Θα προσπαθήσω σήμερα να αρχίσω μία, κατά το δυνατόν, πλέον περιληπτική κατάθεση των μέχρι σήμερα υπαρχουσών πληροφοριών που αφορούν τους Ναΐτες ιππότες.

Από όσα είναι γενικώς γνωστά , τις πρώτες ιστορικές πληροφορίες για τους Ναΐτες προσφέρει ο Φράγκος ιστορικός Guillaume de Tyre , ο οποίος συνέγραψε μεταξύ του 1175 και 1185 .

Η περίοδος αυτή ήταν το αποκορύφωμα των Σταυροφοριών , τότε που τα στρατεύματα της Δύσης είχαν ήδη κατακτήσει τους Αγίους Τόπους (η άλωση της Ιερουσαλήμ στην Α΄ Σταυροφορία έγινε το 1099) και είχαν ιδρύσει το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ – ή όπως το ονόμαζαν οι ίδιοι οι Ναΐτες, “Outremer”, δηλαδή «Υπερπόντια Γη» .

Αλλά , όταν άρχιζε να γράφει ο Γουλιέλμος της Τύρου , η Παλαιστίνη ήταν ήδη εβδομήντα χρόνια στα χέρια των Δυτικών και το Τάγμα των Ναϊτών υπήρχε για παραπάνω από πενήντα .

Ο Γουλιέλμος , λοιπόν , έγραφε για γεγονότα πριν από τη γέννησή του – συμβάντα που δεν είχε ο ίδιος δει με τα μάτια του ή ζήσει , αλλά είχε πληροφορηθεί από δεύτερο ή τρίτο χέρι . Από δεύτερο ή τρίτο χέρι και , μάλιστα , χωρίς εντελώς βεβαιωμένη αυθεντική βάση , διότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες δυτικών χρονικογράφων στο διάστημα 1127 – 1144 . Δεν υπάρχουν , δηλαδή , εξιστορήσεις που να γράφτηκαν σε εκείνα τα κρίσιμα χρόνια .

Επιπρόσθετα , δεν γνωρίζουμε σπουδαία πράγματα για τις πηγές του Γουλιέλμου , πράγμα που δικαιολογεί την αμφισβήτηση πολλών από τις δηλώσεις του .

Είναι πιθανό πως χρησιμοποίησε λαϊκές προφορικές πηγές μιας όχι ιδιαίτερα αξιόπιστης προφορικής παράδοσης . Ίσως πάλι να συμβουλεύτηκε τους ίδιους τους Ναΐτες και να αφηγήθηκε όσα του είπαν . Αν συνέβη έτσι , τούτο σημαίνει ότι καταγράφει μόνον αυτά που ήθελαν οι Ναΐτες να αναφερθούν .

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Γουλιέλμος μας προσφέρει , ασφαλώς , ορισμένες βασικές πληροφορίες και σε αυτές ακριβώς θεμελιώθηκαν όλες οι μετέπειτα εξιστορήσεις για τους Ναΐτες , όλες οι εξηγήσεις της ίδρυσής τους , όλες οι περιγραφές των δραστηριοτήτων τους .

Εξαιτίας όμως της αοριστίας και προχειρότητάς του , εξαιτίας του πότε έγραψε , εξαιτίας του θανάτου των πηγών των στοιχείων του , ο Γουλιέλμος δεν αποτελεί ασφαλή βάση για να συνθέσουμε οποιαδήποτε συγκεκριμένη εικόνα της εποχής .

Τα χρονικά του Γουλιέλμου είναι , βέβαια , χρήσιμα .

Αλλά είναι λάθος – και λάθος , στο οποίο υπέπεσαν πολλοί ιστορικοί – να τα θεωρήσουμε αδιάσειστα και απολύτως ακριβή . Ακόμη και οι χρονολογήσεις του Γουλιέλμου, όπως υπογραμμίζει ο Στίβεν Ράνσιμαν , «είναι συγκεχυμένες και ενίοτε εμφανώς λανθασμένες» .

Σύμφωνα με τον Γουλιέλμο της Τύρου , το Τάγμα των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντος ιδρύθηκε το έτος 1118 .

Φιλικά

Κηφεύς

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Ιδρυτής του λέγεται πως ήταν κάποιος Hugues de Payen , ένας ευγενής από την Καμπανία και υποτελής του κόμητος του τόπου του .

Μια μέρα , ο ντε Παγιέν παρουσιάστηκε απρόσκλητος με οκτώ συντρόφους του στον Βαλδουΐνο Α΄, τον βασιλέα της Ιερουσαλήμ , του οποίου ο μεγαλύτερος αδελφός , Godfroi de Bouillon , είχε κατακτήσει την Ιερή πόλη δεκαεννέα χρόνια νωρίτερα .

Ο Βαλδουΐνος φαίνεται πως υποδέχτηκε με μεγάλη εγκαρδιότητα την ομάδα – το ίδιο και ο πατριάρχης της Ιερουσαλήμ , ο θρησκευτικός ηγέτης του νέου βασιλείου και ειδικός απεσταλμένος του πάπα .

Η αποστολή που δήλωσαν πως θα αναλάμβαναν οι Ναΐτες , συνεχίζει ο Γουλιέλμος της Τύρου , ήταν , « όσο τους επέτρεπε η δύναμή τους , να κρατούν τους δρόμους και τις λεωφόρους ασφαλείς … με ιδιαίτερη φροντίδα για τους προσκυνητές » .

Φαίνεται πως κρίθηκε τόσο άξιος ο αντικειμενικός τους σκοπός , ώστε ο βασιλέας διέθεσε στους ιππότες μια ολόκληρη πτέρυγα των ανακτόρων του . Και οι ιππότες , παρ’όλο τον δηλωμένο όρκο πενίας , εγκαταστάθηκαν σε αυτή την πολυτελή κατοικία .

Σύμφωνα με την παράδοση , τα διαμερίσματά τους ήταν χτισμένα επάνω στα θεμέλια του αρχαίου ναού του Σολομώντος , από τον οποίο πήρε το όνομά του το νεοσύστατο τάγμα .

Κανένα νέο υποψήφιο δεν δέχτηκαν στο τάγμα τους οι εννέα ιππότες, όπως μας λέει ο Γουλιέλμος . Υποτίθεται πως ζούσαν φτωχικά – τόσο φτωχικά , ώστε υπάρχουν επίσημες σφραγίδες που εικονίζουν δυο ιππότες επάνω σε ένα άλογο , υπονοώντας όχι μόνο την αδελφότητα , αλλά και την ένδεια που δεν τους επέτρεπε να έχουν ατομικά άλογα .

Αυτό το είδος σφραγίδας συχνά θεωρείται ως το περιφημότερο και χαρακτηριστικότερο από τα οικόσημα των Ναϊτών από τις πρώτες ημέρες του τάγματος . Στην πραγματικότητα όμως χρονολογείται έναν αιώνα αργότερα , όταν οι Ναΐτες δεν είχαν πια καμιά σχέση με τη φτώχεια – αν βέβαια , υπήρξαν ποτέ φτωχοί .

Κατά τον Γουλιέλμο της Τύρου που έγραψε μισόν αιώνα αργότερα , οι Ναΐτες συστήθηκαν το 1118 και εγκαταστάθηκαν στα βασιλικά ανάκτορα – με υποτιθέμενη αποστολή να ξεκινούν από εκεί για να προστατεύουν τους προσκυνητές στους δρόμους και τους παράδρομους των Αγίων Τόπων .

Ωστόσο , τον καιρό της σύστασης του τάγματος υπήρχε εκεί επίσημος βασιλικός ιστορικός που είχε προσληφθεί από τον βασιλέα . Το όνομά του ήταν Fulk de Chartres και δεν έγραψε πενήντα χρόνια αργότερα , αλλά την ίδια εποχή της ίδρυσης του τάγματος .

Κατά πολύ περίεργο τρόπο , ο Φούλκ ντε Σαρτρ δεν κάνει πουθενά λόγο για τον ντε Παγιέν , τους συντρόφους του ή για κάτι άλλο , έστω και ελάχιστα σχετικό με τους Ναΐτες ιππότες .

Η σιωπή που επικρατεί για τις δραστηριότητες των Ναϊτών στις πρώτες ημέρες της ύπαρξής τους είναι πραγματικά βροντερή .

Ασφαλώς δεν υπάρχει πουθενά – ούτε καν αργότερα – η παραμικρή καταγραφή κάποιας προσπάθειας εκ μέρους τους να προστατέψουν προσκυνητές .

Εξάλλου , είναι να απορεί κανείς για το πώς τόσο λίγοι άντρες ήλπιζαν να εκπληρώσουν ένα τόσο γιγάντιο έργο που είχαν αναλάβει εθελοντικά .

Εννέα άτομα θα προστάτευαν τους προσκυνητές σε όλους τους μικρούς και μεγάλους δρόμους των Αγίων Τόπων ; Μόνον εννέα ; Και όλους τους προσκυνητές ;

Αν τέτοιο έργο είχαν αναλάβει , θα περίμενε κανείς πως θα καλοδέχονταν στις τάξεις τους όσο το δυνατόν περισσότερους υποψήφιους στρατιώτες .

Όμως , σύμφωνα με τον Γουλιέλμο της Τύρου , δεν στρατολόγησαν κανένα νέο οπλίτη για εννέα ολόκληρα χρόνια .

Παρά το περίεργο γεγονός , φαίνεται πως η επιβλητική φήμη των Ναϊτών διαδόθηκε πίσω στην Ευρώπη μέσα σε μια δεκαετία .

Οι εκκλησιαστικές αρχές μιλούσαν επαινετικά για αυτούς και εγκωμίαζαν το χριστιανικό έργο που είχαν αναλάβει .

Ήδη το 1128 ή λίγο αργότερα , κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο που υμνούσε τις αρετές και τις ικανότητές τους από ένα πρόσωπο του κύρους του Αγίου Βερνάρδου , ηγουμένου του Κλερβό και κυριότερου εκπροσώπου του δυτικού χριστιανισμού εκείνη την εποχή .

Το φυλλάδιο του Αγίου Βερνάρδου με τίτλο " Περί εγκωμίου της νέας στρατιάς και προς τους στρατιώτας του Ναού " , χαρακτηρίζει τους Ναΐτες ως την επιτομή και αποθέωση των χριστιανικών αξιών .

Μετά από εννέα χρόνια , το 1127 , η Ευρώπη επεφύλαξε ενθουσιώδη υποδοχή – οργανωμένη κυρίως από τον Άγιο Βερνάρδο – σε εκείνους από τους εννέα ιππότες που επέστρεψαν .

Φιλικά

Κηφεύς

Τον Ιανουάριο του 1128 , πραγματοποιήθηκε μια εκκλησιαστική σύνοδος στην Τρουά – αυλή του κόμητα της Καμπανίας και άρχοντα του Ντε Παγιέν – όπου ο Άγιος Βερνάρδος ήταν πάλι το καθοδηγητικό πνεύμα .

Οι Ναΐτες αναγνωρίστηκαν επίσημα και ενσωματώθηκαν ως θρησκευτικό και στρατιωτικό τάγμα σε εκείνη τη σύνοδο .

Στον ντε Παγιέν δόθηκε ο τίτλος του μεγάλου μάγιστρου .
Αυτός και οι υποτακτικοί του θα υπηρετούσαν ως πολεμιστές – μοναχοί, ένοπλοι μύστες που θα συνδύαζαν την αυστηρή πειθαρχία του μοναστηριού με πολεμικό ζήλο που δεν διέφερε από τον φανατισμό – μια «φρουρά του Χριστού» , όπως τους αποκάλεσαν τότε .

Και ήταν πάλι ο Άγιος Βερνάρδος που βοήθησε να διατυπωθεί ο κανονισμός , στον οποίον θα υπάκουαν οι ιππότες αυτοί – ένας κανονισμός που βασιζόταν στο καταστατικό του Κιστερκιανού μοναχικού Τάγματος , του οποίου κυρίαρχη δύναμη ήταν ο Άγιος Βερνάρδος .

Οι Ναΐτες ορκίστηκαν φτώχεια , αγνότητα και υπακοή .

Υποχρεώθηκαν να κόψουν τα μαλλιά τους , αλλά τους απαγορεύτηκε το ξύρισμα και έτσι ξεχώριζαν σε μια εποχή που οι περισσότεροι άντρες ξυρίζονταν επιμελώς .

Το διαιτολόγιο , το ένδυμα και πολλές άλλες πλευρές της καθημερινής τους ζωής καθορίστηκαν με αυστηρότητα και σύμφωνα με τις συνηθισμένες μοναστικές και στρατιωτικές διαδικασίες .

Όλα τα μέλη του τάγματος όφειλαν να φορούν λευκά ενδύματα ή ράσα και επανωφόρια που σύντομα εξελίχτηκαν στο χαρακτηριστικό λευκό μανδύα , για τον οποίο έγιναν τόσο ονομαστοί οι Ναΐτες .

« Κανείς δεν έχει δικαίωμα να φορά λευκά ενδύματα ή να έχει λευκούς μανδύες εκτός … από τους ιππότες του Χριστού » .

Αυτά έλεγε ο κανονισμός του τάγματος , ο οποίος εξηγούσε τη συμβολική σημασία αυτής της ενδυμασίας : « Σε όλους τους δηλωμένους ιππότες , τόσο το χειμώνα , όσο και το καλοκαίρι , δίνουμε , αν μπορούν να εξασφαλιστούν , λευκά ενδύματα , ώστε αυτοί που άφησαν πίσω τους μια σκοτεινή ζωή να γνωρίζουν πως έχουν αναλάβει την υποχρέωση να γίνουν δεκτοί από τον δημιουργό τους για τον αγνό και λευκό βίο τους » .

Μαζί με αυτές τις λεπτομέρειες , ο κανονισμός καθόρισε μια χαλαρή διοικητική ιεραρχία και οργάνωση .

Η συμπεριφορά στο πεδίο της μάχης προσδιοριζόταν επίσης αυστηρά .

Αν αιχμαλωτίζονταν , για παράδειγμα , οι Ναΐτες δεν επιτρεπόταν να ζητήσουν έλεος ή να πληρώσουν λύτρα για την απελευθέρωσή τους .

Ήταν ορκισμένοι να πολεμούν μέχρι θανάτου και τους απαγορευόταν η υποχώρηση εκτός από την περίπτωση όπου ένας από αυτούς είχε να αντιμετωπίσει περισσότερους από τρεις εχθρούς .

Το 1139 , εκδόθηκε ένα χρυσόβουλο από τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄, πρώην κιστερκιανό μοναχό στο Κλερβό και προστατευόμενο του Αγίου Βερνάρδου .

Σύμφωνα με αυτό , οι Ναΐτες δεν θα όφειλαν πίστη σε κοσμική ή εκκλησιαστική εξουσία εκτός από τον ίδιο τον ποντίφικα .

Με άλλα λόγια , ανεξαρτοποιούνταν ολοκληρωτικά από όλους τους ηγεμόνες , πρίγκιπες και προκαθήμενους της Εκκλησίας , καθώς και από οποιαδήποτε ανάμειξη πολιτικής ή εκκλησιαστικής εξουσίας στις υποθέσεις τους .

Ουσιαστικά , δηλαδή , γίνονταν κράτος εν κράτει , αυτόνομη διεθνής αυτοκρατορία .

Σε δύο δεκαετίες μετά τη σύνοδο της Τρουά , το τάγμα αναπτύχθηκε με εξαιρετική ταχύτητα και σε απίστευτη κλίμακα .

Όταν ο ντε Παγιέν επισκέφθηκε την Αγγλία στα τέλη του 1128 , έγινε δεκτός από τον βασιλέα Ερρίκο Α΄ με « μεγάλη λατρεία » .

Από παντού στην Ευρώπη , οι νεότεροι γιοι αριστοκρατικών οικογενειών έτρεχαν να καταταγούν στους ζυγούς του τάγματος και τεράστιες χρηματικές και κτηματικές δωρεές έρχονταν από κάθε χριστιανική γωνιά της γης .

Ο Παγιέν δώρισε τα κτήματα του και υποχρεώθηκαν να μιμηθούν το παράδειγμά του όλοι οι νεοσύλλεκτοι .

Με την κατάταξή του , ο μοναχός όφειλε να παραιτηθεί από όλα τα υπάρχοντά του υπέρ του τάγματος .

Φιλικά

Κηφεύς

Με τέτοιες θεσμοθετημένες προϋποθέσεις , δεν είναι να απορεί κανείς για το γεγονός πώς πολλαπλασιάστηκε η περιουσία του τάγματος .

Δώδεκα μόλις μήνες μετά τη Σύνοδο της Τρουά , βρέθηκε κάτοχος μεγάλων κτημάτων στην Γαλλία , Αγγλία , Σκωτία , Φλάνδρα , Ισπανία και Πορτογαλία .

Σε άλλα δέκα χρόνια διέθετε περιουσία και στην Ιταλία , Αυστρία , Γερμανία , Ουγγαρία , στους Αγίους Τόπους και σε άλλα μέρη της Ανατολής .

Μολονότι οι ιππότες μοναχοί δεσμεύονταν ως άτομα από τον όρκο πενίας , το τάγμα τους μπορούσε να συσσωρεύει πλούτο και μάλιστα σε πρωτοφανή κλίμακα .

Κάθε προσφορά ήταν δεκτή , αλλά η οργάνωση δεν είχε δικαίωμα να ξοδεύει – ούτε ακόμη και για να πληρώσει λύτρα για την απελευθέρωση των αιχμαλωτισμένων ηγετών της .

Εισέπραττε άφθονες προσφορές , αλλά είχε ως πολιτική να μην πληρώνει ποτέ τίποτε .

Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη το 1130 με μια σημαντική για την εποχή ακολουθία κάπου τριακοσίων ιπποτών , ο μέγας μάγιστρος άφησε πίσω του στη φύλαξη άλλων μελών του τάγματος αχανείς ιδιόκτητες εκτάσεις ευρωπαϊκής γης .

Το 1146 , οι Ναΐτες υιοθέτησαν τον πασίγνωστο ροδόχρωμο σταυρό .

Με αυτό το έμβλημα επάνω στους μανδύες τους , συνόδεψαν τον βασιλέα Λουδοβίκο Ζ΄ της Γαλλίας στη Β΄ Σταυροφορία .

Τότε ήταν που κέρδισαν τη φήμη τους για άγριο πολεμικό ζήλο που συνδυαζόταν με σχεδόν παράλογη γενναιότητα , καθώς και τεράστια υπεροψία .

Στο σύνολό τους , πάντως , ήταν υπέροχα πειθαρχημένοι – η πιο πειθαρχημένη πολεμική δύναμη στον κόσμο εκείνης της εποχής – ο ίδιος ο Γάλλος βασιλέας έγραψε πως η άτυχη Β΄ Σταυροφορία – καθώς ήταν κακοσχεδιασμένη και με κακή διοίκηση – διασώθηκε από πλήρη συντριβή αποκλειστικά χάρη στους Ναΐτες .

Στα επόμενα εκατό χρόνια , οι Ναΐτες έγιναν μια δύναμη με διεθνές κύρος και επιρροή .

Ασχολούνταν συστηματικά με θέματα υψηλής διπλωματίας μεταξύ ευγενών και μοναρχών σε όλο το δυτικό κόσμο και στους Αγίους Τόπους .

Στην Αγγλία , για παράδειγμα , ο μάγιστρος των Ναϊτών ήταν συχνά καλεσμένος στο βασιλικό κοινοβούλιο , αναγνωριζόταν ως επικεφαλής όλων των θρησκευτικών ταγμάτων και είχε προβάδισμα από οποιονδήποτε άλλο ηγούμενο στη χώρα .

Διατηρώντας ταυτόχρονα στενές σχέσεις με τον Ερρίκο Β΄ και τον Τόμας Μπέκετ (Becket , 1118 – 70 . Άγγλος καγκελάριος , αρχιεπίσκοπος και άγιος) , οι Ναΐτες έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην προσπάθεια συμφιλίωσης του ηγεμόνα με τον αποξενωμένο αρχιεπίσκοπό του .

Πολλοί Άγγλοι βασιλιάδες που ακολούθησαν , συμπεριλαμβανομένου και του βασιλέα Ιωάννη , παρέμειναν συχνά στη μοναστηριακή σκήτη του τάγματος στο Λονδίνο και ο μάγιστρός της στεκόταν στο πλευρό του μονάρχη όταν υπέγραψε τη Magna Charta ( Χάρτης Δικαιωμάτων ).

Φιλικά

Κηφεύς

Οι επεμβάσεις του τάγματος δεν περιορίζονταν μόνο στα πολιτικά ζητήματα της χριστιανοσύνης .

Διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς και με τον μουσουλμανικό κόσμο – τον κόσμο που τόσο συχνά αντιμετώπιζε στο πεδίο της μάχης – και οι Ναΐτες απολάμβαναν μεγαλύτερο σεβασμό μεταξύ των Σαρακηνών από εκείνον που θα επιθυμούσε οποιοσδήποτε άλλος Ευρωπαίος .

Είχαν επίσης μυστικές επαφές με τους «Χασισίμ» , «Ασσασίνους» ή «δολοφόνους» , τους μυημένους οπαδούς της περίφημης αίρεσης των μαχητικών και συχνά φανατικών πολεμιστών , οι οποίοι ήταν το ισλαμικό αντίστοιχο των Ναϊτών . Οι Ασσασίνοι δήλωναν υποταγή στους Ναΐτες και κατά τις φήμες ήταν στην υπηρεσία τους .

Οι Ναΐτες ενεργούσαν ως επίσημοι μεσολαβητές σε οποιοδήποτε επίπεδο και ακόμη και βασιλιάδες καλωσόριζαν την αυθεντία τους σε τέτοιες υποθέσεις .

Το 1252 , ο Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας τόλμησε να τους προκαλέσει , απειλώντας να απαλλοτριώσει μερικά από τα κτήματά τους :

« Εσείς οι Ναΐτες …έχετε πολλές ελευθερίες και προνόμια ώστε οι πελώριες ιδιοκτησίές σας να σας κάνουν να παραληρείτε από υπερηφάνεια και υπεροψία . Συνεπώς , αυτά που παραχωρήθηκαν με αφροσύνη πρέπει να αφαιρεθούν με σωφροσύνη και ό,τι απονεμήθηκε απερίσκεπτα πρέπει να ανακληθεί με περίσκεψη » .

Ο μάγιστρος του τάγματος απήντησε :

« Τι λες βασιλέα ; Είθε το στόμα σου να μην προφέρει τόσο δυσάρεστα και ανόητα λόγια . Όσο τηρείς δικαιοσύνη , θα βασιλεύεις . Αλλά , αν την παραβιάσεις , θα πάψεις να είσαι βασιλέας » .

Είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει ο σύγχρονος νους το μέγεθος και το θράσος αυτής της δήλωσης .
Ο μάγιστρος υπονοούσε ότι αυτός και το τάγμα του είχαν τη δύναμη που ούτε ο ίδιος ο πάπας δεν θα τολμούσε ποτέ να ισχυριστεί φανερά πως διέθετε : τη δύναμη να ανεβάζει και να κατεβάζει μονάρχες από τους θρόνους τους .

Ταυτόχρονα , τα ενδιαφέροντα των Ναϊτών πέρα από τον πόλεμο εκτείνονταν στη διπλωματία και τις πολιτικές μηχανορραφίες .

Ήταν επίσης οι ουσιαστικοί δημιουργοί και ιδρυτές της σύγχρονης τραπεζιτικής πολιτικής και δράσης .

Με τα δάνεια που παραχωρούσαν σε απένταρους μονάρχες , έγιναν οι τραπεζίτες όλων των θρόνων της Ευρώπης , καθώς επίσης και μερικών από τους μουσουλμάνους ηγεμόνες .

Με το δίκτυο των παραρτημάτων τους σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή , διακινούσαν κεφάλαια με ασφάλεια και άρτια οργάνωση με λογικό κόστος για αυτούς που ασχολούνταν με το διεθνές εμπόριο , μια τάξη που βαθμιαία εξαρτήθηκε ουσιαστικά από τους Ναΐτες .

Τα χρήματα που κατέθετε ένας άνθρωπος σε μια πόλη , για παράδειγμα , μπορούσε να τα απαιτήσει και να τα αποσύρει σε μιαν άλλη με τη χρήση χρεογράφων που γράφονταν σε πολύπλοκους κώδικες .

Φιλικά

Κηφεύς

Έτσι οι Ναΐτες έγιναν οι πρώτοι που έκαναν αλλαγές συναλλάγματος εκείνη την εποχή και το παράρτημα του τάγματός τους στο Παρίσι έγινε το κέντρο της ευρωπαϊκής χρηματαγοράς . Είναι επίσης πιθανότατο πως η τραπεζική επιταγή , όπως την ξέρουμε σήμερα , να ήταν επινόηση των Ναϊτών .

Δεν ήταν μόνον οι χρηματικές ανταλλαγές μέρος της δραστηριότητας των Ναϊτών , οι οποίοι ασχολήθηκαν και με τα πνευματικά .

Με τις σταθερές και συμπαθητικές επαφές που διατηρούσαν με την ισλαμική και την ιουδαϊκή κουλτούρα , κατέληξαν να γίνουν μεταπράτες νέων ιδεών , νέων διαστάσεων γνώσης και νέων επιστημών .

Μονοπωλούσαν πραγματικά την καλύτερη και πιο εξελιγμένη τεχνολογία της εποχής τους – ό,τι καλύτερο είχαν να διαθέσουν οι κατασκευαστές πανοπλιών , οι επεξεργαστές δέρματος και δερμάτινων ειδών , οι χτίστες πέτρινων οικοδομών , οι σχεδιαστές στρατιωτικών κτισμάτων και οι μηχανικοί .

Συνεισέφεραν στην ανάπτυξη της τοπογραφίας , της χαρτογραφίας , της οδοποιίας και της ναυσιπλοΐας .

Είχαν τα δικά τους λιμάνια , ναυπηγεία και έναν εμπορικό και πολεμικό στόλο που ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τη μαγνητική πυξίδα .

Και επειδή χρειαζόταν να ασχολούνται με τις ασθένειες και να περιποιούνται τα τραύματά τους ως στρατιώτες , μυήθηκαν και στη χρήση των φαρμάκων .

Το Τάγμα τους διατηρούσε δικά του νοσοκομεία με δικούς του χειρουργούς και γιατρούς , οι οποίοι χρησιμοποιούσαν εκχυλίσματα μούχλας , πράγμα που αποκαλύπτει πως ίσως είχαν κάποια γνώση των ιδιοτήτων των αντιβιοτικών . Γνώριζαν αυτά που σήμερα είναι βασικές αρχές της υγιεινής και της καθαριότητας . Και , με κατανόηση που ξεπερνούσε τον καιρό τους , δεν θεωρούσαν δαιμονική καταληψία την επιληψία , αλλά ασθένεια που ήταν δυνατό να ελεγχθεί .

Οι επιτυχίες τους στην Ευρώπη , ο πλούτος και η δύναμη έκαναν τους Ναΐτες αυτάρεσκους και , μοιραία , αύξησαν την υπεροψία , την αγριότητα τη διαφθορά και τις καταχρήσεις τους . Η έκφραση « πίνει σαν Ναΐτης » έγινε συνηθισμένη στον καιρό τους . Μερικές πηγές αναφέρουν ότι στρατολογούσαν και αφορισμένους ιππότες .

Στο διάστημα όμως που οι Ναΐτες απολάμβαναν ευημερία και φήμη στην Ευρώπη , η κατάσταση στους Άγιους Τόπους χειροτέρευε ραγδαία .

Το 1185 πέθανε ο βασιλέας της Ιερουσαλήμ Βαλδουΐνος Δ΄.
Στις δυναστικές έριδες που ακολούθησαν επειδή ο μέγας μάγιστρος των Ναϊτών Gérard de Ridefort πρόδωσε έναν όρκο που είχε κάνει στον νεκρό μονάρχη , η ευρωπαϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης έφτασε στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου .
Και η επιορκία του Ριντφόρ δεν ήταν η μόνη αξιοκατάκριτη πράξη του .

Η υπεροπτική του στάση προς τους Σαρακηνούς επέσπευσε την ακύρωση μιας μακρόχρονης ανακωχής και προκάλεσε νέο κύκλο εχθροπραξιών .

Στη συνέχεια , τον Ιούλιο του 1187 , ο Ριντφόρ οδήγησε τους ιππότες του και τον υπόλοιπο χριστιανικό στρατό στη βεβαιωμένη , απερίσκεπτη , κακοσχεδιασμένη και, όπως γνωρίζουμε, καταστρεπτική μάχη της Τιβεριάδας .

Οι χριστιανικές δυνάμεις σχεδόν αποδεκατίστηκαν και , δύο μήνες αργότερα , βρέθηκε στα χέρια των Σαρακηνών η Ιερουσαλήμ που είχε κατακτηθεί σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα .
Στον αιώνα που ακολούθησε , η κατάσταση έγινε βαθμιαία απελπιστική .

Φιλικά

Κηφεύς

Ως το 1291 , είχε χαθεί όλη η « Outremer » και οι Άγιοι Τόποι ελέγχονταν σχεδόν ολοκληρωτικά από τους μουσουλμάνους . Μόνον η Άκρα απέμενε και χάθηκε και εκείνο το τελευταίο φρούριο τον Μάϊο του 1291 .

Οι Ναΐτες έδειξαν τον μεγαλύτερο ηρωϊσμό τους στην άμυνα της καταδικασμένης πόλης . Ο ίδιος ο μέγας μάγιστρος , αν και σοβαρά τραυματισμένος , εξακολούθησε να πολεμά μέχρι που ξεψύχησε .

Καθώς ο χώρος στα πλοία ήταν περιορισμένος , τα παιδιά και οι γυναίκες φυγαδεύτηκαν , ενώ όλοι οι ιππότες , ακόμη και οι τραυματίες , προτίμησαν να μείνουν στις θέσεις τους .

Όταν ο τελευταίος προμαχώνας του φρουρίου έπεσε , έπεσε κυριολεκτικά και με αποκαλυπτικό πάταγο και , καθώς τα τοιχώματά του κατέρρευσαν, καταπλάκωσαν μαζί τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους .

Οι Ναΐτες εγκατέστησαν τη νέα τους έδρα στην Κύπρο , μολονότι δεν είχαν λόγο ύπαρξης μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων . Αφού δεν υπήρχαν πλέον προσεγγίσιμα εδάφη απίστων για να κατακτηθούν , το Τάγμα έστρεψε την προσοχή του προς την Ευρώπη , αναζητώντας εκεί κάποια δικαιολογία για να συνεχίσει να υφίσταται .

Έναν αιώνα νωρίτερα , οι Ναΐτες είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυση ενός άλλου ιπποτικού και στρατιωτικό – θρησκευτικού τάγματος , των Τευτόνων ιπποτών .

Οι τελευταίοι είχαν αναπτύξει δραστηριότητες μικρής κλίμακας στη Μέση Ανατολή , αλλά από τα μέσα του 13ου αιώνα είχαν στρέψει την προσοχή τους στα βορειοανατολικά σύνορα του χριστιανικού κόσμου όπου είχαν ξεχωρίσει για λογαριασμό τους ένα ανεξάρτητο πριγκιπάτο , ένα «κράτος» την «χώρα του Τάγματος» ( Ordenstaat ή Ordensland ) που περιλάμβανε σχεδόν όλη την Ανατολική Βαλτική και εκτεινόταν από την Πρωσία ως τον Κόλπο της Φινλανδίας και σε εδάφη που ανήκουν σήμερα στη Ρωσία .

Εκεί οι Τεύτονες απολάμβαναν αδιαφιλονίκητη κυριαρχία , μακριά από οποιονδήποτε κοσμικό ή εκκλησιαστικό έλεγχο .

Ήδη από τη σύλληψη αυτού του Ordenstaat , οι Ναΐτες ζήλευαν την ανεξαρτησία και ασυλία του συναδελφικού τους τάγματος .

Μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων , άρχισαν βαθμιαία να αναλογίζονται τη δημιουργία δικού τους κράτους όπου θα μπορούσαν να ασκούν την ίδια απεριόριστη εξουσία με εκείνη των Τευτόνων .

Αντίθετα όμως από τους Τεύτονες , οι Ναΐτες δεν είχαν καμία διάθεση να ζουν στην άγρια φύση της Ανατολικής Ευρώπης . Είχαν πια μάθει στα πλούτη και στην πολυτέλεια και ποθούσαν να ιδρύσουν το κράτος τους σε πιο ευπρόσιτο και φιλικό έδαφος – το έδαφος του Λανγκεντόκ .

Από τα πρώτα χρόνια τους , οι Ναΐτες διατηρούσαν κάποια θερμή σχέση με τους Καθαρούς και ιδιαίτερα στο Λανγκεντόκ.

Εδώ θα κάνω μια παρέκβαση, για ν'αναφερθώ με δυο λόγια στο Λανγεντόκ των Καθαρών ή Αλβιγήνων.

Στις αρχές του 13ου αιώνα , η περιοχή που ξέρουμε σήμερα ως Λανγκεντόκ δεν αποτελούσε τμήμα της Γαλλίας . Ήταν ανεξάρτητο πριγκιπάτο του οποίου η γλώσσα , η κουλτούρα και οι πολιτικοί θεσμοί είχαν λιγότερα κοινά σημεία με τον Βορρά από όσα με την Ισπανία – με τα βασίλεια της Λεόν , της Αραγωνίας και της Καστίλλης .

Στο πριγκιπάτο ηγεμόνευαν λίγες ευγενείς οικογένειες που η κυριότερη ανάμεσά τους ήταν οι κόμητες της Τουλούζης και ο ισχυρός οίκος Τρανκαβέλ .

Στο εσωτερικό του πριγκιπάτου ανθούσε τότε μια κουλτούρα που , με εξαίρεση το Βυζάντιο , ήταν η πιο εξελιγμένη και εκλεπτυσμένη της χριστιανοσύνης .

Υπήρχαν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στο Βυζάντιο και το Λανγκεντόκ . Αντίθετα από τη Βόρεια Ευρώπη , ο κόσμος σε αυτά τα δύο μέρη εκτιμούσε βαθιά τη μάθηση . Η φιλοσοφία και άλλες πνευματικές δραστηριότητες ανθούσαν .

Μελετούνταν με ενθουσιασμό τα ελληνικά , τα αραβικά και τα εβραϊκά και ευημερούσαν στη Λινέλ και στη Ναρβόννη οι σχολές που ήταν αφιερωμένες στον καββαλισμό – την αρχαία αποκρυφιστική ιουδαϊκή παράδοση . Ακόμη και οι γαλαζοαίματοι ήταν εγγράμματοι και λόγιοι σε μια εποχή που οι περισσότεροι βόρειοι ευγενείς ήταν ανίκανοι να υπογράψουν το όνομά τους !!

Άλλες πόλεις του Λανγκεντόκ που οι κάτοικοί τους σφαγιάσθηκαν κατά την «Αλβιγηνή Σταυροφορία» , το 1209 από μία στρατιά περίπου τριάντα χιλιάδων ιπποτών και πεζών από τη Βόρεια Ευρώπη κατά διαταγήν του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ , ήταν η Μπεζιέρ , το Περπινιάν , η Καρκασόν , η Αλμπί , η Τουλούζη κ.α.
Στο Λανγκεντόκ ήταν και το περίφημο χωριό του Ρεν–λε–Σατό …

Φιλικά

Κηφεύς

quote:

---

Αυτό λοιπόν, καθ αυτό το μυστικό των ΝΑΙΤΏΝ,σε
τι συνίσταται, αγαπητέ Κηφεύς; Πολλοί λένε ότι
ειναι μια βασιλεία απογόνων του Χριστού,γάλλων
αριστοκρατών, που οι ίδιοι ομολόγησαν ότι δεν είναι
άλλοι λένε για δυνάμεις που θα γίνουν του ανθρώπου κι
υπόσχονται ότι υλικό μπορεί να φανταστεί ο νούς του
ανθρώπου...
Δείχνουν όχι απλά ένα μυστικό τάγμα, αλλά μάλλον
άνθρωποι σε αγωνία, αν δούμε τις ενέργειες τους στον χρόνο..
Ειδικά η αλλαγή έδρας τους, έδειχνε σαν κάτι να αναζητούσαν
και που δεν έβρισκαν..Κράτος θέλανε να κάνουνε ή ορμητήριο;
Κράτος για να υπάρχουν ή φρούριο, απο όπου θα εκστρατεύανε
παντού, σαν άλλοι μουσουλμάνοι, για να περάσουνε τις δικές τους
θέσεις για τον κόσμο και την βασιλεία επι γής..

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Πολλοί πλούσιοι κτηματίες – Καθαροί οι ίδιοι ή συμπαθούντες – είχαν δωρίσει πελώριες εκτάσεις στο Τάγμα των Ναϊτών .

Σύμφωνα με έναν πρόσφατο συγγραφέα , τουλάχιστον ένας από τους συνιδρυτές των Ναϊτών ήταν Καθαρός .

Το πράγμα μοιάζει κάπως απίθανο , αλλά είναι αναμφισβήτητο πως ο τέταρτος μέγας μάγιστρος των Ναϊτών Bertrand de Blanchfort προερχόταν από οικογένεια Καθαρών . Σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του , οι απόγονοι αυτού του Ναΐτη πολεμούσαν πλάι – πλάι με άλλους Καθαρούς τιτλούχους εναντίον των βόρειων εισβολέων του Simon de Monfort .

Κατά την Αλβιγηνή Σταυροφορία , οι Ναΐτες έμειναν επίσημα ουδέτεροι και περιορισμένοι στο ρόλο παρατηρητών .

Ταυτόχρονα όμως , ο τότε μέγας μάγιστρός τους έδειξε να αποσαφηνίζει τη θέση του τάγματος όταν δήλωσε πως μόνο μια αληθινή σταυροφορία υπάρχει – η Σταυροφορία κατά των Σαρακηνών .

Επιπρόσθετα , μια προσεκτική εξέταση αφηγήσεων της εποχής αποκαλύπτει πως οι Ναΐτες προσέφεραν άσυλο σε πολλούς Καθαρούς «πρόσφυγες» και , σε μερικές περιπτώσεις πήραν τα όπλα για να τους προστατέψουν .

Και η επιθεώρηση των ονομαστικών καταλόγων του τάγματος στην αρχή της Αλβιγηνής Σταυροφορίας αποκαλύπτει μια μαζική στρατολόγηση Καθαρών στις τάξεις του – τις οποίες δεν θα τολμούσαν να προκαλέσουν ούτε οι σταυροφόροι του ντε Μονφόρ .

Πραγματικά , οι κατάλογοι των Ναϊτών εκείνης της περιόδου δείχνουν πως μια σημαντική μερίδα των ανωτάτων αξιωματούχων του τάγματος προέρχονταν από οικογένειες Καθαρών .

Στο Λανγκεντόκ , οι Ναΐτες αξιωματούχοι ήταν συχνότερα Καθαροί παρά καθολικοί .

Ωστόσο , οι Καθαροί ευγενείς που κατατάσσονταν στο Τάγμα των Ναϊτών δεν φαίνεται να ήταν τόσο κοσμογυρισμένοι όσο οι καθολικοί αδελφοί τους .

Αντίθετα , έχοντας παραμείνει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο Λανγκεντόκ , αποτελούσαν μια σταθερή βάση του τάγματος στην περιοχή .

Εξαιτίας των επαφών τους με την ισλαμική και την ιουδαϊκή κουλτούρα, οι Ναΐτες είχαν ήδη αφομοιώσει πολλές ιδέες που ήταν εντελώς ξένες προς τον ορθόδοξο ρωμαιοκαθολικισμό .

Συχνά , για παράδειγμα , οι Ναΐτες μάγιστροι προσλάμβαναν Άραβες γραμματείς , και παράλληλα πολλοί Ναΐτες που είχαν μάθει αραβικά ως αιχμάλωτοι ήταν άριστοι γνώστες της γλώσσας .

Οι Ναΐτες διατηρούσαν επίσης στενές επαφές με κοινότητες , μελετητές και οικονομικά συμφέροντα των Εβραίων , πράγμα που τους εξέθετε σε πολλά πράγματα που κανονικά δεν θα επιδοκίμαζε η Ρώμη .

Με την εισροή των στρατολογούμενων Καθαρών , εξοικειώνονταν τώρα και με τη γνωστική διαρχία – αν , δηλαδή , τους ήταν ποτέ ξένη .

Φιλικά

Κηφεύς

Από το 1306 , ο Φίλιππος Δ΄ ο Ωραίος της Γαλλίας επιθυμούσε έντονα να διώξει από την επικράτειά του τους Ναΐτες .

Ήταν υπερόπτες και ανυπότακτοι , αλλά όντας επίσης ικανοί και εξαιρετικά εκπαιδευμένοι , αποτελούσαν πολύ πιο ισχυρή και πιο καλά οργανωμένη επαγγελματική στρατιωτική δύναμη από οποιαδήποτε θα μπορούσε ο ίδιος να παρατάξει εναντίον τους .

Το κύρος τους είχε ριζώσει σταθερά στη Γαλλία και ακόμη και η πίστη τους στον πάπα δεν ήταν παρά μόνον ονομαστική .

Ο Φίλιππος δεν μπορούσε να ελπίζει να ελέγξει τους Ναΐτες , στους οποίους χρωστούσε χρήματα .

Είχε εξευτελιστεί όταν , καταδιωκόμενος από τον εξεγερμένο όχλο του Παρισιού , ζήτησε ταπεινωτικά καταφύγιο στην εκεί μοναστηριακή σκήτη του τάγματος .

Υπέβλεπε τον απέραντο πλούτο των Ναϊτών που γνώρισε και φθόνησε στο διάστημα που φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις τους .

Εξ άλλου , όταν είχε ζητήσει να γίνει δεκτός ως υποψήφιος μοναχός , είχε πάλι υποστεί ταπείνωση καθώς το τάγμα τον είχε απορρίψει υπεροπτικά .

Αυτοί οι παράγοντες – μαζί βέβαια με την ανησυχητική προοπτική της εγκατάστασης ενός κράτους του τάγματος στη γειτονιά του – ήταν αρκετό κίνητρο για να αποφασίσει να δράσει ο βασιλέας .

Και φυσικά η κατηγορία της αίρεσης ήταν πάντα βολική πρόφαση .

Ο Φίλιππος έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει τη συνεργασία του πάπα , στον οποίο οι Ναΐτες όφειλαν , έστω και θεωρητικά , πίστη και υποταγή .

Μεταξύ του 1303 και 1305 , ο Γάλλος βασιλέας και οι υπουργοί του πραγματοποίησαν την απαγωγή και τον φόνο ενός πάπα (του Βονιφάτιου Η΄) και πολύ πιθανώς και τη δολοφονία με δηλητήριο ενός δεύτερου (του Βενέδικτου ΙΑ΄) .

Μετά το 1305 , ο Φίλιππος πέτυχε να εκλεγεί στον παπικό θρόνο ένας δικός του υποψήφιος , ο αρχιεπίσκοπος του Μπορντό .

Ο νέος ποντίφικας πήρε το όνομα Κλήμης Ε΄ και , υπόχρεος καθώς ήταν στον Φίλιππο για την υποστήριξή του , δεν μπορούσε να αγνοήσει τις απαιτήσεις του που περιλάμβαναν τη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών .

Ο Φίλιππος σχεδίασε προσεκτικά τις κινήσεις του . Από τις αναφορές πρακτόρων του που είχαν εισδύσει στο τάγμα και από την εθελοντική ομολογία ενός υποτιθέμενου Ναΐτη , συντάχτηκε ένας κατάλογος κατηγοριών .

Οπλισμένος με αυτές τις κατηγορίες , ο Φίλιππος ήταν πλέον σε θέση να κινηθεί και , όταν το κατάφερε , το πλήγμα του ήταν ξαφνικό , γρήγορο , σίγουρο και θανάσιμο .

Φιλικά

Κηφεύς

Σε μια επιχείρηση υψίστης ασφαλείας που ήταν αντάξια των Ες – Ες ή της Γκεστάπο , ο βασιλέας έστειλε σφραγισμένες και μυστικές διαταγές στους πράκτορές του που βρίσκονταν σε όλη τη χώρα . Οι διαταγές θα ανοίγονταν ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη και θα έμπαιναν αμέσως σε εφαρμογή .

Την αυγή της Παρασκευής 13 Οκτωβρίου του 1307 , όλοι οι Ναΐτες στη Γαλλία θα συλλαμβάνονταν και κρατούνταν από τους ανθρώπους του βασιλέα . Οι εγκαταστάσεις των παραρτημάτων και η περιουσία του τάγματος θα κατάσχονταν .

Ενώ όμως φάνηκε να επιτυγχάνει απόλυτα το βασιλικό επιτελικό σχέδιο αιφνιδιασμού , δεν είχε την ίδια τύχη ο κύριος στόχος του Φιλίππου – η αμύθητη περιουσία του τάγματος .

Αυτή η περιουσία δεν βρέθηκε ποτέ και παραμένει μυστήριο τι απέγινε ο θρυλικός «θησαυρός των Ναϊτών» .

Στην πραγματικότητα , είναι αμφίβολο αν η αιφνίδια επίθεση του Φίλιππου ήταν όσο απροσδόκητη πίστευε ο ίδιος ή οι διάφοροι μεταγενέστεροι ιστορικοί . Υπάρχουν υπολογίσιμες ενδείξεις πως οι Ναΐτες είχαν λάβει κάποια σχετική προειδοποίηση .

Λίγο πριν από τις συλλήψεις , για παράδειγμα , ο μέγας μάγιστρος Jacques de Molay συγκέντρωσε και έκαψε πολλά από τα βιβλία και τους κανονισμούς του τάγματος .

Εξ άλλου , ο θησαυροφύλακας του τάγματος είπε σε ένα Ναΐτη που τότε αποσυρόταν από την ενεργό δράση πως ήταν αρκετά «συνετός» , διότι προβλεπόταν άμεση καταστροφή .

Και κυκλοφόρησε επίσης σε όλες τις γαλλικές σκήτες του τάγματος μια επίσημη εγκύκλιος , η οποία υπογράμμιζε πως δεν έπρεπε να γνωστοποιούνται πληροφορίες σχετικά με τα έθιμα και τις τελετουργίες του τάγματος .

Πάντως , είτε είχαν προειδοποιηθεί για την απειλή , είτε είχαν συμπεράνει την εξέλιξη αυτή , είναι βέβαιο πως οι Ναΐτες έλαβαν ορισμένες προφυλάξεις .

Πρώτα από όλα , φαίνεται ότι οι ιππότες που συλλαμβάνονταν έδειχναν χαρακτηριστικά παθητική στάση , σαν να είχαν λάβει σχετικές διαταγές .

Σε κανένα σημείο της ιστορίας του τάγματος στη Γαλλία δεν καταγράφεται αντίσταση στους πράκτορες του βασιλέα .

Δεύτερον , υπάρχουν πολύ πειστικά στοιχεία για ένα είδος οργανωμένης απόδρασης μιας ιδιαίτερης ομάδας Ναϊτών , οι οποίοι είχαν όλοι τους κάποια σχέση με τον θησαυροφύλακα του τάγματος .

Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό το ότι εξαφανίστηκε ο θησαυρός του μαζί με όλα σχεδόν τα αρχεία και τα άλλα έγγραφά του .
Υπήρξαν επίμονες , αλλά αναπόδεικτες φημολογίες , σύμφωνα με τις οποίες αυτά τα πράγματα φυγαδεύτηκαν από τη σκήτη του Παρισιού τη νύχτα πριν από τις συλλήψεις .

Φιλικά

Κηφεύς

Κατά τις φημολογίες αυτές , μεταφέρθηκαν στην ακτή με άμαξες – πιθανώς , στη ναυτική βάση του τάγματος στη Ροσέλ – και φορτώθηκαν σε δεκαοκτώ πλοία , για τα οποία δεν ξανακούστηκε τίποτε .

Είτε υπάρχει αλήθεια εδώ , είτε όχι , φαίνεται πως ο στόλος των Ναϊτών ξέφυγε από το βασιλικό κλοιό αφού πουθενά δεν αναφέρεται κάποια σύλληψη πλοίου του Τάγματος .

Αντίθετα τα πλοία αυτά εξαφανίστηκαν εντελώς μαζί με το φορτίο που μετέφεραν .

Στη Γαλλία , οι κρατούμενοι Ναΐτες δικάστηκαν και πολλοί από αυτούς υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια .

Οι ομολογίες που αποσπάστηκαν από αυτούς ήταν παράξενες και ακόμη πιο παράξενες ήταν οι κατηγορίες που τους απευθύνθηκαν .

Σκοτεινές φημολογίες άρχισαν να κυκλοφορούν στη χώρα .

Διαδόθηκε πως οι Ναΐτες λάτρευαν ένα δαίμονα που λεγόταν «Μπαφομέτ» . Στις τελετουργίες τους , όπως αναφέρθηκε , έπεφταν πρηνείς μπροστά σε ένα γενειοφόρο ανδρικό κεφάλι , το οποίο τους μιλούσε και τους έδινε κρυφές δυνάμεις .

Οι παρατηρητές που είχαν παρευρεθεί ως παρείσακτοι σε αυτές τις τελετές εξαφανίστηκαν για πάντα .

Και υπήρχαν και άλλες , ακόμη πιο αόριστες κατηγορίες : παιδοκτονίες , διδασκαλίες γυναικών για αμβλώσεις , χυδαίοι ασπασμοί κατά την ένταξη υποψηφίων στο τάγμα , ομοφυλοφιλία .

Αλλά , από όλες τις κατηγορίες που απευθύνθηκαν εναντίον αυτών των « στρατιωτών του Χριστού » που είχαν πολεμήσει και είχαν διακινδυνέψει τη ζωή τους για Αυτόν , υπάρχει μια που ξεχωρίζει ως πιο παράλογη και εμφανώς απίστευτη .

Είναι η κατηγορία πως οι ιεροτελεστίες των Ναϊτών αρνούνταν τον Χριστό , πως τον αποδοκίμαζαν και πως έφτυναν και ποδοπατούσαν το σταυρό Του .

Στη Γαλλία τουλάχιστον , η άγρια και ανελέητη μοίρα των κρατουμένων Ναϊτών ήταν στην ουσία προαποφασισμένη .

Πολλοί θανατώθηκαν στην πυρά , πιο πολλοί φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν , ενώ ο Φίλιππος εξακολουθούσε να πιέζει τον πάπα , ζητώντας του να λάβει ακόμη πιο αυστηρά μέτρα εναντίον των Ναϊτών .

Φιλικά

Κηφεύς

Αφού αντιστάθηκε για ένα διάστημα , ο ποντίφικας έδωσε τη συγκατάθεσή του το 1312 και οι Ναΐτες ιππότες διαλύθηκαν επίσημα – χωρίς ποτέ να διατυπωθεί πειστική ή άλλη απόφαση της ενοχής ή της αθωότητάς τους .

Ωστόσο , στην επικράτεια του Φίλιππου συνεχίστηκαν για άλλα δυο χρόνια οι δίκες , οι έρευνες και οι αναζητήσεις .

Τελικά , τον Μάρτιο του 1314 , ο μέγας μάγιστρος Ζακ ντε Μολέ και ο αρχηγός της σκήτης της Νορμανδίας Ζοφρουά ντε Σαρνέ βρήκαν βασανιστικό θάνατο επάνω σε χαμηλή πυρά .

Με την εκτέλεσή τους , οι Ναΐτες εξαφανίζονται επίσημα από το προσκήνιο της ιστορίας .

Ωστόσο το τάγμα δεν έπαψε να υπάρχει . Θα ήταν έκπληξη κάτι τέτοιο, αν λάβουμε υπόψη τον αριθμό των ιπποτών που διέφυγαν, παρέμειναν ασύλληπτοι ή δικάστηκαν και αθωώθηκαν .

Ο Φίλιππος είχε κάνει μεγάλες προσπάθειες να επηρεάσει τους άλλους Ευρωπαίους μονάρχες , θέλοντας να σιγουρευτεί πως δεν θα σωζόταν κανένας Ναΐτης σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο .

Και πραγματικά , αυτός ο ζήλος του βασιλέα είναι κάπως ύποπτος .

Θα μπορούσε ίσως κανείς να κατανοήσει την επιθυμία του να απαλλάξει την επικράτειά του από την παρουσία του τάγματος , αλλά δεν είναι καθόλου αυτονόητος ο λόγος , για τον οποίο ήταν τόσο αποφασισμένος να εξοντώσει τους Ναΐτες σε άλλα μέρη .

Ασφαλώς , δεν ήταν ο ίδιος υπόδειγμα αρετής και θα ήταν εντελώς παράλογο να φανταστούμε πως ένας μονάρχης που θανάτωσε δύο πάπες θα μπορούσε να στεναχωριέται πραγματικά για θρησκευτικές αποκλίσεις .

Φοβόταν , άραγε απλώς την εκδίκηση των Ναϊτών που θα επιζούσαν έξω από τη Γαλλία ; Ή μήπως υπήρχε κάποιος άλλος λόγος ;

Φιλικά

Κηφεύς

Όποια και αν ήταν η αιτία του μένους του , η απόπειρα του Φιλίππου να αφανίσει τους Ναΐτες έξω από τα σύνορα της Γαλλίας δεν πέτυχε απόλυτα.

Ο ίδιος ο γαμπρός του , για παράδειγμα , ο Εδουάρδος Β΄ της Αγγλίας , έσπευσε να προσφέρει προστασία στο τάγμα .
Μόνον μετά από πολλές και επίμονες πιέσεις του πάπα και του Γάλλου βασιλέα , συμμορφώθηκε χλιαρά με λιγοστές από τις απαιτήσεις τους .

Από αυτούς που δικάστηκαν , οι περισσότεροι πήραν ελαφρές ποινές – σε πολλές περιπτώσεις , μόνον ποινές μετάνοιας σε μονές και αββαεία , όπου έζησαν με αρκετές ανέσεις .

Τα κτήματά τους πέρασαν αργότερα στην ιδιοκτησία των ελεημοσυναρίων ιπποτών του Τάγματος των Ιωαννιτών μοναχών , αλλά οι ίδιοι δεν γνώρισαν την άγρια καταδίωξη που έπληξε τους αδελφούς τους στη Γαλλία .

Σε άλλα μέρη , η εξόντωση των Ναϊτών αντιμετώπισε πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες . Η Σκωτία , για παράδειγμα , ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αγγλία και η χαώδης κατάσταση που επικρατούσε τότε δεν προσφερόταν για νομικές νομιμοποιήσεις αλλαγών .

Επί τη ευκαιρία ας σημειώσουμε δύο ημερομηνίες που συνέπεσαν τότε :

Μάρτιος 1314: Θάνατος στην πυρά του Ζακ ντε Μολέ .
24 Ιουνίου 1314: Μάχη του Μπάνοκμπερν μεταξύ Σκωτίας (Ρόμπερτ Μπρους) και Αγγλίας (Εδουάρδος Β΄) .

Έτσι , τα παπικά χρυσόβουλα που διέλυαν το τάγμα δεν ανακοινώθηκαν ποτέ , πράγμα που σημαίνει πως ποτέ δεν καταργήθηκαν νομότυπα οι Ναΐτες σε εκείνη τη χώρα .

Πολλοί Άγγλοι και , όπως φαίνεται , πολλοί Γάλλοι Ναΐτες βρήκαν καταφύγιο στη Σκωτία και λέγεται πως μια υπολογίσιμη δύναμή τους πολέμησε στο πλευρό του Ρόμπερτ Μπρους στη μάχη του Μπάνοκμερν το 1314 .

Σύμφωνα με το θρύλο – και υπάρχουν οι ενδείξεις που στηρίζουν αυτή την άποψη – το τάγμα διατηρήθηκε ζωντανό στη Σκωτία για τέσσερις αιώνες ως σώμα με οργανωτική συνοχή .

Φιλικά

Κηφεύς

Στην ένοπλη σύγκρουση της περιόδου 1688 – 91 , ο Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας εκθρονίστηκε από τον Γουλιέλμο της Οράγγης .

Στη Σκωτία οι οπαδοί του μονάρχη της οικογενείας Στίουαρτ εξεγέρθηκαν και , στη μάχη του Κιλιράνκι το 1689 , ο υποκόμης του Ντάντι Τζον Κλάβερχαους σκοτώθηκε .

Όταν βρέθηκε το πτώμα του , διαπιστώθηκε ότι ο ιππότης φορούσε τον μεγαλόσταυρο του Τάγματος των Ναϊτών – το διακριτικό δεν ήταν αντικείμενο της εποχής του , αλλά έμβλημα πριν από το 1307 .

Στη Λωρραίνη που ανήκε τότε στη Γερμανία και όχι στη Γαλλία , οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη του δούκα του πριγκιπάτου . Μερικοί δικάστηκαν και απαλλάχτηκαν . Οι περισσότεροι , φαίνεται , συμμορφώθηκαν με τη σύσταση του αρχηγού της σκήτης τους που λέγεται ότι τους υπέδειξε να ξυριστούν , να φορέσουν κοσμικά ενδύματα και να αφομοιωθούν με τον τοπικό πληθυσμό .

Στην κυρίως Γερμανία , οι Ναΐτες αψήφησαν ανοιχτά τους δικαστές τους και απείλησαν να πάρουν τα όπλα . Τρομαγμένοι , οι δικαστές τους κήρυξαν αθώους και , όταν καταργήθηκε επίσημα το τάγμα τους , πολλοί Γερμανοί Ναΐτες βρήκαν καταφύγιο στα τάγματα των Ιωαννιτών και των Τευτόνων μοναχών . Και στην Ισπανία επίσης , οι Ναΐτες αντιστάθηκαν στους διώκτες τους και κατέφυγαν σε άλλα μοναχικά τάγματα .

Στην Πορτογαλία , η έρευνα αθώωσε το τάγμα , τα μέλη του άλλαξαν απλώς την ονομασία τους σε «Ιππότες του Χριστού» και συνέχισαν με αυτόν τον τίτλο τη λειτουργία τους μέχρι και τον 16ο αιώνα , απασχολούμενοι κυρίως σε ναυτικές δραστηριότητες .

Ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν μέγας μάγιστρος του τάγματος . Τα πλοία των Ιπποτών του Χριστού ταξίδευαν κάτω από τη σημαία με το γνωστό ερυθρό σταυρό και κάτω από τον ίδιο σταυρό διέσχισαν τον Ατλαντικό και οι τρεις καραβέλες του Χριστόφορου Κολόμβου για να φτάσουν στον Νέο Κόσμο .
Ο ίδιος ο Κολόμβος είχε σύζυγο την κόρη ενός άλλοτε ιππότη του Χριστού και είχε πρόσβαση στους χάρτες και τα ημερολόγια του πεθερού του.

Τελικά , με πολλούς και διάφορους τρόπους , οι Ναΐτες επέζησαν από την επίθεση της 13ης Οκτωβρίου του 1307 . Και το 1522 , οι Πρώσοι απόγονοί τους , οι Τεύτονες ιππότες έγιναν κοσμικοί , αποκήρυξαν την πίστη τους στη Ρώμη και υποστήριξαν έναν αρχάριο επαναστάτη και αιρετικό που λεγόταν Μαρτίνος Λούθηρος .

Έτσι δύο αιώνες μετά τη διάλυσή τους , οι Ναΐτες εκδικήθηκαν την Εκκλησία που τους είχε προδώσει , έστω και δι’αντιπροσώπου .

Υ.Γ.: Εδώ, φίλοι μου, τελειώνει ο πρώτος, επίσημος, απολογισμός της ιστορίας των Ναϊτών. Ίσως αργότερα επανέλθω με "τους Διωγμούς τους", την "σχέση τους με το Άγιο Δισκοπότηρο", ή με άλλες ιστορίες που σχετίζονται μαζί τους.

Φιλικά

Κηφεύς

Από σήμερα, σκέφθηκα, να ασχοληθούμε με την εξαφάνιση του Ναϊτικού στόλου:

Στην αρχή ο Εδουάρδος ο Β΄ ήταν απρόθυμος να αναλάβει οποιαδήποτε δραστηριότητα εναντίον των Ναϊτών της χώρας του .

Μετά όμως από σοβαρές πιέσεις που δέχθηκε από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από το Φίλιππο της Γαλλίας , την Ιερά Εξέταση και αυτόν τον ίδιο τον Πάπα , βρέθηκε στην ανάγκη να δράσει αλλά και πάλι απρόθυμα .

Το ίδιο απρόθυμα , όπως και στην Αγγλία , άρχισαν οι διώξεις των Ναϊτών στη Σκωτία και στην Ιρλανδία .

Οι Ναΐτες είχαν στην Ιρλανδία το λιγότερο δεκαέξι εγκαταστάσεις , από τις οποίες έξι τουλάχιστον ήταν ολοκληρωμένα κοινόβια .

Γνωρίζουμε ακόμα ότι στη δικαιοδοσία τους ανήκαν τέσσερα κάστρα και πιθανολογείται το ίδιο για άλλα εφτά .

Σύμφωνα με νεώτερους υπολογισμούς, για να λειτουργούν και να φρουρούνται όλες αυτές οι εγκαταστάσεις χρειάζονταν τουλάχιστον ενενήντα άντρες από τους οποίους οι τριάντα έξι περίπου εν ενεργεία πολεμιστές .

Στις 3 Φεβρουαρίου 1308 , τέσσερις μήνες μετά τις πρώτες συλλήψεις στη Γαλλία και μισό μήνα μετά την έναρξη των διωγμών στην Αγγλία , θ’αρχίσουν και στην Ιρλανδία οι συλλήψεις .

Συνολικά τριάντα περίπου άντρες του Τάγματος συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Δουβλίνο – το ένα τρίτο δηλαδή περίπου της συνολικής δύναμης .

Οι συλλήψεις στην Ιρλανδία δε φαίνεται να συνοδεύτηκαν από πράξεις βίας . Πάντως είναι σίγουρο ότι κανένας δεν κάηκε στην πυρά , κανένας δεν εκτελέστηκε .

Ο Προκαθήμενος της Ιρλανδίας αποφυλακίστηκε με εγγύηση και οι υφιστάμενοί του αντιμετωπίσθηκαν με λεπτότητα .

Δεν υπάρχει καμία αναφορά στα αρχεία ότι Ιρλανδοί Ναΐτες στάλθηκαν σε μοναστήρια για να κάνουν κανόνα .

Έτσι , στα 1314 όλοι οι Ναΐτες της Ιρλανδίας ήταν ελεύθεροι , άλλοι επειδή είχαν διαφύγει τη σύλληψη και άλλοι επειδή αποφυλακίστηκαν μετά τις ανακρίσεις .

Οι Ιρλανδοί Ναΐτες είχαν όλο τον καιρό και τις ευκαιρίες να πάρουν τις κατάλληλες προφυλάξεις και να προετοιμασθούν καλύτερα όλο αυτό το μεγάλο διάστημα που μεσολάβησε πριν αρχίσουν οι διωγμοί και φαίνεται ότι έτσι έκαναν .

Όταν κατέλαβαν τις εγκαταστάσεις και τις ιδιοκτησίες τους δεν τους βρήκαν ούτε όπλα ούτε άλλα ενοχοποιητικά στοιχεία .

Σύμφωνα μ’έναν ιστορικό , είναι «πολύ περίεργο στρατιωτικές εγκαταστάσεις να βρεθούν τελείως άδειες από οπλισμό» .

Στο κεντρικό κτίριο στο Κλόνταρφ βρέθηκαν τρία μονάχα σπαθιά , ενώ στο Κίλκλογκαν μόνο δύο λόγχες , μια σιδερένια περικεφαλαία και ένα τόξο .

Είναι όμως βέβαιο ότι από όπλα δεν είχε έλλειψη η χώρα , αφού ξέρουμε ότι την ίδια εποχή ο Εδουάρδος διαμαρτυρόταν για τον ιρλανδικό οπλισμό που στέλνονταν στη Σκωτία .

Άρα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι Ιρλανδοί Ναΐτες , όχι μόνο διέφυγαν τη σύλληψη , αλλά πήραν μαζί τους και το σύνολο του πολεμικού υλικού και του εξοπλισμού τους .

Φιλικά

Κηφεύς

Δύο ολόκληρα χρόνια μετά τις πρώτες συλλήψεις στη Γαλλία , στις 6 Οκτωβρίου του 1309 , ο Εδουάρδος έδωσε διαταγή στους ανθρώπους του να «συλλάβουν όλους τους Ναΐτες που εξακολουθούσαν να παραμένουν ελεύθεροι στη Σκωτία και να τους οδηγήσουν με ασφαλή συνοδεία στις φυλακές» .

Στην πραγματικότητα δύο μόνο συνελήφθησαν , μάλιστα ο ένας από αυτούς ήταν ο Διδάσκαλος της Σκωτίας , Γουόλτερ ντε Κλίφτον .

Όμως το 1309 , το μεγαλύτερο μέρος της Σκωτίας βρισκόταν κάτω από την εξουσία του Μπρους και ο Εδουάρδος δεν ήταν σε θέση να επιβάλει τη θέλησή του .

Ο Μπρους ανακηρύχθηκε ηγεμόνας το Μάρτιο του ίδιου χρόνου «κληρονομικώ δικαιώματι» και «με τη συγκατάθεση των προαναφερθέντων εκλέχτηκε βασιλιάς» .

Την εποχή που ο Εδουάρδος εξέδωσε το διάταγμα για τη σύλληψη των Ναϊτών ο Μπρους πολεμούσε στο Αργκάιλ . Στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχε τα δύο τρίτα της Σκωτίας κάτω από το έλεγχό του και οι αγγλικές φρουρές που βρίσκονταν στο Περθ , στο Νταντή και στο Μπανφ , δεν μπορούσαν να ανεφοδιάζονται παρά μόνο απ’τη θάλασσα .

Ο Μπρους που διεξήγαγε ανταρτοπόλεμο εναντίον του Εδουάρδου , δεν σκόπευε βέβαια να υπακούσει στις διαταγές Άγγλου βασιλιά . Ούτε και στου Πάπα τις εντολές , αφού τον είχε αφορίσει – αν και ο αφορισμός του δεν είχε καμιά αξία στη Σκωτία .

Κάτω από τις συνθήκες αυτές ο Μπρους θα είχε καλοδεχθεί το κύμα των φυγάδων που ήταν επαγγελματίες μαχητές και πανέτοιμοι φυσικά να πολεμήσουν στο πλευρό του .

Δεν είναι γνωστό τι απέγιναν οι δύο Ναΐτες που συνελήφθησαν στη Σκωτία , αλλά είναι πολύ πιθανό να αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι . Στην ανάκριση πάντως κατέθεσαν ότι αρκετοί από τους συντρόφους τους , ανάμεσά τους και ο προκαθήμενος του Μπαλαντρόντοχ , «πέταξαν τα ράσα του Τάγματος» και «έφυγαν δια θαλάσσης» .

Ο άνθρωπος όμως που είχε αναλάβει τις διώξεις των Ναϊτών στη Σκωτία δεν ήταν άλλος από τον Επίσκοπο Λάμπερτον του Σαιντ Άντριους που έπαιζε με επιδεξιότητα ένα πολύπλοκο διπλό παιχνίδι , και ήταν ουσιαστικά σύμμαχος του Μπρους .

Άρα λοιπόν μπορούσε κάλλιστα να ενεργήσει σαν στρατολόγος για λογαριασμό του ανθρώπου που αποδεχόταν σαν νόμιμο βασιλιά της χώρας .

Φυγάδες Ναΐτες μπορεί πράγματι να είχαν διαφύγει «δια θαλάσσης» , αλλά ίσως απλά να είχαν περιπλεύσει τη Σκωτία και να είχαν φθάσει στο Αργκάιλ για να ενωθούν με το στρατό του Μπρούς .

Δεν αποκλείεται μάλιστα να μη διέφυγαν από τη θάλασσα , αλλά να πήγαν από την ξηρά στο Αργκάιλ .

Δεν ήταν όμως μόνο οι Ναΐτες της Σκωτίας που ενίσχυσαν τις δυνάμεις του Μπρους .

Όπως είδαμε μεγάλος αριθμός ιπποτών από την Αγγλία που ξέφυγαν τη σύλληψη έπρεπε να είχε βρει κάπου καταφύγιο . Είναι λογικό να υποθέσουμε , ότι τουλάχιστον μερικοί απ’αυτούς κατευθύνθηκαν προς τη Σκωτία .

Μένει λοιπόν το ερώτημα , όχι αν οι Ναΐτες βρήκαν καταφύγιο στο βορρά, αλλά ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός αυτών που κατέφυγαν εκεί .

Φιλικά

Κηφεύς

Ο αριθμός των Ναϊτών δεν πρέπει να ξεπερνούσε τους ενενήντα τρεις , αλλά , είναι πολύ πιθανό , να προστέθηκαν σ’αυτούς φυγάδες απ’τη Γαλλία και απ’την υπόλοιπη Ευρώπη .

Όπως είδαμε , οι Ναΐτες της Γαλλίας είχαν προειδοποιηθεί αρκετά πριν για τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης εναντίον τους επίθεσης και είχαν πάρει κάποιες τουλάχιστον προφυλάξεις .

Έτσι εξαφανίστηκε ο θησαυρός του Κοινοβίου του Παρισιού και το ίδιο συνέβη με αρκετούς υψηλόβαθμους Γάλλους Ναΐτες , που υποτίθεται πως διέφυγαν σαλπάροντας με δεκαοχτώ καράβια .

Το γεγονός ότι ο Μέγας Διδάσκαλος και άλλοι αξιωματούχοι παρέμειναν δεν είναι απόδειξη ότι ήταν απροετοίμαστοι ή πως συνελήφθησαν ανύποπτοι .

Σημαίνει μόνο ότι ελπίζανε , μέχρι την τελευταία στιγμή , πως θα απέτρεπαν τα γεγονότα που τελικά συνέβησαν ή πως θα κατάφερναν να υπερασπισθούν το Τάγμα ενάντια στις κατηγορίες που θα του αποδίδονταν και πως θα μπορούσαν να επανακτήσουν τη δύναμη και την επιρροή τους .

Πρέπει να θυμόμαστε ότι , μολονότι η αρχική σφοδρή επίθεση του Φιλίππου ενάντια στους Ναΐτες της Γαλλίας ήταν γρήγορη και ξαφνική , στη συνέχεια οι διαδικασίες που ακολούθησαν ήταν χρονοβόρες .

Χρειάστηκαν πέντε χρόνια με νομικούς διαξιφισμούς , διαπραγματεύσεις , μηχανορραφίες , παζαρέματα και γενική αμηχανία , έως ότου αποφασισθεί η επίσημη διάλυση του Τάγματος και εφτά χρόνια για την εκτέλεση του Ζακ ντε Μολέ .

Στο μεταξύ διάστημα πάρα πολλοί Ναΐτες παρέμεναν ελεύθεροι , περιπλανώμενοι στην Ευρώπη .

Είχαν λοιπόν άνετα τη δυνατότητα να οργανώσουν τα σχέδιά τους , να συντονίσουν τις προσπάθειές τους , να προετοιμάσουν δρόμους διαφυγής και να βρουν ένα καταφύγιο .

Φιλικά

Κηφεύς

Σύμφωνα με τα σωζόμενα επίσημα έγγραφα στη Γαλλία υπήρχαν τουλάχιστον 556 πλήρη Ναϊτικά κοινόβια και αμέτρητες άλλες μικρότερες εγκαταστάσεις .

Η αριθμητική δύναμη του Τάγματος στη χώρα ήταν το λιγότερο 3.200 άντρες από τους οποίους περί τους 350 ήταν ιππότες και 930 πεζοί μαχητές - συνολικά δηλαδή 1280 αξιόμαχοι άντρες .

Στη διάρκεια των ανακρίσεων , από τα αρχεία της Ιεράς Εξέτασης φαίνεται πως είχαν συλληφθεί 620 Ναΐτες . Αν δεχθούμε ότι οι αναλογίες παρέμεναν οι ίδιες , οι 250 περίπου απ’αυτούς ήταν μάχιμοι .

Άρα τουλάχιστον 1030 εν ενεργεία πολεμιστές του Τάγματος εξακολουθούσαν να είναι ελεύθεροι – Ναΐτες που ποτέ δεν τους ανακάλυψαν.

Αρκετοί βέβαια απ’αυτούς θα παρέμειναν στη Γαλλία . Αν και ο αριθμός φαίνεται υπερβολικός , αναφέρεται ότι περισσότεροι από 1.500 φυγάδες Ναΐτες καταφύγανε στους λόφους γύρω από την Λυών – πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό για τους Ιεροεξεταστές και τον Γάλλο βασιλιά .

Εκτός από ένα σημαντικό αριθμό Ναϊτών που παρέμειναν στη Γαλλία , είναι αρκετοί αυτοί που πρέπει να αναζήτησαν καταφύγιο στο εξωτερικό .

Είναι γνωστό ότι λίγο μετά τις πρώτες συλλήψεις ο Ιμπέρ Μπλανκ , Διδάσκαλος της Ωβέρνης , ήρθε στην Αγγλία , πιθανότατα για να συμβουλέψει τους Άγγλους αδερφούς του , σχετικά με τον τρόπο που θα διατηρούσαν επαφή στη διάρκεια των επικείμενων ανακρίσεων .

Τελικά τον Ιμπέρ τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στην Αγγλία , υπό συνθήκες όμως πολύ καλύτερες από αυτές των άλλων αδελφών του που είχαν συλληφθεί στην Γαλλία . Τον Απρίλιο του 1313 τον έστειλαν από τον Πύργο του Λονδίνου όπου τον κρατούσαν , στον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι , για να κάνει τον κανόνα . Ένα μήνα αργότερα έλαβε από τον Εδουάρδο τον Β΄ ένα είδος σύνταξης , ώστε να μπορεί να καλύπτει τις βιοποριστικές του ανάγκες .

Πρέπει να υπήρξαν κι άλλοι Ναΐτες που κατέφυγαν στην Αγγλία , όπως ο Ιμπέρ , αλλά δε φυλακίστηκαν ποτέ . Μερικοί απ’αυτούς πρέπει να ήρθαν αμέσως , διασχίζοντας το Στενό της Μάγχης ενώ άλλοι ίσως έφτασαν αργότερα , μέσω της Φλάνδρας που είχε παραμείνει φιλική προς το Τάγμα και διέθετε τακτική επικοινωνία με τα Βρετανικά Νησιά .

Καθώς όμως στα επόμενα εφτά χρόνια η Αγγλία γινόταν όλο και περισσότερο ακατάλληλη για καταφύγιο , οι πρόσφυγες από την Ευρώπη και οι αδελφοί τους της Αγγλίας και της Ιρλανδίας θα πρέπει να εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς τα βόρεια – εκεί όπου , μακριά από την παπική εξουσία και την Ιερά Εξέταση , μπορούσαν να αισθάνονται ασφάλεια .

Φιλικά

Κηφεύς

Ας εξετάσουμε, σήμερα, ποιοί ήταν οι πιθανοί δρόμοι διαφυγής του Ναϊτικού στόλου:

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο στόλος του Τάγματος είχε λάβει μέρος σε κάθε ένα από τα σχέδια μαζικής εξόδου των ιπποτών , ειδικά μάλιστα αν στο σχέδιο αυτό ήταν η φυγάδευση του θησαυρού των Ναϊτών.

Γι’αυτό το στόλο όμως δεν ξέρουμε τίποτ’άλλο εκτός από τη γεμάτη μυστήριο εξαφάνισή του .

Ίσως τα Ναϊτικά πλοία να είναι η απάντηση στα πολλά ερωτηματικά που υπάρχουν σχετικά με τις τελευταίες μέρες του Τάγματος και να μπορούν να εξηγήσουν την πιθανή παρουσία των Ναϊτών στο Αργκάιλ. Είναι ένα θέμα όμως ολοκληρωτικά ανεξερεύνητο .

Στα μέσα του δέκατου τρίτου αιώνα ο στόλος είχε πρωταρχική σημασία για τους Ναΐτες και για το αδελφό Τάγμα του Αγίου Ιωάννη , καθώς τους κόστιζε λιγότερο να μεταφέρουν με δικά τους καράβια τους άντρες, τα άλογα , τον οπλισμό και τις προμήθειες από τους Αγίους Τόπους , παρά το να νοικιάζουν τα καράβια των ντόπιων εμπόρων .

Μπορούσε ακόμα να είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση γι’αυτούς όταν τον χρησιμοποιούσαν για εμπορικούς σκοπούς , όπως τη μεταφορά προσκυνητών στους Αγίους Τόπους ή αλλού, καθώς και τη μεταφορά φορτίων .

Υπολογίζεται ότι οι Ναΐτες μετέφεραν κάθε χρόνο έξι χιλιάδες περίπου προσκυνητές από τα λιμάνια που είχαν στην Ισπανία , Γαλλία και Ιταλία προς την Παλαιστίνη .

Οι προσκυνητές προτιμούσαν τα Ναϊτικά καράβια επειδή τα συνόδευαν οπλισμένες γαλέρες . Ακόμα σπουδαιότερο « είχαν εμπιστοσύνη στους Ναΐτες ότι δεν θα τους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής , όπως έκαναν άλλοι έμποροι » .

Καθώς στα πλοία των Ναϊτών δε γίνονταν τελωνειακός έλεγχος αυτά μεταφέρανε υφάσματα , μπαχαρικά , βαφές , πορσελάνες και είδη από γυαλί .

Οι Ναΐτες είχαν όπως είπαμε και δικαίωμα να εξάγουν το μαλλί από τα δικά τους ζώα .

Τόσο πολύ επεκτάθηκε το εμπόριο του Τάγματος των Ναϊτών ώστε από το 1234 οι ντόπιοι πλοιοκτήτες της Μασσαλίας απαίτησαν να απαγορευτεί στα πλοία τους να μπαίνουν στο λιμάνι .

Έκτοτε μόνο σ’ένα πλοίο των Ναϊτών και ένα των ιπποτών του Αγίου Ιωάννου επιτρεπόταν να μπει στο λιμάνι της Μασσαλίας κι αυτό μόνο σε δυο ταξίδια το χρόνο .

Μπορούσαν κάθε φορά να μεταφέρουν όσο φορτίο ήθελαν , αλλά όχι πάνω από 1.500 επιβάτες .

Ουσιαστικά όμως , τέτοια μέτρα δεν μπορούσαν να χαλιναγωγήσουν τις ναυτικές δραστηριότητες των δύο Ταγμάτων . Απλούστατα και οι μεν και οι δε χρησιμοποιούσαν άλλα λιμάνια .

Γενικά , ο Ναϊτικός στόλος έκανε κάθε είδους ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσόγειο – φρόντιζε να προμηθεύει τους Αγίους Τόπους με άντρες και εφόδια και εισήγε εμπορεύματα από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη .

Όμως , ταυτόχρονα , τμήμα του στόλου δρούσε στον Ατλαντικό , διεξάγοντας δραστήρια εμπόριο ανάμεσα στα Βρετανικά Νησιά και, πιθανότατα, τις βαλτικές χώρες της Χανσεατικής Ένωσης .

Έτσι τα περισσότερα Ναϊτικά κοινόβια της Ευρώπης και ειδικότερα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας βρισκόταν στις ακτές ή στις όχθες πλωτών ποταμών.

Φιλικά

Κηφεύς

Το σημαντικότερο θαλάσσιο λιμάνι των Ναϊτών στον Ατλαντικό ήταν της Λα Ροσέλ που επικοινωνούσε δια ξηράς με τα λιμάνια της Μεσογείου .

Τα υφάσματα , για παράδειγμα , μεταφέρονταν με τα Ναϊτικά καράβια στο λιμάνι της Λα Ροσέλ , ταξίδευαν δια ξηράς προς κάποιο λιμάνι της Μεσογείου , ας πούμε το Κολιούρ , κι από κει φορτώνονταν ξανά σε Ναϊτικά πλοία με προορισμό τους Αγίους Τόπους . Κατ’αυτόν τον τρόπο , μπορούσαν ν’αποφύγουν τα πάντοτε επικίνδυνα Στενά του Γιβραλτάρ που συνήθως κατείχαν οι Σαρακηνοί .

Το προσωπικό του Παρισινού Κοινόβιου , που διέφυγε από την αρπάγη του Φιλίππου , είναι απίθανο να φυγαδεύτηκε δια ξηράς , γιατί η περιοχή γύρω από το Παρίσι ελεγχόταν από περιπόλους του βασιλιά . (Δύο Ναΐτες που πράγματι προσπάθησαν να ξεφύγουν προς τα βόρεια, συνελήφθησαν στο Σωμόν, στον Άνω Μάρνη , λίγο πριν εγκαταλείψουν τα γαλλικά εδάφη) .

Συνεπώς η δια ξηράς επικοινωνία προς την ακτή και τη Λα Ροσέλ , θα πρέπει να ήταν εξαιρετικά δύσκολη , αν όχι αδύνατη .

Αλλά , αν και το λιμάνι της Λα Ροσέλ ήταν το κυριότερο Ναϊτικό λιμάνι , γνωρίζουμε ότι το Τάγμα διέθετε ένα στολίσκο από μικρότερα καράβια στο Σηκουάνα και πως υπήρχαν Ναϊτικά κτίρια και Κοινόβια κατά μήκος του ποταμού από το Παρίσι έως τις ακτές – τουλάχιστον δώδεκα , από τα οποία ένα στη Ρουέν κι ένα κοντά στο σημερινό λιμάνι της Χάβρης .

Επιπλέον , καθώς οι Ναΐτες δεν πλήρωναν δασμούς , δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος να ψάξει στα πλοία τους .

Έτσι τους τελευταίους μήνες , πριν να αρχίσουν οι συλλήψεις , ήταν πολύ εύκολο προσωπικό και θησαυρός να μεταφερθούν πλέοντας τον Σηκουάνα ως την ακτή . Από εκεί άντρες και φορτίο θα μπορούσαν να επιβιβασθούν σε μεγαλύτερα πλοία που σάλπαραν από το λιμάνι της Λα Ροσέλ, ή κάποιο άλλο λιμάνι .

Ακόμα κι όταν άρχισαν οι συλλήψεις και οι διωγμοί , ο κυριότερος δρόμος σωτηρίας και διαφυγής για τους Ναΐτες θα πρέπει να ήταν το ποτάμι και η θάλασσα και όχι η στεριά .

Όταν όμως τα Ναίτικά πλοία απέπλεαν από τα Γαλλικά λιμάνια του Ατλαντικού προς τα πού άραγε κατευθύνονταν ;

Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν έχει διασωθεί κανενός είδους ντοκουμέντο, και αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό και αποτελεί σημαντικό επιβεβαιωτικό στοιχείο . Αν ο Φίλιππος είχε καταφέρει να πιάσει , να καταλάβει ή να κατάσχει τα Ναϊτικά πλοία , θα υπήρχαν τότε κάποια στοιχεία .

Ακόμα κι αν τα επίσημα έγγραφα λογοκρίθηκαν ή καταστράφηκαν , η κοινή γνώμη θα το είχε κατά κάποιον τρόπο πληροφορηθεί , γιατί παρόμοια γεγονότα δεν ήταν δυνατόν να μείνουν μυστικά .

Φιλικά

Κηφεύς

Είναι γεγονός ότι , θα ήταν ευπρόσδεκτοι οι Ναΐτες που είχαν αποπλεύσει από τη Γαλλία , αν κατέφευγαν στους Ισπανούς και στους Πορτογάλους αδερφούς τους .

Μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα είχαν ευνοϊκή υποδοχή αν πήγαιναν , ας πούμε στη Μαγιόρκα , όπου το Τάγμα έλεγχε την πόλη και το λιμάνι της Πολένσα , καθώς και άλλες περιοχές και όπου ο βασιλιάς Χάιμε Β΄, ήταν φιλικά προσκείμενος .

Όμως τα λιμάνια της Ισπανίας και της Πορτογαλίας ήταν σημαντικά αστικά και εμπορικά κέντρα εκείνης της εποχής , έσφυζαν από επιχειρηματική ζωή και είχαν μεγάλο αστικό πληθυσμό .

Μετά την αίσθηση που είχαν προκαλέσει οι αιφνίδιες συλλήψεις στη Γαλλία , δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε πως τα Ναϊτικά πλοία έφθασαν σε κάποια τέτοια πόλη , ας πούμε την Πάλμα , και ούτε υπάρχουν στοιχεία για κάτι τέτοιο στα ιστορικά αρχεία .

Ούτε και οι ίδιοι οι Ναΐτες βέβαια θα μπορούσαν να διακινδυνέψουν να τραβήξουν τόσο έντονα την προσοχή .

Υπάρχουν τρεις μόνο πιθανές εκδοχές για τον τόπο του προορισμού του Ναϊτικού στόλου .

1) Ο ένας που τον προτείνουν μερικές φορές οι ιστορικοί , είναι κάπου στον ισλαμικό κόσμο , είτε στη Μεσόγειο , είτε στις ακτές του Ατλαντικού στη Βόρεια Αφρική .

Όμως τα γεγονότα δεν ευνοούν την εκδοχή αυτή .

Πρώτα απ’όλα το 1307 , οι Ναΐτες εξακολουθούσαν να ελπίζουν ότι θα κατάφερναν να αποδείξουν την αθωότητά τους στις κατηγορίες που είχαν εκτοξευθεί εναντίον τους .

Αν αναζητούσαν καταφύγιο ανάμεσα στους «άπιστους» , θα ήταν σαν να αποδέχονταν τις κατηγορίες για αίρεση και ανυπακοή .

Επιπλέον , είναι απίθανο , στην περίπτωση που ο Ναϊτικός στόλος είχε καταφύγει υπό τη σκέπη του Ισλάμ , να μην υπάρχει καμιά αναφορά από τους Μουσουλμάνους σχολιαστές .

Θα ήταν αν μη τι άλλο , μια σημαντική ευκαιρία για προπαγάνδα .

Πράγματι , όταν μικρές ομάδες Ναϊτών είχαν ζητήσει άσυλο στην Αίγυπτο και την Ισπανία και είχαν , φαινομενικά τουλάχιστον , αλλαξοπιστήσει , οι Μουσουλμάνοι συγγραφείς είχαν αποδώσει εξαιρετική σημασία στο γεγονός .

Έτσι , είναι πολύ δύσκολο να είχαν μείνει σιωπηλοί στην περίπτωση που ο Ναϊτικός στόλος , και ίσως και ο θησαυρός του Τάγματος , είχαν περάσει με το μέρος τους .

2) Μερικές φορές υποστηρίζεται , ότι ο Ναϊτικός στόλος ίσως ζήτησε καταφύγιο στη Σκανδιναβία .

Όπως έχουμε σημειώσει οι δύο Ναΐτες που ανακρίθηκαν στη Σκωτία υποστήριξαν ότι οι αδερφοί τους είχαν διαφύγει από τη θάλασσα , και αυτό οδήγησε μερικούς ιστορικούς να συμπεράνουν ότι πήγαν στη Δανία , τη Σουηδία , ή , το πιθανότερο , στη Νορβηγία .

Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι δυνατόν να απορριφθεί τελείως , είναι όμως εξαιρετικά απίθανο .

Ο πληθυσμός της Σκανδιναβίας ήταν τόσο περιορισμένος εκείνη την εποχή , ώστε θα ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητη οποιαδήποτε άφιξη ξένων σε κατοικημένη περιοχή .

Οι Ναΐτες δεν είχαν εκεί ούτε κοινόβια , ούτε βάσεις επιχειρήσεων , ούτε πολιτικές ή εμπορικές σχέσεις με τους κατοίκους ή τις κυβερνήσεις .

Ακόμα , μετά την επίσημη διάλυση του Τάγματος το 1310 , κινδύνευαν να συλληφθούν ή να διωχθούν στη Σκανδιναβία το ίδιο , όσο και οπουδήποτε αλλού .

Όμως , η ερημιά της Νορβηγικής υπαίθρου , που δεν ήταν βέβαια χειρότερη από τις περιοχές που αποίκησαν οι Τεύτονες Ιππότες , θα μπορούσε να αποτελέσει κάποιο καταφύγιο .

Ίσως μάλιστα η λύση αυτή να ήταν θελκτική , αν δεν είχαν άλλή επιλογή .

3) Αλλά υπήρχε η εναλλακτική λύση της Σκωτίας , μιας χώρας με την οποία οι Ναΐτες διατηρούσαν ήδη στενές σχέσεις , που ο βασιλιάς της είχε αφορισθεί και που επιπλέον , απελπισμένα αναζητούσε συμμάχους και μάλιστα συμμάχους εκπαιδευμένους μαχητές .

Αν έπρεπε οι Ναΐτες να σκεφτούν ένα ιδεώδες καταφύγιο , δεν θα μπορούσαν να βρουν κάτι καλύτερο από τη Σκωτία .

Ο στόλος του Εδουάρδου , που είχε βάση στην ανατολική ακτή της Αγγλίας , παρεμπόδιζε αποτελεσματικά τις καθιερωμένες εμπορικές οδούς ανάμεσα στη Φλάνδρα και τους Σκωτικούς λιμένες , όπως το Αμπερντήν και το Αϊνβερνές .

Τα Ναϊτικά πλοία , που θα απέπλεαν από τη Λα Ροσέλ ή από τις εκβολές του Σηκουάνα με κατεύθυνση το βορρά , δεν ήταν δυνατόν να διακινδυνεύσουν διασχίζοντας τη Μάγχη .
Ούτε μπορούσαν να διαπλεύσουν την Ιρλανδική θάλασσα , που επίσης ελέγχονταν αποτελεσματικά από αγγλικά πλοία με βάση το Έυρ και το Καρρικφέργκους στον Όρμο του Μπέλφαστ .

Φιλικά

Κηφεύς

Μια σπουδαία , όμως , δίοδος παρέμενε ελεύθερη , από τις βόρειες ακτές της Ιρλανδίας , περιλαμβανομένων των εκβολών του Φόιλ στο Λοντοντέρι , προς το κράτος του Μπρους στο Αργκάιλ , το Κιντάιρ και τον Πορθμό του Γιούρα .

Ο στενός φίλος και σύμμαχος του Μπρους , Άνγκους Ογκ ΜακΝτόναλντ του Ίσλεϊ , εξουσίαζε το Ίσλεϊ , το Γιούρα και το Κολονσέι , εξασφαλίζοντας μια άμεση γραμμή επικοινωνίας μεταξύ του βορειοδυτικού Ώλστερ και της νοτιοδυτικής Σκωτίας .

Αυτή ήταν η θαλάσσία οδός που προμήθευε για αρκετό διάστημα τον Μπρους με όπλα και εφόδια .

Έτσι , στην περίπτωση που μεγάλα τμήματα Ναϊτών από την ηπειρωτική Ευρώπη , καθώς και ο Ναϊτικός στόλος ή ένα τμήμα του βρήκαν καταφύγιο στη Σκωτία , αυτό θα έγινε μόνο απ’αυτή τη θαλάσσία οδό .

Από το Ντόνεγκαλ στο Φόιλ , στις βορειοδυτικές ακτές του Ώλστερ , στον πορθμό του Γιούρα και την περιοχή του . Πώς όμως θα μπορούσε ο στόλος των Ναίτών να ακολουθήσει αυτή την οδό χωρίς να διασχίσει την Ιρλανδική Θάλασσα και να διακινδυνεύσει τη σύγκρουση με αγγλικά πλοία ;

Η εικόνα που σήμερα έχουμε για την Ιρλανδία είναι , ότι πρόκειται για ένα από τα Βρετανικά Νησιά που το σημαντικότερό του κέντρο είναι το Δουβλίνο και τα κυριότερα λιμάνια , με εξαίρεση ένα – δυο στα νότια , βρίσκονται στις ανατολικές ακτές , βλέποντας προς την Ιρλανδική Θάλασσα και τη βρετανική «κυρίως χώρα» . Κι αυτή είναι , πράγματι , η κατάσταση από το δέκατο έβδομο αιώνα και μετά .

Όμως δεν ήταν έτσι στο Μεσαίωνα και πριν απ’αυτόν .

Την εποχή του Μπρους , οι περισσότερες εμπορικές συναλλαγές της Ιρλανδίας γίνονταν με την Ευρώπη κι όχι με την Αγγλία .

Κατά συνέπεια , το Δουβλίνο και τα άλλα ανατολικά λιμάνια ήταν ασήμαντα σε σύγκριση με τα κύρια ναυτικά κέντρα του Νότου στις κομητείες του Γουέξφορντ , του Γουότερφορντ και του Κορκ .

Ακόμα πιο σημαντικό , η δυτική Ιρλανδία , που σήμερα φαίνεται σαν μια περιοχή απομονωμένη , γυμνή και αραιοκατοικημένη , τότε είχε τουλάχιστον δυο λιμάνια μείζονος σημασίας , το Λίμερικ και , το ακόμα πιο σημαντικό , Γκαλγουέι .

Το Λίμερικ και το Γκαλγουέι ευημερούσαν στη διάρκεια του Μεσαίωνα, και διεξήγαγαν ένα ανθηρό εμπόριο όχι μόνο με τη Γαλλία , αλλά και με την Ισπανία και τη Βόρεια Αφρική .

Πράγματι , μερικοί παλαιοί χάρτες δείχνουν την Ιρλανδία πιο κοντά στην Ισπανία , παρά στην Αγγλία .

Οι οδοί των εμπορικών συναλλαγών που έφθαναν στο Γκαλγουέι από την Ισπανία και από τα γαλλικά παράλια κέντρα , όπως το Μπορντώ και τη Λα Ροσέλ , ήταν από τις πιο πυκνές της εποχής .

Από το Γκαλγουέι οι οδοί συνεχίζονταν προς βορρά , κατά μήκος των ακτών του Ντόνεγκαλ , περνούσαν τις εκβολές του Φόιλ και το σημερινό Λοντόντερι και κατέληγαν στις δυτικές ακτές της Σκωτίας .

Αυτή , θα πρέπει να ήταν η πορεία που ακολούθησαν τα Ναϊτικά πλοία φεύγοντας από τους διώκτες τους .

Ήταν μια διαδρομή ασφαλής , εύκολη και γνωστή , που ο αγγλικός στόλος δεν θα είχε τη δυνατότητα να διακόψει .

Όπως έχουμε σημειώσει , οι ιστορικοί δέχονται ότι οι σημερινές τοποθεσίες στα βρετανικά νησιά που έχουν το πρόθεμα «Τεμπλ» αποτελούσαν στο παρελθόν Ναϊτικές ιδιοκτησίες .

Έχουμε , επίσης , σημειώσει ότι , οι Ναΐτες , δεδομένης της σημαντικής ναυτιλιακής και εμπορικής και δραστηριότητάς τους , συνήθιζαν να χτίζουν τις κυριότερες εγκαταστάσεις τους στις ακτές ή στις όχθες πλωτών ποταμών .

Φιλικά

Κηφεύς

Έτσι , για παράδειγμα , το Μερικάλτερ στη Σκωτία ήταν χτισμένο στις όχθες του Ντι , ενώ το Μπαλαντόντροχ και το Τεμπλ Λίστον στις όχθες του κολπίσκου του ποταμού Φορθ .

Στην Αγγλία , το Τεμπλ Θόρντον βρισκόταν στις όχθες του Τάιν , το Γουεστερντέιλ στις όχθες του Εσκ , το Φάξφλητ στις όχθες του Χάμπερ , ενώ υπήρχαν εκτεταμένες λιμενικές εγκαταστάσεις των Ναϊτών στο Λονδίνο , το Ντόβερ και το Μπρίστολ .

Τα Ιρλανδικά αρχεία είναι , αναμφίβολα , πιο ατελή και σίγουρα μεγάλο μέρος τους έχει χαθεί ή καταστραφεί στο διάβα των αιώνων .

Άλλωστε , στη δυτική Ιρλανδία ο περισσότερος πληθυσμός μιλούσε Κελτικά μέχρι τον εικοστό αιώνα και γι’αυτό τα αρχεία που βρέθηκαν σε άλλα μέρη ποτέ δεν τηρήθηκαν εκεί .

Τα έγγραφα που σώθηκαν στην Ιρλανδία φανερώνουν ότι και εκεί ακολουθήθηκε η ίδια τακτική όπως και οπουδήποτε αλλού στα βρετανικά νησιά.

Ακόμα τα κοινόβια και οι εγκαταστάσεις των Ναϊτών , όπως είπαμε, ήταν χτισμένα στις ακτές ή στις όχθες πλωτών ποταμών.

Αυτά τα αρχεία δείχνουν ακόμα ότι οι Ναϊτικές ιδιοκτησίες βρίσκονταν κατά μήκος , από το Ώλστερ στη σημαντική βάση του Κλόνταρφ στο Δουβλίνο , και από εκεί στο Κικλόγκαν και το Τεμπλ – μπράιαν ως το Κορκ .

Εξαίρεση αποτελεί , απ’ό,τι είναι γνωστό , κυρίως το Λίμερικ , όπου το Τάγμα είχε κι εκεί σημαντικές εγκαταστάσεις .

Τι συνέβαινε όμως στη δύση ;

Τίποτε δεν έχει ποτέ λεχθεί για το θέμα αυτό , γιατί κανένας δεν φαίνεται να γνωρίζει κάτι .

Εν τούτοις , ανακαλύφθηκαν περισσότερες από εφτά ακόμα , τοποθεσίες στη βορειοδυτική ακτή της Ιρλανδίας , που δεν αναφέρονται σε κανένα διάταγμα , αλλά που , σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις , πρέπει να ανήκαν στους Ναΐτες .

Στο σημερινό Ντόνεγκαλ υπάρχει τοπωνύμιο Τεμπλκρόουν κοντά στη νησίδα Άραν και Τεμπλκάβαν στη χερσόνησο του Μάλιν .

Συναντούμε το τοπωνύμιο Τεμπλμόιλ κοντά στο Γκρινκάστλ στις όχθες του Φόιλ και όχι μακριά από τον Κόλπο του Ντόνεγκαλ , Τεμπλχάουζ , Τεμπλρούσιν και Τεμπλκάρν , ενώ βαθύτερα στην ενδοχώρα βρίσκεται το Τεμπλντάγκλας .

Ίσως να υπήρχαν εγκαταστάσεις του Τάγματος στο Λίφορντ , στην τωρινή Κομητεία του Τάιρον , μόλις βορειότερα από το Στραμπέιν . Καμία από τις τοποθεσίες αυτές δεν φαίνεται να έχει οποιαδήποτε θρησκευτική σημασία , Χριστιανική ή Προχριστιανική , που θα μπορούσε να ερμηνεύσει το πρόθεμα «Τεμπλ» .

Στις περισσότερες από αυτές υπάρχουν ερειπωμένα μεσαιωνικά παρεκκλήσια , που όλα δείχνουν ότι κι’αυτά ανήκαν προηγουμένως στους Ναΐτες . Δεν αναφέρονται στα αρχεία , γιατί βρίσκονταν απομονωμένα τότε και σε μερικές περιπτώσεις και σήμερα , από τα κέντρα πληθυσμού .

Φιλικά

Κηφεύς

Πράγματι , οι εκκλησιαστικές και κοσμικές αρχές του καιρού – ο Πάπας στην Αβινιόν , ο Φίλιππος στο Παρίσι κι ο Εδουάρδος στο Λονδίνο – αγνοούσαν ίσως την ύπαρξή τους .

Παρ’όλ’αυτά ήταν χτισμένα σύμφωνα με τα καθιερωμένα Ναϊτικά πρότυπα , μπορούσαν να είναι πολύτιμοι ενδιάμεσοι λιμένες και να επιτηρούν τις εμπορικές οδούς .

Απ’όλα αυτά προκύπτει ότι ο Ναϊτικός στόλος , φεύγοντας από τις αρπάγες του Γάλλου βασιλιά , το πιθανότερο είναι να κατευθύνθηκε προς τα δυτικά και στη συνέχεια να περιέπλευσε τη βόρεια ακτή της Ιρλανδίας .

Πιθανότατα , στην πορεία του να έκανε διάφορες στάσεις για να φορτώσει όπλα , υλικά και ίσως κι άλλους φυγάδες αδερφούς .

Φθάνοντας στην περιοχή του Φόιλ , οι φυγάδες θα έβρισκαν ασφάλεια καθώς η χώρα εκεί ελέγχονταν από τους συμμάχους του Μπρους .

Από το Φόιλ και τις δυτικές ακτές του Ώλστερ θα υπήρχε άμεση σύνδεση με την οδό λαθρεμπορίου όπλων προς το Αργκάιλ , που λειτουργούσε υπό την αιγίδα και την προστασία του Άνγκους Ογκ ΜακΝτόναλντ .

Με τον τρόπο αυτό Ναϊτικά καράβια , Ναϊτικά όπλα και υλικά , Ναΐτες μαχητές και , ίσως ίσως , ο Ναϊτικός θησαυρός να βρήκαν το δρόμο τους για τη Σκωτία , προμηθεύοντας ζωτικής σημασίας ενισχύσεις και πόρους στον αγώνα που διεξήγαγε ο Μπρους .

Στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα ένας μελετητής της ιστορίας
των Ναϊτών γράφει με κάποια βεβαιότητα που ίσως δεν δικαιολογείται :

Πολλοί Ναΐτες , όμως , ήταν ακόμα ελεύθεροι , έχοντας αποτελεσματικά εξαλείψει κάθε ίχνος της προηγούμενης ιδιότητάς τους ενώ μερικοί άλλοι είχαν δραπετεύσει μεταμφιεσμένοι στα άγρια και ορεινά μέρη της Ουαλίας , της Σκωτίας και της Ιρλανδίας .

Στα τέλη του αιώνα , ένας άλλος ιστορικός γράφει :

Οι Ναΐτες … ίσως βρήκαν καταφύγιο στο μικρό στρατό του αφορισμένου βασιλιά Ρόμπερτ , που η επιθυμία του να εξασφαλίσει τη στρατολόγηση αξιόμαχων ενόπλων σίγουρα υπερνίκησε το φόβο του μήπως δυσαρεστήσει το Γάλλο μονάρχη .

Φιλικά

Κηφεύς

Το 1309, όταν άρχισαν οι διωγμοί, άρχισε μια ανάκριση στο Χόλυροϋντ, όπου παρουσιάσθηκαν δυο μόνο ιππότες . Οι υπόλοιποι μάχονταν νομίμως , έχοντας προσχωρήσει στο στρατό του Μπρους , που προέλαυνε εναντίον των Άγγλων .

Οπωσδήποτε , πάντως , αφθονούν οι θρύλοι για επιβίωση των Ναϊτών στη Σκωτία .

Στην πραγματικότητα , υπάρχουν δύο ξεχωριστοί κύκλοι τέτοιων θρύλων .

Ο ένας απ’αυτούς έγινε γνωστός ή τουλάχιστον ήρθε στην επιφάνεια της ιστορίας από τις δραστηριότητες ενός σημαντικού Τέκτονα του δέκατου όγδοου αιώνα , του Βαρώνου Καρλ φον Χουντ και του Τεκτονικού τύπου που αυτός δημιούργησε .

Πρόκειται για το « Δόγμα της Αυστηρής Τήρησης » , που αποσκοπούσε στην « αναβίωση » του Τάγματος του Ναού .

Σύμφωνα με το Δόγμα της Αυστηρής Τήρησης , ο Πιέρ ντ’Ωμόν , προκαθήμενος της Ωβέρνης , μαζί με εφτά ιππότες και δυο άλλους προκαθήμενους , διέφυγε από τη Γαλλία το 1310 , καταφεύγοντας πρώτα στην Ιρλανδία και στη συνέχεια , δυο χρόνια αργότερα , στη Σκωτία , με επικεφαλής έναν προκαθήμενο που ονομάζονταν Τζωρτζ Χάρις και είχε υπηρετήσει το Τάγμα στο Κάμπερν και το Χάμπτον Κορτ .

Υπό την αιγίδα του Χάρις και του Πιερ ντ’Ωμόν αποφασίσθηκε η διαιώνιση του θεσμού .

Ο κατάλογος των Μεγάλων Διδασκάλων των Ναϊτών που παρουσίασε ο Βαρώνος φον Χουντ αναφέρει τον Πιερ ντ’Ωμόν ως διάδοχο του ντε Μολέ .

Είναι υπό εκτίμηση η αξιοπιστία του Χουντ , καθώς και των πηγών από τις οποίες ισχυρίσθηκε ότι απεκόμισε τις πληροφορίες του .

Προς το παρόν , αρκεί απλά να σχολιάσουμε μερικές λεπτομέρειες της εκδοχής του Δόγματος της Αυστηρής Τήρησης .
Οπωσδήποτε σε ορισμένες περιπτώσεις , τα στοιχεία δεν είναι απλώς αναξιόπιστα , αλλά λανθασμένα , πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί . Για παράδειγμα , το Δόγμα της Αυστηρής Τήρησης θέλει τον Πιέρ ντ’Ωμόν Προκαθήμενο της Ωβέρνης .

Στην πραγματικότητα όμως , Προκαθήμενος της Ωβέρνης δεν ήταν ο Πιερ ντ’Ωμόν , αλλά ο Ιμπέρ Μπλανκ , που όπως είδαμε διέφυγε στην Αγγλία το 1306 , όπου και συνελήφθη .

Επιπλέον , είναι τελείως απίθανο οι φυγάδες Ναΐτες να είχαν βρει καταφύγιο στο νησί Μαλ .

Κι αυτό γιατί το Μαλ ανήκε και ελέγχονταν την εποχή αυτή από τον Αλεξάντερ Μακ Ντούγκαλ του Λορν , σύμμαχο του Εδουάρδου Β΄ και έναν από τους σφοδρότερους αντιπάλους του Μπρους . Ακόμα και μετά την ήττα του από τον Μπρους , ο Μακ Ντούγκαλ θα εξακολουθούσε να έχει αρκετούς υποστηρικτές στο Μαλ , που ασφαλώς δεν θα ήταν καθόλου εχέμυθοι σχετικά με την παράνομη δραστηριότητα των Ναϊτών στο νησί .

Φιλικά

Κηφεύς

Από την άλλη πλευρά , υπήρχαν δυο τοποθεσίες που ανήκαν στους συμμάχους του Μπρους , όπου πράγματι μπορούσαν οι φυγάδες Ναΐτες να βρουν καταφύγιο ή , τουλάχιστον , έναν ασφαλή ενδιάμεσο σταθμό για τα ταξίδια τους .

Η μια μάλιστα απ’αυτές είχε προσφέρει καταφύγιο και στον ίδιο τον Μπρους στη διάρκεια μιας από τις εκστρατείες του που τον έβαλαν σε κίνδυνο .

Μάλιστα υπήρχε εκεί ένα κάστρο με ισχυρή φρουρά , που πάντα παρέμεινε πιστή σ’αυτόν . Και οι δυο τοποθεσίες βρίσκονταν σε στρατηγικά σημεία της θαλάσσιας οδού που ένωνε το Ώλστερ με τις βάσεις ανεφοδιασμού του Μπρους στο Αργκάιλ .

Οι τοποθεσίες αυτές ήταν το Μαλ του Κιντάιρ και το Μαλ του Όα .

Η εκδοχή του Δόγματος της "Αυστηρής Τήρησης" ίσως είναι λανθασμένη σε ορισμένα σημεία , αλλά είναι εύκολο να συνέβησαν αυτές οι παρανοήσεις . Ο ίδιος ο Χουντ παραδέχονταν ότι η εκδοχή του προέρχονταν από Σκωτικές πηγές . Οι λεπτομέρειες ήταν εύκολο να έχουν διαστρεβλωθεί στην πορεία τετρακοσίων πενήντα χρόνων . Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχαν υποστεί κι άλλες διαστρεβλώσεις , καθώς περνούσαν από στόμα σε στόμα και ακόμα , από τις μεταφράσεις .

Αν ένας σημερινός Άγγλος μπορεί και συγχέει τη νήσο Μαλ με το Μαλ του Κιντάιρ ή το Μαλ του Όα , το μπέρδεμα αυτό είναι περισσότερο κατανοητό προκειμένου για ένα Γερμανό ευγενή του 18ου αιώνα , που δεν ήξερε τίποτα για τη γεωγραφία της Σκωτίας και προσπαθούσε να βάλει σε τάξη ένα πλήθος στοιχείων που δεν ήταν καν στη μητρική του γλώσσα .

Άρα , μπορεί η εκδοχή του Δόγματος της "Αυστηρής Τήρησης" να είναι λανθασμένη σε κάποιες λεπτομέρειες , στις γενικές της όμως γραμμές φαίνεται εξαιρετικά αληθοφανής .

Μια εξαιρετικής σημασίας λεπτομέρεια αυτής της ιστορίας είναι η άποψη ότι οι φυγάδες Ναΐτες πήγαν πρώτα στην Ιρλανδία .

Αυτό , όπως έχουμε δει , μοιάζει αληθοφανές και δεν υπήρχε λόγος να συμπεριληφθεί σε μια πλαστή ιστορία .

Ο δεύτερος θρύλος σχετικά με τη διάσωση των Ναίτών εμφανίσθηκε στη Γαλλία γύρω στα 1804 , περισσότερο από μισό αιώνα μετά τον Χουντ .

Στα χρόνια του Ναπολέοντα , κάποιος Μπερνάρ – Ρεϋμόν Φαμπρέ – Παλαπρά παρουσίασε ένα έγγραφο που υποτίθεται ότι χρονολογούνταν από το 1324 , δέκα χρόνια μετά την εκτέλεση του Ζακ ντε Μολέ .

Αν πιστέψουμε το έγγραφο αυτό , ο Ζακ , λίγο πριν το θάνατό του άφησε οδηγίες για τη διαιώνιση του Τάγματος .

Διάδοχό του στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου όρισε έναν από τους Ναΐτες που είχαν παραμείνει στην Κύπρο , ένα γεννημένο στην Παλαιστίνη Χριστιανό , τον Τζον Μαρκ Λαρμένιους .

Στηριζόμενος στην καλούμενη « Χάρτα του Λαρμένιους » , ο Φαμπρέ – Παλαπρά δημιούργησε (ή δημοσιοποίησε) ένα μη Τεκτονικό , νέο – ιπποτικό θεσμό , το Αρχαίο και Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ , που επιβιώνει ως τις μέρες μας .

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες απόψεις των σημερινών μελών του , η «Χάρτα του Λαμένιους» , αν και πρωτοεμφανίσθηκε το 1804 , ήταν ήδη γνωστή ένα αιώνα πριν , το 1705 , και το Τάγμα του Φαμπρέ – Παλαπρά λέγεται ότι χρονολογεί την επανίδρυσή του από τότε .

Δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ή να αρνηθούμε την αυθεντικότητα της « Χάρτας του Λαρμένιους » .

Για το σκοπό μας , ενδιαφέρει κυρίως μια φράση που περιέχει :

«Εγώ, τέλος …λέγω και διατάζω οι Σκώτοι Ναΐτες που εγκατέλειψαν το Τάγμα ας υποστούν ανάθεμα» .

Αυτός ο μοναδικός αφορισμός είναι ενδιαφέρουσα , αληθινά προκλητική και πιθανώς αποκαλυπτική πληροφορία .

Φιλικά

Κηφεύς

Αν η « Χαρτα του Λαρμένιους » είναι αυθεντική και χρονολογείται πράγματι από τον 14ο αιώνα , ο αφορισμός έρχεται να επιβεβαιώσει τη διάσωση φυγάδων Ναϊτών στη Σκωτία .

Δείχνει , ακόμα , ότι οι φυγάδες αυτοί είχαν υιοθετήσει στάση αντίθετη με αυτήν του Λαρμένιους και των πιστών του .
Μπορούμε να υποθέσουμε , ότι επεζήτησαν να απαλλαγούν από κάθε κατηγορία και να συμφιλιωθούν , κατά κάποιον τρόπο , με την εκκλησία .

Αλλά αν η « Χάρτα του Λαρμένιους » , χρονολογείται , πράγμα που είναι και το πιθανότερο , αργότερα , στον 18ο ή 19ο αιώνα , αυτό δείχνει μια βίαιη αντιπάθεια για την εκδοχή του Χουντ και του Δόγματος της Αυστηρής Τήρησης .

Η αντιπάθεια προς κάποιαν άγνωστη Ναϊτική οργάνωση που διασώζονταν τότε στη Σκωτία .

Οποιαδήποτε κι αν είναι η εγκυρότητα των μύθων , δεν υπάρχει , όπως έχουμε πει , αμφιβολία πως μερικοί τουλάχιστον Ναΐτες κατέφυγαν στη Σκωτία , ενώ κάποιοι άλλοι που ήδη βρισκόταν εκεί ουδέποτε συνελήφθησαν .
Το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσοι παρέμειναν ελεύθεροι .

Τελικά , όμως , ούτε οι ακριβείς αριθμοί έχουν σημασία .

Το θέμα είναι ότι οι Ναΐτες , άσχετα αν ήταν πολλοί ή λίγοι , ήταν εκπαιδευμένοι μαχητές .

Οι καλύτεροι μαχητές της εποχής τους , οι αναγνωρισμένοι διδάσκαλοι του πολέμου .

Η Σκωτία ήταν ένα βασίλειο που απεγνωσμένα πάλευε για την ανεξαρτησία του , για την επιβίωση της εθνικής και πολιτισμικής του ταυτότητας .

Και το πιο σημαντικό , η Σκωτία βρισκόταν υπό Παπική απαγόρευση και ο βασιλιάς της είχε αφορισθεί .

Κάτω από αυτές τις συνθήκες , είναι προφανές ότι ο Μπρους θα καλωσόριζε οποιαδήποτε βοήθεια του προσφερόταν και η βοήθεια που οι Ναΐτες μπορούσαν να του προσφέρουν ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη .

Πεπειραμένοι όντως βετεράνοι , θα ήταν πολύτιμοι για να εκπαιδεύσουν τους Σκώτους στρατιώτες , για να επιβάλουν την πειθαρχία και να μεταδώσουν τον επαγγελματισμό τους σε άντρες που μάχονταν εναντίον εχθρού αριθμητικά υπέρτερου και καλύτερα εξοπλισμένου .

Η εμπειρία τους σε θέματα στρατηγικής και εφοδιασμού θα ήταν ζωτικής σημασίας .

Πιθανώς ποτέ δεν θα μάθουμε αν αυτοί ήσαν πράγματι η «καινούργια δύναμη» που επενέβη τόσο αποφασιστικά στη μάχη του Μπάνοκμπερν .

Δεν είναι , όμως , αναγκαίο να το μάθουμε .

Και μια χούφτα Ναϊτών αν ήταν επικεφαλής , θα ήταν αρκετή για να προκληθεί το αποτέλεσμα που προκλήθηκε στον αγγλικό στρατό .

ΥΓ.: Με αυτό το μήνυμα ολοκληρώθηκε η ιστορία που αφορούσε στον Ναϊτικό στόλο. Αργότερα μπορεί να γίνει αναφορά στους Διωγμούς των Ναίτών ή και στην σχέση των Ναϊτών με το Άγιο Δισκοπότηρο.

Φιλικά

Κηφεύς

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr