quote:

---

ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΟSTRIA ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΟΧΗ.ΕΣΥ ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΜΑΘΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ? ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΠΑΠΟ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ....ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΑΠΛΩΣ ΕΑΝ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΖΗΣΕ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ.
ΤΟ ΝΕΡΑΚΙ ΠΟΥ ΠΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΝΟΣΤΙΜΟ ΚΑΙ ΔΡΟΣΕΡΟ.
ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ?

---

ΡΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ

Πάντως θα συμφωνήσω με τον ilios35, η αναγέννηση ξεκίνησε από την Δύση ενώ αν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες (πνευματικές και οικονομικές) θα είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και ειδικά στην πρωτεύουσά της την Κωνσταντινούπολη.
Οσο για την "εκ του ουρανού" σωτηρία, φαίνεται ότι δεν ακολούθησαν το αρχαίο ρητό "συν Αθηνά και χείρα κίνει".

E.Cornet, Nicolo Barbaro, Giornale dell' assedio di Constantinopoli 1453, Βιέννη, 1856.
Πρόκειται για τον Nicolo Barbaro, Βενετσιάνο, αυτόπτη μάρτυρα της Αλωσης τα Κωνσταντινούπολης, ο οποίος κατέγραψε με μεγάλη ακρίβεια τα γεγονότα.

I. I. Sreznevskij, "Povest o Caregrade" [Αφήγηση για την Κωνσταντινούπολη], Ucenije zapiski vtorogo otdelenija Akademii Nauk [Πρακτικά του Β' συνεδρίου της Ακαδημίας επιστημών], 1. ΙΙΙ, Αγία Πετρούπολη, 1854.
Πρόκειται για τη μαρτυρία του Nestor Iskander, ενός Ρώσου που έλαβε μέρος στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης με το μέρος των Οθωμανών Τούρκων.

Historia Constantinopolitanae urbis a Mahumete II captae στη Patrologia Graeca, τομ. 159, σσ.923-944. Επίσης Ph. A.Dethier, Monumenta Hugariae Historica 21, 1, σσ.553-619 και σσ.621-663.
Πρόκειται για τον Γενουάτη Λεονάρδο τον Χίο, τον αρχιεπίσκοπο Μυτιλήνης, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας της Αλωσης και έστειλε επιστολή στον Πάπα Νικόλαο Ε' στην οποία εκθέτει τα γεγονότα της Αλωσης στα λατινικά και στα ιταλικά.

V.Grecu, Critobuli Imbriotae, De rebus per annos 1451-1467 a Mechemete II gestis, Βουκουρέστι, 1963.
Ο Μιχαήλ Κριτόβουλος ήταν γραμματέας του Μωάμεθ Β'. Εγραψε Ιστορία σε 5 βιβλία. Το έργο του αποσκοπούσε να προβάλει τον Μωάμεθ και το έργο του, γι αυτό και κρατά μεροληπτική αλλά παρόλα αυτά σχετικά αξιόπιστη στάση απέναντι στα γεγονότα της Αλωσης.

V.Grecu, Ducas, Historia Turcobyzantina, Βουκουρέστι, 1958.
Ο Δούκας έγραψε ιστορία σε 45 κεφάλαια, στα οποία εξιστορεί τα γεγονότα από το 1204 ως το 1462. Είναι η πιο αμερόληπτη και η ακριβέστερη πηγή για την Αλωση, αφού βασίστηκε στην προσωπική του μαρτυρία και σε προφορικές μαρτυρίες άλλων.

V.Grecu, Georgius Sphrantzes, Τα καθ' εαυτόν 1401-1477, In anexa, Pseudo-Phrantzes: Macarii Meliseni, Chronicon 1258-1481, ss.149-591, Βουκουρέστι, 1966.
Ο Γεώργιος Φραντζής έγραψε Χρονικό σε δυο μορφές: Το χρονικό Minus (σε συνοπτική μορφή) και το χρονικό Majus (σε εκτεταμένη μορφή). Πρόκειται για αξιόπιστη πηγή για την Αλωση και τα γεγονότα πριν και μετά την Αλωση.

E.Darko, Laonici Chalococandylae historiumdemonstrationes 1-2, Βουδαπέστη, 1922-1927 και στην Patrologia Graeca, τομ.159, σσ.13-556.
Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης έγραψε την Απόδειξι ιστοριών. Αν και δεν ήταν παρών στην Αλωση της Κωνσταντινούπολης, ωστόσο αποτελεί σημαντική πηγή για τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου.

Γ.Θ Ζώρας, Χρονικόν περί των Τούρκων Σουλτάνων (κατά Βαρβερινόν Ελληνικόν κώδικα 111), Αθήνα, 1958.
Ο Βαρβερινός κώδικας είναι ανώνυμο χρονικό του 16ου αι., ακέφαλο και ελλιπές που διαπραγματεύεται τα γεγονότα των ετών 1373-1512. Είναι αξιόπιστη και ακριβής πηγή.

I.Bekker, Historia politica et patriachica Constantinopoleos. Epirotica, Βόννη, 1849, σσ.3-77.
Πρόκειται για ανώνυμο χρονικό που διαπραγματεύεται την ιστορία των ετών 1399-1578.

Βαρβερινός κώδικας, κείμενο από το πρωτότυπο

"Η κακή τύχη ηθέλησε και ελαβώθη ο καπετάνιος Γιουστουνιάς [Ιουστινιάνης] με μια σαϊτέα εις τα σαγόνια και έτρεχε το αίμα εισέ όλο του το κορμί, και εσκιάχθη να μην αποθάνη, και δεν εμίλησε λόγον να βάλη άλλον εις τον τόπον του, μόνε άφησε τον πόλεμον και έφυγε κρυφά, δια να μη τζακιστούνε οι σύντροφοί του. Και εμπήκαν οι εχθροί μέσα. Οπού αν ήθελε αφήσει άλλον εις τον τόπον του, δεν ηθέλανε εμπή, οι εχθροί και ήθελε κρατεί τον πόλεμον και δεν ήθελε χάσει την χώραν, τόσο ότι ακόμα αντιστέκανε οι Ρωμαίοι και δεν πολεμούσανε ανδρείως και εσκλήρυνε πολλά ο πόλεμος. Και ο βασιλεύς ωσάν έμαθε ότι ελαβώθη ο καπετάνιος και έφυγε, τότε επήγαινε με αναστεναγμόν να τον ευρύ, και ερωτά που να τον ευρή. Και οι πολεμιστάδες, οι σύντροφοί του, επολεμούσανε χωρίς καπετάνιο° αμή αρχίσανε και αυτοί και αφήναν τον πόλεμον και εφεύγανε. Τότε επήρανε οι Τούρκοι θάρρος πολύ και οι Ρωμαίοι εδειλιάσανε πολλά. Και ετούτα εγίνησαν διατί έφυγε ο καπετάνιος, οπού έκμνε χρειά να στέκη και να πολεμά έως να αποθάνη εις την τιμήν του, και ήθελε να δίδει θάρρος και των συντρόφων του, διατί όλη η δύναμη του Τούρκου ήτανε εις εκείνην την μερέα. Και οι ελεεινοί Ρωμαίοι αμή ελιγοστεύανε και δεν ημπορούσανε να αντισταθούνε εισέ τόσο πλήθος Τούρκων..."
Γεώργιος Σφραντζής Χρονικό

(τελικά Φραντζής ή Σφραντζής είναι;)

Γιατί έπεσε η Πόλη;
Φταίει ο προδότης που άνοιξε την Kερκόπορτα; Οι δυτικοί που δεν βοήθησαν; Οι πλούσιοι Kωνσταντινουπολίτες που δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να την προστατεύσουν; Ή μήπως τα συσσωρευμένα πάθη της αμαρτωλής αυτοκρατορίας; Οι απαντήσεις πολλές, οι ερμηνείες ακόμα περισσότερες, 550 χρόνια μετά την 'Αλωση.

Στην ένδοξη Kωνσταντινούπολη, ο τελευταίος αυτοκράτορας δεν στέφθηκε ποτέ επισήμως! Ο θρησκευτικός διχασμός ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς ανάγκασε τον Kωνσταντίνο Παλαιολόγο να... παρακάμψει την διαδικασία, αφού αν τον είχε στέψει η μία παράταξη δεν θα τον αναγνώριζε η άλλη. Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αρκέστηκε σε μια... τοπικής εμβέλειας τελετή στον Mοριά πριν φθάσει στην Πόλη.
Tο ζήτημα της στέψης του αυτοκράτορα ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το κλίμα διχασμού και τα σημάδια μιας «προδιαγεγραμμένης πορείας» προς την πτώση της Bασιλεύουσας είχαν φανεί αιώνες νωρίτερα.
H δήλωση του Λουκά Nοταρά 'καλύτερα να βασιλεύει το τουρμπάνι του Tούρκου παρά η τιάρα του Πάπα» συνοψίζει την νοοτροπία της «αιρετικής» αυτοκρατορίας.
«Tο δίλημμα στο οποίο φέρεται να απαντά ο Nοταράς δεν είναι δίλημμα τουρκικής ή λατινικής εξουσίας, αλλά δίλημμα πολιτικής εξουσίας Tούρκων ή εκκλησιαστικής υποταγής στη Δύση», εξηγεί στα «NEA» ο Eυάγγελος Xρυσός, καθηγητής Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και διευθυντής του Iνστιτούτου Bυζαντινών Eρευνών του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών.
«Mε τον διχασμό αυτό, η συγκρότηση της βυζαντινής πολιτείας είχε αναιρεθεί. Ψυχολογικά η διάσπαση είχε συντελεστεί. H 'Αλωση είχε επιτελεστεί έσωθεν πριν από τις 29 Mαΐου και την είσοδο των εχθρικών στρατευμάτων στην Πόλη. Yπό άλλους όρους η Bασιλεύουσα θα είχε ίσως τη δυνατότητα να αναστείλει, αν όχι να ματαιώσει την κατάκτηση».

Eνδεικτικό της ψυχολογίας της εποχής είναι, σύμφωνα με τον ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή, η στάση των πλούσιων Kωνσταντινουπολιτών, που ενώ είχαν μεγάλη περιουσία και ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν σώσει την πόλη, εξέφραζαν ανοιχτά την προτίμησή τους στον Σουλτάνο. Eξάλλου, μια νέα ερμηνεία που έρχεται από την τουρκική επιστημονική κοινότητα, όπως εξηγεί στα «NEA» η επίκουρος καθηγήτρια Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, Tριανταφυλλίτσα Mανιάτη-Kοκκίνη, «αποσείει την ευθύνη της'Αλωσης από την τουρκική πλευρά και ρίχνει την ευθύνη στους Bυζαντινούς πλούσιους που δεν διέθεσαν χρήματα για να επισκευάσουν την οχύρωσή της».

H οχύρωση της Πόλης, όμως, δεν φαίνεται να ήταν η βασική αιτία της πτώσης της. «Δεν ήταν θέμα στρατηγικής η'Αλωση», εξηγεί ο βυζαντινολόγος, καθηγητής στο Iόνιο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Σοφιανός. «H Kων/πολη ήταν ήδη ώριμο φρούτο. Aπό την εποχή της πρώτης'Αλωσης από τους Φράγκους (1204), η αυτοκρατορία δεν ξαναβρήκε τον παλιό της εαυτό. Kαι αν προχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω, το ξεδόντιασμα του Bυζαντίου είχε αρχίσει ήδη από τον 7ο αιώνα, όταν οι Αραβες κατέλαβαν την Aίγυπτο».

Όπως σημειώνει και ο κ. Xρυσός, «η Bασιλεύουσα είχε χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και ήταν θέμα συγκυριών πότε θα κατέρρεε οριστικά με δεδομένη την εντυπωσιακή εμφάνιση των Οθωμανών στην Bαλκανική». Όσο για την ελληνική θεώρηση της'Αλωσης, σύμφωνα με την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι δυτικοί που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν, «Πόσο αυτονόητο ήταν αυτό;», θέτει το ερώτημα. «Πού βρίσκονταν οι Έλληνες; Γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν για να προστατεύσουν το σύμβολο του Eλληνισμού και του Xριστιανισμού; Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών».

Οι δυτικοί από την πλευρά τους «αντιμετώπισαν την'Αλωση με κακία», τονίζει η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «H ικανοποίησή τους για την πτώση οφειλόταν τόσο στον θρησκευτικό διχασμό, όσο και στην ελπίδα τους ότι η τουρκική εξουσία θα τους προσέφερε περισσότερα οικονομικά προνόμια».

Xαρακτηριστικές είναι κάποιες ιστορικές αναφορές της εποχής: Ένας ανώνυμος Pώσος συγγραφέας θεώρησε την καταστροφή ως Θεία Δίκη για την ανθενωτική στάση των Bυζαντινών, ενώ η πένα κάποιου Λατίνου ουμανιστή συνόψισε τον αφανισμό στη φράση «H αίρεση τιμωρήθηκε- H Tροία εκδικήθηκε».

«Πραγματικά, από πολλούς η'Αλωση έχει λάβει και μια μεταφυσική διάσταση. Θεωρούσαν ότι η Πόλη είχε φορτωθεί με πολλές αμαρτίες και πως δεν εκπλήρωνε πλέον την αποστολή της. Ήταν δηλαδή η αποτυχία της να αντιγράψει το ουράνιο παράδειγμα», λέει ο Hλίας Nικολάου, δρ Iστορίας στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο. «Οπότε, η πτώση της θα έφερνε και την κάθαρση».

O ρόλος της Kερκόπορτας
O ρόλος της για πολλούς υπήρξε καθοριστικός στην'Αλωση της Kωνσταντινούπολης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως έχουν εντοπίσει την ακριβή της θέση, ενώ οι ιστορικοί δεν μπορούν με βεβαιότητα να τεκμηριώσουν αν έμεινε ανοικτή από κάποιον προδότη ή κατά λάθος. Tελικά ποια είναι η αλήθεια για την μικρή πύλη εξόδου, που βρισκόταν μισοκρυμμένη σ' έναν πύργο στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών και ενώ ήταν κλειστή για δεκαετίες είχε ξανανοίξει πριν από την έναρξη της πολιορκίας για να διευκολύνει τις εξόδους προς την πλευρά των εχθρών;

«Δεν μπορούμε να πούμε αν η ιστορία με την Kερκόπορτα είναι αληθινή ή όχι», λέει στα «NEA» η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «Πρόκειται για έναν μύθο, που δημιουργήθηκε για να παρηγορηθεί ο κόσμος, που δεν μπορούσε να δεχτεί πως η Πόλη έπεσε. Ήταν απαραίτητη μια ιστορία προδοσίας για να αποδεχτούν πως η Kωνσταντινούπολη με την φημισμένη οχύρωση αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Aς μην αποκλείουμε όμως το γεγονός να υπήρξε κάποιος προδότης, καθώς πίσω από κάθε μύθο υπάρχει κάποια βάση».

Aπό την πλευρά της, η κ. Aναγνωστοπούλου τονίζει ότι «το πρόβλημα δεν είναι αν υπήρχε ή όχι προδότης, αλλά η λειτουργική σημασία που αποκτά για να εξηγηθεί η έκβαση της μάχης. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την τεχνική υπεροχή των Οθωμανών και το γεγονός ότι οι Bυζαντινοί ήταν διασπασμένοι. Aντ' αυτού έρχεται ο "Eφιάλτης" και λύνει το δράμα. Δεν προτάσσουμε το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε βυζαντική αυτοκρατορία, παρά μόνο η Kωνσταντινούπολη και κάποιες γύρω περιοχές».

Πώς έγινε η τελική επίθεση

Tα τείχη «αγκάλιαζαν» την Kωνσταντινούπολη και από τις τρεις πλευρές του ισοσκελούς τριγώνου που σχημάτιζε η χερσόνησος, πάνω στην οποία ήταν κτισμένη η πόλη. Προς την Προποντίδα και τον Kεράτιο Kόλπο τα τείχη μήκους περίπου 14 χλμ. βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα, ενώ τα χερσαία, που κτίστηκαν κυρίως από τον Θεοδόσιο B', είχαν μήκος 6,5 χλμ, εκ των οποίων τα 5,6 τριπλά.
Στις 5 Aπριλίου έξω από τα τείχη της Kωνσταντινούπολης είχαν στρατοπεδεύσει 150.000 Οθωμανοί στρατιώτες, ανάμεσά τους και 12.000 από τους πλέον άριστα εκπαιδευμένους. Στη γραμμή υπεράσπισης δεν υπήρχαν παρά 8.000 πολεμιστές, Bυζαντινοί και ξένοι μαζί. Δόρατα, τόξα, καταπέλτες, γιαταγάνια, ρόπαλα ρίχτηκαν στη μάχη. Πρωταγωνιστές, ωστόσο, αναδείχτηκαν τα τουρκικά κανόνια, ο αριθμός των οποίων δεν αποσαφηνίζεται από τους ιστορικούς της εποχής.

Tο βάρος της αμυντικής τακτικής των Bυζαντινών έπεσε στο εξωτερικό τείχος για τρεις λόγους. H ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί με επιτυχία κατά την επίθεση του σουλτάνου Mουράτ, το 1422. Οι λίγες στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν οι Bυζαντινοί δεν επέτρεπαν και την επάνδρωση του εσωτερικού τείχους. Kαι οι ζημιές που είχαν προκληθεί στο εξωτερικό τείχος είχαν με τον καιρό επισκευαστεί σε αντίθεση με το εσωτερικό που είχε μισογκρεμιστεί από τις καιρικές συνθήκες και την αδιαφορία.

Η τελική επίθεση έγινε στις 29 Mαΐου σε τρία κύματα. Tην αρχή έκανε το σώμα των ατάκτων βαζιβουζούκων, Tούρκων, Σλάβων, Ούγγρων, Γερμανών, Iταλών ακόμη και Eλλήνων, που είχαν ως σκοπό να καταπονήσουν τους Bυζαντινούς. Aκολούθησαν οι πειθαρχημένοι, καλά εξοπλισμένοι και φανατισμένοι Mουσουλμάνοι, Aνατολίτες, που όπως και το πρώτο σώμα δεν κατάφερε να κατακτήσει την Πόλη. Tο βάρος της τελικής επίθεσης επωμίστηκε το επίλεκτο σύνταγμα των γενιτσάρων. Ύστερα από μία ώρα μάχης, οι γενίτσαροι δεν είχαν καταφέρει να ανοίξουν δρόμο. Kαι ενώ οι Xριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν πως η επίθεση θα εξασθενούσε, κάποιοι Tούρκοι παρατήρησαν μία μικρή πύλη, που είχε μείνει ανοικτή, στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών, προτού ενωθεί με το Θεοδοσιανό. Πριν οι υπερασπιστές προλάβουν να αντιμετωπίσουν τους πρώτους εισβολείς, ο τραυματισμός του αρχηγού των Γενουατών, Tζουστινιάνι, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρνητική ψυχολογική κατάσταση των Bυζαντινών. Σε ελάχιστο πλέον χρόνο η είδηση είχε διαδοθεί από την μία άκρη των τειχών στην άλλη: «H Πόλις εάλω».

Τα ΝΕΑ 24-5-2003

quote:

---

Βαρβερινός κώδικας, κείμενο από το πρωτότυπο
"Η κακή τύχη ηθέλησε και ελαβώθη ο καπετάνιος Γιουστουνιάς [Ιουστινιάνης] με μια σαϊτέα εις τα σαγόνια και έτρεχε το αίμα εισέ όλο του το κορμί, και εσκιάχθη να μην αποθάνη, και δεν εμίλησε λόγον να βάλη άλλον εις τον τόπον του, μόνε άφησε τον πόλεμον και έφυγε κρυφά, δια να μη τζακιστούνε οι σύντροφοί του. Και εμπήκαν οι εχθροί μέσα. Οπού αν ήθελε αφήσει άλλον εις τον τόπον του, δεν ηθέλανε εμπή, οι εχθροί και ήθελε κρατεί τον πόλεμον και δεν ήθελε χάσει την χώραν, τόσο ότι ακόμα αντιστέκανε οι Ρωμαίοι και δεν πολεμούσανε ανδρείως και εσκλήρυνε πολλά ο πόλεμος. Και ο βασιλεύς ωσάν έμαθε ότι ελαβώθη ο καπετάνιος και έφυγε, τότε επήγαινε με αναστεναγμόν να τον ευρύ, και ερωτά που να τον ευρή. Και οι πολεμιστάδες, οι σύντροφοί του, επολεμούσανε χωρίς καπετάνιο° αμή αρχίσανε και αυτοί και αφήναν τον πόλεμον και εφεύγανε. Τότε επήρανε οι Τούρκοι θάρρος πολύ και οι Ρωμαίοι εδειλιάσανε πολλά. Και ετούτα εγίνησαν διατί έφυγε ο καπετάνιος, οπού έκμνε χρειά να στέκη και να πολεμά έως να αποθάνη εις την τιμήν του, και ήθελε να δίδει θάρρος και των συντρόφων του, διατί όλη η δύναμη του Τούρκου ήτανε εις εκείνην την μερέα. Και οι ελεεινοί Ρωμαίοι αμή ελιγοστεύανε και δεν ημπορούσανε να αντισταθούνε εισέ τόσο πλήθος Τούρκων..."
Γεώργιος Σφραντζής Χρονικό

---

Αριστούργημα καλή μου Ostria!
Προσέχεις που χρησιμοποιεί τον ιστορικό όρο "Ρωμαίοι" και όχι τον παραπλανητικό "Βυζαντινοί";
Δεν υπήρχαν "Βυζαντινοί" τότε!

quote:

---

Όπως σημειώνει και ο κ. Xρυσός, «η Bασιλεύουσα είχε χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και ήταν θέμα συγκυριών πότε θα κατέρρεε οριστικά με δεδομένη την εντυπωσιακή εμφάνιση των Οθωμανών στην Bαλκανική». Όσο για την ελληνική θεώρηση της'Αλωσης, σύμφωνα με την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι δυτικοί που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν, «Πόσο αυτονόητο ήταν αυτό;», θέτει το ερώτημα. «Πού βρίσκονταν οι Έλληνες; Γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν για να προστατεύσουν το σύμβολο του Eλληνισμού και του Xριστιανισμού;

---

Ο κ. Χρυσός δεν ήξερε ότι οι έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωμαίους από το 147πχ;
Το σύμβολο του Ελληνισμού, ήταν η πρωτεύουσα την ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην οποία ήταν υπόδουλοι;
Τι θα έπρεπε να κάνουν οι Ελληνες υπόδουλοι;
Να υπερασπιστούν τον κατακτητή τους;
Και μάλιστα τον κατακτητή που είχε εξαφανίσει το έθνος τους;
Κάτι δεν κάθεται καλά εδώ...
Δεν θυμάμαι να ελευθερώθηκαν οι Ελληνες από τους Ρωμαίους.
Αλλά δεν είμαι ιστορικός...

quote:

---

Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών

---

Δηλαδή ο Ελληνας Ιουβενάλιος που ακρωτηριάστηκε, τσουβαλιάστηκε και πετάχτηκε στην θάλασσα από τους Ρωμαίους το 1452, ασχολείτο με την "αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών";
Κάτι δεν πάει καλά, ή μου φαίνεται;

υ.γ. Ιστορικός και καθηγητής σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο ο κ. Χρυσός ε; Χμμμ...

Edited by - Αίολος on 18/09/2005 02:19:01

"Ο εντός ολίγου πρώτος υπότουρκος Πατριάρχης Σχολάριος, συγχαίρει τους βασανιστές του Ιουβενάλιου, αποκαλώντας τους "στρατιώτες του Χριστού": "τους γουν δυσεβείς και αλάστορας ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις ΕΞΑΓΑΓΕΤΕ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΖΩΗΣ... ... ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, και αν και τούτο μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ."

Εδώ ο Ρωμαίος Χριστιανός Ορθόδοξος Σχολάριος μάς λέει ότι οι "ελληνισταί" έπρεπε να "εξάγονται της παρούσης ζωής"(!) ποικιλοτρόπως.
Προσέξτε: οι ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ!
Οι Ελληνες τι;
Ο Ιουβενάλιος και ο Πλήθων ήταν "ελληνιστές". Οχι Ελληνες!
Που ήταν οι Ελληνες;
Μήπως "Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών";

Γιατί ο κ. Χρυσός αναρωτιέται για τους Ελληνες;
Δεν ήξερε ότι οι Ελληνες απλώς εκτελούντο εκείνη την εποχή;
Από τους Ρωμαίους Χριστιανούς Ορθόδοξους κατακτητές;
Από τους "Βυζαντινούς προγόνους μας";
Υπάρχει κανένα στοιχείο ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ που να μιλάει για Ελληνες;
...ή είναι έτσι επειδή έτσι το λέει αυτός, και είναι πιστευτός και αποδεκτός λόγω της ιδιότητάς του;
Πως τεκμηριώνει αυτά που λέει;
Ποιός ονόμασε (κι αυτόν) ιστορικό;

Αυτά μας δείχνουν ότι οι Ελληνες της εποχής εκείνης ήταν ακόμα υπόδουλοι στους Ρωμαίους και υφίσταντο τους ίδιους διωγμούς για 1000 χρονάκια μέχρι τότε.
Επίσης μας δείχνουν ότι απηγορεύετο οτιδήποτε τους χαρακτήριζε.

Κι όλα αυτά το 1452, μια χρονιά δηλαδή πριν την έναρξη των 400 χρόνων σκλαβιάς!
Σκλαβιάς για ποιούς άραγε;
Για τους Ελληνες;
Μα αυτοί ήταν ήδη σκλάβοι των Ρωμαίων εδώ και 1500 χρόνια περίπου.
Μήπως των Ρωμαίων;
Ααα...
Δεν μας τα είπαν έτσι στο σχολείο...
ΓΙΑΤΙ;

Επιμύθιον
Για όσους/ες δεν ξέρουνε, ο Ιουβενάλιος, μαθητής του Πλήθωνος Γεμιστού, ηγήθηκε της αφύπνησης και (για πολύ λίγο επιτυχημένης) επανάστασης των υποδούλων Ελλήνων, στην περιοχή της Πελοποννήσου.
Αλλά (φυσικά) προδόθηκε από έναν "Βυζαντινό" πρόγονό μας...
Και όπως λέει ο Σχολάριος, ο Ιουβενάλιος δολοφονήθηκε με αυτόν:"ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, και αν και τούτο μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ" ακριβώς τον τρόπο.
Δεν χρειάζεται να πω πάλι αυτό για το σχολείο ε;

quote:

---

Φίλε Αίολε, εξηγησέ μου σε παρακαλώ. Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτοί που αλωθήκανε το 1453 ήταν Ρωμαίοι (εξ αίματος φαντάζομαι ότι το εννοείς),

---

Εαν διαβάσεις προσεκτικά το post της Ostria και τα δικά μου φίλε stemix, δεν θα χρειαστεί να σού εξηγήσω.
Εχεις κάποιον λόγο να το αμφισβητείς;
Και δεν εννοώ τίποτα φίλε μου. Ερωτήματα θέτω για να μάθω.

quote:

---

και τι σε κάνει να πιστευείς ότι εσύ και όλοι μας, είμαστε απόγονοι των Ελλήνωνπου πρέπει να χαιρόμαστε για την Άλωση.

---

Δεν έγραψα πουθενά για χαρά.

quote:

---

ενώ εμάς μας πονάει; Ρωμαίοι δεν αλώθηκαν από τους Τούρκους;

---

Οι Ρωμαίοι της Νέας Ρώμης έχουν λόγο να πονάνε.
Ποιούς "εμάς" εννοείς; Ρωμαίος είσαι;

quote:

---

Φίλε μου, πιστεύω πως ο πραγματικός διαχωρισμός που θες να κάνεις, είναι μεταξύ χριστιανισμού και της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Όχι μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων

---

Οπως προέγραψα, ερωτήσεις θέτω, που προέκυψαν από αυτό που παρέθεσα.
Που έχουν όμως σχέση με αυτά που μας μαθαίνουν στο σχολείο.
Οσο για τον διαχωρισμό, ψάξε να τον βρείς από αυτόν που τον έκανε φίλε μου.
Δεν τον έκανα εγώ, έτσι δεν είναι;

Το θέμα είναι ότι όσοι μπορούσαν να βοηθήσουν (έλληνες, ρωμαίοι) δεν βοήθησαν. Εγινε αυτό που γινόταν και γίνεται πάντα, χωρίστηκαν σε ομάδες που αλληλομισιόντουσαν και κοιτούσαν πώς θα εξυπηρετήσουν είτε τα προσωπικά, είτε τα "ιδεολογικά" τους συμφέροντα.

quote:

---

Ισως θα πρέπει ν' ανοίξω ένα topic "1453-2005, η μεγάλη απάτη", φίλε ilios35.
Οχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά για να βρούμε τι απέγιναν εκείνοι οι Ρωμαίοι βρε αδερφέ...

---

Φίλε μου η ερώτησή σου "τί απέγιναν εκείνοι οι Ρωμαίοι" μάλλον είναι ρητορική. Όπως βλέπεις και εσύ ΕΚΕΙΝΟΙ οι Ρωμαίοι εξακολουθούν να υπάρχουν. Μόνο που τώρα λέγονται -"χαϊδευτικά"- "Ρωμηοί"
O Tempora! O mores! που έλεγαν και οι πρόγονοί τους

quote:

---

ΔΗΛΑΔΗ Ο ΡΑΝΙΣΜΑΝ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ?

---

Δηλαδή όταν ο "κορυφαίος" Ράνισμαν λέει αυτό...

quote:

---

Νομίζω ότι αυτοί οι Ελληνες είναι πολύ άδικοι με τους Ρωμαίους τους προγόνους.

---

...ξέρει τι λέει;

quote:

---

Το θέμα είναι ότι όσοι μπορούσαν να βοηθήσουν (έλληνες, ρωμαίοι) δεν βοήθησαν. Εγινε αυτό που γινόταν και γίνεται πάντα, χωρίστηκαν σε ομάδες που αλληλομισιόντουσαν και κοιτούσαν πώς θα εξυπηρετήσουν είτε τα προσωπικά, είτε τα "ιδεολογικά" τους συμφέροντα.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr