quote:

---

Αυτό εννοώ φίλε μου, και δεν πιστεύω ότι διαφωνείς.

---

Γιατι θα πρέπει να λέμε << κάθε πέρισυ και καλύτερα>> Μήπως ε΄πειδή είμαστε αχάριστοι και ανίκανοι να δούμε την ομορφιά που απλώνεται κάθε στιγμή γύρω μας.
Είδε κανείς χθές την νύχτα την μαγεία του λευκού? Ακουσε κανείς τον ήχο της σιωπής του χιονιού? Ενιωσε την παγωνιά να του μιλάει μεσα απο την Θεία φωνή? Και αν αυτά εγιναν αντιληπτά τότε γιατί δεν στράφηκαν τα μάτια στον ουρανό για να ευχαριστήσουν την Ζωή και το μεγαλείο της ?
Ο κόσμος μας είναι οπως εμείς τον δημιουργούμε και τον βλέπουμε.
Αρκεί να είμαστε σε θέση να τον δούμε και όχι να διαμαρτυρόμαστε οτι χάθηκε το ένα και το άλλο που υπήρχε εδώ κι εκεί....
Δεν είναι κάτι έξω απο εμάς είτε το δούμε απο την κοινή άποψη είτε το δούμε απο την μυστικιστική του πλευρά. Είμαστε υπαίτιοι της διαμόρφωσης του Κόσμου και με την δράση μας και με την απουσία της.

Οσον αφορά τα χρώματα και τον ψυχισμό των παιδιών ....... είμαστε εμέις και το σπίτι μας όλος ο πλανήτης? Αν είναι δυνατόν...
Τι θα πεί << πιο λευκά>> η << πιο αθώα>>???
Αν γεννηθείς σε ασιατική η αφρικανική χώρα εννοείεται οτι δεν θα είσαι λευκός σαν βοριοευρωπαίος ....αλλά αυτό σημαίνει οτι θα είσαι λιγώτερο ''εξελιγμένος'' η ''σωστός'' απο κάποιον ασπριδερό?Εχει καμμιά σχέση το χρώμα της ψυχής με το χρωμα της επιδερμίδας ?
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Παντού μπορείς να συναντήσεις Ανθρώπους και ανθρωπάκια και αυτό δεν έχει καμία μα καμία σχέση ούτε με την φυλή , ούτε με την καταγωγή, ούτε καν με την συνηθισμένη έννοια της μόρφωσης....αλλά με κάτι άλλο που προσωπικά ονομάζω ποιότητα ψυχής και που ευτυχώς είναι ΑΔΙΆΒΡΟΧΟ, οταν υπάρχει.
Μια ίδιότητα που καταφέρνει και παραμένει ακόμη κι αν βουτήξουμε την ύλη μέσα στη λάσπη, στο κρύο...ακόμη κι αν αντικρίζεις μύγες μεσα στο καταχείμωνο...και είναι αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει ούτε να μας το δώσει κανείς.

Φιλικά

Μονάχα ένας πετεινός νομίζετε πως συμβολίζει την Αρχή, το Ξεκίνημα ; Χίλια πράγματα το συμβολίζουν αυτό! Χίλια και χιλιάδες και μυριάδες. 'Σεις σταματήσατε μόνον σ' αυτό! 'Σεις το δεχτήκατε και είπατε "Αυτό είναι! Αυτό! Αυτό και μόνον Αυτό!". 'Σεις πεθάνατε πρώτοι κι έπειτα πέθανε ο υπόλοιπος κόσμος.

Γιατί εσείς, δεν διδάξατε την Ζωή, αλλά διδάξατε τον Θάνατο!"

Λιαντίνης

_________________

Και τότε θα γίνουν όλα όπως τα νόμιζες μικρός κι ο κόσμος όπως τον νόμιζες αφού μπροστά απο τα σκούρα γυαλιά των ανθρώπων, ο κόσμος παραμένει χαμένος και μόνο πίσω απ ΄αυτά είναι αλλιώτικος, σαν φωτογραφία απο την αμμουδιά των παιδικών σου χρόνων με τον Ουρανό πάνω έτοιμο ναι ρίξει ένα ένα όλα του τα αστέρια για σένα.

Γιατί αυτός είναι ένας μεγάλος και γενναιόδωρος Ουρανός κι έχει ένα τρόπο ν' αγαπά και να χαρίζει, οχι τσιγκούνικα όπως η Γη κι οπως εμείς , αλλά με όλη του την ψυχή, κι όχι με την αγωνία οτι οι άλλοι του παίρνουν κάτι, αλλά με την χαρά οτι έχει για να πάρουν και η ψυχή του είναι πάντα γεμάτη και δεν στερεύει.

Ενας μεγάλος και παράφορος Ουρανός, φτιαγμένος ισα ισα να σκεπάζει ενα μεγάλο και παράφορο κόσμο...

Αφιερωμένο σε όσους ζούν επειδή

<< Οι άνθρωποι μερικές φορές νομίζεις πως ζούν λες και κάνουν πρόβα για να ξαναζήσουν.

Απόσπασμα απο το
<< Κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων>>
Μυρτώ Κοντοβά

---------------------
Αγαπημένε Lorenzo, μου πήρε δύο χρόνια για να καταφέρω να αποσυμβολίσω τα μισά απ όσα εγραψες και αντέγραφες αλλά είμαι περήφανη που τα κατάφεραως εδώ...
Με τρομάζει η συνέχεια αλλά φαίνεται οτι και η τρομάραξεθωριάζει.. σαν την ομορφιά οταν την συνηθίζεις...

Σκέφτομαι οτι η συνήθεια είναι ίσως το πιο σκοτεινό απ΄ολα τα χαρακτηριζόμενα αρνητικά της συμπεριφοράς μας....

Αγαπημένε Lorenzo, μου πήρε δύο χρόνια για να καταφέρω να αποσυμβολίσω τα μισά απ όσα εγραψες και αντέγραφες αλλά είμαι περήφανη που τα κατάφεραως εδώ...

Μπράβο σου!
Εγώ ακόμη ψάχνομαι να να με "αποσυμβολίσω"

φιλούρες

quote:

---

Εγώ ακόμη ψάχνομαι να να με "αποσυμβολίσω"

---

<< ΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ >>?????????

Ακριβή Παπαλεξανδράτου-Λυμπεροπούλου
‘ασώματος η κεφαλή’

“

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 27/02/2008 08:40:39

Εγώ τα γέννησα όλα...
Πρώτα ήταν η Σκέψη.
Μια σκέψη που λούφαζε βαθιά και τρεφόταν από φως
κι από σκιά κυρίως, αλλά δεν αρνιόταν όνειρα, μορφές, λέξεις, αγωνίες, χρώματα…

παραμυθι πλεγμενο σε ετοιμο ιστο

* Τα χρώματα της μουσικής
* αναμείχτηκαν
* μα έμειναν τρύπες
* και ξέφυγε
* ένα στιχάκι.
* Το πήρε ο αέρας
* και το ταξίδεψε
* το έμαθε να γελάει,
* του γνώρισε νέες παρέες,
* το νανούρισε
* και το επέστρεψε
* κοσμογυρισμένο,
* γεμάτο εμπειρίες
* και γνώση
* από την πτήση,
* ωριμότερο,
* αλλά διψασμένο,
* πληγωμένο
* και μόνο
* με τις αναμνήσεις του.

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ

Ένα βιβλίο ποίησης απέραντο και υψηλό,
Βαθύ στους στρόβιλούς του,
Της φωτιάς φήμη, θλίψη του λυγισμένου δάσους,
Θ’ άνοιγε πάνω στη θάλασσα την ήρεμη και βίαιη
Κάτω απ’ τις ρυτίδες του ανέμου, μια αυγή πάντοτε νέα
-ένα βιβλίο ατέλειωτης ποίησης ανοιχτό σ’ όλους τους ορίζοντες
τέτοιος ήταν ο κοινός μας μυστικός θησαυρός, που δεν ομολογήσαμε
βέβαιοι πως θα συγκρατήσουμε από τη μισοειδωμένη σελία
τις λέξεις του πεπρωμένου μας…

Jean-Pierre Vallotton
*μετ: Βικτωρία Θεοδώρου

Καλή σας μέρα!!!

quote:

---

και το ταξίδεψε
* το έμαθε να γελάει,
* του γνώρισε νέες παρέες,
* το νανούρισε
* και το επέστρεψε
* κοσμογυρισμένο,
* γεμάτο εμπειρίες
* και γνώση
* από την πτήση,
* ωριμότερο,
* αλλά διψασμένο,
* πληγωμένο
* και μόνο
* με τις αναμνήσεις του.

---

Καλή σου νύχτα με τα πιο όμορφα όνειρα ...

Είναι πολύ σημαντικό να ελευθερώσει κανείς τον εαυτό του από κάθε συναισθηματική, ψυχολογική ταραχή, πράγμα που δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκληρύνει απέναντι στη ζωή. Αυτού του είδους οι ταραχές χτίζουν σταδιακά ποικίλες ψυχολογικές αντιστάσεις που επηρεάζουν και το σώμα, φέρνοντας διάφορες αρρώστιες. Η ζωή είναι μια σειρά από γεγονότα (επιθυμητά και ανεπιθύμητα)· και όσο μαζεύουμε, όσο ξεδιαλέγουμε εκείνα που θα κρατήσουμε κι εκείνα που θα πετάξουμε, θα υπάρχει αναπόφευκτα η σύγκρουση (της δυαδικότητας) που αυτή η ίδια είναι η ταραχή. Και αυτή η σειρά από ταραχές σκληραίνει το νου, την καρδιά· είναι μια διαδικασία κλεισίματος στον εαυτό, οπότε υπάρχει πόνος. Χρειάζεται τεράστια επίγνωση για να επιτρέψεις στην κίνηση της ζωής να γίνει αποδεκτή χωρίς καμία επιλογή, χωρίς καμία κίνηση προς οτιδήποτε επιθυμητό ή ανεπιθύμητο. Το θέμα δεν είναι να προσπαθείς όλη την ώρα να έχεις επίγνωση, πράγμα που είναι κουραστικό, αλλά να δεις την αναγκαιότητα της αλήθειας που φέρνει η επίγνωση, οπότε θ' ανακαλύψεις ότι αυτή η ίδια η αναγκαιότητα ενεργεί χωρίς να πιέζεις τον εαυτό σου να έχει επίγνωση....

Τζιντου Κρισναμουρτι

Επιθυμίες ερωτικές, κι ο λύκος με το δυνατό του έρωτα
νύχτες έκφυλες, κι ο λύκος περιμένει αξημέρωτα
πόσο ακόμη μέσα μου να χωθώ;

Δεν έχει μείνει φόβος να μην τον εχω φοβηθεί
δεν έχει μείνει αγάπη να μην την έχω αρνηθεί

Φεγγάρια ολόγιομα, κι ο λύκος ουρλιάζει να βρεί ταίρι
βραδιές πάναστρες, κι ο λύκος δε βλέπει ουτε ένα αστέρι
πόσο ακόμη σφιχτα να με δέσω;

Δεν έχει μείνει πάθος να μην το έχω αρπάξει
δεν έχει μέινει ανάμνηση να μην έχω πετάξει

Σηκώνεται ενας άνεμος, κι ο λύκος φοράει τα καλά του
ξημέρωσε απότομα, κι ο λύκος λυπάται την άδεια αγκαλιά του
πόσο ακόμη πίσω μου να τρέξω;

Δεν έχει μείνει λάθος που να μην το'χω κάνει
ούτε έχει μείνει θάνατος να μη μ'έχει πεθάνει...

Βγες λύκε, ούρλιαξε για μένα
ζω για τον έρωτα του λύκου
πεθαίνω για τον έρωτα του λύκου...

Kάθε καινούργιος χρόνος είναι χειρότερος από τον παλιό. Καυχιέται και φωνάζει. Ανάβει φωτάκια και τραγουδάει ανούσια σαχλά τραγουδάκια. Εγώ ακόμη ψάχνω κάτι να σου χαρίσω. Είμαι ορθάνοιχτη, δεν χρειάζεται κλειδί για να μπεις. Τη σωστή χαραμάδα μόνο να βρεις. Ανέβηκα σε ένα λόφο περιμένοντας να γίνω αυτό που μου έταξα. Περίμενα πολύ. Είδα ήλιους να ανεβοκατεβαίνουν το βουνό, τη θάλασσα να κοιμάται και να ξυπνάει απότομα. Γέρασα λίγο ακόμα. Κάπνισα όλα τα τσιγάρα που είχα μαζί μου, άφησα κύτταρα από τα χείλια μου πάνω σε γόπες, ίσιωσα την πλάτη μου, συνάντησα τον Άγιο Βασίλη να περνάει φορτωμένος κι ιδρωμένος κι αυτή τη φορά δεν του έδωσα καμία σημασία. Πέρασε από δίπλα μου και τον αγνόησα. Είχε απολογητικό βλέμμα. Περίμενε να τον βρίσω, να παραπονεθώ. Εγώ τίποτα. Τον προσπέρασα με τεντωμένη την πλάτη έτσι για να δει πως μπορεί να μη μου φερε καινούργια πέρισυ μα μπορώ ακόμα να συναρμολογηθώ. Βρωμιάρη κωλόγερε πόσα χρόνια νόμιζες θα με ξεγελάς; Νύχτωνε και ξημέρωνε. Μάταια περίμενα. Καθρεφτίστηκα μέσα στην υγρασία μου και με είδα ολόιδια. Δεν άλλαξε τίποτα πάνω μου. Πλάνη κι ο καινούργιος χρόνος. Μα ψάχνω ακόμη κάτι να σου χαρίσω. Έγδαρα μερικές στιγμές από πάνω μου και τις έκλεισα μέσα σε υποτιθέμενους φακέλους ζωής. Έκοψα τις καλές συνήθειες και σήκωσα στους ώμους μερικές αποφάσεις. Βαριέμαι αφόρητα όλους εκείνους που θέλουν να γίνονται καινούργιοι κάθε φορά. Ξυπνάω καινούργια κάθε μέρα χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα πάνω μου. Έχω συνηθίσει πια όλα τα δέρματα που έχω φορέσει. Με όποιο κι αν ξυπνήσω βολεύομαι. Ακόμη και με 'κεινο με τα αίματα πάνω. Έτσι κι αλλιώς το κόκκινο το αγαπώ. Όμως ακόμη ψάχνω κάτι να σου χαρίσω. Κλείνω τα μάτια αργά όπως σβήνει μια φωνή. Περιμένω να νιώσω ένα χέρι κάπου βαθειά μέσα μου. Ένα μυαλό να διαλύεται δίπλα στο δικο μου, ένα δέρμα να ξεριζώνεται πάνω στο δέρμα μου, μια γλώσσα να τρυπάει το πίσω μέρος του λαιμού μου. Κάθε φορά που κάνω αυτή τη σκέψη όμως θυμάμαι την παλιά πλάτη, που δεν ήξερε ποτέ να πονάει , που δεν άφηνε πεταλούδες να ξαποστάσουν πάνω της. Βοήθεια μεγαλώνω. Βοήθεια ασχημαίνω, βοήθεια είμαι πιό άνθρωπος απο παλιά, βοήθεια μπορώ ν'αγαπήσω... Ψάχνω κάτι να σου χαρίσω. Όμως πρέπει να με ψάξεις κι εσύ. Με κλειστά μάτια. Να με ψάχνεις κι όταν θα είσαι δίπλα μου. Να κλείνεις τα μάτια και να πλευρίζεις το πρόσωπό σου στο δικό μου, σαν τεράστιο φορτηγό που δένει σε λιμάνι με καιρό. Ξέμεινα από ευχές. Ξέμεινα από χέρια. Θα γείρω το κεφάλι μπροστά να ακούσω την πιό αγαπημένη μου φωνή, στο πιό αγαπημένο μου τραγούδι. Θα μείνω έτσι μέχρι να νιώσω την ανάσα σου να με πλησιάζει. Κι ύστερα θα γυρίσω απότομα να στην κόψω στα δύο. Να σε σκοτώσω με την ασφυξία του φιλιού που κατασκευάζω και φέτος.Και να μην έρθεις έτσι θα παραμείνω. Ίσως μόνο να σε προλάβει καμιά πεταλούδα και καθήσει πρώτη. Μη φοβηθείς ... Αγνόησέ την.

Maria Adouaneta (de me lene Maria)
Localização: Antarctica

Μικροσκοπική ύπαρξη που ΔΕΝ τη λένε Μαρία. Μπορεί να τη βρείτε: μέσα στον καπνό σας να τραγουδάει,να σκαρφαλώνει στο καλαμάκι σας, νά κολυμπάει στη μπύρα σας (μην τη νευριάσετε πολύ γιατί μπορεί να κατουρήσει μέσα), να κάθεται πάνω στ'αυτιά σας και να τσιρίζει, να ξαπλώνει πάνω στο πληκτρολόγιό σας, να κάνει τσουλήθρα στα ματόκλαδά σας, και αν΄την εξημερώσετε μπορεί να τη βρείτε να κοιμάται στην παλάμη σας...

Ver o meu perfil completo

Έτσι αυτοπαρουσιάζεται κάπου στον κυβερνοχώρο όπου τη συνάντησα και μαγεύτικα..ναναι καλά και μεις καλύτερα.
Καλή μας νύχτα!!

Το Κορίτσι του Δάσους και ο Λύκος της Σκοτεινιάς

μια φορά και εναν καιρό
σε εναν τοπο μαγικό , εξωτικό
ζουσε μια κοπελλα με χρυσή φωνή,
με τις νότες της έσπαζε του
Σκοταδιού την σιωπή

Ζηλεύαν τα γλυκολαλα αηδόνια
καθώς με την φωνή της έλιωνε τα χιόνια
Τα λουλούδια για χαρη της ανθούσαν
καθως οι μαγικές χορδές της τραγουδούσαν

Ομως υπήρχε μια μάγισσα κακιά
που τους θνητούς ξεγελούσε με
μια ψευτικη ομορφιά
Στο σκοτάδι είχε δώσει την ψυχή της
μαύρο ήτανε το δολιο φιλί της

Ποθούσε σαν την κοπελιά να τραγουδήσει
ομως το στομα της σαν άνοιγε
το μονο που μπορούσε ήταν σαν
το γάιδαρο να γκαρίζει

Μια νύχτα που η κοπέλλα τον Υπνο
ειχε συντροφιά
ήρθε στο Ονειρο της η Μάγισσα η
Κακιά ,
δίχως να διστάζει την μάγεψε
να τραγουδήσει και την φωνή της
σε κεινη να χαρίσει

εκλεψε λοιπον την φωνή του κοριτσιού
και σε κουτάκι ασημένιο εκλεισε
την φωνή του ανθρωπινου αηδονιού...
Η κοπέλλα μουγκή εμεινε διχως πλέον
να μπορεί να τραγουδήσει
τα λουλούδια μαραθήκαν
τα πουλια πετάξαν μακριά..χαθήκαν...

Και δάκρυα κρυστάλινα γεμάτα
από φωνές που να βγάλει δεν μπορούσε
γέμισαν τα μάτια της τα θαλασσοπαρμένα.

Η φύση γύρω στέναξε,
τα κλαδιά των δέντρων χαμηλώσαν
πουλιά και ερπετά
τους μακρινούς τους δρόμους πήραν.

Νύχτα κάλυψε το δάσος
Σκιές γενήθηκαν παντού
Και η κοπέλα καταγής...
χωρίς ελπίδα περιμένει.

"Που να φωνάξω!
Τι να περιμένω!
Που να στραφώ!
Τι να ευχηθώ!
Και που να προσευχηθώ!!!
Όταν την φωνή μού ούτε το μυαλό μου δεν ακούει...? "

Έπεφτε η Νύχτα πιο γοργά
μα ποιός να το καταλάβει μπορούσε
το ξημέρωμα
Όταν το φώς στο δάσος των Σκιών
ούτε σπιθαμή δεν διαπερνούσε.

Και πάγωνε ο αέρας
Έτριζαν τα δένδρα
Μαρμάρωναν οι ψυχές...
Καθώς ένα τραγούδι μαγικό
σκορπούσε τη φοβέρα...

Μα ήταν από φωνή γλυκειά
φωνή νεραϊδένια
φωνή που ζήλευαν κάποτε ακόμη και τ'αηδόνια.

Και κάθε νύχτα το τραγούδι αυτό...
ένα χρόνο έκλεβε απ'της κοπέλας την ζωή.

Χωρίς ελπίδα
χωρίς φωνή
Που να μπορέσει να στραφεί
Και σε ποιόν άφαντο ουρανό
να προσευχηθεί?

Σταλάξαν τα δάκρυα βουβα
Πανω σε χώμα διψασμένο
Ενα το πήρε ο αγέρας,
Τον πήγε σε λύκο μαγεμένο

Η μάγισσα εναν πριγκηπα ειχε
Απο παλιά μαγέψει
Σε λύκο Μαύρο τον ειχε
Μετατρεψει
τα δάκρυα απο τανθρωπινα
τα ματια του χε κλεψει

το άφωνο δάκρυ της κοπέλλας
τα ματια του φιλάει
και μετα απο τόσα χρόνια
σαν λευκό μαργαριτάρι
στο προσωπό του σταλαγματιά
γλυστραει

ξαφνιάζεται ο λύκος και
αμέσως τον κάτοχο να βρει
ξεκινάει
ήταν γλυκοπικρη η γεύση
απτο ξένο δάκρυ
σαν τραγούδι αμίλητο ,
σαν το δειλό το κύμα στου ωκεανού την άκρη

αφηνει μιλια πίσω του μα καθολου
δεν τον νοιάζει,
την πηγή για τα μαγικά δάκρυα
να βρεί,
τίποτα πια δεν τον σκιάζει.

Οι Σκιές του δάσους
τα μονοπάτια μπέρδεψαν
ο μαγεμένος λύκος
τον δρόμο δεν πρέπει να βρεί.

Αίματα στα πέλματα
η ανάσα βαριά να βγαίνει
το σώμα με τη βια το ψύχος
της Νύχτας να αντέχει.

Τίποτα δεν τον σταματά
κι ας πάρει όσο χρόνο θέλει.

Μα στην μάγισσα τη γριά
κοράκια σκοτεινά
τον ερχομό του μήνυσαν
τη απόφαση του πρόδωσαν.

Τα μαύρα σύννεφα με
τραγούδι σκιερό
κατέβηκαν στις προσταγές της γριάς
να ταχθούν.

Να απλώθουν τα διέταξε
σε κάθε γωνιά του δάσους.
Τίποτα ορατό να μη φανεί.
Καμιά παγίδα ορατή να μη μείνει.

Και οι Σκιές εντάχθηκαν
στο όλο αυτό
το σχέδιο το σκοτεινό.

Τσάκαλια ντύθηκαν
μορφές δαιμόνων πήραν.

Τον λύκο που έρχεται
τον λύκο που φτάνει να συναντήσουν.

Βήμα περισσότερο ούτε σπιθαμή
να μη κάνει.

Το όνειρο ελπίδας
εφιάλτης να γίνει και την ψυχή του να πάρει.

Μα η μάγισσα δεν ήξερε
Πως ο λύκος ειχε φίλους
δυο δράκοντες Μεγάλους
σαν τους Ολύμπιους τους Στύλους :)
μαζί του πετάνε κρυμμένοι
μες στα σύννεφα
με τις φωτιές να διώξουν
της μάγισσας τα κίβδηλα

μες στην πυρά τους καίγονται
οι Υπουλες σκιές
και στάχτη γίνονται τα
τσακάλια κι οι ύαινες οι Κακές

Η κοπέλα σε μια λίμνη κάθεται
Τις Νύχτες με Ολογιομο Φεγγάρι
Το πρόσωπο της καθρεφτίζεται
Στου νερού την μαύρη χαρη

Την βλέπει ο λύκος απο μακριά
Και κοντοστεκεται διστακτικά
ωστε αυτή ειναι που κρατάει
Στην χούφτα της δάκρυα γλυκά;

Ακουει η κοπελλα τριξιμο κλαδιου
Γυρναει και τρομαγμένη βλεπει
Αυτον που ολοι λένε Λυκο του Σκοταδιού
Γιαλίζουνε τα μάτια του μεσα
Στην σιωπή

Αλαφιαζεται η έρμη μα στεκεται
αμίλητη χωρίς φωνή..

Αργα την πλησιαζει και βάζει το
Κεφάλι του στα καταλευκα της χερια
Το δάσος σωπασε ξαφνικά και
Ο ουρανός γιομισε αστερια ..

...και ο αέρας πνοή γλυκιά.

Θλιμένο είναι το πρόσωπο
στην δύση μοιάζει να φτάνει η ζωή της.

Η μάγισσα δεν βρέθηκε
δεν κάηκε στων δράκων τη φωτιά.

Στην σκέψη της χώθηκε
να μάθει που πήγε η μιλιά.

Και τα στοιχειά του δάσους
του'πανε πως την πήρε η γριά.

Τόσο καιρό κρυμένος πίσω από τις φυλλωσιές
τόσο καιρό κρυμένος μέσα στις σπηλιές.

Η αποστολή του δόθηκε
αλλά δεν τελείωσε ποτέ.

Η γριά η μάγισσα ακόμη γερά κρατά
της κοπέλας την μιλιά
του ίδιου την ανθρώπινη μορφή.

Απαλά το κεφάλι του τραβά
από τα χέρια της κοπέλας που
στέκει θλιμένη στης λίμνης την αγκαλιά.

Δεν υπάρχουν πια Σκιές και τσακάλια σκοτεινά
δεν υπάρχουν σύννεφα τον δρόμο να μπερδεύουν.

Κάτω από το αστερόφως
ο δρόμος είναι ανοιχτός για το σπίτι της γριάς.

Τρέχει σαν τον αέρα και ακόμη πιο γοργά
οι δράκοι το χρέος του το έκαναν
και τώρα φύγαν μακριά.

Αυτός και η γριά
κανένας άλλος ανάμεσα τους.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι που
φρόντιζαν οι σάπιες ρίζες
ουρλιάζει δυνατά.

Τον ακούει η γριά
κι έξω φοβισμένη βγαίνει
του λύκου τη οργή αντιμέτωπη να βρεί.

Τα νύχια έμπηξαν τη γή
τα δόντια έσφυξαν και άστραψαν μαγευτικά
το σώμα ολόκληρο μια ανάσα πριν επιτεθεί...

Μα μια φωνή ο αέρας φέρνει στα αυτιά του...

"Την λαλιά ή την δική σου τη μορφή. Ένα από τα δυο θα πάρεις. Ένα από τα δυο θα χάσεις."

Ο λύκος στον ουρανό της Νύχτας κοίταξε
ανάσα πήρε βαθιά.

Χαμήλωσε το βλέμμα
πορφύρωσαν τα μάτια
σηκώθηκε η ράχη
κι ένα άλμα αερικό
μια ζωή τελειώνει
κι ένα έπαθλο σηκώνει.

Έπεσε η μάγισσα η γριά...
Το δάσος ελεύθερο είναι πια...

Τον δρόμο προς της κοπέλας την αγκαλιά
ο λύκος παίρνει και χαμηλή ματιά...

Κι όσο πλησιάζει δέντρα και πουλιά
ζωντάνια παίρνουν όπως τα παλιά.

Κι όσο πλησιάζει
φωνή ακούει μελωδικιά
στον αέρα σέρνει χαρμόσυνη λαλιά.

Τρέχει ο λύκος...
Τρέχει...
Τρέχει...

Τα μάτια του όμορφα μελανά
από της Νύχτας την φροντίδα
την κοπέλα κοιτούν προσεκτικά
χορεύει τραγουδάει
μαγευτική φωνή ακολουθεί...

Ο λύκος διάλεξε από την μορφή του
την γλυκιά φωνή να δώσει πίσω στην κοπέλα.

Τι να έκανε σαν άνθρωπος και πάλι
σε δάσος θλιμένο σκοτεινό
με την ζωή νεκρή και σιωπηλή?

Η κοπέλα στάθηκε και κοίταξε τον λύκο...
Πλησίασε αργά με τα χέρια απλωμένα.

Ένα βήμα πίσω ο λύκος...
Ένα ουλιαχτό...
Κάτω απ'το Λυκόφως...
ο Λύκος της Σκοτεινιάς
χάνεται στο δάσος...

"Θα είναι πάντα γύρω μου να με φυλά..."

Συλλογιέται η κοπέλα από χαρά...

"Θα είναι πάντα μέσα, ειρήνη στην ψυχή μου θα προσφέρει..."

Συλλογιέται ο Λύκος...

Μια φιλία που θα κρατήσει όσο και η ζωή στο δάσος γεννιέται.

Και την Νύχτα κάτω από το ολόγιομο Φεγγάρι
Ένα ουρλιαχτό και μια γλυκιά φωνή
αγκαλιά θα βρίσκονται στου Ουρανού το Αστερόφως.

Ξέρεις πώς είναι να σκαλίζεις με γυμνά χέρια τη ζωή και τη βρωμιά της για να βρεις ομορφιά; Ξέρεις πώς είναι να προσπαθείς να την κρατήσεις όταν φυσάει ασχήμια 10 ανυποφώρ; Έβγαλα όλα μου τα νύχια ψάχνοντας. Βρήκα μερικά κομμάτια και όπως τα κρατούσα σφιχτά πάνω μου μπήκε λίγη ομορφιά μέσα μου και πόνεσε πολύ. Και σα να μην έφτανε αυτό μπήκε και ουσία μέσα. Είμαι γεμάτoς από πληγές τώρα και φταις και συ λίγο γι'αυτό. Το χειρότερο είναι να θέλεις να σκορπίσεις αυτήν την ομορφιά και στους άλλους και να μην τη θέλουν. Να τραβιούνται πίσω από φόβο. Και σύ να φωνάζεις : περίιιιμεεενεεεεεεεε μη φοβάσαι, ομορφιά είναι... Και να νιώθεις τη φωνή σου να μη βγαίνει. Είναι και που οι πεταλούδες από κοντά δεν είναι και τόσο όμορφες. Ξέρω βέβαια πως την πεταλούδα την αγαπάς. Μα προφανώς αυτό δε φτάνει για να θέλεις να σου φορέσει την ομορφιά που κρατάει. Και να σου πω και κατι; Από τον υπόλοιπο κόσμο δεν περίμενα και τίποτα. Αλλά από σένα περίμενα να μη φοβάσαι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν τα χέρια μου το βάρος της ομορφιάς. Σκέψου μόνο πόσο ζυγίζει κάθε φιλί και κάθε χάδι. Κι αυτά είναι τα πρώτα που μπήκαν μέσα μου και τα νιώθω να με τρυπάνε κάθε φορά που σκέφτομαι οτι τα κρατάς κλειδωμένα σε κείνο το ντουλάπι του κεφαλιού που το κλειδί του το'χει για πάντα το μαύρο λουλούδι... Δε σε μαλώνω. Δεν ξέρω να μαλώνω. Κι ακόμη ξέρω πως τα λουλούδια είναι πιό όμορφα από τις πεταλούδες. Ειδικά τα μαύρα. Είναι κι ο ωκεανός που μπήκε από το κεφάλι σου στο δικό μου και πλημμυρίζει και στάζει μέσα στην ομορφιά κι η αλμύρα τσούζει. Και πάντα μάθαινα οτι το αλάτι μαζί με την ομορφιά είναι ο πιό πονεμένος συνδυασμός. Σκέψου τη θάλασσααα και θα καταλάβεις. Φτάνει για σήμερα. Μέτρα ανάποδα και θα σου πω κι άλλα.

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Ακούμπησε σα λιωμένη στον τοίχο κι άρχισε να μιλάει.

Είπε για όλες τις ανηφόρες που περπάτησε λαχανιασμένη, είπε για τα γλυκά που έφτιαχνε όταν όλοι έκαναν έρωτα με τον ύπνο τους, για τις γιρλάντες που στόλιζε τη μέρα και τη νύχτα τις τράβαγε με θυμό, αντανακλούσαν τ'αστέρια λέει.

Είπε για τα καλαμάκια που ένωνε μέχρι να φτάσει στο αυτί του, κι ύστερα φυσούσε απαλά λέγοντας τ' όνομά του για να τον ξυπνήσει...έβαζε βιαστικά τότε το αυτί της στο στόμιο για ν'ακούσει τα μάτια του ν'ανοίγουν, κι όταν άκουγε αυτόν τον αγαπημένο της ήχο του ψιθύριζε "ξύπνα".

Είπε για τα δάκρυά της που τα φυλούσε μέσα στις ρυτίδες της, για τα χαμόγελα μέσα στις ρυτίδες κι αυτά.

Είπε για ένα αγαπημένο της αμύγδαλο που είχε χάσει τη γεύση του μα όχι και την αξιοπρέπειά του, είπε για όλα.

Τέλος πήρε τη μικροσκοπική της σκούπα, σκούπισε την έξοδο, τράβηξε απαλά την πόρτα και

... βγήκε.

Για όλες τις ευαίσθητες ψυχές...

- Τί κρατάς;

- Για σένα είναι

- Τί είναι;

- Εεεε άνοιξέ το.

- Αααα ένα "σ'αγαπώ"

- Σ'αρέσει;

- Τί έχει μέσα;

- Άνοιξε το είπα

- ......

- Τί;

- Είναι άδειο

- Μα αφού είναι σ'αγαπώ τί ήθελες να έχει μέσα;

- Ζωή

- Δεν έχει;

- Όχι

- Και τώρα;

- Δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι να το πάρω.

- Δεν το θέλεις;

- Ζωντάνεψέ το μου

- Πώς;

- Πες μου τί γράμματα έχει

- Σίγμα

-Πού το βάζουν το σίγμα;

- Συνήθως κοιμάται γιατί είναι κουρασμένο, βλέπεις σέρνει όλη τη λέξη

- Μετά;

- Άλφα

- Τί κάνει το άλφα;

- Κοιτάει μπροστά, προσπαθεί να ενωθεί με το επόμενο που είναι το γάμα για να διαφέρει απο το άλλο άλφα που υπάρχει μετά.

- Γιατί θέλει να διαφέρει;

- Για να ξεχωρίζει πιό πολύ

- Δε μ'αρέσει η λογική του αλλά συνέχισε, πές μου για το γάμα.

- Μάλλον νιώθει άβολα

- Γιατί;

- Γιατί είναι ανάμεσα στα δύο άλφα κι εκείνο απ'αριστερά του όλο του κολλάει

- Μετά;

- Μετά πάλι άλφα

- Σαν το άλλο;

- Όχι ακριβώς μάλλον πιό ώριμο.Ίσως να φταίει που έχει παρέα το πι

- Πι;

- Ναι το πι που ακολουθεί

- Νόμιζα πως αυτό κάνει παρέα με το ωμέγα

- Όχι το ωμέγα είναι πάντα μόνο

- Γιατί;

- Έχει κατάθλιψη

- Γιατί;

- Γιατί ξέρει πως είναι η τελεία στο ψέμα

- Ποιό αγαπάς πιό πολύ;

- Το ωμέγα

- Γιατί;

- Γιατί τόση ώρα σου λέω ψέμματα

- Δε μ'αγαπάς;

- Δεν ξέρω...

Το γκρίζο στόμα φοβήθηκα, το κόκκινο ποτέ.

Εκείνο που σάλιο δεν έχει μα και να είχε θα το κατάπινε για να μην το χρησιμοποιήσει.

Αυτό με κούρασε και τώρα πάλι γιατί να το ξοδέψω, ποιός θα κταλάβει και ποιός θα ψάξει να με βρεί, αφού και κει που υπάρχουν όλοι και κει μοναξιά υπάρχει και με ταξιδεύει πάνω κάτω.

Το γκρίζο στόμα δε μιλάει, φοβάται κι αλήθειες κρύβει, μα δε λέει ψέμματα.

Που να ναι το κόκκινο που ξέρει να φιλάει;

..........

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Κρισναμουρτι

Κρισναμούρτι

.....Δεν είναι μόνο η αγάπη μου και ο σεβασμός μου πρός αυτόν που με κάνει και καταθέτω τα κείμενα του...
Είναι και ο θεραπευτικός ορός αν προσβληθούμε απο παιδικές αρρώστιες...
...επειδή πέρασα μια ''σιτεμένη'' ανεμοβλογιά..και ξέρω...
Το χαρακτηριστικό αυτής της νόσου, είναι το ανομοιογενές εξάνθημα [ ανακαλύπτεις σπυράκια όλων των ειδών τα οποία εμφανίζονται κατα συγκεκριμμένη ακολουθία]...το χειρότερο είναι αν επισκευτούν το λαιμό μας...δεν μπορούμε να καταπιούμε τότε με τίποτα...
Δια παν ενδεχόμενο λοιπόν και μια και δεν έχουμε ακόμη ερευνητικά αποτελέσματα για την διάρκεια των αντισωμάτων ....

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr