Ας ξεκινήσουμε από την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204, γεγονός που κατά τα φαινόμενα έδωσε το πρώτο ισχυρό χτύπημα, έτσι ώστε μετά από 250 χρόνια περίπου να ακολουθήσει η άλωση της από τον ωθομανικό στρατό του Μωάμεθ Β' του Πορθητή.

"Χάρις στα απόρθητα τείχη της και στην ισχύ του βυζαντινού κράτους η Κωνσταντινούπολη έμεινε απόρθητη για σχεδόν 1000 χρόνια. Γνώρισε πολλές πολιορκίες από τους Αβάρους, τους Αραβες, τους Ρώσους, τους Βουλγάρους, αλλά έμελλε να πέσει για πρώτη φορά το 1204 στα χέρια των Σταυροφόρων, οι οποίοι κατευθύνονταν προς την Παλαιστίνη για να ελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους."

"Η Λατινική Αλωση το 1204, στα πλαίσια τη 4η Σταυροφορίας οδήγησε στην μεγαλύτερη λεηλασία και καταστροφή που γνώρισε η Κωνσταντινούπολη στην ιστορία της. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως -μαζί με τον αυτοκρατορικό Οίκο, διέφυγε στην Νίκαια της Βιθυνίας όπου παρέμεινε για τα πενήντα περίπου χρόνια που διήρκεσε ή λατινική κατοχή της Πόλης.
Πρόκειται για την πρώτη και μόνη φορά στη ιστορία της Πόλης που ο Πατριαρχης εγκατέλειψε την έδρα του. "

Κατάληψη Κων/πολης από Σταυροφόρους,Παρίσι βιβλιοθήκη Ναυστάθμου

Η Έφοδος, η Κατάληψη και η Λεηλασία της Πόλης

Περιγραφή της Άλωσης από τον Ροβέρτο του Κλαρί, που ανήκε στα κατώτερα ιπποτικά στρώματα και έλαβε μέρος σε αυτήν.
Επιλογή κομματιών από το συνολικό κείμενο.

"Κι όταν ήρθε το πρωί της Δευτέρας, όλοι οι προσκυνητές ετοιμάστηκαν και αρματώθηκαν, κι οι Βενετσιάνοι το ίδιο και ξανάφτιαξαν τις γέφυρες στα μεταγωγικά τους, στα ιππαγωγά τους και στις γαλέρες τους. Τα έβαλαν έπειτα στη γραμμή και ξεκίνησαν για την έφοδο. Και ο στόλος απλωνόταν σε μέτωπο μιας ολόκληρης λεύγας. Κι όταν έφτασαν στην όχθη και τραβήχθηκαν όσο πιο κοντά στα τείχη μπορούσαν, έριξαν τότε τις άγκυρες. Κι όταν αγκυροβόλησαν άρχισαν να χτυπάνε με τους καταπέλτες και τα τοξα και να ρίχνουν υγρό πυρ στους πύργους. Η φωτιά όμως δεν έπιανε, εξαιτίας των πετσωμάτων που σκέπαζαν τους πύργους. Και οι άλλοι από μέσα αμύνονταν με πείσμα κι έριχναν βλήματα από εξήντα λιθοβόλα, όλα τα βλήματα πάνω στα καράβια.
...

Και τοσο γερή ήταν η έφοδος που το καράβι του επισκόπου του Σουασόν συγκρούστηκε με έναν από τους πύργους με θαύμα θεού, καθώς η θάλασσα που ήταν συνεχώς ταραγμένη, το έσπρωξε πάνω στον πύργο.
Και πάνω στη γέφυρα του καραβιού ήταν ένας Βενετσιάνος και δυο ιππότες αρματωμένοι. Οταν το καράβι έπεσε πάνω στον πύργο αυτό, ο Βενετσιάνος πιάνεται με τα πόδια και τα χέρια όπως μπορύσε καλύτερα και μάχεται με τέτοια ορμή ώστε βρέθηκε μέσα στον πύργο. Οταν βρέθηκε μέσα, οι στρατιώτες που ήταν στον όροφο εκείνο, Αγγλοι, Δανοί και Έλληνες, κοιτάζουν, τον βλέπουν, και πέφτουν πάνω του με τσεκούρια και σπαθιά και τον κάνουν κομμάτια. Καθώς η θάλασσα ξανάφερνε μπροστά το καράβι, ξαναπέφτει αυτό πάνω στον πύργο. Τότε ο ένας από τους δυό ιππότες, Ανδρέας της Υρμπουάζ στο όνομα, τι κάνει; Αρπαζεται με χέρια και πόδια από την πολεμίστρα αυτή και χτυπιέται με τέτοια ορμή που βρίσκεται μέσα με τα γόνατα. Και όταν βρίσκεται με τα γόνατα μέσα, εκείνοι του χυμούν με τσεκούρια και σπαθιά και τον χτυπούν με λύσσα. Καθώς όμως φορούσε την πανοπλία του, δόξα τω Θεώ, δεν του έκαναν καμμιά ζημιά, γιατι τον φύλαγε ο Θεός, ο Θεός που δεν ήθελε να κρατήσει πιο πολύ αυτό και να πεθάνει ο ιππότης εκεί, μόνο ήθελε, εξαιτίας της προδοσίας και του φονικού που είχε κάνει ο Μουρτζουφλος, να παρθεί η πόλη και να ντροπιαστούν όλοι αυτοί. Γιαυτό και ο ιππότης καταφερε να σταθεί στα πόδια του. Κι όταν στάθηκε στα πόδια του, τράβηξε το σπαθί του . Κι όταν εκείνοι τον είδαν να στέκεται όρθιος, τρομάξαν και φοβήθηκαν τόσο πολύ που το έβαλαν στα πόδια και κατέφυγαν στον αποπάνω όροφο.

...

Κι ενώ ο πύργος εκείνος είχε αλωθεί με το θαύμα αυτό, το καράβι τους αφέντη Πέτρου του Μπρασέ πέφτει κι αυτό πάνω σε άλλο πύργο. Κι όταν έπεσε πάνω του, εκείνοι που ήταν πάνω στη γέφυρα του καραβιού αρχίζουν μια γερή επίθεση ενάντια στον πύργο, και με θάυμα θεού, ο πύργος πάρθηκε. Ξεπεζέυει κι αυτός και οι άντρες του, σε ένα μικρό κομμάτι γης που ήταν ανάμεσα στα τείχη και στη θάλασσα. Κι όταν κατέβηκαν, τότε κοιτάζουν μπρος τους, και βλέπουν μια πορτούλα που της είχαν βγάλει τα πορτόφυλλα και την είχαν χτίσει ξανά. Ερχεται τόττε εκεί. Και μαζί του είχε δεκα ιππότες και καμμιά εξηνταριά στρατιώτες. Ηταν εκεί κι ένας παπάς, στο όνομα Αλώμ του Κλαρί, που ήταν τόσο άξιος εκεί που τον χρειαζόντουσαν ώστε σε όλες τις εφόδους που λάβαινε μέρος ήταν ο πρώτος.
...
Και όταν την τρύπησαν την πορτούλα αυτή κοίταξαν από την τρύπα και είδαν τρέτοιο πλήθος ανθρώπων και ψηλά και χαμηλά που φαινόταν πως ο μισός κόσμος είχε μαζευτεί εκεί, και δεν τολμούσαν να κάνουν καρδιά να μπουν μέσα.
...
Οταν ο Αλώμ ο κληρικός είδε πως κανείς δεν τολμούσε να μπει μέσα, πήδησε μπροστά και είπε πως θα έμπαινε. Ηταν εκεί ένας ιππότης, ο αδελφός του Ροβέρτος του Κλαρί που του το απαγόρευσε και του είπε ότι δε θα έμπαινε. Κι ο παπάς είπε πως θα έμπαινε. Και χώνεται μέσα, με χέρια και πόδια. Οταν ο αδελφός του το είδε αυτό, τον πιανει από το πόδι και αρχίζει να τον τραβά προς το μέρος του, όμως ο κληρικός είτε το ήθελε είτε όχι ο αδελφός του, μπήκε μέσα. Οταν βρέθηκε μέσα, πλήθος οι Ελληνες όρμησαν πάνω του και πάνω απο τα τείχη άρχισαν να του πετούν μεγάλα λιθάρια. Οταν το είδε αυτό ο παπάς, βγάζει το μαχαίρι , χύνεται πάνω τους και τους βάζει μπροστά σαν ζωντανά. Και έλεγε στους άλλους απέξω: «Αρχοντες, μπείτε μέσα με θάρρος! Βλέπω ότι το βάζουν στα πόδια για τα καλά και σκορπίζονται.» Οταν ο αφέντης Πέτρος το άκουσε αυτό, και οι άντρες του που ήταν έξω, μπήκε μέσα μαζί με τους άντρες του.
...

Οταν ο Μούρτζουφλος ο προδότης είδε ότι δεν το έβαζαν στα πόδια, στάθηκε κι ύστερα γύρισε πίσω στις σκηνές του. Οταν ο αφέντης Πέτρος είδε πως ο αυτοκράτορας είχε στραφεί πίσω, έστειλε μια ομάδα από τους στρατιώτες του σε μια πύλη που ήταν εκεί κοντά με τη διαταξή να τη σπάσουν και να την ανοίξουν. Κι εκείνοι πήγαν εκεί κι άρχισαν να χτυπούν και να τσακίζουν την πύλη με τσεκούρια και σπαθιά, μέχρι που έσπασαν τις σιδερένιες αμπάρες που ήταν πολύ γερές και τα σιδερένια μάνταλα και άνοιξαν την πύλη. Κι όταν η πύλη ανοίχθηκε κι εκείνοι που ήταν απέξω το είδαν ,έφεραν πιο κοντά τα ιππαγωγά τους, έβγαλαν τα άλογα έξω, τα καβάλησαν, κι άρχισαν να μπαίνουν θριαμβευτικά στην πόλη από την πύλη. Κι όταν μπήκαν οι Φράγκοι μέσα στην πόλη και έφιπποι και τους είδε ο αυτοκρατορας Μούρτζουφλος ο προδότης, ένοιωσε τόσο μεγάλο φόβο που παράτησε τις σκηνές του, με τα χρυσαφικά του μέσα, και έφυγε προς το εσωτερικό της πόλης [κατέφυγε στο παλάτι του Βουκολέοντα]
...
Κι όταν αυτοί που αμύνονταν στα τείχη και τους πύργους είδαν πως οι Φράγκοι είχαν μπει στην πόλη και ο αυτοκράτοράς τους είχε φύγει, δεν τόλμησαν να μείνουν εκεί, αλλά το έβαλαν στα πόδια όπως όπως και έτσι η πόλη πάρθηκε.
...
Οταν κόντευαν μεσάνυκτα, ο αυτοκράτορας Μούρτζουφλος ο προδότης, έμαθε ότι όλοι οι Φράγκοι βρισκονταν μέσα στην πόλη, ένοιωσε φοβο μεγάλο και δεν τόλμησε να μείνει εκεί, μόνο έφυγε κρυφά από την πόλη τα μεσάνυκτα. Οταν οι Έλληνες είδαν ότι ο αυτοκράτοράς τους το είχε σκάσει, πήγαν την ίδια νύχτα σε ένα μεγάλο άρχοντα της πόλης, Λασκαρης το όνομά του, κι αμέσως τον έκαναν αυτοκράτορα. Οταν αυτός έγινε αυτοκράτορας, δεν τόλμησε να μείνει εκεί, αλλά μπήκε σε μια γαλέρα πριν ξημερώσει, πέρασε το Στενό του Αγίου Γεωργίου και πήγε στη Νίκαια τη Μεγάλη, που είναι μια καλή πόλη: εκεί στάθηκε κι έγινε αφέντης κι αυτοκράτορας.
...
Οταν ήρθε το πρωί της άλλης μέρας [Τρίτη 13 Απριλίου 1204], παπάδες και ιερωμένοι ντυμένοι με τα ιερατικά τους ενδύματα, Αγγλοι, Δανοί κι από άλλα έθνη, έρχονται σε λιτανεία στο στρατόπεδο των Φράγκων, τους ζητούν έλεος και τους λένε τι είχαν κάνει οι Έλληνες και λένε πως όλοι οι Έλληνες είχαν φύγει κι ότι μονάχα η φτωχολογιά είχε απομείνει στην πόλη. Οταν οι Φράγκοι το άκουσαν αυτό, καταχάρηκαν. Κι ύστερα διαλάλησαν σε όλο το στρατόπεδο να μην πάρει κανείς κάποιο σπίτι για κατοικία του πριν κανονιστεί το πώς θα τα έπαιρναν. Κι έπειτα μαζεύτηκαν ο άρχοντες οι πλούσιοι και τα συζήτησαν μεταξύ τους, χωρίς οι παρακατιανοί να μάθουν τίποτα, ούτε οι φτωχοί ιππότες του στρατεύματος, αποφάσισαν να πάρουν τα καλύτερα καταλύματα της πόλης.

Εστειλαν λοιπόν και επιασαν όλα τα καλύτερα και πλουσιότερα οικήματα της πόλης, έτσι που τα είχαν όλα καταλάβει πριν οι φτωχοί ιππότες και το παρακατιανό στράτευμα το πάρουν είδηση. Κι όταν οι παρακατιανοί το πήραν είδηση βολεύτηκαν όπως όπως με ότι τους έπεφτε στο χέρι. Βρήκαν βέβαια πολλά, και πήραν πολλά και έμειναν και πολά, γιατί η πόλη ήταν μεγάλη και πολυάνθρωπη. Ο μαρκήσιος πήρε το παλάτι του Βουκολέοντα [όσα ονόματα κτιρίων είναι πλαγιαστά και με διαφορετικό χρώμα, αναπαρίστανται παρακάτω] και την εκκλησία της Αγίας Σοφίας και τα οικήματα του πατριάρχη. Και οι άλλοι άρχοντες όπως και οι κόμητες πήραν τα πιο πλούσια παλάτια κα τα πιο πλούσια μοναστήρια που μπόρεσαν να βρούν, γιατί, μετά που αλώθηκε η πόλη, δεν έκαναν κακό ούτε σε φτωχό ούτε σε πλούσιο, αλλά όποιος θέλησε να φύγει έφυγε κι όποιος θέλησε να μείνει έμεινε: και οι πλουσιότεροι της πόλης έφυγαν.
...
Και όρισαν να μεταφερθούν όλα τα λάφυρα σε ένα μοναστήρι που ήταν στην πόλη.
...
Οταν τα πλούτη μεταφέρθηκαν εκεί, ήταν τόσα πολλά, τόσα τα χρυσά και ασημένια σκεύη, τόσα τα χρυσοκέντητα υφάσματα, τόσα τα πλούσια στολίδια που ήταν κάτι το θαυμαστό το βιος αυτό που είχε συναχθεί εκεί.
...
Και απ τη μεριά μου, δεν πιστεύω πως και στις σαράντα πιο πλούσιες πόλεις του κόσμου μπορεί να υπάρχει τόσος πλούτος όσος βρίσκεται μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Και οι Έλληνες μαρτυρούσαν πως τα δύο τρίτα του πλούτου όλου του κόσμου ήταν στην Κωνσταντινούπολη και το άλλο ένα τρίτο είναι διασκορπισμένο στον υπόλοιπο κόσμο.(...)

Οι λεηλασίες

Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης που ήταν επίσης παρών στην Άλωση της Πόλης:

«Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, κραυγές των γυναικών, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και βιασμοί σωμάτων. (..)Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. Χριστέ μου, τι θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους...»

«Η λεηλασία τής Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει το αντίστοιχό της στην ιστορία. Επί εννέα αιώνες η μεγάλη πόλη υπήρξε η πρωτεύουσα τού χριστιανικού πολιτισμού. Είχε γεμίσει με έργα τέχνης, πού είχαν επιζήσει από την αρχαία Ελλάδα και με τα αριστουργήματα των δικών της έξοχων καλλιτεχνών. Οι Ενετοί ήξεραν την αξία αυτών των πραγμάτων. Όσοι μπόρεσαν άρπαξαν θησαυρούς και τους μετέφεραν για να στολίσουν τις πλατείες και τις εκκλησίες και τα παλάτια της πόλεώς των. Αλλά οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί είχαν κυριευθεί από μία μανία καταστροφής. Ξεχύθηκαν ένας ωρυόμενος όχλος στους δρόμους και στα σπίτια, αρπάζοντας οτιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας ό,τι δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν και για να βιάσουν ή για ν' ανοίξουν τα κελάρια για να πιουν. Δεν γλύτωσαν ούτε τα μοναστήρια, ούτε οι βιβλιοθήκες. Στη ίδια την Αγιά Σοφιά έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να γκρεμίζουν και να κομματιάζουν το μεγάλο ασημένιο εικονοστάσιο, ενώ ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Επί τρεις ημέρες εξακολούθησαν οι φρικιαστικές σκηνές τής λεηλασίας και της αιματοχυσίας, ώσπου η τεράστια και ωραία πόλη έγινε ένα ερείπιο. Ακόμη και οι Σαρακηνοί θα είχαν δείξει περισσότερο οίκτο, αναφωνεί ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης και λέει την αλήθεια»
(Στήβεν Ράνσιμαν "Ιστορία των Σταυροφοριών")

Οι επιπτώσεις

«Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο συντηρούσε επί εν­νέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύου­σας, έσβησε ξαφνικά... Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδω­σε την
Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας.. Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη. αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επιστρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό...»
Sir Edwin Pears "«Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204"

Χάρτης με κίνηση του Διαμελισμού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Φράγκους.

Ολο το κείμενο του Ροβέρτου του Κλαρί, αλλά και του Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου και του Νικήτα Χανιώτη
http://www.geocities.com/porta_aurea/proti_alosi.html#2

Γεωργίου Σφραντζή, Χρονικόν

[...] Ην δε τούτο τηι εβδόμηι και εικοστήι του Μαΐου εσπέρα. Ο δε αμηράς προστάξας δι’ όλης εκείνης της νυκτός και της επιούσης ημέρας φώτα και φανούς ποιήσωσι, και νήστεις δι’ όλης της ημέρας διατελέσωσι και επτάκις λουσθώσι, και του θεού νήστεις και καθαροί δεηθώσιν, όπως την πόλιν νικήσωσιν· ό και εγένετο. Τηι δε δευτέρα εσπέρας επί την ηλίου δύσιν μετά το αριστήσαι αυτούς ο ουν αμηράς σταθείς δημηγορών ταύτα έφη.

Οι υποσχέσεις του Μεχμέτ B' του πορθητού προς τον στρατόν του, την παραμονή της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως

«Ω τέκνα φίλτατα, παρά του θεού και του αυτού προφήτου Μωάμεθ και εμού του δούλου αυτού δέομαι και παρακαλώ υμάς ίνα επί την αύριον άξιον έργον μνήμης αιωνίου ποιήσητε, ως και οι προ ημών πανταχού έως του νυν, ως φανερόν εστιν, εποίησαν, και μετά προθυμίας και γενναιότητος και μεγαλοψυχίας τους τείχους άνωθεν μετά των κλιμάκων ως πτερωτοί διέλθητε· και την φήμην ήν οι προ ημών, ως είπομεν, εκέρδησαν και ο θεός εχαρίσατο, μη γένοιτο ίνα ημείς απολέσωμεν αυτήν, αλλά μάλιστα νυν η ώρα ήγγικεν ίνα αυτήν, πολυπλασίως αυξήσωμεν.» Και ετέρους πολλούς λόγους στρατιωτικούς ειπών αυτοίς διέγειρε τούτους εις μεγαλοψυχίαν, ίνα γενναίως πράξωσιν. Είτα λέγει «Και εάν και εξ ημών τινές αποκτανθώσιν, ως έθος εστίν εν τοις πολέμοις, γεγραμμένον επί της κεφαλής αυτού, καλώς οίδατε διά του ημετέρου καράν τί φησιν ο προφήτης, ότι ο αποθανών εν καιρώι τοιούτωι ολόσωμος εν τω παραδείσωι μετά του Μωάμεθ αριστήσει και πιεί, και μετά παίδων και μετά γυναικών ωραίων και παρθένων εν τόπωι χλοερώι και μεμυρισμένωι άνθεσιν αναπαυθήι, και εν λουτροίς ωραιοτάτοις λουσθήι, και εν εκείνωι τωι τόπωι εκ θεού έξει ταύτα. Ενταύθα δε πάλιν εξ εμού πας ο εμός στρατός και άρχοντες της αυλής μου, εάν νικήσωμεν, ο μισθός όν έξουσι παρ'εμού, κατά την αναλογίαν εκάστου διπλασίων έσται ού τα νυν έχουσι, ός από του νυν άρξηται έως τέλους της ζωής αυτών. Και ημέραις τρισίν η πόλις πάσα υμών έσεται. Και ει τι δ' αν σκυλεύσηται και εύρηται χρυσίου και αργυρίου σκεύος και ιματισμόν, αιχμαλώτους τε άνδρας και γυναίκας, μικρούς τε και μεγάλους, ουδείς δυνηθείη αυτούς υμίν αιτήσαι ή τι ενοχλήσαι εις ουδέν.» Και τελειώσας του λέγειν ώμοσεν αυτοίς φυλάξαι τα όσα αυτοίς διετάξατο. Οι δε ακούσαντες εχάρησαν λίαν, και εν μία φωνήι πάντες αλαλάξαντες ήσαν κατά την εκείνων διάλεκτον «αλλά αλλά Μεεμέτη ρεσούλ αλλά» τούτ' εστιν ο θεός των θεών και Μουχαμέτης ο προφήτης αυτού.

Ακούσαντες δε ημείς εν τηι πόλει της τοσαύτης κραυγής ωσεί ήχον μέγαν θαλάσσης, ελογιζόμεθα τι άρα εστί· μετ’ ολίγον δε εμάθομεν βεβαίως και εν αληθεία ότι επί την αύριον ο αμηράς ητοίμασε χερσαίον τε και υδραίον πόλεμον σφοδρώς, όσον αυτώι ην δυνατόν, δώσαι τηι πόλει. Ημείς δε θεωρούντες τοσούτον πλήθος των ασεβών, λέγω ως εμοί δοκεί, όντως καθ’ έκαστον ημών πεντακόσιοι και πλείον ήσαν εξ’ αυτών· και εις την άνω πρόνοιαν πάσας ημών τας ελπίδας ανεθέμεθα. Και προστάξας ο βασιλεύς ίνα μετά των αγίων και σεπτών εικόνων και των θείων εκτυπωμάτων ιερείς, αρχιερείς και μοναχοί, γυναίκές τε και παιδία, μετά δακρύων διά των τειχών της πόλεως περιερχόμενοι το κύριε ελέησον μετά δακρύων έκραζον, και τον θεόν ικέτευον ίνα μη διά τας αμαρτίας ημών παραδώσηι ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων και αποστατών και πονηροτάτων παρά πάσαν την γην, αλλ’ ίλεως γενήσεται ημίν τηι κληρονομία αυτού. Και μετά κλαυθμού αλλήλους ανεθαρρύνοντο ίνα ανδρείως αντισταθώσι τοις εναντίοις επί τηι ώρα της συμπλοκής. Ομοίως δε και ο βασιλεύς τηι αυτήι οδυνηρά εσπέρα της δευτέρας συνάξας πάντας τους εν τέλει άρχοντας και αρχομένους δημάρχους και εκατοντάρχους και ετέρους προκρίτους στρατιώτας ταύτα έφη.

Ο λόγος του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου προς τους συμπολεμιστές του, την παραμονή της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως

«Υμείς μεν, ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί και γενναιότατοι συστρατιώται και πας ο πιστός και τίμιος λαός, καλώς οίδατε ότι έφθασεν η ώρα και ο εχθρός της πίστεως ημών βούλεται ίνα μετά πάσης τέχνης και μηχανής ισχυροτέρως στενοχωρήσηι ημάς, και πόλεμον σφοδρόν μετά συμπλοκής μεγάλης και συρρήξεως εκ της χέρσου και θαλάσσης δώσηι ημίν μετά πάσης δυνάμεως, ίνα, ει δυνατόν, ως όφις τον ιόν εκχύσηι και ως λέων ανήμερος καταπίηι ημάς. [Βιάζεται] διά τούτο λέγω και παρακαλώ υμάς ίνα στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής, ως πάντοτε έως του νυν εποιήσατε, κατά των εχθρών της πίστεως ημών. Παραδίδωμι δε υμίν την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων.
Καλώς ουν οίδατε, αδελφοί, ότι διά τέσσαρά τινα οφειλέται κοινώς εσμέν πάντες ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζήν· πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως ως χριστού κυρίου, και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων. Λοιπόν, αδελφοί, εάν χρεώσταί εσμεν υπέρ ενός εκ των τεσσάρων αγωνίζεσθαι έως θανάτου, πολλώι μάλλον υπέρ πάντων τούτων ημείς, ως βλέπετε προφανώς, και εκ πάντων μέλλομεν ζημιωθήναι. Εάν διά τα εμά πλημμελήματα παραχωρήσηι ο θεός την νίκην τοις ασεβέσιν, υπέρ της πίστεως ημών της αγίας, ήν Χριστός εν τωι οικείωι αίματι ημίν εδωρήσατο, κινδυνεύομεν· ό εστι κεφάλαιον πάντων. Και εάν τον κόσμον όλον κερδήσηι τις και την ψυχήν ζημιωθήι, τι το όφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως υστερούμεθα και την ελευθερίαν ημών. Τρίτον βασιλείαν την ποτέ μεν περιφανή, νυν δε τεταπεινωμένην και ωνειδισμένην και εξουθενωμένην απωλέσαμεν, και υπό του τυράννου και ασεβούς άρχεται. Τέταρτον δε και φιλτάτων τέκνων και συμβίων και συγγενών υστερούμεθα.
Αυτός δε ο αλιτήριος ο αμηράς πεντήκοντα και επτά ημέρας άγει σήμερον αφ’ ού ημάς ελθών απέκλεισεν και μετά πάσης μηχανής και ισχύος καθ’ ημέραν τε και νύκτα ουκ επαύσατο πολιορκών ημάς και χάριτι του παντεπόπτου Χριστού κυρίου ημών εκ των τειχών μετά αισχύνης άχρι του νυν πολλάκις κακώς απεπέμφθη. Τα νυν δε πάλιν, αδελφοί, μη δειλιάσητε, εάν και τείχος μερόθεν ολίγον εκ των κρότων και των πτωμάτων των ελεπόλεων έπεσε, διότι, ως υμείς θεωρείτε, κατά το δυνατόν εδιωρθώσαμεν πάλιν αυτό. Ημείς πάσαν την ελπίδα εις την άμαχον δόξαν του θεού ανεθέμεθα, ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις και δυνάμει και πλήθει, ημείς δε εν ονόματι κυρίου του θεού και σωτήρος ημών πεποίθαμεν, δεύτερον δε και εν ταις ημετέραις χερσί και ρωμαλαιότητι, ήν εδωρήσατο ημίν η θεία δύναμις.
Γνωρίζω δε ότι αύτη η μυριαρίθμητος αγέλη των ασεβών, καθώς η αυτών συνήθεια, ελεύσονται καθ’ ημών μετά βαναύσου και επηρμένης οφρύος και θάρσους πολλού και βίας, ίνα διά την ολιγότητα ημών θλίψωσι και εκ του κόπου στενοχωρήσωσι, και μετά φωνών μεγάλων και αλαλαγμών αναριθμήτων, ίνα ημάς φοβήσωσι. Τας τοιαύτας αυτών φλυαρίας καλώς οίδατε, και ου χρή λέγειν περί τούτων. Και ώρα ολίγοι τοιαύτα ποιήσωσι, και αναριθμήτους πέτρας και έτερα βέλη και ελεβολίσκους ωσεί άμμον θαλασσών άνωθεν ημών πτήσουσι· δι’ ών, ελπίζω γάρ, ου βλάψωσι, διότι υμάς θεωρώ και λίαν αγάλλομαι και τοιαύταις ελπίσι τον λογισμόν τρέφομαι, ότι ει και ολίγοι πάνυ εσμέν, αλλά πάντες επιδέξιοι και επιτήδειοι, ρωμαλέοι τε και ισχυροί και μεγαλήτορες και καλώς προπαρασκευασμένοι υπάρχετε. Ταις ασπίσιν υμών καλώς την κεφαλήν σκέπεσθε επί τηι συμπλοκήι και συρρήξει. Η δεξιά υμών η την ρομφαίαν έχουσα μακρά έστω πάντοτε. Αι περικεφαλαίαι υμών και οι θώρακες και οι σιδηροί ιματισμοί λίαν εισίν ικανοί άμα και τοις λοιποίς όπλοις, και εν τηι συμπλοκήι έσονται πάνυ ωφέλιμα· ά οι εναντίοι ου χρώνται, αλλ’ ούτε κέκτηνται. Και υμείς έσωθεν των τειχών υπάρχετε σκεπόμενοι, οι δε ασκεπείς μετά κόπου έρχονται.
Διό, ω συστρατιώται, γίνεσθε έτοιμοι και στερεοί και μεγαλόψυχοι διά τους οικτιρμούς του θεού. Μιμηθήτε τούς ποτε των Καρχηδονίων ολίγους ελέφαντας, πώς τοσούτον πλήθος ίππων Ρωμαίων τηι φωνήι και θέα εδίωξαν· και εάν ζώον άλογον εδίωξε, πόσον μάλλον ημείς οι των ζώων και αλόγων υπάρχοντες κύριοι, και οι καθ’ ημών ερχόμενοι ίνα παράταξιν μεθ' ημών ποιήσωσιν, ως ζώα άλογα, και χείρονές εισιν. Αι πέλται υμών και ρομφαίοι και τα τόξα και ακόντια προς αυτούς πεμπέτωσαν παρ’ ημών. Και ούτως λογίσθητε ως επί αγρίων χοίρων και πληθύν κυνήγιον, ίνα γνώσωσιν οι ασεβείς ότι ου μετά αλόγων ζώων, ως αυτοί, παράταξιν έχουσιν, αλλά μετά κυρίων και αυθέντων αυτών και απογόνων Ελλήνων και Ρωμαίων.
Οίδατε καλώς ότι ο δυσσεβής αυτός ο αμηράς και εχθρός της αγίας ημών πίστεως, χωρίς ευλόγου αιτίας τινός την αγάπην ήν είχομεν έλυσεν, και τους όρκους αυτού τους πολλούς ηθέτησεν αντ’ ουδενός λογιζόμενος, και ελθών αιφνιδίως φρούριον εποίησεν επί το στενόν του Ασωμάτου, ίνα καθ’ εκάστην ημέραν δύνηται βλάπτειν ημάς. Τους αγρούς ημών και κήπους και παραδείσους και οίκους ήδη πυριαλώτους εποίησε· τους αδελφούς ημών τους Χριστιανούς, όσους εύρεν, εθανάτωσε και ηχμαλώτευσε· την φιλίαν ημών έλυσε. Τους δε του Γαλατά, εφιλίωσε, και αυτοί χαίρονται, μη ειδότες και αυτοί οι ταλαίπωροι τον του γεωργού παιδός μύθον, του εψήνοντος τους κοχλίας και ειπόντος ω ανόητα ζώα και τα εξής.
Ελθών ουν, αδελφοί, ημάς απέκλεισε, και καθ’ εκάστην το αχανές αυτού στόμα χάσκων, πώς εύρηι καιρόν επιτήδειον ίνα καταπίηι ημάς και την πόλιν ταύτην, ήν ανήγειρεν ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος εκείνος, και τηι πανάγνωι τε και υπεράγνωι δεσποίνηι ημών θεοτόκωι και αειπαρθένωι Μαρία αφιέρωσεν και εχαρίσατο τού κυρίαν είναι και βοηθόν και σκέπην τηι ημετέρα πατρίδι και καταφύγιον των Χριστιανών, ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων, το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό την του ηλίου ανατολήν. Και ούτος ο ασεβέστατος την ποτε περιφανή και ομφακλίζουσαν ως ρόδον του αγρού βούλεται ποιήσαι υπ’ αυτόν. Ή εδούλωσε σχεδόν, δύναμαι ειπείν, πάσαν την υφ’ ήλιον και υπέταξεν υπό τους πόδας αυτής Πόντον και Αρμενίαν, Περσίαν και Παφλαγονίαν, Αμαζόνας και Καππαδοκίαν, Γαλατίαν και Μηδίαν, Κολχούς και Ίβηρας, Βοσφοριανούς και Αλβάνους, Συρίαν και Κιλικίαν και Μεσοποταμίαν, Φοινίκην, Βακτριανούς και Σκύθας, Μακεδονίαν και Θετταλίαν, Ελλάδα Βοιωτίαν Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανίαν Αχαΐαν και Πελοπόννησον, Ήπειρον και το Ιλλυρικόν, Λυχνίτας κατά το Ανδριατικόν, Ιταλίαν Τουσκίνους Κελτούς και Κελτογαλάτας, Ιβηρίαν τε και έως των Γαδείρων, Λιβύαν και Μαυρητανίαν και Μαυρουσίαν, Αιθιοπίαν, Βελέδας Σκούδην Νουμιδίαν και Αφρικήν και Αίγυπτον, αυτός τα νυν βούλεται δουλώσαι και την κυριεύουσαν των πόλεων ζυγώι υποβαλείν και δουλεία, και τας αγίας εκκλησίας ημών, ένθα επροσκυνείτο η αγία τριάς και εδοξολογείτο το πανάγιον, και όπου οι άγγελοι ηκούοντο υμνείν το θείον και την ένσαρκον του θεού λόγου οικονομίαν, βούλεται ποιήσαι προσκύνημα της αυτού βλασφημίας και του φληναφού αυτού ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, και κατοικητήριον αλόγων και καμήλων.
Λοιπόν, αδελφοί και συστρατιώται, κατά νουν ενθυμήθητε ίνα το μνημόσυνον υμών και η μνήμη και η φήμη και η ελευθερία αιωνίως γενήσηται.»

Και στραφείς προς τους Ενετούς εν τοις δεξιοίς μέρεσιν ισταμένους έφη. «Ενετοί ευγενείς, αδελφοί ηγαπημένοι εν Χριστώι τωι θεώι, άνδρες ισχυροί και στρατιώται δυνατοί και εν πολέμοις δοκιμώτατοι, οί διά των εστιλβωμένων υμών ρομφαίων και χάριτος πολλάκις πλήθος των Αγαρηνών εθανατώσατε, και το αίμα αυτών ποταμειδώς εκ των χειρών υμών έρρευσε, τηι σήμερον παρακαλώ υμάς ίνα την πόλιν ταύτην την ευρισκομένην επί τοσαύτη συμφορά του πολέμου ολοψύχως και εκ μέσου ψυχής γένητε υπερασπισταί. Οίδατε γαρ καλώς, και δευτέραν πατρίδα και μητέρα αυτήν αενάως είχετε· διό και εκ δευτέρου πάλιν λέγω και παρακαλώ ίνα εν αυτήι ώρα ως φιλόπιστοί τε και ομόπιστοι και αδελφοί ποιήσητε.»

Είτα στραφείς εν τοις αριστεροίς μέρεσι λέγει τοις Λιγουρίταις. «Ω Λιγουρίται, εντιμότατοι αδελφοί, άνδρες πολεμισταί και μεγαλοκάρδιοι και φημιστοί, καλώς οίδατε και γινώσκετε ότι η δυστυχής αύτη πόλις πάντοτε ουκ εμοί μόνον υπήρχεν, αλλά και υμίν διά πολλά τινα αίτια. Υμείς μεν πολλάκις μετά προθυμίας αυτήι εβοηθήσατε, και συνδρομήι υμετέρα ελυτρώσατε από των Αγαρηνών των αυτής εναντίων. Τα νυν πάλιν ο καιρός εστιν επιτήδειος ίνα δείξητε εις βοήθειαν αυτής την Χριστώι αγάπην και ανδρίαν και γενναιότητα υμών.»

Και πληθυντικώς στραφείς προς πάντας είπεν. «Ου έχω καιρόν ειπείν υμίν πλείονα. Μόνον το τεταπεινωμένον ημέτερον σκήπτρον εις τας υμών χείρας ανατίθημι, ίνα αυτό μετ’ ευνοίας φυλάξητε. Παρακαλώ δε και τούτο και δέομαι της υμετέρας αγάπης, ίνα την πρέπουσαν τιμήν και υποταγήν δώσητε τοις υμετέροις στρατηγοίς και δημάρχοις και εκατοντάρχοις, έκαστος κατά την τάξιν αυτού και τάγμα και υπηρεσίαν. Γνωρίσατε δη τούτο. Και εάν εκ καρδίας φυλάξητε τα όσα ενετειλάμην υμίν, ελπίζω εις θεόν ως λυτρωθείημεν ημείς της ενεστώσης αυτού δικαίας απειλής. Δεύτερον δε και ο στέφανος ο αδαμάντινος εν ουρανοίς εναπόκειται υμίν, και μνήμη αιώνιος και άξιος εν τωι κόσμωι έσεται.» Και ταύτα ειπών και την δημηγορίαν τελέσας και μετά δακρύων και στεναγμών τον θεόν ευχαριστήσας, οι πάντες ως εξ ενός στόματος απεκρίναντο μετά κλαυθμού λέγοντες «αποθάνωμεν υπέρ της Χριστού πίστεως και της πατρίδος ημών.» Ακούσας δε ο βασιλεύς και πλείστα ευχαριστήσας και πλείστας δωρεών επαγγελίας αυτοίς απηγγείλατο. Είτα πάλιν λέγει. «Λοιπόν, αδελφοί και συστρατιώται, έτοιμοι έστε τωι πρωΐ, Χάριτι και αρετήι τηι παρά του θεού υμίν δωρηθείσηι, και συνεργούσης της αγίας τριάδος, εν ηι την ελπίδα πάσαν ανεθέμεθα, ποιήσωμεν τους εναντίους μετά αισχύνης εκ των εντεύθεν κακώς αναχωρήσωσιν.»

Ακούσαντες δε οι δυστυχείς Ρωμαίοι καρδίαν ως λέοντες εποίησαν, και αλλήλοις συγχωρηθέντες ήτουν εις τωι ετέρωι καταλλαγήναι, και μετά κλαυθμού ενηγκαλίζοντο, μήτε φιλτάτων τέκνων μνημονεύοντες ούτε γυναικών ή πλούτου φροντίζοντες, ει μη μόνον του αποθανείν ίνα την πατρίδα φυλάξωσι. Και έκαστος εν τωι διατεταγμένωι τόπωι επανέστρεψε, και ασφαλώς εποίουν εν τοις τείχεσι την φυλακήν. Ο δε βασιλεύς εν τωι πανσέπτωι ναώι της του θεού λόγου σοφίας ελθών και προσευξάμενος μετά κλαυθμού τα άχραντα μυστήρια μετέλαβεν. Ομοίως και έτεροι πολλοί τηι αυτήι νυκτί εποίησαν. Είτα ελθών εις τα ανάκτορα ολίγον σταθείς και εκ πάντων συγχώρησιν αιτήσας, εν τήδε τηι ώρα τις διηγήσεται τους τότε κλαυθμούς και θρήνους τους εν τωι παλατίωι; Ει και από ξύλου άνθρωπος ή εκ πέτρας ην, ουκ εδύνατο μη θρηνήσαι.

Και αναβάς εφ’ ίππου εξήλθομεν των ανακτόρων περιερχόμενοι τα τείχη [...]

quote:

---

Εμεις ειμαστε ιδιαιτερα ευαισθητοι γιατι ειναι η ιστορια ΜΑΣ κι αυτο μας κανει λιγοτερο αντικειμενικους.
Τι θελω να πω με αυτο?
Τα πραγματα ειναι καταδικασμενα να κανουν κυκλους:Γενηση, ακμη, παρακμη, πτωση.
Δεν γινοταν να κρατησει για παντα. Καποτε επρεπε να τελειωσει και να δωσει χωρο στο καινουριο.
Το νεο ηταν η Οθωμανικη αυτοκρατορια που ενωσε αυτο που ονομαζει ο Κιτσικης "ενδιαμεση περιοχη". Περιοχη που ειχε χασει η βυζαντινη.

---

Νομίζω το έχω ξαναγράψει σε κάποιο τόπικ: Σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ,με αφορμή την επαίτειο από την Άλωση της Πόλης, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είχε πει το εξής ενδιαφέρον: Ο λόγος που οι Έλληνες δείχνουν ακόμη να ψάχνουν την εθνική τους ταυτότητα, είναι ότι ακόμη αναζητούν την πολιτισμική τους πρωτεύουσα, δηλ την Πόλη. Όταν η Αθήνα επιλέχτηκε ως πρωτεύουσα ήταν απλά ένα χωριουδάκι, όπως και χωριουδάκι άνευ σημασίας παρέμεινε καθ'όλο τον Μεσαίωνα. Το μεγαλείο της Πόλης και ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, ακόμη στοιχειώνουν τους Έλληνες που ακόμη και τώρα προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ Αθήνας και Κωνσταντινούπολης (δεν μιλάμε απλώς για δυο διαφορετικές πόλεις, αλλά για δυο διαφορετικές κουλτούρες.)

Στο προκείμενο: Σήμερα εντελώς τυχαία διάβασα την άποψη πως αν οι Φράγκοι είχαν βοηθήσει τους Βυζαντινούς ενάντια στους Τούρκους, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για θύματα τρομοκρατικής επίθεσης στα Λονδίνο. Αρκέτα ακραίο μου φαίνεται αυτό, αλλά είπα να το παραθέσω.

quote:

---

Σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ,με αφορμή την επαίτειο από την Άλωση της Πόλης, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είχε πει το εξής ενδιαφέρον: Ο λόγος που οι Έλληνες δείχνουν ακόμη να ψάχνουν την εθνική τους ταυτότητα, είναι ότι ακόμη αναζητούν την πολιτισμική τους πρωτεύουσα, δηλ την Πόλη. Όταν η Αθήνα επιλέχτηκε ως πρωτεύουσα ήταν απλά ένα χωριουδάκι, όπως και χωριουδάκι άνευ σημασίας παρέμεινε καθ'όλο τον Μεσαίωνα.

---

quote:

---

Ο λόγος που οι Έλληνες δείχνουν ακόμη να ψάχνουν την εθνική τους ταυτότητα, είναι ότι ακόμη αναζητούν την πολιτισμική τους πρωτεύουσα, δηλ την Πόλη. Όταν η Αθήνα επιλέχτηκε ως πρωτεύουσα ήταν απλά ένα χωριουδάκι, όπως και χωριουδάκι άνευ σημασίας παρέμεινε καθ'όλο τον Μεσαίωνα.

---

In the shadows I shall be lost again...

Φίλε Dying Incubus, αν την σκεφτείς την όλη άποψη περί ανακάλυψης της Αμερικής, δεν είναι και τόσο περίεργη...

Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, κλείνουν όλοι οι εμπορικοί δίοδοι της Δύσης προς την Ανατολή. Δεν υπήρχαν ακόμη πολλά περιθώρια διπλωματίας με τους Τούρκους. Έπρεπε να αναζητήσουν άλλη διέξοδο, και όπως ήταν φυσικό αποφάσισαν να πάνε από την άλλη μεριά, για να βρούν τις Ινδίες. Και έτσι τους έκατσε η Αμερική.

Η χρονική εγγύτητα των δύο γεγονότων (Άλωση Πόλης- Ανακάλυψη Αμερικής), νομίζω συνηγορεί στην θεωρία αυτή... Βέβαια αυτή είναι η μια μόνο άποψη.

Η άλλη θέλει τον Κολόμβο να είχε διαβάσει Αριστοτέλη, (είχε κάποια συγγενική σχέση με την Ελλάδα και είχε επισκεφτεί μάλιστα, νομίζω, την Χίο), και να είχε ψυλιαστεί την ύπαρξη της Αμερικής.

Ίσως να με έχουν επηρεάσει τα βιβλία που διαβάζω... αλλά έχω μείνει με την εντύπωση ότι τον πλούτο, το μεγαλείο και την χλιδή που γνώρισε η Κωνσταντινούπολη, δεν γνώρισε άλλη πόλη στον πλανήτη...

Η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα εκ του μη όντος, κυρίως για λόγους γεωγραφικούς και συμβολικούς, και χρειάστηκαν χρόνια για να γίνει -αν έχει γίνει- κοσμόπολη, ενώ η Κωνσταντινούπολη ήταν μια υπέρλαμπρη πολιτεία, όταν οι Δυτικοί ζούσαν έναν τυπικό Μεσαίωνα, μια γνήσια μητρόπολη της εποχής της, που χάθηκε για πάντα...

Για αυτό ίσως και αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της ιστορικής μας μνήμης...

quote:

---

---

Α, μια και το θυμήθηκα: Ερώτηση για δυνατούς λύτες: Ποιά ήταν η πρώτη πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας? (μη βιαστείτε...)
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΜΥΚΗΝΕΣ ΑΝ ΔΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ Η ΠΙΟΔΥΝΑΤΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΕΝΩΣΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΛΑ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ ΑΘΗΝΑ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΜΗΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΝΟΜΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

quote:

---

Α, μια και το θυμήθηκα: Ερώτηση για δυνατούς λύτες: Ποιά ήταν η πρώτη πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας? (μη βιαστείτε...)

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Όντως ήταν η Αίγινα, για 6 μήνες περίπου. Με την έλευση του Καποδίστρια μετεφέρθη στο Ναύπλιο.

Χμ... δεν θα διαφωνήσω μαζί σου στο θέμα της Θεσσαλονίκης. Βέβαια δεν μπορώ να κρίνω ποια ήταν όντως η καταλληλότερη, αλλά με τα κριτήρια της εποχής η Θεσσαλονίκη φάνταζε ως ιδανικότερη επιλογή, καθώς ήταν ήδη ανεπτυγμένη πολιτισμικά και οικονομικά.

quote:

---

Α!Ε ΤΟΤΕ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΑΙΓΙΝΑ.ΜΕΤΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΠΕΙΡΩΝ ΛΙΓΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΑ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΡΑΜΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΩΤΕΟΥΣΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΗΤΑΝ Η 2 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΣΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ.Η ΑΘΗΝΑ ΕΠΙΛΕΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΘΕΣΗΣ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.ΞΕΦΥΓΑ ΛΙΓΟ ΣΥΓΝΩΜΗ.

---

Edited by - Ostria on 28/07/2005 13:42:13

quote:

---

Α!Ε ΤΟΤΕ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΑΙΓΙΝΑ.ΜΕΤΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ.

---

quote:

---

Μπορεί να παίζουν ρόλο και οι λόφοι.... Ας μην ξεχνάμε πως χάρη των λόφων επελέχθη αρχικώς και η τοποθεσία όπου χτίστηκε ή Κωνσταντινούπολη... (ας έλεγε ο Κωνσταντίνος για θαύματα και οράματα...)

---

Edited by - stemix on 28/07/2005 18:14:10

http://www.byzantium1200.com/contents.html 

quote:

---

Και αν δεν κάνω λάθος, την πόλη την αποκαλούσαν "Μήλο". Είναι σύμπτωση που την Ν.Υ. την αποκαλούνε "Μεγάλο Μήλο";

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Νομιζω οτι, η συναισθηματικη προσεγγιση της ιστοριας ειναι τοσο λαθος οσο και τα "αν".
Το παρον θεμα διολισθαινει επικηνδυνα προς αυτη την κατευθηνση!

---

quote:

---

stemix: Δυστυχώς δεν μπορώ να το θυμηθώ ακριβώς, αλλά σχετικά με την επιλογή της τοποθεσίας της πόλης στο συγκεκριμένο μέρος, νομίζω πως ο Βύζαντας όταν ζήτησε μία προφητεία από το Μαντείο των Δελφών, για το ποια περιοχή ήταν ιδανικότερη για το χτίσιμο πόλης (η Ασιατική ή η Ευρωπαϊκή μεριά), έλαβε ως απάντηση "το μέρος απέναντι από τους τυφλούς".

---

Ostria, ελπίζω να μην ξεφύγαμε πολύ...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr