...Τον τροχό που δανείστηκα απ’ τον Ιξίωνα για να βασανίσω στην ...δίνη του τον Μακεδόνα.

Μπεκτάση φίλε μου, δεν ήξερα πως ήσουν εδώ! Νόμιζα πως, μετά από εκείνο το οδυνηρό σφίξιμο στο στομάχι είχες αποχωρήσει. Τώρα καλοκαιριάτικα βρήκες να μαζοχιστείς στο Esoterica;

Πετσόκοψες τον Μακρυγιάννη (σελ.2) για να αποδείξεις ότι ο Επίσκοπος Μεθώνης ήταν "εκπρόσωπος του Ιμπραήμ".

Προσέθεσες λέξεις στην εγκύκλιο του Γρηγόριου για να αποδείξεις ότι αφόρισε τα μαθηματικά.

«…Μετά δε ταύτα, ο Φλέσας πάλιν ανέβη εις τας Ηγεμονίας προς αντάμωσιν του Υψηλάντου και των λοιπών αδελφών της εταιρίας. Εκεί συνήλθον οι απόστολοι, και έκαμαν το σχέδιόν των περί του κινήματος της αρχής. Εστάλη έκαστος των αποστόλων να ειδοποιήση τον σκοπόν της εταιρίας, και να φέρη αποτέλεσμα της αποστολής του, ως αλλαχού λεπτομερώς περί τούτου θα διηγηθώμεν. Τότε ο Α. Υψηλάντης εχάρισεν εις τον Αρχιμανδρίτην Φλέσαν μίαν ταμβακοθήκην πολυτιμον και δύω υπηρέτας. Εκ τούτων, ο μεν εις εδραπέτευσε καθ’ οδόν, ο δε έτερος τούρκος (Τάταρης), άγνωστος ως τοιούτος, αφού κατέβη εις Κωνσταντινούπολιν ο Παπά Φλέσας μετά τον οκτώβριον του 1820, έπραξε το ακόλουθον. Ο Αρχιμανδρίτης είχε συνήθειαν κάθε πρωί να πλύνη την γενειάδα το με παχιά σαπουνάδα, αλλ’ ο υπηρέτης του δεν επρόσεξε και έχυσε νερόν και την διέλυσε. Θυμωθείς τότε ο Φλέσας τον εκτύπησε εις το πρόσωπον (κατά στόμα) με το έξω μέρος της χειρός του. Ο τούρκος πετά το μπρίκι κάτω και τρέχει εις τον Μποσταντσίμπασην (διευθυντήν της αστυνομίας) της πόλεως, λέγει προς αυτόν ότι είναι Τούρκος, και ότι ο αφέντης του ενεργεί συνωμοσίαν κατά του Σουλτάνου (διότι ο άγνωστος ούτος Τάταρης έβλεπεν όλας τας ενεργείας του Αρχιμανδρίτου) και διεγείρει τους γκιαούριδες (απίστους) εις τα όπλα.

Ο Μποστατσίμπασης προσεκάλεσεν ενώπιόν του τον Φλέσαν, και τον ερωτά με εξαγριωμένον θυμόν: «Τι άνθρωπος είσαι συ, όπου έχεις μουσουλμάνους σκλάβους και γυρίζεις εδώ και εκεί, διεγείρεις τους ραγιάδες κατά του αφεντός μου;» Ο Αρχιμανδρίτης αφόβως αποκρίνεται. «Εφέντη μου εγώ είμαι καλόγητος και ιερεύς του Θεού. Αλήθεια γυρίζω και διαβάζω ευχάς εις τον έναν και εις τον άλλον, και με πλερώνουν». Τότε εβγάζει από τον κόλπον του ευχολόγιον, περιέχον θρησκευτικάς ευχάς και επιτραχήλιον, και λέγει: «αυτά έχω ως όπλα. Εφέντη μου, μην ακούης αυτόν τον αχάριστον άνθρωπον, διότι δεν σου λέγει την αλήθειαν. Ερχόμην από την Βλαχίαν, όπου με επροσκάλεσεν ο πατριάρχης να δώσω λόγον του ταξειδίου μου. Εις τον δρόμον εύρον αυτόν γυμνόν και πεινασμένον. Μου εζήτησε την βοήθειάν μου, και υποχρεωμένος από το ευαγγέλιον της πίστεώς μου, το οποίον μας διδάσκει να κάμνωμεν ψυχικά εις πάντα άνθρωπον, τον επήρα, αλλά δεν τον ηρώτησα αν ήναι τούρκος, μήτε αυτός μου το είπεν, έπερνα την διακονίαν μου από το Πατριαρχείον, και του έδιδα το ήμισυ. Τον τρέφω και τον ενδύω δια την ψυχήν μου. Αυτό μας διατάττει ο Χασρέτ Ισάς, ο προφήτης μας» (ούτως οι τούρκοι λέγουν τον Ιησούν Χριστόν). Ακούσας ταύτα ο Μποστατσίμπασης, εθυμώθη κατά του υπηρέτου, λέγει αυτόν αχάριστον και διατάττει να τον εβγάλωσιν έξω με γρονθοκοπήματα. Επειδή όμως αυτός εμουρμούριζε και έλεγεν, ότι εις το σπήτι του έρχονται πολλοί, και ότι είναι μεγάλος Μελέτ-μπασης (εθνάρχης), έστειλεν ο Μποστατσίμπασης να παραλάβουν τα πράγματά του από την οικίαν του, αλλ’ είχε προλάβει ο Αρχιερεύς Δέρκων και τα εσήκωσεν εκείθεν. Έδωσε και 700 γρόσια εις τους Τούρκους, και ούτως ηλευθερώθη ο Φλέσας.

Μετά ταύτα ο πατριάρχης Γρηγόριος, ο αρχιερεύς Δέρκων και οι λοιποί αδελφοί της εταιρίας, ως και η εφορεία της Κωνσταντινουπόλεως εν η και ο Παναγ. Σέκερης, έδωκαν εις αυτόν, κατά παραγγελίαν του Αλεξ. Υψηλάντου 90.000 γρόσια, και έναν άνθρωπον από το εμπορικόν του κατάστημα, Δημήτριον Δραγώνον ονομαζόμενον και καταγόμενον από το χωρίον Σέλιτσα του Δήμου Αβίας και ούτω τον εφυγάδευσαν εκείθεν» (Φωτάκου: Βίος Παπαφλέσα, σελ.9-11)

Έχεις χάσει εδώ και καιρό κάθε αίσθηση πραγματικότητας, και αυτό δέν φαίνεται στην συμπεριφορά σου μόνο απέναντι μου που διεκδικώ τους τίτλους αλλά και απέναντι των άλλων που δέν τους διεκδικούν!!
Σε καταλάβαν βλέπεις για τα καλά τί σκατόμουτρο είσαι, η προπαγάνδα σου των ατέλειωτων κατεβατών δέν πέρασε.

...εννοείς «όχημα»;

Η γνώμη μου πάντως είναι ότι...
…no one can enter or leave the station except on the train that the Trainman conducts.

Θα φανεί ...πόσο καλό πρόγραμμα έχει ο καλός μας φίλος Macedon μόλις σταματήσει στο Mobil Ave. για τσιγάρα.

Λουκάς

Φίλε μου Μπεκτάση, επιτέλους με κατάλαβες!

Όσο για τον Macedon, σιγά μην σταματήσει στο Mobil Ave. Στα δύσκολα, βλέπεις, θυμάται πως έχει σταματήσει το κάπνισμα!

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΕΗΣ

«Χαρακτηριστικόν παράδειγμα στρατιωτικής συσσωματώσεως αποτελεί η Μάνη. Εις την περιοχήν αυτήν της Πελοποννήσου, τελούσαν από της Αλώσεως υπό τοπικούς στρατιωτικούς αρχηγούς, ιδρύεται από των μέσων του 18ου αιώνος ημιανεξάρτητος Ηγεμονία, υπό ίδιον Καπετάνιον τον Μανιάτμπεην, διοριζόμενον υπό της τουρκικής εξουσίας και υποκείμενον εις συμβολικόν φόρον, σπανίως όμως και τούτον καταβαλλόμενον.

Ο Μπέης της Μάνης, συνεκέντρωνε εις χείρας του την ανωτάτην στρατιωτικήν, πολιτικήν και φορολογικήν εξουσίαν, ασκών έλεγχον και επί της οικονομικής της Μάνης ζωής, δια της αποκλειστικής διαχειρίσεως και διενεργείας του εκτός της Ηγεμονίας του εμπορίου». (Ν. Πανταζόπουλου, «Ελλήνων συσσωματώσεις κατά την τουρκοκρατίαν – Ανάτυπον εκ του περιοδικού «Γνώσεις», Αθήναι 1958)

«…αι νήσοι του Αιγαίου Πελάγους ετέλουν υπό την επίβλεψιν του Καπιτάν-Πασά, του οποίου εκτελεστική αρχή ήτο ο διερμηνεύς του στόλου, ανήκων και αυτός εις την τάξιν των Φαναριωτών» (Ν. Μοσχόπουλος: Η ελληνική Επανάστασις κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους» (σ.σ. την εποχή της εξέγερσης της Επανάστασης, διερμηνεύς (δραγουμάνος) του στόλου, ήταν ο Ν. Μουρούζης).

Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΗ

«Όταν είμεθα αρματολοί, τα παιδιά μας ήταν εις την Μάνην, εις την Καστανιά την μεγάλην. Εις την Μάνην επηγαίναμε εις τες σημαντικές ημέρες, όταν είμεθα αρματολοί. Εις την Μάνην πάντοτε επηγαίναμεν βοήθεια εις τον Μπέη Κουμουντουράκη, εις τες χρείες τους και εβοηθούσαμε το μέρος τους (…) Ο Καπετάνιος Κωνσταντής Δουράκης, φίλος του πατρός μου και οι Κιτρινιαραίοι ανοίγουν πολέμους. Εμείς μεντάτι (…) Ο Ζαχαριάς εβοηθούσε τους άλλους, επολεμούσαμε και έπειτα εσμίγαμεν έξω. Εγώ υπεστήριζον τον Μπέην και με τον Καποτάνιο τον φίλον μου. Ένα ή δύο μήνες το καλοκαίρι, έπρεπε να βοηθήσω τους δικούς μου». (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: Διήγησις συμβάντων ελληνικής φυλής Τόμος Α’)

Ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΗ

«Όταν ο Φλέσας ήτον εις Κωνσταντινούπολιν, καταβάς από το Κισνόβι, εύρε τον Αλέξανδρον Κουμουνδουράκην, όστις εζήτει την αρχηγίαν της Μάνης. Τούτον ενίσχυσε και τον ενεθάρρυνε να επιμείνη ζητών την θέσιν του Μπάσμπογου της Μάνης από τον Καπετάν-πασά, όστις είναι ο στόλαρχος του Σουλτάνου. Αυτός είχεν εις την δικαιοδοσίαν του τας νήσους και όλην την Μάνην, όστις δια την ασφάλειαν του τόπου, διώριζεν ένα διοικητήν ονομαζόμενον τουρκιστί Μπάσμπογου. Ούτος έδιδε δύω στενούς συγγενείς αδελφούς, ή υιούς του εις τον Καπετάν-πασά ως ομήρους, τους οποίους ετήρει εις τον Ναύσταθμον προς διατήρησιν των μεταξύ των συμφωνιών, ήτοι να μη συμβαίνουν πειρατείαι εις την θάλασσαν και ληστείαι εις την ξηράν. Αλλ’ επειδή οι όμηροι ούτοι ήσαν χριστιανοί, συγκατένευεν ο Καπετάν-πασάς, να τους παραδίδη εις τον Πατριάρχην να τους φυλάττη εις το Πατριαρχείον υπόχρεως ων δια πάσαν πράξιν». (Μιχάλης Οικονόμου, γραμματικός του Κολοκοτρώνη στο έργο του «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας»).

Για το πώς "ηλευθερώθη ο Φλέσας" θα μας πεις;

Ναι, φίλε Μπεκτάση.

quote:

---

Απορώ όμως με κάποιους που δεν κατάφεραν να απολαύσουν μέχρι τώρα το καταπληκτικό «θέαμα» που παρουσιάσατε εσύ και ο Macedon και θέλουν σώνει και καλά να σας βλέπουν εχθρούς ή προπαγανδιστές και όχι ωραίους παίκτες.

---

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΝΟΣ «ΕΦΙΑΛΤΗ»…

…που εκδόθηκε από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο στα 1808 υπό τον τίτλο «Επιτομή Χρονολογική της Γενικής Ιστορίας» προς χρήσιν των Φιλομαθών προς χρήσιν των Φιλομαθών νέων Ελλήνων» , δεν είναι ελληνοκεντρικό, ούτε έχει στο εξώφυλλο τον Θεμιστοκλή να καλεί «Ίτε παίδες Ελλήνων ελευθερούτε πατρίδα». Αντιθέτως, σκοπεύει να καλύψει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας από τον Αδάμ (σύμφωνα με την κρατούσα τότε χριστιανική και μωαμεθανική αντίληψη) μέχρι την εποχή που εκδόθηκε.

Το βιβλίο, κατά τα εκπαιδευτικά πρότυπα της εποχής, βρίθει άχρηστων πληροφοριών, ονομάτων και ημερομηνιών – χρήσιμων μόνον για τους λογίους που θα ήθελαν να μετεκπαιδευτούν στο εξωτερικό και να σταθούν ισότιμα απέναντι στους δυτικούς ομολόγους τους. Συγγραφέας αναφέρεται κάποιος Λάμπρος Αντωνιάδης από την Βλαχία, αγνώστων λοιπών στοιχείων (ίσως πρόκειται περί ψευδωνύμου). Από κει και πέρα, όποιος έχει την περιέργεια να δει πόσο μιαρή ήταν η λέξη «ελληνισμός» για τους χριστιανούς και το πατριαρχείο, μπορεί να ρίξει μια ματιά. Αλλιώς, ας συνεχίσει όπως ξέρει.

Παραθέτω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα ασχολίαστα, με δική μου επιλογή και υπογραμμίσεις:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: «Ο φύσει δεινός εγκείμονος έρως ταις ψυχαίς των ευαισθήτων περί τας μαθήσεις άρχισε, χάρις τω Θεώ, να αναπτερόνη πάλιν και ημάς τους εκγόνους των περιαδομένων εκείνων πρώτων καλλιεργητών των επιστημών εν τη Ευρώπη Ελλήνων (οίτινες δια την επί τα χείρω μεταβολήν των ανθρωπίνων πραγμάτων επτερορρυήσαμεν προ αιώνων ήδη και κατά τας γενναίας επιστήμας και κατά τας ελευθερίους τέχνας) παρορμών πάντα φιλότιμον και φιλόκαλον ομογενή εις το να συνεισφέρη έκαστος των κατά δύναμιν έρανον εις ανάκλησιν της πρώτης περί την γνώσιν των όντων ευδαιμονίας του γένους, ο μεν δια συγγραφικής ιδίας, ο δε δια μεταφράσεως, ο δε δια χρηματικής επικουρίας και άλλος δι’ άλλου αγαθού, ου ευμοίρησεν εξ ιδρώτων και φιλοπονίας. Πάντες δε οι πεπαιδευμένοι οι και άκρω δακτύλω, φασί του Νέκταρος και της αμβροσίας των θυγατέρων του Διός γευσάμενοι, ομολογούσιν εκ συμφώνω, ότι εξάρχει του παναρμονίου χορού η Τερψιχόρη ης πρεσβύτερος γόνος σεμνύεται η ιστορία, καθ’ ότι απαλλάττει τους εραστάς από τας χιμαίρας και τους κονταύρους και τους τραγελάφους της απάτης την οποίαν εγέννησεν, ως μη όφειλεν η επάρατος πλεονεξία και εξέθρεψεν η θεστυγής υπόκρισις και τυφλοίς οφθαλμοίς διαδέχεται η απειρόκαλος άγνοια…»

* Για τα πολιτεύματα του παρελθόντος: «Φέρονται εν τη ιστορία και Δημοκρατίαι, ως η των Αθηναίων και Αριστοκρατίαι ως η της Βενετίας και Γένοβας, άπερ εισί τα λοιπά δύο είδη της πολιτικής διοικήσεως. Και Μοναρχία μεν εστί σύστημα αρχής, διοικούμενον υφ’ ενός μόνου κατά τους νόμους αυτής. Δημοκρατία δε, ομοίως, το υπό παντός του πλήθους. Και Αριστοκρατία ομοίως, το υπό των εκλελεγμένων και ευγενών».

* Για την εκστρατεία των Μήδων κατά της Ελλάδας:"... Δαρείος αφ ου, ως είρηται, υπέταξε την Βαβυλώνα, ήγειρε πόλεμον, πρώτον κατά των Σκυθών, αλλά διαβάς τον Βόσπορον και τον Ίστρον, απολέσας το κάλλιστον του στρατεύματός του, ουδέν κατώρθωσε. Έπειτα, κατά των Ελλήνων, παρορμηθείς εις τούτο, τόσον υπό του Ιππία τυράννου των Αθηνών, καταφυγόντος εις αυτόν και δεομένου να τον αποκαταστήσει εις την προτέραν εξουσίαν του, όσον και δια τας εν μικρά Ασία συνεχείς νίκας των Ελλήνων, κατά του Μεγαβύζου Σατράπου του, εφ ω η απέστελλεν εις την Ελλάδα τριακοσίας χιλιάδας στρατόν υπό στρατηγώ Μαρδονίω τω γαμβρώ του…»

«…ο πολυάριθμος μεν στρατός, αγενής δε ως προς Ελληνικήν ανδρείαν, κατετροπώθη φρικτώς εν Μαραθώνι, υπό δέκα μόνον χιλιάδων Ελλήνων στρατηγούντος του Περικλέους Μιλτιάδου Αθηναίου. Η ολεθρία είδησις ταύτης της αισχίστης ήττας, επροξένησε τω Δαρείω κατακάρδιον λύπην και ταχέως τον θάνατον…»

«...Διαδέχθη δε τον Δαρείον Ξέρξης ο υιός αυτού, βασιλεύσας 20 έτη, όστις τω τετάρτω έτει της βασιλείας του εξηκολούθησε τον κατά των Ελλήνων προετοιμασθέντα παρά του πατρός του πόλεμον, του οποίου διάφορα περιστατικά διηγούνται κατά μέρος οι αρχαίοι συγγραφείς. Η στρατιά αυτή, κατά τον Ηρόδοτον συνίστατο σχεδόν από δύο μιλλιούνια εις πεζικόν και ιππικόν, άνευ των εν ταις ναυσί στρατευμάτων, ταις ούσαις επέξεινα των χιλίων διακοσίων και γεφυρώσας τον Ελλήσποντον διεβίβασε τα στρατεύματά του εις Ευρώπην. Δια δε του κατά τον Άθω ισθμού μεθείλκυσε τον στόλον του δια να προκαταλάβη τους Έλληνας απαρασκευάστους, αλλ’ η ουτωσί τερατουργός και αναρίθμητος εκστρατεία κατήντησε τόσον ελεεινή, ως ουδέποτε άλλη τις. Επειδή Θεμιστοκλής στρατηγός Αθηναίων κατεχάλασεν αυτόν τον στόλον των Περσών κοντά εις την Σαλαμίνα και τον εφεξής χρόνον, η τοσαύτη στρατιά της ξηράς υπό στρατηγώ τω ειρημένω Μαρδονίω απολέσθη εξ ολοκλήρου κοντά εις τας πλαταιάς πόλιν της βοιωτίας. Ταύτα τα μεγάλα θαύματα εγένοντο εν έτει 484 προ Χριστού και 270 από κτίσεως Ρώμης...».

* Για τους Θηβαίους: «…Ο επαμινώνδας, στρατηγός των Θηβαίων, των καταδυναστευομένων έως τότε υπό των Λακεδαιμονίων, επαναστάς κατ’ αυτών, τους ενίκησε πολλάκις και τους κατήντησε να μην δύνωνται εις το εξής να καταδυναστεύσωσι τους ομόρους των…»

* Για τους πολέμους μεταξύ των ελληνικών πόλεων: «Οι Έλληνες κατ’ αυτόν τον καιρόν, εκτός των κατά Αρταξέρξου διαφόρων πολέμων, καθ’ ους αείποτε εθριάμβευσαν, είχον και εμφυλίους πολέμους, ως κυριώτερος ήτον ο μεταξύ των Αθηναίων και των Λακεδαιμονίων, διαφωνούντων αείποτε δια την διαφοράν της διοικήσεώς των (…)

Μετά την παρακμήν των Λακεδαιμονίων, οι Έλληνες μηδαμώς ησυχάζοντες, επροξένησαν εαυτοίς τον ίδιον όλεθρον δια των εμφυλίων πολέμων και δια των αδιαλείπτων διχονοιών τους (…)

Μετά την τελευτήν του Αλεξάνδρου, οι Έλληνες δεν εδυνήθησαν πλέον να ανακτήσωνται την προτέραν ελευθερίαν τους με όλον οπού επροσπάθησαν, εξ αιτίας των προς αλλήλους διχονοιών τους".

* Για τον Φίλιππο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες: «...Μετά την παρακμήν των Λακεδαιμονίων, οι Έλληνες μηδαμώς ησυχάζοντες, επροξένησαν εαυτοίς τον ίδιον όλεθρον δια των εμφυλίων πολέμων και δια των αδιαλείπτων διχονοιών τους. Αλλ’ εκ τούτων, Φίλιππος, ο Βασιλεύς Μακεδόνων μεγάλως ωφελήθη και ενεδυναμώθη δια της αγχινοίας του μάλλον, παρά δια της ανδρειάς του, ώστε κατήντησε να γένη κύριος σχεδόν όλης της Ελλάδος και μόνοι οι Αθηναίοι των άλλων Ελλήνων, εμψυχωθέντες υπό του Δημοσθένους, αντέστησαν όλαις δυνάμεσι προς την μέλλουσαν μεγαλειότητα των Μακεδόνων, πλην ανωφελώς…»

«…Τω 356 έτει προ Χριστού, εγεννήθη ο μέγας Αλέξανδρος την αυτιώ νύκτα, καθ’ ην επυρπολήθη εν Εφέσω περίφημος ναός της Αρτέμιδος υπό Ερωστράτου…»

«Ο υιός αυτού (σ.σ. του Φιλίππου) μέγας Αλέξανδρος, διαδεχθείς αυτόν κατώρθωσε να ψηφισθή και να χειροτονηθεί στρατηγός πάντων των Ελλήνων κατά των Περσών, εν ω δε απεδήμει εις εκστρατείαν κατά των Θρακών, επανέστησαν κατ’ αυτού οι Θηβαίοι (…)

«…Τω 422 έτει από Ρώμης και 332 προ Χριστού, ήρξατο τον κατά των Περσών πόλεμον ο μέγας Αλέξανδρος, κατετρόπωσε τρις και διέφθειρε τα παμπληθή στρατεύματα του Δαρείου με ολιγάριθμον στρατόν, α’ εις Γρανικόν, β’ εις Κιλικίαν, έπειτα και την Τύρον ελών κατηδάφισε και γ’ εν Αρβύλοις, ότε δη και την υστάτην νίκην επέφερε, καταθραύσας πάσαν την δύναμιν του Δαρείου…»

«...Ο Αριστοτέλης, περίφημος φιλόσοφος και διδάσκαλος του μεγάλου Αλεξάνδρου, απέθανεν εν ηλικία ετών 63».

* Για την Κάθοδο των Μυρίων: «…οι δε μεθ’ εαυτού δέκα χιλιάδες Έλληνες αντιστάνες, δεν ηθέλησαν ουδαμώς να παραδοθούν τοις Πέρσαις, ύστερον δε υπό του Αρταξέρξου στρατηγών δολοφονευθέντος του Κλεάρχου, ο Ξενοφών, μαθητής του Σωκράτους, έγινε στρατηγός του στρατεύματος αυτού, και διαπέρασεν αυτό δια μέσου διαφόρων βαρβάρων εθνών, από του ευφράτου, έως του Ευξείνου πόντου και εκείθεν εις την Ελλάδα. Ταύτην την περιβόητον ανάβασιν των δέκα χιλιάδων συνέγραψε ο αυτός Ξενοφών, ων και καλός συγγραφεύς και άριστος στρατηγός. Ήκμαζε τηνικαύτα και ο περίφημος Αγησίλαος Βασιλεύς των Λακεδαιμονίων, άριστος στρατηγός και ενάρετος Βασιλεύς, ου τον βίον συνέγραψε ο Ξενοφών..."

* Για την Σπάρτη και την παρακμή της: "...Οι Λακεδαιμόνιοι, γενόμενοι φρικτοί εις όλους τους Έλληνας, εξέπεσον δι όλου της προτέρας αυτών δόξης δια τον τύφον και έπαρσιν αυτών, άπερ τους έκαμαν μισητούς προς πάντας τους λοιπούς Έλληνας". (Σημ.: Η Σπάρτη, με εξαίρεση την παραπάνω αναφορά στον Αγησίλαο, έχει μόνον αρνητικούς χαρακτηρισμούς, ενώ από το σύγγραμμα απουσιάζει η Μάχη των Θερμοπυλών)

* Για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο : «...Ο Μέγας Κωνσταντίνος εδοκίμασε μεγάλην θλίψιν δια τον θάνατον Κρίσπον του υιού του, τον οποίον εφόνευσε δια της κατ’ αυτού ψευδεπιπλάστου διαβολής της μητρυάς του Φαύστας, ή Φαυστίνας θυγατρός του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (…) Βαπτισθείς προτού αποθανείν κατά την τότε συνήθειαν, καθ’ ην εδίδετο το βάπτισμα τοις εν ηλικία και μετά τινα καιρόν, της εις την ευσέβειαν επιστροφής αυτών…»

Σημειωτέον ότι ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναφέρεται ο Μ. Κωνσταντίνος ως «άγιος και ισαπόστολος».

* Για τον Μωάμεθ και το Ισλάμ: «Εγεννήθη εν τη Μέκκα της Αραβίας, ήτον φιλόδοξος και αγχίνους μετ’ ευτολμίας εις την διάταξιν των δογμάτων του, εν μέρει βία, ή πειθοί χρώμενος καίτοι αγράμματος, κατά τινας. Τότε αι μεταξύ των χριστιανών διχόνιαι και διαιρέσεις, συνέβαλον τα μέγιστα εις την πρόοδον της θρησκείας ταύτης…»

* Για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης: «...Η δύναμις των Τούρκων αύξανε από ημέρας εις ημέραν. Του αποθανόντος Παγιαζίδ διάδοχος εγένετο ο υιός του Σουλεϊμάν και τούτου δε Μεχεμέδ α’ και τούτου αποθανόντος ο υιός Μουράδ β’ και αύθις τούτου ο υιός Μεχεμέδ β’ όστις και την Κωνσταντινούπολιν εκυρίευσε. Ούτως νικητής και τροπαιούχος εν πολλαίς εκστρατείαις εβασίλευσεν έως του 1481 (…) Οι έσχατοι αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως Μανουήλ ο παλαιολόγος αποθανών κατέλιπε διάδοχον τον υιόν Ιωάννην παλαιολόγον, ος βασιλεύση έτη 23 κατέλιπε διάδοχον τον υιόν Κωνσταντίνον η’ εφ ου εάλω η Κωνσταντινούπολις. Ούτος ο δυστυχής βασιλεύς προέκρινε να αποθάνη μάλλον με τα άρματα εις χείρας, ή να γένη αιχμάλωτος των Τούρκων»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν υπάρξει ενδιαφέρον, προτίθεμαι να αναρτήσω και ένα δεύτερο μέρος σχετικά με θρησκευτικά και πολιτιστικά θέματα, καθώς και λίγες ακόμα ρωμαϊκές βιογραφίες.

Έννοια σου και μια χαρά καταλαβαίνεις την σκοπιμότητα.

quote:

---

Macedon: Τώρα, το βιβλίο ιστορίας που αναφερόταν στην Αρχαία Ελλάδα, λογικό ήταν να τους αναφέρει σαν "Έλληνες" καθώς δεν μπορούσε να τους ονομάσει διαφορετικά. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιούν τον όρο "Έλληνας" και τα εγχειρίδια ιστορίας του Μεξικού που αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα. Λες να είναι κι αυτοί Έλληνες και να μην το ξέρουν;

---

Edited by - Trainman on 08/12/2006 23:00:45

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΝΟΣ "ΕΦΙΑΛΤΗ" (No 2)

1) Για την αμερικανική και γαλλική Επανάσταση:

«Εν έτει 1783 ανεγνωρίσθη και επεκυρώθη υπό της Αγγλίας η ελευθερία των εν τη Αμερική ηνωμένων επαρχιών, συνδραμόντων μεγάλως εις τούτο των Γάλλων. (…) Η βασιλεία Λουδοβίκου του ΙΣΤ’ κατά αρχάς εστάθη αξιοσημείωτος, εξ αιτίας μερικών διαταγών επωφελεστάτων δια το Γαλλικόν γένος, οπού εξέδωκεν. Ηγάπα δε τας επιστήμας και υπερασπίζετο τους σοφούς και πεπαιδευμένους εις τρόπον οπού, καίτοι έχων πόλεμον κατά της Αγγλίας, εξέδωκε προσταγάς εις όλους τους ναυάρχους του να φέρωνται φιλικώς προς τον στόλον του Καπετάν Κουκ Άγγλου, περιφήμου δια τας περιηγήσεις του. Πλην, εξ αιτίας των μεγαλωτάτων δαπανών οπού ηκολούθησαν εις τον ρηθέντα πόλεμον, με όλην την δυνατήν οικονομίαν του Νέκρ, μινίστρου τότε των εισοδημάτων, άμα οπού αυτός καθηρέθη του αξιώματός του, το βασίλειον της Φράντζας ευρέθη εις άκραν απορίαν και έλλειψιν των χρημάτων. Προς δε και τα εν τη Αμερική προς βοήθειαν των Αγγλοαμερικάνων σταλέντα Φραντζέζικα στρατεύματα, επανελθόντα εις Φράντζαν, έφερον τας ιδέας της ελευθερίας και τας μετέδωκαν. Επί τούτοις ο βασιλεύς επρόσταξεν ο λαός να δανείση εις την διοίκησιν 920.000 φράγκας, είς το οποίον ηναντιώθη το παρλαμέντο και ο Κύριος δεκαλών, διάδοχος του Νέκερ εις το μινιστέριον των εισοδημάτων εφανέρωσεν ότι αι δαπάναι και τα έξοδα του βασιλείου ασυγκρίτω λόγω υπερβαίνουσι τα εισοδήματα και ότι αναγκαίως η πρέπει να διαταγώσι νέα δοσίματα (εις το οποίον εναντιείτο ο λαός), ή και αύθις να δανεισθή η διοίκησις (όπερ η ολεθριώτατον) διό έγινεν αναγκαία η της διοικήσεως μεταβολή, ήτις δεν εγίνετο άλλως, εκ διαφόρων υποκειμένων εκλελεγμένων υπό του λαού και αποδαινομένων ως από μέρους αυτών. Αλλ’ η τοιαύτη συνέλευσις μη συμφέρουσα εις την πολιτικήν των βασιλέων από 172 χρόνους και εντεύθεν δεν είχε συγκροτηθεί (…)

Ο λαός δυσαρεσκόμενος, ηγανάκτει περί ταύτης της εξορίας (σ.σ. των μελών του Κοινοβουλίου που επέβαλε ο Λουδοβίκος) και μετακληθέν από την εξορίαν το παρλαμέντο, μετ ου πολύ ηναγκάσθη να δώση γνώμην εις μίαν συνάθροισιν χρημάτων επί λόγω δανείω. Ο Δουκ Δε ορελάνς εναντιωθείς εις ταύτην την απόφασιν εξωρίσθη (…)

Ο λαός, έκθαμβος ήδη περί ταύτης της βίας (σ.σ. πρόκειται για την εξορία του Νεκέρ) και παρωργισμένος, ομοίως και οι παραιτήσαντες τον βασιλέα σωματοφύλακες, ανέλαβον τα άρματα και αφώρμησαν κατά των αρχηγών αυτών και πρώτον απώθησαν τον Πρίγκηπα δελανσβέκ, επιχειρισθέντα βία να εξοπλίση τον λαόν. Πλην, εν όσω η βαστίλια (κάστρον εις Παρίσι) ήτο υπό την εξουσίαν της φατρίας του βασιλέως, όλοι οι κάτοικοι του Παρισίου ευρίσκοντο εις μέγα κίνδυνον διό οι πολίται και τα στρατεύματα ενωθέντες, μετά μίαν φρικτήν αιματοχυσίαν εκυρίευσαν την βαστίλιαν, καταμελίσαντες τον εκεί αρχηγόν τη επιούση ιστ’ Ιουλίου 1789 (…)

…Κατ’ αυτόν τον καιρόν, η γενική συνέλευσις ακύρωσε τα δικαιώματα των ευγενών και διέταξε την δήμευσιν των εκκλησιαστικών κτημάτων, διαμοιράσασα την Φράντζαν εις ογδοήκοντα τρία δεπαρταμέντα και τα λοιπά. Εν τούτοις, οι δύο αδελφοί του βασιλέως και οι πρώτιστοι του βασιλείου, καταφυγόντες εις ξένας αυλάς, ενησχολούντο να διεγείρωσιν αυτάς εις πόλεμον κατά της ιδίας πατρίδος των, ελπίζοντες δήθεν να αποκαταστήσωσιν έπειτα την εξουσίαν των απόλυτον. Έως τόσον μετά την εις Παρίσι άφιξιν του βασιλέως, με το να εμετρίασε και η υπερβολική πείνα, οπωσούν εφησύχασεν ο λαός. Έπειτα συνεκροτήθη εν θέατρον εις τον κάμπον (πεδίον του Άρεως ονομαζόμενον), οπού παρήσαν ο βασιλεύς, ο στρατός και τα παριστώντα τον λαόν πρόσωπα και έκαμαν όρκον να φυλαχθή η νεοσυσταθείσα διοίκησις. Και ο λαός ένοπλος ωρκίσθησαν ή να ζήσωσιν ελεύθεροι ή να αποθάνωσι…»

(Σημειώνεται ότι η γαλλική Επανάσταση καταλαμβάνει 10 σελίδες από τις 253 του εγχειριδίου)

2) Για την ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού σε σχέση με τους υπόλοιπους της εποχής του:

«...Τοιαύτη είναι η αρχή του πολιτικού βίου των Ελλήνων, αλλ’ ο λαός ούτος, ο τόσον βάρβαρος εις τον καιρόν του Ογύγου, φαίνεται γεννημένος με ξεχωριστόν διοργανισμόν πλέον επιτήδειον εις τας τέχνας και επιστήμας, παρά τα λοιπά έθνη. Μάρτυς δε τούτου η διάλεκτος αυτών. Αυτοί πριν μάθωσι να γράφουν, είχον εις την γλώσσαν των εν μίγμα εναρμόνιον συμφώνων και φωνηέντων, οπού κανένα των Ασιατικών εθνών δεν εγνώρισε ποτέ και βέβαια (λέγει εις των νεωτέρων συγγραφέων) το όνομα των Φοινίκων Κναθ, δεν είναι εναρμόνιον, καθώς το όνομα Έλλην. Άργος, Αθήναι, Λακεδαίμων, Ολυμπία, εισίν ονόματα γλυκύτερα, παρά το Ρεχεπότχ, και η σοφία της Συριακής λέξεως χοκχεμάθ, και ο βασιλεύς των ονομάτων Μελκ και Σαχ. Ας παραβληθώσι δε και τα ονόματα Μαρδοκεμπάδ, Σιμορδάκ, Σοχασδούκχ, Νιρικασολάχσαρ. Οι Έλληνες μετέβαλλον τα τοιαύτα Συριακά, Αιγυπτιακά και Περσικά ονόματα, τον Κορέχ μετονομάσαντες Κύρον, την Ισβέτθ Ίσιν, τον Οχιρέτχ, Όσιριν, την Μοφ Μέμφιν και εσυνήθισαν τους βαρβάρους να προφέρωσιν ως αυτοί, εις τρόπον οπού επί των Πτολεμαίων οι θεοί και αι πόλεις της Αιγύπτου ωνομάζοντο με Ελληνικάς ονομασίας. Αυτοί εκτανθέντες εις την μικράν Ασίαν, διέδοσαν και εκεί την αρμονίαν της διαλέκτου αυτών. Παρ’ αυτοίς ετελειοποιήθησαν η αρχιτεκτονική, η Γλυφική, η Ζωγραφική, η Μουσική, η αληθής ποιητική, η ρητορική, ο τρόπος του συγγράφειν ιστορίαν. Όλα αυτά μετεδόθησαν εις τα λοιπά έθνη από τους Έλληνας. Και με όλον οπού αυτοί παρέλαβον τας αρχάς των τεχνών και των επιστημών από τους Αιγυπτίους και άλλα έθνη της Ασίας, παραδόξως κατά πάντα υπερέβησαν τους διδασκάλους των.

Η συντομία του παρόντος, δεν επιτρέπει να εκτανθή τις περισσότερον περί των Ελλήνων. Όντες δε, απόγονοι αυτών, έχομεν χρέος άφευκτον προ πάντων να εκμάθωμεν την ιστορίαν των προγόνων μας από τα σωζόμενα ελληνικά συγγράμματα. Όσοι δε, δεν είναι εγκρατείς της ελληνικής διαλέκτου ημπορούν να αναγνώσωσι την εσχάτως εκ του Αγγλικού μεταφρασθείσαν ιστορίαν της Ελλάδος του Γόλδσμιθ…»

3) Για τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα :

«…Τηνικαύτα ήκμαζον και πολλοί ένδοξοι άνδρες εν Ελλάδι, ων οι πρώτιστοι ήσαν Περικλής περίφημος στρατηγός Αθηναίων και Σωκράτης ο Φιλόσοφος, ο μεγαλήτερος άνθρωπος των όσων ποτέ η Ελλάς έφερεν, ούτινος η φιλοσοφία ην περί το συμβουλεύειν τοις ανθρώποις να παραιτηθώσι των ματαίων ασχολιών και να καταγίνονται εις το «Γνώθι σαυτόν» και εις την αρετήν και των μεν είχε πολλούς μαθητάς, αποθανών δε περισσότερους οπαδούς. Οι λαμπρότεροι των μαθητών του (εξαιρουμένου του Αλκιβιάδου, με το να μην ετίμησε την διδασκαλίαν του, όστις ην νέος ευγενής μεν και αγχινούστατος, αλλά ταραξίας και ασελγής και ήγειρεν όπλα ότε μεν υπέρ της πατρίδος, ότε δε κατ’ αυτής και ετελεύτησε δυστυχώς δια τον ακατάστατον τρόπον του) ήσαν Πλάττων και Ξενοφών, οίτινες και εγγράφως διέσωσαν τας παρ’ αυτού διδασκαλίας. Ούτος κατεδικάσθη δια Κωνείου εις θάνατον υπό των συμπολιτών του, κατηγορηθείς υπό δύο κακούργων, ότι παρεισάγει άλλους Θεούς και διαφθείρει τους νέους δια των διδασκαλιών του. Αλλ’ ευθύς μεταμεληθέντες οι Αθηναίοι, τους μεν συκοφάντας αυτού εξώρισαν, εις τιμήν του δε, ήγειραν Ανδριάντας εν τη αγορά…»

4)Για τους Ρωμαίους που μιμούνται τους Έλληνες:

"Μετά δε την προς Καρχηδονίους ειρήνην, άρχισαν οι Ρωμάνοι να εξευγενίζονται, καλλιεργούντες τα εγκύκλια μαθήματα και τας καλάς τέχνας, εισεδέξαντο εν Ρώμη και την τραγωδίαν, κωμωδίαν κατά μίμησιν των Ελλήνων, με όλον τούτο έτι, εσώζοντο εν αυτοίς τα λείψανα της αρχαίας αυτών βαρβαρότητος".

5) Για τον Αρχιμήδη:

«Εν τω διαστήματι του β’ Λυβικού οι Ρωμάνοι επολέμησαν και εν Σικελία. Μάρκος ο Μάρκελλος είλε τας Συρακούσας μετά τριετή πολιορκίαν, ένθα και ο περίφημος μαθηματικός Αρχιμήδης εφονεύθη»

6) Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες :

«Οι Έλληνες μέχρι ταύτης της περιόδου, ουδεμίαν είχον χρονολογικήν εποχήν, ή περίοδον εις προσιοδισμόν των ιστοριών τους, εφ ω δη τω 772 προ Χριστού, διώρισαν την εποχήν των Ολυμπιάδων, ανά πενταετηρίδα, μίαν Ολυμπιάδα καταριθμούντες, πανηγυρίζοντες εκ Γενικής συνδρομής όλης της Ελλάδος, εν Ολυμπία τη πόλει της εν Πολοποννήσω μικράς επαρχείας Ήλιδος, τελετήν περίφημον των Ολυμπιακών Αγώνων, περί διαφόρων γυμνάσεων του σώματος και πνεύματος, οι νικηταί των οποίων εκηρύττοντο και εστεφανούντο δημοσίως όπερ αυτούς εχορήγει ου μικρόν κλέος και υπόληψιν δια βίου.

7) Για το Βυζάντιο και την παρακμή του:

«…Ας έλθωμεν ήδη εις το των Ρωμαίων της Κωνσταντινουπόλεως (σ.σ. ο συγγραφέας διακρίνει τους Ρωμάνους και τους Ρωμαίους, τους «χριστιανούς Ρωμάνους») (…) Και ενώ το βασίλειον παναχόθεν επολεμείτο υπό διαφόρων εχθρών, η Κωνσταντινούπολις ήτον το θέατρον των δια θρησκείαν διαιρέσεων, των επαναστάσεων και των μιαιφονιών. Ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος και οι πέντε υιοί του κατεσφάγησαν και μετά τούτον, Φωκάς ο τύραννος, δια τας μιαιφονίας του και αιμομιξίας του. Ο Κωνσταντίνος εφαρμακεύθη υπό της πενθεράς του Μαρτίνης, της οποίας απεσπάσθη η γλώσσα κατά προσταγήν της συγκλήτου μετά 6 μήνας και ο υιός της Ηρακλέωνας απεκόπη την ρίνα. Μετά τούτους βασιλεύσας ο Κώνστας εφόνευσε τον ίδιον αδελφόν του. Έπειτα και αυτός εφονεύθη έντινι λουτρώ της Συρακούσας υπό των ιδίων αυτού θεραπόντων. Κωνσταντίνος ο Πωγωναίος ετύφλωσε τους δύο αδελφούς του. Ο υιός του Ιουστινιανός β’ ρινοτομηθείς υπό του Λεοντίου εξωρίσθη. Ο αντ’ αυτού βασιλεύσας Λεόντιος, έπειτα εφονεύθη και αυτός δια προσταγής Ιουστινιανού του ρινοτμήτου, δια προσταγής του οποίου κατεσφάγησαν εις τον φόρον υπ’ όψιν αυτού και όλοι οι εχθροί του, αλλά τελευταίον καταβιβασθείς του θρόνου εφονεύθη (…)

Εν έτει δε 1261 ανεκτήσαντο την Κωνσταντινούπολιν Μιχαήλ ο παλαιολόγος, την οποίαν οι σταυροφόροι είχαν φέρη εις αθλιωτάτην κατάστασιν. Αυτοί κατερημώσαντες την δύσιν και διόλου αδυνατήσαντες το βασίλειον, επροξένησαν μεγάλην ευκολίαν εις το να εξουσιάσωσιν οι Τούρκοι την Κωνσταντινούπολιν. Ο ρηθείς Μιχαήλ παλαιολόγος, υπέσχετο τοις πάπαις την ένωσιν των εκκλησιών δια να τω βοηθήσωσι, αλλά απέτυχε βοηθείας και Ιωάννης ο παλαιολόγος, έτρεξεν εις Ρώμην προς τον πάπαν Ουρβανόν πέμπτον και δεχθείς το πρωτείον του πάπα, παρεκάλεσεν αυτόν δια να τω δοθή βοήθεια κατά των Τούρκων, αλλ’ η κατάστασις της Ευρώπης, και τα ολέθρια παραδείγματα των ηττηθέντων σταυροφόρων, δεν επέτρεπον πλέον το τοιούτον. Διο και αφού εις μάτην έκλινε το γόνυ προς τον πάπαν, προσέπεσε εις τον Σουλτάν Μουράδ και εξιλεώσας αυτόν, έκαμε μίαν συνθήκην μετ’ αυτού, όχι οποίαν κάμνει βασιλεύς προς βασιλέα, αλλ’ οίαν δούλος προς δεσπότην, τυφλώσας και τον υιόν αυτού Ανδρόνικον κατ’ επιταγήν του Σουλτάνου και αποδούς αυτώ ως ενέχυρον τον έτερον υιόν του Μανουήλ…

8) Για τα κενά στην εκκλησιαστική ιστορία:

«Δεν έχομεν τινα σύγχρονον συγγραφέα της ιστορίας των 3 πρώτων αιώνων της Εκκλησίας, καθότι αυτών πάνυ ολίγα μνημεία σώζονται. Το μόνον αναμφίβολον είναι, ότι η Εκκλησία του Θεού, εξετάνθη εις όλα τα μέρη του κόσμου εντός 200 ετών».

9) Για την αιγυπτιακή θρησκεία και τις μυστηριακές λατρείες :

«…περιετέμοντο καθώς και οι Άραβες και οι Αιθίοπες. Λέγουσιν ότι και ο Πυθαγόρας ηναγκάσθη να δεχθή την περιτομήν δια να ημπορέση να συναναστραφή με τους Ιερείς της Αιγύπτου. Ετέλουν τα μυστήρια της Ίσιδος, κατά μίμησιν των οποίων άρχησαν έπειτα παρά τοις Έλλησι τα ελευσίνια μυστήρια. Εδόξαζον αθανασίαν ψυχής, ποινάς και αμοιβάς μετά τον βίον, δόγματα τα οποία εξ αυτών παρέλαβον και οι Έλληνες. Και επειδή επίστευον ότι μετά χίλια έτη επιστρέφουν εις τα σώματα αι ψυχαί, δια τούτο εβαλσάμωναν μετά μεγάλης επιμελείας τα νεκρά σώματα, εφ ω και οι βασιλείς των ήγειραν τας πυραμίδας δια να ενταφιάζωνται εν αυτοίς. Την σήμερον ευρίσκονται μουμίαι, ήτοι βασλαμωμένα πτώματα τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, διέμειναν ταύτα όσον και οι Πυραμίδες. Οι Αιγύπτιοι είχον αρχάς της μηχανικής, της Γεωμετρίας και πολλών άλλων μερών της μαθηματικής, ομοίως και της Αστρονομίας, διότι εγνώριζαν την ιδιαιτέραν κίνησιν των πλανητών και την αιτίαν των εκλείψεων. Είναι πιθανόν ότι είχον και την ιδέαν της πληθύος των κόσμων και της κινήσεως της γης, επειδή οι Πυθαγόριοι μαθηταί αυτών μας παρέπεμψαν τινας εννοίας τούτων των συστημάτων. Ούτοι εδίδαξαν τοις Έλλησι και την αρχιτεκτονικήν, αλλ’ οι Έλληνες μετά ταύτα, ότε έκτισαν την Αλεξάνδρειαν, ήσαν διδάσκαλοι αυτών κατά πάντα, καθότι οι Αιγύπτιοι ήξευραν το μέγα, όχι όμως και το ωραίον. Είναι άξιον λύπης, οπού εις τον πόλεμον του Καίσαρος, εκάη το ήμισυ της περιφήμου βιβλιοθήκης των Πτολεμαίων και το άλλο ήμισυ, ότι υπέταξεν ο Χαλίφ Ομέρ την Αίγυπτον, άλλως δε, ηθέλαμεν έχη πολλάς ιδέας περί της αρχής των δεισιδαιμονιών των, περί του χάους της φιλοσοφίας των, περί τε της αρχαιότητος και των επιστημών αυτών…»

10) Για τη σοφία των Αιγυπτίων και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο:

«Η Χρονολογία των Αιγυπτίων ανέβαινεν εις αιώνας αναριθμήτους. Οι Ιερείς των Θηβών κατά τον Ηρόδοτον όστις είδον αυτομεί αυτούς τους τόπους, έλεγον ότι η μοναρχία των διήρκεσε 1340 έτη. Ο δε μανέθως Ιερεύς της αιγύπτου, διηγείται ότι η Αίγυπτος διωκείτο κατ’ αρχάς από θεούς και ημιθέους εξ ων Ήφαιστος ο πρώτος πάντων. Κατ’ αυτόν εβασίλευσεν εννέα χιλιάδας έτη, την δε διοίκησιν των θεών ανεδέχθησαν τριάκοντα και μία δυναστείαι, αίτινες εβασίλευσαν εις όλην την Αίγυπτον περισσότερον από πέντε χιλιάδας χρόνους. Αλλά τούτο είναι μία κοινή απάτη όλων των αρχαίων ασιατικών εθνών, ή μάλλον ειπείν, ένας μύθος, καθώς και αι πλείους των αρχαίων ιστοριών τους. Οι Αιγύπτιοι απένεμον την εύρεσιν των τεχνών και επιστημών εις την Ίσιν και όσιριν, Τυφώνα και Ερμή τον τρισμέγιστον, των οποίον τα βιβλία ήσαν, κατά τον μανέθωι 36 χιλιάδες και πεντακόσια

(Σημ: Όπως έγραψα και στο προηγούμενο post, ο συγγραφέας του Εγχειριδίου δέχεται ως αληθινή την βιβλική χρονολόγηση ότι ο κόσμος ξεκίνησε μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης χιλιετηρίδας προ Χριστού και θεωρεί πλανημένες τις υπόλοιπες).

11) Για τη χαλδαϊκή αστρολογία :

«…Οι Χαλδαίοι ελάτρευον εν υπέρτατον ον, τον ήλιον, την σελήνην και τους αστέρας κατά τον Σικελιώτη Διόδωρον, πιστεύοντες ότι οι αστέρες έχουσι μεγάλην επίρροιαν εις τα ανθρώπινα πράγματα. Εξ ου προήλθε και η προγνωστική αστρολογία, δια της οποίας διετείνοντο ότι προεγνώριζον τα μέλλοντα…»

12) Για την φιλοσοφία του Κομφούκιου και τον θρησκευτικό ταοϊσμό :

«…Ο Κομφούκιος, νομοθέτης αυτών, όστις έζη περί το 350 έτος προ Χριστού, εσύστησε την θρησκείαν αυτών. Ούτος ων πρότερον Μανδαρίνος, ήτοι αξιωματικός της βασιλείας, εμακρύνθη έπειτα της αυλής δια να ησυχάση. Ζων έτι, είχε τρεις χιλιάδας μαθητάς και κατ’ άλλους, πέντε χιλιάδας, τους οποίους εδίδασκε την ύπαρξιν ενός υπερτάτου όντος και την ηθικήν, ήτις είναι σχεδόν η αυτή με την του επικτήτου. Αυτός δεν έλεγε, ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσης, αλλά, ποίησον τοις άλλοις όπερ βούλει ίνα σοι ποιώσι. Εδίδασκε την προς τους πταίοντας συγχώρησιν, την ευγνωμοσύνη, την ειλικρίνειαν και την ταπεινοφροσύνην, διό και οι μαθηταί του έζων ως αδελφοί. Ταύτην την θρησκείαν ηχρείωσε πρώτον η αίρεσις του Λαοκιούμ, ήτις εδόξαζε τα κακοποιά πνεύματα, τα μαγείας και γοητείας και δεύτερον, οι Βόνζοι, εισαγαγόντες εις Κίνναν κατά τον α’ αιώνα, τας δεισιδαιμονίας της αιρέσεως του Φόε, η Φο, όντινα εδόξαζον θεόν καταβάντα εκ του ουρανού, τον οποίον ακμήν λατρεύουσιν υπό διαφόροις ονόμασιν οι Ιαπονέζει και οι Τάρταροι…»

(σ.σ. Ας σημειωθεί πάντως εδώ, ότι το Τάο Τε Κίνγκ δεν είχε μεταφραστεί ακόμα στη Δύση και οι πληροφορίες περί του Ταοϊσμού, αφορούσαν την όντως δεισιδαιμονική ταοϊστική θρησκεία).

13) Για τη θρησκεία του Ζωροάστρη :

«…Οι Πέρσαι εκαυχώντο ότι είχον προ εξ χιλιάδων χρόνων ένα προφήτη Ζερδούς (καθ’ ημάς Ζωροάστρην) ονομαζόμενον, όστις τους εδίδαξε την δικαιοσύνην και το να σέβωνται τον ήλιον. Δεν ημπορεί όμως τινάς να προσδιορίση ακριβώς την εποχήν του δευτέρου ζωροάστρου (με όλον οπού τινες θέλουσιν ότι ήκμαζεν επί Δαρείου ηού του Υστάσπου). Ούτος συνέτεμε το αρχαίον αυτών βιβλίον ζενδ, το οποίον φαίνεται να είναι μεταγενέστερον των πέντε Κινθς των Κινέζων και του Βεδάμ των Ινδών. Και η επιτομή αύτη επονομάσθη σαδδήρ. Κατ’ αυτό εδόξαζον οι Πέρσαι ένα θεόν όνπερ ωνόμαζον Ορομάζην και διάβολον, τον οποίον έλεγον Αριμάνην, Ανάστασιν, παράδεισον και κόλασιν. Η αρχαία θρησκεία των Περσών είναι η μόνη από όλας τας άλλας οπού πλησιάζει εις την αληθινήν, ούσαν ολιγώτερον μεμολυσμένη από τας δεισιδαιμονίας. Αυτή σώζεται εισέτι εις τους Πάρσεις ή Γέμπριδας, απογόνους αύτων. Μετά πολύν δε χρόνον ύστερον εσεβάσθησαν οι Πέρσαι τα είδωλα καθώς φαίνονται εξ αυτών πλήρη τα ερείπια της Περσεπόλεως. Και με όλον οπού ο Ηρόδοτος λέγει ότι αυτοί ελάτρευον το πυρ και τον ήλιον, οι Κριτικοί όμως αναίρεσαν ταύτην την πλάνην, προβάλλοντες ισχυράς αποδείξεις ότι αυτοί εγνώριζον την ενότητα της θεότητος. Ο Μίθρας, ή ο ήλιος και το πυρ, ήσαν παρ’ αυτοίς σύμβολα της δυνάμεως του θεού, εφ ω και εσέβοντο υπ’ αυτών…»

14) Για την ινδική θρησκεία :

«Οι Ινδοί είναι αρχαιότατον έθνος της Ασίας, κρίνωντας από την ευφορίαν του τόπου, από τα αρχαία μνημεία, από τα παλαιά νομίσματα, τα οποία εισίν αρχαιότερα και αυτών των νομισμάτων της Κίννας, από τα σημεία των επτά πλανητών και των επτά μετάλλων, άπερ αυτοί εφεύρον και από τα παιγνίδια ταύλι (σ.σ.) και σαντράτζι άπερ επενόησαν. Προ του Πυθαγόρου έτι, επήγαιναν οι παλαιοί να παιδευθώσι παρά τοις Ινδοίς. Εξ αυτών παρέλαβον οι Αιγύπτιοι την φιλοσοφίαν των και μέρος της θρησκείας των. Το δόγμα της μετεμψυχώσεως εγεννήθη εις τας Ινδίας, εξ αιτίας του οποίου απείχον της κρεωφαγίας, αγκαλά η κρεωφαγία και η χρήσις των θερμών ποτών προξενούν βλάβην εις αυτό το κλίμα. Οι Βραχμάνοι αυτών, ή γυμνοσοφισταί, ετιμώντο παρ’ αυτοίς καθώς οι μάγοι εις την Περσίαν και οι Ιερείς εις την Αίγυπτον. Ήσαν ούτοι απηλλαγμένοι παντός φόρου, συνεδρίαζον εις την αυλήν, είχον μεγάλην ισχύν εις τον λαόν, καταγινόμενοι εις την Αστρολογίαν και προλέγοντες τα μέλλοντα. Τα ήθη αυτών ήσαν τοσούτον αυστηρά, ώστε επροξένουν θάμβος. Υπέβαλλον εκουσίως το σώμα των εις βασάνους. Ίσταντο όρθιοι εις τον πλέον καυστικόν ήλιον, εκαίοντο πολλάκις και ζωντανοί. Οι πλείστοι αυτών, με το να μην εφόρουν τελείως ένδυμα, ονομάσθησαν υπό των ελλήνων γυμνοσοφισταί. Ανίσως και θελήση τινας να περιγράψη όλας τας δεισιδαιμονιακάς τελετάς αυτού του έθνους, πρέπει να συγγράψη ολόκληρον σύγγραμμα…»

«…Οι Βραχμάνοι με όλα αυτά είχον την ιδέαν ενός υπερτάτου όντος. Εδόξαζον ότι ο κόσμος έχει αρχήν και τέλος και ότι οι άνθρωποι δια τας αμαρτίας των απεβλήθησαν του παραδείσου και εστερήθησαν της εν αυτώ ευδαιμονίας. Το δε παραδοξότερον είναι οπού το Βεδάμ (βιβλίον αρχαιότατον όπερ πιστεύουσιν ότι εδόθη αυτοίς παρά του θεού) διαλαμβάνει ότι ο πρώτος άνθρωπος ωνομάζετο Άδιμο, όπερ σημαίνει κύριος και η πρώτη γυνή πρόκριτη, ήτοι ζωή, καθώς και Εύα εις την διάλεκτον των Εβραίων και των Φοινίκων σημαίνει ζωή. Αυτό αναφέρει προσέτι και περί πνευμάτων αναπηγαζόντων εκ του Θεού, εξ ων τινα εκπεσόντα δια την αμαρτίαν και εξορισθέντα εις τον κόσμον επροξένησαν το κακόν. Και ότι έπειτα ο Βισνού έλαβε μορφήν ανθρώπου δια να ελευθερώση τους ανθρώπους από την τυραννίαν των εκπεσόντων αυτών πνευμάτων, δεούτων ονομαζομένων παρ’ αυτοίς και ότι μετά μίαν συνέχειαν μεταβάσεων από σώμα εις σώμα, αι ψυχαί ενωθείσαι με την αρχήν των (τον Θεόν), απολαμβάνουν αΐδιον μακαριότητα. Ο Βράχμας είναι εν των πρωτίστων πνευμάτων οπού μετεχειρίσθη ο δημιουργός εις την διοίκησιν του κόσμου, εξ ου και Ιερείς των παρωνομάσθησαν Βραχμάνοι ή Βράχμαι. Μέχρι της σήμερον σώζεται παρά τοις Ινδοίς μία παλαιά συνήθεια, την οποίαν εισήγαγεν η δεισιδαιμονία καθώς και άλλας πολλάς, μετά τον θάνατον δηλαδή ενός ανδρός, μία εκ των γυναικών του καίεται ζωντανή επί του μνήματος αυτού, και η φρικτή αύτη δεισιδαιμονιακή τελετή πιστεύεται από αυτούς ως έργον ευσεβείας και αρετή…»

15) Για τους Ρωμαίους και την ιστορία τους:

«…Η ιστορία των Ρωμάνων είναι η πλέον εκτεταμένη των άλλων από όσας έχομεν. Εν ταύτη βλέπει τις την αρχήν, τας προόδους, την λαμπρότητα και έπειτα την πτώσιν μιας τοιαύτης μεγάλης μοναρχίας, διό και πρέπει να την σπουδάζη κάθε πολιτικός και φιλόσοφος…

Κατά τούτον τον καιρόν οι Αχαιοί, θέλοντες να αντισταθώσι τοις Ρωμάνοις (των οποίων ο σκοπός ήτον ως είρηται να κυριεύσωσι τας Ελληνικάς πόλεις) ενικήθησαν. Εντεύθεν η Ελλάς υπετάγη τοις Ρωμάνοις. Αυτοί έως τότε ήσαν μεν βάρβαροι και πτωχοί, αλλά πολεμικοί και με αρετάς. Μετά την καταστροφήν δε της Καρχηδόνος, εγνώρισαν την μαλθακότητα και τας τρυφάς. Υποτάξαντες δε, την Ελλάδα, άρχισαν να καλλιεργώσι τας επιστήμας και τας τέχνας. Πλην, αν κατά τον περίφημον εκ Γενέβης ρουσσώ, η διαφθορά αυξάνει εις μίαν επικράτειαν κατ’ αναλογίαν των γνώσεων οπού έχουν οι κάτοικοι αυτής, Ρωμάνοι όμως, μόλις ησθάνθησαν την ανάπαυσιν και κατήντησαν να γίνουν Αλαζόνες και τυραννικοί, όθεν και από αυτήν την εποχήν άρχισεν η διαφθορά της δημοκρατίας των, η άκρα ανισότης της καταστάσεως (ήτις έρρψεν εις απελπισίαν τους πολίτας της Ρώμης, διότι εν ω ο λαός υστερείτο του άρτου, οι πλείστοι των Πατρικίων επλημμύρουν από πλούτη)…»

16) Για τον αυτοκράτορα Νέρωνα :

«Λέγουσι ότι εις μάντης της προείπεν (σ.σ. της Αγριππίνας), πως ο υιός της μέλλει να την θανατώση, αν βασιλεύση, και αυτή εφώναξε, ας με θανατώση, μόνον να βασιλεύση. Και ο Κνέιος, Δομέτιος, Νέρων, πατήρ του Νέρωνος, κακός ανήρ κακής γυναικός, συγχαιρόμενος ποτέ δια την γέννησιν του υιού του Νέρωνος, είπεν, εξ εμού και της γυναικός μου δεν ημπορεί να γεννηθεί, ειμή κάκιστον.

Ο Νέρων είναι ο χείριστος και επαρατώτατος πάντων των πώποτε μοναρχησάντων. Εφαρμάκευσε τον αδελφόν του Βρετανικόν, εθανάτωσεν ωμότατα Οκταβιάν την σύζυγόν του, ούσαν τότε εικοσαετή, και την Αγριππίναν μητέρα του και τον διδάσκαλόν του Σένεκα και εις ανακεφαλαίωσιν όλων των κακιών του εστάθη ο α’ αυτοκράτωρ, οπού ήγειρε σκληρόν διωγμόν κατά της Εκκλησίας. Έβαλε πυρ εις πολλά μέρη της Ρώμης, δια να εντρυφήση εικονικώς τον τραγικόν εμπρησμόν της Τρωάδος και επειδή εκ τούτου εγένοντο, ως εικός, άπειροι μεγάλαι ζημίαι, υπεραπολογούμενος προς τον λαόν, απέδωκε την αιτίαν εις τους χριστιανούς, παραστήσας και ψευδομάρτυρας. Και με όλον οπού η αθωότης αυτών εγνώσθη υπό του λαού, δεν έλειψεν όμως αυτός να τους τυραννήση με τας σκληροτέρας ποινάς, τας οποίας ηδυνήθη να εφεύρη. Κατά την κοινοτέραν γνώμην εθανάτωσε και τους μακαρίους Αποστόλους Πέτρον και Παύλον, αλλ’ είναι βέβαιον ότι αυτοί δεν εθανατώθησαν εις την περίστασιν της πυρκαϊάς, και τοι πολλοί σοφοί αρνούνται την εις Ιταλίαν άφιξιν του αποστόλου Πέτρου…»

17) Για τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο:

«…ην ο εναρετώτερος από όσους εβασίλευσαν. Οι ιστορικοί όλοι συμφώνως λέγουσι περί αυτού, ότι και προ της βασιλείας του και βασιλεύων υπήρξε εις των αρίστων και επιφανεστέρων ανθρώπων, αλλά και ούτως οι χριστιανοί υπέφερον τινάς διωγμούς, διότι οι νόμοι της Μοναρχίας ταύτης, ήτον ενάντιοι προς αυτούς. Ο ίδιος ο αυτοκράτωρ, καίπερ επαγγελλόμενος φιλοσοφίαν, έγραψε κατ’ αυτών ως φαίνεται, εν τω βιβλίω, τω επιγραφομένω «στοχασμοί», ένθα εγκαλεί τους χριστιανούς επίμονας και προληπτικούς, πλην δεν ημπορεί να αποφασισθή, ότι κατεδίωξε σκληρώς τον χριστιανισμόν, μ’ όλον οπού επί της βασιλείας του εμαρτύρησαν τινες…»

18) Για τον αυτοκράτορα Ιουλιανό:

«…Ο δε Ιουλιανός διήγεν εν ησυχία καταγινόμενος εις τα μαθήματα και επέδωκε καλώς εις την σοφίαν και επιστήμας, αλλ’ έκδοτος δι όλου γινόμενος εις τα συγγράμματα τινών φιλοσόφων εθνικών, διεφθάρη τοσούτον, ώστε και να εξομόση τον χριστιανισμόν μυστικώς, καίπερ εν αυτώ νηπιόθεν ανατραφείς (…) εβασίλευσε με τοσαύτην μετριότητα ώστε πάντες τον εθαύμασαν και έκαστος, απαθώς κρίνων, θέλει ομολογήσει τας αρετάς του. Ην γαρ δίκαιος, σώφρων, εγκρατής, ανδρείος, ολιγαρκής και σοφός και ήθελεν είναι ευτυχής, αν δεν εμόλυνε τον βίον του με το κατά του χριστιανισμού μίσος και διωγμόν, αποφασίσας να τον εξολοθρεύση αφ’ όλης της Μοναρχίας των Ρωμαίων αλλ΄έτι δια να αποδείξη, ως φασί, ψευδείς τας προρρήσεις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επεχειρίσθη να ανοικοδομήση τον εν Ιερουσαλήμ ναόν, αλλ’ ενώ εσκάπτοντο τα θεμέλια, εξελθούσαι εκ της γης φλόγες, κατέκαυσαν τους εργάτας. Εν δε τη κατά των Περσών εκστρατεία του, πληγείς τα σπλάχνα αοράτως από εν δόρυ, απέθανε τω 31 έτη της ηλικίας του. Αγνοείται δε ουν μέχρι τούδε υπό τίνος επληγώθη. Λέγουσι δε, ότι με το να είχεν αποφασίση ίνα επαναστρέψας από της εκστρατείας ταύτης εξολοθρεύση τον χριστιανισμόν, εφονεύθη θεόθεν, διό και όταν ησθάνθη εαυτόν καιρίως πληγωμένον, πλήσας τας χείρας του εκρεομένου αίματος, έριψεν εις ουρανόν ειπών τούτους τους φρικτούς λόγους «Ενίκησας Γαλλιλαίε».

Υ.Γ.: Ας σημειωθεί ότι το εγχειρίδιο του Πατριαρχείου, που εκδόθηκε για την ιστορική επιμόρφωση των νέων Ελλήνων, βασίστηκε όπως το ίδιο αναφέρει σε ένα σύγγραμμα ιστορίας «ήτις εφιλοτεχνήθη κατ’ ερωταπόκρισιν Γαλλιστί παρά τω κυρώ Λακρόζε» (πρόκειται μάλλον για το σύγγραμμα του Jean Cornand de Lacroze, “A chronological abridgment of universal history”, το οποίο είχε ήδη χρησιμοποιηθεί ως σχολικό ιστορικό εγχειρίδιο), συμπληρωμένο και διασκευασμένο από τον Λ. Αντωνιάδη. Για την έκδοσή του, συνεισέφεραν τουλάχιστον 300 συνδρομητές, (έμποροι, κληρικοί, λόγιοι) τα ονόματα των οποίων καταλαμβάνουν 14 μικρού μήκους σελίδες.

Ok. Τα "ντουβάρια" αγαπητέ Kit-kat, εγράφησαν αρκετές σελίδες πίσω, από τον επικεφαλής της μίας ομάδας. Για να τα επικαλείσαι, σημαίνει ότι έχεις διαβάσει αρκετές σελιδούλες. Γιατί δεν σχολιάζεις κάτι από εκείνα που διάβασες;