quote:

---

Καλημέρα σας,
Τελικά ο εγκέφαλος είναι περίεργο πράγμα. Για πρώτη φορά είδα ξεκάθαρα αυτό που λέει ο Αίολος και οι υπόλοιποι.
Μου φαίνεται ότι ο Αίολος λέει το εξής:
Τον 2ο αι.π.Χ. έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων και το τελευταίο Ελληνικό βασίλειο. Από τότε οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι των Ρωμαίων.
Το 330 μ.Χ. με την μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνστ/πολη δεν άλλαξε τίποτα όσον αφορά την υπόδουλη κατάσταση των Ελλήνων στους Ρωμαίους.

---

Επί ρωμαϊκής κυριαρχίας δεν υπήρχε "υποδούλωση" των Ελλήνων με την έννοια της Τουρκοκρατίας (όπου οι Έλληνες-Χριστιανοί ήταν πολίτες β' κατηγορίας με εθνικό και θρησκευτικό κριτήριο). Υπήρχαν ακόμα και "ελεύθερες πόλεις" Ελληνικές εντός της Ρωμαϊκής κυριαρχίας που αφορούσε τη διοίκηση. Δεν ήταν καν "κατοχή" με τη σημερινή έννοια (πέρα από τα πρώτα χρόνια μετά την κατάλυση του τελευταίου Ελληνικού κράτους, οπότε υπήρχαν και προσπάθειες Ελληνικής επανάστασης κατά των Ρωμαίων, 2ος αι. π.Χ.) Μετά δεν υπήρχαν προσπάθειες επανάστασης κατά των Ρωμαίων αλλά πρακτική ταύτιση Ελλήνων-Ρωμαίων. Γι' αυτό και το Ρωμαίος έγινε συνώνυμο του Έλληνας (άλλωσε η λέξη Ρωμαίος είναι Ελληνική: ρώμη=δύναμη, ρωμαίος=δυνατός).
Από τότε όλες οι ταραχές είχαν κίνητρα θρησκευτικά, ταξικά, οικονομικά, αλλά όχι εθνικά, μέχρι την Λατινοκρατεία όπου επειδή οι Δυτικοί ονόμαζαν Έλληνες (Γραικούς) τους Έλληνες που αυτο-ονομαζόταν Ρωμαίοι, άρχισαν οι Έλληνες να συνειδητοποιούν ότι δεν ήταν μόνο κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης (το ήξεραν αυτό) αλλά ότι ήταν αυτοί οι ίδιοι Έλληνες.

quote:

---

Πες μου φίλε Αίολε. Είναι περίπου έτσι; Για αρχή τουλάχιστον. Μετά λέμε κι' άλλα.

---

Για αρχή φίλε stemix, έτσι θεωρώ ότι έγιναν τα πράγματα.
Με κάποιες μικροδιαφοροποιήσεις, οι οποίες όμως δεν αναιρούν την κεντρική ιδέα.

Καλή μου Ostria

quote:

---

γιατί δεν τα βάλανε οι καταπιεσμένοι με τους Χριστιανούς υπεύθυνους; (την ελίτ ας πούμε της εκκλησίας)

---

Τα βάλανε!
Ο Ι. Σκαρίμπας λέει ότι οι επαναστατημένοι Ελληνες, ήταν έτοιμοι να περάσουν από το λεπίδι τους παπάδες και τους κοτζαμπάσηδες, αλλά τους συγκράτησε ο Κολοκοτρώνης, λέγοντάς τους ότι αυτοί δεν πρόκειται να πάνε πουθενά, προέχουν οι Τούρκοι!
Επίσης υποστηρίζει ότι εάν δεν είχαν καταλάβει την ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Τούρκοι, δεν θα υπήρχε και το Ελληνικό έθνος. (εμείς δηλαδή)

Διαβάστε τους δύο τόμους του Σκαρίμπα με τον τίτλο "το '21 και η αλήθεια"!
Κυκλοφορούν. Πρίν έξι μήνες τούς πήρα.
Θα μάθετε ΠΟΛΛΑ πράγματα για εκείνην την περίοδο, που δεν μας τα μαθαίνουν στο σχολείο!
Και ίσως πσιλοφρικάρετε...

Edited by - Αίολος on 25/10/2005 15:05:43

quote:

---

Τα βάλανε!
Ο Ι. Σκαρίμπας λέει ότι οι επαναστατημένοι Ελληνες, ήταν έτοιμοι να περάσουν από το λεπίδι τους παπάδες και τους κοτζαμπάσηδες, αλλά τους συγκράτησε ο Κολοκοτρώνης, λέγοντάς τους ότι αυτοί δεν πρόκειται να πάνε πουθενά, προέχουν οι Τούρκοι!
Επίσης υποστηρίζει ότι εάν δεν είχαν καταλάβει την ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Τούρκοι, δεν θα υπήρχε και το Ελληνικό έθνος. (εμείς δηλαδή)

---

quote:

---

quote:

---

τελικά αντιλήφθησαν τον θαυμασμό των δυτικών για την αρχαία Ελλάδα και το ΕΛΛΗΝ άρχισε να προφέρεται εντέλει με περηφάνια, αυτοκράτορας των Ελλήνων έλεγε πια η αυτοκρατορική σφραγίδα.

---

Αυτό πότε; Για Βυζαντινό Αυτοκράτορα δεν το νομίζω...
- stemix on 21/10/2005 18:51:37

---

Τριανταφυλλιά μου, σε ευχαριστώ. Το έψαξα επειδή είχε όντως ενδιαφέρον ως γεγονός. Κρίμα που δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη...

Θέλω να σας ευχαριστήσω για το πολύ καλό επίπεδο που διατηρήθηκε αυτή η συζήτηση, η οποία διεξήχθη ομαλά χωρίς "κραυγές"!
Αρχίζει και σπανίζει αυτό γαρ, όπως και η έννοια "φιλότιμο"...
Ιδιαιτέρως θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους που με τις παρατηρήσεις-ερωτήσεις των, με διευκόλυναν ν' αναπτύξω τις απόψεις μου και (ενδεχομένως) τα λάθη μου.

Ολοκλήρωσα ότι είχα να πω για το συγκεκριμένο θέμα, στην προσπάθειά μου όχι να σας πείσω ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως τα λέω εγώ, αλλά στην προσπάθειά μου να σας πείσω ότι μπορεί να μην έγιναν έτσι όπως μας τα λένε! Ψάχτε το!

Ευχαριστώ σας που δεν με βρίσατε (πλακίτσα) και αν υπήρξε κάποια ένταση με κάποιους από 'σάς, ξεπεράστηκε μέσω του Λόγου που εμφανώς διακατεχόμεθα αμφότεροι.

Καλό 3ήμερο προς το παρόν!!!

Πάλι "edited by Αίολος, κλπ" μη χέσω... Φτού!

Εγώ γιατί νομίζεις έβαλα σαν ψηφιακή υπογραφή το από κάτω;

Μην ανησυχείς Τριανταφυλλιά μου, πάλι με χρόνους με καιρούς (από την Δευτέρα δηλαδή) πάλι εδώ θα είναι!

quote:

---

Αντε καλό διήμερο (τώρα πιά!)

Μην ανησυχείς Τριανταφυλλιά μου, πάλι με χρόνους με καιρούς (από την Δευτέρα δηλαδή) πάλι εδώ θα είναι!

---

Τι να κάνω ο κακομοίρης; Δεν μπορώ να κάνω χωρίς όλους εσάς!
Εχετε γίνει η πρέζα μου!

...ώ τα λάθη μου μέσα... Πάλι "Edited κλπ" stemix.

Edited by - Αίολος on 31/10/2005 14:38:33

quote:

---

quote:

---

Αντε καλό διήμερο (τώρα πιά!)

Μην ανησυχείς Τριανταφυλλιά μου, πάλι με χρόνους με καιρούς (από την Δευτέρα δηλαδή) πάλι εδώ θα είναι!

---

Τι να κάνω ο κακομοίρης; Δεν μπορώ να κάνω χωρίς όλους εσάς!
Εχετε γίνει η πρέζα μου!

...ώ τα λάθη μου μέσα... Πάλι "Edited κλπ" stemix.
μια απο τα ίδια γυρνώ στο σπίτι απο την δουλειά και τρέχω να ανοίξω το πς να ιδώ τα νέα!

Edited by - Αίολος on 31/10/2005 14:38:33

---

quote:

---

Προσωπική μου άποψη (σε πολύ γενικές γραμμες, επιτρέψτε μου) είναι πως το τέλος του Ελληνισμού έχει εμμεσα σχέση με το θάνατο του Μεγά Αλέξανδρου .
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ.ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΟΣ-ΠΟΛΗΣ.Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ Ο Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΑ 23 ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΓΝΩΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΕΜΦΥΛΙΕΣ ΔΙΑΜΑΧΕΣ ΚΑΙ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΕ ΥΠΟΚΙΝΗΤΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ 2 ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ 5-6 ΑΙΩΝΑ Μ.Χ ΟΤΑΝ ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ.ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ-ΚΡΑΤΟΣ.ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΑΝ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ Μ.ΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣ.ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΣΙΚΕΛΙΑ ΕΑΝΝΤΙΟΝ ΑΛΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ.

---

Τώρα εγώ φταίω συγνώμη σήγουρα δεν χρησιμοποίησα την σωστη λέξη(Ελληνισμός) για να εκφραστώ .
Πάντως σήγουρα συμφωνούμε σε ένα σημείο με το θάνατο του Μεγα Αλέξανδρου μια εποχή τελείωσε και μια αλλη εξεκήνησε.
Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως καλο θα ήταν για να προχωρήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό στην ενοια ελληνισμός.
Πρόσφατα είχα διαβάσει στο ίντερνετ πως την εδιμιούργησε ένας Γερμανός και νομίζω πως ήθελε να σκέπασει με αυτήν την λέξη το πνεύμα την γλώσσα την οντότητα αν θές των Ελλήνων, ανά τον κόσμο, πάντα ήμασταν σκόρποιι.
Εγώ πάντος στο πόστ μάλλον λάθος εχρησιμοποίησα την λέξη ετόυτη , εάν τουλάχιστον έλεγα ο αρχαίος κλασικός Ελληνισμός..
Λοιπόν το τριήμερο είχα πάρει και το ντοκυμαντέρ του NA.GEOGR. για το Βυζάντιο αλλά δεν κατάφερα ακόμα να το δώ θα σας πώ αν εχει κάτι καλό!Κατάφερα και έβαλα και υπογραφή !!

quote:

---

Σε αυτό το σημείο θεωρώ πως καλο θα ήταν για να προχωρήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό στην ενοια ελληνισμός.
Πρόσφατα είχα διαβάσει στο ίντερνετ πως την εδιμιούργησε ένας Γερμανός και νομίζω πως ήθελε να σκέπασει με αυτήν την λέξη το πνεύμα την γλώσσα την οντότητα αν θές των Ελλήνων, ανά τον κόσμο, πάντα ήμασταν σκόρποιι.

---

Η ΕΝΝΟΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΟΣΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ.ΑΠΛΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ Ο ΤΟΠΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ.

"Στα σκοτεινά μεσαιωνικά χρόνια στη μικρή και συρρικνωμένη Αθήνα,το σύστημα των αξιών είχε πλήρως αλλάξει, τα προϊόντα του αρχαίου της πολιτισμού είχαν αποθησαυρισθεΐ στην πρωτεύουσα, το Βυζάντιο, και τα μνημεία της είχαν υποβαθμισθεί. Αλλά η πόλη, ακόμα και για τους αδαείς, διατηρούσε κάποιο γόητρο παλαιού μεγαλείου, σοφίας καί ποιότητος.

Όλοι γνωρίζουν το σοβαρό πρόβλημα της συνεχείας ή της ασυνέχειας των επαρχιακών βυζαντινών πόλεων κατά τους λεγόμενους «σκοτεινούς χρόνους» από τα τέλη του 6ου έως τα μέσα του 9ου αιώνος. Για την Αθήνα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι ουδέποτε εγκατελείφθη.
Η συνέχεια πιστοποιείται και αυτό δεν είναι άσχετο με την αρχαία της φήμη και την ασφάλεια πού προσέφερε το κάστρο της,η Ακρόπολις και το άριστο φυσικό της λιμάνι, ο Πειραιεύς. Ακόμα και κατά τη χειρότερη περίοδο για το Βυζάντιο, στα μέσα του 7ου αιώνος η Αθήνα παρέμενε ένα μικρό αλλά ασφαλές κέντρο. Κατά την ανάκαμψη -οικονομική, δημογραφική και πολιτιστική-του Βυζαντίου που ακολουθεί μετά το 900, η πόλη των Αθηνών, όπως και άλλες πόλεις στην Ελλάδα, αναδιοργανώνεται καί αρχίζει να έχει κάποια δευτερογενή παραγωγή.

Οι προϋποθέσεις για τη μεσοβυζαντινή ακμή της πόλεως δημιουργούνται μετά το 961, όταν ο μετέπειτα αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς κατέλαβε την Κρήτη καί απήλλαξε το Αιγαίο από την αραβική απειλή, και όταν αργότερα οι νίκες του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου έδωσαν τέλος στους βουλγαρικούς πολέμους. Όταν ο αυτοκράτωρ κατεβαίνει στην Ελλάδα το 1018, για να αναδιοργανώσει τις επαρχίες της, δεν παραλείπει να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα μέσα στον ίδιο τον Παρθενώνα, πού διατηρούσε το αρχαίο του γόητρο, συνδέοντας έτσι τίς νίκες του με ένα μοναδικό ιστορικό μνημείο και με την ίδια την ιστορία.

Η μεσοβυζαντινή Αθήνα λοιπόν είναι μια επαρχιακή πόλη του θέματος της Ελλάδος, μακριά από το κέντρο λήψεως των αποφάσεων (δηλ. την Κωνσταντινούπολη), με μια μικρή εντόπια αριστοκρατία γιαοκτημόνων και με πλησιέστερα αστικά κέντρα την Θήβα (που είναι τώρα η έδρα του στρατηγού της Ελλάδος) και την Κόρινθο. Είναι έδρα μητροπολίτη, του οποίου η δικαιοδοσία εκτείνεται στην Εύβοια και σε πόλεις της Ρούμελης και των κοντινών νησιών. Έχει επίσης μια αρκετά πλούσια σε γεωργική παραγωγή ύπαιθρο.

Οι ιστορικές πληροφορίες για την Αθήνα είναι περιορισμένες και καθόλου μεθοδικές. Γίνονται κάπως περισσότερες κατά τον 12ο αιώνα. Ένα αντίγραφο «πρακτικού», χρονολογούμενο στον 11ο ή τον 12ο αιώνα, το οποίο έγινε γνωστό μόλις προ εικοσαετίας, μας έδωσε αρκετά στοιχεία για τις γειτονιές και τα μεσαιωνικά τοπωνύμια των Αθηνών και της γύρω περιοχής. Αλλά οι πλουσιώτερες γραπτές πληροφορίες για την πόλη προέρχονται από τα γραπτά του Μιχαήλ Χωνιάτη, αδελφού του ιστορικού Νικήτα Χωνιάτη, ενός εξαιρετικά μορφωμένου λογίου που έμενε στην Κωνσταντινούπολη και εξελέγη Μητροπολίτης Αθηνών κατά την τελευταία εικοσαετία του 12ου αιώνος. Γνώστης των αρχαίων κειμένων και νοσταλγός των Αθηνών της κλασικής αρχαιότητος, απογοητεύθηκε βαθύτατα από την πόλη, όπως την γνώρισε σε πλήρη παρακμή και φτώχεια με απαίδευτους τους κατοίκους της και ερειπωμένα τα αρχαία της μνημεία. Συνιστά ωστόσο πρόβλημα αν η εικόνα αυτή της ανέχειας και της ερημώσεως αποτελεί ρητορικό σχήμα συγκρίσεως με το ένδοξο απώτερο παρελθόν ή αν ή Αθήνα υπέστη πράγματι κάποια επίθεση και καταστροφή περί το 1180, η οποία όμως δεν μαρτυρείται από άλλες γραπτές πηγές. Εν πάση περιπτώσει η νεώτερη ιστοριογραφία στηρίχθηκε κατά μέγα μέρος στην μαρτυρία του Μιχαήλ Χωνιάτη για την ανάλυση των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν στις επαρχίες της κάτω Ελλάδος στα τέλη της δυναστείας των Κομνηνών και στα χρόνια εκείνης των Αγγέλων.

Οι καθαρώς ιστορικές μαρτυρίες είναι λοιπόν πολύ περιορισμένες, ελλειπτικές και ενίοτε δύσκολα ερμηνεύσιμες. Πολύ περισσότερες πληροφορίες μας προσφέρουν εμμέσως τα υλικά κατάλοιπα της πόλεως από την εποχή αυτή, τα οποια και μαρτυρούν μια συνεχή πρόοδο οικονομική και δημογραφική, από τα μέσα του 10ου αιώνος έως την Φραγκοκρατία. Η Αθήνα ήταν πόλη μικρή με τα σημερινά μέτρα και δύσκολα προσιτή από την Κωνσταντινούπολη. Συγκρινόμενη όμως με άλλες επαρχιακές πόλεις του Βυζαντίου δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη κατά την εξεταζομένη εποχή, ούτε ως προς το μέγεθος ούτε ως προς την αρχιτεκτονική της.
"

"Στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα ο Παρθενώνας, με τις απαραίτητες μετασκευές -τη μεταφορά της εισόδου στη δυτική πλευρά και τη διαμόρφωση αψίδας στην ανατολική- αφιερώθηκε στην Παναγία. Λίγο αργότερα, στις αρχές του 7ου αιώνα, το Ερέχθειο μετατράπηκε σε τρίκλιτη βασιλική, ο ναός του Ηφαίστου στην Αρχαία Αγορά διαμορφώθηκε σε μονόχωρη εκκλησία και ο μικρός ιωνικός ναός της Αρτέμιδος Αγροτέρας στον Ιλισσό διαρρυθμίστηκε σε εκκλησία. Κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης μια τρίκλιτη βασιλική κτίστηκε στη θέση του ιερού του Ασκληπιού και μια μικρή κοιμητηριακή βασιλική κατέλαβε την ανατολική πάροδο του Διονυσιακού θεάτρου. Το τελευταίο πλήγμα για την πόλη υπήρξε η επιδρομή Σλάβων και Αβάρων το 582 που προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές. Είναι πιθανό ότι τότε καταστράφηκαν και ερημώθηκαν οι περισσότερες βασιλικές εκτός των τειχών και το Τετράκογχο στην αυλή της Βιβλιοθήκης του Αδριανού."

"Στους δύο επόμενους αιώνες, τους λεγόμενους σκοτεινούς χρόνους, η Αθήνα θα βυθιστεί σιγά-σιγά στην παρακμή που γνωρίζουν όλες οι βυζαντινές πόλεις. Η παρακμή αυτή σχετίζεται με τις σλαβικές και αραβικές επιδρομές, αλλά και με τις μεγάλες διοικητικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταβολές που μεταμόρφωσαν τις πόλεις της ύστερης αρχαιότητας -κέντρα αυτόνομης διοίκησης και οργανωμένης αστικής ζωής- σε μεσαιωνικές πόλεις κάστρα. Οι αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων στην Αθήνα είναι τώρα σπάνιες. Πολύτιμη πηγή για την ιστορία αυτής της περιόδου αποτελούν τα χαράγματα του Παρθενώνα, αυτοσχέδιες επιγραφές που χαράχτηκαν στους κίονες του ναού κατά την παλαιοχριστιανική και τη βυζαντινή περίοδο. Οι επιγραφές, κυρίως επικλήσεις προς τον Θεό ή ενθυμήσεις θανάτων, μαρτυρούν την αδιάκοπη συνέχεια της ζωής της πόλης και παρέχουν έμμεσες πληροφορίες για την εκκλησιαστική και τη διοικητική της οργάνωση. Ανάλογες πληροφορίες παρέχουν τα μολυβδόβουλα, οι σφραγίδες που χρησιμοποιούσαν οι εκκλησιαστικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι. Από τις μαρτυρίες αυτές συνάγεται έμμεσα ότι η Αθήνα κατά τους σκοτεινούς αιώνες παραμένει ένα μικρό κέντρο πολιτικοστρατιωτικής και εκκλησιαστικής διοίκησης. Τα τείχη της, που είχαν επισκευασθεί και ενισχυθεί με τετράγωνους οχυρωματικούς πύργους από τον Ιουστινιανό, την καθιστούν ασφαλή, όπως φανερώνει το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Κώνστας Β', καθ' οδόν προς τη Σικελία, διαχειμάζει το 662/3 στην πόλη με τον στρατό και την πολυπληθή ακολουθία του.
Από τα μέσα του 9ου αιώνα αρχίζει για τη βυζαντινή αυτοκρατορία μια περίοδος γενικής ανασυγκρότησης.
Η οικονομική ανάκαμψη και η διοικητική αναδιοργάνωση βοηθούν την αναζωογόνηση των παλιών αστικών κέντρων ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγεται η Αθήνα. Διοικητικά η πόλη με την περιοχή της, το όριον Αθηνών ανήκε στο θέμα Ελλάδος, που είχε δημιουργηθεί στα τέλη του 7ου αιώνα με έδρα τη Θήβα. Ωστόσο είναι πιθανό ότι στο πρώτο μισό του 9ου αιώνα έδρα του θέματος ήταν η Αθήνα, όπως συνάγεται έμμεσα από χάραγμα σε κίονα του Παρθενώνα που αναφέρεται στον Λέοντα στρατηγό Ελλάδος, ο οποίος πέθανε στην Αθήνα το 848 και τάφηκε πιθανότατα στην Ακρόπολη:
+ Ετελειώθη ο δούλος του Θεού Λέων, βασιλικός πρωτοσπαθάριος και στρατηγός Ελλάδος, μηνί Aυγούστω, ινδικτιώνος ια, έτους ς[τ]νς, ο λεγόμενος Κοτζης.

Στις αρχές επίσης του 9ου αιώνα, στα πλαίσια της εκκλησιαστικής αναδιοργάνωσης στον ελλαδικό χώρο, η επισκοπή της Αθήνας προήχθη σε μητρόπολη. Σε επισκοπικό κατάλογο, που αποδίδεται στον Λέοντα τον Σοφό (886-912) και αναφέρει την ιεραρχική θέση των μητροπόλεων και τον αριθμό των υπαγομένων στη δικαιοδοσία τους επισκόπων, η Αθήνα κατέχει την εικοστή όγδοη θέση σε σύνολο πενήντα μιας μητροπόλεων και έχει στη δικαιοδοσία της δέκα επισκοπές.

Στα μέσα του 12ου αιώνα ο άραβας γεωγράφος Εδρισί περιγράφει την Αθήνα ως πολυάνθρωπη πόλη που περιβάλλεται από κήπους και καλλιεργημένα χωράφια. Όταν όμως το 1182 φθάνει από την Κωνσταντινούπολη ως μητροπολίτης ο Μιχαήλ Χωνιάτης, άνθρωπος με μεγάλη κλασική παιδεία και γνώστης του λαμπρού παρελθόντος της πόλης, η κατάσταση μοιάζει να έχει αλλάξει. Από τους λόγους και τις επιστολές του λόγιου ιεράρχη αναδύεται η εικόνα μιας πόλης μικρής και φτωχής που δεν έχει χάσει μόνο την αρχαία της λαμπρότητα αλλά και αυτό το της πόλεως σχήμα και την όλως εγγράφουσαν ταίς πόλεσι μορφην καί κατάστασιν. Τα τείχη έχουν καταστραφεί, τα σπίτια είναι κατασκαμμένα και καλλιεργούνται ως αγροί, οι δρόμοι έρημοι και οι άνθρωποι ντυμένοι με ράκη. Η πόλη υποφέρει από τη φορολογική απληστία και τις αυθαιρεσίες των βυζαντινών αξιωματούχων, την καταπίεση της ολιγαρχίας των πλουτούντων, τη σιτοδεία και τις επιδρομές των πειρατών. Οι πιο φτωχοί κάτοικοι αναγκάζονται να την εγκαταλείψουν ώστε εξέλιπε και φυσητήρ, ου σιδηρεύς παρ' ημίν, ου χαλκεύς ου μαχαιροποιός, ταύτα δη τα χθες και τα προ τρίτης σωζόμενα. Μάταια ο Χωνιάτης νουθετεί, επιτιμά ή κολακεύει στις προσφωνήσεις του τους πραίτορες που έρχονται από την Κωνσταντινούπολη, απευθύνει επιστολές σε ανθρώπους με πολιτική επιρροή και ένα Υπομνηστικόν προς τον αυτοκράτορα. Η κατάσταση δεν φαίνεται να μεταβάλλεται ουσιαστικά. Οι περιγραφές του Χωνιάτη για την Αθήνα, ενός διανοούμενου της πρωτεύουσας που έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα της ζωής στην επαρχία, περιέχουν ίσως στοιχεία υπερβολής, αποτυπώνουν όμως την παρακμή της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησης και την ηγετική θέση που έχει κατακτήσει η Εκκλησία στις επαρχιακές πόλεις στα τέλη του 12ου αιώνα. Ο Χωνιάτης στις αρχές του 1204 υπερασπίστηκε αποτελεσματικά την Αθήνα κατά την επίθεση του άρχοντα του Ναυπλίου Λέοντα Σγουρού, συγκεντρώνοντας τον πληθυσμό στην Ακρόπολη. Στα τέλη όμως του ίδιου χρόνου αναγκάστηκε να την παραδώσει στους Φράγκους.

Από το 1204 και για δυόμισι αιώνες, ως συνέπεια της Δ' Σταυροφορίας και της κατάκτησης των ελληνικών περιοχών από τους Λατίνους, η Αθήνα θα γνωρίσει την κυριαρχία των γάλλων δουκών de la Rοche και de Βrienne (1204-1311), των ιπποτών της Καταλανικής Εταιρείας (1311-1388) και της φλωρεντινής οικογένειας των Αcciaiuοli. Οι τελευταίοι, με εξαίρεση μια σύντομη κατοχή της πόλης από τους Βενετούς (1395-1403), έμειναν στην Αθήνα ώς το 1456, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη και έθεσαν οριστικά τέλος στην περίοδο της Φραγκοκρατίας.

Σε όλη τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας η Αθήνα παρέμεινε μια μικρή πόλη περιορισμένη στα όρια του υστερορωμαϊκού τείχους. Κάποιοι υπολογισμοί ανεβάζουν τον ντόπιο πληθυσμό στη διάρκεια της καταλανικής κυριαρχίας σε πέντε ή έξι χιλιάδες. Ο ιταλός νοτάριος από την Κάπουα Νicοlο da Μartοni, που επισκέπτεται την πόλη το 1395, επιστρέφοντας από τους Αγίους Τόπους, υπολογίζει ότι τα σπίτια της είναι περίπου χίλια. Ο Μartοni περιηγήθηκε την πόλη και τα μνημεία της, ανέβηκε στο Κάστρο, θαύμασε τη μεγάλη εκκλησία της Παναγίας και δίνει περιγραφές που παρά την απλοϊκότητά τους δεν στερούνται ακρίβειας. Ένας άλλος ιταλός περιηγητής, ο Κυριακός ο Αγκωνίτης, ουμανιστής και πρόδρομος αρχαιολόγος, θα πραγματοποιήσει δύο επισκέψεις στην Αθήνα, το 1436 και το 1444, θα θαυμάσει και θα περιγράψει τα μνημεία της, θα αντιγράψει επιγραφές και θα αναφέρει πρώτος στους νεότερους χρόνους το όνομα της Ακρόπολης και τον ναό της Παλλάδας θαυμαστό έργο του Φειδία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1456, ο τελευταίος φλωρεντινός δούκας θα παραδώσει την πόλη στους Τούρκους, γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος της μεσαιωνικής περιόδου και ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στη μακραίωνη ιστορία της Αθήνας. "

Από το
http://members.tripod.com/~sgtogias/articles/byzathens.html

Η θέση του Ονώριου είχε τόσο μειωθεί, ώστε ο πρωθυπουργός του ο Ιόβιος και ο αρχιστράτηγος του Ουάλης τον εγκατέλειψαν και αυτομόλησαν στον Αλάριχο. Αλλά την στιγμή που όλα φάνηκαν ότι είχαν χαθεί, έφθασαν 4.000 ρωμαίοι στρατιώτες που ανήκαν σε κοόρτεις και τους οποίους έστελνε η Πουλχερία στον θείο της Ονώριο. Ο Αλάριχος είχε υποψιαστεί τον Άτταλο και τον καθαίρεσε από το αυτοκρατορικό αξίωμα και έστειλε τα αυτοκρατορικά του διαδήματα στην Ραβέννα. Προς στιγμή οι όροι του Γότθου θα γίνονταν δεκτοί. Αλλά στην αυλή του Ονώριου όπου υπηρετούσαν άλλες μοίρες Γότθων, ένας από τους αρχηγούς με το όνομα Σάρος, άσπονδος εχθρός του Αταούλφου, όχι μόνο υποστήριξε την αντίσταση, αλλά εξερχόμενος με το σώμα του και συναντώντας μερικούς Βάλτους από το στράτευμα των Βησιγότθων τους φόνευσε. Αυτή στάθηκε και η τελευταία αφορμή η οποία έφερε τον Αλάριχο στην Ρώμη.

Τρεις μήνες κατά την διάρκεια του καλοκαιριού λυσσώντας και διψώντας για εκδίκηση πολιορκούσε την Ρώμη. Οι πυρετοί κατέτρεχαν τα στρατεύματά του. Αυτός όμως έμενε ανένδοτος. Μια μέρα Γότθοι κατάσκοποι του υπέδειξαν την αδυναμία μιας πύλης. Στις 24 Αυγούστου 410, μετά από δεινή τειχομαχία, κατόρθωσε να παραβιάσει την πύλη. Διερχόμενος μάλιστα από την νικηφόρα αψίδα, την οποία 7 χρόνια νωρίτερα είχε αναγείρει ο Ονώριος για να πανηγυρίσει την τέλεια καταστροφή των Γότθων, εισχώρησε στην αιώνια πόλη. Έτσι η Ρώμη παραδόθηκε στην μανία των βαρβάρων. Εξελίχθησαν παράδοξα γεγονότα αποδεικνύοντας και την βαρβαρότητα και την αφέλεια των Γότθων. Πολλά από αυτά επίσης δείχνουν και την μεγάλη πειθαρχεία τους και άλλα την ευλάβειά τους προς τα θεία. Η λεηλασία της Ρώμης κράτησε για 6 μέρες κατά τις οποίες σεβαστές έμειναν μόνο οι εκκλησίες ενώ όλα τα άλλα συλήθηκαν και λαφυραγωγήθηκαν. Την 6η ημέρα όμως, ως δια μαγείας, στα σαλπίσματα εισάκουσε όλος αυτός ο κατάφορτος από λεία συφερτός και εξήλθε της πόλεως. Ακολούθησαν τότε οι Γότθοι την Αππία οδό κατερχόμενοι προς την μεσημβρινή Ιταλία. Καθ’ οδόν κατακτούσαν και λεηλατούσαν την χώρα, η οποία κατά σύγχρονο της εποχής ποιητή «παρείχε μόνο θέλγητρα ελκυστικά, κανένα δ’ αποκρουστικό φόβο». Βραδυκίνητο το στρατόπεδο, πλανιόνταν επί 1,5 χρόνο στην μεσημβρινή Ιταλία. Τους βάρβαρους υπηρετούσαν αβροδίαιτοι δούλοι, πολίτες μέχρι χθες ή ματρώνες αγέρωχοι της Ρώμης. Άλλοι πάλι καταγίνονταν στην κατασκευή πλοίων. Με αυτά ήθελαν οι Γότθοι να περάσουν στην Σικελία και από εκεί να κατακτήσουν την Αφρική που ήταν ασύλητη ακόμη και πλούσια. Την εκστρατεία όμως δεν την επιχείρησαν τότε και ούτε με αυτή την οδό διότι η πρώτη αποστολή πλοίων, μόλις απέπλευσε από το στενό της Μεσσηνίας καταποντίσθηκε αύτανδρος στην μανία της Σκύλλας και της Χάρυβδης.
META ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΒΕΛΙΣΑΡΙΟΥ ΝΑ ΥΠΟΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Δ.ΕΥΡΩΠΗ.

Ο Αλάριχος, παρόλο που επέτρεψε στους ακολούθους του να λεηλατήσουν κατά την κρίση τους, τους προέτρεψε να μην σκοτώσουν όσους δεν αντιστέκονταν, όμως εκατοντάδες ρωμαίοι σφαγιάστηκαν και οι 40.000 σκλάβοι που είχαν ενωθεί με τις δυνάμεις του, βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους πρώην αφέντες τους. Μια μεγάλη πυρκαγία συμπλήρωσε το σκηνικό του τρόμου. Οι Γότθοι κράτησαν την πόλη μόνο έξι μέρες, αλλά μέσα σε αυτό το διάστημα την απογύμνωσαν από τον πλούτο της και πολλά έργα τέχνης καταστράφηκαν.
Αλλά ο Αλάριχος και αρκετοί από τους ακολούθους του, ήταν Χριστιανοί, έτσι οι θησαυροί της εκκλησίας την γλύτωσαν. Οταν ένας Χριστιανός Γότθος μπήκε στον σπίτι μιάς γριάς ρωμαίας και της απαίτησε ότι χρυσό και ασήμι κατείχε, τότε αυτή του έφερε ένα πλήθος ιερών σκευών λέγοντας του "Αυτά ανήκουν στον Αγιο Πέτρο, αν τα πάρετε θα πρέπει να λογοδοτήσετε στην συνείδησή σας".
Ο γότθος μην ξέροντας τι να κάνει, ειδοποίησε τον Αλάριχο. Τότε ο Αλάριχος έδωσε διαταγή να μεταφερθεί ο θησαυρός με ασφάλεια στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Ετσι σχηματίστηκε μια πομπή από χριστιανούς γότθους που μετέφεραν με ασφάλεια τον θησαυρό από το Quirinal Hill μέχρι το Βατικανό, υπό την περιφρούριση άλλων γότθων και τις επεφημίες του πλήθους που μαζεύτηκε και παρακολουθούσε ψέλνοντας. Ένα πρωτόγνωρο θέαμα για μια υπό κατάληψη πόλη.

(Από τo Historical Tales: Roman του Charles Morris)

Η κατάσταση που διαμορφωνόταν στη Βαλκανική οδήγησε τον Σιγισμούνδο της Ουγγαρίας σε μια προσπάθεια συνένωσης των χριστιανών ηγεμόνων για την αντιμετώπιση του τουρκικού κινδύνου. Οι εκκλήσεις του είχαν απήχηση, ιδιαίτερα στη Γαλλία και τη Βενετία, που τα συμφέροντα τους βλάπτονταν καίρια από την τουρκική επέκταση, αλλά και στην πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη, που ανέλαβε να βοηθήσει με μικρό αριθμό πλοίων. Την άνοιξη του 1396 ξεκίνησαν από τη Γαλλία πολλοί ευγενείς, ένωσαν τον στρατό τους στην περιοχή της Βούδας με τα στρατεύματα του Σιγισμούνδου και προχώρησαν με μικρές επιτυχίες προς τη Νικόπολη, που ήταν άριστα οχυρωμένη, και άρχισαν την πολιορκία. Στις 25 Σετττεμβρίου 1396 έσπευσε στην περιοχή ο τουρκικός στρατός, με επικεφαλής τον Βαγιαζήτ, η πολιορκία λύθηκε και οι χριστιανικές δυνάμεις αποδεκατίστηκαν. Ο Βαγιαζήτ, μετά τη θριαμβευτική νίκη του, έχοντας εξασφαλίσει τα ευρωπαϊκά σύνορα του, επέστρεψε στην Προύσα και έσφιγγε τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ο Μανουήλ Β' απευθυνόταν στους Ρωμαιοκαθολικούς ηγεμόνες, ζητώντας βοήθεια για τη σωτηρία του Βυζαντίου.

Στο μεταξύ οι Τούρκοι εμίρηδες της Μικρός Ασίας, που είχαν διωχθεί από τον Βαγιαζήτ ή είχαν υποταχθεί, στρέφονταν προς τον Μογγόλο χάνο Ταμερλάνο, στο πρόσωπο του οποίου έβλεπαν τον ιδρυτή ενός οικουμενικού ισλαμικού κράτους. Ο Ταμερλάνος, που τον παρακινούσαν σε δράση εναντίον του Βαγιαζήτ οι απεσταλμένοι τόσο της Βενετίας όσο και του Βυζαντίου, προσπάθησε στην αρχή να διαπραγματευθεί με τον Τούρκο σουλτάνο, ο οποίος απέρριψε τις προτάσεις του. Ο Ταμερλάνος τότε αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο εναντίον του Βαγιαζήτ και εισέβαλε στη Μικρά Ασία το 1400, η σύγκρουση όμως υπήρξε αμφίρροπη επί δύο χρόνια. Τον Ιούλιο του 1402 οι δύο στρατοί συναντήθηκαν κοντά στην Άγκυρα και στις 28 Ιουλίου ο «αλάστωρ» και «μεγάλαυχος» σουλτάνος, που σημαντικοί επιτελείς του τον είχαν εγκαταλείψει ή είχαν αυτομολήσει προς το αντίπαλο στρατόπεδο, αιχμαλωτίστηκε και οκτώ μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1403, αυτοκτόνησε.

Το κράτος του Βαγιαζήτ κατακερματίστηκε, οι Βυζαντινοί, που η πολιορκία της πρωτεύουσας τους είχε λυθεί το 1402, αναθάρρησαν και η προώθηση των Οθωμανών επί δύο δεκαετίες σταμάτησε. Ο Βαγιαζήτ, εντούτοις, θεωρείται ιδρυτής της πρώτης οθωμανικής συγκεντρωτικής αυτοκρατορίας, που στηρίχθηκε στην ανανέωση των παραδοσιακών διοικητικών μεθόδων. Η λαϊκή παράδοση θεώρησε τον Βαγιαζήτ ως καινοτόμο στη διαμόρφωση των οικονομικών θεσμών, της διοίκησης και των ηθών του τουρκικού λαού. [Πάπυρος]
http://www.omhros.gr/Kat/History/Txt/El/Byz/Bayazid.htm

quote:

---

Εκείνες τις τελευταίες δεκαετίες του 13 δημιουργήθηκε ενα μικρό εμιράτο ανατολικά του βιθυνικού Ολύμπου.Ιδρρυτής του ήτανε κάποιος φύλαρχος Οσμάν, αυτός που ίδρυσε την δυναστεία των Οσμανλήδων ή Οθωμανών και το 1301 έφερε εκεί τους πρώτους αποίκους.
Και ενω η αυτοκρατορία σπαρασσότανε απο εσωτερικές διαμάχες οι
Οσμανλήδες εβρισκαν ευκαιρία και άρπαζαν πόλεις και εδάφη , να σταθεροποιήσουν την θέση τους .Προχώρησαν ακάθεκτοι έως το Αιγαίο και το 1308 κατέλαβαν την Εφεσο .Συνέχισε ο γιος του Οσμάν ο Οχράν κατέλαβε την Νικαια την Νικομήδεια και την Καλλίπολη.
Απασχολημένη με τις εσωτερικές έριδες η πολιτική ηγεσία της Βασιλευουσας επέτρεψε στον εχθρό να προχωρήσει ανενόχλητος.Ο Μουράτ Α γίος του Οχράν και της Ελληνίδας Νιληφέρ κατέλαβε την Φιλιπούπολη και το 1369 την Ανδριανούπολη . Οι πόλεις που κατακτούσε εξισλαμίζονταν εθύς.Οι Σερβοι προσπαθησαν απετήχημένα να τους ανακάμψουν.15/7/1389 ο γίος του Μουράτ Βαγιαζιτ οδήγησε τα στρατευματά του στη μάχη του Κοσσυφοπαίδιου όπου ηττήθηκαν οι ενωμένες χριστιανικές δυνάμεις.
Το 1402 ο Βαγιαζιτ στέλνει μήνυμα στον Ιωαννη Ζ ζητώντας να του παραδώση την πρωτευουσα του μα έλυσε την πολιορκία της Πόλης για να αντιμετωπισει τον Ταταρο Τιμούρ τον τρομερό Ταμερλάνο.
Ο Τιμούρ τον παγίδεψε στο οροπέδιο της Αγκυρας. Η ήττα εκείνη θα μπορούσε να σημάνει και το τέλος των Οθωμανών.

---

Τριανταφυλλιά μου, όταν θέλεις να βάλεις μια εικόνα πάτα δεξί κλικ πάνω της, πήγαινε στις "ιδιότητες" και αντέγραψε την διεύθυνση. Μετά πάτα εδώ πάνω το φακελάκι (εισαγωγή εικόνας) και βάλε την διεύθυνση μέσα.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr