quote:

---

Ο Ταμερλάνος τότε αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο εναντίον του Βαγιαζήτ και εισέβαλε στη Μικρά Ασία το 1400, η σύγκρουση όμως υπήρξε αμφίρροπη επί δύο χρόνια.
Τον Ιούλιο του 1402 οι δύο στρατοί συναντήθηκαν κοντά στην Άγκυρα και στις 28 Ιουλίου ο «αλάστωρ» και «μεγάλαυχος» σουλτάνος, που σημαντικοί επιτελείς του τον είχαν εγκαταλείψει ή είχαν αυτομολήσει προς το αντίπαλο στρατόπεδο, αιχμαλωτίστηκε και οκτώ μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1403, αυτοκτόνησε.

---

Edited by - Ostria on 14/11/2005 16:19:08

Ο Βαγιαζήτ γεννήθηκε το 1448 ή, σύμφωνα με άλλες πηγές, το 1452 -ήταν πρωτότοκος γιος του σουλτάνου Μωάμεθ Β', πορθητή της Κωνσταντινούπολης. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, το 1481, ο αδελφός του Τζεμ διεκδίκησε τη διαδοχή- ο Βαγιαζήτ, όμως, υποστηριζόμενος από μια δυνατή φατρία αυλικών στην Κωνσταντινούπολη, κατόρθωσε να πάρει τον θρόνο. Ο Τζεμ ζήτησε τελικά καταφύγιο στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη στη Ρόδο και παρέμεινε αιχμάλωτος σε ευρωπαϊκά χέρια μέχρι τον θάνατο του το 1495.

Ο νέος σουλτάνος άρχισε αμέσως μια αντίδραση κατά ορισμένων μέτρων του Μωάμεθ Β'. Επηρεασμένος από τους «ουλεμάδες», ερμηνευτές του ισλαμικού νόμου, και από μεγάλους αξιωματούχους, ευθυγραμμισμένους μαζί τους, ο Βαγιαζήτ επανέφερε κτήματα αφιερωμένα σε φιλανθρωπικούς και θρησκευτικούς σκοπούς, τα οποία είχε δημεύσει ο σουλτάνος Μωάμεθ προς όφελος του κράτους. Ο Βαγιαζήτ απαρνήθηκε επίσης τον φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του πατέρα του, με πράξεις όπως η απομάκρυνση από το αυτοκρατορικό ανάκτορο των πινάκων που είχαν φιλοτεχνήσει Ιταλοί καλλιτέχνες για τον Μωάμεθ Β'.

Ταυτόχρονα ο Βαγιαζήτ συνέχισε την προσπάθεια για εδαφική επέκταση, που είχε αρχίσει ο πατέρας του. Η Ερζεγοβίνη περιήλθε υπό πλήρη οθωμανικό έλεγχο το 1483. Η κατάκτηση, το 1484, δύο οχυρών στις εκβολές του Δούναβη και του Δνείστερου δυνάμωσε τον έλεγχο των Οθωμανών πάνω στον χερσαίο δρόμο ως την Κριμαία, όπου ο χάνος των Τατάρων της Κριμαίας ήταν, κατ' όνομα τουλάχιστον, φόρου υποτελής στον σουλτάνο από το 1475. Ο πόλεμος του 1499-1503 κατά της Βενετικής Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια προώθησε ακόμη περισσότερο τη διαδικασία της παγίωσης. Είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη των βενετικών οχυρών στην Πελοπόννησο και στις ακτές της Αδριατικής, και οι επιτυχίες αυτές δικαίωσαν το πρόγραμμα ναυπήγησης πλοίων, το οποίο είχε εφαρμόσει ο Βαγιαζήτ στην πριν από τον πόλεμο περίοδο.

Με την επέκταση της κυριαρχίας του στο μεγαλύτερο τμήμα της Μικράς Ασίας, ο Βαγιαζήτ είχε έλθει νωρίτερα σε σύγκρουση με το σουλτανάτο των Μαμελούκων της Αιγύπτου και της Συρίας. Κάθε πλευρά προσπαθούσε να κυριαρχήσει στις ακαθόριστες παραμεθόριες περιοχές που τις χώριζαν, και να αποκτήσει ουσιαστικό έλεγχο στα μικρά κράτη που είχαν ιδρυθεί εκεί. Ο Βαγιαζήτ, φοβούμενος ότι μπορούσε να σχηματιστεί εναντίον του συμμαχία χριστιανικών δυνάμεων με τη συμμετοχή του αδελφού του Τζεμ, χρησιμοποίησε μικρές δυνάμεις κατά των Μαμελούκων. Ο μακρός κατά ξηράν πόλεμος τελείωσε χωρίς νικητή.

Την ίδια περίοδο θέλησε να αντιμετωπίσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε στις περιοχές ανατολικά της Μικρός Ασίας. Το 1499 οι οπαδοί των Σαφαβιδών, μιας ισλαμικής αίρεσης, είχαν αρχίσει να εδραιώνουν ένα ισχυρό καθεστώς υπό τον αρχηγό τους Ισμαήλ Α'. Η θρησκευτική διδασκαλία των Σαφαβιδών είχε μεγάλη απήχηση μεταξύ των τουρκομανικών φυλών της Μικράς Ασίας, των οποίων οι πολεμιστές αποτέλεσαν το κύριο μέρος του στρατού του σάχη Ισμαήλ. Ήταν προφανές ότι η προπαγάνδα των Σαφαβιδών, αν αφηνόταν να συνεχιστεί ανεμπόδιστη, μπορούσε να απειλήσει την οθωμανική κυριαρχία στις ασιατικές χώρες. Ο κίνδυνος διαγράφηκε έντονα το 1511, όταν οι οπαδοί του σάχη στη Μικρά Ασία επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών.

Τον ίδιο καιρό εκδηλώθηκε διαμάχη μεταξύ των γιων του Βαγιαζήτ για τη διαδοχή. Ένας από τους γιους του, ο Σελίμ, κυβερνήτης της Τραπεζούντας, πήγε στην Κριμαία το 1511, εξασφάλισε εκεί βοήθεια από τον Τάταρο χάνο και κατόπιν πέρασε τον Δούναβη για να κατέβει στα Βαλκάνια. Νικημένος στη μάχη κατά του Βαγιαζήτ, ο Σελίμ διέφυγε στην Κριμαία. Στο μεταξύ είχε κατασταλεί η επανάσταση των οπαδών των Σαφαβιδών και ο Αχμέτ, άλλος γιος του, ο οποίος είχε συμβάλει στη νίκη, βάδισε κατά της Κωνσταντινούπολης. Αποτυγχάνοντας να εξασφαλίσει την υποστήριξη των γενιτσάρων, γύρισε πίσω, με σκοπό να φέρει μεγάλο τμήμα της Μικράς Ασίας υπό τον έλεγχο του. Ο Βαγιαζήτ, φοβούμενος ότι ο Αχμέτ πιθανόν θα ζητούσε βοήθεια από τον σάχη Ισμαήλ και μη μπορώντας να αντισταθεί στις πιέσεις ορισμένων συμβούλων του και του σώματος των γενιτσάρων, οι οποίοι ευνοούσαν τον Σελίμ, ανακάλεσε τον Σελίμ από την Κριμαία και παραιτήθηκε (Απρίλιος 1512) προς όφελος του. Πέθανε τον επόμενο μήνα.

Ο Βαγιαζήτ Β', γνωστός στον λαό του ως Αντλί («ο δίκαιος»), ήταν ευλαβής μουσουλμάνος και ακολουθούσε αυστηρά τις εντολές του Κορανίου και του ισλαμικού νόμου. Στη διάρκεια της βασιλείας του, μεγάλο μέρος των εσόδων του κράτους διατέθηκε για το χτίσιμο τζαμιών, σχολών, νοσοκομείων και γεφυρών. Υποστήριξε επίσης νομικούς, διανοούμενους και ποιητές, μέσα και έξω από την οθωμανική αυτοκρατορία. Με ιδιοσυγκρασία πολύ μελαγχολική, δεισιδαίμονα και πεισματική, κατά την άποψη του Βενετού πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη το 1503, ο Βαγιαζήτ ενδιαφερόταν για φιλοσοφικές και άλλες μελέτες. Ήταν τρυφερός πατέρας, καλός και επιεικής προς τους γιους του, καθώς και προς όσους τον υπηρετούσαν. [Πάπυρος]

Θα προσθέσω μερικές σκόρπιες...

"Το 1490 (ή το 1491), επί σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ (1481-1512), ο ναός του Αγίου Δημητρίου μετατράπηκε από τους τούρκους σε μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί), με το όνομα "Κασημιέ Τζαμί", για να μείνει έτσι ως την απελευθέρωση της πόλης το 1912."

"Σύμφωνα με τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή, τον 17° αιώνα υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη περί τα 16 χάνια. Το μεγαλύτερο ήταν το Sulu Han, ίδρυμα του Βαγιαζήτ Β', που υπήρχε ως τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας."
Σε ένα άλλο χάνι,το ιστορικό χάνι του Τόψιν (Γέφυρας) Θεσσαλονίκης, ο Τούρκος στρατηγός Ταχσίν πασάς υπέγραψε την παράδοση της Θεσσαλονίκης στο διάδοχο Κωνσταντίνο στις 26 Οκτωβρίου 1912.
[url=[img=http://img478.imageshack.us/img478/8439/hani19121nt.jpg][/url]
(Δεν μου βγαίνει το hot link οπότε το βάζω έτσι)

"Ακόμα και σήμερα η γέφυρα που σχεδίασε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι για το σουλτάνο Βαγιαζήτ Β', έναν από τους αρχηγούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας, προκαλεί το θαυμασμό έστω κι αν δε βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, όπου αρχικά προοριζόταν, αλλά στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο.
Το 1502 η γέφυρα θα ένωνε τις δύο όχθες του Κεράτιου Κόλπου, ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη και στην Πέρα, και θα είχε μήκος 300 μέτρα. Ωστόσο ο σουλτάνος ήταν πεπεισμένος ότι μια τέτοια κατασκευή ήταν αδύνατη. Ο Νορβηγός μηχανικός Βέμπγιορν Σαντ, παθιασμένος με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, αποφάσισε να υλοποιήσει το σχέδιό του. Με τη χρηματοδότηση της εταιρείας που κατασκευάζει τους νορβηγικούς αυτοκινητόδρομους, η γέφυρα πήρε τελικά σάρκα και οστά.
Φουτουριστική

Απόλυτα σταθερή χάρη στη δομή των διπλών τόξων, έχει μεγάλη αντοχή ακόμα και στον άνεμο. Διαθέτει τέσσερα στηρίγματα που βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους, λειτουργώντας και ως αντερείσματα. Όσο για την εμφάνισή της, είναι αρκούντως φουτουριστική, όπως τόνισε χαρακτηριστικά στην τελετή των εγκαινίων και η βασίλισσα Σόνια της Νορβηγίας."

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Βελισσάριε πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για τον Βαγιαζήτ τον Β'!

---

ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑΝ <<ΑΘΕΟ>> ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

Ostria, θα ήθελα να παραθέσω κι' εγώ την άποψή μου σχετικά με το θέμα, μιας και το έχω μελετήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια.

Κατ' αρχάς θέλω να συστήσω σε όλους όσσους ερευνούν το θέμα να ανζητήσουν τίτλους ουδετεροποιημένων ιστορικών, τούτο διότι επι του θέματος έχουν κυκλοφορήσει συγγράμματα είται φιλοχριστιανών είται φιλοοθωμανών, τα οποία παρουσιάζουν τα πράγμματα με έναν θαυματουργικό θεάρεστο τρόπο και υπεκφεύγουν των πραγμματικών γεγονότων.

Το κακό λοιπόν αγαπητή Ostria ξεκίνησε απο την ξενοφοβία των βυζαντινών ενάντια στους Φράγκους, οι οποίοι Φράγκοι όπως θα ξέρεις ήταν πρώτοι και καλύτεροι στο εμπόριο, οι περισότεροι απ' αυτούς με αξιώματα και τεράστια πολιτικο-οικονομική δύναμη μέσσα στο Βυζάντιο.
Ο Ανδρόνικος Κομνηνός που είχε βλέψεις για τον θρόνο, βρήκε την ευκαιρία μετά τον θάνατο του Μανουήλ, τον Αύγουστο του 1182 και κινήθηκε εναντίον της πρωτεύουσας για να καταλάβει την εξουσία.
Ήταν τότε αγαπητή μου Ostria που κινήθηκε ενεντίον των φράγκων και επακολούθησε σφαγή ΟΛΩΝ ανεξεραίτως των λατίνων.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και βρέφη σφαγιάστηκαν Χιτλερικά, για να μην σου πω χειρότερα απο Χιτλερικά.
Απο την μανία της βαρβαρότητάς του δεν γλίτωσαν ούτε οι άρωστοι στα νοσοκομεία, ούτε οι ανάπηροι, ούτε κανείς.
Ύστερα απ΄αυτό κινήθηκε γρήγορα εναντίον της αυτοκρατορικής οικογένειας, τον πρωτοσέβαστο τον φυλάκισαν και τον τύφλωσαν, τον νεαρό αυτοκράτορα και την μητέρα του τους φυλάκισαν στην έπαυλη του Φιλοπάτιου όπου και τους εκτέλεσαν με φρικαλέα βασανιστήρια.
Αυτή η κίνηση λοιπόν όπως καταλαβαίνεις οδήγησε τους Λατίνους να συνενωθούν στρατιωτικά και με άλλους λαούς, για να ξεκινήσει η 4η σταυροφορία, ως αντίποινα για την βαρβαρότητα του Κομνηνού.
Και η βαρβαρότητα καλή μου Ostria, πληρώνεται στην ιστορία με ποτάμια αίματος.

Όσσον αφορά πολιτισμό και τέχνη ήθελα να απαντήσω και στον φίλτατο VELISSARIO οτι μέχρι την πτώση του Βυζαντίου έχουμε την λεγόμενη εποχή του σκοταδισμού (dark age) όπου και απαγορεύεται η άσκηση τεχνών πλην της ιεράς τέχνης της αγιογραφίας που επιτρέπετω να ασκείται ΜΟΝΟΝ απο κληρικούς.

Η εποχή της αναγένησης (των αρχαίων ιδεών) είναι μια χρονική περίοδος που έλαβε χώρα ενάμισυ αιώνα αργότερα.
Η πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας σήμανε και την πτώση της "μήτρας" του σκοταδισμού, επιτρέποντας αργότερα με σταδιακό τρόπο την εμφάνιση της νέας τέχνης και κουλτούρας στην ΜΗ υποδουλωμένη Ευρώπη.
Οι καλιτέχνες κινδύνευαν πολλύ λιγότερο να ριχτούν στην πυρρά δια τα έργα τους ή τις ανακαλύψεις τους.
Παραδειγματικά θα αναφέρω οτι τόσσο ο Γαλιλαίος με την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου όσσο και ο Ζαν Μπελμώ με την ανακάλυψη της ζωγραφικής 3ων διαστάσεων (βάθος ζωγραφικής), γλύτωσαν την πυρρά χάρην της πτώσης του σκληρου ιερατικού πυρήνα.

Βέβαια θα πρέπει να αναφερθεί εδώ οτι πολλές τέχνες στηρίχθηκαν σε βυζαντινές τεχνικές ιερογραφίας όπως το βιτρώ, η ξυλογραφία και πολλές άλλες.

Τέλος να αναφέρω για τον φίλο VELISSARIO οτι:
Στην μετά σκοταδισμού ευρώπη έχουμε 2 όρους.
Αναγένηση = Ξαναγένημα της αρχαιότητας.
Διαφωτισμός = Ο άνθρωπος αρχίζει με ορθολογικό τρόπο και ΟΧΙ με θεοσοφικό, να ταξινομεί τα πράγμμματα και να ανακαλύπτει επιστημονικά.

Όσσο για την Κων/πολη ο Κων/νος την έχτισε πάνω στην αρχαία πόλη του Βυζαντίου βάση της γεωστρατιγικής θέσεως και όχι κάποιας προφητείας, επίσης ο Κων/νος έφτιαξε και άλλη μιά πόλη την Ελενούπολη για την οποία λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή της.
Επίσης στα ομαδικά ταξίδια που γίνονται προς την Istanbul, δεν περιλαμβάνεται ξενάγηση στον ναό της αγίας Ειρήνης ο οποίος είναι ο 1ος ναός που χτίστηκε στο Βυζάντιο αποκλειστικά απο υλικά που "ξηλώθηκαν" απο τους αρχαίους ναούς.
Και τελικά το Βυζάντιο είναι μοναδική αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας που αφανίστηκε (πλην των μυθικών βασιλείων) και μάλιστα με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο, ίσσως κατά την άποψή μου το Βυζάντιο να πήρε αυτό που του άξιζε για τα κατα συροή εγκλήματα που διέπραξε στα χρόνια της ακμής του.

Ευχαριστώ._

quote:

---

Πραγματικά κάνω μεγάλη προσπάθεια για να είμαι όσο πιο ευγενικός γίνεται στην απαντησή μου.

---

quote:

---

Ο μεσαίωνας προκλήθηκε γενικότερα απο την αντίληψη του μονοθεϊσμού, ο οποίος διέταζε οτι σχεδόν τα πάντα είναι αμαρτία, απαξιώνωντας και ξεφτυλίζοντας την ανθρώπινη υπόσταση, ως εξηλέωση στον παντοδύναμο Θεό.

---

Του Αθανασίου Καλαμάτα
Η άλλοτε ξεχασμένη, κι άλλοτε υποτιμημένη, βυζαντινή ιστορία - για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τους δύο τελευταίους αιώνες καθετί βυζαντινό αυτομάτως εντασσόταν στο χώρο του σκοταδισμού - έγινε ευτυχώς, κατά τις τελευταίες δεκαετίες αντικείμενο σοβαρής επιστημονικής έρευνας. Οι ιστορικοί, πολλοί μάλιστα απ ' αυτούς εντάσσονται στους κύκλους των διανοουμένων, που ανέλαβαν όχι μόνο να γεφυρώσουν το «αναμέσον χάσμα» έτσι χαρακτήριζε το Βυζάντιο ο Ν. Σαρίπολος, Καθηγητής της Νομικής Σχολής στον 19 ο αιώνα, ανάμεσα στον Αρχαίο και το Νέο Ελληνισμό, αλλά και να αποκαταστήσουν τη βυζαντινή οικουμένη, αποτελούν σήμερα αξιοσέβαστο πεδίο μελέτης και κατανόησης αυτής της πολυεπίπεδης και σύνθετης ιστορικής διαδικασίας, που επικράτησε να ονομάζεται βυζαντινός πολιτισμός.

Σήμερα το Βυζάντιο αποτελεί ένα από τα πιο προσφιλή θέματα του επιστημονικού κόσμου. Επιστήμονες διεθνούς κύρους, ιστορικοί, θεολόγοι, ιστορικοί της τέχνης, νομικοί, ομολογούν και τεκμηριώνουν τη σπουδαιότητα και τη γενναία συμβολή του βυζαντινού κοσμοειδώλου στο σημερινό πολιτισμό. Πάμπολλες μελέτες, αναφερόμενες στην πολιτική, την κοινωνική, τη διοικητική, τη στρατιωτική και εκκλησιαστική ιστορία του αναιρούν προγενέστερες πλάνες και αναγνωρίζουν τον πολιτισμό των βυζαντινών ως τον παράγοντα εκείνο, που διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη τόσο της Ανατολικής, όσο και της Δυτικής Ευρώπης.

Ο Sir Steven Ransiman τον οποίο η επιστημονική κοινότητα το Νοέμβριο του 2000 έχασε, αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα ακραιφνούς και εμβριθεστάτου ιστορικού βυζαντινολόγου επιστήμονα. Όλβιος δημιουργός, έγινε για τις διεθνείς βυζαντινές ιστορικές σπουδές το μέγα αγκωνάρι. Ως ένας από τους σημαντικότερους βυζαντινολόγους κατάφερε κι έσυρε από τη λήθη ότι θαυμαστό είχε να επιδείξει το Βυζάντιο. Το πολυσχιδές έργο του, πράγματι, αποτελεί μια τεκμηριωμένη καταγραφή, αλλά και ερμηνεία της βυζαντινής ιστορίας. Αν κάτι αφήνουν τα γραφτά του είναι το γεγονός, ότι είδε το Βυζάντιο ως μια συμπαγή ιστορική ενότητα, την όποια αμερόληπτα μελέτησε, δίνοντας στις επόμενες γενιές των ιστορικών τον τρόπο ακόμη πιο στοχαστικά να το μελετήσουν.

Πρέπει σοβαρά να λάβουμε υπόψη, ότι ο Ransiman μελέτησε το Βυζάντιο υπό το πλαίσιο των τριών συντεταγμένων που οριοθέτησαν τη χιλιετή μοίρα της θεοκρατικής αυτοκρατορίας του: τον Ελληνισμό, τη ρωμαϊκή νομοθεσία και την Ορθοδοξία. Αυτό δηλαδή το περιεχόμενο που ουσιαστικά διαμόρφωσε την πολιτισμική ταυτότητά του. Τούτη τη διεργασία, η οποία άρχισε τον 4 ο και συνεχίστηκε έως τα μέσα του 15 ου αιώνα, ο Ransiman κατάφερε να μας την κληροδοτήσει δίχως να φαντάζει μακρυνή και ξένη. Με ασκητικό βλέμμα ο μέγιστος αυτός βυζαντινολόγος, είδε την Ορθοδοξία η οποία και τον γοήτευσε. Στους κόλπους ανοίχθηκε με διάθεση. Και για αυτήν εμφαντικά υπογράμμιζε: «οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται περήφανοι, μια κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις. Στους σκοτεινότερους αιώνες της ελληνικής ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρ' όλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση αλλά και να συντηρήσει και διατηρήσει τις παραδόσεις του Ελληνισμού. Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει το ρόλο της υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αρχαίου και χριστιανικού κόσμου. Αλλά το χάσμα δεν είναι αγεφύρωτο. Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία ελληνική σκέψη και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτήν την ημέρα. Ο εθνισμός μπορεί να γίνει κακό πράγμα. Όμως ένα αίσθημα εθνικής ταυτότητος που να μη βασίζεται σε φιλόδοξο σωβινισμό, αλλά σε μια μακρυά παράδοση πολιτιστικών αξιών είναι ζήτημα για νόμιμη καύχηση κα περηφάνια» .

Στο πρόσωπο του Ransiman το αγγλόφωνο και κατ ' επέκταση το διεθνές επιστημονικό κοινό, ανακάλυψε το Βυζάντιο και αφυπνίστηκε από την κατάκριση που δύο αιώνες πριν ο Edward Gibbon έκανε γι ' αυτό, χαρακτηρίζοντας τη χιλιόχρονη ιστορία του ως «θρίαμβο της βαρβαρότητας και της θρησκείας» . Είναι μακρύς ο κατάλογος των μελετών και των αυτοτελών βιβλίων του, πάνω στα οποία σήμερα, όσοι επιζητούν τη ψηλάφηση του βυζαντινού πολιτισμού μπορούν χωρίς κανένα δισταγμό να προσφύγουν. Και μόνο μια απλή παράθεση των τίτλων, που εύκολα θα μπορούσε κανείς να κάμει, ανατρέχοντας σε ενημερωμένες ιδιωτικές και δημόσιες βιβλιοθήκες, μαρτυρεί την εμμονή του για εμφάνιση του βυζαντινού πολιτισμού, ως μείγματος διαποτισμένου με κάλλος και θαυμασμό. Στο σύνολό του το έργο του Ransiman ιχνογραφεί και διαφωτίζει τη βυζαντινή ιστορία, μέσα από τον χαρακτήρα των ανθρώπων, την ποικιλία των θεσμών, των τρόπων σκέψης και των πολιτισμικών εκφράσεών του.

Αρκετό από το συγγραφικό έργο του μεταφρασμένο στην ελληνική, προσκαλεί κάθε φιλοβυζαντινό αναγνώστη σε μια πραγματική θέαση του επιφανούς μεσαιωνικού κόσμου. Ως κλασικός ιστορικός, ο Ransiman επιμελώς επιστρέφει στις βυζαντινές πηγές, προσφέροντάς μας μια σύνθετη εικόνα της πολιτιστικής, κοινωνικής, και πολιτικής δομής της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Για το λόγο αυτό, οι νεότεροι βυζαντινολόγοι, θα πρέπει να του είναι ευγνώμονες, γιατί δημιούργησε την πιο έγκυρη και περιεκτική ιστορική επισκόπηση της βυζαντινής περιόδου.

Κατ' αρχάς να σου πω οτι στο θέμα κοινωνικής ευαισθησίας τόσσο το Βυζάντιο όσσο και η εκλησία προσέφεραν πολλά, (η εκλησία συνεχίζει να προσφέρει ακόμη και σήμερα).
Όποιος το αμφησβητήσει αυτό, απλά δεν είναι για να τον έχει στα σοβαρά κανείς.
Επίσης δεν είναι για να έχει στα σοβαρά κανείς κάποιον που θα ισχυρισθεί οτι το Βυζάντιο ΔΕΝ πρόσφερε τίποτα στις τέχνες.
Αν το πει αυτό κάποιος ή δεν ξέρει ο άνθρωπος ή δεν θέλει να μάθει.

quote:

---

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει «δημοκρατία»

---

quote:

---

Ο υπόλοιπος λαός ήτω Λατίνοι και αυτόχθονες Βυζαντινοί

---

quote:

---

Για την επιθετικότητά μου λυπάμαι, αλλά είσαι από τα άτομα που δεν μπορούν να μου κάνουν υποδείξεις.

---

quote:

---

Μπράβο σου φίλε μου, συγχαρητήρια για την ευγένειά σου, τον πολιτισμένο τρόπο σου, την συνεργατικότητα και την ομαλότητά σου επάνω στην συζήτηση.

Για να σου πω και την αλήθεια δεν περίμενα κάτι καλύτερο αφού φαινόμενα σαν εσένα υπάρχουν πολλά εδώ μέσα και συχνά δημιουργούν προβλήματα όταν διαβάσουν την αντίθετη άποψη.

Βρίσε όσσο θέλεις, το πολλύ πολλύ να αναγκαστείς να δημιουργήσεις καινούριο λογαριασμό, (δεν νομίζω οτι θα σε πειράξει και πολλύ).

---

Edited by - me

Καλώς ήρθες telekinesis, θα σου έλεγα να ρίξεις μια ματιά στις προηγούμενες σελίδες πιστεύω ότι θα βρεις αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε κι άλλες φορές να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα και νομίζω ότι καταφέραμε μέσα από τον διάλογο να συμφωνήσουμε και ως προς τα αρνητικά και ως προς τα θετικά του Βυζαντίου. Σίγουρα δεν παίζει άσπρο ή μαύρο. Στην απόχρωση του γκρι δεν έχουμε ακόμα συμφωνήσει, αλλά τουλάχιστον κάναμε ένα βήμα προσέγγισης του γκρι. Κάποιοι το βλέπουμε πιό ανοιχτό, κάποιοι πιό σκούρο. Εγώ προσωπικά είμαι προς το πιό σκούρο.

Τέλος πάντων, ελπίζω να κάνουμε δημιουργική συζήτηση χωρίς να φτάσουμε σε ακραίες αντεκλήσεις χωρίς νόημα. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του και να την μοιράζεται μαζί μας και όποιος δεν συμφωνεί ας το κάνει με αντεπιχειρήματα και με καλή διάθεση.

Κάνω άλλη μιλα προσπάθεια.

Δεν θέλω να ανοίξουμε πόλεμο, θέλω να βρούμε κοινά σημεία και όχι σημεία που να μας χωρίζουν.

Εγώ έχω την άποψή μου, μπορώ να την στηρίξω με στοιχεία έγκριτων ιστορικών.

Αν έχεις κάτι να αντιπαραθέσεις, do it, θα χαρώ να βγω λάθος.

Φιλικά Telekinesis._

Σ' ευχαριστώ πολλύ για το καλοσώρισμα.

Πιστεύω οτι η παιδεία που παρέχεται στους έλληνες περί Βυζαντίου είναι μεροληπτική και προπαγανδιστική.
Αυτό που λέμε ο παππάς πρώτα ευλογεί τα γένεια του.
Σαν άνθρωπος έχω ξοδέψει πολλύ χρήμα και πολλύ χρόνο για να καλύψω τα κενά που το θεάρεστο υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων μου έπρηξε το μυαλό όσσο ήμουν παιδί με τις κοτσάνες του.
Προσπαθώ να παραθέσω στοιχεία που με πολλύ κόπο έχω συλέξει απο μακρά έρευνα.
Ελπίζω κάπως να συνεισφέρω σε αυτές τις αναζητήσεις, κάποιοι βέβαια θα φτύσουν αυτό που παραθέτω διότι ενοχλεί, ΟΚ επιλογή δική τους.
Αυτά για την ώρα.

Ευχαριστώ, (όσσο μπορώ)._

Επίσης αυτά που είπες για τον τρόπο που έπεσε και για τους Αυτοκράτορες που κρυβόνταν πίσω από τα τείχη, με βρίσκουν εντελώς αντίθετο.
Ας πούμε ότι ο τρόπος πτώσης είναι καθαρά υποκειμενικός. Το ξεπερνάω.
Πες μου όμως σε τι πηγές βασίζεις εσύ το ότι ο Ηράκλειος δεν κρατούσε μόνος του με το σπαθί του και μερικούς σωματοφυλακές του πάνω σε μία γέφυρα εκατοντάδες πέρσες ή ότι δεν κάλεσε σε μονομαχία ένα άρχοντα των περσών και τον νίκησε.
Ο Βασίλειος Β΄ ποιος διαφωνεί ότι όρμηξε εντελώς μόνος του για να σώσει ένα απόσπασμα που είχε στείλει για ανίχνευση, από μία ενέδρα των Βούλγαρων και οι σωματοφυλακές του έτρεχαν τρελαμένοι για να τον προλάβουν.
Ο Ρωμανός στην μάχη του Μάτζικερτ, με το σπαθί στο χέρι δεν πιάστηκε και με μερικά βέλη καρφωμένα επάνω του;
Ας μην γίνω κουραστικός και γράφω κατεβατά, αλλά όταν εκφέρεις αυτή την γνώμη, ότι ήταν θρασύδειλοι και δίναν τις μάχες τους πίσω από τα τείχη, περιμένω και εγώ τις ανάλογες πηγές.
Και φυσικά δεν διανοούμαι ότι όταν λες πως κλείνονταν πίσω από τα τείχη, εννοείς το γεγονός της Άλωσης. Ποιος λογικός στρατηγός θα έβγαζε ποτέ 7000 (το πάρα πολύ) άνδρες του, να πολεμήσουν σε ανοιχτό χώρο με 500.000 αντιπάλους. Μόνο ο Αλέξανδρος θα το έκανε. Αλλά αυτός ήταν αξεπέραστος.

Edited by - me

«Στην ονομασία της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ διαψεύστηκε και διαψεύδεται κάθε δυτική προσπάθεια να επικαλείται μια νεφελώδη «ελληνορωμαϊκή» κληρονομιά σαν υψηλή αποστολή της Δύσης. Η ύπαρξη της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ αποκαλύπτει την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους» ως φάρσα και αποδείχνει ότι η Αναγέννηση τίποτα άλλο δεν αναγέννησε παρά ένα φάντασμα, που ούτε καν υπήρχε. Έτσι, η ύπαρξη της Ρωμιοσύνης βεβαιώνει ότι κάθε επίκληση της αρχαίας Ελλάδας, της αρχαίας Ρώμης, της Αυτοκρατορίας, του πολιτισμού, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ιδεολογική συγκάλυψης κατακτητικών, αποικιοκρατικών δυναστικών προσπαθειών» [Lorenz Gyomorey , Η δύση της Δύσης, εκδ. Παπαζήση]

Ο ιστορικός Otto Mazal γράφει:

«οι ρίζες της αρνητικής τοποθέτησης των Δυτικών, που ήθελαν να βλέπουν τη βυζαντινή περίοδο μόνο ως μια διαρκή πορεία κατάπτωσης μετά την ένδοξη εποχή της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, βρίσκονται στους χρονογράφους του Μεσαίωνα, για τους οποίους οι δυτικοί αυτοκράτορες ήταν οι νόμιμοι συνεχιστές του Imperium Romanum, ενώ το κατά την αντίληψη της Δύσης αιρετικό ανατολικό κράτος, είχε χάσει ως «βασίλειο των Γραικών» (Regnum Graecorum) την οικουμενικότητά του και είχε αποκλεισθεί από τη σκηνή της ιστορίας. Για πρώτη φορά η Βυζαντινολογία του παρόντος δείχνει και πάλι με σαφήνεια την μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία του Βυζαντίου (σ.σ διαβαζε: Ρωμανίας) και δίνει ώθηση για μια αναθεώρηση».

[Byzanz und das Abendland, Wien 1981, s. 8,11]

Διαβάζουμε:

«Ο όρος «βυζάντιο» είναι νεολογισμός. Τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Ιερώνυμος Wolf (1516-80) στα 1562...» και (οι πολίτες της Ρωμανίας) «....Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη…» [Ιωάννης Καραγιαννόπουλος , ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ, Τέταρτη έκδοση – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΝΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ 51 ]

Στην Εγκυκλοπαίδεια Britannica, διαβάζουμε:

«Η ονομασία της αυτοκρατορίας συνδέεται κατά τη βυζαντινή περίοδο μόνο με την πρωτεύουσά της, που είχε ιδρυθεί στον χώρο της μικρής πόλης Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία ονομαζόταν Ρωμαϊκή, οι πολίτες της Ρωμαίοι και ο αυτοκράτορας ήταν imperator Romano rum. Η σύνδεση της ονομασίας Βυζάντιο με την αυτοκρατορία έγινε στους νεώτερους χρόνους, με την έκδοση από τον Ιερώνυμο Wolf έργων των Βυζαντινών ιστορικών (Corpus Byzantinae Historiae 1562), και καθιερώθηκε γενικά, αδιάφορα από τις μερικότερες κατά καιρούς επιλογές (Ελληνική Αυτοκρατορία ή Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος). (...) Μερική επίσης ήταν η χρήση της ονομασίας Γραικού σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της αυτοκρατορίας, παρά το γεγονός ότι από τον 9ο αιώνα στις λατινικές πηγές κυρίως του φραγκικού κράτους γίνεται συστηματική χρήση της για ολόκληρη την αυτοκρατορία, με σκοπό την εξουδετέρωση της ονομασίας Ρωμαίου και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για το Βυζάντιο και την αποκλειστική οικειοποίησή τους για το φραγκικό κράτος. Η συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η νομιμότητα της συνέχειας αυτής συνδεόταν άρρηκτα με τις ονομασίες που θεμελίωναν τη νόμιμη χρήση του τίτλου αυτοκράτωρ Ρωμαίων (imperator Romanorum) και εξασφάλιζαν τη μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της νόμιμης αυτοκρατορίας στην Οικουμένη.» [Εγκυκλ. Britannica, «Βυζάντιο»]

Jacques Le Goff, διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales , πρώην πρόεδρός της:

«Στην προοπτική της ενωμένης Ευρώπης, η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική κοινή γνώμη οφείλουν 1) να αναγνωρίσουν στην Ελλάδα το βυζαντινό παρελθόν της, 2) να επανεντάξουν το Βυζάντιο (σ.σ διαβαζε: Ρωμανία) στην γενική ιστορία, στο Μεσαίωνα ως σύνολο και στη μακρά διάρκειά του. Τέλος 3) οφείλουμε να παραχωρήσουμε στο Βυζάντιο (σ.σ διάβαζε: Ρωμανία) τη δική του θέση. Βυζάντιο, πρωτότυπος κρίκος δημιουργίας και εκπολιτισμού, του ελληνισμού και της ευρωπαϊκής ιστορίας» [Πηγή: Βυζάντιο και Ευρώπη, Συμπόσιο, Παρίσι, Maison de l' Europe, εκδ. Ελληνικά Γράμματα.]

Επίσης:

«Στο 16ο Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο της Βιένης, ο ίδιος ο πρόεδρος της Αυστριακής Δημοκρατίας, Rudolf Kirschlger κατά την επίσημη έναρξη των εργασιών του συνεδρίου, συνεχάρη τον καθηγητή Hunger, πρόεδρο της Αυστριακής Ακαδημίας των Επιστημών, της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και ιδρυτή και οργανωτή της Βυζαντινολογικής Σχολής της Βιέννης, διότι, όπως είπε, απέδειξε ότι ο όρος «βυζαντινισμός» δεν έχει καμμία σχέση με την βυζαντινή πραγματικότητα, αλλά προήλθε από ελλιπή κατανόηση του Βυζαντίου (σ.σ. διάβαζε: Ρωμανίας) εκ μέρους των ιστοριογράφων της Αναγέννησης. Επανειλημμένα τονίστηκε από τον καθηγητή Hunger ότι δεν πρέπει να γίνεται πλέον διάκριση μεταξύ «Byzantinistik» και «Neogrzistik», μεταξύ δηλαδή βυζαντινολογίας και νεοελληνικής φιλολογίας, διότι Βυζάντιο (σ.σ διαβαζε: Ρωμανία) και Νέος Ελληνισμός αποτελούν ενότητα. »

["Επομένοι τοις θειοις πατράσι, αρχές και κριτήρια της πατερικής “θεολογίας”, εκδ. Βρυέννιος, θεσ/κη 1997]

Λέει ο Κολοκοτρώνης στον Στρατηγό Hamilton:

«Εμείς, καπετάν Άμιλτον, δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους. Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλιάς μας (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, δεν έκαμε καμμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπόταχτα. Η φρουρά του είναι οι κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.»

[Θ. Κολοκοτρώνη, «απομνημονεύματα», εκδ. Αφών Τολίδη]

Γράφει ο Μακεδόνας Ίων Δραγούμης

«Σκοπός εκείνων που έφτειασαν το νέο κράτος ήταν (..) να ξαναπιάσει ο Ρωμηός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Μα οι περιστάσες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γής έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του λαού το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Μόνο οι Ρώσοι, με το να μην έχουν κλασσική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το ελληνικό όραμα, και αυτοί δε είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν. Και οι Τούρκοι όμως, που δεν τους εσκότιζαν το μυαλό οι πιο αρχαίες ιστορίες, κι αυτοί ήξεραν καλά το τί εγύρευε το ξυπνημένο πια έθνος των Ρωμαίων, γιατί το θυμόντουσαν και οι ίδιοι - δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια - πως από αυτό το έθνος, το βασιλικό, επήραν την Πόλη, και αυτό το ίδιο θα θελήσει μια μέρα πάλι να τους την ξαναπάρει.» «...Και όπως ο φιλελληνισμός και η αρχαιομανία των Ευρωπαίων και η όμοια αρχαιομανία των γραμματισμένων Ρωμηών έπλαθαν την αντίληψη μιας μικρής Ελλάδας στενεύοντας τα σύνορα της φυλής και ταιριάζοντάς τα με τα σύνορα της αρχαίας, ενώ ο λαός είχε ζωντανή μέσα του σα πόθο εθνικό πάντα τη βυζαντινή παράδοση της αυτοκρατορίας, έτσι και στα άλλα, ενώ ο λαός κρατούσε τη δημοτική παράδοση, οι γραμματισμένοι με τη βοήθεια των αρχαιόμαθων φιλελλήνων οραματίζονταν με τον αρχαίον Ελληνισμό στενεύοντας τη ζωή του έθνους. Και οι φιλέλληνες και οι γραμματισμένοι Έλληνες επρόβαιναν με το μυαλό τους καττά κάποιαν αφαίρεση. Η νέα Ελλάδα ήταν κατευθεία συνέχεια της αρχαίας, τα ενδιάμεσα δυο χιλιάδες χρόνια με τους δύο ελληνικούς πολιτισμούς τους ήταν σβησμένα. Αλεξαντρινά κράτη και προ πάντων βυζαντινό δεν είχαν υπάρξει. Όλα είχαν φτωχήνει τόσο μέσα στη ψυχή των μορφωμένων του έθνους, που δε εστοχάστηκαν ότι μπορούσαν να στραφούν αλλού παρά στην Ευρώπη για να γυρέψουν πρότυπα και για τους νόμους του κράτους και για τη διοίκηση και για την πνευματική ζωή(...) Ο ξενοφερμένος βασιλιάς με οργανωτές χοντρούς Βαυαρέζους αντίγραψαν νόμους φράγκικους και συντάγματα ισωπεδωτικά (...) ο γερμανομαθημένος αρχιτέκτονας μετάφερνε μαζί του από τη Γερμανία δείγματα σπιτιών, ο γαλλομαθημένος ράφτης μόδες, ο φραγκοπασαλειμμένος νομικός νόμους και ο διαβασμένος ποιητής στίχους ρωμαντικούς. Και ό,τι έφτανε ίσα από την Ευρώπη εφάνταζε και λαμποκοπούσε, ό,τι εντόπιο ήταν περιφρονημένο. Στην Ευρώπη φώλιασε ο πολιτισμός και η επιστήμη, εκεί λοιπόν φυτρώνει και κάθε τελειότητα. Όποιος δε πήγε στο Παρίσι δεν είναι άνθρωπος(...) Ο νομοθέτης φραγκοφερμένος και αυτός ή τουλάχιστο φραγκομαθημένος ετσάκισε με νόμους τα φυσικά του Ρωμηού, την κοινοτική ζωή, αντί να τη μελετήσει και να την καλλιτερέψει και απάνω της να θεμελιώσει τον κρατικό μηχανισμό, την κατασύντριψε, γιατί στη Βαυαρία δεν υπάρχουν κοινότητες (...) Το μόνο που θέλησαν να κρατήσουν ελληνικό, και αυτό όμως όχι νεοελληνικό, ήταν οι τύποι, η φάτσα, η εξωτερική μορφή, και βάφτισαν με αρχαιόπρεπα ονόματα τους θεσμούς και τις διάφορες θέσεις και αξιώματα. Φτάνει να λέγονταν κάτι "δήμος" και ήταν αμέσως ελληνικό, "σύνταγμα" και ήταν καλό, "βουλευτής" και ήταν γνήσιο. Έτσι και τους ανθρώπους από πρωτητερινά χρόνια άρχισαν και τους βάφτιζαν Περικήδες, Θεμιστοκλήδες, Σωκράτηδες, Δημοσθένηδες, νομίζοντας πως θα τους έφτειαναν έτσι γνήσιους απόγονους των αρχαίων που τους σπούδαζαν ωστόσο στην Ευρώπη για να τους τελειοποιήσουν. Και αρμένιζε η Ελλάδα όλη κατάισα κατά κάποιον αρχαιόμορφο και ξενότροπο μαϊμουδισμό, που έκαμε το ελληνικό μυαλό να παραδέρνει σε μια λιμνοθάλασσα από ιδέες παλιές και νέες.» ["Eλληνικός πολιτισμός", του I. Δραγούμη, εκδ. Φιλόμυθος σ. 52]

Το 1901 εκδόθηκε το έργο "Ιστορία της Ρωμιοσύνης" του Α. Εφταλιώτη. Την εποχή εκείνη, ακόμα , τα ονόματα Ρωμηός και Ρωμηοσύνη συγκινούσαν περισσότερο από σήμερα τους Ρωμηούς. Τούτο διότι τα ονόματα Έλληνας και Ελληνισμός δεν είχαν ακόμη επικρατήσει στην συνείδηση του απλού λαού. Αμέσως, όμως, ο Γεώργιος Σωτηριάδης έγραψε κριτική κατά της "Ιστορίας της Ρωμηοσύνης" όπου κατέκρινε την χρήση των ονομάτων Ρωμηός και Ρωμιοσύνη. Την υπεράσπιση του Αργ. Εφταλιώτη, ανέλαβε ο ομοϊδεάτης του, Κωστης Παλαμάς.

Λέει ,ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς, για το έργο του Εφταλιώτη:

«(…)Ανάλογη, λογική, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόϊσα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί. Το όνομα (Ρωμηός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμόν αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτές ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία

(...) Δεν απορεί κανείς, πώς ο Εφταλιώτης έγραψε Ρωμιός και όχι "Έλληνας", έγραψε Ρωμιοσύνη και όχι "Ελληνισμός". Απορεί πώς ο κ. Σωτηριάδης, με όλα τα δώρα της επιστήμης και της ευφυΐας που τον ξεχωρίζουν ανάμεσα σε πολλούς, έκρινε ότι πρέπει να κατακρίνει το συγγραφέα για το μεταχείρισμα των σωστών και των καλόηχων και των ωραίων όρων (...) τάχα λησμόνησε (ο κ. Σωτηριάδης) πώς είναι ο άξιος μεταφραστής της "Ιστορίας της Βυζαντινής Λογοτεχνίας" του Κρουμπάχερ, και λησμόνησε πόσο καθαρά μας εξηγεί ο σοφός ιστορικός τη σημασία του κατηγορημένου Ρωμιού, σε λίγα λόγια ουσιαστικά, αμέσως από τα πρώτα φύλλα του έργου του; "Το όνομα τούτο (δηλαδή Ρωμαίος) διετηρήθη, γράφει ο Κρουμπάχερ, δια των φρικτών χρόνων της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερον, ως η πραγματική και μάλιστα διαδεδομένη επίκλησις του γραικικού λαού, απέναντι της οποίας η μεν σποραδικώς απαντώσα Γραικοί μικράν ιστορικήν σημασίαν έχει, η δε δια της Κυβερνήσεως και σχολείου τεχνικώς εισαχθείσα Έλληνες, ουδεμίαν”

(...)Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που τόκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμιός ο ραγιάς, ο Ρωμηός ο αδούλωτος, ο Ρωμιός ο Έλλην... Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμιό και για την Ρωμιοσύνη να μιλήση, που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το θέλησε η ιστορική ακριβολογία». [Κ. Παλαμάς, «Ρωμιός και Ρωμιοσύνη», Απαντα, τ. ΣΤ’ , Ιδρυμα Κωστή Παλαμά, Μπίρης, Αθήνα]

Σε όσους θελήσουν να αμφισβητήσουν την αγάπη του Κ.Π. προς την αρχαία Ελλάδα, απλώς θα υπενθυμίσουμε πως δικός του είναι ο ύμνος των Ολυμπιακών αγώνων. Αλλα ο Παλαμάς, δεν ήταν αρχαιόπληκτος, και γνώριζε πως και το «Ελληνας» και το «Ρωμαίος / Ρωμηός» είναι δικά μας, ήξερε πως οι φράγκοι / Δυτικοί, ήθελαν να χρησιμοποιούμε το Ελληνας , και ΟΧΙ το Ρωμηός, απο συμφέρον και όχι απο αγάπη. Για να ξεχάσουμε ΠΛΗΡΩΣ την Ρώμη μας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοευρωπαίοι γνώριζαν την Ελληνικότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και δε δίσταζαν να το αναφέρουν, όταν δεν κατευθύνονταν από σκοπιμότητες. Έτσι το 1713, σε μια εποχή δηλαδή για την οποία τα (φραγκοθρεμμένα) σχολικά μας βιβλία διδάσκουν ότι οι Ρωμαίοι έχουν χαθεί πριν 1200 χρόνια, ο Βενετός τυπογράφος της πρώτης έκδοσης του "Ερωτόκριτου" γράφει ότι τυπώνει αυτό το βιβλίο "παρακινημένος από την διάπυρον αγάπην και ευλάβειαν οπού παιδιόθεν έχω προς το ένδοξον γένος των Ρωμαίων". Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι "Ιταλικός και της γλώσσης ολότελα ανήξευρος", αλλά παρά ταύτα προσπάθησε να τυπώσει βιβλία "τα οποία ως τώρα και από άλλους Ρωμαίους και Ιταλικούς τυπογράφους ετυπώθησαν, αλλά και τα ασυνήθιστα και χρησιμότερα, οπού υπό τινά Ρωμαίον δεν έγιναν". Ο πρόλογος κλείνει με παράκληση προς τους "άρχοντες Ρωμαίους" να προσφέρουν τυχόν χειρόγραφα στον εκδότη ώστε να τυπώσει αργότερα μια βελτιωμένη έκδοση. Παρατηρούμε την αντιπαράθεση των όρων «Ρωμαίος» και «Ιταλικός» (=Ιταλός). Μοιάζει να μην έχουν καμία σχέση. Ο ίδιος το παραδέχεται. Θα πρέπει να προβληματίσει όλους τους Έλληνες που πιστεύουν πως κληρονόμοι των Ρωμαίων είναι οι Ιταλοί και όχι οι Έλληνες. Σε γνωστό «μεγάλο» κανάλι, προσφατα, σε κάποιο Ρεπορτάζ στην Ιταλία στο δελτίο ειδήσεων χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Νέο-Ρωμαίοι», για να περιγράψει τους Ιταλούς. Είναι ενδεικτικό της αμαθειας μας, για την ίδια μας την ιστορία. Τους χαρίζουμε οτι δεν τους ανήκει.

Αντίστοιχα, οι Δ. Φιλιππίδης και Γρ. Κωνσταντάς που συνέγραψαν τη "Γεωγραφία Νεωτερική" το 1791 σημειώνουν στην παρουσίαση των ευρωπαϊκών γλωσσών πώς "η Ρωμέϊκη γλώσσα η αλόγως και αμαθέστατα καταφρονουμένη από μερικούς, έχει μεγάλη συγγένεια με την Ελληνική, και είναι μια θυγατέρα της οπού σχεδόν την ομοιάζει επειδή όλες σχεδόν αι λέξεις είναι από την Ελληνική". ( «Ρωμαϊκή» , εννοεί την ονομαζόμενη σήμερα «Νεοελληνική» / Δημοτική. «Ελληνική» , εννοεί την Αρχαία Ελληνική/ Καθαρεύουσα.)

Γι’ αυτό το λόγο , από την Τουρκοκρατία και μετά, υπάρχουν λεξικά, , με τίτλο "Γαλλικά-Ρωμαϊκά", "Ιταλικά - Ρωμαϊκά", κλπ. Και, για να μην υπάρχει η παραμικρή περίπτωση αμφιβολίας, υπάρχουν και λεξικά, όπως το "Λεξικόπουλο" του Simon Portius (Παρίσι, 1635), που είναι «Ρωμαϊκό - Ελληνικό – Λατινικό» (!!) Στο λεξικό του Portius, η λατινική λέξη «fabula», για παράδειγμα, μεταφράζεται στην ελληνική γλώσσα ως «μύθος» και στη ρωμαϊκή ως «παραμύθι».[ http://babel.mml.ox.ac.uk/neograeca/gsplr1636/gsplr1636book.htm] Εκείνη την εποχή θεωρούσαν αυτονόητο πως τα Λατινικά δεν ήταν η γλώσσα των Ρωμαίων.

ΑΠΟ ΤΟ SITE http://rwmania.greatnow.com/byzant-nev-exist.htm

Δεν χαίρομαι για καμία σφαγή, κανενός ανθρώπου.
Για εμένα ο κάθε πόλεμος και η κάθε αφαίρεση ζωής είναι ένδειξη ανθρώπινης κατάντιας.
Δεν συμπαθώ το χριστιανικό δόγμα, δεν συμπαθώ κανένα δόγμα, δεν κρύβω όμμως την συμπάθειά μου στην αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία.
Άλλο πράγμμα όμμως είναι η συμπάθεια και άλλο η εμπάθεια, δεν θα ήθελα να παρεξηγηθεί αυτό.
Βεβαίως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο οτι η εκλησία-Βυζάντιο Α.Ε. έχει προβεί σε βανδαλισμούς αρχαίων ναών και σφαγή ανθρώπων.
Πέραν τούτου σέβομαι το οτι η εκλησία εκτός απο εγκληματίας έχει σταθεί σε πολλύ κόσμο (άππορους, παιδιά, κακοποιημένες γυναίκες κλπ)
Άλλωστε σε μια ζυγαριά δεν ζυγίζεις μόνον τα μείον αλλά και τα συν.

Όταν είπα οτι το Βυζάντιο πήρε αυτό που του άξιζε, εννοούσα και εννοώ οτι οι λάθος τακτικές του Βυζαντίου σε συνδυασμό με την νοοτροποία "έχω τα τείχη έχω και την νίκη" οδήγησαν το αυτό στην πτώση του.
Πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή στις φράσεις:
Άλλωση της Κων/πολης
Παρακμή του Βυζαντίου
Πτώση του Βυζαντίου

Κάθε μία απο αυτές τις λέξεις εξιστορεί μια περίοδο πολλύ σημαντική στην ιστορία του Βυζαντίου.
Άλλωση της Κων/πολης ή αλλιώς 4η σταυροφορία είναι η επίθεση των εξαγριωμένων λατίνων εναντίον της Κων/πολης.
Άν ανατρέξει όμως κανείς και στην παλαιότερη ιστορία του Βυζαντίου εύκολα θα διαπιστώσει πως το Βυζάντιο σαν υπόσταση και σαν κράτος, απο την απαρχή της ιστορίας του φερόταν εχθρικά προς τους λατίνους.
Διαβάζοντας προσεκτικά την ιστορία του Αλάριχου, καταλαβαίνουμε με τι πανούργο τρόπο προσπάθησε κατα καιρούς το Βυζάντιο να ισσοπεδώσει τους λατίνους.
Επεκτεινόμεθα δε και στην ιστορία του Αττίλα (της επονομαζόμενης μάστιγας του Θεού), ο οποίος δωροδοκήθηκε για να μην εισβάλει στο Βυζάντιο και οδηγήθηκε επιμελώς εναντίον της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Είναι λογικό επακόλουθο οι λατίνοι να βλέπουν εχθρικά τους Βυζαντινούς και φυσικό επακόλουθο η 4η σταυροφορία με ξεχειλήσα σταγόνα την σφαγή των λατίνων απο τον Ανδρόνικο Κομμνηνό, ο οποίος χαρακτηρίζεται απο τους ιστορικούς ως "κτήνος".

Το Βυζάντιο δέχθηκε πολλές επιροές απο την ελλάδα αλλά και την εχθρική ανατολή.
Μέσα απο τους αιώνες ζωής του δημιούργησε την δική του προσωπικότητα μέσα σε ένα κράτος το οποίο αναλογικά με την υπόλοιπη ευρώπη ήταν πολλύ πιο μπροστά, σε τέχνες, σε δίκαιο, σε υγεία, σε παιδεία, σε οικονομία, σε ναυσιπλοοία μα και σε πολλά άλλα πράγμματα.
Και πάλι ήταν η εκλησία η οποία με τον τρόπο της χαντάκωσε αυτά τα προτερήματα, επιδιώκωντας ουσιαστικά τον πλήρη έλεγχο του κράτους και την επικράτηση του σκοταδισμού, δυστυχώς το επέτυχε και μάλιστα ο σκοταδισμός εξαπλώθηκε σε όλες τις εκλησίες της ευρώπης σε μορφή πανδημίας.
Να πω εδώ στον φίλο stemix οτι το Βυζάντιο βάση κλασικής ιστορίας φέρεται καθαρά Ρωμαϊκό για 3 γενεές αυτοκρατόρων.
Μ. Κων/νος, Ιουλιανός (ο παραβάτης), Μ. Θεοδόσιος (ο τελευταίος μέγας).
Μετά τον Θεοδόσιο έχουμε την περίοδο Αρκάδιου-Ωνώριου κατά την οποία η ενιαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διασπάται σε Ανατολική και Δυτική.
Συνεπώς είναι αβάσιμο να πει κανείς οτι το Βυζάντιο ήτω καθαρά Ρωμαϊκό καθ' όλη την ιστορία του, διότι το Βυζάντιο ήτω ένα συνοθύλευμα πολιτισμών που δημιούργησαν τον μεταγενέστερο Βυζαντινό.
Και να πω εδώ οτι πρέπει κανείς να δίνει την προσοχή του σε διάφορα κείμενα εμπαθών συγγραφέων που δείχνουν το ένα ή το άλλο άκρο.

Όσσον αφορά την γεναιότητα των αυτοκρατόρων λίγοι είναι αυτοί που αξίζουν εύσημα.
Ο 1ος αυτοκράτορας που αξίζει κάτι τέτοιο είναι ο Ιουλιανός (που κακώς η εκλησία του προσδίδει το όνομα παραβάτης).
Ήταν αυτός που προσπάθησε νε επαναφέρει την αρχαία θρησκεία ως επίσημη του Βυζαντίου, ήταν ο άνθρωπος που κατείχε την κλασική αρχαία μόρφωση, αλλά ήταν και ο άνθρωπος ο οποίος όρμησε στο κέντρο του πεδίου της μάχης εναντίων των Περσών χωρίς καλά καλά να φορέσει την πανοπλία του...Και τελικά αυτή η γεναιότητά του ήταν και το τέλος του.

Σε τι θα μπορούσε κανείς να συγγρίνει τον Ιουλιανό με τον Μιχαήλ τον Καλαφάτη?
Έναν αυτοκράτορα που αποφάσισε να ηγηθεί της μάχης και ξαφνικά να γίνει ήρωας μόνον όταν οι ιατροί του ανακοίνωναν στην Θεσσαλονίκη οτι οι μέρες του είναι λίγες.

Κι όταν οι ιστορικοί λένε οτι το Βυζάντιο πήρα υτό που του άξιζε εννοούν οτι το ίδιο το Βυζάντιο ήταν αυτό που ενδυνάμωσε τους γραφειοκράτες (ιερατείο-φανάρι) και τους άφηνε να πλουτίζουν αφήνοντας τους στρατηγούς εξαγριωμένους και τον στρατό αποδυναμωμένο.

Αυτά για την ώρα, ευχαριστώ._

quote:

---

Είναι λογικό επακόλουθο οι λατίνοι να βλέπουν εχθρικά τους Βυζαντινούς και φυσικό επακόλουθο η 4η σταυροφορία με ξεχειλήσα σταγόνα την σφαγή των λατίνων απο τον Ανδρόνικο Κομμνηνό, ο οποίος χαρακτηρίζεται απο τους ιστορικούς ως "κτήνος

---

ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑΝ <<ΑΘΕΟ>> ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

quote:

---

Όσσον αφορά την γεναιότητα των αυτοκρατόρων λίγοι είναι αυτοί που αξίζουν εύσημα.
Ο 1ος αυτοκράτορας που αξίζει κάτι τέτοιο είναι ο Ιουλιανός (που κακώς η εκλησία του προσδίδει το όνομα παραβάτης)

---

quote:

---

Τέλος για την σφαγή των Λατίνων της Πόλης, ποιος μπορεί να μην συμφωνήσει ότι ήταν ένα γεγονός άθλιο

---

ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑΝ <<ΑΘΕΟ>> ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

http://www.myriobiblos.gr/afieromata/1204/edwin_pears_gr.html

quote:

---

Συμφωνω ηταν αθλιο και κατι τετοια γεγονοτα πρεπει να καταδικαζονται αλλα απο εκει και περα εχει διαβασει κανεις τις ασυδοσιες που επιδωθηκαν οι δυτικοι στην Κωνσταντινουπολη μετα την καταληψη της?Ξερεις κανεις οτι εσφαξαν σχεδον το 1/3 του πλυθησμου αμαχου ξερει κανεις ποσες γυναικεσ βιαστηκαν μεσα στην Αγια Σοφια???αλλα και σε μοναστηρια σε σπιτια και στους δρομους???ξερει κανεις ποσα παιδακια σφαγιαστηκαν?ξερει κανεις οτι εκαψαν την μιση Πολη?Αφου αναγκασαν τον Παπα να τους πει να σταματησουν γιατι χαλανε την εικονα της καθολικης εκκλησιας.

---

quote:

---

Εδώ νομίζω οτι αξίζει φίλε μου stemix να συγκρίνουμε το κράτος δικαίου των βυζαντινών με το κράτος δικαίου των ελλήνων.
Και φυσικά να σου πω οτι εγώ προσωπικά αλλά και πολλύς άλλος κόσμος που έχει μελετήσει εκτενέστερα την βυζαντινή ιστορία, αρνούμαστε κατηγορηματικά να θεωρήσουμε προγόνους μας τους βυζαντινούς.
Τούτο διότι τα 2/3 του λαού του Βυζαντίου ήταν πιό πολλύ λυσασμένα κτήνη παρά σώφρονες άνθρωποι.
Αυτό γίνεται φανερό απο τις μαρτυρίες των ίδιων των βυζαντινών, ανθρώπων των τεχνών, των γραμμάτων και καταγραφής της ιστορίας του.

---

Edited by - me

quote:

---

Τους παρουσιάζεις σαν τους βάρβαρους σε έναν πολιτισμένο κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν οι πιο πολιτισμένοι με τα τότε κριτήρια.

---

Υπέρτερον πάντων αγαθών, η υγεία της διανοίας.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr