quote:

---

"Αμέσως μετά την έκδοση του διατάγματος εναντίον των εκκλησιών της Νικομήδειας [το 303 μ.Χ.], ένας άνδρας, όχι άγνωστος αλλά τιμημένος με σπουδαία κοσμικά αξιώματα, γεμάτος θείο ζήλο και φλογερή πίστη, άρπαξε το διάταγμα και το έσκισε. Αυτό έγινε ενώ δυο από τους αυτοκράτορες βρίσκονταν στην ίδια πόλη, ο παλαιότερος [ο Διοκλητιανός] και εκείνος που κατείχε την τέταρτη θέση μετά από αυτόν [ο Γαλέριος]. Αλλά ο άνδρας υπέφερε αυτά που θα ακολουθούσαν τέτοια τόλμη και έμεινε χαρούμενος και ήρεμος μέχρι θανάτου."(Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Η' 5)

εδω βλεπουμε καποιον στρατιωτικο να σκιζει επισημο εγραφο
αυτο ακομη και σημερα διωκετε ποινικα

---

Διάταγμα εναντίον εκκλησιών Νικομήδειας.
Τι έλεγε το διάταγμα?
Να μη βιάζουν?
Να μην κλέβουν?
Μήπως διάβασες λίγο παραπάνω τι πάθαιναν όσοι δεν έθυαν στα είδωλα?
Ξυσμούς δερμάτων αναφέρει, μαστιγώσεις, σύρσεις ημιθανών κτλ γιατί "πάση μηχανη θύειν εξαναγκάζεσθαι"
Και μας παρουσιάζεσαι υπέρ του αυτοκράτορα.
Τι σημαίνει το εξαναγκάζεσθαι?
Ο χίτλερ δεν εξανάγκαζε κανένα απλά τους έκανε σαπούνια.
Μόνο το λαό του που "αγαπούσε" εξανάγκαζε.
Ο Χίτλερ ήταν άγιος μπροστά στους διώκτες του χριστιανισμού.
Δεν ξέρω που ανήκει κανείς "ιδεολογικά".
Κάπου όμως βλέπω πολύ μίσος εναντίον των θυμάτων και όχι εναντίον μιας φασιστικής εξουσίας.

δεν ξερω τι ελεγε το διαταγμα αν βγηκε ποτε τετοιο διαταγμα

εχουν μεινει στην ιστορια διαταγματα του διοκλητιανου για χιλια δυο
πραγματα αλλα δεν εχει μεινει κανενα διαταγμα που να λεει για διωγμους χριστιανων
οι μονες αναφορες που γινονται ειναι απο εκλησιαστικους

βρισκουμε διαταγμα για την τιμη των τροφημων

Η πόλη της Αιγείρας πρέπει να βρισκόταν σε ακμή μέχρι τον 4ον μ.Χ. αιώνα και αυτό βγαίνει σαν συμπέρασμα από ένα διάταγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού που καθόριζε τις τιμές των διάφορων τροφίμων τα οποία αγοράζονταν από τους Ρωμαίους στρατιώτες ώστε να αποφεύγεται η εκμετάλευση από τους εμπόρους της εποχής εκείνης. Το διάταγμα ήταν γραμμένο σε μαρμάρινες πλάκες που βρέθηκαν στις ανασκαφές στην αρχαία Αίγειρα και έχει χρονολογηθεί ότι γράφτηκε το 303 μ.Χ.
http://www.aigeira.gr/istoria.htm
αλλα δεν βρισκουμε μια ιστορικη αναφορα για τον μεγαλυτερο διωγμο που λενε οι χριστιανοι

απο την αλλη βλεπουμε στα αρχεια της εκλησιας

http://www.apologitis.com/gr/ancient/telos-ethnismou.htm#ΑΓΑΛΜΑΤΑ
<<Το σπάσιμο των ειδώλων καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Ελβίρα (306), η οποία, στον 60ο κανόνα της αποφάσισε ότι κάθε Χριστιανός που θα καταδικαζόταν σε θάνατο από τους Ρωμαίους επειδή έσπασε αγάλματα, δεν θα καταγραφόταν ως μάρτυρας

αυτο μας δειχνει οτι οι χριστιανοι που ειταν σε διωγμο ηταν λογο βανδαλισμων που εκαναν

quote:

---

Μήπως διάβασες λίγο παραπάνω τι πάθαιναν όσοι δεν έθυαν στα είδωλα?
Ξυσμούς δερμάτων αναφέρει, μαστιγώσεις, σύρσεις ημιθανών κτλ γιατί "πάση μηχανη θύειν εξαναγκάζεσθαι"
Και μας παρουσιάζεσαι υπέρ του αυτοκράτορα.
Τι σημαίνει το εξαναγκάζεσθαι?
Ο χίτλερ δεν εξανάγκαζε κανένα απλά τους έκανε σαπούνια.

---

In the shadows of the night I shall be lost once again to find thee...

quote:

---

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΗΓΕΜΟΝΑ ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΙΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΔΙΟΙΚΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΕΠΑΙΞΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕ.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΓΙΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ.ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ...

---

In the shadows of the night I shall be lost once again to find thee...

Μια ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!

319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.

320 Στις 17 Δεκεμβρίου ο Κωνσταντίνος απαγορεύει με έδικτό του την τέλεση θυσιών («Si quid de palatio nostro aut ceteris operibus publicis degustatum fulgore esse constiterit, retento more veteris observantiae quid portendat, ab haruspicibus requiratur et diligentissime scriptura collecta ad nostram scientiam referatur, ceteris etiam usurpandae huius consuetudinis licentia tribuenda, dummodo sacrificiis domesticis abstineant, quae specialiter prohibita sunt. Eam autem denuntiationem adque interpretationem, quae de tactu amphiteatri scribta est, de qua ad Heraclianum tribunum et magistrum officiorum scribseras, ad nos scias esse perlatum.», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 1). Το ίδιο έτος, ένας από τους αναχωρητές «μαθητές» του «αγίου» Αντωνίου, ο Παχώμιος, οργανώνει τους προβληματικούς της ερήμου σε συμπαγείς κοινότητες υποχρεωμένες ν’ ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς, και γίνεται έτσι ο ουσιαστικός ιδρυτής του αντικοινωνικού φαινομένου «Μοναχισμός», ο οποίος, όπως θα δούμε, με την α ή β μορφή του θα παίξει τον πιο αποφασιστικό ρόλο, τον ρόλο του «προγεφυρώματος» στα έθνη - στόχους, στην αργή αλλά άγρια επέκταση του Χριστιανισμού.

324 Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, επειδή είχαν υποστηρίξει τον Λικίνιο και παλαιότερα εισηγηθεί στον Διοκλητιανό να λάβει μέτρα κατά της επεκτάσεως των χριστιανών. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.

326 Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους «πνευματικούς» της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι ρωμαϊκοί νόμοι της Ιουδαίας προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, «ανακάλυψε» (με τη βοήθεια φυσικά… Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο «Τίμιο Σταυρό» που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Ο Balsdon θα γράψει σχετικά: «η Ελένη μνημονεύεται με τρόπο λαμπρό σήμερα στη Ρώμη. Για το ότι βρήκε πράγματι κομμάτια από τον αληθινό σταυρό στα Ιεροσόλυμα, ο κυνικός μπορεί να αμφιβάλλει. Και μια και δεν μνημονεύεται το θέμα αυτό από τον Ευσέβιο, θα έχει και τον ιστορικό με το μέρος του. Είναι πάντως πιθανόν να είχαν διαβεβαιώσει την Ελένη ότι κάποιο αντικείμενο που είχε αποκτήσει στα Ιεροσόλυμα ήταν κάτι τέτοιο. Ο Κωνσταντίνος μπορεί να συμμεριζόταν την ψευδαίσθησή της..» Με προτροπή πάντως της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης επάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη), και αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν οι αστρολόγοι (στις 11 μηνός Μαϊου, «Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική») μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των Εθνικών.

331 Ο ουσιαστικώς χριστιανός πλέον Κωνσταντίνος συνεχίζει την καταλήστευση των Ιερών των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των «ειδωλολατρικών» Ναών, εκτός όσων ανήκαν στην αυτοκρατορική λατρεία και οι θησαυροί χαρίζονται στην χριστιανική Εκκλησία. Όσων λατρειών αυθαιρέτως κρίνονται... «άσεμνες», πάντα κατά την άποψη των χριστιανών επισκόπων, οι Ναοί «εξαγνίζονται» πρώτα με φωτιά και εν συνεχεία ισοπεδώνονται

Αυτό το γνωρίζουνε όλοι φίλτατε, και ούτε καν η επίσημη εκκλησία δεν το αρνείται.

Σχετικά στοιχεία μπορείς να πάρεις από τα όσα έγραψε ο Καθηγητής θεολογίας Δρ. Γ.Μουστάκης καθώς και από το έργο του Gibbon «Άνοδος και πτώση του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους».

quote:

---

---

In the shadows of the night I shall be lost once again to find thee...

quote:

---

Dying_Incubus
Αν δεν σε ικανοποιεί η Ιστορία βέβαια και τα όσα έχουν καταγραφεί, θα μπορούσες εσύ να την ξαναγράψεις...

---

Πολλά και διάφορα έργα τέχνnς πήραν το δρόμο για την καταστροφή και τα χυτήρια, ενέργειες που ο Κωνσταντίνος επισφράγισε προχωρώντας στον διορισμό δύο επιτρόπων που αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η δήμευση όλων των χρυσών αντικειμένων των ναών καθώς επίσης και η δήμευση των κτημάτων τους.

Θέλοντας να μετατρέψει τον ΑΘω - με προτροπή της Θεομανούς μητρός του – σε μοναστικό κέντρο, κήρυξε σκληρό διωγμό εναντίον όλων των Ελλήνων της χερσονήσου την οποία ουσιαστικά εκκένωσε κι έφερε ξένους εκχριστιανισμένους πληθυσμούς για να προετοιμαστεί η μετατροπή αυτής της περιοχής Αpτεμιδικής λατρείας σε εν κράτει κράτος του αντρικού μοναχισμού.

Έτσι, τα Ελληνικά ιερά εκθεμελιωθήκαν , το πανάρχαιο "ΑΘώον" δηλ. ο Βωμός και το μεγαλειώδες άγαλμα του ΑΘώου Διός γκρεμίστηκε και η χερσόνησος κατέλεξε από μυητικό - λατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσης και της αγνότnτος Αρτέμιδος, και εν μέρει άβατο για τους άνδρες, σε………."περιβόλι της Παναγίας" και άβατο για τις γυναίκες.

(άντε, και σήμερα εορτάζετε η…..ζώνη!!!)

Ο διάδοχός του Κωνστάντιος (337-361) Θα απαγορεύσει λίγο αργότερα ρητά "επί ποινή Θανάτου" "πάσα τοις ειδωλος Θυσία". Για πρώτη φορά έθεσε εκτός νόμου το "ελληνιζειν" και την παραδοσιακή μαντική. Το έτος 341μ.Χ. και αρκετά αργότερα διέταξε το σφράγισμα των Ελληνικών ιερών η την βεβήλωσή τους με την παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες. Παράλληλα, απαγόρευσε "επί ποινή Θανάτου" τις Θυσίες και την λατρεία των πατρώων Θεών.

Αλήθεια, ΓΙΑΤΙ ξαφνιάστηκαν λίγους αιώνες αργότερα όταν οι Τούρκοι μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε ότι τους κατέβηκε???

Θα σε παρακαλούσα να μου πεις, που ακριβώς (συγγράμματα) και από ποιους ιστορικούς αναφέρονται τα όσα λες, για να μπορέσουμε να έχουμε μια όσο το δυνατόν αντικειμενική θεώρηση, πέρα φυσικά από τη Σβάμπεια που διαστρευλώνει, παραχαράσει και αλλοιώνει το καθετί προς τέρψη των ομοστάβλων.

***Φυσικά, περιμένω ακόμη και τον Dying_Incubus να μου υποδείξει τις πηγές τις οποίες χρησιμοποίησαν οι φίλοι του και έγραψαν τα όσα "ιστορικά" στην προτεινόμενη ιστοσελίδα.

Οι νεοειδωλολάτρες, που χαρακτηρίζονται και παγανιστές, πολλές φορές ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανισμός ευθύνεται για την καταστροφή του Διονυσιακού στοιχείου του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και ο έτσι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε “τήν χαρά της ζωής, το γέλιο, τον έρωτα, το θέατρο και εν γένει την πλήρη κατάφαση της ζωής, που ζούμε εδώ και τώρα”.

Ο Φώτης Σχοινάς σε ένα σπουδαίο κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Σύναξη” έχει ανατρέψει αυτές τις απόψεις υποστηρίζοντας δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι το Διονυσιακό στοιχείο δεν είναι το μόνον στοιχείο που διακρίνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, γιατί μαζί με αυτό υπάρχει και το Απολλώνειο στοιχείο. Μάλιστα ο Νίτσε στο βιβλίο του “η γένεση της τραγωδίας” αναφέρεται σε αυτήν την δυαδικότητα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Συγκεκριμένα γράφει ο Φώτης Σχοινάς: “Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα συντίθεται από δύο στοιχεία: το Διονυσιακό και το Απολλώνειο. Το Απολλώνειο στοιχείο είναι ο κόσμος του φωτός, της γαλήνης, της λογικής, της ηθικής τάξεως του κόσμου. Το Διονυσιακό στοιχείο είναι ο κόσμος του έρωτα, του πάθους, της ηδονής, του γέλωτος, του κρασιού, του οργασμικού ξεφαντώματος. Το Απολλώνειο στοιχείο εκπροσωπείται από το έπος, το Διονυσιακό στοιχείο από την λυρική ποίηση. Σύνθεση και των δύο αποτελεί η αρχαία ελληνική τραγωδία”.

Δεύτερον, δεν είναι ο Χριστιανισμός που κατέστρεψε το Διονυσιακό στοιχείο, αλλά οι αρχαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, ο οποίος επρέσβευε ότι “ο αισθητός κοσμος είναι απείκασμα του αιωνίου κόσμου των ιδεών”. Σκοπός του ανθρώπου είναι, κατ’ αυτόν, το να επεκτείνεται στον πραγματικό κόσμο των ιδεών, και όχι στο απείκασμα, στο είδωλον, την απομίμηση. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στην Πολιτεία του Πλάτωνα “δέν έχουν καμμιά θέση οι ποιητές, τραγικοί και κωμικοί, διότι απλούστατα το δραματικό έργον τους είναι μίμηση της παρούσης ζωής, η οποία με την σειρά της είναι μίμηση της αιωνίου ζωής των ιδεών”. Όσοι καταγίνονται με την τέχνη, κατά τον Πλάτωνα, είναι μιμητές ειδώλων της αρετής και γενικά “η τέχνη είναι επικίνδυνη για την παιδεία, επειδή κάνει τον άνθρωπο να λησμονήση τον εαυτό του και να εγκολπωθή ένα ήθος που δεν ταιριάζει στην ευσχημοσύνη και την κοσμιότητα”.

1. τους τοπικούς και περιορισμένους, που τους έκανε ο λαός και

2. τους Αυτοκρατορικούς, που ήταν γενικοί και τους διέταζε ο αυτοκράτορας.

Από τους Διωγμούς οι πιο άγριοι ήταν:

1. Διωγμός του Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός έκαψε τη Ρώμη για δική του ευχαρίστηση, και για να στρέψει την οργή τού όχλου εναντίον άλλων εκτός αυτού τού ιδίου, επίσημα διέταξε το διωγμό τών Χριστιανών. Τότε θανατώθηκαν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.

2. Διωγμός του Δομιτιανού (94-96 μ.Χ.). Αυτός βρήκε αφορμή το "φόρο τού διδράχμου", που δεν πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου.

3. Διωγμός του Τραϊανού (97-116 μ.Χ.). Τους χρόνους τής αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε με οδηγίες ειδικές τον τρόπο δίωξης τών Χριστιανών. Όταν οι Χριστιανοί αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς τών Ρωμαίων, τους καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός, πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν και από τους διαδόχους τού Τραϊανού, τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.

4. Του Αδριανού (118-129 μ.Χ.)

5. Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου (161-178 μ.Χ.). Αν και λέγεται ότι ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή.

6. Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212). Την εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε διωγμός (200-211 μ.Χ.) εναντίον τών Χριστιανών στην Αίγυπτο κυρίως, στη Βόρ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία). Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας τού Ωριγένη, ο Λεωνίδας, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα.

7. Μαξιμίνου του Θράκα (235-237 μ.Χ.).

8. Διωγμός τού Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Από τους πιο σκληρούς και άγριους. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο Βαλεριανός.

9. Του Βαλεριανού (257-259 μ.Χ.).

10. Ο διωγμός τού Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (285-305) ήταν ο φοβερότερος και πιο απάνθρωπος. (Το 286 ο Διοκλητιανός έκανε κόμμα με τον Μαξιμιανό). Τα αίτια ήταν τα ίδια με τού Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια (296-305). Ο Γαλέριος με συστάσεις που του έκανε, τον έπεισε να διώξει τους Χριστιανούς. Στη Μ. Ασία λέγεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι Άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος. Οι διωγμοί έπαυσαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μ. Κωνσταντίνος.

(Πηγή: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7 σελ. 155)

ΜΕΡΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ

Ο Νέρων μετά το διωγμό στην Ρώμη το 64 μ.Χ. επισκέπτεται την Ελλάδα το 66 μ.Χ. όπου συντελείται και διωγμός ενάντια των Χριστιανών. Επί Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.) ο 1ος επίσκοπος Αθηνών Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στέλνεται στην πυρά. Θα ακολουθήσει ο Πούπλιος. Ο Δομιτιανός εφάρμοσε το σύστημα των προδοσίας, της καταγγελίας και της δημεύσεως της περιουσίας (συνεπώς μαρτυρίες των νεοΕθνικών σύμφωνα με τις οποίες οι «έλληνες» το θρήσκευμα δεν είχαν τα μέσα για να πάρουν μέρος στους διωγμούς πέφτουν στο βάραθρο) . Επί Τραϊανού (98-177) μ.Χ. συστηματοποιούνται περισσότερο οι διωγμοί και ο Χριστιανισμός υπολογίζεται σαν δύναμη και μελετούνται τρόποι για την νομική καταπολέμησή του. Μαρτυρούν εν Φιλλίποις ο Πάρμενας, ο Ζώσιμος, κ.α. το 109-110 μ.Χ. ο επίσκοπος Δυρραχίου Άστιος.

Στον β’ αιώνα από τους διωγμούς παραλίγο να διαλυθεί η Χριστιανική παροικία στην Αθήνα αλλά αποσοβήθηκε με τους λόγους και την εμψύχωση από τον Κοδράτο. Ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ.Χ.) επισκέπτεται την Ελλάδα και δημιουργούνται θύματα από τους διωγμούς. Την συνέχεια των διωγμών αναλαμβάνει ο υιός του Κόμοδος. Επί Αδριανού 125-126 μ.Χ. διατυπώνεται η πρώτη απολογία του Κοδράτου και του Αριστείδη. Ο φιλόσοφος Αριστείδης υπέβαλε την απολογία του στον Αδριανό και υποστηρίζει ότι μόνο οι Χριστιανοί έχουν την ορθή ιδέα περί μοναδικότητας του Θεού και ότι (Έλληνες, Ιουδαίοι και Βάρβαροι πλανήθηκαν). Ο Χριστιανός φιλόσοφος Αθηναγόρας με την «Περί Χριστιανών» απολογία του γράφει το 177 μ.Χ. στον Αυρήλιο. Επί Δομιτιανού μαρτυρεί ο υιός Αθηναίου φιλόσοφου Αντίοχος, ο Έλληνας επίσκοπος Ρώμης Ανάκλητος (76-88 μ.Χ.), ο Ξυστός υιός Έλληνα φιλόσοφου (257-258 μ.Χ.), ο Υγίνος που ήταν αθηναίος Χριστιανός φιλόσοφος και επίσκοπος Ρώμης το (136-140 μ.Χ.)

Οι διωγμοί συνεχίστηκαν με την παρακίνηση φανατισμένων Εθνικών. Επί Αντώνιου Πίου (138-161 μ.Χ.) διετάχθη η παύση των διωγμών στην Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Οι διωγμοί συνεχίζονται με τον Σέπτιμο Σεβήρο (193-211 μ.Χ.), τον Δέκκιο (249-251 μ.Χ.) όπου εκτελείται σφοδρός διωγμός. Μεταξύ των Αθηναίων θανατώνονται ο Ηράκλειος, ο Παυλίνος, ο Βενέδημος. Στην Κόρινθο μαρτυρικό θάνατο έχει ο Κυπριανός Παύλος. Επί Διονυσίου θανατώθηκαν πάρα πολλές γυναίκες και η Αγία Χάρισσα στην δε Αθήνα ο επίσκοπος Λεωνίδας που τον κρέμασαν αφού τον βασάνισαν. Του έφτιαξαν αργότερα βασιλική «Μαρτύριον» στον Ιλισό που ανακαλύφθηκε από τις ανασκαφές. Το ίδιο συμβαίνει στην Κρήτη (Κύριλλος 84 ετών και Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος, Γελάσιος, Ευνίκιος, Αγαθόπους,, Ζωτικός, Κλεομένης, Βασιλείδης και Ευάρεστος) Χίο (Άγιος Ισίδωρος), Κόρινθο (13 μάρτυρες), Θεσσαλονίκη (Ελκιονίς μνήμη 28 Μαΐου), Μικρά Ασία. Ο Ουαλεριανός συνεχίζει με διωγμούς Χριστιανών από το 253-260 μ.Χ. Επί Διοκλητιανού το 303 θανατώνεται και ο Άγιος Δημήτριος, στην Παλαιστίνη ο Άγιος Γεώργιος, στην Αίγυπτο η Αγία Αικατερίνη. Επί Γαλέριου (305 - 311) έγινε μεγάλη σφαγή Χριστιανών στην Κόρινθο όπου και αναγνώστηκαν τα εξής ονόματα (Μύρων, Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Νικηφόρος, Κλαυδιανός, Σαραπίων, Παπίας, Κοδράτος, Κορίνθιοι) & γύρω από την Κόρινθο (Κυπριανός, Διονύσιος, Άνεκτος, Παύλος, Κρίσκης, Λεωνίδας, Ειρήνη, Αδριανός). Στην Νίκαια μαρτυρούν οι εκ Θεσσαλονίκης Αγάπη, Χιονία & Ειρήνη. Στην Θεσσαλονίκη Ματρώνα, Αλέξανδρος, Ανυσία, Αγαθόπους διάκονος, Θεόδουλος αναγνώστης, Φλωρέντιος, Ταυρίων. Στην Κέρκυρα κάηκαν ζωντανοί οι μάρτυρες Ζήνων, Ευσέβιος, Νέων & Βιτάλιος.

Η άποψη ότι ο Χριστιανισμός είναι αίρεση οφείλεται πιθανότατα στους Ρωμαίους Εθνικούς οι οποίοι και τον βαφτίζουν έτσι. Όποιος Χριστιανός συλλαμβάνεται με αυτή την κατηγορία δεν χρειάζονταν να περάσει από την δικαιοσύνη αλλά αυτομάτως καίγονταν ζωντανός, είτε κατευθείαν στην φωτιά είτε μέσα σε είδωλα ζώων, ρίχνονταν σε βραστό λάδι ή στα κλουβιά των θηρίων. Ο θάνατος χωρίς βασανιστήρια αποτελεί υπέρτατη εύνοια.

Οι Γότθοι το 267 μ.Χ. κατάστρεψαν πάρα πολλούς πρωτοχριστιανικούς ναούς που αποτελούσαν και τα αρχαιότερα χριστιανικά μνημεία, όπως ο ναός του Αγίου Διονυσίου στον Άρειο Πάγο. Ο Μ. Κωνσταντίνος έθεσε τέρμα στους διωγμούς των Χριστιανών. Προσπάθησε να κατασκευάσει την πρωτεύουσα του κράτους στην Θεσσαλονίκη και είχε αρχίσει να ανακατασκευάζει το λιμάνι όταν τελικά αποφάσισε σαν νέα πρωτεύουσα του κράτους το Βυζάντιο όπου την 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. μετονόμασε σε Κωνσταντινούπολη .

quote:

---

Επομένως, δεν είναι ο Χριστιανισμός που κατέστρεψε το Διονυσιακό στοιχείο, την χαρά, το θέατρο, την τέχνη. Άλλωστε ο Νίτσε καταλογίζει στον Πλάτωνα την “εκλογίκευση” και “ηθικοποίηση” του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Αντίθετα μάλιστα ο Χριστιανισμός καλλιέργησε όλον τον πολιτισμικό τρόπο ζωής του ανθρώπου, συνδύασε ολοκληρωμένα και ουσιαστικά όλα τα στοιχεία που αποτελούν την ζωή και την συμπεριφορά του ανθρώπου. Στην Ορθοδοξία δεν πιστεύουμε στις ιδέες του Πλάτωνα, ούτε και στην απολυτοποίηση της παρούσης ζωής, αλλά ζούμε τον άριστο συνδυασμό λογικής και συναισθήματος, χαράς και λύπης, παρούσης ζωής και εσχατολογικής προσδοκίας. Ο αληθινός Χριστιανός δεν ζη διασπάσεις στην ζωή του, αλλά ο ίδιος αναγεννάται πνευματικά και στην συνέχεια αισθάνεται ότι ζη σε μία ανακαινισμένη κτίση, σε ένα αγιασμένο περιβάλλον. Απολαμβάνει τα πάντα με την δύναμη και την ενέργεια του Θεού. Δεν πάσχει από στερήσεις, αλλά πάσχει την καλήν αλλοίωση, την θέωση και τον αγιασμό.

---

Φιλικά όπως πάντα

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ "ΜΕΓΑ" ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΑΤΡΕΞΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ

ΕΔΩ ΚΑΙ 2000 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ?

ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΣ ΓΙΑΤΙ; ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΔΩΣΕ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΟΜΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΔΟΞΑΣΙΑ;;

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΔΡΕΩΘΟΥΝ;;;; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ;;;; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΟΙΛΟΥΣ;

ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΕΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ. ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΛΗΓΩΝΕΙ.
ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΡΑ ΠΟΙΜΝΙΟ

quote:

---

Οι διωγμοί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1. τους τοπικούς και περιορισμένους, που τους έκανε ο λαός και

2. τους Αυτοκρατορικούς, που ήταν γενικοί και τους διέταζε ο αυτοκράτορας.

Από τους Διωγμούς οι πιο άγριοι ήταν:

1. Διωγμός του Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός έκαψε τη Ρώμη για δική του ευχαρίστηση, και για να στρέψει την οργή τού όχλου εναντίον άλλων εκτός αυτού τού ιδίου, επίσημα διέταξε το διωγμό τών Χριστιανών. Τότε θανατώθηκαν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.

2. Διωγμός του Δομιτιανού (94-96 μ.Χ.). Αυτός βρήκε αφορμή το "φόρο τού διδράχμου", που δεν πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου.

3. Διωγμός του Τραϊανού (97-116 μ.Χ.). Τους χρόνους τής αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε με οδηγίες ειδικές τον τρόπο δίωξης τών Χριστιανών. Όταν οι Χριστιανοί αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς τών Ρωμαίων, τους καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός, πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν και από τους διαδόχους τού Τραϊανού, τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.

4. Του Αδριανού (118-129 μ.Χ.)

5. Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου (161-178 μ.Χ.). Αν και λέγεται ότι ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή.

6. Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212). Την εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε διωγμός (200-211 μ.Χ.) εναντίον τών Χριστιανών στην Αίγυπτο κυρίως, στη Βόρ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία). Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας τού Ωριγένη, ο Λεωνίδας, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα.

7. Μαξιμίνου του Θράκα (235-237 μ.Χ.).

8. Διωγμός τού Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Από τους πιο σκληρούς και άγριους. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο Βαλεριανός.

9. Του Βαλεριανού (257-259 μ.Χ.).

10. Ο διωγμός τού Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (285-305) ήταν ο φοβερότερος και πιο απάνθρωπος. (Το 286 ο Διοκλητιανός έκανε κόμμα με τον Μαξιμιανό). Τα αίτια ήταν τα ίδια με τού Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια (296-305). Ο Γαλέριος με συστάσεις που του έκανε, τον έπεισε να διώξει τους Χριστιανούς. Στη Μ. Ασία λέγεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι Άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος. Οι διωγμοί έπαυσαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μ. Κωνσταντίνος.

(Πηγή: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7 σελ. 155)

ΜΕΡΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ

Ο Νέρων μετά το διωγμό στην Ρώμη το 64 μ.Χ. επισκέπτεται την Ελλάδα το 66 μ.Χ. όπου συντελείται και διωγμός ενάντια των Χριστιανών. Επί Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.) ο 1ος επίσκοπος Αθηνών Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στέλνεται στην πυρά. Θα ακολουθήσει ο Πούπλιος. Ο Δομιτιανός εφάρμοσε το σύστημα των προδοσίας, της καταγγελίας και της δημεύσεως της περιουσίας (συνεπώς μαρτυρίες των νεοΕθνικών σύμφωνα με τις οποίες οι «έλληνες» το θρήσκευμα δεν είχαν τα μέσα για να πάρουν μέρος στους διωγμούς πέφτουν στο βάραθρο) . Επί Τραϊανού (98-177) μ.Χ. συστηματοποιούνται περισσότερο οι διωγμοί και ο Χριστιανισμός υπολογίζεται σαν δύναμη και μελετούνται τρόποι για την νομική καταπολέμησή του. Μαρτυρούν εν Φιλλίποις ο Πάρμενας, ο Ζώσιμος, κ.α. το 109-110 μ.Χ. ο επίσκοπος Δυρραχίου Άστιος.

Στον β’ αιώνα από τους διωγμούς παραλίγο να διαλυθεί η Χριστιανική παροικία στην Αθήνα αλλά αποσοβήθηκε με τους λόγους και την εμψύχωση από τον Κοδράτο. Ο Μάρκος Αυρήλιος (161-180 μ.Χ.) επισκέπτεται την Ελλάδα και δημιουργούνται θύματα από τους διωγμούς. Την συνέχεια των διωγμών αναλαμβάνει ο υιός του Κόμοδος. Επί Αδριανού 125-126 μ.Χ. διατυπώνεται η πρώτη απολογία του Κοδράτου και του Αριστείδη. Ο φιλόσοφος Αριστείδης υπέβαλε την απολογία του στον Αδριανό και υποστηρίζει ότι μόνο οι Χριστιανοί έχουν την ορθή ιδέα περί μοναδικότητας του Θεού και ότι (Έλληνες, Ιουδαίοι και Βάρβαροι πλανήθηκαν). Ο Χριστιανός φιλόσοφος Αθηναγόρας με την «Περί Χριστιανών» απολογία του γράφει το 177 μ.Χ. στον Αυρήλιο. Επί Δομιτιανού μαρτυρεί ο υιός Αθηναίου φιλόσοφου Αντίοχος, ο Έλληνας επίσκοπος Ρώμης Ανάκλητος (76-88 μ.Χ.), ο Ξυστός υιός Έλληνα φιλόσοφου (257-258 μ.Χ.), ο Υγίνος που ήταν αθηναίος Χριστιανός φιλόσοφος και επίσκοπος Ρώμης το (136-140 μ.Χ.)

Οι διωγμοί συνεχίστηκαν με την παρακίνηση φανατισμένων Εθνικών. Επί Αντώνιου Πίου (138-161 μ.Χ.) διετάχθη η παύση των διωγμών στην Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Οι διωγμοί συνεχίζονται με τον Σέπτιμο Σεβήρο (193-211 μ.Χ.), τον Δέκκιο (249-251 μ.Χ.) όπου εκτελείται σφοδρός διωγμός. Μεταξύ των Αθηναίων θανατώνονται ο Ηράκλειος, ο Παυλίνος, ο Βενέδημος. Στην Κόρινθο μαρτυρικό θάνατο έχει ο Κυπριανός Παύλος. Επί Διονυσίου θανατώθηκαν πάρα πολλές γυναίκες και η Αγία Χάρισσα στην δε Αθήνα ο επίσκοπος Λεωνίδας που τον κρέμασαν αφού τον βασάνισαν. Του έφτιαξαν αργότερα βασιλική «Μαρτύριον» στον Ιλισό που ανακαλύφθηκε από τις ανασκαφές. Το ίδιο συμβαίνει στην Κρήτη (Κύριλλος 84 ετών και Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος, Γελάσιος, Ευνίκιος, Αγαθόπους,, Ζωτικός, Κλεομένης, Βασιλείδης και Ευάρεστος) Χίο (Άγιος Ισίδωρος), Κόρινθο (13 μάρτυρες), Θεσσαλονίκη (Ελκιονίς μνήμη 28 Μαΐου), Μικρά Ασία. Ο Ουαλεριανός συνεχίζει με διωγμούς Χριστιανών από το 253-260 μ.Χ. Επί Διοκλητιανού το 303 θανατώνεται και ο Άγιος Δημήτριος, στην Παλαιστίνη ο Άγιος Γεώργιος, στην Αίγυπτο η Αγία Αικατερίνη. Επί Γαλέριου (305 - 311) έγινε μεγάλη σφαγή Χριστιανών στην Κόρινθο όπου και αναγνώστηκαν τα εξής ονόματα (Μύρων, Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Νικηφόρος, Κλαυδιανός, Σαραπίων, Παπίας, Κοδράτος, Κορίνθιοι) & γύρω από την Κόρινθο (Κυπριανός, Διονύσιος, Άνεκτος, Παύλος, Κρίσκης, Λεωνίδας, Ειρήνη, Αδριανός). Στην Νίκαια μαρτυρούν οι εκ Θεσσαλονίκης Αγάπη, Χιονία & Ειρήνη. Στην Θεσσαλονίκη Ματρώνα, Αλέξανδρος, Ανυσία, Αγαθόπους διάκονος, Θεόδουλος αναγνώστης, Φλωρέντιος, Ταυρίων. Στην Κέρκυρα κάηκαν ζωντανοί οι μάρτυρες Ζήνων, Ευσέβιος, Νέων & Βιτάλιος.

Η άποψη ότι ο Χριστιανισμός είναι αίρεση οφείλεται πιθανότατα στους Ρωμαίους Εθνικούς οι οποίοι και τον βαφτίζουν έτσι. Όποιος Χριστιανός συλλαμβάνεται με αυτή την κατηγορία δεν χρειάζονταν να περάσει από την δικαιοσύνη αλλά αυτομάτως καίγονταν ζωντανός, είτε κατευθείαν στην φωτιά είτε μέσα σε είδωλα ζώων, ρίχνονταν σε βραστό λάδι ή στα κλουβιά των θηρίων. Ο θάνατος χωρίς βασανιστήρια αποτελεί υπέρτατη εύνοια.

Οι Γότθοι το 267 μ.Χ. κατάστρεψαν πάρα πολλούς πρωτοχριστιανικούς ναούς που αποτελούσαν και τα αρχαιότερα χριστιανικά μνημεία, όπως ο ναός του Αγίου Διονυσίου στον Άρειο Πάγο. Ο Μ. Κωνσταντίνος έθεσε τέρμα στους διωγμούς των Χριστιανών. Προσπάθησε να κατασκευάσει την πρωτεύουσα του κράτους στην Θεσσαλονίκη και είχε αρχίσει να ανακατασκευάζει το λιμάνι όταν τελικά αποφάσισε σαν νέα πρωτεύουσα του κράτους το Βυζάντιο όπου την 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. μετονόμασε σε Κωνσταντινούπολη .

---

Edited by - gigenis on 02/09/2005 23:25:40

quote:

---

Κανεις δεν εμαθε σκοποβολη πυροβωλοντας το κεφαλι του

---

Φιλικά όπως πάντα

τωρα αφου περασες με επιτυχια το πρωτο μαθημα παμε στο δευτερο

θα παιξεις κουτσο σε ναρκοπεδιο

αντε και σε ανωτερα

quote:

---

Nelle "Apologie" ("discorsi di difesa") degli scrittori cristiani del tempo, indirizzate anche agli imperatori, i cristiani chiedevano di non essere condannati ingiustamente, senza essere conosciuti e senza prove. Il principio della legge senatoriale " Non licet vos esse" - "non vi é lecito esistere" veniva giudicato dagli Apologisti ingiusto ed illegale, perché i cristiani erano onesti cittadini, rispettosi delle leggi, devoti all'imperatore, industriosi ed esemplari nella vita privata e pubblica.
......
.........

1. Dalla Lettera a Diogneto (apologia di autore ignoto, 2º-3º secolo).

Sono uomini come tutti gli altri

"I cristiani non si distinguono dagli altri uomini né per territorio, né per la lingua che parlano, né per il modo di vestire. Non si isolano nelle loro città, non usano un linguaggio particolare, nè conducono uno speciale genere di vita.

---

Φιλικά όπως πάντα

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr