quote:

---

Ξερω τα βασικά δογματα των μεγάλων θρησκειών και αυτά σίγουρα είναι πολύ μακρυα από την αληθεια του Χριστιανισμου.....

---

quote:

---

quote:

---

Ξερω τα βασικά δογματα των μεγάλων θρησκειών και αυτά σίγουρα είναι πολύ μακρυα από την αληθεια του Χριστιανισμου.....

---

Ο Κρίσνα έκανε την εμφάνισή του πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν το Χριστό (σύμφωνα με κάποιους ερευνητές τα ονόματα «Κρίσνα»-«Χριστός» έχουν κοινή ρίζα), ...

---

quote:

---

Ο Κρίσνα τα έκανε αυτά ή ο Χριστός;;;

---

Edited by - panpam on 24/06/2014 15:01:46

Αν υπάρχουν επιφανειακές ομοιότητες με πράξεις άλλων προσώπων τότε θα είναι σύμπτωση, αφού στις θρησκείες πολλά πράγματα είναι κοινά.

Είναι όμως η ουσία ίδια; Διδάσκουν τα ινδουϊστικά κείμενα πως αναστήθηκε ο Κρίσνα με τέλειο άφθαρτο σώμα και υπόσχεται ανακαίνιση της κτίσης; Λένε πως ο κόσμος είναι γραμμικός αντί κυκλικός;

quote:

---

Το πρόσωπο Ιησούς Χριστός στηρίζεται αποκλειστικά στην Παλαιά Διαθήκη. Εκεί υπάρχει η προσμονή του Μεσσία και οι δεκάδες προφητείες για τον Ιησού. Οι πιστοί της Καινής Διαθήκης δεν χρειαζόταν να ξέρουν τίποτε άλλο παρά την αρχαία Παλαιά Διαθήκη για να αναγνωρίσουν τον Ιησού.

Αν υπάρχουν επιφανειακές ομοιότητες με πράξεις άλλων προσώπων τότε θα είναι σύμπτωση, αφού στις θρησκείες πολλά πράγματα είναι κοινά.,,,

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

http://falsefaith.blogspot.gr/2009/12/2.html

Στη γειτονική Φρυγία ήταν δημοφιλής η λατρεία του θεού Άττι, η οποία ξεκίνησε περίπου το 1400 π.Χ. και διαδόθηκε αργότερα στη Ρώμη. Η γέννησή του έλαβε χώρα επίσης στις 25 Δεκεμβρίου, ενώ μητέρα του ήταν η παρθένα Κυβέλη. Ο Άττις ήταν ακόμα μια θεότητα συνδεδεμένη με τον κύκλο ζωής και θανάτου. Ο θάνατός του είναι εξίσου σημαντικός, αν όχι περισσότερο από αυτόν του προηγούμενου συναδέλφου του. Πέθανε σταυρωμένος πάνω σε ένα δέντρο, θάφτηκε σε τάφο σκεπασμένο με μια πέτρα και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, κάτι που αναπαριστούσαν οι οπαδοί του κάθε χρόνο στις 22 Μαρτίου. Στη συγκεκριμένη τελετή έφερναν στο ναό της Κυβέλης ένα ομοίωμα του Άττι δεμένο σε ένα δέντρο και θρηνούσαν για το χαμό του μέχρι την 25η Μαρτίου, μέρα της ανάστασής του. Ο επίπονος θάνατος του Άττι είχε σκοπό να λυτρώσει την ανθρωπότητα και να φέρει τη σωτηρία. Η λατρεία του είχε επίσης πολλά κοινά με τη μεταγενέστερη χριστιανική, καθώς συμπεριελάμβανε ένα είδος «θείας ευχαριστίας» από ψωμί και κρασί, από τα οποία το ψωμί συμβόλιζε το σώμα του και το κρασί το αίμα του. Ακόμα, οι πιστοί του βαπτίζονταν, όχι όμως σε νερό, αλλά στο αίμα ενός σφαγμένου ταύρου, τελετή που υπήρχε και στη λατρεία του Μίθρα. Ο Άττις ήταν γνωστός μεταξύ άλλων ως «σωτήρας», «μονογενής υιός», «καλός ποιμένας».

It is described in the ancient Vedic texts how Krishna appeared in the mind of Vasudeva, Krishna’s father, and was then transferred into the heart of His mother, Devaki. During Krishna’s birth, the bright star Rohini was high in the sky, and the king at the time, Kamsa, actually ordered the killing of all the infants in an attempt to kill Krishna, similar to the way Herod was supposed to have done as described in the gospel of Matthew.

And just as a multitude appeared among the shepherds in the hills praising God at the time of Jesus’ birth, there were also many demigods who came and danced and sang about the glories of Krishna when He was ready to appear in this world. Krishna was born in a cave-like dungeon, while Jesus was also born in a cave, although some say a manger in a barn. Rays of light illuminated the area after they had taken birth. While newly born, they both spoke of why they had come to this world. And as wise men were supposed to have presented Jesus with frankincense and myrrh, baby Krishna was also presented with gifts that included sandalwood and perfumes.

At the time when Krishna left this planet, His foot was pierced with an arrow, while Jesus’ side was pierced with a spear. There was a darkness that descended when Jesus is said to have been crucified, just as there was a darkness and many calamities taking place when Krishna left this world. And as there is a description of many ominous signs that are to signify the second coming of Christ, there are even more symptoms of the terrible age of Kali that we are going through that indicates the time before the coming of Krishna’s next incarnation as Kalki. Many of these I have included in my book, The Vedic Prophecies. There are many other parallels that we could refer to that are disclosed in the Vedas, which were written many hundreds of years before the Bible.

Jesus preached in a way that can also be compared to the sayings of Krishna. For example, in Bhagavad-gita (7.6-7) Krishna said, “I am the cause of the whole universe, through Me it is created and dissolved, all things are dependant on Me as pearls are strung on a thread.” Jesus said, “Of Him and through Him, and unto Him, are all things. All things were made by Him; and without Him was not anything made that was made.” (John 1.3) Krishna had said (Bg.4.7), “For the establishment of righteousness I am born from time to time.” This compares to Jesus in John 18:37, wherein he says, “Thou sayest that I am a king. To this end was I born, and for this cause came I into the world, that I should bear witness unto the truth. Every one that is of the truth heareth my voice.” These and many other comparisons can be made. Nonetheless, the fact is that the history of Krishna is thousands of years older than that of Jesus.

In this way, practically speaking, what we find in the Bible regarding Jesus’ birth is a description of the appearance of Lord Krishna, but only the names have been changed. Of course, there are different theories about how this happened. One theory is that when the Christians went to India, they found out that this story was there in the Bhagavat-Purana; so, they immediately had to change the date of when the Bhagavat-Purana was supposed to have been written. So now the historians generally say that it was written about 1400 years ago. Otherwise, how could they explain the story of Krishna’s birth being so similar to the story of Christ’s birth? They thought that the Vedic pundits must have heard about the story of Jesus and adapted the story to their own incarnation, as if the Vedic scholars would demean themselves by putting a story into their scripture that was heard from people who were considered low-born foreigners. Actually, what happened was just the opposite.

Since both the Bhagavad-gita and the Srimad-Bhagavatam contain many similar sentiments and descriptions to Christianity, numerous Christian scholars have tried to prove that the stories therein had been borrowed from the Bible. However, this has been proved to be quite the reverse. This is has been accepted by Reverend J. B. S. Carwithen, known as one of the “Brampton Lecturers,” who says, as quoted in Reverend J. P. Lundy’s Monumental Christianity (pp. 151-2), “Both the name Crishna and the general outline of his story are long anterior to the birth of our Savior [Jesus Christ]; and this we know, not on the presumed antiquity of the Hindoo records alone.

Both Arrian and Strabo assert that the God Crishna was anciently worshiped at Mathura, on the river Jumna, where he is worshiped at this day. But the emblems and attributes essential to this deity are also transplanted into the mythology of the West.”
n light of all this research, by myself and others, we can conclude with the words of T. W. Doane in his book, Bible Myths and Their Parallels in Other Religions. Therein he goes so far as to say at the beginning of Chapter Twenty-Eight, “. . . the mythological portion of the history of Jesus of Nazareth, contained in the books forming the Canon of the New Testament, is nothing more or less than a copy of the mythological histories of the Hindoo Savior Crishna, and the Buddhist Savior Buddha, with a mixture of mythology borrowed from the Persians and other nations. . .”

There is also evidence that after the crucifixion Jesus traveled through Turkey, Persia, and then India. The Russian scholar Nicolas Notovitch discovered in 1887 Buddhist documents at the Hemis monastery in Ladakh that describe the life of Issa. Issa is the Tibetan spelling while Isa is the Arabic spelling of the name Jesus, and the name commonly used in Islam. The manuscript was originally from Lhasa, translated into Tibetan from the Pali language. Jesus’ ascension into heaven may have referred to his entrance into Kashmir, an area considered by many to have been like heaven or the promised land.

Furthermore, the Bhavishya Purana, dating back to 3000 B.C. and compiled by Srila Vyasadeva, also described the future coming of Jesus and his activities. Dr. Vedavyas, a research scholar who holds a doctorate in Sanskrit, said that the Purana tells of how Jesus would visit the Himalayas and do penance to acquire spiritual maturity under the guidance of the sages and siddha-yogis of India. Dr. Vedavyas says that besides describing the future events of Kali-yuga, the Purana predicted that Jesus would be born of an unmarried woman, Kumari (Mari or Mary) Garbha Sambhava, and would first go to India when he was 13 years old and visit many Hindu and Buddhist holy places. This was his spiritual training in a time of his life of which the gospels are totally ignorant. Furthermore, the actual burial place of Jesus is believed to be in Anzimar or Khanyar, Srinagar’s old town in Kashmir, where thousands of pious pay homage to the tomb of Issa each year. There is where he settled and died sometime after the crucifixion.
At the beginning of the book of John in the New Testament, it states, “In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God.” This is actually a verbatim translation of the Vedic Sanskrit mantra: “Prajapatirvai idamagraasit, tasya vag dvitiyaa asit, vag vai paramam Brahma.”

“Just as Indian Puranas were compiled to glorify a particular aspect of the Supreme Lord as Vishnu, or of Shiva, Durga, Ganesha, etc., the Old Testament deals with ‘Yahwe,’ an aspect of the angry god Rudra. As the word ‘Rudra’ means a weeping god, the Jews for worship use weeping before the wailing wall of the ‘Dome of the Rock’ within the temple of Harmahesh Sri (called by Judaic religionists as Haram Esh Sheriff) in the old city of Jerusalem, i.e., Yadusailam. The Jews spell the name of the city as ‘Yerushalayim,’ of which the Sanskrit synonym is Yadu Ishalayam, which means the temple of the Lord of the Yadus [the descendants of Lord Krishna’s clan].

http://www.stephen-knapp.com/christianity_and_the_vedic_teachings_within_it.htm

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

– Indian religion and mythology very much possess the notions of a virgin-born hero and virgin mother, found in the very texts in which Krishna is made famous. Indeed, the writer of the Mahabharata, himself named Krishna, was said to have been virgin born! In consideration of the fact that the Mahabharata (c. 400 BCE to c. 4th cent. AD/CE) was begun several centuries before the Christian era, if the oldest strata included this tale of their purported author being named Krishna and being virgin born, then we have in this legend a Krishna with a virgin mother centuries before Christ allegedly existed.

Moreover, the subject of the story discussed below, the virgin Kunti – whose sacred name is passed down to us in the ancient and venerable word “****” – is the aunt of Krishna’s mother. Furthermore, Devaki herself is depicted as having been impregnated as an unwed – and therefore presumably virginal – teenager after eating a piece of fruit. In consideration of these factors – including the others highlighted in my writings, such as that Devaki is clearly not a real person but a mythical figure with the attributes of a dawn goddess – it is not unreasonable or unscientific to label Krishna’s mother a “virgin” as well, as many have done.

This Kunti-Surya-Karna story from the Mahabharata is recounted in the article Kunti and the Birth of the Sun God’s Child, which includes some gems such as:
One morning, finding that their stock of water is over, Kunti takes a pot and goes to fetch water. There she bathes in the lake, removing her outer clothes and wearing just her undergarments and after her bath bows to the sun covering herself in a thin shawl. The sun [Surya] is enamored by her beauty and she is struck by his arrows of rays. The rays enter her belly and Kunti conceives. The pregnancy grows instantly and soon the child comes out breaking open her skull. Kunti takes the baby and kissing him, tells him that she had no right to give birth to him since she is a virgin and now she can’’ take him to the dhooni for that will taint the holy place….

…It is the blood of such mighty emperors that runs through Kunti’s veins. And as Shoorasena’s daughter, she is Vasudeva’s sister and Krishna’s maternal aunt….
…The Bharata empire, at the end of the Mahabharata, through Kunti, goes to the Yadava blood [so named from the ancestor Yadu]….
The Mahabharata itself, in what definitely a much later interpolation, says in a chapter…that Kunti is an incarnation of the goddess Siddhi….

http://freethoughtnation.com/the-virgin-born-sun-of-god/

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

This idea, often suggested to us, is based on the statement taken from John: "I and my Father are one" (John 10:30).

This latest of Gospels, John's, was written around AD 125, and is--short of a few sentences--widely questioned by scholars because of its exaggerated claims and Christological tendencies. The idea of Jesus being God incarnate appears much earlier, beginning with Paul's letter to the Romans (written around AD 55): "Theirs are the patriarchs, and from them is traced the human ancestry of Christ, who is God over all, forever praised! Amen" (Romans 9:5).

From this the idea begins to spread and is carried throughout the centuries, even into modern times.

It is remarkable that Plinius Caecilius Secundus (AD 61-114), the Proconsul of the province of Bithynia in AD 111, in his letters to the Emperor Trajan on the Christians noticed that "it was their habit on a fixed day to assemble before daylight and recite a hymn to Christ as a God ("Carmen Christo qasi deo decere secum invincem").

This is evidence that in time the Pauline concept of Jesus as God gained enthusiastic support among the Gentile Christians, heavily opposed by Ebionite Christians and other early Christian groups, who were consequently branded as heretics.

This God-concept was further greatly elaborated by Gregory of Nyassa (AD 335), who formulated the Trinitarian doctrine of Father, Son and Holy Spirit, which then emerged as a clear, cogent answer to the Arian questioning. Finally, it found its ultimate dogmatic formulation in the so-called Athanasian Creed (c. AD 500), una substantia-tres personae ("one substance-three persons") which settled the Arian controversy once and for all.

However if we look into the Gospels themselves--at least into the synoptic Gospels of Mark, Matthew and Luke--we find no notion of Jesus as God incarnate. Rather, Mark 10:8 and Luke 18:19 say: "Why do you call me good? No one is good but God alone."

Contemporary scholars generally agree that Jesus himself never considered himself divine, God incarnate, or the second person of the Trinity. Even the Gospel of John, for all its Christological pronouncements, says: "My Father is greater than I" (John 14:28). Considering the statement: "I thank thee, O Father, Lord of heaven and earth, that you have hidden these things from the wise and prudent, and have revealed them unto babes" (Luke 10:21); babes don't have the Trinity in mind when reading the Bible.

Rather, the concept of Jesus being God evolved over time. It has nothing to do with the Jesus of history, but rather with what Christians, beginning with Paul, in time came to believe about Jesus.

Burton L. Mack suggests that rather than being the view of the Jesus movement or the people of Q, this idea reflects the mindset of a North Syrian Christ cult, an assumed departure from the Jesus movement--Paul being it's notable exponent.

From Vedic evidence it is clear that Jesus is not Krishna. One only needs to contemplate Krishna's opulence as described in the Vedic version to come to this conclusion. Here are some examples:

Nowhere in the New Testament does Jesus claim that he is omnipresent, as Krishna does:

sarvasya caham hrdi sannivisto
"I am in the heart of all beings" (Bhagavad-gita 15.15),

"Present in every atom"
andantara stha paramanu cayantara stham (Brahma Samhita 5.35),

and can be seen as such by one with perfect vision:
yo mam pasyati sarvatra sarvam ca mayi pasyati
"For one who sees Me everywhere and sees everything in Me, I am never lost, nor is he ever lost to Me" (Bhagavad-gita 6.30).

Nor does Jesus claim that he is omnipotent.

mattah parataram nanyat kincid asti dhananjaya
mayi sarvam idam protam sutre mani-gana iva
Here Krishna says: "There is no truth beyond Me. Everything rests upon Me, as pearls are strung on a thread" (Bhagavad-gita 7.7),

He is the strength of the strong:
balam balavatam caham (Bhagavad-gita 7.11),

The intelligence of the intelligent:
buddhir buddhimatam asmi (Bhagavad-gita 7.10),

And the ability in man:
tejas tejasvinam aham (Bhagavad-gita 7.10).

Nor does Jesus says he is omniscient.

vedaham samatitani vartamanani carjuna
bhavisyani ca bhutani mam tu veda na kascana
"O Arjuna, I know everything that has happened in the past, all that is happening in the present, and all things that are yet to come. I also know all living entities; but Me no one knows" (Bhagavad-gita 7.26).

bahuni me vyatitani janmani tava carjuna
tany aham veda sarvani na tvam vettha parantapa
"Many, many births both you and I have passed. I can remember all of them, but you cannot!" (Bhagavad-gita 4.5).

Further, Jesus does not proclaim himself the source of all beings.

bijam mam sarva bhutanam (Bhagavad-gita 7.10)
Krishna says that He is "the original seed"

And "the father of all":
aham bija-pradah pita (Bhagavad-gita 14.4).

Nor did Jesus teach that the creation rests on him, as Krishna teaches:

aham sarvasya prabhavo mattah sarvam pravartate
iti matva bhajante mam budha bhava-samanvitah
"I am the source of all spiritual and material worlds. Everything emanates from Me. The wise who perfectly know this engage in My devotional service and worship Me with all their hearts" (Bhagavad-gita 10.8).

etad-yonini bhutani sarvanity upadharaya
aham krtsnasya jagatah prabhavah pralayas tatha
"Of all that is material and all that is spiritual in this world, know for certain that I am both the origin and the dissolution" (Bhagavad-gita 7.6).

Jesus does not claim to be the supreme controller, but Krishna does.

isvarah paramah krsnah (Brahma Samhita 5.1),
The cause of all physical phenomena

tapamy aham aham varsam nigrhnamy utsrjami ca
"I give heat, and I withhold and send forth the rain" (Bhagavad-gita 9.19), or

"I am the cause of all causes, material and spiritual"
sarva karana karanam (Brahma Samhita 5.1).

Nor does Jesus claim to be "immortality and death personified," but

Krishna did:
amrtam caiva mrtyus ca sad asac caham arjuna

Krishna says, "Both spirit and matter are in Me":
sad asac caham arjuna (Bhagavad-gita 9.19).

Jesus does not say that material nature is under his control;

mayadhyaksena prakrtih suyate sa-caracaram (Bhagavad-gita 9.1),
That all innumerable living entities are his parts and parcels;

yena bhutany asesani draksyasy atmany atho mayi (Bhagavad-gita 4.35),
That he is the cause of all creation;

yad yad vibhutimat sattvam srimad urjitam eva va, or
tat tad evavagaccha tvam mama tejo-'msa-sambhavam
"Know that all opulent, beautiful and glorious creations spring from
but a spark of My splendor" (Bhagavad-gita 10.41).

Nor does Jesus proclaim: "What need is there, Arjuna, for all this detailed knowledge? With a single fragment of Myself I pervade and support this entire universe."

atha va bahunaitena kim jnatena tavarjuna
vistabhyaham idam krtsnam ekamsena sthito jagat (Bhagavad-gita 10.42).

However, all this does not mean that Jesus is an ordinary being who ascended to perfection. It is quite clear from what scholars tell us that neither Jesus nor his original followers in Galilee or later Jerusalem, i.e. the members of the Jesus movement, considered Jesus "the Word made flesh living among us," God incarnate, the second person of the Trinity, the son of man who will be coming to us in the future on the clouds ("For as the lightning comes from the east and flashes as far as the west, so will be the coming of the Son of Man") (Matthew 24:27).

Jesus as a perfect being, an empowered shaktyavesa avatara, an eternally perfect soul , descends, endowed with divine power, to save the fallen souls in this material world.

Such a body is not subject to the same laws governing us poor fellows. A person on that level is endowed with eight mystic opulences, some of them demonstrated in the Gospels:

anima siddhi-one can go through walls or closed doors (John 20:19,26),
laghima siddhi-one can walk on water (Matthew 14.25),
prapti siddhi-one can bring into three dimensional space and from a higher plane, things, like food, as when Jesus fed thousands (Matt.15:38, 16:10; Mark 8:9, 8:20),
isitva siddhi-to appear and disappear at will: "then their eyes were opened, and they recognized him; and he vanished from their sight" (Luke 4:29:30, 24:31).

As for a liberated soul like Jesus (jivan mukta), free from the inebriety of the material laws, it is stated:

iha yasya harer dasye karmana manasa gira
nikhilasv apy avasthasu jivan-muktah sa ucyate (Bhakti-rasamita-sindhu 1.2.187).
"A person acting in Krishna consciousness (or, in other words, in the service of Krishna) with his body, mind, intelligence and words is a liberated person even within the material world, even if engaged in so-called material activities."

Srila Prabhupada explains: "[such a devotee] has no false ego, for he does not believe that he is this material body, or that he possesses the body. He knows that he is not this body and that this body does not belong to him. He himself belongs to Krishna, and the body too belongs to Krishna. When he applies everything produced of the body, mind, intelligence, words, life, wealth, etc.--whatever he may have within his possession--to Krishna's service, he is at once dovetailed with Krishna. He is one with Krishna and is devoid of the false ego that leads one to believe that he is the body, etc. This is the perfect stage of Krishna consciousness" (Bhagavad-gita 5.11 purport).

"Such a devotee of the Lord can withstand all onslaughts of material nature, and therefore he is known as gosvami. Only such gosvamis can penetrate the mysteries of the Lord's transcendental loving relationships" (Srimad Bhagavatam 3.4.31 purport).

Such a person is on the platform called vasudeva or suddha sattva, beyond material nature, one with Krishna, not in personality but in interest, in service and love, "in this world, but not of it."

mam ca yo 'vyabhicarena bhakti-yogena sevate
sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate
"One who always engages in the spiritual activities of unalloyed devotional service at once transcends the modes of material nature and reaches the platform of Brahman (the transcendental platform)" (Bhagavad-gita 14.26).

The inconceivable state of consciousness of a liberated soul, jivan muktah, a person on the vasudeva platform, absorbed in God is described as such in Bhagavad-gita:
naiva kincit karomiti yukto manyeta tattva-vit
pasyan srnvan sprsan jighrann asnan gacchan svapan svasan
pralapan visrjan grhnann unmisan nimisann api
indriyanindriyarthesu vartanta iti dharayan

"A person in the divine consciousness, although engaged in seeing, hearing, touching, smelling, eating, moving about, sleeping and breathing, always knows within himself that he actually does nothing at all. Because while speaking, evacuating, receiving, or opening or closing his eyes, he always knows that only the material senses are engaged with their objects and that he is aloof from them" (Bhagavad-gita 5.8-9).

Such devotees see in their heart of hearts in ecstatic vision--premanjana-cchurita-bhakti-vilocanena santah sadaiva hrdayesu vilokayanti-with eyes tinged with the salve of love syamasundaram acintya-guna-svarupam--the inconceivable transcendental form of Syamasundara, Krishna, at every moment.

Such a person on the platform of prasannatma-ecstasy--sees God everywhere:
yo mam pasyati sarvatra sarvam ca mayi pasyati
tasyaham na pranasyami sa ca me na pranasyati

"For one who sees Me everywhere and sees everything in Me, I am never lost, nor is he ever lost to Me" (Bhagavad-gita 6.30).

He is on the brahma bhuta platform, a liberated soul:
brahma-bhutah prasannatma na socati na kanksati
samah sarvesu bhutesu mad-bhaktim labhate param,

Free from lamentation-- na socati--even when facing intense tribulations like crucifixion: "Daughters of Jerusalem, weep not for me, but weep for yourselves, and for your children" (Luke 23:28).
He has nothing left to desire-- na kanksati.
He the friend of all beings-- samah sarvesu bhutesu.
And his absorption in his pure devotional service to God is complete and perfect-- mad-bhaktim labhate param (Bhagavad-gita 18.54).

Being with Krishna (in Krishna consciousness), he is not afraid under any conditions:
narayana-parah sarve na kutascana bibhyati
svargapavarga-narakesv api tulyartha-darsinah

"Devotees solely engaged in the devotional service of the Supreme Personality of Godhead, Narayana, never fear any condition of life. For them the heavenly planets, liberation and the hellish planets are all the same, for such devotees are interested only in the service of the Lord" (Srimad Bhagavatam 6.17.28).

Nor are they subject to the law of karma or the laws of nature like ordinary human beings:
mahatmanas tu mam partha daivim prakrtim asritah
bhajanty ananya-manaso jnatva bhutadim avyayam

"O son of Prtha, those who are not deluded, the great souls, are under the protection of the divine nature. They are fully engaged in devotional service because they know Me as the Supreme Personality of Godhead, original and inexhaustible" (Bhagavad-gita 9.13).

Nor can they be killed, under ordinary circumstances:

kaunteya pratijanihi na me bhaktah pranasyati
"O son of Kunti, declare it boldly that My devotee never perishes" (Bhagavad-gita 9.31).
There is ample evidence from scriptures that perfect souls like Prahlada Maharaja survived all kinds of tortures and atrocities by his demonic father, such as being thrown into the dens of lions, into pits of snakes and thrown from the tops of mountains.
Even Bhisma, being pierced by a thousand arrows, was beyond the laws of nature and could not be killed, but left his body out of his own will, only after Sri Krishna arrived.

http://www.omjesus.net/en/03one.htm

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

quote:

---

Επαναλαμβάνεις κατεβατά από λινκ - ενώ ένα πράγμα αρκεί: ένα αρχαίο ινδικό κείμενο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς. Αλλά δεν υπάρχει. Γι'αυτό είπα ψέματα και φαντασιώσεις που επινόησαν κάποιοι τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Ούτε τα 33 χρόνια ισχύουν -

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

---

quote:

---

Επαναλαμβάνεις κατεβατά από λινκ - ενώ ένα πράγμα αρκεί: ένα αρχαίο ινδικό κείμενο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς. Αλλά δεν υπάρχει. Γι'αυτό είπα ψέματα και φαντασιώσεις που επινόησαν κάποιοι τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Ούτε τα 33 χρόνια ισχύουν -

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

---

Ότι ο Χριστός και ο Κρίσνα ήταν ίδιοι, μετενσάρκωση...

Ότι οι Εβραίοι πήρανε την βίβλο από του Ινδούς;

Άρα και ο Χριστός ήταν άλλος ένας διαβασμένος άνθρωπος, ή μετενσαρκωμένος;

Στους Θεούς Ελοχίμ;

Και ποιοι αλήθεια είναι αυτοί;

Γιατί όσον αφορά τον Θεό ξέρουμε ότι ο άνθρωπος, το είδος δηλαδή έχει δύο πατέρες, ο ένας φύσηξε μέσα μας και μας έδωσε πνοή άρα το σάλιο του και το dna του και ο άλλος είναι ο βιολογικός, άρα όλοι αδέλφια δεν ήμαστε;

Γιατί ο Θεός είναι πατέρας όλων μας και αυτό βέβαια αφορά και την τριαδικότητα ίσως που αναφέρεις, γιατί τελικά ο Χριστός δεν ήταν άλλο ένα παιδί του αλλά ο νέος Αδάμ για εμένα και ο υιός του...

Και αυτή την φορά και βιολογικός και πνευματικός πατέρας, όλα αυτά βέβαια με την υλοποίηση του Αγίου Πνεύματος, που για εμένα το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή του Θεού, άρα και του Χριστού και μας ενώνει..

Εσύ πως το αισθάνεσαι;

Ναι γιατί το Μπαγκναβά γκίτα μιλάει για μετενσάρκωση και όχι βέβαια για την χρυσή ολοκληρωμένη ψυχή του Χριστού και για το παιδί του Θεού, πλέον με την τριαδικότητα της ψυχής και του σώματος όπως αναφέρω ποιο πάνω.

Μιλάει για μετενσαρκωμένο Θεό....

Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας θεός. Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε: Θα γεννήσεις Εμένα !

- Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.
- Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.

Πράγματι ο Απολλώνιος, είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα, να ελέγχει όλες τις καταστάσεις και να διαφεύγει από κάθε κίνδυνο που συναντούσε.

Η μητέρα του Απολλώνιου, λίγο πριν τον γεννήσει πήγε σ' ένα λιβάδι για να μαζέψει λουλούδια. Εκεί νύσταξε και κοιμήθηκε, ενώ ένα σμήνος λευκών κύκνων την περικύκλωσε με σηκωμένα τα φτερά προς τον ουρανό, κάτω από τον ήχο ενός μελωδικού παιάνα. Καθώς ξυπνούσε από αυτήν την εξαίσια μελωδία γέννησε τον θεόσταλτο Απολλώνιο, χωρίς πόνο. Ταυτόχρονα, ένας κεραυνός σταλμένος από τον Δία έπεσε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει.
Μια προσεκτική μελέτη των αναφορών για τον Απολλώνιο αποκαλύπτει ότι ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος εκδήλωνε πολύ φυσικά με απλό και αποτελεσματικό τρόπο τις υπαρανθρώπινες δυνάμεις του. Θεράπευσε πάρα πολλούς ανθρώπους από ανίατες ασθένειες, εμφανιζόταν σε πολλά και διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, έκανε προγνώσεις για το άμεσο μέλλον που σε λίγες μέρες επαληθεύονταν, καταλάβαινε όλες τις γλώσες χωρίς ποτέ ο ίδιος να τις έχει διδαχθεί και τέλος του αποδίδονται ακόμα και αναστάσεις νεκρών.

Τα "θαύματα" που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων ; Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΚΟΡΗΣ

«Ενα από τα σημαντικότερα θαύματα του μεγάλου διδασκάλου ήταν αυτό που συνέβη στην Ρώμη, που μας το περιγράφει και αυτό με αρκετές λεπτομέρειες ο Φιλόστρατος. «Ένα από τα θαύματα του Απολλώνιου είναι και το έξης. Μία κοπέλα είχε πεθάνει, όπως φαινόταν, τον καιρό του γάμου της και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας για τον ανολοκλήρωτο γάμο. Μαζί του θρηνούσε όλη η «Ρώμη γιατί η κοπέλα καταγόταν από οικογένεια υπάτων. Ο «Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ' αυτή την συμφορά και είπε: «Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο «Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και, αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της, όπως η Άλκηστη, όταν ο Ηρακλής την ξαναέφερε στην ζωή. Οι συγγενείς ήθελαν να του δώσουν χρηματική αμοιβή εκατόν πενήντα χιλιάδες, όμως τους είπε να κρατήσουν τα χρήματα για την προίκα της νέας» (ΧLV).

.

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

Ο Εμπεδοκλής ήταν ένας από αυτούς και έζησε μάλιστα στο μεταίχμιο του περάσματος από τα Μυστήρια στις φιλοσοφικές σχολές, αφήνοντας μας ένα μέρος της γνώσης του, μέσα από τους λίγους σωσμένους εξάμετρους επικούς στίχους του, που χαρακτηρίζονται από μία τεράστια δυναμική σε σκέψεις και αναλύσεις.

Για την προέλευση του, λέει:

"...σας χαιρετώ, εγώ ανάμεσα σας περπατώ, θεός αθάνατος, όχι θνητός, όπως αρμόζει απ' όλους τιμημένος, στεφανωμένος με ταινίες και στέφανα ολάνθιστα..." (Καθαρμοί, 112)

Ειχε την ικανότητα να ελέγχει τα στοιχεία της φύσης, να ανασταίνει νεκρούς, να παύει λοιμούς και να κατορθώνει θαύματα με μυστικές τελετουργίες,

Ο ποιητής Κωστής Παλαμάς αναφέρει γι’ αυτόν ότι
εμφανιζόταν παντού και ασκούσε την περίφημη χάρη του, δραστήριος πολιτικός, τολμηρός φιλόσοφος, χρυσόστομος ρήτορας, μεγαλεπήβολος μηχανικός, πανεπίστημων ερευνητής, γιατρός, θεόσοφος, μάγος, κύριος όλων των ειδών του λόγου, ευρετής της ρητορικής, όπως τον αποκαλεί ο Αριστοτέλης, ραψωδός, υμνωδός, όπως ο ίδιος αποκαλεί τους ποιητές, ιερέας, προφήτης. Τονίζει ότι κατευνάζει και διεγείρει τους ανέμους, ότι θεραπεύει τις ασθένειες και τα γηρατειά, ότι επαναφέρει νεκρούς στη ζωή, και ότι όλοι τον τιμούν ως θεός. Κάθε φορά που μπαίνει στις πόλεις οι άνθρωποι τον περιστοιχίζουν και ζητούν τη βοήθειά του, του ζητούν να θεραπεύσει κάθε είδους ασθένεια και τον προκαλούν για προφητείες.

Διογενης Λαέρτιος Βίος Εμπεδοκλέους

Ο Ηρακλείδης πιστοποιεί την περίπτωση γυναίκας της οποίας ο Εμπεδοκλής συντηρούσε το σώμα της επί τριάντα ημέρας ενώ αυτή ήταν νεκρή (άπνουν και άσφυκτον δηλαδη χωρίς πνοή και σφυγμό)

τὴν γοῦν ἄπνουν ὁ Ἡρακλείδης (Wehrli vii, fg. 77) φησὶ τοιοῦτόν
τι εἶναι, ὡς τριάκοντα ἡμέρας συντηρεῖν ἄπνουν καὶ ἄσφυκτον τὸ
σῶμα· ὅθεν εἶπεν αὐτὸν καὶ ἰητρὸν καὶ μάντιν, λαμβάνων ἅμα καὶ
ἀπὸ τούτων τῶν στίχων (DK 31 B 112)·

Διογενης Λαέρτιος Βίος Εμπεδοκλέους

Ο Ερμιππος ββεβαιώνει ότι ο Εμπεδοκλής θεραπευσε μια γυναίκα από τον Ακράγαντα ονόματι Πανθεία ,την οποία οι ιατροί της την θεωρούσαν νεκρή

Ἕρμιππος δέ φησι Πάνθειάν τινα Ἀκραγαντίνην ἀπηλπισμένην ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπεῦσαι αὐτὸν καὶ διὰ τοῦτο τὴν θυσίαν ἐπιτελεῖν·

Διογενης Λαέρτιος Βίος Εμπεδοκλέους

Ο Ηρακλείδης διηγείται ότι ο Εμπεδοκλής έγινε διάσημος όταν εθεράπευσε μια γυναίκα η οποία ήταν νεκρή

Ἡρακλείδης μὲν γὰρ τὰ περὶ τῆς ἄπνου διηγησάμενος, ὡς ἐδοξάσθη Ἐμπεδοκλῆς ἀποστείλας τὴν νεκρὰν ἄνθρωπον ζῶσαν

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

quote:

---

Χριστιανός Ορθόδοξος
Βρήκα την πηγη που το πήρε ο Σεραπις:

http://falsefaith.blogspot.gr/2009/12/2.html

---

*

quote:

---

panpam
Επαναλαμβάνεις κατεβατά από λινκ - ενώ ένα πράγμα αρκεί: ένα αρχαίο ινδικό κείμενο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς. Αλλά δεν υπάρχει. Γι'αυτό είπα ψέματα και φαντασιώσεις που επινόησαν κάποιοι τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Ούτε τα 33 χρόνια ισχύουν -

---

1ον Ο Στράβων το βιβλίο του "Γεωγραφικών Ιε'" που αναφέρεται στην Ινδία, και μπορεις να το διαβάσης on line εδώ, δεν το έγραψε πριν 100 χρόνια.
2ον Αν σου προσκομίσει το αρχαίο ινδικό κείμενο, είσαι εις θέσιν να το διαβάσης???

*

quote:

---

quote:

---

panpam
Επαναλαμβάνεις κατεβατά από λινκ - ενώ ένα πράγμα αρκεί: ένα αρχαίο ινδικό κείμενο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς. Αλλά δεν υπάρχει. Γι'αυτό είπα ψέματα και φαντασιώσεις που επινόησαν κάποιοι τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Ούτε τα 33 χρόνια ισχύουν -

---

1ον Ο Στράβων το βιβλίο του "Γεωγραφικών Ιε'" που αναφέρεται στην Ινδία, και μπορεις να το διαβάσης on line εδώ, δεν το έγραψε πριν 100 χρόνια.
2ον Αν σου προσκομίσει το αρχαίο ινδικό κείμενο, είσαι εις θέσιν να το διαβάσης???

*

---

Ισως το παραπάνω κείμενο διαφωτίσει λίγο περισσότερο το φίλο μας

.

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

Αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι, για την γνώση δηλαδή και να πειστούμε, είναι ότι ψάχνουμε για τον πρώτο πολιτισμό, όπου ο Βασιλιάς του είναι ο Ουρανός, άρα βλέπουμε και στην Ελληνική μυθολογία μιλάνε για αυτά τα γένη, τα πέντε Ησιόδεια γένη των ανθρώπων...

Το πρώτο το χρυσό, αν το δούμε σύμφωνα με αυτά που λέει ο Ησίοδος μας παραπέμπει πολύ στην παλαιά διαθήκη και πως ξεκίνησε τελικά, τι έγινε μάλλον και δημιουργήθηκε αργότερο το ασημένιο γένος...

Και μεταφέρω το απόσπασμα του χρυσού:

Πρώτο έπλασαν το χρυσό γένος των μερόπων ανθρώπων οι αθάνατοι που κατοικούνε στου Ολύμπου δώματα. Αυτοί (οι άνθρωποι) υπήρχαν τον καιρό του Κρόνου, όταν βασίλευε στον ουρανό. Ζούσαν σαν θεοί, μη έχοντας καμία έγνοια στο μυαλό τους και μακριά και έξω από κόπους και βάσανα. Ούτε υπήρχαν τα γερατειά που εμείς τα τρέμουμε, και έχοντας πάντα νεανικά τα χέρια και τα πόδια τέρπονταν με συμπόσια, μακριά από κάθε κακό. Και πέθαιναν σαν να τους έπαιρνε ο ύπνος. Και είχαν όλα τα καλά. Η ζωοδότρα γη ανάδινε μονάχη της πολύ και άφθονο καρπό. Και εκείνοι ευχαριστημένοι, ζούσαν ξεκούραστοι από τα κτήματα τους ανάμεσα σε πολλά καλά, [πλούσιοι σε πρόβατα και φίλοι των μάκαρων θεών]. Λοιπόν, από τον καιρό που σκέπασε πια η γαία αυτό το γένος, τούτοι έγινα με την θέληση του μεγάλου Διός Δαίμονες, εσθλοί, επιχθόνιοι, φύλακες των θνητών ανθρώπων [και τούτοι παρακολουθούν τις δίκες και τα εγκλήματα, αεροντυμένοι περιέρχονται επί Αίαν], και χαρίζουνε πλούτη. Αυτό το βασιλικό προνόμιο πήρανε.

Μετά ψάχνοντας για του Πλατωνικούς, μεταφέρω ένα κείμενο:

Ορισμένοι Πλατωνικοί ακολουθώντας την ίδια λογική και φιλοσοφική θέση, δηλαδή ότι οι Θεοί είναι Αγαθοί, το υπερδύναμο και μεταφυσικό κακό δεν το τοποθετούσαν στο Θείο αλλά ως λανθασμένη πνευματική λειτουργία του ανθρώπου. Με άλλα λόγια ένας Πλατωνικός θα έλεγε ότι όλοι οι Θεοί είναι αγαθοί δεν υπάρχουν Κακοδαίμονες αλλά το κακό παράγεται όσο και υπερδύναμο είναι από τον άνθρωπο. Οι Πλατωνικοί επίσης έλεγαν ότι υπάρχει πλήθος Δαιμόνων και κατοικούν στο πεδίο μεταξύ Θεών και ανθρώπων και ότι οι δεήσεις, προσευχές των ανθρώπων αναπέμπονται από του ενός στον άλλον μέχρι τους Θεούς και ομοίως οι αμοιβές κατέρχονται με όμοιο τρόπο μέχρι τους ανθρώπους. Οι Πλατωνικοί δαίμονες οδηγούν τους ανθρώπους πάντα σε αγαθές πράξεις και όχι σε κακές. Τους ζωγράφιζαν με ποικίλους τρόπους, πότε ως όφεις, πότε ως νέους ενδεδυμένους με αστερωτά ρούχα, σαν να έχουν αστέρες και στέφανο "ανθινόν", ή από φύλλα πλατάνου, πότε ημίγυμνους πότε με πολεμικά σύμβολα, πότε με το κέρας της Αμαλθείας ως πλουτοδότηρες.

Όπου ο κάθε άνθρωπος γιόρταζε τον δαίμονα του, την ημέρα των γενεθλίων του και του πρόσφερε άνθη, θυμίαμα και οίνο...

Άρα αν κάνουμε τις συγκρίσεις, Πλατωνικών και του Ησίοδου, βλέπουμε τις διαφορές και ένα κοινό στοιχείο, ότι τα δαιμόνια είναι ανθρώπινη υπόθεση...

Αλλά για να μην μένουμε μόνο στους Έλληνες μιας που αναφέρθηκαν αποσπάσματα από τη Μπαγκαβαντγκίτα και τον Ινδουισμό, θα αναφέρω και την Θεά Κάλι, όπου ξέρουμε ότι πολέμησε τον Ρακταβίτζα, τον αρχηγό της στρατιάς των δαιμόνων, όπου μέσα στην έκσταση της, στο παραλήρημα της άρχισε να χορεύει και δεν έβλεπε τον σύζυγο της και τους Θεούς που την παρακαλούσαν να σταματήσει και τον συντρίβει και ποδοπατεί το σώμα του. Όταν αντιλαμβάνεται εν τέλει το λάθος της, αισθάνεται μεγάλη ντροπή.

Οπότε αν πάρουμε αυτές τις δύο φιλοσοφικές απόψεις και θρησκείες, ή μάλλον τρεις απόψεις, θα δούμε, ότι υπάρχουν τρία είδη δαιμόνων, οι δαίμονες από τα πέντε Ησιόδεια γένη των ανθρώπων, όπου απέτυχαν και τα πέντε, ο ίδιος ο άνθρωπος σύμφωνα με του Πλατωνικούς με τον προσωπικό του δαίμονα και οι δαίμονες των ινδουιστών, όπου είχαν αρχηγό, τον Ρακταβίτζα, τον αρχηγό της στρατιάς των δαιμόνων, οπού προκαλούσε προβλήματα στους Θεούς και των αναφέρουν ως γίγαντα...

Οπότε οι παλαιά διαθήκη δεν είναι το μόνο βιβλίο που μας μιλάει για δαίμονες, αλλά το πρώτο βιβλίο που μας εξηγεί, την πτώση του ανθρώπου και το πως έγινε αυτό, μέχρι πριν από αυτό, το γνωρίζαμε απλά σαν δαίμονα και πολλοί πολιτισμοί, προσπάθησαν να το εξηγήσουν, αλλά πως ανακάλυψαν αυτήν την ιδέα, δηλαδή τι ήταν αυτό που έβλεπαν γύρω τους και στον άνθρωπο και έδωσαν αυτή την ονομασία, όπου ιστορικά λίγο πολύ συμπίπτουν αυτά, με διαφορά βέβαια την ινδουιστική όπου είναι η πρώτη;

Άρα υπάρχουν μεγάλες διαφορές ΣΕΡΑΠΙΣ και Sesostris και εκεί έρχεται ο διαχωρισμός, οι Χριστιανοί πιστεύουμε ότι οι δαίμονες, μάλλον ο διάβολος είναι είδος υπάρχει και σου αποδεικνύει, ότι ο πρώτος άνθρωπος κρίθηκε γιατί συμμάχησε κατά κάποιο τρόπο με αυτό το είδος,
μάλλον παρασύρθηκε από αυτό το είδος, είναι το κακό που μας κυριεύει και πρέπει να το πολεμήσουμε... είναι ο άνθρωπος απέναντι στον Θεό πλέον και το είδος αυτό αν το θέσουμε έτσι...

Σου δείχνει για πρώτη φορά το πως πέφτει στο χρυσό γένος για πρώτη φορά, άρα εκεί βλέπουμε μία ομοιότητα και σου δίνει την γνώση...

17 τῷ δὲ ᾿Αδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου· 18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ. 19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ· 20 καὶ ἐκάλεσεν ᾿Αδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων.

21 Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς. 22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ ᾿Αδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.
23 καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη.

Τους δίνει το θάνατο και πρώτη φορά βάζει τον Αδάμ να δουλέψει...

Και πλέον μας δείχνει και τους Χερουβείμ:

24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Και καταλήγω, αν ανατρέξουμε στον πρώτο πολιτισμό σε όλες τις θρησκείες κτλ. Θα δούμε ότι ήταν η λατρεία του Θεού Ήλιου, όπου το σύμβολο τους ήταν ο σταυρός και η σβάστικα, πολλοί έχουμε δει αγάλματα και κυρίως στην Κρήτη και σε άλλα μέρη του ήλιου, να μοιάζουν με άνθρωπο σταυρωμένο, δηλαδή ανθρωπάκια που έχουν ανοιχτά τα χέρια τους, από τα πρώτα αγαλματίδια που έχουν βρεθεί....

ΥΙΟΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ = ΕΛΟΧΙΜ = ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΑ ΣΤΗ ΓΗ = ΠΤΩΣΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΣΤΗΝ ΥΛΗ = LUCIFER = ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ= Ο ΦΕΡΩΝ ΤΟ ΦΩς = Ο ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΑΣ ΤΟΥς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΝΟΥ

Το λατινικό λήμμα –lux/luxus σημαίνει φως . Η έννοια της λέξης Lucifer, αποδίδεται από τις λέξεις: Πυρφόρος, Φωτοδότης, κτλ. Άρα Lucifer σημαίνει κατά λέξη, αυτός που φέρει ή φέρνει το Φως. Αυτός λοιπόν που φέρει το Φως, με την έννοια της απόλυτης Γνώσης και Αληθείας, δεν μπορεί να είναι άνθρωπος, αφού αυτός είναι ατελής, αλλά ενας πανίσχυρος Θεός.

Το αλληγορικό μήνυμα πίσω από το μύθο του Προμηθέα ήταν ότι οι άνθρωποι έλαβαν τις ευλογίες του πολιτισμού ως θείο δώρο. Ο Προμηθέας συμβολίζει την αρχική φώτιση ,την πρώτη έκλαμψη του Νου , και ως έννοια το όνομα σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα "αιτιολογημένη ή λογική σκέψη" . Αυτό δεν είναι τυχαίο.Ο Προμηθέας ουσιαστικά πιστώνεται στην ελληνική μυθολογία ως το Ον που δίδαξε στους ανθρώπους πώς να είναι πραγματικοί άνθρωποι.

Τώρα, δεν είμαι ίσως ο πρώτος που θα επισημάνει τις ομοιότητες ανάμεσα στον Προμηθέα και τον λεγόμενο από την ως συνήθως αφελή ή κατά μια άλλη έννοια κάκιστη πλαστογράφο άλλων θρησκειών, χριστιανική θρησκεία, Σατανά (Lucifer). Και οι δύο ήταν εξαιρετικά ισχυρά θεϊκά όντα, ο Προμηθέας Τιτάνας και ο Εωσφόρος ένας από τους ισχυρότερους αρχαγγέλους ή Θεούς , όπως κανονικά πρέπει να ονομάζονται ."Lucifer" σημαίνει "φορέας του φωτός" ή " κομιστής του φωτός" και το όνομα αυτό παραπέμπει επίσης και στο στοιχείο του πυρός που στην ελληνική φιλοσοφία ταυτίζεται με τη φλόγα του Νου.

Τόσο ο Εωσφόρος και ο Προμηθέας από την απέραντη αγάπη τους για το ανθρώπινο γένος (καθώς πριν κάποιες αιωνιότητες και αυτοί υπήρξαν άνθρωποι) αποφάσισαν να δώσουν στον άνθρωπο την πρώτη γεύση της «γνώσης».Και τα δυο αυτά υπέρτατα όντα ,δίδαξαν στους ανθρώπους τις τέχνες και τις επιστήμες , πώς να καλλιεργούν τη γη , πώς να προστατεύονται από τα στοιχεία της φύσης , τους έδωσαν τα πρώτα συστήματα διακυβέρνησης και τους έμαθαν τις κρυμμένες αλήθειες πίσω από τους αριθμούς και τα γράμματα.

Η αλληγορία της φωτιάς του Προμηθέα είναι μια άλλη εκδοχή της εξέγερσης του Εωσφόρου, αυτού του περήφανου και ισχυρού αρχαγγέλου , ο οποίος ρίχτηκε στην άβυσσο, δηλαδή στην κόλαση της υλικής γης , για να ζήσει ως άνθρωπος μόνο και μόνο από την αγάπη του για τον άνθρωπο.

Επίσης, στον Ινδουισμό είναι οι Μανασαπούτρα ή οι «γιοι του νου», που έφεραν στην ανθρωπότητα τη φωτιά της σκέψης. Στη σκανδιναβική θεολογία υπάρχει το όνομα του θεού Λόκι - αδελφός του Οντίν - που προέρχεται από την λέξη liuhan που σημαίνει φωτίζω , αποκαλύπτω.

Στις ινδουιστικές παράδοσεις, Manu είναι ένας τίτλος που απονέμεται σε έναν προγεννήτορα του ανθρώπου - ο πρώτος άνθρωπος - ο Αδάμ της βίβλου . Manu είναι επομένως ένας γενικός όρος για τον άνθρωπο, με την έννοια του Αδαμικού ανθρώπου και σημαίνει "αυτός που εξελίχθηκε από τον πηλό». Η τρέχουσα περίοδος είναι η έβδομη περίοδος κατά την ινδουϊστική κοσμογονία ( το έβδομο μαντβαντάρα) και σε αυτή τη περίοδο κυριαρχεί ο έβδομος Manu ονομάζεται Βαϊβασβάτα Μάνου, ο γιος του Vivasvân και η σύζυγός του Samjnâ.
Ο Βαϊβασβάτα Μάνου είναι ο αντίστοιχος Νώε του ινδουϊσμού.

Σύμφωνα με τη Μαχαμπαράτα

Η Mahabharata λέει:

"Και ο Manu ήταν προικισμένος με μεγάλη σοφία και αφοσιωμένος στην αρετή. Και έγινε ο πρόγονος μιας γραμμής. Και στην γραμμή αυτή του Manu έχουν γεννηθεί όλα τα ανθρώπινα όντα, που ονομάζονται ως εκ τούτου, Manavas. Και από τον Manu κατάγονται όλοι οι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένων των Brahmanas και των Kshattriyas.

Στα Puranas της Ινδίας, αλλά και στην Μπαγκαβάτ Γκιτά και σε άλλα τμήματα της Μαχαμπαράτα, υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές στους αρχέγονους προγόνους μας που κατάγονται από τους επτά ή δέκα «δημιουργημένους από τον Νου υιούς του Μπράχμα». Αποκαλούνται με δεκάδες διαφορετικά ονόματα, αλλά είναι όλοι Manasas, ενσαρκώσεις του Νου του Μπράχμα (από το Μάνας, που σημαίνει Νους). Είναι περισσότερο γνωστοί ως Μανασαπούτρας, «Υιοί του Νου» ή ως Agnishvattas, «υιοί του Agni του Θεού του πυρός » ή Barhishads, ή πάλι απλά αναφέρονται ως Pitris, «πατέρες» - ηλιακοί και σεληνιακοί Θεοί που προίκισαν τον άνθρωπο με Νου και ζωτικότητα , ενώ μεχρι τότε ήταν ακόμη ανους κι έτσι τώρα μπορούσε να εξελιχθεί περαιτέρω με συνειδητή πρόθεση.

Η αφύπνιση του νου σε μια ολόκληρη φυλή προφανώς δεν επιτυγχάνεται με μια απλή ηρωική πράξη. Πρέπει να είχαν μεσολαβήσει εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και αρκετά εκατομμύρια χρόνια για να επιτευχθεί η περαιτέρω συνειδητή νοητική εξέλιξη, για την βρεφική ανθρωπότητα εκείνης της πανάρχαιας περιόδου. Ούτε η έλευση των Θεών κομιστών του φωτός-Νου αποτελεί αποκλειστικά και μόνο μια πράξη συμπόνιας. Ηταν επίσης μια καρμική εξέλιξη λόγω των στενών δεσμών της ανθρωπότητας εκείνης με κόσμους από προηγούμενους κύκλους εξέλιξης, όπως υποδεικνύουν τα Puranas.

Επιπλέον, λόγω της απόκτησης αυτής της νέας και πανίσχυρης εξουσίας από την βρεφική ακόμη ανθρωπότητα ,απείθαρχη ακόμη στη χρήση της γνώσης, ήταν απαραίτητο να υπάρχουν οδηγοί και μέντορες, Θεοί που θα της δείξουν τον τρόπο. Έτσι, αυτά τα ανώτερα όντα παρέμειναν, δίδαξαν και ενέπνευσαν την προώθηση της γνώσης καθώς και της πνευματικής έρευνας, εντυπώνοντας βαθιά μέσα στη φυλετική μνήμη αλήθειες και απόκρυφες γνώσεις για τον άνθρωπο και για τον κόσμο, για να χρησιμεύσουν ως ένα εσωτερικό φυλαχτό για τους επακόλουθους κύκλους. Την ίδια στιγμή, μετέδωσαν πρακτικές δεξιότητες στην πλοήγηση, αστρονομία, μεταλλουργία, και την κτηνοτροφία, στις θεραπείες με βότανα και στην εγκαθίδρυση ενός συστήματος υγιεινής και καθαριότητας. Επίσης μετέδωσαν και την αγάπη για την ομορφιά μέσα από τις τέχνες.

ΥΓ Οπως διαπιστώνουμε συνεχώς , με κάθε νεα ανάρτηση μου , η χριστιανική θρησκεία είναι απλώς μια κακέκτυπη αντιγραφή παλαιότερων δογματων , που οι χριστιανοί πατέρες τα έβαλαν στο μίξερ και εβγαλαν ενα τέρας πλαστογραφιας.

.

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

quote:

---

quote:

---

panpam
Επαναλαμβάνεις κατεβατά από λινκ - ενώ ένα πράγμα αρκεί: ένα αρχαίο ινδικό κείμενο που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς. Αλλά δεν υπάρχει. Γι'αυτό είπα ψέματα και φαντασιώσεις που επινόησαν κάποιοι τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Ούτε τα 33 χρόνια ισχύουν -

---

1ον Ο Στράβων το βιβλίο του "Γεωγραφικών Ιε'" που αναφέρεται στην Ινδία, και μπορεις να το διαβάσης on line εδώ, δεν το έγραψε πριν 100 χρόνια.
2ον Αν σου προσκομίσει το αρχαίο ινδικό κείμενο, είσαι εις θέσιν να το διαβάσης???

*

---

Η Καινή Διαθήκη διδάσκει την Σταύρωση, την Ανάσταση, το Τέλος του Κόσμου, την ανακαίνιση της Κτίσης, τη Δευτέρα Παρουσία, την Κρίση. Έχει διαφορετικά δόγματα και βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη.

Επιφανειακά οι θρησκείες μοιάζουν αλλά διαφέρουν σε αυτό που διδάσκουν. Η μόνη θρησκεία που μπορώ να φανταστώ ότι είναι κοντύτερα στις ιδέες του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού είναι ο Ζωροαστρισμός.

Έχει βγει ένα βιβλίο που λέγεται η "αιγυπτιακή καταγωγή της Αποκάλυψης" αλλά το μόνο που αποδεικνύει ο συγγραφέας είναι επιφανειακές ομοιότητες και αυτές όχι παντού. Αυτός βέβαια χοντραίνει το πράγμα μιλώντας για ιερογλυφικά από τα οποία εμπνεύστηκε ο Ιωάννης την Αποκάλυψη.

Εγώ πιστεύω μόνο σε επιφανειακές ομοιότητες, για παράδειγμα ο Ιησούς/το σφαγμένο Αρνί που παίρνει το βιβλίο μπορεί να παρομοιαστεί με τον Θωθ τον γραφέα των Θεών. Αλλά τί να πει αυτό; Και με τον Ερμή μοιάζουν, και με τον Νεβώ κτλ κτλ

Οι θρησκείες έχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά διδάσκουν και διαφορετικά πράγματα για την προέλευση και το μέλλον του κόσμου. Το θέμα δεν είναι κάποιος εγωϊσμός, ότι θεωρούμε δηλαδή τον Ιησού ως τον μόνο Σωτήρα και αγνοούμε τους άλλους, το θέμα είναι πως η ουσία του δόγματος διαφέρει. Άλλα διδάσκει η Καινή Διαθήκη, άλλα η Μπαγκαβάτ Γκίτα.

Ακόμη και αν δεχτούμε πως οι Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί δανείζονται σπάνια έννοιες και εικόνες από άλλες θρησκείες, τότε τις προσαρμόζουνε στην δικιά τους θρησκεία. Δεν είναι κλοπή, είναι τρόπος έκφρασης.

Και εσύ έχεις μια πίστη, πιστεύεις σε συγκεκριμένα δόγματα. Είναι η μόνη αλήθεια για σένα, που θεωρείς ότι βρίσκεται διάσπαρτη σε όλες τις θρησκείες.

Πιστεύεις στην μετενσάρκωση και όχι στην ανάσταση, στην εξέλιξη και όχι στην δημιουγία, πιστεύεις πως ο κόσμος της ύλης είναι κακός και μόνο του πνεύματος ο καλός, στο νόμο του Κάρμα και όχι στην Τελική Κρίση, πιστεύεις ο Εωσφόρος είναι ο καλός και όχι κακός κτλ κτλ

Έχεις μια μοναδική κοσμοθεωρία. Το θεωρείς εγωϊσμό να έχουν οι Χριστιανοί διαφορετική κοσμοθεωρία από εσένα;

quote:

---

Δεν είναι εγωϊσμός να πιστεύεις πως μόνο η θρησκεία σου είναι αληθινή. Είναι η επιλογή σου.

Και εσύ έχεις μια πίστη, πιστεύεις σε συγκεκριμένα δόγματα. Είναι η μόνη αλήθεια για σένα, που θεωρείς ότι βρίσκεται διάσπαρτη σε όλες τις θρησκείες.

Πιστεύεις στην μετενσάρκωση και όχι στην ανάσταση, στην εξέλιξη και όχι στην δημιουγία, πιστεύεις πως ο κόσμος της ύλης είναι κακός και μόνο του πνεύματος ο καλός, στο νόμο του Κάρμα και όχι στην Τελική Κρίση, πιστεύεις ο Εωσφόρος είναι ο καλός και όχι κακός κτλ κτλ

Έχεις μια μοναδική κοσμοθεωρία. Το θεωρείς εγωϊσμό να έχουν οι Χριστιανοί διαφορετική κοσμοθεωρία από εσένα;

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr