Από ζεστά δωμάτια πηγαίνουμε σε κρύα
και από κρύα σε ζεστά διαρκώς.

Το νεογέννητο κραυγάζει ξαφνικά στο φως,
γνωρίζοντας παρόλ’ αυτά ότι η συντέλεια πλησιάζει.

Τί πολιτείες αμέτρητες θαμμένες κάτω από το χώμα
πλάθουνε αυτό που ονομάζουμε καρδιά!

Ο έρωτας είναι ένας τρόπος να θυμάσαι και όχι να ξεχνάς.

Κάποτε ήμαστε χιόνι κρυστάλλινο στεγνό
που κρύος αέρας έσπρωχνε σε στρόβιλο,

πάνω σε παγετώνες που άστραφταν. Χωρίς έλεος.

Μεγάλες μέρες του καλοκαιριού ζεστές κάτω από τις κορυφές τεράστιων δέντρων
στην πράσινη σκιά τους βόσκουν βασιλικά ελάφια.

Ένας απαλός άνεμος απλώνεται στο τοπίο.

Θέλω να πω με το παράπονο πρέπει να ρθεί το τέλος.

LARS GUSTAFSSON

Ας βάλουμε ένα τραγουδάκι να ευθυμήσουμε γιατί πολύ στενοχωρήθηκα σκεπτόμενη το κάρμα

http://www.youtube.com/watch?v=Tu4Hnbor9rI

Το ξέρεις ότι γίνεται φεστιβάλ ρέικι 11/10/09? Μάλλον ναι. Φαντάζομαι θα είσαι εκεί να στηρίξεις την όλη προσπάθεια. Μπορεί να έρθω κι εγώ το απόγευμα.

Πέρασα σήμερα από τον Πύρινο Κόσμο να πάρω κάτι και έπεσε το μάτι μου στα βιβλία της Ζαβού για τα πνευματικά χειρουργεία, ομολογώ ότι δεν το γλίτωσε το σιχτίρισμα.
Πάω στο ταμείο να πληρώσω βλέπω την πρόσκληση, την ανοίγω και τι να δω στις ομιλίες,
18.00 «Χρονοταξιδιώτες και εφαρμογές πνευματικών χειρουργείων από την 5η διάσταση» Ζαβού Μαρία.
Επιπλέον στις 19.00 έχει «Ζωντανή ανώτερη επικοινωνία»
και στις 21.00 «Διαλογισμός Σαμπάλλα»
δηλ. τι να πω, μου ήρθαν κουτί.

Όσο το σκέφτομαι λέω το «μπορεί» να το κάνω «σίγουρα».

Πάντως άσχετα από αυτά είσαι σίγουρη ότι θέλεις να χάσεις τα πνευματικά χειρουργεία?
Πας κοπέλα μου σε μια παρέα και μιλάνε για πνευματικά χειρουργεία (τι πιο σύνηθες άλλωστε) να μην ξέρεις κι εσύ να πεις δυο λόγια?
Ίσως να πει και για τσάκρας, ξέρεις φαντάζομαι ότι τα τσάκρας πάνε με όλα σαν την κοκα κολα.

Εάν μετά από αυτά τα ισχυρά επιχειρήματα δεν σε έχω πείσει τι να πω πια.

Για σενα ουρανε μου

------

Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει

τι θ' αφήσει το φιλί μας

μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε

το μέγα άσκοπο

που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός

πραγματοποιεί τον εαυτό του

στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε

την εντολή του απείρου.

'Ενα μικρό παράθυρο

βλέπει τον κόσμο.

'Ενα σπουργίτι λέει

τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας

εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε

μες στο γαλάζιο βράδι

την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου

που δε μπορεί να χωρέσει

την ευτυχία του.

'Ενα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.

Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία''

botticelli primavera

http://www.youtube.com/watch?v=S8HKvHnX6Sw&feature=player_embedded#

Πάνω σου η γη ξυπνάει
ήλιος μπαίνει από παντού
κάθομαι και σε κοιτάζω
μη με φοβάσαι
Είσαι ακόμα από τον ύπνο
τ΄όνειρο έχει εξατμιστεί
Μάρτιο θυμίζεις πώς να σε προβλέψω
Ενα απ΄όλα τα βιβλία
που έχω μέσα μου βαθιά
του έρωτα φεγγάρια μαύρα το φωτίζουν
Τίποτα δεν έχει μείνει
κι όμως όλα είναι εδώ
άφησέ με να αγγίξω τα μαλλιά σου

Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου
σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου

Άφωνη η ζωή ρωτάει
τόση ομορφιά από που
βρέχει ο ουρανός ρουμπίνια κι απαντάει
μόνο η αγάπη ξέρει τώρα έμαθα κι εγώ
πόσο ανάγκη έχω από την αγκαλιά σου

Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου
σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου

Τίποτα άλλο εκτός από εσένα στο φως
τίποτα άλλο που να με σκοτώνει γλυκά

http://www.youtube.com/watch?v=qRWFa7nguE0&feature=player_embedded#

Μ.Ν. Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ' αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Α. Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο
κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο
δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και
στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει
αμέτρητα τσιγάρα.Είναι χλωμή κι ωραία. Μ' αν της μιλάς
ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που
μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφι-
χτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και
δεν της πήρα τίποτα.

Μ.Ν. Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε «θυμάσαι;» Τι
να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροε-
τοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν
το περίμενα καθόλου. Έλεγα «μπα θα συνηθίσω». Κι όλα γύ-
ρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν -
ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά, φαίνεται, το
παράκανα. Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέ-
λος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και
τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

Α. «Γιατί δε θάβουν τους ανθρώπους όρθιους σαν μητροπολιτά-
δες;» -έτσι μου 'λεγε. Και μια φορά, θυμάμαι, καλοκαίρι στο
νησί, που γυρίζαμε όλοι από ξενύχτι, ξημερώματα, πηδήσαμε

απ' τα κάγκελα στον κήπο του Μουσείου. Χόρευε πάνω στις
πέτρες και δεν έβλεπε τίποτα.

Μ.Ν. Έβλεπα τα μάτια του. Έβλεπα κάτι παλιούς ελαιώνες.

Α. Έβλεπα μιαν επιτύμβια στήλη. Μια κόρη ανάγλυφη πάνω στην
πέτρα. Έμοιαζε λυπημένη και κρατούσε στη χούφτα της ένα
μικρό πουλί.

Μ.Ν. Εμένα κοίταζε, το ξέρω, εμένα κοίταζε. Κοιτάζαμε κι οι δυο την
ιδία πέτρα. Κοιταζόμασταν μεσ' απ' την πέτρα.

Α. Ήταν ήρεμη και κρατούσε στη χούφτα της ένα μικρό πουλί.

Μ.Ν. Ήτανε καθιστή. Κι ήτανε πεθαμένη.

Α. Ήτανε καθιστή και κρατούσε στη χούφτα της ένα μικρό πουλί.
Δε θα κρατήσεις ποτέ σου ένα πουλί εσύ - δεν είσαι αξία!

Μ.Ν. Ω, αν μ' αφήνανε, αν μ' αφήνανε.

Α. Ποιος να σ' αφήσει;

Μ.Ν. Αυτός που δεν αφήνει τίποτα.

Α. Αυτός, αυτός που δεν αφήνει τίποτα

κόβεται απ' τη σκιά του κι αλλού περπατά.

Μ.Ν. Είναι τα λόγια του άσπρα κι είναι ανείπωτα
κι είναι τα μάτια του βαθιά κι ανύπνωτα...

Α. Μα' χε πάρει όλο το πάνω μέρος απ' την πέτρα. Και μαζί
μ' αυτήν και τ' όνομά της.

Μ.Ν. ΑΡΙΜΝΑ... σαν να τα βλέπω ακόμη χαραγμένα τα γράμματα μέ-
σα στο φως... ΑΡΙΜΝΑ ΕΦΗ ΕΛ...

Α. Έλειπε. Όλο το πάνω μέρος έλειπε. Γράμματα δεν υπήρχανε
καθόλου.

Μ.Ν. ΑΡΙΜΝΑ ΕΦΗ ΕΛ... εκεί, πάνω σ' αυτό το ΕΛ, η πέτρα είχε κοπεί
και σπάσει. Το θυμάμαι καλά.

Α. Στ' όνειρό της φαίνεται θα το 'χε δει κι αυτό για να το θυμάται.

Μ.Ν. Στ' όνειρό μου, ναι. Σ' έναν ύπνο μεγάλο που θα 'ρθει κάποτε
όλο φως και ζέστη και μικρά πέτρινα σκαλιά., θα περνάνε στο
δρόμο αγκαλιασμένα τα παιδιά όπως σε κάτι παλιές ταινίες ιτα-
λιάνικες.

Από παντού θ' ακούς τραγούδια και θα βλέπεις πελώριες γυναί-
κες σε μικρά μπαλκόνια να ποτίζουν τα λουλούδια τους.

Α. Ένα μεγάλο θαλασσί μπαλόνι θα μας πάρει τότε ψηλά, μια δω,
μια κει, θα μας χτυπά ο αέρας. Πρώτα θα ξεχωρίσουν οι αση-
μένιοι τρούλοι, κατόπιν τα καμπαναριά. Θα φάνουν οι δρόμοι
πιο στενοί, πιο ίσιοι απ' ό,τι φανταζόμασταν. Οι ταράτσες με
τις κάτασπρες αντένες για την τηλεόραση. Και οι λόφοι ένα
γύρο κι οι χαρταετοί - ξυστά θα περνάμε από δίπλα τους.
Ώσπου κάποια στιγμή θα δούμε όλη τη θάλασσα. Οι ψυχές
επάνω της θ' αφήνουν μικρούς λευκούς ατμούς.

Μ.Ν. Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαι-
μονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στην αγάπη «γιατί» και την
έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν οι πόλεμοι και ξανάγιναν και
δεν έμεινε ούτ' ένα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγ-
ματά μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκου-
σε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας;
Ένα κορμί μου μένει και το δίνω. Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι
ξέρουν, τα Ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία τις τουλί-
πες. Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ από θάλασσα
κι από κολύμπι...

Ροές της θάλασσας κι εσείς των άστρων μακρινές επιρροές -
παρασταθείτε μου!

Α Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα
δαιμονικά του κόσμου τ' ανεξόρκιστα
κι από το μέρος το άρρωστο γυρίστηκα
στον ήλιο και στο φως αυτοεξορίστηκα!

Μ.Ν. Κι απ' τις φουρτούνες τις πολλές γυρίστηκα
μες στους ανθρώπους αυτοεξορίστηκα!

"Μαρία Νεφέλη"Οδυσσέας Ελύτης,

ερμηνεία Τάνια Τσανακλίδου και Γιάννης Μπέζος

http://www.youtube.com/watch?v=Q2Gi2pd5d-8&feature=player_embedded#

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ' τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία -
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ' τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος
λικνισμένο απ' την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν' ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου
είχα μανία με τα μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν' απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ' το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια - κακή συνήθεια) - 32, 64 -
κ' οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου 'λεγα για την πολυθρόνα -
ξεκοιλιασμένη - φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα -
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση - τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα' άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ' Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι
που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων -
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ' τα' αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ' τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα 'βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα 'βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φθάνει ο θαυμασμός σου, -

Θέλω να είναι η πρώτη λέξη που θ' ακούσεις το πρωί Θέλω το χαμογελό σου να ομορφαίνει όλη τη γη Ν' ακούς απ' τη φωνή μου μία λέξη μαγική Μία λέξη πιο μεγάλη κι απ'την ίδια τη ζωή Καλημέρα σ' αγαπώ...

http://www.youtube.com/watch?v=MlRqPxItSPQ&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=MZQfbcWDP2g&feature=related

"Υπαρχουν ανθρωποι που ζουν μοναχοι οπως του πελαγου οι βραχοι ο κοσμος θαλασσα που απλωνει και αυτοι σκυφτοι βουβοι και μονοι ανεμοδαρμενοι βραχοι ανθρωποι μοναχοι"

http://www.youtube.com/watch?v=97qbgibpJUw&feature=related

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

http://www.youtube.com/watch?v=iXn2WyO1ZYY&feature=related

Γίνεσαι φωτιά κι αέρας
νερό κι αέρας, φωτιά
μες τα χέρια μου κοιμάσαι
χάνεσαι μετά

"..Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω σ' ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι.." και δεν θέλω να ξυπνήσω...

http://www.youtube.com/watch?v=U1QT6QPXB_k&feature=related

νοιώσε με θέλω
τα χάπια μου
δεν υποφέρομαι..

http://www.youtube.com/watch?v=UYVVxMHYvug&feature=related

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 31/10/2009 22:55:32

I need you
like the flower needs the rain
You know I need you,
guess I'll start it all again
You know I need you
like the winter needs the spring
You know I need you,

http://www.youtube.com/watch?v=2kgW5jvulQk&feature=related

Μ' ακούς καλά τι να θέλω πια
τι να θέλω άλλο μη χαθείς
Μ' ακούς καλά σ' αγαπώ αλλά
πως φοβάμαι μήπως μ' αρνηθείς
Περνάς καλά δίχως όλα αυτά
που περίμενες να δεις

Όλα για σένα φως μου
στις γειτονιές του κόσμου
Αχ τα παράπονά σου
να μη σε νοιάζει δώσ' μου

Κοιτάς ψηλά πέρα απ' τα βουνά
κι η καρδιά σου κλαίει σαν παιδί
ρωτάς ξανά τι θα πει μαζί
τι θα πει αγάπη δηλαδή
Πολύς καιρός με γιατί και πώς
λουλουδάκι ο καημός

http://www.youtube.com/watch?v=U1neSDcUQ60&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=LSNE79jPPuw&feature=related

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

http://www.youtube.com/watch?v=rbTozgoj9OQ&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=iHahMGj657Q&feature=related

Άκου το κι έτσι..,

http://www.youtube.com/watch?v=Ca8me6vKDLI

ΥΓ. Ακούγοντας το ένοιωσα ότι θα σου αρέσει..

ελπίζω να μην έκανα λάθος

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Μηδενος εξαιρουμενου

Τι αντικοινωνικά που ειναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες, ούτε δεσμοι
μολις μας δουν σβήνουν
σα σπιθα εκθετη σε θύελλα.

Ανθρωποφοβια?
Ισως τραυματισμένο γόητρο
επειδή δουλεύουν εκει κάτω
στα ορυχεια χαμενων ευκαιριων.

Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα

Κική Δημουλά

http://www.youtube.com/watch?v=3h0o_irhzxs&feature=related

Όσο απλό είναι να περιπλέξεις τα πράγματα, τόσο περίπλοκο είναι να τα απλοποιήσεις

http://www.youtube.com/watch?v=4KRCopc3jjo&feature=related

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

http://www.youtube.com/watch?v=EAoPJxTvZOQ

Ευχαριστώ Lorenzo μου, όντως δεν έκανες λάθος.
Μου αρέσει και αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=MclLF473XtA
Είναι η σκοτεινή νύχτα της ψυχής του Αγ.Ιωάννη του Σταυρού.

Αχα! Ώστε χαμογέλασες!
Δεν μου λες παιδάκι μου, πάλι μαντεύεις?

του Sven Johansson

Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, οι μυστικιστές έχουν παρατηρήσει την εμφάνιση μιας σειράς γεγονότων ή περιστάσεων που συμβαίνουν αργά ή γρήγορα στην ζωή θεωρητικά όλων των ανθρώπων. Αν όχι σε μια ενσάρκωση, τότε σίγουρα σε άλλες. Οι λεπτομέρειες αυτών των γεγονότων είναι πολύ δυσδιάκριτες και φαίνεται να ταιριάζουν στις ανάγκες και τις ιδιαίτερες περιστάσεις του κάθε ατόμου. Αν και ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, η γενική τους δομή παραμένει πάντοτε η ίδια και έχει συσχετισθεί από αρχαιοτάτων χρόνων με το σκοτάδι, τον πόνο και την αγωνία. Έτσι, δεν μας κάνει εντύπωση που αναφέρεται τόσο συχνά ως η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής.

Γνωστή και ως η Σκιερή Νύχτα, ή όπως ο ψαλμωδός το έθεσε, η Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, διαφέρει σε ένταση από τη μια ενσάρκωση στην άλλη και μερικές φορές είναι δύσκολο να παρατηρηθεί πάνω από τις κραυγές της οδύνης και του πόνου ενώ άλλες φορές παρατηρείται με ευκολία ως μια ακριβής και σίγουρη αντίθεση σε σύγκριση με μία αδιατάραχτη ζωή. Λίγοι όμως συνειδητοποιούν ότι ενώ η Μαύρη Νύχτα είναι μια περίοδος μεγάλης θλίψης, είναι επίσης μια περίοδος μοναδικής ευκαιρίας για βαθιά αλλαγή. Και είναι ακριβώς αυτή η βαθιά εσωτερική αλλαγή που οι μυστικιστές ψάχνουν να φέρουν στην ζωή τους, γιατί συνειδητοποιούνε πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει πραγματική αλλαγή διαρκείας, στην ψυχική προσωπικότητα. Όσο δυσάρεστο και αν είναι, η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής μας, για το οποίο είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, προετοιμαζόμασταν, κατά την διάρκεια της ζωής μας.

Ενώ οι περισσότεροι έχουν διαβάσει για την Μαύρη Νύχτα, λίγοι όμως βλέπουν την πραγματική της διάσταση..., για παράδειγμα, ως μια αντίδραση σε μια θεμελιώδης και απαραίτητη αλλαγή στην εσωτερική μας εξέλιξη, μια κατεδάφιση του παλιού οικοδομήματος για την προετοιμασία ανέγερσης ενός νέου. Μερικοί φοβούνται τον ερχομό αυτής της Μαύρης Νύχτας εξαιτίας των πολλών περιόδων βαθιάς θλίψης που διαισθάνονται υποσυνείδητα ότι έχουνε βιώσει σε περασμένες ενσαρκώσεις, εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Όμως ο πιθανότερος λόγος για αυτόν τον φόβο, ίσως δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον συγκλονιστικό τρόπο με τον οποίο έχουν περιγράψει ορισμένοι συγγραφείς αυτήν την κατάσταση, στην οποία μπορεί να βυθιστεί κανείς εάν δεν είναι προσεκτικός. Όταν συνεργαστούμε μαζί της, η Μαύρη Νύχτα είναι μια ευκαιρία που δεν θα πρέπει να πάει χαμένη για κανένα λόγο. Γιατί εάν προσεγγιστεί σωστά, εισάγει επιτυχώς πολύ βαθιά αναγκαίες αλλαγές στη ζωή μας, που μας δίνουν την δυνατότητα να κάνουμε σημαντική πρόοδο στο εσωτερικό μονοπάτι προς την τελείωσή μας. Ο καθένας μας σκεφτόμενος προνοητικά θα ήθελε πολύ το τελικό αποτέλεσμα της Μαύρης Νύχτας, όμως αυτό που φοβίζει είναι η διαδικασία για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα.

Οι περισσότεροι από μας δυσκολεύονται πολύ να αφήσουν τις παλιές και οικείες συνήθειές τους, ειδικά όταν το αντικείμενο της αντικατάστασης δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο. Όμως, αυτό ακριβώς χρειάζεται να γίνει, γιατί η προσκόλληση στο παλιό, απλά θα παρατείνει την οδύνη. Σε έναν από τους βαθμούς της διδασκαλίας των μονογραφιών, διδασκόμαστε για αυτήν την περίοδο της ζωή μας, τον κρίσιμο ρόλο που παίζει στην εσωτερική μας εξέλιξη, τι μπορούμε να περιμένουμε και πως θα πρέπει να διαχειριστούμε την νέα πραγματικότητα που εισάγει. Έχει λεχθεί πως μέχρι την Μαύρη Νύχτα, συνειδητά ή ασυνείδητα, η ζωή μας έχει ξοδευτεί για να προετοιμαστούμε γι’ αυτήν την συνάντηση, όπως ακριβώς οι μαθητές ξοδεύουν τον χρόνο τους προετοιμαζόμενοι για τις εξετάσεις. Οι εξετάσεις έρχονται ανεξάρτητα από το αν ο μαθητής είναι έτοιμος ή όχι, όπως και η Μαύρη Νύχτα τελικά έρχεται στην προκαθορισμένη ώρα της, είτε είμαστε έτοιμοι είτε όχι. Αν και μας δίνεται αρκετός χρόνος για να προετοιμαστούμε, λίγοι τον χρησιμοποιούν σοφά, και συνεπώς είναι σαφώς απροετοίμαστοι για την ένταση της Μαύρης Νύχτας όταν αυτή τελικά εγκαθίσταται. Χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία και την έγκαιρη κατανόηση των μυστικιστικών αρχών που εμπλέκονται, η Μαύρη Νύχτα της Ψυχής μπορεί να γίνει ένας πραγματικός τρισδιάστατος εφιάλτης.

Κατά την διάρκεια της Μαύρης Νύχτας, κομματιαζόμαστε, από όλες εκείνες τις ιδιότητες που τυπικά θα αποδίδαμε στο σκοτάδι, δηλαδή, απογοητεύσεις που μας φτάνουν σε απόγνωση, σταδιακή πτώση της ικανότητας συγκέντρωσης, παρακμάζουσα υγεία, αυξανόμενο χάος, αυξανόμενη έλλειψη ενός συγκεκριμένου σκοπού, σύγχυση, αδυναμία εν όψει πειρασμού και αισθήματα ολοκληρωτικής απόγνωσης, αδυναμίας και ανεπάρκειας. Αυτή η εσωτερική κατάσταση διαποτίζει το είναι μας, κηλιδώνοντας και μολύνοντας τις πιο ιερές εσωτερικές μας πτυχές. Δεν υπάρχει διαφυγή, γιατί αναδύεται από μέσα μας και είναι απόκρυφο κομμάτι της ύπαρξής μας. Οι παλιές και δοκιμασμένες μέθοδοι ενασχόλησης του νου με πιο ελαφριά θέματα για ανακούφιση, δεν δουλεύουν πλέον, στην πραγματικότητα μοιάζουν ολοένα και πιο άκαρπες και μάταιες. Δεν υπάρχει καταφύγιο και ανεξαρτήτως από τις, εξωτερικής φύσεως, κινήσεις μας, τα προβλήματα επιμένουν και σταδιακά επιδεινώνονται.

Κάθε πτυχή της ζωής μας επηρεάζεται, τίποτα δεν μένει εκτός. Τα προβλήματα που κουβαλάμε μαζί μας μέρα και νύχτα, φαίνεται να είναι ανυπέρβλητα και ατελείωτα καθώς συνεχίζουν να στοιβάζονται. Κάθε νέα προσπάθεια επίτευξης κάποιου στόχου καταλήγει σε αρνητικό αποτέλεσμα και δεν υπάρχει πλέον η ικανοποίηση που προερχόταν από την σωστή αποπεράτωση μιας εργασίας. Σπάνια βρίσκουμε έμπνευση μέσα μας και όταν ατενίζουμε το μέλλον, δεν βλέπουμε κάποιο φως στο τούνελ. Οι παραδεχόμενες αδυναμίες μας γίνονται ντροπιαστικά ολοφάνερες στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτήν την κατάσταση και η μόνη επιλογή που έχει μείνει είναι να προχωρήσουμε μπροστά για να ολοκληρώσουμε την αλλαγή ή να πάμε πίσω απ’ όπου ξεκινήσαμε, αφήνοντας την αποστολή για κάποια άλλη στιγμή, ίσως για μια άλλη ενσάρκωση. Το να μείνουμε εκεί που είμαστε οδηγεί σε σίγουρη μετάβαση.

Όταν μεγάλα προβλήματα εμφανιστούν στη ζωή, υπάρχει πάντα ο πειρασμός να τα αποφύγουμε, να ξεριζωθούμε από την θέση που βρισκόμαστε και να προσπαθήσουμε να τα αφήσουμε πίσω μας. Αυτό είναι κατανοητό και αρκετά συχνά, ένα νέο περιβάλλον είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για να βοηθήσουμε την πραγμάτωση μιας, από καιρού απαραίτητης αλλαγής. Ανανεωνόμαστε όταν φεύγουμε από το παλιό προς κάτι καινούριο και συναρπαστικό, και εφ’ όσον δεν αποφεύγουμε κάθε πρόβλημα που συναντάμε στη ζωή, μια μετακίνηση μπορεί να είναι ωφέλιμη. Με την Μαύρη Νύχτα όμως, τα προβλήματα είναι βαθιά και παραμένουν μέσα μας, οπουδήποτε κι αν πάμε. Είναι φυσικά ένα κομμάτι μας, μέρος του Κάρμα μας, πραγματικά όπως μια σκιά. Κατά τη διάρκεια της Μαύρης Νύχτας της Ψυχής, δεν υπάρχει ανακούφιση, κανένα μέρος να κρυφτούμε και μόνο μια ορθή πορεία δράσης, να ενδυναμώσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά, για να ολοκληρώσουμε εκείνες τις εσωτερικές αλλαγές που έχουν ήδη προχωρήσει κατά πολύ.

Χρειάζεται να οραματιζόμαστε αυτή τη νέα κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο που δυνάμεθα, περιλαμβάνοντας μόνο τα ύψιστα ιδανικά που γνωρίζουμε, και μετά να προσπαθούμε ενθέρμως να κρατήσουμε αυτές τις μυστικιστικές αρχές ζωής που έχουμε αγαπήσει. Σε καμία περίπτωση, ούτε καν για μια στιγμή, δεν πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια εξέλιξης και βελτίωσης του εαυτού μας. Πρέπει να καταβάλουμε εξαντλητικές προσπάθειες για να συνεχίσουμε την ζωή σαν να μην περνάμε κάτι δυσάρεστο, παρ’ όλη την εσωτερική αναταραχή.

Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να αποκλίνουμε την προσοχή μας μακριά από τα προκείμενα προβλήματα διασκεδάζοντας με τον παλιό, συνηθισμένο τρόπο. Δεν μπορούμε ποτέ να αισθανθούμε πραγματικά χαρούμενοι, να χαλαρώσουμε πραγματικά ή να απαλλαγούμε από το βάρος που νιώθουμε στην καρδιά μας εκείνη τη περίοδο. Η θλίψη δεν έρχεται απαραιτήτως επειδή είμαστε νέοι ή γέροι ή οποιαδήποτε άλλη ενδιάμεση στιγμή. Έρχεται όταν το Κάρμα μας κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, όταν έχουμε τη μέγιστη δυνατότητα επιτυχίας. Κατά τη διάρκεια κάθε ενσάρκωσης, υπάρχουν μόνο ορισμένες ευκαιρίες όπου το άτομο έχει πιθανότητες να κερδίσει κάτι από την Μαύρη Νύχτα. Μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις στην ζωή μας είμαστε λίγο-πολύ έτοιμοι να κάνουμε το κβαντικό άλμα στην εσωτερική μας εξέλιξη που η Μαύρη Νύχτα προσφέρει. Ενώ δεν υπάρχει κάποιος σαφής λόγος, πολλοί μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες του παρελθόντος, βίωσαν την Μαύρη Νύχτα σε ηλικίες μεταξύ 28 και 35 χρονών, την πέμπτη περίοδο της επταετίας. Φαίνεται να είναι η ιδανική περίοδος για φυσική και νοητική ανάπτυξη για να αρχίσει η Μαύρη Νύχτα. Η ώρα της άφιξης της όμως, καθορίζεται από τον προσωπικό εσωτερικό κύκλο της εξέλιξης μας και μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε στιγμή από τα πολύ νεανικά χρόνια ως τα προχωρημένα γηρατειά. Όμως η ακριβής φύση των εμπειριών που βιώνουμε, είναι περίπλοκα προσαρμοσμένη στις προσωπικές Καρμικές μας ανάγκες και δεν μπορεί να συγκριθεί, εκτός πολύ γενικά, με τις εμπειρίες άλλων ανθρώπων.

Η πνευματική εξέλιξη είναι, αναγκαστικά, μια πολύ αργή και σταδιακή διαδικασία που μας οδηγεί πάντα μπροστά προς την τελείωση και την κυριαρχία στη ζωή. Καθώς η διαδικασία μιας τέτοιας αφύπνισης προχωρά, η διαμάχη μεταξύ των εγκόσμιων ενδιαφερόντων μας και του υψηλού ιδεαλισμού και ηθικής ακεραιότητας του Εσωτερικού Διδασκάλου, γίνεται όλο και πιο ισχυρή. Καταλαβαίνουμε ολοένα και περισσότερο την τεράστια διαφορά αρχών μεταξύ του εσώτερου και του εξώτερου εαυτού μας. Είναι σαν ένα δυνατό φως να πέφτει πάνω μας και να παρατηρούμε την αυξανόμενη αντίθεση μεταξύ της σκιάς μας και του φωτεινού περίγυρου. Καθώς εντείνεται η Μαύρη Νύχτα, εγκαθίσταται μια χρόνια, καταστροφική δυσαρέσκεια για την ζωή, ένα συναίσθημα που αργά και ανεπαίσθητα διαβρώνει την ποιότητα και το νόημα της ίδιας της ζωής. Συνειδητοποιούμε ένα βαθύ σχίσμα στην φύση μας, από τη μια να κάνουμε τα πάντα να παραμείνουμε «φυσιολογικοί», εξωτερικά, δρώντας το ίδιο, ενώ εσωτερικά βιώνουμε ένα βαθύ συναίσθημα δυστυχίας. Ένα σημαντικό στοιχείο της Μαύρης Νύχτας είναι πως το άτομο συγκεντρώνεται στα ελαττώματά του, διαρκώς εστιάζοντας πάνω τους και τα παρατηρεί κάτω από το λαμπερό φως ενός υψηλότερου νόμου.

Η λύση ενός προβλήματος δεν είναι μια εύκολη διαδικασία αλλά το να γνωρίζει κανείς ότι το πρόβλημα είναι αναπόφευκτο, μας δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων και μια ευκαιρία να οχυρωθούμε και να προετοιμαστούμε για την ώρα αυτής της δοκιμασίας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πετάξουμε παλιές συνήθειες και τρόπους ζωής οι οποίοι έχουν γερά εντυπωθεί μέσα μας κατά την διάρκεια της ζωής μας, στην πραγματικότητα διαμέσω πολλών ζωών. Μόνο η πιο ισχυρή θέληση, υποστηριζόμενη από την εσωτερική σιγουριά της κατάκτησης μιας υψηλότερης ζωής, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της Μαύρης Νύχτας, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για το πως χρειάζεται να αλλάξουμε. Δεν καταλαβαίνουμε με ευκρίνεια τις επικείμενες παρορμήσεις και γι’ αυτό είμαστε αδύναμοι να καταβάλουμε την απαιτούμενη προσπάθεια για να πραγματοποιήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές. Φέρνουμε συνεχώς εμπόδια στον εαυτό μας και γινόμαστε ο χειρότερος εχθρός του. Ενώ αισθανόμαστε εξαιρετικά δύσκολα να βρισκόμαστε με άλλους και ειδικά με τον εαυτό μας, οι υπόλοιποι γύρω μας παρατηρούν τις μεγάλες αλλαγές που γίνονται στην προσωπικότητά μας και αληθινά προσβάλλονται από την παρουσία μας και μόνο. Οι παλιές μας συνήθειες έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη, αλλά δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο το ίδιο ικανοποιητικό. Η ζωή έχει γίνει σκοτεινή και γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή για όσο διάστημα συνεχίζεται αυτή η αναποφασιστικότητα.

Είναι πράγματι άτυχο το άτομο που, κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου, δεν έχει επίγνωση των μυστικιστικών αρχών που εμπλέκονται, διότι η απόγνωση και η δυστυχία αυτού του ατόμου μπορεί πραγματικά να είναι ακραία. Προληπτικοί άνθρωποι, και υπάρχουν πολλοί ακόμα και στην μοντέρνα κοινωνία, ίσως πιστέψουν ότι βρίσκονται υπό την επήρεια μιας εξωτερικής, κακόβουλης δύναμης, ενώ οι αφιερωμένοι υποστηρικτές κάποιων θρησκειών μπορεί να έχουν βαθιά ριζωμένα συναισθήματα ενοχής και αναξιότητας. Παρ’ όλα αυτά, ένα θετικό στοιχείο της Μαύρης Νύχτας, είναι το βάθος με το οποίο το άτομο είναι σε θέση να προσεγγίσει το Θείο. Διότι παρά τις ακραίες αρνητικές και εσωτερικές διαμάχες που βιώνει το άτομο, αυτά τα πεσμένα διαστήματα διακόπτονται από σύντομες περιόδους εξαιρετικής διαύγειας, η οποία καθιστά δυνατό τον εμβριθή συντονισμό και την απολύτρωση. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας ενδοσκόπησης και συντονισμού, μπορεί να βιωθεί η φώτιση. Η ματαιότητα και η εξαφάνιση της θνητής ύπαρξης γίνεται ξεκάθαρη. Η αιώνια μακαριότητα της αλήθειας και μία κατανόηση της αμετάβλητης φύσης του Κοσμικού γίνονται καθαρά αντιληπτές. Η απερίγραπτη ομορφιά του Κοσμικού διαποτίζει την οντότητά του με γενναιόδωρες δόσεις ζωογόνου ενέργειας. Όλη η δημιουργία φαίνεται ζωντανή και δονούμενη εσωτερικά με ζωογόνο ενέργεια. Εξοπλισμένοι με αυτό το νέο όραμα, παλιά ενδιαφέροντα μοιάζουν ρηχά και μάταια και δεν ασκούν πάνω μας την επιρροή που ασκούσαν παλιά, ενώ παλιές ενασχολήσεις και συνήθειες μένουν στο περιθώριο, χωρίς να ξαναγυρίσουμε ποτέ σ’ αυτές, επειδή μία νέα οντότητα αναδύεται από το κουκούλι της, έτοιμη για την υψηλότερη φάση της διαμέσω της αιωνιότητας.

Να προετοιμάζεστε για αυτήν και να μη σπαταλάτε τον χρόνο σας άπραγα. Προσπαθήστε να μεταλλάξετε τις συχνές διαισθητικές παρορμήσεις σας σε ένα πυρσό, που μπορεί να σας οδηγήσει διαμέσου ενός λαβυρίνθου γεγονότων στην υπόλοιπη ζωή σας. Επιζητήστε δια πυρός να κατανοήσετε και να καθοδηγηθείτε από τις εσωτερικές ενστικτώδεις παρορμήσεις σας και μη σταματάτε ποτέ να θαυμάζετε την λεπτότητα και την τελειότητα των Κοσμικών εντυπώσεων που λαμβάνετε κατά διαστήματα. Δεν είστε μόνοι. Ο εσωτερικός σας Διδάσκαλος βρίσκεται πάντα στο πλευρό σας, καθοδηγώντας και πείθοντάς σας να εφαρμόσετε τις απαιτούμενες αλλαγές.

Θα καταλάβετε πότε έχει αρχίσει πραγματικά η Μαύρη Νύχτα, καθώς κάθε κύτταρο της οντότητά σας θα ζητάει απεγνωσμένα την απαλλαγή, ενώ όλα όσα είναι θνητά και υλικά θα σας καλούν πίσω στην αδιαφορία και την ασφαλή οικειότητα του παρελθόντος. Όταν η εσωτερική διαμάχη έχει φτάσει στο απόγειο, όταν η ανησυχία κορυφωθεί, ο αντικειμενικός σας εαυτός θα σας προτρέπει με μεγάλη πειστικότητα και εύγλωττα πως παρά τις ανταμοιβές που περιμένουν τους νικητές, παρά το μεγαλείο της υποσχόμενης μελλοντικής κατάστασης, σίγουρα η προσπάθεια δεν αξίζει τόσο μεγάλη θυσία. Όταν αυτά τα επιχειρήματα έρθουν στην επιφάνεια της συνείδησής σας δυνατά και καθαρά, να γνωρίζετε πως ο πειρασμός έχει μιλήσει και η ώρα της λύτρωσης είναι πολύ κοντά.

Ο νόμος του Κάρμα βεβαιώνει πως υπάρχει ανταπόδοση για κάθε πρόσωπο που έρχεται αντιμέτωπο με μια τέτοια κρίση ως το τέλος συνεχίζοντας να προσπαθεί για την εξέλιξη της ψυχικής προσωπικότητας ανεξάρτητα από τις δυσκολίες. Όταν φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντέξουν άλλο και όμως συνεχίζουν να έχουν μια διακαή επιθυμία να συνεχίσουν τον αγώνα, δέχονται ξαφνικά και χωρίς να το περιμένουν τη υποστήριξη του Κοσμικού. Είναι σαν να έχει πραγματοποιηθεί το κβαντικό άλμα. Το εσωτερικό σκοτάδι εξαφανίζεται απότομα και ο αγώνας σταματά. Στην σιγή και το φως που ακολουθούν, το άτομο ανακτά εύκολα τον έλεγχο πάνω στην προηγουμένη χαοτική κατάσταση. Σχεδόν αμέσως μετά, οι επιθυμίες προσδιορίζονται με την ορθή τους έννοια και όλες οι υποθέσεις διευθετούνται. Τα ενδιαφέροντα τακτοποιούνται σε μία ξεκάθαρη σειρά προτεραιότητας, οδηγώντας προς μια σαφήνεια του σκοπού και μια σταθερή δράση. Τίποτα δεν μοιάζει τελείως ακατόρθωτο πλέον και υπάρχει μια θετική αισιόδοξη στάση ζωής. Επίσης τίποτε δεν είναι τόσο σοβαρό και μελαγχολικό όπως παλιά και η υπομονή γίνεται καθημερινή πρακτική. Παλιές λανθασμένες απόψεις εμφανίζονται υπό το πραγματικό φως των πραγμάτων και απορρίπτονται χωρίς προσπάθεια. Επιζήμιες συνήθειες έχουν τιθασευτεί και ο σκοπός της ζωής, η μοναδική σου αποστολή σ’ αυτή την ενσάρκωση, ξεκαθαρίζει. Αυτή η ανάδυση από την Μαύρη Νύχτα είναι αυτό που ονομάζουν οι μυστικιστές Χρυσή Αυγή και πάντα συνοδεύεται από μια αίσθηση μεγάλης ανακούφισης και εσωτερικής χαράς, ένα ξαλάφρωμα του φορτίου, μια νέα νοητική διαύγεια και σκοπού ζωής.

Για εκείνον που δεν μπορεί να αντέξει μέχρι το τέλος, τίποτα ιδιαίτερο δεν συνεπάγεται. Η Μαύρη Νύχτα διαρκεί περισσότερο και παρότι τελικά υποχωρεί, δεν αποχωρεί οριστικά. Η ζωή επιστρέφει σε φαινομενικά κανονικούς ρυθμούς αν και ποτέ ξανά με την πρωτύτερη ένταση. Αυτή η αργή ανάδυση από την Μαύρη Νύχτα, μοιάζει με την ανάδυση σε μια ζωή γκρίζου παρά σε μια ζωή λαμπρής λιακάδας. Η ευκαιρία για ένα κβαντικό άλμα στην εσωτερική ζωή έχει περάσει και σπάνια μια τέτοια ευκαιρία παρουσιάζεται ξανά σε μια ενσάρκωση. Ένας μυστικιστής κάποτε είχε χαρακτηρίσει αυτή την ευκαιρία σαν ένα μικρό πουλί που προσγειώνεται για λίγο πάνω σ’ ένα κλαδί, μόνο για να ξαναπετάξει μόλις σηκώσουμε το κεφάλι μας και το κοιτάξουμε. Αν δεν ακολουθήσουμε αμέσως το πέταγμά του, θα φύγει προτού το καταλάβουμε, και δεν πρόκειται να έχουμε ξανά σ’ αυτή τη ζωή την ευκαιρία να το ακολουθήσουμε ως την Χρυσή Αυγή.

Ανεξάρτητα απ’ το που βρισκόμαστε στη ζωή, από το αν έχουμε περάσει ή όχι την Μαύρη Νύχτα με επιτυχία, ας συνεχίζουμε να προσπαθούμε την εσωτερική μας ανάπτυξη. Ας μην αφήσουμε καμιά μέρα να περάσει χωρίς να καθίσουμε και να διαλογιστούμε πάνω στην ομορφιά της Δημιουργίας και το προνομιακό στάδιο που βρισκόμαστε, να ζούμε και να έχουμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε. Ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία, και ανεξάρτητα από το πόσες φορές ενδεχομένως να έχουμε αποτύχει να περάσουμε με επιτυχία από την Μαύρη Νύχτα στη Χρυσή Αυγή, ας μη ξεχάσουμε ποτέ το βαθύ προνόμιο να έχουμε ενσαρκωθεί σ’ αυτή τη γη με όλες τις ευκαιρίες που υπάρχουν για να εξελιχθούμε. Σε καμία περίπτωση δεν χάνουμε όλες τις ευκαιρίες, ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να εκμεταλλευθούμε τη μεγαλύτερη από αυτές, την κατάκτηση της Μαύρης Νύχτας.

Η Μαύρη Νύχτα είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή και πραγματικά ένα προνόμιο να την συναντήσουμε, αν μόνο την δούμε ως μία πραγματική ευκαιρία. Ενώ η περίοδος της αλλαγής που συνοδεύει την Μαύρη Νύχτα μπορεί να είναι πραγματικά δριμύτατη, μας προσφέρει πάντα μια ασύγκριτη ευκαιρία για βαθιά επικοινωνία με το Θείο. Θα υπάρξουν στιγμές που το άτομο θα είναι ικανό να ξεπεράσει κατά πολύ τα προηγούμενα όρια δυνατοτήτων του και με δέος να προβλέψει τι επιφυλάσσει το μέλλον, ... αν και μόνο αν ...., επιμείνει και επιτρέψει τις επικείμενες αλλαγές να κάνουν τον κύκλο τους.

Ανεξάρτητα από το που βρισκόμαστε στη ζωή, ανεξάρτητα από τις Καρμικές μας περιστάσεις, ας εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά που έχουμε. Ας πασχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις μυστικιστικές αρχές που μας διδάχθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα που ενταχθήκαμε στο Τάγμα, παρά τις προσωπικές δυσκολίες που ενδεχομένως συναντάμε πάνω στο προσωπικό μονοπάτι προς την τελείωσή μας. Ασχέτως από τις δυσκολίες, ας υπάρχει μία σταθερά στην ζωή μας, μια συνεχής και ασταμάτητη επιδίωξη της τελειότητας και της ολοκληρωτικής Κυριαρχίας της Ζωής που θα την συνοδέψει.

quote:

---

Δεν μου λες παιδάκι μου, πάλι μαντεύεις?

Εάν εννοείς κάτι άλλο δεν το έπιασα οπότε σπάστο και ξαναρίχτο.

---

Χι χι ..χειροτερεψε...
Μακια

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr