Όσκαρ Ουάιλντ: «Η αντιλογία της τέχνης με τη ζωή»

Στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ «Η σημασία του να μην κάνεις τίποτα» η ζωή από καλλιτεχνικής άποψης χαρακτηρίζεται ως «σκέτη αποτυχία», επειδή μας εξασφαλίζει ότι ενόσω ζούμε, μπορούμε να ξαναγευτούμε την ίδια ακριβώς συγκίνηση. Ο κόσμος όμως της Τέχνης είναι πολύ διαφορετικός: «Σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης πίσω σου βρίσκεται η Θεία Κωμωδία και ξέρω πως, αν την ανοίξω σε μια ορισμένη σελίδα, θα νιώσω ένα φοβερό μίσος για κάποιον που ποτέ δεν με έβλαψε ή θα συγκλονιστώ από κάποιο μεγάλο έρωτα για κάποιον που ποτέ δεν πρόκειται να δω. Δεν υπάρχει είδος πάθους που η Τέχνη να μην μπορεί να μας ικανοποιήσει, κι όσοι από εμάς έχουμε ανακαλύψει το μυστικό της, μπορούμε, από πριν, να διαλέγουμε τις συγκινήσεις που θέλουμε να γευτούμε. Μπορούμε να διαλέξουμε την ημέρα και την ώρα».
Και λίγο πιο κάτω ο συγγραφέας εξομολογείται: «Παράξενο πράγμα η μεταβίβαση της συγκίνησης. Αρρωσταίνουμε με τις ίδιες ασθένειες των ποιητών και με του τραγουδιστή τον πόνο. Χείλη νεκρά κάποιο μήνυμα έχουν για μας και καρδιές που χώμα έχουν γίνει, τη χαρά τους να μας μεταδώσουν μπορούν». Και ο συγγραφέας καταλήγει: «Ας μην προστρέχουμε στη ζωή για την ολοκλήρωσή μας, μα μήτε και για τις δοκιμασίες μας. Είναι κάτι που οι περιστάσεις το στενεύουν, ως έκφραση κάτι ασυνάρτητο, χωρίς εκείνη τη λεπτή ανταπόκριση στη μορφή και στο πνεύμα, η οποία, και μόνον αυτή, μπορεί να ικανοποιήσει το καλλιτεχνικό και κριτικό ταμπεραμέντο».

Η Τέχνη δεν έχει πρόθεση να μας προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα: «Η Τέχνη δεν μας πληγώνει. Τα δάκρυα που χύνουμε σ’ ένα θεατρικό έργο είναι ένα δείγμα των στείρων συγκινήσεων που δουλειά της Τέχνης είναι να διεγείρει. Κλαίμε, αλλά δεν είμαστε πληγωμένοι. Θλιβόμαστε χωρίς η θλίψη μας να είναι πικρή. Στην αληθινή ζωή του ανθρώπου, όπως κάπου λέει ο Σπινόζα, η θλίψη είναι ένα πέρασμα σε μια βαθμίδα μικρότερης τελειότητας. Αλλά η θλίψη με την οποία η Τέχνη μας γεμίζει είναι εξαγνισμός και μύηση… Μέσα απ’ την Τέχνη, και μονάχα μέσα απ’ αυτήν, την τελείωσή μας να πετύχουμε μπορούμε».

Σε ένα άλλο σημείο εντούτοις, ο συγγραφέας χαρακτηρίζει την τέχνη ανήθικη, ιδωμένη υπό την κοινωνική οπτική. Η Τέχνη για τον Όσκαρ Ουάιλντ δεν υπηρετεί την κοινωνία των ανθρώπων, η οποία θέτει τα θεμέλια της ηθικής. Για να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του, αναφέρει ότι «ο σκοπός της τέχνης είναι η συγκίνηση για χάρη της συγκίνησης, ενώ η συγκίνηση για χάρη της δράσης είναι ο σκοπός της ζωής, κι εκείνης της πρακτικής οργάνωσης της ζωής που ονομάζουμε κοινωνία. Η κοινωνία που είναι η αρχή και η βάση της ηθικής, υπάρχει μονάχα για να συγκεντρώνει την ανθρώπινη ενέργεια και, για να εξασφαλίσει τη δική της συνέχιση και υγιή σταθερότητα, απαιτεί, και μάλιστα πολύ σωστά, χωρίς αμφιβολία, από κάθε πολίτη της να συνεισφέρει κάποιο είδος δημιουργικής εργασίας στην κοινή ευημερία, και να μοχθεί και να δουλεύει ώστε να συντελείται το έργο της ημέρας. Η κοινωνία συχνά συγχωρεί τον εγκληματία, σε καμιά περίπτωση όμως τον ονειροπόλο. Οι ωραίες ανιδιοτελείς συγκινήσεις που η τέχνη μάς προκαλεί είναι σιχαμερές στα μάτια της κοινωνίας».

Ο Όσκαρ Ουάιλντ προχωρά λίγο ακόμα το συλλογισμό του, καταθέτοντας ότι οι άνθρωποι, καταδυναστευόμενοι από την τυραννία του φρικτού κοινωνικού ιδανικού της προσφοράς εργασίας για το καλό του συνόλου, «αδιάντροπα θα σε πλησιάσουν σε κάποια ιδιωτική έκθεση έργων ζωγραφικής κι σ’ άλλους χώρους ανοιχτούς για το κοινό και με δυνατή, στεντόρεια φωνή θα σε ρωτήσουν “Τι είναι αυτά που φτιάχνετε;”, ενώ “Τι σκέφτεστε;” είναι η μόνη ερώτηση που ένας πολιτισμένος άνθρωπος θα έπρεπε να επιτρέπει στον εαυτό του να ψιθυρίσει στο διπλανό του. Χωρίς καμιά αμφιβολία, αυτοί οι καλοπροαίρετοι και έντιμοι άνθρωποι ρωτάνε με καλή πρόθεση. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δείχνουν τόσο πληκτικοί. Ωστόσο, κάποιος θά’ πρεπε να τους διδάξει ότι, ενώ κατά τη γνώμη της κοινωνίας ο Στοχασμός είναι το φοβερότερο αμάρτημα στο οποίο κάθε πολίτης μπορεί να υποπέσει, κατά την άποψη της ύψιστης κουλτούρας είναι η πλέον αρμόζουσα ενασχόληση για τον άνθρωπο…Είναι απείρως πιο δύσκολο να μιλάς για κάτι παρά να το κάνεις. Επίσης, το να μην κάνεις τίποτα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο και συνάμα το πιο πνευματικό. Για τον Πλάτωνα, με το πάθος του για τη σοφία, ήταν η ευγενέστερη μορφή ευγένειας. Για τον Αριστοτέλη, με το πάθος του για τη γνώση, ήταν επίσης η ευγενέστερη μορφή ενέργειας… Οι εκλεκτοί υπάρχουν για να μην κάνουν τίποτα. Η δράση είναι περιορισμένη και σχετική. Απεριόριστο και απόλυτο είναι το όραμα εκείνου που κάθεται άνετα και παρατηρεί και που ολομόναχος βαδίζει και ονειροπολεί».

Ο ανατρεπτικός συγγραφέας απαλλάσσει από την υποχρέωση της συστηματικής εργασίας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου τους εκλεκτούς ανθρώπους του πνεύματος. Θεωρεί ότι μια εντατική εργασιακή ενασχόληση θα στερήσει από τους ίδιους τη διάθεση της πνευματικής δημιουργίας που αποτελεί το δυσκολότερο εγχείρημα, το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν είναι προορισμένοι να επιτελέσουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Προσωπικά θα συνταχθώ με την άποψη του Ουάιλντ, με τη μόνη διαφορά ότι θεωρώ την ίδια την πνευματική εργασία, στην οποία εντάσσεται σαφέστατα και η καλλιτεχνική, ένα είδος κοινωνικής προσφοράς και μάλιστα πολύτιμης και ως τέτοια οφείλει να αναγνωρίζεται από όλους.

Βεβαίως τα ερωτήματα που αναδύονται από τα προαναφερθέντα είναι τα ακόλουθα: Υπάρχει τρόπος να πειστεί η κοινωνία μας ότι το πνευματικό έργο των φύσει χαρισματικών ανθρώπων συνιστά τη μεγαλύτερη απόδειξη συνεισφοράς των δημιουργών του στην εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου, συνεπώς οι ίδιοι οι δημιουργοί θα μπορούσαν και να απέχουν από το μόχθο της καθημερινής εργασιακής υποχρέωσης; Και ακόμα υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνει κοινώς αποδεκτή αυτή η αποχή των ανθρώπων του πνεύματος από την καθημερινή εργασία χάριν της ονειροπόλησης που θα γεννήσει τη δημιουργία, χωρίς ουδεμιά στιγμή να φθάσει στα αυτιά μας η γνωστή σε όλους επωδός «Γιατί εκείνος και όχι εγώ;». Λες και είναι σύμφυτο με τη φύση μας το ότι όλοι είναι ικανοί για όλα ή τέλος πάντων ότι όλοι είναι φύσει δομημένοι να ακολουθήσουν στη ζωή κοινή και (προς Θεού!) όχι αποκλίνουσα διαδρομή.

Ειρήνη Σπυριδάκη

http://www.ellopos.gr/player.asp?vpl=media/horn-1.mp3

Στην αρχαιότητα, το χρησιμοποιούσαν ευρέως τόσο για τη νοστιμιά του όσο και για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Στις μέρες μας, μπορεί να αποτελεί ένα κοινότατο υλικό μαγειρικής, αλλά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η διατροφική του αξία. Τα τελευταία χρόνια, επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι η κατανάλωσή του μπορεί να ωφελήσει την υγεία μας με πολλούς τρόπους: Είναι φτωχό σε θερμίδες και νάτριο, ενώ δεν έχει χοληστερίνη. Είναι πλούσιο σε φυτοχημικές ουσίες, όπως δισουλφίδια και τρισουλφίδια, που είναι υπεύθυνα για τη χαρακτηριστική μυρωδιά του, αλλά και για τις αντιμικροβιακές και αντικαρκινικές του ιδιότητες. Επίσης, περιέχει φλαβονοειδή και ιδιαίτερα κουερσετίνη, που έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση, ενώ παράλληλα προσφέρει στον οργανισμό βιταμίνες Β6 και C, φυτικές ίνες, κάλιο, ασβέστιο, μαγγάνιο, χρώμιο και φυλλικό οξύ. Διαβάστε, λοιπόν, τι αποκαλύπτουν οι έρευνες για τον ταπεινό, αλλά τόσο πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά βολβό.

Ασπίδα προστασίας ενάντια στον καρκίνο
Πολλές είναι οι επιδημιολογικές έρευνες που υποστηρίζουν ότι τα φλαβονοειδή και ιδιαίτερα η κουερσετίνη που περιέχουν το κρεμμύδι και άλλες τροφές αναστέλλουν
τη δράση και την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων. Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Φαρμακολογίας του Μιλάνου, η οποία δημοσιεύτηκε το 2006 στο επιστημονικό περιοδικό «American Journal of Clinical Nutrition», όσοι καταναλώνουν συστηματικά κρεμμύδι και σκόρδο έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο. Μάλιστα, τα ποσοστά μείωσης του κινδύνου για καρκίνο στο στόμα και το φάρυγγα διαμορφώνονται στο 84%, για τον καρκίνο του μαστού στο 25%, για τον καρκίνο των ωοθηκών στο 73% και για τον καρκίνο του προστάτη στο 71%.

Φυσικός ρυθμιστής του σακχάρου
Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι τα αλυλ-προπυλ-δισουλφίδια που περιέ¬χει το κρεμμύδι είναι υπεύθυνα για τη μείωση των επιπέδων σακχάρου, καθώς αυξάνουν την ποσότητα της ελεύθερης διαθέσιμης ινσουλίνης στο αίμα. Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2003 στο επι¬στημονικό περιοδικό «International Journal of Food Scien-ces and Nutrition» καταδεικνύει την υπογλυκαιμική και αντιοξειδωτική δράση του κρεμμυδιού. Το κρεμμύδι αποτελεί, επίσης, μια πολύ καλή πηγή χρωμίου. Από κλι¬νικές έρευνες σε διαβητικούς, που δημο¬σιεύτηκαν σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά, όπως στο «Diabetes & Metabolism», δια-πιστώθηκε ότι το χρώμιο έχει την ικανότητα να μειώνει τα επίπεδα σακχάρου νηστείας, να βελτιώνει την ανοχή στη γλυκόζη αίματος, να μειώνει την ολική χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια, καθώς και να αυξάνει τα επίπεδα της καλής χοληστερίνης στο αίμα.

Φίλος σας... καρδιακός
Oι υψηλές τιμές χοληστερίνης και αρτηριακής πίεσης είναι προδιαθεσικοί παράγοντες για την εμφάνιση καρ¬διαγγειακών νοσημάτων. Η συχνή κατανάλωση κρεμμυδιού έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τα επίπεδα χοληστερί¬νης, καθώς και την υψηλή ¬αρτηριακή πίεση. Αποτέλεσμα είναι η κατανάλωση κρεμμυδιού να δρα προληπτικά κατά της εμφάνισης στεφανιαίας νόσου, αθηροσκλήρωσης και εμφράγματος. Αυτό οφείλεται κυρίως στα σουλφιδικά του συστατικά (φλαβονοειδή). Τα τελευταία, σε συνδυασμό με το χρώμιο και τη βιταμίνη Β6 που περιέχει το κρεμμύδι, μειώνουν τα επίπεδα ομο¬κυστεΐ¬νης στο αίμα, που αποτελεί έναν ακόμη σημαντικό παράγοντα κινδύνου για καρδιακή ανακοπή και έμφραγμα. Μια μετα-ανάλυση 7 μελετών (στις οποίες συμμετείχαν 100.000 άνθρωποι), η οποία δημοσιεύτηκε το 2003 στο επιστημονικό περιοδικό «Euro-pean Journal of Clinical Nutrition», ¬κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όσοι κατανάλωναν συχνά κρεμμύδι, τσάι, μήλο και μπρόκολο, που είναι οι πιο πλούσιες πηγές φλαβονοειδών (ισχυρά αντιοξειδωτικά), είχαν 20% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιαγγειακή νόσο.

Ισχυρό αντιφλεγμονώδες
Πολλά συστατικά του κρεμμυδιού συμβάλλουν στη μείωση της οξύτητας των συμπτωμάτων που σχε¬τίζονται με φλεγμονώδεις καταστάσεις, είτε αυτές οφείλονται σε οστεοαρθρίτιδα και ρευματοειδή αρθρίτιδα είτε σε αλλεργικό φλεγμονώδες άσθμα και σε αναπνευστική συμφόρηση λόγω κοινού κρυολογήματος. Υπεύθυνα για την αντιφλεγμονώδη δράση του κρεμμυδιού είναι κυρίως η βιταμίνη C και τα φλαβονοειδή και ιδιαίτερα η κουερσιτίνη. Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2006 στο περιοδικό «Journal of Biological Regu¬lators & Homeostatic Agents» από την Ιατρική Σχολή της Βοστόνης αναδεικνύει τη σημαντική φαρμα¬κευτική δράση του κρεμμυδιού στη φλεγμονή.

Για γερά κόκαλα
Σύμφωνα με μελέτες, κυρίως σε πειραματόζωα, η κατανάλωση κρεμμυδιού βοηθά στην πρόληψη της οστεοπόρωσης. Μια σχετική μελέτη σε πειραματόζωα, που δημοσιεύτηκε το 2005 στο περιοδικό «Journal of Agriculture and Food Chemistry» και πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία, υποστηρίζει ότι η κατανάλωση κρεμ¬μυδιού βοηθά στη διατήρηση της οστικής πυκνότητας, με τρόπο μάλιστα αντίστοιχο της φαρμακευτικής αγωγής που χορηγείται σε ασθενείς με οστεοπόρωση.

http://www.youtube.com/watch?v=yI8dJ7mRnHQ

Η απάντηση είναι οτι αν θέλεις να φτάσεις στο τέλος που είσαι ΕΣΥ η ανεύρεση του εαυτού θα πρέπει να μπορέσεις να υπομείνεις ακριβώς αυτο το θάνατο, που εναλλάσεται με τις όλο και μεγαλύτερες περιόδους ευφορίας. Οι κραδασμοί σταθεροποιούνται μόνο που είναι λάθος να πιστεύουμε οτι αυτό γίνεται πάντα μέσα απο την χαρά και ποτέ απο την λύπη.

Αυτo ηταν και το λάθος μου και κάθε φορά που προχώραγα ενα κύμα άγχους με περιέλουε μια και είχα την ιδέα οτι πισωγύριζα η οτι κάτι δεν έγινε κατα πως έπρεπε .....τι ειρωνεία τελικά...μέχρι που βρήκα ένα μέιλ << τώρα ξέρεις τι σε περιμένει>>.....

Μα είναι φυσικό. Για να αποκαλυφθεί το ανώτερο το ίδιο , το οικείο, το αληθινό θα πρέπει οι μάσκες και οι ρόλοι να πεθάνουν και μαζί με αυτούς και όλοι οσοι τους αντιπροσωπεύουν.Ο φίλος μου , ο κάθε δάσκαλος, οι ιδέες ...ολά οσα στηρίζονται επάνω στο πλαστό και όλα όσα δημιουργούν στηρίγματα.Κάθε φορά που ένα στήριγμα διαλύεται πέθαίνει και ο κατασκευαστής του ...η μοναξιά είναι το αποτέλεσμα αλλά η δύναμη και η ελευθερία είναι η ουσία.

Η ελευθερία κάθεται επάνω στα συντρίμια της αβεβαιότητας και η ασφάλεια επάνω στο μνήμα της αγωνίας και του άγχους.

Απο ενα μπλόγκ που βρήκα....

quote:

---

Μα είναι φυσικό. Για να αποκαλυφθεί το ανώτερο το ίδιο , το οικείο, το αληθινό θα πρέπει οι μάσκες και οι ρόλοι να πεθάνουν και μαζί με αυτούς και όλοι οσοι τους αντιπροσωπεύουν.Ο φίλος μου , ο κάθε δάσκαλος, οι ιδέες ...ολά οσα στηρίζονται επάνω στο πλαστό και όλα όσα δημιουργούν στηρίγματα.Κάθε φορά που ένα στήριγμα διαλύεται πέθαίνει και ο κατασκευαστής του ...η μοναξιά είναι το αποτέλεσμα αλλά η δύναμη και η ελευθερία είναι η ουσία.

Η ελευθερία είναι επάνω στα συντρίμια της αβεβαιότητας και η ασφάλεια κάθεται επάνω στο μνήμα της αγωνίας και του άγχους.

---

Προσεχε τι γραφεις,θα πεταχτει κανενας μασεντονας απο το μυθος&θρησκεια και θα σου πει οτι αυτα τα γραφανε και καποιοι αγραμματοι γιδοβοσκοι της ερημου που θελανε(και θελουν) να καταδυναστευσουν τον κοσμο!

You've got to fight for your right
to fight

Μοναξιάς Μελαγχολία

Δοκιμάζω τα όρια τής αντοχής μου
όταν υπερβαίνω τα σύνορα τής λογικής.
Ξεκινώ ένα δύσκολο ταξίδι
χωρίς συνοδοιπόρο.
(Αν μάθεις να βιώνεις τη μοναξιά,
μονάχα τότε επιβιώνεις)
Εγώ είμαι εγώ,
ακόμα και όταν δεν συνειδητοποιώ ποια είμαι,
όταν δεν αναγνωρίζω πράξεις ή λόγια μου,
όταν κάθε εξωτερική σύγκρουση τρέπεται σε ενδόμυχη.
Κάτι τέτοιες στιγμές
ψάχνω την παρηγοριά στα σοκάκια τής Νύχτας,
αναζητώ την ανακούφιση στις πλατείες τής Μοναξιάς,
διαβαίνοντας τη λεωφόρο τής Θλίψης.
Μού έχει μείνει μια μόνη αξία·
Μον-αξιά…
Εκεί που τελειώνει η μελαγχολία, η μοναξιά και η εγκατάλειψη
αρχίζει το όνειρο.
Σε κάθε τοίχο βλέπω ζωγραφισμένη τη Ματαιότητα
με χρώματα θαλασσινής ψυχής.
Τα παραμύθια ποτέ δεν μιλούσαν για δράκους
που επιβίωναν.
Το κακό πάντοτε εξορκιζόταν,
τα πριγκιπόπουλα ζούσαν ευτυχισμένα.
Κανείς δεν μού μιλούσε για τον πόνο,
για να μην πληγωθώ πρόωρα.
Με σκότωσαν, όμως, και με σκοτώνουν ακόμα
ακόμα και την ώρα που προσδοκώ την Ανάσταση
πάνω στα συντρίμμια μιας χαμένης ζωής
που δόθηκε πίσω στον Δημιουργό της...

Μαριάννα Ν.Χρήστου

Τότε πίσω από τη μάσκα της θνητότητας θα μας αποκαλυφθεί ότι βρίσκεται το πεδίο της Αθανασίας κι ότι ο αληθινός μας εαυτός είναι Αθάνατος κι ότι είναι πέρα από τη γέννηση και τον θάνατο.
Οτι ο αληθινός μας εαυτός δεν είναι το εγώ μας, που είναι περιορισμένο στο χρόνο, αλλά το πνεύμα μας που είναι άχρονο. Όταν το αντιληφθούμε αυτό, μπορούμε να αναγνωρίσουμε το πνεύμα μας και να ελευθερωθούμε από κάθε περιορισμό, συμπεριλαμβανομένου και του περιορισμού που νιώθουμε ότι είμαστε προσωπικότητες, παγιδευμένες σε ένα σώμα για το υπόλοιπο διάστημα της ζωής μας. Θα είμαστε η πηγή του σώματος και της νόησης ταυτόχρονα και δεν θα μας αγγίζει αυτός ο κόσμος των μεταβολών επειδή θα γνωρίζουμε ότι είμαστε η αμετάβλητη ουσία της αγνής συνειδητότητας.

Κι ότι τελικά αυτό που είναι περιορισμένο χρονικά έρχεται και φεύγει, ενώ αυτό που είναι άχρονο υπάρχει για πάντα.///

Φιλάκια...

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

---

θα με πεθανεις εσυ!

You've got to fight for your right
to fight

Πέσε αστέρι μαγικό
στου ονείρου το βυθό
μια αχτίδα σου να πιάσω
παραμύθι για να πλάσω...

Ήτανε κάποτε όλες οι στεριές ενωμένες σε μία. Κι ήταν αυτή, η Παγγαία, που έπλεε αμέριμνη στον αρχαίο Ωκεανό αγνοώντας τις δυνάμεις που ανατάραζαν το βυθό της. Λένε οι μεγάλοι που τον κόσμο εξερευνούν, πως πλάσματα περίεργα ζούσαν σ' αυτήν, σαύρες γιγαντόσωμες, δέντρα ψηλά, φτέρες σκιερές και στις τριγύρω θάλασσες ψάρια πολλά και θαυμαστά. Λένε κι όλο λένε, ψάχνουν κι όλο ψάχνουν κι αυτά που λένε πολλαπλασιάζονται και γεμίζουν χοντρβιβλία.
Λένε όμως και τα παιδιά, που περισσότερα γνωρίζουν γιατί έχουν τη φαντασία τους ξύπνια, πράγματα θαυμαστά για τα δυο βασίλεια της εποχής: τη Λαυρασία του βορρά και την Γκοτβάνα του Νότου.
Ζούσαν το λοιπόν στην Γκοντβάνα κάτι σαύρες γιγάντιες, όλο φολίδες πράσινες και νύχια αιχμηρά, που σέρνονταν με την κοιλιά στο χώμα και είχαν δύναμη πολλή. Πλούσια η βλάστηση, δεν υπήρχαν οι άνθρωποι τον καιρό εκείνο να καίνε τα βουνά, καλοπερνούσαν. Ήταν και τότε ακριβώς που είχαν αρχίσει να πρωτοπετούν τα έντομα, απλώνανε οι σαύρες κάτι γλωσσάρες τεράστιες, αρπούσανε δέκα-δέκα από δαύτα, ζωή χαρισάμενη.
Στο άλλο βασίλειο, τη Λαυρασία, ζούσανε οι δράκοντες οι φτερωτοί. Όμορφα ζώα, πράσινα κι αυτά όπως οι σαύρες, με μακριές ουρές που γυάλιζαν στον ήλιο, αρχοντικά κεφάλια, δόντια στρόγγυλα και μάτια σμαραγδιά που στη μέση είχαν μια σχισμή κίτρινη. Έτρωγαν φτέρες πλατύφυλλες, δροσίζονταν στα γάργαρα νερά των ποταμιών και τις ώρες της ανάπαυσης κάτω απ' τα αρχαία κωνοφόρα, διαλογίζονταν πώς η ευτυχία να γίνει ευτυχέστερη μπορεί και πώς η ομορφιά ωραιότερη. Άκακα ζώα, χορτάτα όσο να πεις, ζούσαν στη χώρα της γαλήνης και της ομοιογένειας, δεν είχανε με τι να διαφωνήσουν. Εδώ που τα λέμε, ούτε και που ξέρανε πως υπάρχει εκείνο το πράγμα που λέγεται διαφωνία έτσι ίδιοι που ήταν όλοι μεταξύ τους και δεν ξεχώριζε διόλου ο ένας απ' τον άλλον.
Τα δυο βασίλεια έχαιραν ειρήνη μεταξύ τους. Στους καιρούς της αφθονίας μήτε που έστρεφαν το ένα το βλέμμα του στη γη και τα πλούτη του άλλου.
Μια μέρα σαν όλες της μέρες στη Λαυρασία, που ο ήλιος περνούσε καμαρωτός πάνω απ' τις φτέρες τις πλατύφυλλες και σκορπιόταν σε κομμάτια μέσ' απ' τις φυλλωσιές, βγήκε απ' το αυγό μιας δράκαινας ένα μικρό διαφορετικό από τους άλλους δράκους. Πράσινο ήτανε κι ετούτο μα η άκρη των φολίδων του ήταν ασημιά και γυαλοκοπούσε κι είχε στη ράχη και στο γένι του μια κίτρινη γραμμή και στα πλευρά του φτερούγες ασημένιες. Και τα μάτια του ήταν μαύρα, κατάμαυρα σαν κάρβουνα κι η σχισμή τους κόκκινη, κατακόκκινη σαν το αίμα.
Τρόμαξαν οι γονείς του να το δουν έτσι αλλιώτικο αλλά όσο το κοιτούσαν όμορφο πως είναι τους φάνηκε. Ίσως κι ομορφότερο, ασυνήθιστο διότι και μοναδικό

. Κι άρχισαν να πετούν απ' τα τέσσερα σημεία του βασιλείου δράκοι, δράκαινες και δρακάκια για να δουν το παράξενο πλάσμα. Η μάνα του φούσκωνε από καμάρι ακούγοντας τα παίνια των άλλων γιατί δεν το 'ξερε πως το δρακάκι αυτό, ακριβώς επειδή ξεχώριζε από τα άλλα, είχε κιόλας αρχίσει να υφαίνει παράξενες διεργασίες στην ήσυχη κοινωνία των δράκων.
Και οι μέρες περνούσαν. Το δρακάκι έτρωγε φύλλα τρυφερά απ' τις φτέρες κι έπινε νερό δροσερό απ' τα ποτάμια και μεγάλωνε. Και μαζί του μεγάλωνε κι η ανησυχία, υποβόσκουσα κι ανεξακρίβωτη αλλά σαφώς υποβολιμιαία απ' τη μοναδικότητά του. Ώσπου ένα μεσημέρι το δρακάκι παράφαγε και του 'ρθε να ρευτεί. Μάζεψε δύναμη στο στήθος, μισόκλεισε και τα μάτια και γκρρρρρρ! Ωρε, τι ήταν τούτο; Τι πράγμα φοβερό και τρομερό; Μια φλόγα πετάχτηκε απ' το στόμα του, λαύρα σκέτη, κατακόκκινη, ίδια στο χρώμα με τη σχισμή των ματιών του που κατέκαψε τ' απομεινάρια απ' το φαγητό του. Τρόμαξαν οι άλλοι δράκοι. Τέτοιο κακό δεν το 'χαν ξαναδεί τόσο κοντά τους. Φαντάστηκαν πως είχε μπει ο ουρανός μες το δρακόπουλο κι έριχνε πάνω τους τ' ατραπόβροντά του. Σκιάχτηκε κι η μάνα τι πλάσμα επώαζε τόσον καιρό, τι συμφορά είχε φέρει στο ομοιόμορφο και γαλήνιο βασίλειό τους, αλλά -μάνα βλέπεις- έτρεξε κοντά του να το συντρέξει.
Και βάλθηκαν όλοι μαζί, δικοί και ξένοι, να προσπαθούν να βγάλουν το κακό απ' το δρακόπουλο. Τι γιατροσόφια, τι βασκανίες, τι εξορκισμούς, μπάνιο στο ποτάμι στο φεγγαρόφωτο, εξαγνισμό στους άσπρους πάγους του βορρά... τίποτα. Κάθε που άνοιγε το στόμα του εκείνο να μιλήσει δυνατότερα ή να ρευτεί, η φλόγα ξεπηδούσε ολοένα και πιο δυνατή. Ούτε στιγμή δεν τους πέρασε απ' το μυαλό να προσπαθήσουν να την τιθασεύσουν και να τη χρησιμοποιήσουν για καλό, ξένη ήταν με κείνους, ή θα την κατατρόπωναν ή δεν την ήθελαν ανάμεσά τους.

Είδαν κι απόειδαν οι δράκοι πως τίποτα δε στεκόταν ικανό να συμμορφώσει το δρακόπουλο με το κοινό αίσθημα, έκαναν συμβούλια και κόντρα συμβούλια, συζητήσεις σε στρογγυλά, παραλληλόγραμμα και τετράγωνα τραπέζια, διαβουλεύσεις, μεγάλο το πρόβλημα, έμοιαζε άλυτο, αποφάσισαν εν τέλει να πάρουν δραστικά μέτρα. Η ομοιογένεια και ομοιομορφία που επί σειρά ετών εξασφάλιζε στη Λαυρασία την ειρήνη και την τάξη, έπρεπε πάσει θυσία να διαφυλαχθεί.
Εξέδωσαν το λοιπόν οι προύχοντες του βασιλείου κοινό βούλευμα ο μικρός δράκος να εξοριστεί ισόβια στη δύσβατη κορυφή του όρους Ταρταραίου.
Έκλαψε η μάνα του, σκουρήνανε οι κίτρινες σχισμές των ματιών της, τράβηξε τις φολίδες της με απόγνωση, επικαλέστηκε τους δρακοθεούς του πάνω και του κάτω κόσμου, πρέσβευσε στο τέλος η λογική κι η σύνεση, πάνω απ' όλα ήταν το γενικό καλό. Κι έτσι το άλλο πρωί, πριν ακόμη βγει ο ήλιος, ο μικρός δράκος που έβγαζε φωτιά απ' το στόμα του, ξεκίνησε με τη συνοδεία των δρακοβασιλικών σωματοφυλάκων για το όρος Ταρταραίο. Οι δράκοι μπορούσαν ήσυχοι να κοιμούνται πια, είχαν απαλλαγεί απ' το ταραχοποιό στοιχείο δια παντός.
Άσχημα δεν τα βρήκε ο μικρός μας δράκος στο βουνό. Καταπράσινες πλαγιές, ολόδροσες λίμνες με πεντακάθαρα νερά, ποτάμια παγωμένα που κατακρημνίζονταν στο χάος, σκιερές σπηλιές φιλόξενες και τους αιθέρες όλους δικούς του. Γνωρίστηκε και με κάτι αρχαιοπτέρυγες που πρόσφατα είχαν κάνει το ντεμπούτο τους στο σύμπαν και δεν τους είχαν οι δράκοι ακόμη μυριστεί, χαιρότανε ευτυχισμένος τη μοναδικότητά του. Νοσταλγούσε βέβαια φορές φορές το βασίλειο της πεδινής Λαυρασίας αλλά του περνούσε γρήγορα όταν αναθυμόταν τον εξαγνισμό στους άσπρους πάγους.
Κι έτσι πέρασαν χρόνια και καιροί. Ο μικρός δράκος μεγάλωσε κι έγινε ζώο δυνατό. Έχτισε κι ένα κάστρο εκεί, στην κορυφή του κόσμου, πήρε στην υπηρεσία του τους αρχαιοπτέρυγες κι αγνάντευε την πλάση αφ' υψηλού. Έβλεπε τη Λαυρασία στο βορρά να ευτυχεί και τους δράκοντες μακάριους να ραχατίζουν. Κι έβλεπε συνάμα τη θάλασσα της Τιθύος να απλώνεται και να διαχωρίζει όλο και περισσότερο τα παλαιϊκά βασίλεια της γης.
Στη νοτινή Γκοντβάνα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Τη στεριά κατέτρωγαν ξηροί μουσώνες το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και πολλά φυτά κι έντομα χάθηκαν. Οι σαύρες που 'χαν καλομάθει στο πολύ φαΐ και το χουζούρι ήρθαν και σούρωσαν απ' την αδυναμία και την κακοπέραση. Όταν έγινε η κατάσταση πια αβίωτη μαζεύτηκαν οι βασιλιάδες κι οι άρχοντες να πάρουν μέτρα. Είχαν αρχίσει πια να καλοβλέπουνε τις εύφορες κοιλάδες των παλιών τους γειτόνων. Η απόφαση γρήγορη κι οριστική: θα πάνε στην χώρα των δρακόντων και θα την κάνουνε δική τους με το στανιό. Τούτη την ιστορία τη βάφτισαν "πόλεμο". Ζευτήκανε με ενθουσιασμό στον καινούριο τους ζυγό, φτιάξανε όπλα, ορίσανε σαυροπλαρχηγούς, χτίσανε σχεδίες στέρεες κι αφού έπλεξαν με ίνες καλαμιού την πράσινη ηρωική τους σαυροσημαία, απέπλευσαν από μια χερσόνησο της Τιθύος για να κατακτήσουν τη Λαυρασία.
Άμαθοι οι δράκοι σε μάχες και πολέμους, μη μπορώντας να καταλάβουν ποιο κακό τους βρήκε στα καλά καθούμενα, στάθηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις πολεμοχαρείς σαύρες. Έβλεπαν τα χωριά τους να καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο, τα σπίτια τους να γκρεμίζονται, τις φτέρες τους να φυλλομαδιώνται, τη γη τους να περνάει στην κυριαρχία των ερπετών. Παραδομένοι σε μια απελπισία που πρώτη τους φορά ζούσαν, ακολουθούσαν σαστισμένα τους σαυροστρατιώτες που τους συγκέντρωναν σε κάτι προχειροχτισμένες μάντρες, περιτριγυρισμένες από πανύψηλους φράχτες που ΄χαν πελεκήσει οι σαυρομαραγκοί απ' τους γιγάντιους κορμούς των κωνοφόρων.
Έμειναν κάμποσες μέρες έτσι αδρανείς, δεν είναι εύκολο να χάνεις μονομιάς ό,τι μια αιωνιότητα σου έχει χαρίσει. Η γαλήνη τους είχε μια για πάντα διαταραχτεί. Η ομοιογένεια που τόσο αγαπούσαν κάποτε έβλεπαν πως πια δεν τους βοηθάει. Κι άρχισαν επιτέλους να σκέφτονται. Έστυβαν το μυαλό τους τι να κάνουν, το ξανέστυβαν, το ξεζούμιζαν... τίποτα!

Έβαλαν μάλιστα και βάρδιες στο στύψιμο, αφού τα μυαλά ίδια ήταν κι απαράλλαχτα, γιατί να κουράζονται όλα μαζί διαρκώς; Όρισαν το λοιπόν άλλους να σκέφτονται το πρωί, άλλους το μεσημέρι, άλλους το απόγευμα και άλλους το βράδυ. Και πάλι τίποτα!
Ώσπου ένας γέρος δράκοντας, σοφός μάλλον και ίσως διαφορετικός που η σοφία τον είχε κάνει να μην αποκαλύψει σε κανέναν τη διαφορετικότητά του, πέταξε τον κεραυνό: Να φωνάξουμε το δράκο που βγάζει φωτιά απ' το στόμα του!
Πέσανε οι άλλοι να τον φάνε! Μα τι είχε ξεστομίσει ετούτος ο δρακοφαφλατάς, ο δρακοξεκούτης, ο δρακοξεδοντιάρης; Τον δράκο που έβγαζε φωτιά απ' το στόμα; Μα πρώτα απ' όλα ήταν ζώο φοβερό, θα τους τσουρούφλιζε όλους μέχρι τελευταίας φολίδας. Κι έπειτα, αφού τον είχαν διώξει γιατί να τους βοηθήσει, γιατί να χαλάσει το δρακοραχάτι του πάνω, στην κορυφή του Ταρταραίου για ελόγου τους; Αλλά ο γερόδρακος συνέχισε το χαβά του. Τι είχε να χάσει αυτός τώρα, έτσι κι αλλιώς γέρος ήτανε, μετρημένα τα φτερόφυλλά του. Τι είχανε να χάσουνε κι οι υπόλοιποι, μαντρωμένοι ήτανε έτσι κι αλλιώς! Αν ο δράκος της φωτιάς ήτανε σπουδαίος, θα τους βοήθαγε κι ας τον εξόρισαν, γιατί οι σπουδαίοι δε ξεπέφτουν ποτέ στη μικροσύνη των ασήμαντων.

Με το μπίρι μπίρι κατάφερε να πείσει καμιά ντουζίνα δρακονεολαίους, δε χρειάζονταν και περισσότεροι. Μαζεύτηκαν ετούτοι ένα δειλινό και βάλθηκαν ν' αναζητάνε τρόπο να ειδοποιήσουν τον δράκο της φωτιάς. Δεν το 'ξεραν ακόμη μα ήδη είχαν καταφέρει κι αυτοί να ξεχωρίσουν απ' τον πράσινο σωρό. Αποφάσισαν εν τέλει να σκάψουν τη νύχτα όλοι μαζί ένα βαθύ λαγούμι κάτω απ' τον ψηλό μαντρότοιχο και να πάνε όλοι μαζί στον παράξενο και φοβερό δράκο. Ακονίσανε νύχια και δόντια και την ίδια νύχτα ξεκίνησαν.
Έφτασαν στην κορυφή του όρους Ταρταραίου το άλλο απόγευμα κατάκοποι και πεινασμένοι, είχαν μέρες να φάνε φτέρη της προκοπής και οι δυνάμεις τους ήταν λιγοστές. Βρήκαν εκεί τον δράκοντα της φωτιάς να τους περιμένει στο μεγάλο του κάστρο. Βρήκαν έκπληκτοι και τους αρχαιοπτέρυγες να στέκονται στο πλάι του και να τον δοξάζουν. Με κάποιο φόβο -είναι η αλήθεια- του εξήγησαν ποια ανάγκη τους έφερνε στα μέρη του χωρίς να έχουν να προσμένουν και πολλά. Τούτος ο άρχοντας ήτανε τρισμακάριστος εδώ πάνω, γιατί ν' αφήσει τη βολή του για τη χάρη τους;
Αλλά ο αυτός, που καθώς φαίνεται εκτός από δυνατός ήταν και σπουδαίος, δέχτηκε να τους βοηθήσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήτανε δίκαιος τους είπε ο αγώνας τους και τον βάφτισε "εθνικοαπελευθερωτικό".
Αλλά ο ίδιος, θεός δεν ήτανε, ήταν αυτός που είχε χωρίς να έχει, που ήξερε χωρίς να ξέρει, που έλεγε χωρίς να πει. Μόνος του δε θα την έφερνε σε πέρας την αποστολή, χρειαζότανε τη βοήθειά τους. Τους έδωσε λοιπόν δέκα δρακοημέρες περιθώριο να μαζέψουν όσους περισσότερους δράκους μπορούσαν και να τους ανεβάσουνε στο βουνό, τα υπόλοιπα ήταν δική του δουλειά.
Έτσι κι έκαναν και σε δέκα ημέρες είχε μαζευτεί στην κορυφή του όρους Ταρταραίου δρακοστρατειά ολάκερη. Είχε κανονίσει ο δράκος να γεμίσει τις αποθήκες του με όλων των ειδών της δρακολυχουδιές και τους υποδέχτηκε ανοίγονας διάπλατα τις πύλες του κάστρου του. "Εδώ που ήρθατε" τους λέει "ήρθατε για να παλέψετε για την ελευθερία σας. Όπλα δεν μπορώ να σας φτιάξω σαν τους σαυροπλαρχηγούς μα έχω κάτι καλύτερο, τη φωτιά που βγαίνει απ' τα σωθικά μου. Όπλο μοναδικό έχετε την καρδιά σας, θάρρος δανεικό δεν έχω να σας δώσω. Θα φάτε, το λοιπόν, θα πιείτε και θα ξαποστάσετε να πάρετε δυνάμεις κι ύστερα θα σας μάθω πώς βγαίνει απ' το στόμα η φωτιά. Όποιος έχει καρδιά έχει και τη φωτιά μέσα του, δε θέλει άλλο".

Το 'πε και το 'κανε και σε λίγο καιρό οι δρακοστρατιώτες μάθανε πώς να βγάζουνε απ' το στόμα της καρδιάς τους τη φωτιά. Και κατεβήκανε με μια ψυχή απ' το βουνό να πολεμήσουνε τις σαύρες. Μέρες κράτησαν οι μάχες, ήταν οι σαύρες δύσκολοι αντίπαλοι. Αλλά στο τέλος οι δράκοι νίκησαν και τις πέταξαν έξω απ' τη γη τους. Χαρές και πανηγύρια ακολούθησαν, έβαλαν τον δράκο που τους βοήθησε σ' ένα θρόνο ψηλό και του 'ταξαν δόξες, τιμές και μεγαλεία που ποτέ δεν τους τα ζήτησε.
Ζήλεψαν όμως κάτι πονηρόδρακοι επίβουλοι -που κάτεχαν πια την τέχνη της φωτιάς- τις δόξες, τις τιμές και τα μεγαλεία κι άρχισαν να διαλαλούν πως ύπουλος ήτανε ο δράκοντας αυτός, πως πονηρούς σκοπούς είχε στο νου του και γι' αυτό τους βοήθησε, να διαφεντέψει ποθούσε το βασίλειο της Λαυρασίας εξαρχής.
Μέσα στις ιαχές της νίκης και στους δυνατούς θορύβους της χαράς, βρέθηκαν βολικοί πολλοί να τους πιστέψουν και κύκλωσαν το θρόνο με άγριες διαθέσεις. Πικράθηκε ο δράκος αλλά δε μίλησε γιατί ήτανε αληθινά μεγάλος. Έριξε μια τελευταία πύρινη βολή ολόγυρα, άπλωσε περήφανα τις ασημένιες του φτερούγες και χάθηκε προς την κατεύθυνση του όρους Ταρταραίου.
Από τότε δεν τον απάντησε ποτέ κανείς στο δρακοβασίλειο της πεδινής Λαυρασίας. Κι είχαν να λένε κάποιοι λιγοστοί δρακοσοφοί στα ύστερα τα χρόνια πως στην αποκοτιά τους πάνω χάσανε τον πιο σπουδαίο απ' τους σπουδαίους.

Kαληνύχτα μας

Medicine Show

ολο ετσι λεω...

PICASSO QUITAR !!!

Σεβασμος στους bartenders !!!

και σου λεω

ΔΕν ευθυνομαι εγω...

guess WHO
came through my door

and took me for a ride

to...

blue moon
ohhhh!yeahhhhh!!!

http://www.youtube.com/watch?v=oS-lGlZg2Ls&feature=related

Και καπάκι την Γωγούλα.... άνευ σχολίου.. απλή έσω εξω ακρόαση..///

http://www.youtube.com/watch?v=2GHS-TI6Po0&NR=1

ΥΓ.
Υπομονή αστεράκι μου μέχρι την Παρασκευή...

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 18/10/2010 11:33:55

Edited by - lorenzo on 18/10/2010 11:41:34

ίιί]

οταν ακους τη βροχη!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr