Έχει πολύ πλάκα το όλο θέμα φίλε Αριστοτέλη...το σίγουρο είναι ότι θά έρθει κάποια εποχή -αχ! να υπήρχα τότε- που σύσσωμη η ανθρωπότητα θα γελάει με τα όσα θα διαβάζουν για τους προγόνους τους και τις εν γένει πεποιθήσεις που επικρατούσαν τότε -σήμερα-...

συμφωνα με τη χριστιανικη εκκλησια το Ισραηλ εχει απωλεσει το ρολο του ως εκλεκτος λαος του Θεου απο τοτε που σκοτωσε το Χριστο...

Νεο Ισραηλ ειναι πλεον η χριστιανικη εκκλησια, ο λαος των Χριστιανων..

κι αυτο ειναι ενα μεγα ζητημα που ενοχλει τους Εβραιους στο Χριστιανισμο...

πρωτον οτι τους κατηγορει για θεοκτονια...

δευτερον οτι εξαιτιας της θεοκτονιας υποστηριζει πως χασαν τα πρωτοτοκια τους...

αλλο μεγα ζητημα που ενοχλει τους Εβραιους φονταμενταλιστες ειναι πως οι Χριστιανοι εχουν προεξοφλησει απο τωρα πως ο αναμενομενος Μεσσιας τους θα ειναι ο Αντιχριστος...

οπως καταλαβαινετε οι Εβραιοι εχουν 150.000 σοβαρους λογους να θελουν να εξαλειψουν το Χριστιανισμο...

και ειλικρινα δεν τους κατηγορω γι' αυτο...

δεν υπηρξε ποτε θρησκεια που να τους παει τοσο κοντρα και να τους βριζει μαλιστα με σκαιοτητα στα ιερα της κειμενα...

γι' αυτο και ο Εβραιος που ανεβασες ματμαζελ Καποδιστρια παιζει το παιχνιδι του...

Edited by - kapodistria on 25/10/2010 18:51:57

Είπαμε, είσαι κουτοπόνηρος. Για να σου θυμίσω τι είπες:

οι Ελληνες χρησιμοποιουν το ονομα του Θεου Πατερα

To "πατέρας" είναι ιδιότητα, δεν είναι όνομα. Το όνομα του Θεού της ΠΔ είναι "Γιαχωβάς" και το κάνει γνωστό ο ίδιος ο Γιαχωβάς.

Οι χριστιανοί λοιπόν μπορούν να αποκαλούν το θεό τους με όποια ιδιότητα θέλουν (όπως άλλωστε κάνουν και οι Ιουδαίοι) αλλά το όνομά του (όπως και οι Ιουδαίοι) δεν το προφέρουν. Τυχαίο;

quote:

---

δηλαδη ποια ειναι η ουσια που ειναι ιδια;

---

Με την περιτομή ο Ιουδαίος γίνεται μέρος του Ισραήλ, του λαού του θεού. Με τη βάφτιση ο Ιουδαιοχριστιανός γίνεται μέρος του ποιμνίου του γιου του Γιαχωβά.

quote:

---

κατερχεται η χαρη του Θεου με την περιτομη οπως κατερχεται στο βαπτισμα;

---

Πολύ πιθανόν. Σε σένα δηλαδή κατέβηκε η χάρη του θεού όταν βαφτίστηκες; Το πιθανότερο είναι όπως κατέβαινε να σκόνταψε και να'πεσε...

quote:

---

συμμετεχει ο Θεος στα εβραικα θρησκευτικα εθιμα οπως στα χριστιανικα μυστηρια

---

Δεν γνωρίζω αν ο θεός τρέχει στους γάμους και στα βαφτίσια των Ιουδαίων ή μόνο σ'αυτά των Ιουδαιοχριστιανών. Δεν ξέρω επίσης αν πηγαίνει και στο τραπέζι, μετά το γάμο. Αλλά είναι πολύ πιθανό, καθώς δεν έχουμε μαρτυρία του ίδιου για το αντίθετο.

quote:

---

βρε ουτε το κρεας δεν μαγειρευουν με τον ιδιο τροπο Χριστιανοι και Ιουδαιοι..

---

...αν και χρησιμοποιούν το ίδιο κρέας (αρνί) για την ίδια γιορτή τους (το Πάσχα) που μάλιστα οι ιουδαιοχριστιανοί την ονομάζουν με το ίδιο εβραϊκό όνομα, όπως και οι Ιουδαίοι...

macedon

Edited by - macedon on 25/10/2010 18:53:18

πολυ καλο, κατσε να σημειωσω τη μερα να δω ποτε θα ξαναπεις κατι εξυπνο..

Καποδίστρια αλήθεια θέλεις απάντηση...

Σε αντίθεση με σένα που δεν έχεις πει τίποτε έξυπνο μέχρι σήμερα

ΑΥΤΟ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕ;;;!!!
μόλις στη προηγούμενη σελίδα είναι...

quote:

---

Αρχαιότατη ήταν η χρήση των εικόνων στην Εκκλησία.

Μπορεί να γίνει συζήτηση μόνο για τους τρεις πρώτους αιώνες (Αος-Γος μ.Χ.) αλλά και σ’ αυτούς τους πρώτους αιώνες τον Βο και τον Γο, όπως μαθαίνουμε από τη χριστιανική αρχαιολογία, οι εικόνες χρησιμοποιούνταν πάρα πολύ από τους χριστιανούς που προέρχονταν από τα έθνη.
Τα μνημεία με τα χαράγματα και οι τοιχογραφίες που βρίσκονται στους θαλάμους - κοιμητήρια μέσα στις κατακόμβες και τα μαρτύρια όπου γίνονταν οι λατρείες, βεβαιώνουν για τη χρήση των εικόνων στην Εκκλησία (Pour la représantation de martyre.vv. L’ arte Martyre). (Για την παρουσίαση του «μαρτυρίου» βλέπε: «Τέχνη. Το μαρτύριο»)
Η έρευνα και η μελέτη αυτών των εικόνων, των συμβόλων και των διαφόρων γραφικών παραστάσεων των τοιχογραφιών πιστοποιούν ότι τον δεύτερο και τον τρίτο αιώνα χρησιμοποιούντο εικόνες στην Εκκλησία.
Όσοι ασχολούντο με τη χριστιανική αρχαιολογία και διακρίθηκαν πριν από τον 19ο αιώνα είχαν τη γνώμη ότι οι αρχαίοι χριστιανοί δεν είχαν εικόνες. Αυτή τη γνώμη τη δέχονται μέχρι σήμερα και οι διαμαρτυρόμενοι και αρνούνται τις εικόνες. Με τους ιεραποστόλους διδάσκουν ως αληθινή και αδιαμφισβήτητη αυτήν την άποψη στους χριστιανούς της Ανατολικής Εκκλησίας. Αλλά τον 19ο αιώνα ήλθαν στο φως πολύ σπουδαίες μαρτυρίες που ανατρέπουν την παλιά αυτή γνώμη.
Παρ’ όλα αυτά οι εχθροί των εικόνων και μετά από αυτές τις μαρτυρίες παραμένουν στην παλιά τους γνώμη και σ’ αντίθεση με την αλήθεια αγωνίζονται υπέρ του ψεύδους.
Οι εχθροί των εικόνων ισχυρίζονται ότι οι χριστιανοί που προερχόντουσαν και από τους Ιουδαίους και από τα έθνη δεν μπορούσαν να έχουν εικόνες. Οι Ιουδαίοι επειδή και όταν ακόμη έγιναν χριστιανοί δεν απομακρύνθηκαν από το Μωσαϊκό νόμο ενώ οι χριστιανοί από έθνη φοβόντουσαν μήπως περιπέσουν στην ειδωλολατρία.
Η γνώμη αυτή αποδεικνύεται πλέον αυθαίρετη και να μη στηρίζεται πουθενά, ούτε να μαρτυρείται από την ιστορία ή την αρχαιολογία των χριστιανικών μνημείων. Αντίθετα όμως οι μαρτυρίες που έχουν περισωθεί πιστοποιούν ότι οι χριστιανοί του Βου και του Γου αιώνα είχαν εικόνες.
Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει καμμία γι’ αυτό μαρτυρία. Όσοι έχουν αντίθετη γνώμη φέρνουν ως μάρτυρα τον Τερτυλλιανό (de idololatria, de pudictia c.7 c.10, address Hermogenem c.1 πρβ. και c.2,33,45), τον Ειρηναίο (adversus haer. libr. 1 c.24), και τον Επιφάνιο Επίσκοπο Κύπρου.
Αλλά ο Τερτυλλιανός γράφει κατά του αιρετικού Ερμογένη και της ειδωλολατρίας τους. Ακόμη ότι δεν ήταν από την αρχή αντίθετος φαίνεται από το ότι κάνει άλλον λόγο για την εικόνα του καλού ποιμένα πάνω σε κάλυκα (De Pudicitia c.7) και για τη χρήση του σημείου του Τιμίου Σταυρού για το οποίο ομιλούμε στο κεφάλαιο για το Σταυρό.
Ο Ειρηναίος στρέφεται κατά των Γνωστικών και των Καρποκρατιανών που ισχυρίζονται ότι δήθεν έχουν την εικόνα του Σωτήρα και ειδωλολατρικά την προσκυνούν. Εάν όμως από το φόβο μήπως εισέλθει η αίρεση δια των εικόνων στην Εκκλησία, που υπήρχε από σύνεση στην Εκκλησία κατά της εισαγωγής τους σ’ αυτήν, αυτό δεν είναι καθόλου μαρτυρία ότι η Εκκλησία ήταν κατ’ αρχήν κατά των εικόνων.
Ο δε άγιος Επιφάνιος από τις ίδιες αυτές αφορμές φαίνεται ότι ήταν αντίθετος στην εισαγωγή των εικόνων στην Εκκλησία κι αυτό φαίνεται σε επιστολή του στα συγγράμματα του Ιερωνύμου (Τομ.22, σελ. 517 λατιν. Πατρολ. Migne) που σώθηκε στα λατινικά. Εκεί απευθύνεται στον Ιωάννη Επίσκοπο Ιεροσολύμων και του διηγείται ότι επισκέφθηκε μία πόλη που ονομαζόταν Αναβλαθά, όπου είδε ένα κτίριο μέσα στο οποίο έκαιε φως. Όταν έμαθε ότι ήταν εκκλησία μπήκε μέσα για να προσευχηθεί. Του φάνηκε πολύ παράξενο όταν είδε να κρέμεται ένα παραπέτασμα, πάνω στο οποίο ήταν ζωγραφισμένη η εικόνα του Χριστού, αντίθετα με την αυθεντία των Αγίων Γραφών και σχίζοντάς το διέταξε τους φύλακες της εκκλησίας να ρίξουν έξω τα κομμάτια του. Οι φύλακες αγανακτισμένοι είπαν ότι αν ήθελε να σχίσει αυτό το παραπέτασμα είχε υποχρέωση να το αντικαταστήσει με άλλο καινούριο. Όταν τα άκουσε αυτά ο Επιφάνιος υποσχέθηκε να στείλει ένα και πράγματι όταν επέστρεψε στην Κύπρο έστειλε ένα νέο παραπέτασμα στον Επίσκοπο Ιωάννη και τον παρακαλούσε να διατάξει τους πρεσβυτέρους (ιερείς) εκείνων των μερών να μη μεταχειρίζονται στο μέλλον τέτοια παραπετάσματα τα οποία είναι αντίθετα με το πνεύμα της χριστιανικής θρησκείας (αντιγραφή από τη Συμβολή στη Χριστιανική Αρχαιολογία», του κ. Γ Δέρβου, καθηγητή Πανεπιστημίου, σελ. 35).
Δύο πράγματα μαθαίνουμε από την επιστολή αυτή, εάν είναι γνήσια: α) ότι οι Εκκλησίες στην Παλαιστίνη με την ανοχή του Επισκόπου Ιωάννη είχαν εικόνες και β) ότι ο Επιφάνιος ήταν κατά των εικόνων.
Το συμπέρασμα από την επιστολή αυτή είναι ότι κατά τους πρώτους αιώνες το ζήτημα της χρήσης των εικόνων δεν είχε καθορισθεί από την εν γένει Εκκλησία και ότι οι Επίσκοποι ανάλογα με τις πεποιθήσεις τους επέτρεπαν ή απαγόρευαν τη χρήση τους.
Η απαγόρευση πολλές φορές ξεκινούσε από τη σκέψη να προφυλαχθούν οι Χριστιανοί από την πτώση τους στην εικονολατρία. Οι χριστιανοί που προέρχονταν από τους Ιουδαίους τους πρώτους αιώνες ίσως ήταν κατά των εικόνων, επειδή δεν μπορούσαν να αποσπασθούν από την κατά γράμμα ερμηνεία του Νόμου. Όμως οι προερχόμενοι από τα Έθνη, όπως θα δούμε, είχαν εικόνες.
Η αυστηρότητα του Επιφανίου εξηγείται από την καταγωγή του, αφού ήταν Χριστιανός από Ιουδαίος και γι’ αυτό μπορούσε να είναι κατά των εικόνων. Η ιστορία και η Χριστιανική αρχαιολογία μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί από έθνη έκαναν μεγάλη χρήση των εικόνων.
Από την ιστορία μαθαίνουμε ότι συνήλθε Σύνοδος κατά των εικόνων το 305-306 μ.Χ. στην πόλη Ελλβίρα (Illiberis) Γρενάδα της Ισπανίας όπου ο 36 κανόνας της αναφέρει: «Είναι αρεστόν το να μην υπάρχει ανάγκη στην Εκκλησία ούτε να κατασκευάζονται ούτε να προσκυνούνται εικόνες ζωγραφισμένες πάνω στους τοίχους.
Η απαγόρευση αυτή προϋποθέτει όχι μόνο τη χρήση αλλά και την κατάχρηση των εικόνων. Αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα θέματα αποδίδουν την απαγόρευση αυτή στο διωγμό του Διοκλητιανού, όταν οι διώκτες των χριστιανών έμπαιναν στις συγκεντρώσεις τους καταστρέφοντας και ατιμάζοντας τις εικόνες.
Βλέποντας η Εκκλησία την καταστροφή και τον ατιμασμό των εικόνων απαγόρευσε και την κατασκευή και τη λατρεία των εικόνων.
Ο κανόνας όμως αυτής της Συνόδου δεν πήρε καθολικό κύρος με την επικύρωσή του από Οικουμενική Σύνοδο και ποτέ δεν είχε γενικό απαγορευτικό χαρακτήρα.
Η απαγόρευση αυτή της Συνόδου έγινε από απλή πρόνοια και όχι από πεποίθηση η αρχή ότι οι Εικόνες είναι αντίθετες προς το ορθό πνεύμα του Χριστιανισμού.
Τον Δο και τον Εο αιώνα η διδακτική χρήση των εικόνων άρχισε να συγχέεται στη Δύση, ανάμεσα στον απλό λαό, με τη λατρεία.
Ο ιερός Αυγουστίνος μας λέγει για τη σύγχιση ότι στις μέρες του υπήρχαν πολλοί που λάτρευαν τους τάφους και τις εικόνες. Αυτούς η εκκλησία τους καταδίκαζε και ζητούσε να τους διορθώσει (Ang de moribus Eccles I.c. 34, 74,7 5). Τον Στο αιώνα το κακό είχε τόσο παραγίνει, ώστε πολλοί Επίσκοποι φοβήθηκαν στη Δύση μήπως οι χριστιανοί περιπέσουν στην ειδωλολατρία.
Ο Επίσκοπος Μασσαλίας Σερένιος φαίνεται ότι διέταξε να συντριβούν όλες γενικώς οι εικόνες των εκκλησιών. Ο Μέγας Γρηγόριος, Πάπας της Ρώμη έγραψε σ’ αυτόν ότι δέχεται μεν την απαγόρευση της εικονολατρείας αλλά τον κατηγορεί για τον τρόπο που συνέτριψε τις εικόνες. Ο Γρηγόριος πιστεύει ότι αυτές καθεαυτές οι εικόνες δε βλάπτουν αλλά είναι χρήσιμες για τη διδασκαλία (Epp. XI, 13 p. 1127 Tom. 77 εκδ. Migne 1849).
Oι γνώμες που συγκεντρώθηκαν των εκκλησιαστικών συγγραφέων ενώ είναι μακρυά από το να αρνηθούν τη χρήση των εικόνων στην Εκκλησία, μαρτυρούν παρ’ όλα αυτά τη γενική χρήση τους από τους χριστιανούς των πρώτων αιώνων. Ένα σπουδαίο ιστορικό γεγονός μαρτυρεί ακόμη για τη χρήση των εικόνων στην Εκκλησία.
Ο ιστορικός Συνέβιος διηγείται ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε ναούς τους οποίους διακόσμησε με λαμπρότητα (Εισ. Εκκλ. Ιστ Ζ. κεφ. γ΄ ή Ι κεφ. ος πανηγυρικός επί τη των Εκκλησιών Οικοδομή ίδε και Θεοδώρητον Κύρου Εκκλ. Ιστορ. Βιβλ. Α΄ κεφ. ε΄ Επιστολή Κωνσταντίνου Βασιλέως περί της των Εκκλησιών οικοδομίας και ιζ και ιη΄).
Οι ναοί αυτοί είχαν διάκοσμο με εικόνες από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όπως μαρτυρείται από τους βασιλείς που ανήγειραν τους ιερούς αυτούς ναούς από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τους διαδόχους του. Ο ιστορικός τους διάκοσμος που έχει σωθεί μέχρι σήμερα παρουσιάζει εικόνες και σκηνές που έχουν ληφθεί από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη κατασκευασμένες με ψηφίδες μωσαϊκού ή επάνω σε υγρό τοίχο (σημερινές νωπογραφίες)
Ο ναός της Αγίας Σοφίας και ο άλλοι ναοί της Κωνσταντινούπολης, που μετατράπηκαν σε οθωμανικά τεμένη, είναι όλοι διακοσμημένοι. Τον διάκοσμο αυτό οι Οθωμανοί τον κάλυψαν με επίχρισμα ασβέστου, αλλά η άσβεστος που κατέπεσε σε μερικά μέρη αποκάλυψε τη διακόσμηση με μωσαϊκά καιπρόσωπα αγίων. Όλοι γενικά οι σωζόμενοι ναοί έχουν όμοιο διάκοσμο και σκηνές από την Αγία Γραφή. Καμιά από τις εκκλησίες που διασώθηκαν διακοσμημένες δεν είχε μείνει χωρίς εικόνες και γραφικές παραστάσεις. Ώστε ο Μέγας Κωνσταντίνος, που οικοδόμησε ναούς και διέταξε την ανοικοδόμηση ιερών ναών, τους διακόσμησε με ιερογραφικά θέματα και με τον ίδιο τρόπο τον διάκοσμο που βρίσκουμε στους κοιμητηρίους θαλάμους των κατακομβών του Β και του Γ αιώνα. Αυτό θα το δούμε στη συνέχεια όταν παρουσιάσουμε τις μαρτυρίες τις χριστιανικής αρχαιολογίας των τριών πρώτων αιώνων.
Εάν η Καθολική Εκκλησία δεν ευνοούσε την χρήση των εικόνων πώς βλέπουμε όλες γενικά τις εκκλησίες να είναι διακοσμημένες με τον ίδιο τρόπο; Εάν δε χρησιμοποιούντο εικόνες στην Εκκλησία πώς οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν ύψωσαν τη φωνή τους και δεν αναθεμάτισαν τον πρώτο που θέλησε να εισαγάγει τις εικόνες στην Εκκλησία;
Πώς τις άφησαν, εάν θεωρούσαν είδωλα τις εικόνες, να εκφράσουν το πνεύμα της ειδωλολατρίας στο ναό της Αγίας Σοφίας με πρώτο τον Ευσεβέστατο Κωνσταντίνο και κατόπιν τον Ιουστινιανό;
Πώς για ένα τέτοιο μεγάλο κακό, όπως η ειδωλολατρία, δεν ξεσηκώθηκε ούτε μία διαμαρτυρία και ούτε μία Σύνοδο δεν έκανε η καθολική Εκκλησία εναντίον των εικόνων, όταν για τη διαστροφή μιας έννοιας του Ευαγγελίου γίνονταν ιερές Σύνοδοι και αλλεπάλληλα Συνέδρια; Αντίθετα γιατί σύσσωμη εξεγέρθηκε η Καθολική Εκκλησία κατά των εικονοκλαστών (εικονομάχων); Η μόνη αληθινή απάντηση στις πιο πάνω ερωτήσεις είναι αυτή που δόθηκε προηγουμένως: οι εικόνες υπήρχαν από παλιά και η τιμή προς τις εκόνες ήταν βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των πιστών. Οι σύνοδοι που συγκροτήθηκαν από τότε που ξέσπασε η εικονομαχία (726) δεν ήσαν ικανές στο να αποδείξουν ότι η χρήση των εικόνων στην εκκλησία δεν είχε αρχαίο ξεκίνημα. Όλα τους τα επιχειρήματα στρέφονταν στο ότι ο Δεκάλογος (δέκα εντολές, απαγόρευε δήθεν τις εικόνες και στο ότι δεν υπήρχε αποστολική διαταγή για τη χρήση τους. Τις απαντήσεις προς τις ερωτήσεις αυτές μπορεί να βρει όποιος θέλει στις πράξεις Οικουμενικής Συνόδου. Εμείς λέγαμε όσα πρέπει, στο κατάλληλο κεφάλαιο για τη δήθεν απαγόρευση από το Δεκάλγο. Για την έλλειψη όμως αποστολικής διαταγής έχουμε τη γνώμη ότι δεν ήταν δυνατό να διαταχθεί από τον Σωτήρα και τους μαθητές του η έκφραση του τρόπου του συναισθήματος αγάπης προς τον Σωτήρα και τους Αποστόλους που πλημμυρίζει την καρδιά του πιστού.
Αυτό είναι υπαγόρευση της καρδιάς και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει και διατάξεις που θα βάζουν κανόνες στην έκφραση του συναισθήματος.
Οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Ιησού εξέφρασαν το συναίσθημα της αγάπης που είχε μέσα της η ευγνώμονα καρδιά της, με το να βάλουν το μύρο να τρέξει πάνω στο τιμιώτατο σώμα του Ιησού.
Η πράξη τους άρεσε στον Ιησού ως πράξη αγαθή.
Ο Κύριος δεν έδειξε αποστροφή ούτε για τα δάκρυα και τα φιλήματα των αμαρτωλών γυναικών ως ανθρωπολατρία, αλλά τα δέχθηκε ως μια αληθινή έκφραση μεγάλης αγάπης και τους έκανε το δώρο της άφεσης των πολλών τους αμαρτιών.
Ο Θεός εξετάζει τις καρδιές και αμείβει το συναίσθημα της καρδιάς. Οι εχθροί των εικόνων, πιστεύω, ότι αποδοκιμάζονται από τον Ιησού διότι προξενούν κόπους σε κείνους που τις τιμούν.
Ο Μητροπολίτης Δανιήλ, που περιηγήθηκε τον 15ο αιώνα τους Άγιους Τόπους και έχει περιγράψει το Ναό του Αγίου Τάφου (που αναγέρθηκε και διακοσμήθηκε με διαταγή του Κωνσταντίνου), όπως λέγουν οι ιστορικοί Ευσέβιος, Προκόπιος, Ενάγριος) μας αναφέρει ότι οι ιεροί ναοί που διακοσμήθηκαν από το Μ. Κωνσταντίνο είχαν διάκοσμο από εικόνες που ονομάζονταν διάκοσμος της Εκκλησίας.
Στο σύγγραμμα του Γ.Ε. Μακρυγιάννη «Βυζαντινή Τέχνη», στη σελ. 27, διαβάζουμε για το Ναό της Αναστάσεως, που ανήγειρε ο Μ. Κωνσταντίνος τα ακόλουθα:
Ο Δανιήλ, Μητροπολίτης Εφέσου της Σμύρνης που περιηγήθηκε τον 15ο αιώνα τους αγίους Τόπους, περιγράφει με λεπτομέρειες το Ναό της Αναστάσεως. Ο Δανιήλ αναφέρει ότι: «Όλος γενικά ο ναός κυρίως πάνω από την ορθομαρμάρωση είχε μορφές αγίων, προφητών, αποστόλων, μαρτύρων και τα πάθη του Κυρίου με ψηφίδες (ψηφιδωτά). Τα γράμματα με τα οποία δηλώνονται τα ονόματα άλλα είναι ελληνικά και άλλα λατινικά. Αυτοί που αρνούνται ότι οι εκόνες είναι αρχαίες θεωρούν ότι η ανάμιξη των γραμμάτων (ελληνικά και λατινικά) ως μία ένδειξη της κατασκευής των εικόνων σε μεταγενέστερες εποχές. Ο ισχυρισμός του όμως αποδεικνύεται ότι δεν είναι σωστός γιατί υπάρχουν νομίσματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Θεοφίλου και του Βασιλείου του Μακεδόνος αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, που έχουν επιγραφές γραμμένες ή κατά το μισό στα ελληνικά και το άλλο μισό στα λατινικά ή τις λέξεις γραμμένες με ελληνικά και λατινικά γράμματα.
(Βλέπε Jacobi Gretseri, de Santa cruce σελ. 1870-72).
Στα πιο πάνω νομίσματα υπάρχει εικόνα που παριστάνει τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό να ευλογεί με το δεξιό και να κρατάει με το αριστερό χέρι το ιερό Ευαγγέλιο. Η εικόνα όμως αυτή του Ιησού Χριστού έχει τον τύπο που χρησιμοποιείται και σήμερα. Στην άλλη όψη των νομισμάτων είναι χαραγμένες στο μεν ένα 15x5. BASIL.BASIL, δηλαδή Ιησούς Χριστός Βασιλεύς Βασιλέων στο δε άλλο IHSUS.XPISTUS. BASILEU BASILEU, δηλαδή Ιησούς Χριστός Βασιλεύς Βασιλέων.
Σ’ ένα χειρόγραφο, που δημοσίευσε ο Σακελλίων, αναφέρεται ότι η Μακαρία Ελένη απεικόνισε στο Δυτικό μέρος έξω από το Ναό τη Γέννηση του Χριστού και τη Θεομήτορα να φέρει στις αγκάλες το Χριστό. Ο Ευσέβιος, όταν περιγράφει τους ναούς που έκτισε και διακόσμησε ο Μ. Κωνσταντίνος, δεν κάνει λόγο κανένα για εικόνες. Αλλά αυτό μπορεί να προέρχεται από τη γνωστή διάθεση του Ευσέβιου για τις εικόνες και δεν μπορεί η σιωπή του να θεωρηθεί απόδειξη για την απουσία εικόνων. Τη γνώμη μας υποστηρίζουν τα Πρακτικά της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια, όπου αναφέρεται ότι ο ναός του Σωτήρος που οικοδόμησε ο Κωνσταντίνος στη Ρώμη, είχε εικόνες και στους δυο τοίχους από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Στον ένα από αυτούς ήταν ο Αδάμ κατά την αποπομπή του από τον Παράδεισο και στον άλλο ο ληστής να εισέρχεται στον Παράδεισο. Ομολογούμε ότι οι απεικονίσεις αυτές υπάρχουν για τη διακόσμηση του ναού και για να διδάσκονται όσοι έμπαιναν σ’ αυτόν, αλλά ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι οι εικονιζόμενες σκηνές δεν ετιμούντο από τους πιστούς. Τη χρήση των εικόνων στην εκκλησιία κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού πρόκειται να αποδείξουμε στο επόμενο κεφάλαιο με το να φέρουμε μαρτυρίες από την εκκλησιαστική ιστορία. (…) *

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

Άσε να το γνωρίσει και κανείς άλλος!!!
Τι εγωϊσμός είναι αυτός!!!

Ναι,αγαπητέ Εαρινέ,ΘΕΛΩ.

Είναι αυτός που λέει η Μ.Τζάνη
"βρωμόστομο";;;!!!

Παραμύθια της Χαλιμάς για όσους δεν έχουν ιδέα από ιστορία και έρευνα.

Ας δούμε τι γράφει εκ νέου η βικιπαιδεια που επικαλείσαι:

== Αναθεώρηση για τον Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά ==

Ο ανώτερος υπουργός, ο Μέγας Δούκας Λουκάς Νοταράς, ήταν αντιναύαρχος του Στόλου, αντίθετος στην Ένωσή αλλά όχι φανατικός.

Ο Ισίδωρος ο απορριφθείς μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας, είχε διοριστεί πρόσφατα καρδινάλιος της ρωμαϊκής εξουσίας και παπικός Λεγάτος στον αυτοκράτορα το Μάιο του 1452.
Στη Νεάπολη στρατολόγησε με δαπάνες του Πάπα μια δύναμη διακοσίων Τοξοτών και ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη κάνοντας μία στάση στη Μυτιλήνη, όπου τον ακολούθησε ο αρχιεπίσκοπος της Χίου Λεονάρδος, Γενοβέζος στην καταγωγή. Στην Κωνσταντινούπολη έφτασε στις 26 Οκτωβρίου.
Η στρατιωτική συνοδεία του, όσο μικρή κι αν ήταν, αποτελούσε ένα δείγμα του ότι ο πάπας θα έστελνε πρακτική βοήθεια σε ένα λαό που αναγνώριζε την εξουσία του.
Έτσι όχι μόνο ο Ισίδωρος έγινε δεκτός από τον αυτοκράτορα και την αυλή του με σεβασμό, αλλά υπήρξε ακόμη και κάποιος ενθουσιασμός στο λαό, τον όποιο ο αυτοκράτορας έσπευσε να τον εκμεταλλευτεί.

Διορίστηκαν επιτροπές που αντιπροσώπευαν το λαό της πόλης και τους ευγενείς για να δηλώσουν την προσχώρησή τους στην Ένωση.
Η Επιτροπή του λαού συμφώνησε αφού οι αντίπαλοί της Ένωσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
Η Επιτροπή των ευγενών όπου οι συζητήσεις ήταν σοβαρότερες θα προτιμούσε ένα συμβιβασμό βάσει του οποίου το όνομα του Πάπα θα μνημονευόταν στη λειτουργία, αλλά η πραγματική δημοσίευση της Ένωσης θα αναβαλλόταν.
Αλλά ο αυτοκράτορας, πιεζόμενος από τον Ισίδωρο τους επιβλήθηκε. Αυτός ο οποίος διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις ενεργώντας με πολλή διπλωματικότητα ήταν σχεδόν με βεβαιότητα ο Δούκας Νοταράς αλλά δεν άκουσε ευχαριστίες για αυτό.
Στο Γεννάδειο και στους αδιάλλακτους αντιπάλους της Ένωσης, φαινόταν ότι πρόδιδε την υπόθεση, ενώ ο Ισίδωρος και οι Λατίνοι αμφέβαλλαν για την ειλικρίνειά του.
Τελικά ο Γεννάδιος αποσύρθηκε στο κελί του στον Παντοκράτορα, αφού κόλλησε στην πόρτα του Μοναστηρίου ένα οργισμένο μανιφέστο στο οποίο προειδοποιούσε για άλλη μια φορά το λαό για την εγκληματική ανοησία του να εγκαταλείψει την πραγματική θρησκεία.
Ο Λουκάς Νοταράς, του έγραψε λεγοντάς του ότι η αντίδρασή του ήταν μάταιη. Αλλά η επιρροή του άρχισε να ξαναγίνεται αισθητή.
Στους δρόμους γίνονταν αντιλατινικές ταραχές και καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και δεν έφταναν άλλα στρατεύματα από τη Δύση, οι εχθροί της Ένωσης ανέκτησαν τη δύναμη τους.

Ο αρχιεπίσκοπος Λεονάρδος όμως, που είχε την περιφρόνηση των Λατίνων για τους Έλληνες, ήταν δυσαρεστημένος.
Απαίτησε ο αυτοκράτορας να συλλάβει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και να διορίσει δικαστές για να τους καταδικάσουν.
Ήταν μια ανόητη πρόταση, αφού το μόνο που θα έκανε θα ήταν να δημιουργήσει μάρτυρες.
Ο Κωνσταντίνος αρκέστηκε να καλέσει τα μέλη της σύναξης να τον συναντήσει στο παλάτι στις 15 Νοεμβρίου για να εκθέσουν τις αντιρρήσεις τους. Μετά από αίτηση του συνέταξαν και υπέγραψαν ένα έγγραφο όπου ανέλυαν τους λόγους της άρνησής τους να αποδεχτούν την Ένωση της Φλωρεντίας.

Επαναλάμβαναν τη Θεολογική διαφωνία τους με τη διατύπωση της σχετικά με το Άγιο πνεύμα, αλλά είπαν ότι θα δέχονταν με ευχαρίστηση μια άλλη σύνοδο που θα συγκαλούνταν στην Κωνσταντινούπολη και στην οποία θα συμμετείχαν εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποι όλων των ανατολικών Εκκλησιών.
Το μόνο εμπόδιο γι αυτό ήταν η κακή προαίρεση των Λατίνων. Πρόσθεσαν ότι θα δεχόταν πίσω με χαρά τον Πατριάρχη Γρηγόριο, εάν τους διαβεβαίωνε ότι συμμερίζονταν την πίστη τους.

Η στάση τους δεν ήταν παράλογη, εάν η Ένωσή δεν επρόκειτο να προκαλέσει ένα σχίσμα μεταξύ της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και όλων των άλλων ορθόδοξων Εκκλησιών.
Αλλά για τους πολιτικούς η Ένωσή με τη Δύση, η οποία ίσως έφερνε υλική βοήθεια, είχε προτεραιότητα σε σχέση με την ενότητα με τις ανατολικές Εκκλησίες οι οποίες δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1452, πραγματοποιήθηκε στην Αγία Σοφία μια επίσημη λειτουργία παρουσία του αυτοκράτορα και της Αυλής. Στις προσευχές μνημονεύθηκε ο Παππάς και ο απών ο Πατριάρχης και διαβάστηκαν τα διατάγματα της Ένωσης της Φλωρεντίας.

Μόνο ο Γεννάδιος και άλλοι οχτώ μοναχοί απουσίαζαν. Μεταξύ όμως των Ελλήνων δεν υπήρχε ενθουσιασμός και γι αυτό το λόγο λίγοι μπήκαν στη Μητρόπολη όπου επιτράπηκε να λειτουργήσουν μόνο ιερείς που είχαν δεχθεί την Ένωση.
Στον αρχιεπίσκοπο Λεονάρδο, ακόμη και ο αυτοκράτορας φάνηκε χλιαρός και αδύναμος στις προσπάθειές του να επιβάλει την Ένωσή ενώ ο Λουκάς Νοταράς ήταν όπως νόμιζε ανίκητα εχθρός της.
Εάν όμως ο Νοταράς πράγματι έκανε την παρατήρηση που αναφέρεται συχνά, δηλαδή ότι προτιμούσε το σαρίκι του σουλτάνου από το καπέλο του καρδιναλίου αυτή αναμφίβολα προκλήθηκε από ερεθισμό με την αδιαλλαξία Λατίνων όπως ο Λεονάρδος, οι οποίοι αρνούνταν να κατανοήσουν τις προσπάθειές του για συμφιλίωση.
Τελικά μετά την ανακήρυξη της Ένωσης δεν υπήρχε πια ανοικτή αντιπολίτευση.

Ο Γεννάδιος παρέμεινε σιωπηλός στο κελί του. Ο όγκος του λαού δέχθηκε το τετελεσμένο γεγονός με σκυθρωπή παθητικότητα αλλά λειτουργούνταν μόνο στις εκκλησίες των οποίων οι ιερείς ήταν αμόλυντοι.
Ο Pusculus αποκαλεί τον Noταρά εχθρό των καλών τεχνών και εγγονό ενός ιχθυοπώλη περίεργες κατηγορίες για ένα άτομο με αριστοκρατική καταγωγή το οποίο αν και προσωπικά αυστηρό κατοικούσε σε έναν διαβόητα ωραίο παλάτι και ο Φραντζής ήταν προκατειλημμένος από την προσωπική του αντιπάθεια για το Λουκά Νοταρά.

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας δύο αποσπάσματα με εφεδρείες, παρέμεναν μέσα στην πόλη ένα υπό την ηγεσία του μεγάλου Δούκα Νοατρά, που στάθμευε στη συνοικία της Πέτρας κοντά και πίσω από τα χερσαία τύχη με έναν αριθμό κινητών πυροβόλων και το άλλο υπό το Νικηφόρο Παλαιολόγο, κοντά στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στην κεντρική ράχη.
Ο σουλτάνος, κατά την διάρκεια των χερσαίων επιχειρήσεων έκανε και απόπειρες εκσκαφής ορυγμάτων κάτω από τα τείχη.
Ο Ζαγανός Πασάς, μεταξύ των στρατευμάτων του, βρήκε έναν αριθμό από επαγγελματίες υπονομευτές από τα ορυχεία ασημένιου του Νόβο Μπρόντο στη Σερβία. Αυτοί άρχισαν να σκάβουν κάτω όπου το μονό τείχος των Βλαχερνών κοντά στην πηγή της Καλιγαρίας. Στις 16 Μαΐου η επιχείρησή τους ανακαλύφθηκε από τους αμυνόμενους.

Ο Μέγας Δούκας, Λουκάς Νοταράς, του οποίου αποστολή ήταν να ασχολείται με παρόμοια επείγοντα περιστατικά, ζήτησε τις υπηρεσίες του μηχανικού Γιοχάνες Γκράντ. Μετά από αίτημα του, ο Γρκαντ έσκαψε ένα αντίθετο όρυγμα και κατόρθωσε να διεισδύσει στο τουρκικό, όπου έκαψε τα ξύλινα υποστηρίγματα. Η οροφή κατέρρευσε θάβοντας πολλούς υπονομευτές.
Αυτή η αποτυχία αποθάρρυνε τους Τούρκους σκαπανείς για αρκετές ημέρες, αλλά στις 21 Μαΐου έσκαβαν ορύγματα σε διάφορα τμήματα των τειχών, συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές τους κυρίως στο τμήμα κοντά στην πύλη της Καλιγαρίας.
Η εκσκαφή αντιθέτου ορύγματος έγινε από τα ελληνικά στρατεύματα του Λουκά Νοταρά με τον Γρκαντ να τα καθοδηγεί.
Σε μερικές περιπτώσεις κατόρθωσαν να εκδιώξουν τους υπονομευτές του εχθρού από τα κοιλώματα τους με καπνό, ενώ σε άλλες πλημμυρίζοντας τα ορύγματα από δεξαμενές ο προορισμός των οποίων ήταν να παρέχουν νερό στην τάφρο.

Μόλις έγινε σαφές ότι η μεγάλη επίθεση ήταν επικείμενη, ο Ιουστινιάνης, απαίτησε από τον Μεγάλο Δούκα Νοταρά, να μετακινήσει τα κανόνια που ήταν υπό τον έλεγχό του στο Μεσοτείχιο, όπου θα υπήρχε ανάγκη για κάθε διαθέσιμο κανόνι.

Ο Νοταράς αρνήθηκε. Πίστευε, και όχι χωρίς λόγο, ότι θα δέχονταν επίθεση και τα τείχη του λιμανιού τα οποία ήταν ήδη ανεπαρκώς επανδρωμένα. Ανταλλάχθηκαν ορισμένα λόγια και ο αυτοκράτορας αναγκάστηκε να επέμβει αν και κουρασμένος.
Ο Ιουστινιάνης φαίνεται ότι κέρδισε σε αυτό το ζήτημα. Ο αρχιεπίσκοπος Λεονάρδος με το μίσος του για τους ορθοδόξους δήλωσε ότι οι Έλληνες ζήλευαν, μήπως τη διάκριση για την άμυνα έπαιρναν οι Λατίνοι και ότι από τότε και στο εξής ήταν σκυθρωποί και με μισή καρδιά. Προτίμησε να ξεχάσει ότι στην κοιλάδα του Λύκου πολεμούσαν τόσοι Έλληνες όσο και Λατίνοι, και ότι ούτε όπως παραδέχτηκε, κανένας Έλληνας έδειξε έλλειψη ζήλου όταν άρχισε η μάχη. (Λεονάρδου Χίου στ.937).

Η καλοσύνη που είχε ιδρύσει ο Μωάμεθ στούς επιζώντες υπουργούς του αυτοκράτορα είχε μικρή διάρκεια.
Είχε αναφέρει ότι θα έκανε το Δούκα Νοταρά κυβερνήτη της κατακτημένης Πόλης. Εάν αυτή ήταν η πραγματική του πρόθεση σύντομα άλλαξε γνώμη.
Η γενναιοδωρία του πάντοτε ελαττωνόταν από καχυποψία και κάποιοι σύμβουλοι τον προειδοποίησαν να μην εμπιστεύεται τον Μέγα Δούκα. Έθεσε λοιπόν την πίστη του σε δοκιμασία.

Πέντε μέρες μετά την Άλωση σε ένα συμπόσιο κάποιους τον ενημέρωσε ότι ο δεκατετράχρονος γιος του Νοταρά, ήταν ένα παιδί με εξαιρετική ομορφιά, έστειλε έναν ευνούχο στο σπίτι του μέγα Δούκα απαιτώντας το παιδί να του σταλεί για την ευχαρίστησή του.
Ο Νοταράς του οποίου οι δύο μεγαλύτεροι γιοι είχαν σκοτωθεί μαχόμενοι, αρνήθηκε να θυσιάσει το παιδί σε μια τέτοια τύχη.
Στη συνέχεια στάθηκε η Αστυνομία να φέρει το Νοταρά με το γιο του και τον νεαρό γαμπρό του, το γιο του Μεγάλου Δομέστιχου Ανδρόνικου Κατακουζηνού, ενώπιον του σουλτάνου.
Όταν ο Νοταράς εξακολούθησε να αψηφά το σουλτάνο δόθηκαν διαταγές να αποκεφαλιστούν επιτόπου ο ίδιος και τα δύο αγόρια.
Ο Νοταράς ζήτησε απλά να εκτελεστούν πριν από εκείνον, μήπως το θέαμα του θανάτου του τα έκανε να λιποψυχήσουν.
Όταν χάθηκαν και τα δύο, ξεσκέπασε το λαιμό του στον δήμιο.

Τον Αύγουστο του 1453, ο βεζίρης Χαλίλ Τσανταρλή, συνελήφθη ξαφνικά και του αφαιρέθηκε το αξίωμα του. Λίγες ημέρες αργότερα θανατώθηκε.
Ο Μωάμεθ δεν τον είχε συγχωρήσει ποτέ για το ρόλο που είχε παίξει το 1446.
Τον Αύγουστο του 1444, και αφού ο Μουράτ (πατέρας του Μωάμεθ), είχε κλείσει τα ανοιχτά μέτωπα κατά των Δυτικών στην Ευρώπη και των Τουρκομάνων εμίριδων στη Μικρά Ασία, αποφάσισε να παραιτηθεί υπέρ του Μωάμεθ και να αποσυρθεί στην Μαγνησία της Ιωνίας. Λίγο όμως μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο νεαρός Μωάμεθ βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν ισχυρό αντιτουρκικό σταυροφορικό συνασπισμό στην Ευρώπη και την επανάληψη των συγκρούσεων από τους Καραμανίδες εμίρηδες.

Παράλληλα την περίοδο εκείνη ξέσπασε μια ενδοπαλατιανή σύγκρουση μεταξύ των φιλοπόλεμων υπουργών, υπό τον Τουραχάν Μπέη και των διαλακτικών ειρηνόφιλων, υπό τον πανίσχυρο Μέγα Βεζύρη Χαλίλ Τσανταρλί Πασά.
Τελικά ο Χαλίλ Τσανταρλί θα καταφέρει να προκαλέσει εξέγερση των γενιτσάρων στην Αδριανούπολη το 1446 κατά του νεαρού Σουλτάνου και της πολιτικής του, που βρισκόταν υπό την επιρροή των φιλοπολέμων, και να τον αναγκάσει να παραιτηθεί ζητώντας την επιστροφή του Μουράτ.
Μάλιστα , ο Χαλίλ ήταν αυτός που σύστησε στον πατέρα του, τον σουλτάνο Μουράτ, να τον εξορίσει στη Μαγνησία της Σίπυλου (Γουσταύου Σλουμπερζέ κεφάλαιο στ’ σελίδα 265 «Κ. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΩΣΙΣ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ» εκδόσεις Βεργίνα 1997.)

Από εκείνη την περίοδο Χαλίλ ήταν ιδιαίτερα ισχυρός και πάρα πολλύ σεβαστός ως έμπιστος φίλος του σουλτάνου Μουράτ και ο πρεσβύτερος ηγετικός πολιτικός του βασιλείου.
Ο σουλτάνος δεν μπορούσε να τον απομακρύνει μέχρις ότου η Κωνσταντινούπολη καταλήξει με βεβαιότητα στα χέρια του.
Θα ήταν πολύ επικίνδυνο να αποξενώσει τις παλιές τουρκικές οικογένειες που τον θεωρούσαν ηγέτη τους. Αλλά οι συμβουλές του είχαν αποδειχθεί λανθασμένες. Πρώτα είχε προσπαθήσει να αποτρέψει και στη συνέχεια να λύσει την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Κατά πόσο φοβόταν ειλικρινά ότι η επιχείρηση θα αποτύγχανε ή θα ενέπλεκε τους Τούρκους σε ένα μεγάλο πόλεμο εναντίον των Δυτικών δυνάμεων, η κατά πόσο, όπως έλεγαν οι εχθροί του, τον δωροδοκούσε εκτεταμένα οι Έλληνες, με τους οποίους ήταν γνωστό ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις δεν μπορούμε πια να το ξέρουμε.

Είναι πολύ πιθανό ότι αν και ειλικρινά αφοσιωμένος στην ευημερία των συμπατριωτών του, ο Χαλίλ μισθοδοτούταν ταυτόχρονα και από τους Έλληνες. Είχε όμως κάνει εσφαλμένους υπολογισμούς και τιμωρήθηκε γι αυτό. Μαζί του έπεσαν και γιατί οι υπουργοί του είχαν επιβιώσει από την περίοδο του Μουράτ, εκτός από τον Ισάκ πασά, αλλά κι εκείνος είχε μετατεθεί στην Ανατολία.
Ο Ασίκ πάσα Ζαντέ λέει ότι ο Μέγας Δούκας Νοταράς, του έστειλε δώρα (χρήματα) κρυμμένα μέσα σε ένα ψάρι.πηγή

πηγή: (1) “Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης.” STENEN RUNCIMAN (Σελίδες 100, 119-23, 151, 183, 197, 224-5, 249-50, 278, 281.)

Συνεχίζεται...

Για να δούμε αγαπητή kapodistria πόσο ειλικρινή διάθεση έχεις.

Και μιας και μιλάς για λογική σκέψου ότι οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του Νοταρά έπεσαν μαχόμενοι!!

Parthen h Rwmania

quote:

---

kapodistria:
Θα σας;!!!
Ισχυρίζεσαι δηλαδή πώς είναι δυνατόν να αμφισβητήσεις
κάτι από αυτά που πιό πάνω σου ανέφερα;!!!
Ήμαρτον,τι άλλο θα ακούσουμε!!!

Και εν πάση περιπτώσει τι πρεμούρα και αυτή
να θέλεις να υπερασπιστείς έναν ...ΠΡΟΔΟΤΗ!!!

---

Το πιό σωστό είναι: "εσύ έχεις συμπληρώσει το άρθρο;"

Γιατί αυτά που έχω παραθέσει μένουν εκεί
να καμαρώνουν στην αρχή της σελίδας!

Πές μας την επεξεργασία εσύ την έκανες βρέ παμπόνηρε;;;!!!

Γιατί τρεχαγυρευε όταν δεν έχεις να πείς
κάτι ουσιαστικό πρέπει να βγαίνεις και να
πετάς κοτσάνα;;;!!!

Λοιπόν πήγαινε στην σελίδα αυτή:

Λουκάς Νοταράς
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Και αν βρείς να έχει ανερεθεί,έστω και μια αράδα
από αυτά που έχω παραθέσει,τότε έλα να μου πείς
τα παραπάνω που τόσο απερίσκεπτα λες...
Έστω και μια αράδα!!!

Και η επεξεργασία που έχει γίνει είναι μεταγενέστερη και
ώ του θαύματος σημερινή!!!
Δηλαδή ο ευρωπαίος σήμερα ξύπνησε το πρωϊ και
του ήρθε επιφοίτηση αγίου πνεύματος και λέει
για να πάω να δώ για τον Λουκά Νοταρά,τι λέει η βικιπαίδεια;
Μετά από ένα μήνα σχεδόν!!!

Ε, με συγχωρείς αλλά είναι ηλίου φαεινότερον
ποιός επεξεργάστηκε την συνέχεια του άρθρου περί Νοταρά
στο βικιπαίδεια!!!