..γιατί πολύ τράβηξε αυτή η καραβάνα.

Είναι ξεκάθαρο οτι υπερασπίζεσαι τον Ε. για τους δικούς σου καλούς ή κακούς λόγους.
Σε όλα τα ζητήματα μέχρι στιγμής έχεις πάρει το μέρος του, ακόμα και εκεί που αρκετά άλλα μέλη έχουν αντίθετη άποψη.
Κλείνοντας λοιπόν, δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε, έχεις πάρει μια θέση, μείνε σε αυτή - Απο μένα κανένα πρόβλημα.
Ξέρεις, ότι η τελευταία σου παράθεση ήταν στα όρια της λασπολογίας και δε σκοπεύω να τσιμπήσω το παραγάδι.

Μόνο ένα πράγμα:

quote:

---

Ελπιζω να καταλαβαινεις οτι ο λογος που σε χαρακτιζω "Χρηστιανο" ειναι για τους αναθεματισμους που αποφασισε η Εκλησια των "χρηστιανων" στην οικουμενικη συνοδο με αφορμη την διαμαχη "εικονομαχων-εικονολατρων" κατα οτυδηποτε εξεφραζε το ΑρχαιοΕλληνικο πνευμα.
Απο εκει και μετα εαν π.χ. πουμε ο Ιαπωνας (αλλοθρησκος) εχει προσκοληση στο ΑρχαιοΕλληνικο πνευμα συνφωνα με την οπτικη σου
αυτος θα το θεωρει λογικα πολυ καλο χαρακτιριστικο αυτο.
Στο κατω-κατω γιατι να μαθαινουν την γλωσσα ενος προσκολιματος;
χαχαχαχαχαχα

---

Καληνύχτα σε όλους!

Επειδή είδα ότι χρησιμοποίησες ένα δικό μου σχόλιο(και φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό),παίρνω πάσα να σου πω το εξής:
Μετά από εκείνο το σχόλιό μου και επειδή η προτροπή που έκανα στον Ευμένη,δεν έπιασε τόπο-δικαίωμά του- σταμάτησα να ασχολούμαι παντελώς με τις αναρτήσεις του.
Ο μόνος λόγος που εμπλέκομαι τώρα είναι για να προτρέψω εσένα να κάνεις το ίδιο.
Χαλιέσαι τσάμπα.

quote:

---

@ΑΜΕΙΝΙΑΣ
Dr,

Επειδή είδα ότι χρησιμοποίησες ένα δικό μου σχόλιο(και φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό),παίρνω πάσα να σου πω το εξής:
Μετά από εκείνο το σχόλιό μου και επειδή η προτροπή που έκανα στον Ευμένη,δεν έπιασε τόπο-δικαίωμά του- σταμάτησα να ασχολούμαι παντελώς με τις αναρτήσεις του.
Ο μόνος λόγος που εμπλέκομαι τώρα είναι για να προτρέψω εσένα να κάνεις το ίδιο.
Χαλιέσαι τσάμπα.

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

---

Edited by - PanosT on 29/01/2013 13:56:26

quote:

---

αλλά επειδή είσαι ένας οξυδερκής άνθρωπος θεώρησα ότι αποτελεί μια "βαλβίδα εκτόνωσης" για εσένα οπότε δεν σου έγραψα κάτι παρόμοιο με του ΑΜΕΙΝΙΑ και είπα άσε να τους χαζέψει λίγο (όπως το ΙΣΙΣ-ΡΑ-ΕΛ)...

---

quote:

---

Για να τελειώσουμε μια και καλή gewkwn

..γιατί πολύ τράβηξε αυτή η καραβάνα.

Είναι ξεκάθαρο οτι υπερασπίζεσαι τον Ε. για τους δικούς σου καλούς ή κακούς λόγους.
Σε όλα τα ζητήματα μέχρι στιγμής έχεις πάρει το μέρος του, ακόμα και εκεί που αρκετά άλλα μέλη έχουν αντίθετη άποψη.
Κλείνοντας λοιπόν, δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε, έχεις πάρει μια θέση, μείνε σε αυτή - Απο μένα κανένα πρόβλημα.
Ξέρεις, ότι η τελευταία σου παράθεση ήταν στα όρια της λασπολογίας και δε σκοπεύω να τσιμπήσω το παραγάδι.

Μόνο ένα πράγμα:

quote:

---

Ελπιζω να καταλαβαινεις οτι ο λογος που σε χαρακτιζω "Χρηστιανο" ειναι για τους αναθεματισμους που αποφασισε η Εκλησια των "χρηστιανων" στην οικουμενικη συνοδο με αφορμη την διαμαχη "εικονομαχων-εικονολατρων" κατα οτυδηποτε εξεφραζε το ΑρχαιοΕλληνικο πνευμα.
Απο εκει και μετα εαν π.χ. πουμε ο Ιαπωνας (αλλοθρησκος) εχει προσκοληση στο ΑρχαιοΕλληνικο πνευμα συνφωνα με την οπτικη σου
αυτος θα το θεωρει λογικα πολυ καλο χαρακτιριστικο αυτο.
Στο κατω-κατω γιατι να μαθαινουν την γλωσσα ενος προσκολιματος;
χαχαχαχαχαχα

---

Θα σου πρότεινα πρώτα να μάθεις εσύ αυτή τη γλώσσα και μετά να εκφέρεις άποψη.

Entiendes;

Καληνύχτα σε όλους!

---

Και η υπόθεση έκλεισε!

Αν θες βέβαια μπορώ να σου δώσω μια φωτογραφία του "Ευγενής" για να τη βρίσκεις
..ή μια φωτογραφία δικιά μου για να της μιλάς

quote:

---

PanosT

α) αν οι Νόμοι είναι ΜΟΝΟ αυτοί που περιφέρονται στα Νεοπογανιστικά sites καθώς και

---

Προφανώς όχι. Για παράδειγμα το μεγαλύτερο μέρος του Θεοδοσιανού Κώδικα αφορούσε μη θρησκευτικά θέματα. Μόνο στο τελευταίο (16ο) βιβλίο του κώδικα γίνεται λόγος για τη θρησκεία ενώ με το ζήτημα της καταπολέμησης των εθνικών θρησκειών οι κωδικογράφοι ασχολούνται μόλις στο δέκατο κεφάλαιο. Αυτό πιθανώς σημαίνει ότι οι ρυθμίσεις για τη θρησκευτική ζωή των κατοίκων της αυτοκρατορίας δεν κρίνονταν από τους συντάκτες του κώδικα ως οι πιο σημαντικές - κι αυτό ίσως αποκαλύπτει την ήδη βαθιά πτώση του παγανισμού.

Αν εννοείς βέβαια τις πιο ευνοϊκές για τα ιερά και τα αγάλματα διατάξεις, νομίζω ότι έχουν εξηγηθεί επαρκώς και για μένα δεν αντιφάσκουν με τις άλλες σκληρές διατάξεις.

quote:

---

PanosT

β) αν στην πράξη εφαρμόστηκαν με τέτοια και τόση βία όση αφήνεται να εννοηθεί από την αποσπασματική παράθεση των εν λόγω Νόμων.

---

Δεν ξέρω πώς μπορεί να υπολογιστεί αυτό, αλλά η εντύπωση που έχω διαμορφώσει είναι ότι σίγουρα υπήρξε αρκετή βία για εκείνη την περίοδο, χωρίς να σημαίνει ότι αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος επικράτησης του χριστιανισμού.

quote:

---

PanosT

Μα, οι Ρωμαίοι ΟΝΤΩΣ ανέβηκαν επίπεδο αφήνοντας πίσω τους τις ανθρωποβόρες Κρόνιες θεότητες όπως έκαναν πάμπολλες φυλές/εθνότητες σ'όλον τον κόσμο και μάλιστα πολύ νωρίτερα απ'ότι οι Ρωμαίοι!

---

Δεν εξετάζω αν ανέβηκαν επίπεδο αλλά την εύκολη διάδοση θεοτήτων μέσω πολιτιστικής επίδρασης (εν προκειμένω από τους Ελληνες). Νομίζω το παράδειγμα είναι πετυχημένο και ιστορικά τεκμηριωμένο.

quote:

---

PanosT

Εκεί που η αντίδραση ήταν ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΑΚΑΡΙΑΙΑ ήταν όταν πάρα πολλοί ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ (και όχι απλοί άνθρωποι) που ΟΝΤΩΣ έφερναν κάτι το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ και ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΟ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ.

Τα ολόσωστα παραδείγματα που έφερες αδυνατίζουν ΚΑΙ το επιχείρημά σου περί προσχηματικών θρησκευτικών διώξεων ενώ π.χ τα πραγματικά κίνητρα ήταν πολιτικά. Κανονικά θα έπρεπε, έστω και για τα μάτια του κόσμου να διωχθούν και κάποιοι π.χ από τους Θράκες για να καλυφθούν ακόμα καλύτερα τα πραγματικά πολιτικά κριτήρια που ίσχυαν για τους Φιλοσόφους.

---

Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν αρνούμαι και τον θρησκευτικό χαρακτήρα ορισμένων από τους διωγμούς αρχαίων φιλοσόφων, απλά εξέτασα και τις περιπτώσεις όπου πιθανά πολιτικά κίνητρα κρύβονταν πίσω από ένα διωγμό - μια σκέψη καθόλου παράλογη θαρρώ.

Είχα διαβάσει π.χ. το παρακάτω άρθρο του Απολογητή για τους διωγμούς φιλοσόφων:
http://www.apologitis.com/gr/ancient/filosof-dioks.htm

Στο απόσπασμα με τίτλο "ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΑΝ ή ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΑΝ" μεταξύ άλλων γράφει:

...ο Καλλισθένης ο Ολύνθιος θανατώθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο ως συνωμότης, ο Μενέδημος ο Ερετριεύς εξορίστηκε ως ύποπτος για προδοσία,ο Αρίσταρχος ο Σάμιος κατηγορήθηκε για ασέβεια επειδή υποστήριξε το ηλιοκεντρικό σύστημα, ο Ηγησίας εκδιώχθηκε από την Αλεξάνδρεια διότι η διδασκαλία του είχε ολέθρια επίδραση στους νέους, ο Βίων ο Βορυσθενίτης πουλήθηκε ως σκλάβος,...

Τι σχέση έχει η συνωμοσία και μια υποψία για προδοσία με τη θρησκευτική επιβολή και μισαλλοδοξία? Εδώ δεν διακρίνουμε πολιτικούς λόγους πίσω από τις διώξεις?

Τι εννοεί όταν ο μιλάει για την ολέθρια επίδραση στους νέους από τη διδασκαλία του Ηγησία? Σχετιζόταν με θρησκευτικά θέματα ή ηθικά (ή κάτι άλλο?) Ο άλλος που πουλήθηκε ως σκλάβος...για ποιο λόγο?

Στη συνέχεια αναφέρεται σε διώξεις φιλοσόφων κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, αλλά χωρίς να δίνει παντού τα στοιχεία που τεκμηριώνουν θρησκευτικής φύσης και μισαλλοδοξίας διωγμό. Λέει για παράδειγμα:
ο Δημήτριος ο Κυνικός εξορίστηκε ένεκα της εχθρικής του στάσης ενάντια στο αυτοκρατορικό καθεστώς

Δηλαδή?

Μπορεί για όλα τα παραπάνω να υπάρχουν τα στοιχεία αν διαβάσουμε λεπτομερώς τα διαθέσιμα κείμενα και εγώ να κάνω τελικά λάθος. Όμως παρότι δεν τα έχω διαβάσει, πιστεύω ότι ο Απολογητής θα παρέθετε κάθε ισχυρό χαρτί στο συγκεκριμένο άρθρο. Για να μην το έχει κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, μάλλον παραφουσκώνει (ίσως για να φαίνεται πιο πειστικό) ένα άρθρο που σαφώς περιέχει και αλήθειες.

Δεν αμφισβητώ τις πιο κραυγαλές περιπτώσεις θρησκευτικής ανελευθερίας όπου μπορούν να τεκμηριωθούν για τον αρχαίο κόσμο. Ωστόσο, διατηρώ και τις εύλογες επιφυλάξεις μου -ειδικά όπου δεν παρατίθενται στοιχεία ή δίνονται στοιχεία για μη θρησκευτική δίωξη- διότι η μελέτη της ιστορίας διδάσκει ότι καμιά φορά τα πραγματικά/αντικειμενικά κίνητρα μιας πράξης ξεδιπλώνονται πίσω από διαφορετικό προσωπείο όπως το θρησκευτικό.

quote:

---

PanosT

Κάτσε, ποιους εννοείς πρώτους καθώς σε κάποιους "πρώτους" στηρίχτηκε αρχικώς η νεότευκτη Χριστιανική Εκκλησία και αμέσως μετά ο Υπερμέγιστος Κωνσταντίνος.

---

Εννοώ αυτούς που εκχριστιανίστηκαν ύστερα από τα πρώτα βίαια αντιπαγανιστικά μέτρα.

quote:

---

PanosT

Μα, αν ήταν έτσι η κατάσταση με την συρρικνωμένη ειδωλολατρεία και με την "όχι (όπου έτσι ήταν και συμφωνώ με όσους Ιστορικούς και να έχω διαβάσει) ποιος ο λόγος να εκδίδονται ξανά και ξανά ανείπωτης βίας Κώδικες (σε βάθος... 6,5 αιώνων κατά macedon) εναντίον των παγανιστων???

---

Για ανανέωση της προσπάθειας από τον κάθε αυτοκράτορα και για να ξεριζωθούν και τα τελευταία απομεινάρια ειδωλολατρίας.
Γενικά δεν είναι περίεργο ή αφύσικο οι επόμενοι ηγεμόνες να εκδίδουν παρόμοιους νόμους με τους προκατόχους τους. Το συνάντησα και στην περίπτωση των Αγγλων βασιλιάδων (κάποια παραδείγματα θα μπουν σε επόμενο άρθρο μου) και νομίζω αν ψάξουμε πολλές περιπτώσεις λαών και βασιλείων θα το εντοπίσουμε το φαινόμενο.

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Η έλευση των Αγγλοσαξόνων στη Βρετανία ξεκίνησε από τα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ. όταν ο Βρετανός ηγεμόνας Βόρτιγκεν κάλεσε Αγγλοσάξονες μισθοφόρους από τη Γερμανία, τη Δανία και την Ολλανδία για να αποκρούσει τις επιδρομές Πικτών και Ιρλανδών που λυμαίνονταν το βασίλειό του. Επειδή όμως αδυνατούσε να τους πληρώσει οι μισθοφόροι ξεσηκώθηκαν εναντίον του εργοδότη τους ξεκινώντας επιδρομές. Ταυτόχρονα κάλεσαν πλήθη ομοεθνών τους από την κοιτίδα τους οι οποίοι αποβιβάζονταν στις Βρετανικές ακτές συνεχόμενα. Μετά από διαδοχικές μάχες επικράτησαν στο μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Βρετανίας ιδρύοντας ξεχωριστά βασίλεια τα οποία πολεμούσαν και μεταξύ τους. Ας σημειωθεί ότι με τον όρο «Αγγλοσάξονες» αναφερόμαστε συμβατικά σε εκείνους τους Γερμανούς εισβολείς που κατάγονταν από την Ολλανδία, τη Γερμανία και τη Δανία (Γιουτλάνδη) και συμπεριλάμβαναν Σάξονες, Άγγλους (Ιγκλίνους κατά τους Βυζαντινούς), Φρίζιους, Ιούτους, Αγγριβάριους, Βεστφαλούς, Θουρίγγους ακόμα και Φράγκους. Επειδή όμως οι πολυπληθέστεροι ανάμεσά τους ήταν οι Σάξονες, οι εισβολείς αποκαλούνται συνήθως με το δικό τους εθνωνύμιο (Αγγλοσάξονες). Η τριάδα Άγγλοι-Σάξονες-Ιούτοι συνήθως μνημονεύεται περισσότερο. Τα σημαντικότερα αγγλοσαξονικά βασίλεια που σχηματίστηκαν ήταν το Κεντ, το Ουέσσεξ, το Σάσσεξ, το Έσσεξ, η Ανατολική Αγγλία, η Μερκία και η Νορθουμβρία.

Η Αγγλοσαξονική περίοδος της ιστορίας της Αγγλίας ξεκινά λοιπόν από την εγκατάσταση των γερμανικών φύλων και τελειώνει το έτος 1066 όταν κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς και τον ηγέτη τους Γουλιέλμο τον Κατακτητή ύστερα από την ιστορική μάχη του Χάστινγκς.

Η διαδικασία του προσηλυτισμού των Αγγλοσαξόνων στον χριστιανισμό ξεκίνησε από τα τέλη του 6ου αιώνα και διήρκεσε όλο τον 7ο αιώνα ο οποίος ως μεταβατική φάση χαρακτηρίζεται από ευρήματα μεικτού θρησκευτικού τύπου, δηλαδή τόσο χριστιανικά όσο και παγανιστικά. Βέβαια κάποια επιβίωση παγανιστικών εθίμων πρέπει να υπήρξε και πιο μετά κρίνοντας από ορισμένους νόμους αντιπαγανιστικού χαρακτήρα. Βασική πηγή για τον εκχριστιανισμό των Αγγλοσαξονικών βασιλείων είναι το έργο του Άγγλου μοναχού Μπέντε (ή Βέδας), με τίτλο «Historia ecclesiastica gentis Anglorum» (Εκκλησιαστική Ιστορία του Αγγλικού έθνους) που ολοκληρώθηκε γύρω στο 731.

Ένα θέμα που προκύπτει είναι το κατά πόσο είχε επιβιώσει ο χριστιανισμός στους ντόπιους βρετανικούς πληθυσμούς πριν την έλευση των Αγγλοσαξόνων εισβολέων και κατά τη διάρκεια των πρώιμων κατακτήσεων. Εκεί που οι αγγλοσαξονικοί πληθυσμοί ήταν πυκνοί δεν είναι καθόλου βέβαιη η επιβίωση του χριστιανισμού. Περισσότερο βέβαιη είναι όπως μαρτυρούν κάποια κύρια ονόματα και υλικά ευρήματα στις πιο αραιοκατοικημένες απ’ τους Σάξονες περιοχές. Στη δυτική Βρετανία υπήρχαν ήδη κελτικά χριστιανικά βασίλεια και από τις ιστορικές πηγές γνωρίζουμε μερικά παραδείγματα Αγγλοσαξόνων ηγετών που εξορίστηκαν σ’ αυτά. Εκεί εκχριστιανίζονταν ώστε να αποκτήσουν στρατιωτική βοήθεια από τους Κέλτες προκειμένου να διεκδικήσουν αργότερα τη δική τους θέση στα Αγγλοσαξονικά βασίλεια.

Μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε ότι ο χριστιανισμός μεταφερόταν εύκολα κατά μήκος των παραλιακών ακτών της δυτικής Ευρώπης όπου υπήρχαν κελτικές χριστιανικές κοινότητες και βασίλεια. Έτσι όταν το αγγλοσαξονικό βασίλειο της Νορθουμβρίας επεκτάθηκε και προς την δυτική ακτή της Βρετανίας εκτέθηκε εντονότερα σε χριστιανικές επιρροές. Λόγοι για την υιοθέτηση του χριστιανισμού από τους Αγγλοσάξονες βασιλιάδες (ειδικά αυτών του νότου) ήταν κατά τα φαινόμενα το πρεστίζ, η επιρροή άλλων βασιλιάδων που είχαν εκχριστιανιστεί και η διατήρηση καλών σχέσεων, πολιτικών και εμπορικών με τους χριστιανούς Φράγκους στο νότο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πλούτος του νότιου βασιλείου του Κεντ εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από το θαλάσσιο εμπόριο. Ούτε είναι τυχαίο ότι κάποιες σύζυγοι των Αγγλοσαξόνων βασιλιάδων ήταν χριστιανές πριγκίπισσες από χριστιανικές περιοχές. Για παράδειγμα η σύζυγος του ισχυρού βασιλιά του Κεντ Αιθελβέρτου που λεγόταν Μπέρθα, ήταν χριστιανή και κόρη του Μεροβίγγειου βασιλιά Χαριβέρτου Ά. Ο Αιθελβέρτος της επέτρεψε να φέρει μαζί της τον Φράγκο επίσκοπό της Λιουθάρδο και έχτισε μια εκκλησία σ’ αυτή την πρώιμη φάση στο Canterbury για την άσκηση των λατρευτικών τους καθηκόντων. Ο γάμος της Μπέρθα με τον Αιθελβέρτο ήταν ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας γεγονότων που θα οδηγούσαν στον εκχριστιανισμό της Αγγλίας.

Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει με την ιεραποστολή που οργάνωσε ο Πάπας Γρηγόριος Ά(540–604) στην Αγγλία με πρώτο στόχο το Κεντ. Η εν λόγω επιλογή εξηγείται κι από το γεγονός ότι ο Αιθελβέρτος ήταν ο ισχυρότερος Αγγλοσάξονας ηγεμόνας εκείνη την περίοδο γι’ αυτό και ο Πάπας Γρηγόριος Ά επιθυμούσε διακαώς τον εκχριστιανισμό του. Μετά τον θάνατο του Λιουθάρδου, ο Πάπας έστειλε τον μοναχό Αυγουστίνο να διαδώσει τον χριστιανισμό στους Αγγλοσάξονες το 597 με συνοδεία 40 περίπου μοναχών. Ο Αυγουστίνος τα πήγε αρκετά καλά στην αποστολή του. Ο βασιλιάς Αιθελβέρτος βαφτίστηκε χριστιανός (δεν είναι βέβαιη η ημερομηνία) και επισκοπές ιδρύθηκαν στο Καντέρμπουρυ και το Ρότσεστερ. Ακολούθησε ο βασιλιάς του Έσσεξ που βαφτίστηκε από τον αββά Μέλιττο και μία επισκοπή ιδρύθηκε στο Λονδίνο, την πρωτεύουσα του βασιλείου. Ο Μέλιττος έγινε επίσκοπος του Λονδίνου. Κάποια χριστιανική επιρροή υπήρξε και στο βασίλειο της Ανατολικής Αγγλίας.

Ο Αυγουστίνος υποστηριζόταν στην προσπάθεια του από τον Αιθελβέρτο ο οποίος παρότι δεν μπορούσε να επιβάλλει τον χριστιανισμό στο λαό του, εντούτοις ευνοούσε όσους βαφτίζονταν και με τους κοσμικούς νόμους του υποστήριζε την εκκλησιαστική περιουσία. Όταν όμως ο ισχυρός βασιλιάς πέθανε, κατέρρευσε και η χριστιανική ιεραποστολή. Ο γιος και διάδοχός του παρέμενε παγανιστής. Το ίδιο και οι δύο γιοι του βασιλιά του Έσσεξ Σαβέρτου που πέθανε τον ίδιο χρόνο. Οι παγανιστές γιοι του έδιωξαν τον επίσκοπό Μέλιττο ο οποίος διέφυγε στην Γαλατία. Ο διάδοχος του Αυγουστίνου όμως Λαυρέντιος, παρέμεινε στην Αγγλία εξαιτίας ενός «οράματος» που είδε με τον Άγιο Πέτρο ο οποίος τον απέτρεψε.

Ο νέος βασιλιάς του Κεντ δέχθηκε τελικά τον χριστιανισμό και το βασίλειο κερδήθηκε οριστικά για την Εκκλησία. Το Έσσεξ όμως χάθηκε και παρότι 10 χρόνια αργότερα επιτεύχθηκε ένα μεγάλο βήμα με την βάφτιση του βασιλιά Έντουιν της Νορθουμβρίας, ο μεγαλύτερος βασιλιάς εκείνης της περιόδου σκοτώθηκε σε μάχη το 633 πολεμώντας άλλους Αγγλοσάξονες και Βρετανούς – μια συνηθισμένη μοίρα για πολλούς Αγγλοσάξονες ηγεμόνες. Οι διάδοχοί του αρχικά βαφτίστηκαν εξορισμένοι στους Πίκτες αλλά αργότερα απαρνήθηκαν το χριστιανισμό και επανέφεραν την ειδωλολατρία. Έτσι λοιπόν ο επίσκοπος Παυλίνος που δρούσε στη Νορθουμβρία ως επίσκοπος της Υόρκης υποχώρησε προς το εκχριστιανισμένο Κεντ. Εκείνη την εποχή η επισκοπή του Καντέρμπουρυ σημείωσε μια σπουδαίας σημασίας επιτυχία: την εγκατάσταση ενός επισκόπου στην Ανατολική Αγγλία της οποίας ο βασιλιάς Σιγβέρτος είχε εκχριστιανιστεί κατά την εξορία του στη Γαλατία.

Στις επόμενες γενιές πραγματοποιείται ο εκχριστιανισμός των περισσότερων βασιλιάδων της Αγγλίας. Η χριστιανική αποστολή που την προκάλεσε ήταν ιρλανδικής προέλευσης. Ενώ ακόμα ο Έντουιν βασίλευε στη Νορθουμβρία, οι γιοι του προκατόχου του και εχθρού του Αιθελφρίδου είχαν εξοριστεί στο ιρλανδικό χριστιανικό βασίλειο της Νταλριάδας στη δυτική Σκωτία όπου και εκχριστιανίστηκαν. Όταν ο ένας απ’ αυτούς ονόματι Όσβαλντ έλαβε το στέμμα της Νορθουμβρίας, κάλεσε ιεραπόστολους από το ιρλανδικό μοναστήρι της Ιόνας για να προσηλυτίσουν τους παγανιστές του βασιλείου του. Παρά τις αρχικές δυσκολίες ο μοναχός Άινταν με τους συνεργάτες τους κατάφεραν να εκχριστιανίσουν τη Νορθουμβρία. Ο Όσβαλντ και ο αδερφός και διάδοχός του Όσβυ (642-671) κυριάρχησαν για πολλά χρόνια στη Βρετανία. Η δύναμή του επηρέασε τους άλλους βασιλιάδες με αποτέλεσμα και τα υπόλοιπα βασίλεια να εκχριστιανιστούν. Το Ουέσσεξ το 635, το Έσσεξ το 653 και λίγο αργότερα η Μέση Αγγλία. Όταν και ο τελευταίος παγανιστής βασιλιάς Πέντα της Μερκίας πέθανε σε μάχη το 655 ηττημένος από τον Όσβυ εκχριστιανίστηκε και το βασίλειό του – οι διάδοχοί του ήταν χριστιανοί. Η τελευταία περιοχή που εκχριστιανίστηκε ήταν αυτή της νήσου του Wight όταν ο βασιλιάς Κεντβάλλα το υπέταξε και το προσάρτησε στις κτήσεις του με άφθονη αιματοχυσία (δείτε παρακάτω).

Ένα από τα ενδιαφέροντα ντοκουμέντα της πρώιμης φάσης της χριστιανικής ιεραποστολής είναι η επιστολή του Πάπα Γρηγόριου Ά προς τον Αιθελβέρτο του Κεντ. Σε αυτή δεν λείπουν οι εκφοβισμοί για τη Δευτέρα Παρουσία και οι προτροπές για τον αφανισμό της ειδωλολατρίας. Γράφει λοιπόν ο Πάπας: «Λοιπόν διαπρεπή γιε μου, διατήρησε με φροντίδα τη χάρη την οποία δεχτήκατε από τον Θεό, και σπεύσατε να διαδώσετε την πίστη στον υποτελή σ’ εσάς λαό. Αυξήστε ακόμη τον ευγενή ζήλο Σας για τον προσηλυτισμό. Καταπνίξτε την ειδωλολατρία. Καταστρέψτε τους ναούς και βωμούς. Ενδυναμώστε τις αρετές των υποτελών Σας με υπέροχη ηθική συμπεριφορά και με το να τους προειδοποιήσετε, με το να τους εμπνεύσετε φόβο, με το να τους δελεάσετε και να τους σωφρονίσετε και να τους δείξετε ένα παράδειγμα καλών έργων για να ανταμειφθείτε στον ουρανό από αυτόν του οποίου διαδώσατε όνομα και γνώση στη γη. Γιατί αυτός του οποίου την τιμή ζητάτε και μεταξύ των λαών υποστηρίζετε, θα κάνει το ήδη ένδοξο όνομά Σας ακόμη πιο ένδοξο για τους μεταγενέστερους».

Ωστόσο ο οπορτουνισμός του Πάπα Γρηγόριου μπορούσε να αλλάξει τις στρατηγικές του για την αποτελεσματική διάλυση της ειδωλολατρίας. Έτσι λοιπόν σ’ ένα άλλο γράμμα του προς τον επίσκοπο Μέλιττο έγραφε τα εξής (μεταφράζω μόνο τα αποσπάσματα που μας ενδιαφέρουν από την επιστολή του): «...πείτε του (σ.σ του Αυγουστίνου) ότι συλλογίζομαι εδώ και καιρό για την περίπτωση των Άγγλων. Να ξέρετε ότι οι ναοί με τα είδωλα αυτού του έθνους δεν πρέπει να καταστραφούν, αλλά μόνο τα είδωλα εντός των ναών. Ετοιμάστε αγιασμό και ραντίστε τους ναούς, τους βωμούς και τα κειμήλια αφού από τη στιγμή που οι ναοί είναι καλοχτισμένοι, είναι χρήσιμο να περάσουν από τη λατρεία των ειδώλων στην υπηρεσία του αληθινού Θεού. Διότι όταν οι ντόπιοι δουν ότι οι ναοί τους δεν καταστράφηκαν, μπορεί να αποβάλλουν το σφάλμα (σ.σ. την ειδωλολατρία) από την καρδιά τους και γνωρίζοντας και λατρεύοντας τον αληθινό Θεό, θα μπορούν να προσφύγουν με μεγαλύτερη οικειότητα στα μέρη που έχουν συνηθίσει. Και αφού είναι συνηθισμένοι να σφάζουν βόδια ως προσφορά στους δαίμονες, πρέπει να μεταμορφωθεί και αυτή η ιεροπρέπεια έτσι ώστε την ημέρα του καθαγιασμού ή στις ημέρες των αγίων μαρτύρων, των οποίων τα οστά αναπαύονται εκεί, να κατασκευάσουν καλύβες από κλαδιά γύρω από τις εκκλησίες που έγιναν από εκείνους τους ναούς, και να τελέσουν εκκλησιαστική γιορτή. Και να μην τους αφήνετε να θυσιάζουν πλέον ζώα στον Διάβολο, αλλά να σφάζουν τα ζώα προς τιμήν του Θεού για να τα φάνε ευχαριστώντας τον».

Άλλο ένα γράμμα παρακίνησης για αποδοχή της χριστιανικής πίστης και καταστροφής των ειδώλων έστειλε και ο Πάπας Βονιφάτιος (619-625) προς τον βασιλιά Έντουιν της Νορθουμβρίας: Από το γράμμα ξεχωρίζει η εξής φράση: «Πρέπει να βάλετε στο χέρι αυτούς οι οποίοι μέχρι τώρα σας έπλαθαν θεούς από γήινο υλικό, πρέπει εσείς με ζήλο να τους συντρίψετε και να τους κόψετε κομμάτια».
Και το 627, ο προσηλυτισμένος ιεράρχης Κόιφις από τη Νορθουμβρία εκσφενδόνισε ένα δόρυ μέσα στον ίδιο του το ναό...

Ο βασιλιάς του Κεντ Εαρκονβέρτος ήταν ο πρώτος σύμφωνα με τις διαθέσιμες μαρτυρίες που διέταξε την εγκατάλειψη και καταστροφή των ειδώλων το 640. Παράλληλα, με δική του διαταγή κατέστη υποχρεωτική η τήρηση της Σαρακοστής ορίζοντας και «επαρκείς» ποινές για τους παραβάτες.

Διάφοροι βασιλιάδες εξέδωσαν νόμους εναντίον μη χριστιανικών πρακτικών, κατά παγανιστικών λατρειών, μαγείας, μαντείας και λοιπών δοξασιών αλλά και αναγκαστικής αποδοχής του χριστιανισμού. Εχθρική στάση απέναντι σε μη χριστιανικές πρακτικές παρατηρείται και από ορισμένους εκκλησιαστικούς εκπροσώπους που τις καταδικάζουν στα γραφόμενά τους. Η περίπτωση του Εαρκονβέρτου που είδαμε παραπάνω δεν ήταν η μοναδική από τους βασιλιάδες.

Ο βασιλιάς του Ουέσσεξ Ίνε στη διάρκεια της βασιλείας του (688–726) εξέδωσε νόμο που υποχρέωνε τους υπηκόους του να βαφτίζουν τα βρέφη εντός 30 ημερών, τιμωρώντας με πρόστιμο όσους δεν το πράττουν. Ο ίδιος υποστήριξε σημαντικά την Εκκλησία, με δωρεές και νόμους όπως υποχρεωτική καταβολή δεκάτης.

Οι παγανιστικές πρακτικές για τους πιστούς είχαν απαγορευτεί στο μετανοητικό οδηγό του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ Θεόδωρου τον 7ο αιώνα, περιλάμβανοντας μετάνοιες για θυσίες στο διάβολο, την πρόβλεψη του μέλλοντος και την καύση σιταριού εντός του σπιτιού μετά τον θάνατο ενός ανθρώπου. Ενώ τον 8ο αιώνα ο Αρχιεπίσκοπος της Υόρκης Εγβέρτος στους «Εκκλησιαστικούς Διαλόγους» – έναν νομικό κώδικα για τους κληρικούς- όσους λάτρευαν τα είδωλα, ή παρέδιδαν τον εαυτό τους στο Σατανά μέσω ανθρώπων που εξασκούσαν οιωνοσκοπία, αστρολογία ή μαγεία τους ονόμαζε «ανθρώπους που δεν θα εντάσσονταν ποτέ στον κλήρο». Άραγε αποτελούσαν ακόμα απειλή αυτές οι μεταφυσικές πρακτικές για την Εκκλησία ως «ανταγωνιστές»;

Η Σύνοδος της Clofeshoh (747) καταδίκασε εκείνους που ασκούν μαντεία, οιωνοσκοπία, επικλήσεις και τα σχετικά.

Ο Αλφρέδος ο Μέγας, βασιλιάς του Ουέσσεξ (871-899) θέσπισε νόμους που μεταξύ άλλων όριζαν ότι:

- Οι γυναίκες που συνηθίζουν να κρύβουν μυστικιστές και μάγους και μάγισσες δεν επιτρέπεται να ζουν.

- Και όποιος θυσιάζει για τα είδωλα αντί μόνο για τον Θεό, ας υποφέρει το θάνατο.

Ακόμα και μετά από 300 χρόνια χριστιανικής κυριαρχίας η 16η διάταξη των Νόμων του βασιλιά Έντγκαρ (939-946), όριζε: Διατάζουμε κάθε ιερέα να εξολοθρεύσει οτιδήποτε ειδωλολατρικό και να απαγορέψει την λατρεία των πηγαδιών καθώς και τον πνευματισμό, τις μαντικές και μαγικές πρακτικές, την λατρεία των ειδώλων και τις μάταιες πρακτικές που συνεχίζουν μέσα από ποικίλα ξόρκια, σε στεφάνια, κουφοξυλιές, σε διάφορα άλλα δέντρα καθώς και σε πέτρες.

Μεταξύ 1009 και 1016, ο βασιλιάς Αίθελρεντ ο «Ανέτοιμος» εξέδωσε τους νόμους του οι οποίοι μεταξύ άλλων περιλάμβαναν αποκήρυξη όλων των παγανιστικών εθίμων. Σημειώνεται ότι ο ίδιος είχε διατάξει νωρίτερα (1002) την μαζική σφαγή των Δανών Βίκινγκς που είχαν εγκατασταθεί στην Αγγλία, ένα αιματηρό συμβάν που έχει μείνει γνωστό στην ιστορία ως «Σφαγή του Αγίου Μπράις».

Ο Δανός ηγεμόνας Κανούτος ο Μέγας που πήρε την εξουσία στην Αγγλία το 1016 κατάφερε με την επεκτατική και διορατική πολιτική του να κυβερνά ένα μεγάλο βασίλειο στη βόρεια Ευρώπη που περιλάμβανε την Αγγλία, τη Νορβηγία, τη Δανία και ένα τμήμα της Σουηδίας. Ο ίδιος ήταν χριστιανός και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την παγίωση του χριστιανισμού και την υποστήριξη της Εκκλησίας. Επανόρθωσε τις κατεστραμμένες εκκλησίες και τα μοναστήρια από τις προηγούμενες επιδρομές των Βίκινγκς, ενώ το 1027 πραγματοποίησε προσκύνημα στη Ρώμη παρακολουθώντας και την στέψη του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Κονράδου ΄Β. Ένα από τα κίνητρα της επίσκεψής του Κανούτου στη Ρώμη πιθανόν ήταν να συσφίξει τις πολιτικές σχέσεις του κράτους του με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης στη Ρώμη συμφώνησε με τον Πάπα να θεσπίσει φορολογικά προνόμια στους Άγγλους προσκυνητές προς τη Ρώμη. Ο Κανούτος με νόμο του γύρω στο 1035 απαγόρευσε κάθε μορφή ειδωλολατρίας,τη λατρεία των ειδωλολατρικών θεών, του ήλιου ή της σελήνης, της φωτιάς ή του νερού, των πηγαδιών ή των πετρών και των δέντρων των δασών κάθε είδους.

Επίσης στο ίδιο νομοθετικό πλαίσιο ορίζεται ότι: «όλοι όσοι θυσιάζουν στους δαίμονες μικρά ζώα θα φυλακίζονται σε μοναστήρι για ένα χρόνο και όσοι θυσιάζουν μεγάλα ζώα θα φυλακίζονται για δέκα χρόνια. Όσοι τρώνε ή πίνουν κοντά σε ειδωλολατρικό τόπο λατρείας και όσοι τρώνε τροφές που προέρχονται από ειδωλολατρικές θυσίες, θα τιμωρούνται επίσης με φυλάκιση».

Επιπλέον ο Κανούτος όρισε με νόμο οι υπήκοοί του να γνωρίζουν από στήθους την Κυριακή Προσευχή και να μεταλαμβάνουν υποχρεωτικά 3 φορές το χρόνο.

Για τον βαθμό εκχριστιανισμού των υπηκόων των αγγλοσαξονικών βασιλείων σε σχέση με την ισχύ των βασιλιάδων τους και τους καταπιεστικούς νόμους, χρήσιμο είναι το συμπέρασμα που καταθέτει ο ιστορικός James Campbell στο κλασικό πλέον έργο του «The Anglo-Saxons» (σελ.61).

«Η δύναμη των βασιλιάδων και η ευταξία των συστημάτων διακυβέρνησής τους είχαν την επίδρασή τους στην Εκκλησία. Μερικοί από τους νόμους υποδεικνύουν τουλάχιστον φιλοδοξίες στενού ελέγχου ολόκληρου του πληθυσμού. Τοιουτοτρόπως οι νόμοι του Ίνε ορίζουν αυστηρές ποινές για αυτούς που δεν βαφτίζουν το παιδί τους εντός 30 ημερών ή για όσους παραβιάζουν το χριστιανικό Σάββατο. Οι εντυπώσεις των ανθρώπων που βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο των βασιλιάδων τους ενισχύονται από μαρτυρίες όπως αυτή του Μπέντε αναφορικά με αυτό που κατάφερε ο επίσκοπος Παυλίνος στο Yeavering. Η διδασκαλία του Παυλίνου και οι συνεχόμενες βαφτίσεις που πραγματοποίησε για 36 μέρες υποδεικνύει ότι ο βασιλιάς Έντουιν πραγματοποίησε τον προσηλυτισμό του λαού του στον χριστιανισμό με βασιλικό διάταγμα, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Εαρκονβέρτος λίγο αργότερα απαγόρεψε την παγανιστική λατρεία. Αυτές οι πρακτικές ευθυγραμμίζονται και με άλλες ενδείξεις εκτεταμένης βασιλικής δύναμης προερχόμενης από την πρώιμη νομοθεσία. Επί παραδείγματι σε αυτήν βλέπουμε βασιλιάδες του Κεντ να επιβάλλουν πρόστιμο για τη σφαγή ελεύθερων ανθρώπων. Ο λόγος λοιπόν για την σχετική ταχύτητα και αποτελεσματικότητα του επίσημου εκχριστιανισμού του πληθυσμού συνολικά, μπορεί να εντοπιστεί στο ότι οι βασιλιάδες, ενεργώντας μέσω των πρακτόρων τους σε αρκετά στενά δίκτυα βασιλικών οίκων, είχαν πραγματικά τη δυνατότητα να καθορίζουν τι θα έκαναν οι υπήκοοί τους.»

Από τα πιο αποτρόπαια όμως γεγονότα κατά την εξάπλωση του χριστιανισμού στην Αγγλία ήταν η εθνοκάθαρση των παγανιστών Ιούτων της νήσου του Wight στα νότια της Αγγλίας. Αρχικά ο χριστιανισμός επιβλήθηκε στο νησί τους από τον βασιλιά του Κεντ, Βουλφίλο που εισέβαλε με το στρατό του το 661. Ύστερα από την αποχώρησή του όμως οι κάτοικοι του νησιού επέστρεψαν στον παγανισμό. Η τελική διάλυση του παγανισμού επετεύχθη από το 696 με την εισβολή του βασιλιά Κεντβάλλα του Ουέσσεξ. Σύμφωνα με τον Μπέντε οι ντόπιοι Ιούτοι δολοφονήθηκαν μαζικά και ο Κεντβάλλα αντικατέστησε τον αφανισμένο πληθυσμό με κατοίκους από την επαρχία του. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες υιοθέτησαν τη διάλεκτο των κατακτητών τους και εκχριστιανίστηκαν υποχρεωτικά. Ο βασιλιάς των Ιούτων Αράλδος σκοτώθηκε στη μάχη και οι κληρονόμοι του εκτελέστηκαν από τον Κεντβάλλα αφού πρώτα τους βάφτισε για τη «σωτηρία της ψυχής τους». Έτσι εκχριστιανίστηκε και η νήσος του Wight και ενσωματώθηκε στο βασίλειο του αδίστακτου ηγεμόνα.

ΠΗΓΕΣ:

James Campbell: The Anglo-Saxons, Penguins Books, 1991

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.5, εκδ. Κάκτος

Ιστορικά Θέματα, τεύχος 76, Σεπτέμβριος 2008

Βλάσης Ρασσιάς: Μια Ιστορία Αγάπης (Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως), τ.Γ, εκδ. Ανοιχτή Πόλη

J.N. Hillgarth: Christianity and Paganism, 350-750, The Conversion of Western Europe, University of Pennsylvania Press, 1969

Bede: Ecclesiastical History of the English Nation
http://www.fordham.edu/halsall/basis/bede-book3.asp
http://www.fordham.edu/halsall/basis/bede-book4.asp
(Βιβλία 3 και 4 καθώς και όλο το έργο του στις ανωτέρω σελίδες)

http://en.wikipedia.org/wiki/Christianization_of_Anglo-Saxon_England

http://www.ccel.org/ccel/bede/history.v.i.xxxi.html

http://www.tha-engliscan-gesithas.org.uk/archives/aspects-of-anglo-saxon-paganism

http://www.englatheod.org/history.htm

http://www.localhistories.org/christian.html

http://freespace.virgin.net/iw.history/archive/newsjul5.htm#news

http://www.britannia.com/history/narsaxhist.html

http://www.mainlesson.com/display.php?author=church&book=english&story=christian

http://www.fordham.edu/halsall/basis/bede-book2.asp
(το γράμμα το Βονιφάτιου προς τον Έντουιν)

http://www.duhaime.org/LawMuseum/LawArticle-120/Crime-Punishment-in-Medieval-England.aspx

http://en.wikipedia.org/wiki/Ine_of_Wessex#Christianity

http://www.friggasweb.org/frith.html

http://en.wikipedia.org/wiki/St._Brice%27s_Day_massacre

R.Lowe Thompson: History of the Devil Or the Horned God of the West

Δεν διαφωνώ κάπου κάθετα με το τελευταίο σου ποστ προς εμένα αλλά ούτως ή άλλως έχουν κατατεθεί επαρκώς οι απόψεις/εκτιμήσεις και των δύο μας.

Μόνο δύο παρατηρήσεις.

Άσε τον Απολογητή (που ουδέποτε άλλωστε τον ανέφερα στη συζήτησή μας) και διάβασε (αν δεν το έχεις κάνει ήδη δηλαδή) το Διογένη το Λαέρτιο όσον αφορά τις διώξεις των Φιλοσόφων. Εμένα εκεί μου λύθηκαν πάρα πολλές απορίες για τις διώξεις που υπέστησαν αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΝΑΥΣΑ οι Νεοπαγανιστές στην προσπάθειά τους να πιστωθούν αυτά τα πρωτοπόρα Πνεύματα ώστε να ανεβάσουν το prestige τους.

Η "έρευνα των Γραφών" τους ξεσκεπάζει ΚΑΙ σ'αυτό το θέμα ΑΠΟΛΥΤΑ...

Η ταμπακιέρα για εμένα δεν είναι τόσο ο ακριβής αριθμός των Φιλοσόφων που διώχθηκαν με θρησκευτικά κίνητρα αλλά το γεγονός ότι υπήρχε ΝΟΜΟΣ και μάλιστα με ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ για την Αθεία/Απιστία προς την "Πατρώα Θρησκεία" κάτι το οποίο α) αποκρύπτεται από τους Νεοπαγανιστές και β) αγνοείται από τον πολύ κόσμο.

Η "πνευματική ταμπακιέρα" βεβαίως ήταν, είναι και θα είναι η εξής: Αυτοί οι Φιλόσοφοι που όντως διώχθηκαν με θρησκευτικά κριτήρια ΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΕΙΠΑΝ/ΕΓΑΨΑΝ/ΔΙΔΑΣΚΑΝ αλλά προφανώς δεν είναι αυτό το θέμα μας στο παρον topic.

Εκεί η "έρευνα των Γραφών" προκαλεί παράκρουση των Νεοπαγανιστών καθώς έχω ακούσει/διαβάσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ που βγάζουν τρελό γέλιο...

Και η δεύτερη παρατήρηση/ερώτηση έχει να κάνει με τους πρώτους Χριστιανούς που προήλθαν από βίαιο εκχριστιανισμό.

Θεωρείς, ή ακόμα καλύτερα, έχεις κάποια ιστορική πηγή για κάποια παρατηρήσιμη κάμψη του Χριστιανικού φρονήματος/μαχητικότητας/ζήλου αυτών των ανθρώπων σε σχέση με τους προηγούμενους και τους επόμενους αυτών Χριστιανούς ή γενικά την ύπαρξη δύο ταχυτήτων Χριστιανών για τη συγκεκριμένη περίοδο που αναφέρεσαι?

Υ.Γ Η ερώτησή μου δεν επείγει οπότε συνέχισε αν θες με τον εκχριστιανισμό της Δυτικής Ευρώπης και μου απαντάς αργότερα.

quote:

---

quote:

---

αλλά επειδή είσαι ένας οξυδερκής άνθρωπος θεώρησα ότι αποτελεί μια "βαλβίδα εκτόνωσης" για εσένα οπότε δεν σου έγραψα κάτι παρόμοιο με του ΑΜΕΙΝΙΑ και είπα άσε να τους χαζέψει λίγο (όπως το ΙΣΙΣ-ΡΑ-ΕΛ)...

---

---

quote:

---

Εγώ πάντως, θα ήθελα μια απάντηση απο τον Ευμένη,στο ερώτημά μου μερικά πόστ πίσω.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

quote:

---

PanosT

Θεωρείς, ή ακόμα καλύτερα, έχεις κάποια ιστορική πηγή για κάποια παρατηρήσιμη κάμψη του Χριστιανικού φρονήματος/μαχητικότητας/ζήλου αυτών των ανθρώπων σε σχέση με τους προηγούμενους και τους επόμενους αυτών Χριστιανούς ή γενικά την ύπαρξη δύο ταχυτήτων Χριστιανών για τη συγκεκριμένη περίοδο που αναφέρεσαι?

---

Πηγή για τέτοια κάμψη ή δύο ταχυτήτων χριαστιανών δεν έχει τύχει να βρω.

Lost in Necropolis

La ville de la mort

quote:

---

quote:

---

Εγώ πάντως, θα ήθελα μια απάντηση απο τον Ευμένη,στο ερώτημά μου μερικά πόστ πίσω.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

Δεν επαναλαμβάνεις το ερώτημα;

---

quote:

---

ΕΥΜΕΝΗΣ

Θέλω να σου υποβάλλω ένα ερώτημα:

Αν είσαι οπαδός της πατρώας θρησκείας, σε τι διαφέρεις απο έναν χριστιανό,ισλαμιστή,βουδιστή και τα παρακλάδια αυτών, του σήμερα?

Για να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο το ερώτημά μου,τολμώ να υποθέσω και το εξής:
Αν, λέω άν, το Δωδεκάθεο δεν είναι φανταστικό, αλλά πραγματικό, άν πράγματι πρόκειται για υπερ-όντα απο το διάστημα, με υπερ-τεχνολογία, ακόμη και τότε,η θρησκευτική αποδοχή τους, είναι κατα την ταπεινή μου γνώμη, κολάσιμη.

Π.χ. Ενας Παπούα της νέας Γουϊνέας,βλέπει εμένα που είμαι σαφώς πνευματικά ανώτερός του και τεχνολογικά "θαυματουργός".
Αν με αναγάγει σε θεότητα, με λατρεύει, μου ανάβει κεράκια, με προσκυνάει και σκοτώνει στο όνομά μου,τότε είναι ένας ηλίθιος Παπούα.
Αν όμως με δέχεται ώς πραγματικό πρόσωπο και απλά συμβιώνει μαζί μου ή αδιαφορεί παντελώς,τότε πρόκειται για έναν έξυπνο Παπούα.

Θα ήθελα να με διαφωτίσεις ώς προς το ερώτημά μου.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

Λοιπόν ΕΥΜΕΝΗΣ η ερώτηση έχει ώς εξης:

ΕΥΜΕΝΗΣ

Θέλω να σου υποβάλλω ένα ερώτημα:

Αν είσαι οπαδός της πατρώας θρησκείας, σε τι διαφέρεις απο έναν χριστιανό,ισλαμιστή,βουδιστή και τα παρακλάδια αυτών, του σήμερα?

Για να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο το ερώτημά μου,τολμώ να υποθέσω και το εξής:
Αν, λέω άν, το Δωδεκάθεο δεν είναι φανταστικό, αλλά πραγματικό, άν πράγματι πρόκειται για υπερ-όντα απο το διάστημα, με υπερ-τεχνολογία, ακόμη και τότε,η θρησκευτική αποδοχή τους, είναι κατα την ταπεινή μου γνώμη, κολάσιμη.

Π.χ. Ενας Παπούα της νέας Γουϊνέας,βλέπει εμένα που είμαι σαφώς πνευματικά ανώτερός του και τεχνολογικά "θαυματουργός".
Αν με αναγάγει σε θεότητα, με λατρεύει, μου ανάβει κεράκια, με προσκυνάει και σκοτώνει στο όνομά μου,τότε είναι ένας ηλίθιος Παπούα.
Αν όμως με δέχεται ώς πραγματικό πρόσωπο και απλά συμβιώνει μαζί μου ή αδιαφορεί παντελώς,τότε πρόκειται για έναν έξυπνο Παπούα.

Θα ήθελα να με διαφωτίσεις ώς προς το ερώτημά μου.

quote:

---

Agnostic

quote:

---

PanosT

Θεωρείς, ή ακόμα καλύτερα, έχεις κάποια ιστορική πηγή για κάποια παρατηρήσιμη κάμψη του Χριστιανικού φρονήματος/μαχητικότητας/ζήλου αυτών των ανθρώπων σε σχέση με τους προηγούμενους και τους επόμενους αυτών Χριστιανούς ή γενικά την ύπαρξη δύο ταχυτήτων Χριστιανών για τη συγκεκριμένη περίοδο που αναφέρεσαι?

---

Πηγή για τέτοια κάμψη ή δύο ταχυτήτων χριαστιανών δεν έχει τύχει να βρω.

---

Οι άνθρωποι αυτοί εκχριστιανίστηκαν κυρίως μέσα από βίαιες διαδικασίες, απόρροια των σταυροφοριών που οργάνωσαν οι δυτικοί χριστιανοί γείτονές τους, Γερμανοί και Σκανδιναβοί, με τις ευλογίες του Πάπα βεβαίως...

Για το εν λόγω θέμα είχα φυλάξει στο παρελθόν ένα εξαιρετικό και ευσύνοπτο άρθρο του καθηγητή σκανδιναβικών σπουδών Ruth Williamson από ένα link που πλέον δεν λειτουργεί(http://scandinavian.washington.edu/papers/crusades.htm)

Κατάφερα όμως και το βρήκα από ένα άλλο και θα το παραθέσω μεταφρασμένο παρακάτω με προσθήκη εικόνων και ορισμένων πρόσθετων πληροφοριών που συνέλλεξα από άλλες πηγές.

Το τωρινό link (με κατατοπιστικούς χάρτες και απεικονίσεις)είναι το ακόλουθο:
http://www.conflicts.rem33.com/images/deut/drang.htm

Για πάμε λοιπόν...

Οι Σταυροφορίες στη Βαλτική από τον 11ο έως τον 15ο αιώνα διαμόρφωσαν το υπομόχλιο της αλλαγής της περιοχής της Βαλτικής από τον αγροτικό παγανισμό των χωρικών που πλήρωναν φόρο σε οποιονδήποτε κυρίαρχο επικρατούσε των άλλων και τους εξουσίαζε, στην εκχριστιανισμένη αστική υποδομή της νεότερης Βαλτικής κοινωνίας προσανατολισμένης στις αγορές. Η άνοδος και πτώση της ιπποσύνης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι ενδεικτική των αλλαγών που συνέβησαν. Ο θεσμός των ιπποτών αντιπροσώπευε τις αξίες της μεσαιωνικής Ευρώπης και η εισβολή των ιπποτικών ταγμάτων στις βαλτικές χώρες κατά τη διάρκεια αυτών των σταυροφοριών μετέδωσε τις εν λόγω αξίες στις βαλτικές περιοχές παρά την ισχυρή αντίσταση των ανεξάρτητων, μη εκκλησιασμένων ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί. Η ανάμειξη βόρειων Γερμανών και Σκανδιναβών στις σταυροφορίες άφησε σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά αποτυπώματα και αλλαγές που επηρέασαν τη μελλοντική διαδρομή των ιστορικών γεγονότων στην περιοχή της Βαλτικής που επρόκειτο να καταλήξει στις χώρες της Εσθονίας, της Λεττονίας και της Λιθουανίας.

Οι Βόρειες Σταυροφορίες αποτελούν παρακλάδι της καθολικής επιχείρησης σταυροφοριών αποτελούμενης από πέντε κύριες σταυροφορίες που έλαβαν χώρα μεταξύ του 1096 και του 1221. Οι σταυροφορίες ήταν ένοπλα προσκυνήματα, που κλήθηκαν και ευλογήθηκαν από τον Πάπα, αρχικά με σκοπό την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ και την γύρω περιοχή της Μέσης Ανατολής, που και οι δύο θεωρούνταν «ιερή γη» για την καθολική Εκκλησία. Οι εχθροί σ’ αυτές τις σταυροφορίες υποτίθεται ήταν μη χριστιανοί, κυρίως οπαδοί του Ισλάμ. Καθώς οι ισορροπίες δυνάμεων άλλαξαν τον 12ο αιώνα, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη και έδρα της χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έγιναν επίσης στόχος των Σταυροφόρων. Όπως και στις Βόρειες Σταυροφορίες, το κίνητρο των μαχόμενων –κυρίως ιππότες και πρίγκιπες- αφορούσε περισσότερο την απόκτηση γης και δύναμης παρά ιερότητας, παρόλο που η χορήγηση αιώνιας σωτηρίας από τον Πάπα ήταν ένα υψηλής σημασίας κίνητρο. Ειδικότερα, η επιτυχία των σταυροφοριών με όρους μέτρησης θρησκευτικής μεταστροφής στον χριστιανισμό ήταν αμελητέα στη Μέση Ανατολή, αλλά σημαντική στην περιοχή της Βαλτικής όπου όλοι οι λαοί πλην των Λιθουανών προσηλυτίστηκαν στον Καθολικισμό μέχρι το τέλος του 13ου αιώνα.

Αναταραχή επικρατούσε τον 12ο αιώνα μεταξύ των δυνάμεων της κοσμικής και θρησκευτικής βορειοκεντρικής Ευρώπης (σημερινή Γερμανία), με παίκτες όπως η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Πάπας, διάφοροι πρίγκιπες και ευγενείς καθώς και επίσκοποι που αγωνίζονταν για έδαφος, δύναμη και έσοδα. Οι χωρικοί αγωνίζονταν να αποφύγουν τον έλεγχο αυτών των παικτών, συνεπώς τους προσφέρονταν κίνητρα για να εγκατασταθούν σε περιοχές ανατολικά προς όφελος των ενδιαφερόντων ενός συγκεκριμένου παίκτη, και τα κίνητρα περιλάμβαναν ανακούφιση από τις υποχρεώσεις της δουλοπαροικίας. Για να επανακτήσουν τα χαμένα έσοδα, οι πόλεις και οι εμπορικές επιχειρήσεις φορολογήθηκαν. Αυτή η δομή δεν ήταν ο κανόνας στην Μεσαιωνική Ευρώπη η οποία κυριαρχούνταν από το φεουδαρχικό σύστημα που έγερνε την πλάστιγγα ισχύος προς τους γαιοκτήμονες ευγενείς με την ιδιοκτησιακή τους δύναμη.

Ανατολικά της βορειοκεντρικής Ευρώπης βρίσκεται φυσικά η περιοχή της Βαλτικής. Ο παραδοσιακός αγροτικός και πολεμικός τρόπος ζωής των χωρικών της Βαλτικής έπαυσε όταν η ανάγκη των κοινωνιών της κεντρικής Ευρώπης για περισσότερη γη διογκώθηκε σε μια ανάγκη για τα προϊόντα και τον φυσικό πλούτο που διέθετε η Βαλτική, προσελκύοντας επαγγελματίες έμπορους που επιθυμούσαν κάποιο είδος προστασίας από τους κινδύνους για τη ζωή και την περιουσία τους από το εμπόριο στα απομακρυσμένα βορειοανατολικά εδάφη. Την ίδια στιγμή η Καθολική Εκκλησία ενδιαφερόταν να εμποδίσει την εισβολή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δυτικότερα στις περιοχές της Βαλτικής και να προσηλυτίσει όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς στη μία και μοναδική αληθινή Καθολική Εκκλησία ενοποιώντας ξανά ολόκληρη τη χριστιανοσύνη. Συνεπώς ο 12ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από μια σύγκλιση των στόχων της Καθολικής Εκκλησίας και των κοσμικών εμπορικών συμφερόντων να επεκτείνουν τα σύνορα του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού πολιτισμού στη γη της Βαλτικής για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους.

Ο Μαϊνχάρδος, ένας αυγουστιανός μοναχός από το Χόλσταιν, συνόδεψε μερικούς εμπόρους μέχρι τον ποταμό Ντοβαγκα στα τέλη του 12ου αιώνα στα πλαίσια μιας ιεραποστολής να προσηλυτίσει τους κατοίκους της Λιβονίας στον χριστιανισμό, ιδρύοντας την πρώτη εκκλησία και την πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα πιστών. Βασιζόμενος στην εγκατάσταση του Μαϊνχάρδου, ο διάδοχός του, επίσκοπος Μπερτθόλδος ίδρυσε μια δύναμη σταυροφόρων για να προσηλυτίσει με περισσότερο επιθετικό τρόπο τον ντόπιο πληθυσμό το 1198. Αυτή η προσπάθεια συνέπεσε με την κήρυξη της Τέταρτης Σταυροφορίας από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΙΙΙ και θεωρείται το ξεκίνημα των Βόρειων Σταυροφοριών. Ο επόμενος επίσκοπος ονόματι Αλβέρτος, δημιούργησε το 1202 το ιπποτικό σταυροφορικό τάγμα γνωστό ως Αδερφοί του Ξίφους αποκτώντας παπική ευλογία για μια επίσημη σταυροφορία το 1204 και μέχρι το 1208 είχε προσηλυτίσει βίαια τους Κουρονιανούς και τους Λεττονούς στο χριστιανισμό. Ταυτόχρονα, αφότου ο επίσκοπος Αλβέρτος ίδρυσε την πόλη της Ρίγας το 1201 η ανάπτυξή της ενισχύθηκε από την οικονομική δραστηριότητα παραχθείσα από τους Σταυροφόρους και η Ρίγα προσέλκυσε εμπόρους που αναζητούσαν μια σταθερή βάση απ’ όπου θα εμπορεύονταν στην περιοχή της Βαλτικής. Ο Αλβέρτος ήταν ένας ισχυρός αρχηγός που κατάφερε να συμφιλιώσει τα αντιμαχόμενα συμφέροντα του Πάπα και του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και να αποκρούσει μια δανική απόπειρα κατάκτησης πριν το θάνατό του το 1229.

Τα χριστιανικά στρατιωτικά τάγματα δημιουργήθηκαν γύρω στο 1120 μετά την Πρώτη Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους, εξελισσόμενα από τα πρώιμα φιλανθρωπικά θρησκευτικά τάγματα των Αγίων Τόπων, για να γίνουν ένα μείγμα στρατιωτικών και θρησκευτικών οπαδών που αποκρυσταλλώθηκαν σε έναν ειδικού τύπου ιππότη, έναν θρησκευτικό ιππότη. Ο Πάπας Ουρβανός Β, συγκαλώντας την Πρώτη Σταυροφορία, καθιέρωσε μια νέα χριστιανική φιλοσοφία, λέγοντας ότι είναι δυνατός ο συνδυασμός πολέμου και θρησκευτικού τρόπου ζωής διότι «το να δώσει κάποιος τη ζωής του για χάρη ενός αδελφού είναι σημάδι αγάπης». Οι επόμενοι Πάπες στηρίχτηκαν σ’ αυτή τη νέα φιλοσοφία για τη στρατολόγηση τόσο προσωρινών σταυροφορικών δυνάμεων από τις ανώτερες τάξεις όσο και μόνιμων μελών των ποικίλων χριστιανικών στρατιωτικών ταγμάτων. Τα πρώτα τάγματα λέγονταν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και Οσπιταλιέροι ή Ιωαννίτες Ιππότες για λόγους που σχετίζονταν με τις αρχικές λειτουργίες τους. Το Τευτονικό Τάγμα που διαμορφώθηκε από ένα γερμανικό τάγμα που διοικούσε ένα νοσοκομείο στην Άκρα, κοντά στην Ιερουσαλήμ το 1193, εγκαταστάθηκε στην κεντρική Ευρώπη ύστερα από πρόσκληση του Ούγγρου βασιλιά το 1211. Αντιθέτως, το Τάγμα των Αδερφών του Ξίφους ιδρύθηκε ειδικά για να έχει μόνιμη παρουσία στην Βαλτική για να ενισχύσει το ιεραποστολικό έργο προσηλυτισμού του πληθυσμού με τη βία χωρίς την ανάγκη στήριξης σε εθελοντικές στρατολογήσεις.

Ενώ οι μοναχοί και επίσκοποι των ιεραποστολών εισήγαγαν τον Καθολικισμό στη Βαλτική, ήταν η άνοδος των ιπποτικών σταυροφορικών ταγμάτων, πρώτα οι Αδερφοί του Ξίφους και ύστερα το Λιβονικό Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών, που καθόρισαν τις Βόρειες Σταυροφορίες.

Όσον αφορά τα τάγματα, οι Αδερφοί του Ξίφους ήταν ένα τάγμα επαγγελματιών ανδρών που έδιναν επίσης όρκους αφοσίωσης στον Χριστό να ζήσουν μοναστική ζωή και να πολεμήσουν εναντίων των απίστων. Η κλάση τους στρατολογήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της από την διοικητική τάξη των ακτημόνων και κατώτερων ευγενών οι οποίοι αποτελούσαν επίσης το υπουργικό προσωπικό των μεσαιωνικών Γερμανών πριγκίπων. Το ίδιο το Τάγμα διαρθρωνόταν στις τάξεις των ιπποτών, των ιερέων και υπηρετών διαφόρων κατηγοριών που εκτελούσαν μια ευρεία γκάμα βασικών καθηκόντων. Οι αδερφοί του Ξίφους καθοδηγούνταν από τον μάγιστρό τους τους που εκλεγόταν από τις τάξεις και διατηρούσε την θέση του εφ’ όρου ζωής. Ο επίσκοπος Αλβέρτος και οι άλλοι ιεραπόστολοι επωφελήθηκαν από την παρουσία του Τάγματος στα χρόνια αναπτύξεώς του λόγω του ότι είχαν ορκιστεί υποταγή μόνο στον Πάπα της Ρώμης. Καθώς όμως οι Αδερφοί του Ξίφους αποκόμιζαν δύναμη και επιρροή, η διαμάχη τους με τον επίσκοπο Αλβέρτο εντάθηκε συν τω χρόνω.

Καθώς οι Αδερφοί του Ξίφους αποκτούσαν εμπειρία στη μάχη εναντίον των ντόπιων της Βαλτικής, έμαθαν επίσης πώς να πολεμούν αποτελεσματικά στο ξένο κλίμα της Λιβονίας εκμεταλλευόμενοι την ευκολία μετακίνησης πάνω στον πάγο και στο χιόνι την περίοδο του χειμώνα, αντί να μάχονται μέσα στη λάσπη τον υπόλοιπο χρόνο. Επιπλέον, έμαθαν να επωφελούνται από την φυλετική κοινωνική δομή των αυτοχθόνων της Βαλτικής στο πλαίσιο της οποίας πολλές μικρές ομάδες εκδήλωναν την πρόθεση να πολεμήσουν η μια την άλλη για τοπική κυριαρχία. Χρησιμοποιώντας αυτά τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά οι Σταυροφόροι κατακτούσαν μια μικρή φυλή κάποια στιγμή και την στρατολογούσαν για να εξαπολύσουν επιθέσεις εναντίον της επόμενης φυλής την οποία πιθανώς μισούσαν. Έτσι λοιπόν οι Λιβονοί, οι Σεμιγαλλιοι και οι Σελονιανοί ακολούθησαν τους Λεττονούς και τους Κουρονιανούς υποταγμένοι στον Καθολικισμό. Οι Αδερφοί του Ξίφους αγωνίζονταν επίσης για έλεγχο της γης και ενδυνάμωση του ρόλου τους στον εκχριστιανισμό και τον εκπολιτισμό της Λιβονίας. Ο επίσκοπος Αλβέρτος υποχρεώθηκε να μοιραστεί το 1/3 της περιουσίας του με τους Αδερφούς του Ξίφους και προσφέρθηκαν να διεκδικήσουν το 1/3 όλων των μελλοντικών εκτάσεων γης που θα κερδίζονταν από την σταυροφορική προσπάθεια. Εντωμεταξύ, ο επίσκοπος έπρεπε να διαπραγματεύεται συνέχεια και να αποκρούει συγκαλυμμένες απειλές από γειτονικές δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Δανία που επιχειρούσαν να εισβάλλουν στο έδαφός του. Οι Αδερφοί του Ξίφους επιθυμούσαν να αναλάβουν τους Εσθονούς που μάχονταν για να διεκδικήσουν την υποταγή των ηττημένων Λεττονών, και σημείωσαν μερικές επιτυχίες σε μικροσυμπλοκές όταν ο επίσκοπος δεν είχε τη δύναμη να τους αναχαιτίσει. Τελικά το 1218 μέσω του συνδυασμού της ρωσικής επιθετικότητας, της υπεροχής των Αδερφών του Ξίφους και του ενδιαφέροντος των Δανών να αποκτήσουν στήριγμα στην Εσθονία εκπληρώνοντας τους χριστιανικούς σταυροφορικούς όρκους τους συμμετέχοντας στις Βόρειες Σταυροφορίες, η Σταυροφορία στη Βαλτική εισήλθε στην Εσθονία φέρνοντας τον εσθονικό λαό κάτω από την Καθολική σφαίρα επιρροής.

Το Χρονικό του Ερρίκου της Λιβονίας είναι μια πρωτογενής πηγή από εκείνη την περίοδο γραμμένο από έναν ιερέα ονόματι Ερρίκο που έζησε στην περιοχή από το 1205 μέχρι το 1259 και κατέγραψε την ιστορία της το 1225 και 1226 για τους ανώτερούς του. Η μαρτυρία του ξεκινά ως εξής: «Θεϊκή Πρόνοια, με την φλόγα της αγάπης Του...ξύπνα τους ειδωλολάτρες Λιβονούς από τον ύπνο της ειδωλολατρίας και της αμαρτίας με τον ακόλουθο τρόπο». Οι προκαταλήψεις του Ερρίκου αντικατοπτρίζουν την επικρατούσα εικόνα των Καθολικών της εποχής ότι οι αυτόχθονες παγανιστές ήταν δόλιοι και αναξιόπιστοι επειδή είχαν την τάση να κάνουν κύκλους υιοθετώντας τον χριστιανισμό τον οποίο αργότερα απαρνούνταν σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις των πολιτικών σκοπιμοτήτων. «Ο πιο ύπουλος άνθρωπος βαφτίστηκε, όπως και όλοι οι άλλοι...Υποσχέθηκαν ότι θα διατηρούσαν πιστά τους χριστιανικους κανόνες. Ωστόσο αυτή η υπόσχεση παραβιαζόταν αργότερα με τα ύπουλα τεχνάσματα τους.
Για παράδειγμα, εάν επρόκειτο να τους σκοτώσουν συμφωνούσαν να βαφτιστούν, αλλά όταν η ειρήνη επέστρεφε ξέπλεναν πάλι την βάφτισή τους στον ποταμό.

Στα δέκα χρόνια μετά το 1217 η Εσθονία άλλαξε χέρια πολλές φορές, για να περιέλθει τελικά το 1227 στο καθεστώς των Αδερφών του Ξίφους και του επισκόπου Αλβέρτου. Το 1234, οι βετεράνοι των σταυροφοριών στην Ιερουσαλήμ κλήθηκαν να σταματήσουν την εισβολή της παγανιστικής Πρωσίας στα χριστιανικά εδάφη και το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών έφτασε στην Βαλτική. Επρόκειτο για ένα μεγαλύτερο και πιο παραδοσιακά σχηματισμένο τάγμα με έδρα τη Γερμανία συγκριτικά με τους Αδερφούς του Ξίφους. Μετά την ολοκληρωτική ήττα των Αδερφών του Ξίφους από τους Λιθουανούς στη μάχη της Σάουλε το 1236, οι εναπομείναντες Αδερφοί του Ξίφους προσχώρησαν στο Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών, σχηματίζοντας το Λιβονικό Τάγμα. Το 1242 οι Ρώσοι νίκησαν το Λιβονικό Τάγμα στη Μάχη της Λίμνης Πέιψι, διαμορφώνοντας ένα καθορισμένο σύνορο μεταξύ των γερμανόφωνων περιοχών της Βαλτικής και της Ρωσίας που διήρκεσε για αιώνες.

Το 1252 το Τευτονικό Τάγμα κατέλαβε την λιθουανική πόλη Κλαϊπέντα αποκόπτοντας τη μοναδική έξοδο των Λιθουανών προς την θάλασσα (επανακτήθηκε από τη Λιθουανία μόλις τον 20ο αιώνα). Το 1253 ο Δούκας Μιντάουγκας της Λιθουανίας –περικυκλωμένος από ιππότες από σχεδόν κάθε πλευρά- συμφώνησε να αποδεχτεί το χριστιανισμό. Τότε όλη η Λιθουανία εντάχθηκε στο Βασίλειο του Χριστού εκτός από την Σαμογετία που αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Μιντάουγκας σαν αρχηγό της και συνέχισε να πολεμά το Τάγμα. Όταν ο Μιντάουγκας δολοφονήθηκε από έναν συνωμότη το 1263, η Λιθουανία επανήλθε στον παγανισμό και ακολούθησε περίοδος χάους. Το 1284 το Τευτονικό Τάγμα κατάφερε να νικήσει τους Πρώσους που εξαφανίστηκαν ως ξεχωριστή φυλή, αφότου αφομοιώθηκαν στις γειτονικές κοινωνίες της Πολωνίας, Γερμανίας και Λιθουανίας. Αργότερα οι Γερμανοί κατακτητές θα οικειοποιηθούν το όνομά τους χρησιμοποιώντας το για τους εαυτούς τους.

Τον 14ο αιώνα οι Σταυροφόροι συνέχισαν να εδραιώνουν τις κτήσεις τους στις βαλτικές χώρες, ενισχύοντας τη δύναμή τους στην Εσθονία το 1343 ως συνέπεια της αγροτικής επανάστασης εναντίον της δανικής κυριαρχίας και της ακόλουθης πώλησης της βόρειας Εσθονίας από τους Δανούς στο Τευτονικό Τάγμα για 10.000 μάρκα. Στην αρχή του αιώνα ο Μεγάλος Δούκας Γεδιμίνας της Λιθουανίας είχε επεκτείνει επιτυχώς τα εδάφη του προς το νότο και την ανατολή ενώ αναχαίτισε την εισβολή Σταυροφόρων στη γη του. Αλλά το 1328 η Λιθουανία έχασε τη Σαμογετία η οποία διοικούνταν από τους Τεύτονες Ιππότες για τα επόμενα 30 χρόνια. Το 1386 ο Μεγάλος Δούκας Γιογκάιλα της Λιθουανίας διατήρησε την χώρα του παίρνοντας για σύζυγο την Πολωνή βασίλισσα στην Ένωση της Κρέβα και δημιούργησε το ισχυρό Λιθουανοπολωνικό κράτος. Σε αυτή την ένωση σφραγίστηκε ο χριστιανικός χαρακτήρας της Λιθουανίας. Τέλος, το 1410 η Λιθουανία συμμετέχοντας σ’ ένα συνασπισμό Ρώσων, Πολωνών, Τατάρων και Τσέχων νίκησε το Τευτονικό Τάγμα στη μάχη του Τάννενμπουργκ δίνοντας οριστικό τέλος στην ύπαρξη των Τευτόνων Ιπποτών.

(τέλος άρθρου)

ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

- Μια εικόνα από τις καταστροφικές επιθέσεις των Σταυροφόρων στη Βαλτική λαμβάνουμε από το χρονικό του 13ου αιώνα Scriptores Rerum Livonicarum. Εκεί ένας σταυροφόρος αφηγείται τα εξής: «Όταν φτάσαμε εκεί στήσαμε φρουρές σε όλους τους δρόμους των χωριών και της υπαίθρου. Πυρπολήσαμε και καταστρέψαμε τα πάντα, σκοτώσαμε όλους τους άρρενες κατοίκους, σκλαβώσαμε τις γυναίκες και πήραμε τα κοπάδια και τα άλογα των ειδωλολατρών...Δεν έμεινε μέρος χωρίς να βαφτεί με ειδωλολατρικό αίμα». (ΠΗΓΗ: Βλάσης Ρασσιάς: Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ, σελ. 240-241, εκδ. Ανοιχτή Πόλη)

- Το zaltys, το λιθουανικό πράσινο φίδι έπαιζε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην παγανιστική λιθουανική πίστη και στις λαϊκές παραδόσεις. Κάθε νοικοκυριό είχε το δικό του φίδι. Σύγχρονες καταγραφές για τον βίαιο εκχριστιανισμό των λαών της Βαλτικής από τους Γερμανούς εισβολείς αναφέρουν ότι οι Γερμανοί έπιαναν τα φίδια παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των ντόπιων και τα έκαιγαν σε δημόσια πυρά στο κέντρο των βαλτικών χωριών. (ΠΗΓΗ: J.P. Mallory, Οι Ινδοευρωπαίοι, σελ. 101-102, εκδ. Στάχυ,1989)
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/655510/zaltys

- Μετά το σχηματισμό του Λιθουανοπολωνικού κράτους διατάχθηκε καταστροφή των ιερών δέντρων και των αγαλμάτων των παγανιστικών θεών των Λιθουανών.
http://www.balticsworldwide.com/tourist/lithuania/history.htm

- Στις Βόρειες Σταυροφορίες περιλαμβάνεται και η πρώιμη εκστρατεία των Γερμανών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά των Σλάβων Βενδών που κατοικούσαν στην βορειοανατολική Γερμανία και ξεκίνησε το 1147. Δεν είχε θεαματικά αποτελέσματα από προσηλυτιστική σκοπιά και οι Βένδες εκχριστιανίστηκαν όχι άμεσα αλλά σε βάθος χρόνου.
http://en.wikipedia.org/wiki/Wendish_Crusade

- Οι επιδρομές των Σταυροφόρων φαίνεται πως άλλαξαν άρδην το φυσικό και πολιτιστικό τοπίο της Βαλτικής. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα δημοσιευμένη στο Science (30 Νοεμβρίου 2012) οι Σταυροφόροι αποψίλωσαν μεγάλες δασικές εκτάσεις για τις ανάγκες οικοδόμησης κάστρων και ευθύνονται και για την εξαφάνιση του τοπικού βόνασου, του προγόνου του σημερινού βοδιού. Η επικράτησή τους ενδέχεται να σταμάτησε το παγανιστικό έθιμο βρώσης σκύλων που μάλλον είχαν οι φυλές της Βαλτικής.
http://www.livescience.com/25302-baltic-crusades-caused-deforestation-extinctions.html

Περαιτέρω πηγές για τις Βόρειες Σταυροφορίες στα ακόλουθα links:

http://www.deremilitari.org/RESOURCES/SOURCES/baltic1.htm

http://en.wikipedia.org/wiki/Northern_Crusades

http://www.jesusneverexisted.com/christianization-lithuania.html

http://www.the-orb.net/encyclop/religion/crusades/cruurban.html

http://hemaalliance.com/discussion/viewtopic.php?f=20&t=1696
(αποσπάσματα από το Χρονικό του Ερρίκου της Λιβονίας)

quote:

---

Λοιπόν ΕΥΜΕΝΗΣ η ερώτηση έχει ώς εξης:

ΕΥΜΕΝΗΣ

Θέλω να σου υποβάλλω ένα ερώτημα:

Αν είσαι οπαδός της πατρώας θρησκείας, σε τι διαφέρεις απο έναν χριστιανό, ισλαμιστή, βουδιστή και τα παρακλάδια αυτών, του σήμερα?

Για να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο το ερώτημά μου,τολμώ να υποθέσω και το εξής:
Αν, λέω άν, το Δωδεκάθεο δεν είναι φανταστικό, αλλά πραγματικό, άν πράγματι πρόκειται για υπερ-όντα απο το διάστημα, με υπερ-τεχνολογία, ακόμη και τότε,η θρησκευτική αποδοχή τους, είναι κατα την ταπεινή μου γνώμη, κολάσιμη.

Π.χ. Ενας Παπούα της νέας Γουϊνέας,βλέπει εμένα που είμαι σαφώς πνευματικά ανώτερός του και τεχνολογικά "θαυματουργός".
Αν με αναγάγει σε θεότητα, με λατρεύει, μου ανάβει κεράκια, με προσκυνάει και σκοτώνει στο όνομά μου,τότε είναι ένας ηλίθιος Παπούα.
Αν όμως με δέχεται ώς πραγματικό πρόσωπο και απλά συμβιώνει μαζί μου ή αδιαφορεί παντελώς,τότε πρόκειται για έναν έξυπνο Παπούα.

Θα ήθελα να με διαφωτίσεις ώς προς το ερώτημά μου.

---

quote:

---

Το ότι πιστεύεις σε θεό, είναι αρκετό για μένα, να μην σε ξεχωρίζω απο έναν άλλο θρησκευόμενο.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

quote:

---

Όχι σε Θεό.

Σε Θεούς.

Πολλούς Θεούς.

Πάρα πολλούς Θεούς.

Το ότι δεν με ξεχωρίζεις απο έναν άλλο θρησκευόμενο, αποδεικνύει την βαθειά σου άγνοια στο θέμα της Ελληνικής κοσμοαντίληψης.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Οχι φίλε μου.Δεν μπορώ να αναγάγω σε θεότητες, κάποια πιθανώς ανώτερα και προηγμένα όντα,τα οποία ήρθαν προφανώς στη Γη,ώς επικεφαλείς πολεμικών σκαφών και επίσης προφανώς δημιούργησαν το ανθρώπινο γένος.

Και ξέρεις γιατί?
Επειδή μας έκαναν κατ' εικόνα και ομοίωση, αλλά όχι ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ!!οπότε άς πάνε να...θα γίνω μόνος μου σαν κι αυτούς!

[/quote]

ανώτερα και προηγμένα όντα,τα οποία ήρθαν προφανώς στη Γη

Όχι φίλε μου Θεοί των Ελλήνων δεν είναι οι εξωγήινοι.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΣΧΕΤΟΣ,
ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟ!

quote:

---

Eumenis
Όχι φίλε μου Θεοί των Ελλήνων δεν είναι οι εξωγήινοι.

---

Εσύ είσαι και απορώ γιατί σε δέχτηκαν

quote:

---

Όχι φίλε μου Θεοί των Ελλήνων δεν είναι οι εξωγήινοι.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΣΧΕΤΟΣ,
ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟ!

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Όταν κάποτε ο βασιλιάς Μίνως ξιπαζόταν πως έχει αγαστές σχέσεις με τον ίδιο τον Ποσειδώνα, ο θεός δεν του χάλασε το χατήρι και του έστειλε έναν ολόλευκο ταύρο. Ήταν η απόλυτη απόδειξη για το αληθές των ισχυρισμών του βασιλιά στα μάτια των υπηκόων του.

Ο Μίνως, για να ευχαριστήσει τον Ποσειδώνα, θυσίασε έναν ταύρο, αλλά όχι τον μοναδικής ομορφιάς λευκό, όπως θα περίμενε ο θεός. Η συνέχεια περιέχει πολύ σεξ, κτηνοβασία και το ανθρωποθήριο Μινώταυρο.

Συμπέρασμα: ο Ποσειδώνας είδε την ανθρώπινη ξιπασιά με χιούμορ μάλλον. Αυτό που τον έκανε έξαλλο ήταν η αλαζονεία

δεν λέει πουθενά για φωτιές και τσεκούρια. Εκτός και αν αναφέρεστε κάπου αλλού.

Όσο για τις καταστροφές και ο Νέρωνας ακόμα έβαλε να κάψουν την Ρώμη για να ενοχοποιήσει τους Χριστιανούς.

quote:

---

mdiamant
Όσο για τις καταστροφές και ο Νέρωνας ακόμα έβαλε να κάψουν την Ρώμη για να ενοχοποιήσει τους Χριστιανούς.

---

*

Πρέπει όμως να ομολογήσει κανείς ότι και μόνο από την θεματογραφία της συζήτησης "ο μη μεθ'εμού... φωτιά και τσεκούρι" κάτι το οποίο δεν έχει λεχθεί ούτε γραφεί ποτέ, καταλήγει ότι αρχίζει εκ του πονηρού η συζήτηση.

Ακόμα και ο Τάκιτος σε γραφόμενα του αναφέρεται στο Νέρωνα ότι αυτός υπέδειξε τους ενόχους.

Όσο για τις πηγές αναφοράς των αναγραφομένων του Τάκιτου είναι αντιγραφή από μεσαιωνικό χειρόγραφο <<κώδικας Medicus 68 II>>. Όπως καταλαβαίνεται από μόνο του κάτι τέτοιο αποτελεί πρόβλημα. Δεύτερον Ο Τάκιτος Έζησε να γράψει την συγκεκριμένη μαρτύρια το 116 μ.χ η καταστροφή έγινε το 64 μ.χ μιλάμε δηλαδή για μαρτυρία κάποιού 50 χρόνια μετά.

Ο δε Σουητώνιος και όχι Ο Σουετώνιος έγραψε περί του γεγονότος αργότερα ακόμα από τον Τάκιτο.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr