο κι έτσι ελπίζουμε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.
Το αύριο; Μα αύριο είναι Χριστούγεννα, σκέφτηκε ο Πέτρος και μέσα από την
καρδιά του ξεπήδησε μια ιδέα που έκανε τα μάγουλά του να κοκκινίσουν από
ευχαρίστηση.
Αύριο, που είναι Χριστούγεννα, είπε δυνατά και με ενθουσιασμό, δεν πρέπει να
τα περάσετε μόνοι σας. Σας προσκαλώ στο σπίτι μου. Ελάτε από τώρα. Θα φάμε
όλοι μαζί, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε, θα περάσουμε όμορφα…θα δείτε…
Άνοιξε η πόρτα του μικρού σπιτιού από μόνη της.
Πρώτα βγήκαν τα κάλαντα…
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι…
…και φωτίστηκε με μιας όλο το χωριό. Λαμπάκια χρωματιστά παντού, χαρούμενοι
Αγιοβασίληδες, έλκηθρα καμπανάκια, και μουσική, γλυκιά μουσική απλώθηκε
παντού.
Μια πινακίδα στη γωνία του δρόμου χωρίς όνομα έγραφε…
ΟΔΟΣ ΑΓΑΠΗΣ
Στο γωνιακό Ζαχαροπλαστείο άρχισε ένα πανηγύρι. Οι κουραμπιέδες μαλάκωσαν
και μοσχοβολούσαν βουτυράκι και αμυγδαλάκι καβουρντισμένο. Οι δίπλες με τη
μια ρούφηξαν το μέλι και τα μελομακάρονα γλύκαναν, λαχταριστά και
πεντανόστιμα.
Όλοι οι δρόμοι γέμισαν φωτάκια λαμπερά, πολύχρωμα, που αναβόσβηναν. Μουσική
και τραγούδια ακούγονταν παντού μέσα στο μικρό χιονισμένο χωριό, που μέσα
από την Αγάπη ξαναβρήκε τη χαρά του.

Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι
Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μικρό σπίτι στην εξοχή, ο Άγιος Βασίλης είχε ανοίξει τον πελώριο σάκο του και έβγαζε όμορφα δώρα για τα παιδάκια που έμεναν εκεί. Μόλις όμως είχε αφήσει τα δώρα και ετοιμαζόταν να φύγει είδε ένα μικρό αγοράκι να τον κοιτάζει χαμογελώντας.

«Άγιε Βασίλη, σ' ευχαριστώ για τα δώρα που μου φέρνεις κάθε χρόνο αλλά θέλω να σε ρωτήσω κάτι!», είπε το μικρό αγοράκι και κοίταξε με προσμονή το χαρωπό Άγιο με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα.

«Τι θέλεις να μάθεις μικρέ μου φίλε;», του απάντησε με καλοσυνάτο ύφος ο Άγιος Βασίλης, που σπάνια συναντούσε τους μικρούς του φίλους, γιατί άφηνε τα δώρα του αργά τη νύχτα, όταν όλα τα παιδάκια κοιμούνται.

Το μικρό αγοράκι δίστασε στην αρχή αλλά αφού μάζεψε όλο του το κουράγιο ρώτησε με αγωνία τον Άγιο Βασίλη: «Θα ήθελα να μάθω που βρίσκεις τόσα πολλά δώρα κάθε χρόνο και πώς μπορείς να τα κουβαλάς όλα μέσα σε αυτόν το σάκο;»

Ο Άγιος Βασίλης γέλασε με την απορία του μικρού παιδιού και χάρηκε που του δινόταν η ευκαιρία να μιλήσει με αυτό το παιδάκι που φαινόταν τόσο καλό και έξυπνο. «Ο σάκος μου, μικρέ μου φίλε, είναι μαγικός γι' αυτό χωράει τόσα πολλά δώρα! Πρέπει να σου πω ότι όσα περισσότερα δώρα δίνω τόσο περισσότερο ο σάκος μου γεμίζει, έτσι μπορώ να μοιράζω δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου.»

Το μικρό αγοράκι κοίταξε με απορία τον Άγιο Βασίλη γιατί πρώτη φορά άκουγε για το μαγικό σάκο: «Μα δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να υπάρχει ένας μαγικός σάκος; Πώς γίνεται αυτό;»

Ο Άγιος Βασίλης κατάλαβε ότι το αγοράκι ήταν τώρα περισσότερο μπερδεμένο από πριν γι' αυτό, προτού φύγει για να μοιράσει κι άλλα δώρα, αποφάσισε να βοηθήσει το μικρό φίλο του να καταλάβει τι είδους μαγεία υπήρχε στο σάκο του: «Ίσως σου φαίνεται δύσκολο να πιστέψεις ότι ο σάκος μου είναι μαγικός αλλά θα καταλάβεις πώς γίνεται αυτό όταν μάθεις ότι έχεις και εσύ ένα δικό σου μαγικό σάκο!»

Το αγοράκι έμεινε έκπληκτο μόλις άκουσε τα λόγια του Άγιου Βασίλη: «Έχω και εγώ μαγικό σάκο; Αλήθεια; Μπορώ δηλαδή να έχω όσα παιχνίδια θέλω και να τα μοιράζω στους φίλους μου;»

Ο Άγιος Βασίλης χάρηκε με τον ενθουσιασμό του μικρού αγοριού και θέλησε να εξηγήσει καλύτερα τι εννοούσε: «Ο δικός μου ο σάκος βγάζει παιχνίδια, τα οποία δίνουν χαρά στα παιδάκια. Ο δικός σου μαγικός σάκος όμως, βγάζει δώρα πολύτιμα που δίνουν χαρά σε όλους. Ο σάκος σου βρίσκεται εδώ...» είπε ο Άγιος και ακούμπησε το χέρι του εκεί που χτυπούσε η καρδιά του μικρού παιδιού.

«Από το δικό σου μαγικό σάκο πηγάζει αγάπη που κάνει ευτυχισμένους του γονείς σου, τα αδελφάκια και τους φίλους σου. Η αγάπη που τους προσφέρεις είναι το πιο σημαντικό δώρο και η αγάπη αυτή δε σταματά ποτέ. Όσο περισσότερο αγαπάς τη μαμά και το μπαμπά σου, τόσο περισσότερη αγάπη βγαίνει από την καρδούλα σου. Βλέπεις, μικρέ μου φίλε, οι μαγικοί μας σάκοι είναι φτιαγμένοι για να δίνουν και όσο δίνουν τόσο περισσότερο έχουν ακόμη για να δώσουν!»

Το αγοράκι χάρηκε πολύ με αυτά που του είπε ο Άγιος Βασίλης και ανυπομονούσε να έρθει το πρωί για να μοιραστεί όσα έμαθε με τη μαμά και το μπαμπά του.

Με αυτόν τον τρόπο το μικρό αγόρι έμαθε κάτι πολύ σημαντικό εκείνη τη νύχτα και... έζησε εκείνο καλά και εμείς καλύτερα!

Για σένα συννεφούλα μου

Ας περάσουμε όλοι υπέροχα, Χρόνια Πολλά

http://www.youtube.com/watch?v=_b1GKGWJbE8&feature=related

Το χθες είναι μια επιταγή που εξαργύρωσες. Το αύριο είναι μια επιταγή που δεν ξέρεις αν και πότε θα πληρωθεί. Τα μόνα μετρητά που έχεις είναι το σήμερα.
Ξόδεψέ τα!

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!

Οι μικροί γαλαξίες

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!!!!!!!!!

Α! όλα κι όλα, και εγώ είμαι ρομαντική
Θα βάλω κι εγώ ένα ωραίο αγγελάκι......με μουστάκι!

Paso Doble by Antonio Banderas

http://www.paraksenatrena.gr/forum/portal.php

http://www.paraksenatrena.gr/forum/index.php

'Οταν ήμουν παιδί η μητέρα μου με αποκαλούσε συχνά "αντιρρησία" ή "πνεύμα αντιλογίας". 'Οταν είχα επάλληλες ενστάσεις ή πιεστικά ερωτήματα, μου έκανε παρατήρηση λέγοντας: "Τα παιδιά δεν πρέπει να φέρνουν συνεχώς αντιρρήσεις στους μεγάλους. Οι μεγάλοι ξέρουν."

Είχα βέβαια πάντα την υποψία πως οι μεγάλοι δεν ήξεραν πολλά πράγματα κι απαγορεύοντας τις ερωτήσεις προσπαθούσαν απλώς να βγούνε από τη δύσκολη θέση. 'Αλλωστε οι αντιρρήσεις και απορίες μου (π.χ.: "Μητέρα - γιατί πεθαίνουμε;") για να εξαφανιστούν έπρεπε να πάρουν ικανοποιητική απάντηση. 'Οσο περισσότερο τις απωθούσαν, τόσο θέριευαν. Και σίγουρα δεν μου ήταν δυνατό να αποδεχθώ μία άποψη, που δεν με έπειθε, μόνο και μόνο από σεβασμό προς την ηλικία ή το αξίωμα κάποιου.

Με τα μυαλά αυτά είχα προβλήματα και στο σχολείο. Αδύνατο να αρκεσθώ στην αυθεντία του δασκάλου. "Αναιδής", "είρων", "αυθάδης", "αντιρρησίας", "αμφισβητίας", ήταν μερικά από τα επίθετα που συνόδευαν τα καλά λόγια για τους βαθμούς μου. "Ε! είναι παιδί ακόμα!" έλεγαν τα πρώτα χρόνια. "Είναι νέος ακόμα!" έλεγαν αργότερα, όσοι προσπαθούσαν να με δικαιολογήσουν.

Ευτυχώς έμεινα παιδί ως τα εξήντα μου και ελπίζω να παραμείνω και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Κι αν βρίσκω ένα ελάττωμα στους περισσότερους ενήλικες είναι πως δεν έχουν κρατήσει την αυθόρμητη, την πηγαία αντίδραση του παιδιού μπροστά στον κόσμο των πραγμάτων και των ιδεών. Την απορία, τον θαυμασμό, το ερώτημα.

Οι "μεγάλοι" όχι μόνο δεν απαντούν στα ερωτήματα - δεν θέτουν πιά ερωτήματα. 'Εχουν απαντήσεις. 'Ετοιμες. Προ-κατασκευασμένες. Που σπάνια ανταποκρίνονται στο αυθεντικό ερώτημα. Οι απαντήσεις αυτές, θραύσματα μίας κοσμοθεωρίας, εμφανίζουν τα πάντα ως αυτονόητα, δεδομένα, ερμηνευμένα. Οι φορείς τους αποδέχονται αναντίρρητα αλήθειες, ιδεολογίες, δόγματα μόνο και μόνο επειδή εκφέρονται από μία αυθεντία - ή (κυρίως) επειδή τους βολεύουν για να ζήσουν.

Δυστυχώς - η ψυχολογία το έχει αποδείξει - οι άνθρωποι πιστεύουν όχι αυτό που είναι πιο κοντά στα πράγματα αλλά αυτό που τους χρειάζεται συναισθηματικά. Τα κάθε είδους δόγματα - ιδεολογίες, θρησκείες, κοσμοθεωρίες δεν βασίζονται (όπως η επιστήμη) σε ένα πλέγμα υποθέσεων και πειραμάτων, αλλά στην συναισθηματική αναπλήρωση και στην ψυχολογική παρηγοριά που παρέχουν. Πολλές φορές γίνονται τα παραισθησιογόνα που βοηθάνε τον άνθρωπο να ξεπερνάει την πραγματικότητα. Κι επειδή ο οπαδός τους εξαρτάται από αυτά, δεν είναι ψύχραιμος και νηφάλιος όπως ο επιστήμων, αλλά μισαλλόδοξος και φανατικός.

Από όλα αυτά φαίνεται πως είναι αρκετά δύσκολο να αντισταθείς στο τραγούδι των Σειρήνων - ιδιαίτερα σε στιγμές που η ζωή σου δείχνει την κακή της όψη. (Τα παιδιά μπορούνε πιο εύκολα να αμφισβητούν - γιατί έχουν γύρω τους την σιγουριά της οικογένειας και δεν έχουν ακόμα νιώσει το άγχος του χρόνου και του θανάτου).

Αναγνωρίζω λοιπόν πως είναι πολύ κουραστικό να ζείς σε διαρκή αναζήτηση και αμφισβήτηση - και δεν το περιμένω από όλους. Αλλά πιστεύω πως είναι η μόνη στάση που ταιριάζει στον πραγματικά σκεπτόμενο και ελεύθερο άνθρωπο. Πως η "ασεβής, αναιδής, αυθάδης" απορία και αντίρρηση είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε και στην γνώση και στο ήθος και στην πληρότητα.

Αυτό μπορεί να φανεί παραδοξολογία. Η γνώση δεν απαιτεί βεβαιότητα; Το ήθος δεν προϋποθέτει αναμφισβήτητες αξίες; Η πληρότητα, η ολοκλήρωση δεν είναι το αποτέλεσμα μίας απόλυτης πίστης; Πως είναι δυνατόν η αμφισβήτηση να οδηγεί στα αντίθετά της;

Στο σημείο αυτό, θα έπρεπε να διασαφηνίσουμε μερικές έννοιες: Αμφισβήτηση δεν είναι βέβαια η καταναγκαστική τάση για απόρριψη. (Αυτή μπορεί να είναι μία αρρωστημένη της μορφή). Αμφισβήτηση είναι η έκφραση του ελεύθερου, του ζωντανού, του ανοικτού πνεύματος που δεν δέχεται τίποτα ως δεδομένο, απόλυτο, τελεσίδικο - αλλά κρίνει, εξετάζει, αναθεωρεί, ελέγχει διαρκώς και δεν επαναπαύεται σε δόγματα.

Η αμφισβήτηση π.χ. είναι το κύριο γνώρισμα του επιστήμονα ερευνητή. Στην επιστήμη, όπως ξέρετε, δεν υπάρχουν δόγματα. (Κι όποτε υπήρξαν - καθυστέρησαν την γνώση για αιώνες!) Ο κάθε ερευνητής ξεκινάει από την αμφισβήτηση μίας θεωρίας (γιατί αν την αποδεχόταν, τι θα είχε να ερευνήσει;) και προσπαθεί να την υποκαταστήσει με μία πληρέστερη. Η ιστορία της επιστήμης είναι μία ιστορία διαψεύσεων - όχι επαληθεύσεων - διότι τίποτα δεν μπορεί να επαληθευθεί τελικά. Κάθε σειρά φαινομένων είναι άπειρη - και η στατιστική πιθανότητα, δεν είναι βεβαιότητα. Μία θεωρία παραμένει πάντα υπόθεση. Ισχύει μέχρι ότου διαψευσθεί.

Αλλά ας περάσουμε στον κοινωνικό, τον ηθικό χώρο. Πως ονομάζεται μία κοινωνία όπου δεν επιτρέπεται η αμφισβήτηση; Μία κοινωνία κλειστή, μονολιθική όπου βασιλεύει το δόγμα και ο μονόλογος; (Μην ξεχνάμε ότι κάθε διάλογος είναι μία μορφή αμφισβήτησης!) Είδαμε πως καταλήγουν τέτοιες κοινωνίες...

'Οσο για την πίστη - αυτή δεν θίγεται από την αμφισβήτηση. Φτάνει να μην μεταβάλλεται σε δόγμα. (Δόγμα είναι η πίστη που θεωρεί ότι έχει γενική ισχύ, ότι είναι αναγκαστικά αληθής και υποχρεωτική για όλους). 'Οταν η πίστη περιορίζεται στον υποκειμενικό χώρο και αποδέχεται την ύπαρξη άλλων πεποιθήσεων - βρίσκεται πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Αντίθετα μάλιστα ο σκεπτικός (ας τον ονομάσω έτσι, σε αντίθεση με τον δογματικό) επειδή δεν πάσχει από ιδεολογικές η δογματικές αγκυλώσεις, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην ομορφιά και το μυστήριο της ζωής. Δεν έχει ούτε μισαλλόδοξα συμπλέγματα, ούτε πουριτανικές αναστολές. Μπορεί να ζήσει την έκσταση της πίστης, την έξαρση του έρωτα, την απόλαυση της Τέχνης πιο έντονα και πιο άμεσα. Οι ιδέες και τα δόγματα δεν πλουτίζουν - φτωχαίνουν τη ζωή. Μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους και τη πραγματικότητα. "Ει γαρ τοιούτος απατεών έστιν ο λόγος ώστε και τα φαινόμενα μόνον των οφθαλμών ημών υφαρπάζειν" έλεγαν οι αρχαίοι σκεπτικοί.

Ο σκεπτικός είναι βέβαια ορθολογιστής - αλλά χρησιμοποιεί τον ορθό λόγο για να περιορίσει τον ορθό λόγο, δηλαδή για να καταδείξει τα όριά του. 'Ετσι ξανανοίγει τον δρόμο στα φαινόμενα, στην αμεσότητα της εμπειρίας. Ανοίγει όμως και τον δρόμο για τον συνάνθρωπο (οι μισαλλοδοξίες και τα δόγματα είναι που χωρίζουν τους ανθρώπους!) ελευθερώνει και την συνείδηση του καθενός για το επέκεινα.

Initio sapientiae timor Domini έλεγε ένα παλιό ρητό - βάζοντας στην αρχή της σοφίας τον φόβο και το σέβας. Κι όμως δεν είναι έτσι. Αρχή σοφίας δεν μπορεί να είναι ο φόβος - Κυρίου ή κυρίων. Αρχή σοφίας είναι ο χωρίς φόβο και πάθος έλεγχος των πάντων. Αρχή σοφίας είναι η κριτική στάση: το ερώτημα, η απορία, η αμφιβολία. Η ανατροπή του κάθε δεδομένου και η συνεχώς εκ νέου πρόσληψη του κόσμου. Χωρίς προσκολλήσεις και δεσμεύσεις. Η απόλυτα ανοιχτή στάση που οδηγεί παντού - και στον Κύριο.

Αυτά που σας λέω ηχούν ίσως παράξενα. Πολύ πιο παράξενα ακούγονταν πριν είκοσι χρόνια - και πολύ λίγοι μπορούσαν τότε να τα καταγράψουν. Σήμερα πιστεύω πως η ανθρωπότητα έχει ωριμάσει. 'Επεσαν τείχη, κυρίως μέσα στα κεφάλια μας, αυτά που μας έκαναν να λέμε "σίγουρα", "ποτέ" "πάντα".

Βέβαια μας έχει μείνει ένας εθισμός για το Απόλυτο. Φοβόμαστε το σχετικό - μας φαίνεται αφερέγγυο και ασταθές. Σαν το παιδί που κρατιέται από την φούστα της μάνας του, η ανθρωπότητα διστάζει να ενηλικιωθεί. 'Ομως το Απόλυτο είναι σκληρό ναρκωτικό. 'Εχει δολοφονήσει εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι σήμερα. Το σχετικό δεν σκότωσε ποτέ κανένα.

Είχα κάποτε γράψει - και πολλούς ενόχλησα - πως κάθε τι το απόλυτο θα έπρεπε να απαγορεύεται στον κοινωνικό χώρο - όπως τα ναρκωτικά. Ή τουλάχιστον να φέρει προειδοποίηση ότι "βλάπτει σοβαρά την υγεία" όπως τα τσιγάρα...

Ο ώριμος στοχαστής ξέρει ότι η γνώση είναι πολύ μικρή για να περιλάβει και να ερμηνεύσει όλο τον κόσμο. 'Ισως κάποτε να υπάρξει μία συνολική θεωρία του παντός και ίσως να είναι οριστική, τελεσίδικη και απόλυτη. Μόνο που κανείς δεν θα το μάθει ότι τότε, εκεί σταμάτησε η γνώση. Μία και ο χρόνος συνεχίζει και πάντα μπορεί να αναφανεί το φαινόμενο που θα διαψεύσει ακόμα και την "τελική" θεωρία.

Αν νοσταλγούμε το απόλυτο, ας το αναζητήσουμε εκεί που πραγματικά υπάρχει: μέσα στα δεδομένα της εμπειρίας μας. Η γλύκα του μελιού είναι απόλυτη γι αυτόν που την νιώθει - όπως και η γλύκα του έρωτα. Η αρμονία μίας μουσικής, η ηχώ ενός ποιήματος, η ενθύμηση αγαπημένου προσώπου, η μυστική ένωση με τη φύση - όλα αυτά είναι απόλυτες στιγμές. Κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει.

'Ομως το απόλυτο ας μείνει μόνο μέσα μας να μας βοηθάει στην κοσμική μοναξιά μας - κι ας εξοβελιστεί από τον κοινό χώρο όπου μόνο κακό μπορεί να κάνει.

Εκεί άλλη αρετή μας χρειάζεται: η εγρήγορση. Ξύπνιοι, με μάτι κοφτερό σαν τον μυθικό Λυγκέα. Ο Βολταίρος φώναζε "συνθλίψτε το Φαύλο!" (ecrasez l' infame) κι εγώ λέω: "συντρίψτε το απόλυτο!" Καταδιώξτε το δογματικό, το μονολιθικό, το μισαλλόδοξο. Αμφισβητήστε τα πάντα - ακόμα και την ίδια την αμφισβήτηση.

- Και πώς θα ζήσουμε χωρίς απόλυτες αξίες; Τι είναι καλό, τι είναι κακό - πού θα το ξέρουμε;

Μα δεν μας χρειάζονται απόλυτες αξίες - γιατί και ο άνθρωπος δεν είναι απόλυτος. Αλλάζει, εξελίσσεται, διαφοροποιείται. Κάτι που ήταν αμαρτία (σαν τον ελεύθερο έρωτα) σήμερα είναι δικαίωμα, κάτι που ήταν κάποτε φυσικό (σαν την δουλεία) σήμερα είναι έγκλημα.

Αντίθετα και εδώ οι "απόλυτες" αξίες είναι συχνά αιτία δυστυχίας, βασανισμού και ταλαιπωρίας των ανθρώπων. Και για τον λόγο αυτό πρέπει να βρίσκονται κι αυτές πάντα υπό έλεγχο: αν ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της κάθε κοινωνίας στην εξέλιξή της.

Κι ίσως δεν πρέπει να μιλαμε για αξίες αλλά για κανόνες. Μας χρειάζεται ένας κοινωνικός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Συμφωνημένος από την πλειοψηφία - με προστασία της μειοψηφίας. Με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αρχή του αλληλοσεβασμού: μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν.

'Αλλωστε σκοπός της κοινωνικής οργάνωσης δεν είναι να παρέχει στους ανθρώπους την ευτυχία (δεν μπορεί!) αλλά να μειώνει στο έπακρο τις αντιξοότητες και τις ταλαιπωρίες του βίου. Οι αρχαίοι σοφοί που έθεταν σαν στόχο την αλυπία είχαν απόλυτο δίκιο. Την ευτυχία (καλύτερα να μιλάμε για ευτυχισμένες στιγμές) θα την βρεί κανείς μόνος του, αν μπορεί.

Αν δηλαδή του δοθούν οι δυνατότητες, αν παραμείνει αδέσμευτος να κινηθεί προς όπου επιλέγει. Μιλάω γιά μιά κοινωνία ελευθερίας. Αυτό είναι το άλλο όνομα της αμφισβήτησης. Ελευθερία στην σκέψη (χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις) στην πράξη (χωρίς δογματικές απαγορεύσεις) και στην αίσθηση.

Η αμφισβήτηση είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας - και η ελευθερία η προύπόθεση της ολοκλήρωσης σε κάθε επίπεδο. (Φυσικά εννοώ την "ελευθερία όλων" κι όχι την ελευθερία του ενός εις βάρος των άλλων).

'Οσο για τα πολιτικο-κοινωνικά συστήματα, είχα γράψει και πριν από χρόνια ότι τα αξιολογώ όπως τα ξενοδοχεία. Καλύτερο είναι εκείνο που προσφέρει περισσότερες ανέσεις με μικρότερο κόστος. Αυτό το λειτουργικό κριτήριο είναι το μόνο που χρειάζεται κανείς προκειμένου να αξιολογήσει μορφές οργάνωσης της κοινωνίας - και είναι αδιανόητο πως μέχρι σήμερα όλοι προσπαθούσαν να τις αξιολογήσουν με βάση ιδεολογικά (δηλαδή δογματικά) κριτήρια. 'Ετσι θυσιάστηκαν εκατομμύρια ζωές χωρίς κανένα λόγο - στο βωμό της (με το ζόρι) επαλήθευσης μίας λανθασμένης θεωρίας...

Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα οικονομικά συστήματα - καλύτερο είναι όποιο εξασφαλίζει περισσότερη ευημερία στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού - χωρίς να στερεί το βασικό ελάχιστο από τους υπόλοιπους.

'Ολα αυτά μοιάζουν πολύ πεζά και ταπεινά μπροστά στις ιεροφαντικές διακηρύξεις των δογματικών - είτε αυτοί ήταν βασιλείς ή επαναστάτες, ιερείς ή προφήτες, φιλόσοφοι ή δημεγέρτες. Αλλά από μεγάλα λόγια και διακηρύξεις χορτάσαμε και - κυρίως - είδαμε που οδηγούν. Ας παραμείνουμε στο χώρο των χαμηλών τόνων, των σταδιακών μεταβολών, των σχετικών αξιών, των υποθέσεων εργασίας. Η επιστήμη - μία από τις λίγες ανθρώπινες δραστηριότητες που έχει να επιδείξει πραγματική πρόοδο, μπορεί να μας δώσει ένα σωστό υπόδειγμα για κάθε εγχείρημα - το υπόδειγμα της δοκιμής και του λάθους (trial and error).

Αρκεί να έχουμε το θάρρος να αναγνωρίζουμε γρήγορα τα λάθη μας. ('Οχι μετά εβδομήντα χρόνια!) 'Ενα από τα βασικά γνωρίσματα των δογματικών κάθε είδους, ήταν ότι όταν τύχαινε η πραγματικότητα να μην επιβεβαιώνει το δόγμα, προσπαθούσαν να την αγνοήσουν - ή τουλάχιστον να την μακιγιάρουν, έτσι που να μην φαίνεται η διάψευση. Αφού το δόγμα όφειλε να είναι αλάνθαστο, η πραγματικότητα ήταν λάθος. Κι αλίμονο - αυτοί που φώναζαν "ο βασιλιάς είναι γυμνός!" Κλείνονταν στο ψυχιατρείο.

Οι αμφισβητίες. Συκοφαντημένοι αιώνες τώρα από κάθε μορφής εξουσία - πνευματική, θρησκευτική, πολιτική. Οι "αναρχικοί", του πνεύματος, οι "κατάρατοι", οι "έκφυλοι". Χάρις στους οποίους υπάρχει σήμερα ελεύθερη σκέψη, επιστήμη, ανοιχτή κοινωνία. Είναι πολύ απλό - δεν θα ήθελα να επεκταθώ - να βρεθούνε οι συνδετικές γραμμές ανάμεσα σε αμφισβήτηση και δημοκρατία.

Σε μία συνέντευξή μου είχα πεί ότι "μόνον όποιος αμφισβητεί είναι πραγματικά αριστερός." Δεν ήταν παραδοξολογία. Για μένα αριστερός (από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης) είναι ο άνθρωπος που δεν αποδέχεται τα κατεστημένα - αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. ’ρα αυτός που αμφισβητεί τα δεδομένα. (Και μην με ρωτήσετε τι είναι οι δογματικοί αριστεροί. Είναι μία αντίφασις εν εαυτή - contradictio in adjecto. Η μία λέξη αναιρεί την άλλη).

Ένας πραγματικά αριστερός ήταν ο Γερμανός ποιητής Erich Fried. Έχω μεταφράσει ένα μικρό ποίημα του, επειδή το αγαπώ πολύ. Με αυτό θα ήθελα να κλείσω. Τιτλοφορείται "Αμφιβολία και Φόβος":

Μην αμφιβάλλεις
γι αυτόν
που σου λέει
πως φοβάται

να φοβάσαι όμως
αυτόν
που σου λέει
πως δεν αμφιβάλλει.

Nίκος Δήμου (ανέκδοτη διάλεξη)

Λιλή Ζωγράφου.

Να μιλήσουμε για ακεραιότητα...μπορούμε..???
Προσωπικά θα δυσκολευθώ...πάρα πολύ..

Θα ήθελα να συγχαρώ τον συνδίκτυο Lorenzo...Απλά και με πολύ όμορφο τρόπο μας προσγείωσε..αλλα και μας έβαλε σε "περί-σκεψη"...!

ΜΙΑ ΑΠΟ τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της εποχής μας, η Ελεν Μπέρνστιν, είχε αναλάβει, κάποια στιγμή, τον ρόλο της ζητιάνας στο θέατρο. Αποφάσισε λοιπόν να βάλει τα πιο φθαρμένα ρούχα της και να σταθεί στη γωνιά μιας κεντρικής λεωφόρου της Νέας Υόρκης απλώνοντας το χέρι στους περαστικούς, για να αντλήσει εμπειρίες από την πραγματική ζωή. Στην αυτοβιογραφία της «Μαθήματα για να γίνω ο εαυτός μου» περιγράφει πως βρέξει- χιονίσει έμενε ακίνητη σε εκείνη τη γωνιά παρακολουθώντας τους πολυάσχολους περαστικούς και τις αντιδράσεις τους. Το πιο συγκλονιστικό, αφηγείται, ήταν μια κοινή στάση: Ολοι, και εκείνοι που δεν της έδιναν ελεημοσύνη αλλά κυρίως εκείνοι που της έδιναν, δεν την κοίταζαν ποτέ στα μάτια.

«Για τον άνθρωπο που στέκεται στη γωνιά, αφημένος στον οίκτο των άλλων, το χειρότερο δεν είναι ότι δεν έχει χρήματα.

Είναι ότι κανείς δεν θέλει να τον κοιτάξει στα μάτια, να τον αναγνωρίσει, να δει ποιος μπορεί να είναι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από αυτό».

Μάτια, λοιπόν. Βλέμμα, ύφος. Μάτια. Σε μια παρέα προχθές, ένας παρατηρητικός διαπίστωνε πως «βρε παιδιά, έχει αλλάξει ο τρόπος που κοιτάμε». Σαν να έχουμε υψώσει τοίχους προς τα έξω, λέει. Και σαν να έχουμε γκρεμίσει τοίχους, κοινώς καταρρεύσει, προς τα μέσα. Πηγαίνουμε από μέρα σε μέρα, σαν ταξιδιώτες από σταθμό σε σταθμό πάνω στο τρένο του κορμιού μας, περνώντας δίπλα από χειρονομίες και πρόσωπα σαν δίπλα από τοπία- πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά. Από τοπία και τόπους γεμάτη είναι αυτή η ζωή- ένας λέγεται χώρα, άλλος μακριά κι ένας άλλος λέγεται ποιος ξέρει πού διάολο βρίσκομαι.

ΣΕ ΑΥΤΑ τα υψώματα των βλεμμάτων που αναζητούν και ψάχνονται είμαστε πολλοί.

Μέρες καλοκαιριού και αναμονής.

Παγιδευμένοι σε φόβους για επερχόμενους κατακλυσμούς, επιτάξεις, δεσμεύσεις και κατασχέσεις ζωών ολόκληρων στον βωμό μιας ανάπτυξης που φαντάζει εκεί μακριά στο μέλλον, σχεδόν εκτός θέματος. Σ΄ έναν ινδιάνικο καταυλισμό στο Νιου Μέξικο, πριν από αρκετά χρόνια, ο σαμάνος της φυλής μάς είχε βάλει να τον κοιτάμε επί πολλή ώρα βαθιά στα μάτια «για να χαιρετιστούν οι ψυχές μας εκεί παλιά» μπας και αποκτήσουμε επαφή στο σήμερα. Η ομιχλώδης οδηγία του ήταν «να πνιγούμε στο παιδικό μας βλέμμα». Δεν τα καταφέραμε, γιατί έχουμε μάθει από κεκτημένη ταχύτητα να μην αφηνόμαστε σε αυτό που μας ξεπερνά. Κι έτσι γυρίσαμε πίσω με το ίδιο βλέμμα, αυτό της εντελώς ιδιωτικής χρήσης.

Βουτηγμένοι στη ζέστη και δίπλα στη θάλασσα οι αισθήσεις μας, αποδεκατισμένες από τις χειμωνιάτικες μάχες, γίνονται πιο πρόθυμες για γαλήνη. Το βλέμμα όμως δείχνει πολλές φορές να αντιστέκεται- «να γεύεται τον απαγορευμένο καρπό της προσδοκίας», που λέει και ο ποιητής. Και κάπως έτσι, ανάμεσα στην απόλυτη παράδοση και τη σθεναρή αντίσταση οδεύουμε μέσα σε αυτό το καλοκαίρι της αμφιβολίας. Κάπως έτσι, ανάμεσα σε χαράδρες ανασφάλειας και σκαρφαλώματα ψυχραιμίας, ανάμεσα σε μοναχικές διαπιστώσεις και ομαδικά ξεφαντώματα, με μάτια που αναζητούν άλλα βλέμματα για να ξαποστάσουν μοιάζει να βλέπουμε κι εμείς το όνειρο του Τσανγκ Τσου: τον μύθο με τον σοφό που ονειρεύεται ότι είναι πεταλούδα και όταν ξυπνά δεν ξέρει αν είναι σοφός που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή πεταλούδα που τώρα ονειρεύεται ότι είναι σοφός.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr