quote:

---

Μάνο, αν μπορέσουμε να γίνουμε κάτοχοι και κυβερνήτες της εντός αλήθειας και καταστούμε αληθινοί προς στους εαυτούς μας, είναι βέβαιο ότι τέτοιοι θα είμαστε και απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Αυτή η πορεία είναι τόσο προσωπικά ταπεινή και ένδοξη που είναι αδύνατον να συζητείται... Γιατί όπως γνωρίζεις: "Quod me nutrit me destruit"

---

Στο Μάνος Τουrs απευθύνεται;

Βαράτε με κι ας κλαίω!!!

Είναι "αδύνατον να συζητείται", αλλά όλο εδώ είναι...

No name human

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

quote:

---

Αυτή η πορεία είναι τόσο προσωπικά ταπεινή και ένδοξη που είναι αδύνατον να συζητείται...

---

Έλα ντε! Περιμένεις λοιπόν σε μια δημόσια συζήτηση τι;

Κάθε αξιοπρεπής μύθος (ή και ναός) έχει τρεις βασικούς χώρους: 1. τη ρεσεψιόν, όπου μπαινοβγαίνει χαρούμενα ο πολύς κόσμος, 2. την αίθουσα περισυλλογής, όπου συγκεντρώνονται και εξετάζονται τα διάφορα που μας κλείνουν το μάτι, και 3. το τζιζ ρουμ το οποίο είναι μόνο διά μέλη και προς το οποίο, προσωπικά τουλάχιστον, διαθέτω εξαιρετική άγνοια και εξαιρετικό σεβασμό.

Κολλητέ μου, νομίζω ξέρεις την άποψή μου: όλα αυτά τα καλούδια (τα "αντικείμενα"!) είναι που ελκύουν προς το μύθο, άρα έχουν το σκοπό τους. Ο μυθοπλάστης εν σοφία εποίησε.

Επίτρεψέ μας λοιπόν να ταράζουμε τις πηγές, σαν τα φρόνιμα παιδιά που πλατσουρίζουν στα αβαθή, δεν πειράζουν τα κλειδιά των μεγάλων και κάνουν καλή παρέα μεταξύ τους. Το προσωπικό μας ταξίδι συνεχίζεται κατ' ιδίαν.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Θα πρέπει νομίζω όμως, να διευκρινίσουμε ότι το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι παλαιοημερολογήτικο στο δόγμα.

Δεν μπορώ να πω ότι έμαθα κάτι περισσότερο.

Ή δεν υπάρχει κάτι που να το γνωρίζουν ή ξέρουν πώς να το φυλάττουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι Φύλακες του Τάφου...

Πολύ ωραία τα ενημερωτικά σου, να θυμόμαστε και κάποια πράγματα.

Δεν πολυκατάλαβα όμως -αν και η πηγή πληροφόρησης είναι Ορθόδοξη- αν τα ιστορικά που αναφέρονται είναι "Ορθόδοξα" ή γενικότερα "Χριστιανικά".
Το σχίσμα των Εκκλησιών έγινε το 1504, αν θυμάμαι καλά.

Βέβαια, χρησιμοποιώντας την ίδια συλλογιστική ερμηνείας και των ναϊτικών μύθων, θα συμπεράνω ότι δεν έχουν τόση σημασία τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όσο η ουσιαστική έννοια. Την οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα προσδιόριζα -όπως το γράφεις- στη χριστιανική επιρροή στα μέρη εκεί.

Πλην όμως, αντίστοιχες ήταν και οι επιρροές από τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις, και σε γενικές γραμμές να πώς οι καλοί μας Ναΐτες κατέληξαν μπαφομετικοί, ή τέλος πάντων με διευρυμένες θρησκευτικές συνειδήσεις. Εκείνο που δεν έχει ξεκαθαριστεί είναι: Πήγαν ευθύς εξ αρχής προγραμματισμένοι να κάνουν ένα συγκερασμό θρησκευτικών γνώσεων, ή αυτό τους προέκυψε εκ των υστέρων;

Οι κατεργάρηδες δεν άφησαν ούτε ένα γραπτό, ούτε ένα κίτρινο αυτοκολλητάκι, ούτε συμμετείχαν σε τόπικ, τίποτα. Θα αρχίσω να υποψιάζομαι ότι δεν ήταν τυχαίο που πολλοί σπουδαίοι ως προς το βαθμό τους, ήταν αγράμματοι.

Στο μεταξύ, υποψιάζομαι επίσης ότι η επιρροή της Smirnoff συνεχίζεται.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Δεν φταίει η Smirnoff για την απουσία μου. Έλλειπα για μυητικό διήμερο σε Δελφούς και Τροφώνειο άντρο . Περισσότερα σε λίγο. Καλό απόγευμα σε όλους.

Sub rosa

Σου γράφω:

quote:

---

Θεωρώ πως εκείνο που εννοείται ως μυστικό των Ναϊτών είναι το ανάλογο του Μεγάλου Βασιλείου "Αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων Κύριοι": Υπηρετώντας αλλήλλους, καθιστάμεθα ελεύθεροι.

Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζούσαν αυτό τον Ιερό Γάμο. Πόσο πιο σοφοί, ισχυροί, και ωραίοι θα είμασταν...

---

και μου γράφεις:

quote:

---

Μακάρι να μην έμενες κι εσύ στα λόγια... γιατί απ' αυτά χορτάσαμε.

---

Μα τι λες;!!! Αφού κυρά μου δεν με ξέρεις... Κοίτα καλύτερα την καμπούρα σου και την μαϊμού που κουβαλάς πάνω της (όπως όλοι μας άλλωστε) και άσε τον καθένα στη δική του πορεία για την αιωνιότητα χωρίς κριτική αφ' υψηλού.

Μα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς να κρίνουμε τον διπλανό μας; Δεν μπορούμε να δούμε πάνω και κοιτάμε συνέχεια δίπλα;

Γιατί δεν μας γράφεις καλύτερα για αυτά τα σίγουρα ενδιαφέροντα που ήθελες να πεις για τον Fisher King που όπως λέει ο Spiral είναι ο καθένας από εμας;

Νομίζω πως για την καλύτερη ροή της συζήτησης είναι καλύτερο τα προσωπικά σχόλια να αποστέλλονται με προσωπική αλληλογραφία και στο topic να εκφράζονται μόνο απόψεις για το θέμα και όχι για τους συνομιλητές. Όπως άλλωστε κάνουν εξαρχής πολύ σοβαρά οι Oculatis Abis, Νικηφόρος Ουρανός. Ας τους μιμηθούμε. Εδώ νομίζω είμαστε όλοι για να εντρυφήσουμε και όχι για να επιδειχθούμε με αμετροέπεια στο αίσθημα ανωτερότητας που μπορεί να κατέχει ορισμένους. Δεν νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε όπως λέει ο Φοίνικας.

Τελειώνοντας αν ενόχλησα ή προσέβαλα κάποιους ζητώ συγνώμη πρώτος και τείνω χείρα "ιπποτικής" φιλίας και παρακαλώ να συνεχίσουμε στο θέμα μας γιατί σχεδόν τα μισά posts έχουν προσωπικά σχόλια και δεν νομίζω ότι στεκόμαστε έτσι στο ύψος του θέματος.

Όσο για αυτό που ρωτάει ο Spiral πιο πάνω τι σημαίνει αμπελοθυμοσοφία, θα έλεγα ότι δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσω ή αν έγινα λεξιπλάστης. Αυτό που ήθελα τότε να πω είναι ένας συγκερασμός της αμπελοφιλοσοφίας και του θυμού... Βγάζει νόημα Spiral?

quote:

---

Μα τι λες;!!! Αφού κυρά μου δεν με ξέρεις... Κοίτα καλύτερα την καμπούρα σου και την μαϊμού που κουβαλάς πάνω της (όπως όλοι μας άλλωστε) και άσε τον καθένα στη δική του πορεία για την αιωνιότητα χωρίς κριτική αφ' υψηλού.

Μα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς να κρίνουμε τον διπλανό μας; Δεν μπορούμε να δούμε πάνω και κοιτάμε συνέχεια δίπλα;

Γιατί δεν μας γράφεις καλύτερα για αυτά τα σίγουρα ενδιαφέροντα που ήθελες να πεις για τον Fisher King που όπως λέει ο Spiral είναι ο καθένας από εμας;

Νομίζω πως για την καλύτερη ροή της συζήτησης είναι καλύτερο τα προσωπικά σχόλια να αποστέλλονται με προσωπική αλληλογραφία και στο topic να εκφράζονται μόνο απόψεις για το θέμα και όχι για τους συνομιλητές

---

"Το 135 μ.Χ ο Τίτος ανοικοδομεί την Ιερουσαλήμ και το 137 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, σκέπασε με χώματα τον Γολγοθά και τον Τάφο του Χριστού και σύμφωνα με την παράδοση έχτισε ναό προς τιμή της Αφροδίτης από επάνω για να εμποδίσει την μετάβαση των πρώτων χριστιανών προσκυνητών εκεί. Χτίζει ρωμαϊκούς ναούς και δημόσια κτίρια και ονομάζει την νεόκτιστη πόλη Αιλία Καπιτωλίνα.

Το 326 μ.Χ. η Αγία Ελένη βρίσκει τον Τίμιο Σταυρό. (Ο σταυρός βρέθηκε μαζί με πολλούς άλλους σε σπήλαιο όπου τους πετούσαν μετά τις σταυρώσεις και ξεχώρισε επειδή την στιγμή που τον έβγαζαν από την κρύπτη έγινε θαύμα).

Ο Μέγας Κωνσταντίνος με την μητέρα του Αγία Ελένη έχτισαν τον πρώτο Ναό (326-335) αφού κατεδάφισαν τα ρωμαϊκά κτήρια. Αυτός ο πρώτος ναός (Κωνσταντίνειος Βασιλική) ήταν ο μεγαλοπρεπέστερος και ο πιο όμορφος και κτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ζηνόβιος.

Πάνω από τον Τάφο έγινε κυκλικό οικοδόμημα που ονομάστηκε «Ροτόντα» και επικοινωνούσε με τεράστια βασιλική, όπου ήταν η κρύπτη εύρεσης του Τιμίου Σταυρού. Ο ιστορικός Ευσέβιος στο βιβλίο του «Βίος Κωνσταντίνου» δίνει λεπτομερή περιγραφή για το σχήμα και τον πλούσιο διάκοσμο από μάρμαρα, μωσαϊκά, χρυσάφι και ασήμι. Μιλά επίσης και για τα εγκαίνια του Ναού που έγιναν στις 13 Σεπτεμβρίου του 336 από τους επισκόπους που πήραν μέρος στην Σύνοδο στην Τύρο.

Το 614 ο Ναός καταστρέφεται από τον Πέρση Χοσρόη Β’ που παίρνει τον Τίμιο Σταυρό ως λάφυρο και αιχμαλωτίζει τον Πατριάρχη Ζαχαρία.

Στη διάρκεια από το 617 ως το 626 ο μετέπειτα Πατριάρχης Μόδεστος ανοικοδομεί τον Ναό όχι όμως στην αρχική μεγαλόπρεπη μορφή του λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων.

Το 629 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος νικά τους Πέρσες και επαναφέρει θριαμβευτικά τον Τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία. Ανυψώνει τον Τίμιο Σταυρό στο Γολγοθά στις 14 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.

Το 637 οι Μωαμεθανοί καταλαμβάνουν τα Ιεροσόλυμα αλλά ο ναός και οι Άγιοι Τόποι προστατεύονται χάρη στο έγγραφο «Αχτιναμέ» (Συνθήκη του Ομάρ) του χαλίφη Ομάρ Χαττάμπ προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο.

Το 969 μουσουλμάνοι καινε τον τρούλο, λεηλατούν τον Ναό και παραδίνουν στην πυρά τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη Δ’ για να εκδικηθούν για την εκστρατεία του Νικ. Φωκά στην Ανατολή.

Το 1009 φανατικοί μουσουλμάνοι προκαλούν τεράστιες καταστροφές.

Το 1024 με 1048 ύστερα από την υπογραφή συνθήκης ειρήνης, μεταξύ του βυζαντινού αυτοκράτορα Ρωμανού Γ’ και του χαλίφη Δάχερ, ξαναχτίζεται σταδιακά ο ναός, με ενίσχυση των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.

Από το 1099 ως το 1149 επισκευάζεται κατά διαστήματα από τους Σταυροφόρους.

Το 1187-1190 ο Σαλαδίν αφού νίκησε τους σταυροφόρους απογυμνώνει τον ναό, κατεβάζει τον Σταυρό και τον κάνει τζαμί. Ύστερα όμως από συμφωνία με τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ισαάκιο Αγγελο παρέδωσε ξανά τον ναό στους χριστιανούς.

Το 1390 γίνονται νέες επισκευές.

Μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 οι ορθόδοξοι Πατριάρχες κρατούσαν τα κλειδιά του Ναού της Αναστάσεως γεγονός που ανανέωσε με νόμο το 1517 ο σουλτάνος Σελίμ επί πατριάρχου Δωροθέου. Με νέο νόμο του Σουλεϊμάν τα κλειδιά δόθηκαν στους μωαμεθανούς.

Το 1545 επισκευάζεται το Κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου υπό του Πατριάρχη Γερμανού και προστίθεται μικρός τρούλος.

Το 1719-1720 επισκευάζεται ο Ναός από ορθόδοξους και Λατίνους υπό του Πατριάρχη Χρύσανθου.

Στις 30-9-1808 Αρμένιοι καινε το μεγαλύτερο μέρος του.

Το 1810 ο Ναός ανοικοδομείται με εράνους απανταχού των ορθοδόξων από τον Ελληνα αρχιτέκτονα Κομνηνό τον Μυτιληναίο.

Το 1834 και 1836 προξενούνται ρωγμές από σεισμούς. Οι επισκευές ξεκινούν με μεγάλη καθυστέρηση από το 1867-1869 και μετά οπότε και ανακαινίζεται ο μέγας Τρούλος του Ναού από την Ρωσία, τη Γαλλία και την Τουρκία.

Το 1927 καταστρέφεται ο μικρός Τρούλος από σεισμό και η κατάσταση είναι απογοητευτική.

1931 με 1933 ανοικοδομείται με εισφορές του ευσεβούς ημών έθνους.

Το 1948 ο μέγας Τρούλος του Ναού της Αναστάσεως βάλλεται από δύο εβραϊκούς όλμους και επισκευάζεται.

Το 1958 ύστερα από συμφωνία των τριών εκκλησιών των Ιεροσολύμων, της Ελληνικής, της λατινικής και της αρμένικης άρχισε από κοινού η αποκατάσταση.

Το 1978-1985 γίνεται ανακατασκευή του μεγάλου Τρούλου.

1993 με 1994 ξεκινά ο Εξωραϊσμός με μωσαϊκή σύνθεση, του ιερού προσκυνήματος της Αγίας Αποκαθηλώσεως και του τρούλου του Καθολικού.

1995 επισκευάζεται με χαλκό το εξωτερικό του τρούλου του Καθολικού.

Οι εργασίες συντήρησης συνεχίζονται μέχρι σήμερα"

Και για αλλη μια φορα να διατυπωσω τις αμφιβολιες μου για τον Ναιτικο μυθο λεγοντας τα εξης
Με εξαιρεση την περιοδο 1099 εως 1149 οι Ιεροι Τοποι ηταν σρτην κατοχη ειτε του Βυζαντίου (τον περισσοτερο χρονο) ειτε των μουσουλμανων.
Γιατι σωνει και καλα να εχουν ανακαλυψει κατι οι Ναιτες που δεν ειχε ανακαλυφθει τοσα και τοσα χρονια πριν απο αυτους (με δεδομενο οτι εχουν γινει ανασκαφες παλαιοτερα, απο την Αγια Ελανη τουλαχιστον) η και μετεπειτα απο αυτους;
Δηλαδη πηγαν τα "σηκωσαν" ολα (υλικα και μη) και "την εκαναν";
Δυσκολα πιστευω οτι τοσα χρονια πιο πριν ετρωγαν κουτοχορτο. Και ειδικα οι Βυζαντινοι που ηταν και οι πιο ψαγμενοι της εποχης (αν δεν παινεψεις το σπιτι σου....), αλλα και οι μουσουλμανοι δεν εκαναν λιγες.....κατεδαφισεις!!
Εκτος και εαν τελικα δεν υπαρχει κανενας μυθος και υπαρχει απλα η αληθινη πιστη προς τον Θεανθρωπο που ειτε την δεχεται κανεις ειτε οχι
Και οι Φυλακες Του Ταφου ειναι απλα οι Φυλακες Του Ταφου.
Συνεπως πρεπει μηπως να ψαξουμε αλλου για μυστικο;
Και ξαναγυριζω σε αυτα που ειχα πει παλαιοτερα για οικονομικα κινητρα η ακομη και για τον διαχυτο μυστικισμο που επικρατουσε στον Δυτικο Μεσαιωνα.
Συγνωμη για την πολυλογια.

σε ευχαριστούμε για τα στοιχεία.

Αν μου επιτρέπεις να πω την γνώμη μου, θεωρώ ότι κάποιοι Βυζαντινοί ήξεραν γενικά περισσότερα από όσα γνωρίζουμε εμείς γι' αυτούς.

Νικηφόρε Ουρανέ,
Ευτυχώς που έχουμε και σένα και μας επαναφέρεις στη νηφαλιότητα.

Κατ’ αρχήν να ΄σαι καλά για όσα μας γράφεις. Μα αυτός παιδί μου δεν ήταν ναός, ήταν το γεφύρι της Άρτας. Χτίζε – γκρέμιζε δουλειά να μη σου λείπει, άντε ύστερα από όλα αυτά να έχει απομείνει Σταυρός ή Κιβωτός της Διαθήκης ή έστω Κιβωτός του Νώε, που ήταν πιο ευμεγέθης και κατά συνέπεια δυσκολότερο να απαχθεί.

Κατά δεύτερο λόγο επίτρεψέ μου να θυμοσοφήσω.
Αυτά είναι η «τυπική» ιστορία, η οποία κατά συνέπεια έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητείται.

Δεν ξέρω κατά πόσο βρέθηκε ο Σταυρός, αν και κατά τα άλλα η ιστορία είναι ωραία. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι αυτοί οι τύποι έκαναν κολλεξιόν από μεταχειρισμένους σταυρούς. Μια άλλη πληροφορία, που μοιάζει πιο πιστευτή, αναφέρει ότι τους σταυρούς τους έκαιγαν για λόγους υγιεινής.

Πάντως, ακόμα και αν βρέθηκε, σίγουρα δεν απέμεινε τίποτα. Στα παιδικά μου χρόνια (μιλάμε για παλαιοντολογικές εποχές) πωλούνταν τα τελευταία υπολείμματα του Σταυρού σε φυλαχτά, «τίμιο ξύλο» διαβεβαίωναν οι πωλητές και ο κόσμος αγόραζε με κατάνυξη. Δεν βλέπω πια τέτοια φυλαχτά στο εμπόριο, αυτό σημαίνει ότι διατέθηκε μέχρι και η τελευταία ακίδα.

Κρίμα που για κάποιους πολιτικούς λόγους δεν γίνεται δεκτή μια σημερινή εκσκαφή σε εκείνα τα θρυλικά υπόγεια του Ναού της Ιερουσαλήμ. Μας έμενε παρηγοριά ο Ναός του Ρόσσλυν, αλλά ούτε και εκεί φαίνεται φως στον ορίζοντα (ή μάλλον στο υπόγειο). Ας μην απελπιζόμαστε όμως, υπάρχουν και άλλα υπόγεια στην Αιθιοπία που λέγαμε, και στην Πορτογαλία, και στις περιοχές των Καθαρών στη σημερινή Γαλλία... Υπόγειο έχει και η πολυκατοικία που μένω, και πού ξέρει κανείς τι γίνεται. Ποιος σοβαρός αναζητητής θα ερχόταν να ψάξει εδώ; Άρα η πολυκατοικία μου θα μπορούσε να είναι μια ασφαλής κρύπτη.

Εμ, Νικηφόρε Ουρανέ, καλά κάνεις και αμφιβάλλεις. Για να ταράξω πάλι πηγές (και συνειδήσεις) θα αντιγράψω από Ουμπέρτο Έκο:

"Μια συνωμοσία, για να είναι συνωμοσία, οφείλει να είναι μυστική. Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε πως υπάρχει κάποιο μυστικό για να μη νιώθουμε πια απογοητευμένοι, διότι είτε θα πρόκειται για ένα μυστικό που μας φέρνει τη σωτηρία, είτε η γνώση του μυστικού μας φέρνει τη σωτηρία. Υπάρχει άραγε κάποιο μυστικό τόσο ακτινοβόλο;"

και

"Ο αληθινός μυημένος είναι αυτός που ξέρει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό χωρίς περιεχόμενο, διότι κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει να τον κάνει να το ομολογήσει και κανένας πιστός δεν θα καταφέρει να του το αποσπάσει."

Το μυστικό δεν το δημιούργησε κανείς Ναΐτης.

Το αποδεχθήκαμε εμείς γιατί το έχουμε ανάγκη.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Αμ, και οι Συναρχικοί; Τι έχουμε να πούμε για τους Συναρχικούς; Αυτοί, λέει, βρίσκονται ακόμα πιο πίσω από όλους. Τι φωλιές και τέτοια μικροπράγματα, στο βάθος Συναρχία. Μόνο που σαν πολλούς βλέπω να συνωστίζονται ο ένας πίσω από τον άλλον και για δες, άλλοι αγωνίζονται για την πρώτη θέση αλλά υπάρχουν και εκείνοι που αγωνίζονται για την τελευταία. Ίσως με την ελπίδα ότι οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

Έψαχνα σε ποιο σημείο του τόπικ ανέφερε ο Νικηφόρος Ουρανός περί οικονομικών σκοπιμοτήτων, κάτι θυμάμαι βέβαια, αλλά δεν μπόρεσα να το βρω. Θα επιχειρήσω λοιπόν ένα σενάριο.

Βρισκόμαστε κάπου στο 1100, οι παλιοί ευρωπαίοι παγανιστές ψάχνουν τους απαγορευμένους θεούς τους, οι παπικοί ψάχνουν τους παγανιστές, γενικά οι άνθρωποι ψάχνονται. Μπορεί να έχει περάσει σχεδόν μια χριστιανική χιλιετία (πώς περνάει ο καιρός) αλλά η έλλειψη μαζικών μέσων επικοινωνίας δεν έχει ισοπεδώσει ακόμα τις παραδόσεις, πολλές διατηρούνται. Ο Χριστιανισμός ίσως για μερικούς να μην είναι πλήρως κατανοητός ή αποδεκτός.

Γίνεται μια μυστική συνάντηση. Ως μυστική δεν θα αποκαλύψουμε ποιοι ακριβώς συμμετείχαν. "I don't like this" λέει ένας, σχολιάζοντας το παπικό δόγμα. "Moi aussi" απαντάει άλλος. (Με αυτό υπαινίσσομαι ότι η συνάντηση ήταν πολυεθνική και βέβαια οι διάλογοι δεν ήταν έτσι ακριβώς αλλά σε αυθεντικές διαλέκτους, γι' αυτό στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσω ελληνικούς υποτίτλους.) "Ρε σεις", παρεμβαίνει ένας τρίτος, "έτσι δεν βγάζουμε άκρη. Παραμένουμε εντός και επί τα αυτά. Καλά, στη Σταυροφορία δεν σας μίλησε κανείς;" "Στη Σταυγοφογιά;" ρωτάει ο γάλλος. "Mais non, κοψαμέ ολά τα κεφαλιά, δεν εμεινέ κανενά για να μιλησεί". "Α, κομμένα κεφάλια" αναστενάζει κάποιος και σκουπίζει ένα δάκρυ. "Μου θυμίζει τον Μπραν τον ευλογημένο, που τώρα δεν μας επιτρέπεται να τον μνημονεύουμε." (Τα κομμένα κεφάλια ήταν ευθύς εξ αρχής ένα ιδιαίτερο στοιχείο στο όλο εγχείρημα.) "Τς-Τς" κάνει ένας που ήταν δασκαλεμένος από το συγγενή του, "Εκεί κάτω μαθαίνεις πολλά, είναι σταυροδρόμι θρησκειών, είναι πηγή γνώσης. Αυτά μου λέει ο έμπορος από τον οποίο η γυναίκα μου ψωνίζει τα οριεντάλ της." "Ακουγεταί ενδιαφεγόν" λέει ένας άλλος γάλλος, που είναι κι αυτός μιλημένος από τον ξέδερφό του. "Πγεπεί να παμέ, εμείς ειμαστέ ανθγωποί της γνωσής" ρίχνει την ιδέα.

Πέφτει για λίγο σιωπή. (Ηχητικά εφφέ, τα κούτσουρα που σκάνε στο τζάκι και το κροτάλισμα των δακτύλων ενός νευρικού που περιμένει να δει αν θα γίνει δεκτή η πρότασή του.) Τελικά, το καλοσκέπτονται. "Και τι θα κερδίσουμε;" ρωτάει ένας σκωτσέζος με παραδοσιακό οικονομοτεχνικό πνεύμα. "Την κυριαρχία του κόσμου" απαντάει αυτός που ξέρει τα πολλά. "Θα κηρύξουμε μια νέα λατρεία και θα ενώσουμε τους ανθρώπους κάτω από αυτήν." "Μας πγολαβέ αλλός" διστάζει ο γάλλος. "Ο Κονσταντέν λε γκγαν, που ενωσέ την Ευγωπή και τη Μικγασιά υπό τη χγιστιανική θγησκειά." Ο πολύξερος χαμογελάει ειρωνικά. "Ο Μέγας Κωνσταντίνος μας έδειξε ότι η συνταγή πιάνει" απαντάει. "Εμείς θα προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα... μάλλον ένα βήμα πιο κάτω. Θα κηρύξουμε μια νέα λατρεία υπόγεια, που θα έχει απ' όλα δι' όλους. Και Χριστιανισμό, και Ιουδαϊσμό, και Ισλαμισμό." "Τουγλού" αρχίζει να μπαίνει στο νόημα ο γάλλος. "Ακριβώς" απαντάει ο πολύξερος και συμπληρώνει: "Επιπλέον, θα είναι μια λατρεία μυστική. Αινιγματική. Έτσι που να κεντρίζει πολλών τη δίψα για γνώση."

Ξαναπέφτει σιωπή, ξανά-μανά τα γνωστά ηχητικά εφφέ, τέλος πάντων η ομήγυρη συμφωνεί. Καταστρώνεται το σχέδιο. Θεωρητικά, σκοπός των απεσταλμένων θα είναι η προστασία των προσκυνητών. Ουσιαστικά, θα είναι η αναζήτηση παραδόσεων. "Να οργανώσουμε μια νέα σταυροφορία" προτείνει ενθουσιασμένος ένας από τους συμμετέχοντες. "Στην πρώτη σφάξαμε τους μουσουλμάνους, σφάξαμε τους εβραίους, σφάξαμε για κάθε ενδεχόμενο και τους χριστιανούς γιατί μπορεί να μην ήταν και γνήσιοι χριστιανοί, τους σαρακηνούς τους αφήσαμε άσφαχτους." "Κόψε κάτι" του λέει ο πολύξερος, "σιγά που θα φτιάξουμε στρατό. Μπορεί ένας ολόκληρος στρατός να κρατήσει ένα μυστικό; Θα πάνε λίγοι και έμπιστοι." "Τι εννοείς θα πανέ;" ρωτάει ο γάλλος καχύποπτα. "Et toi?" "Moi, θα μείνω εδώ για να κρατάω τα μπόσικα" παίρνει την απάντηση. "Εσύ όμως, μπατζανάκη, ετοιμάσου. Εσύ κι άλλοι οκτώ." Ο γάλλος καταπίνει τη γλώσσα του, οι άλλοι παραξενεύονται. "Και γιατί να είναι εννιά;" ρωτάει ένας. "Και πόσοι ήθελες να είναι;" λέει ο πολύξερος. "Να είναι δέκα" λέει ο απορημένος. "Και γιατί να είναι δέκα;" ρωτάει ο πολύξερος. "Όχι, να μην είναι δέκα" λέει ένας άλλος. "Και πόσοι ήθελες να είναι;" ρωτάει ο πολύξερος. "Να είναι έξι" απαντάει ο άλλος. "Και γιατί να ειναί εξί;" ρωτάει ο γάλλος, που ξαναβρίσκει τη μιλιά του. Τέλος πάντων, ο πολύξερος τους εξηγεί. "Ο αριθμός εννέα είναι ιδιαίτερος, ανόητοι" (το "ανόητοι" κάπου το έχει διαβάσει). "Το εννιά είναι πολλαπλάσιο του τρία, της τριάδας, και περιέχει το τέσσερα, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα." "Μας λείπουν πέντε" πετάγεται ένας ανόητος. "Πάρε και πέντε, το πέντε περιλαμβάνει το χώρο και το χρόνο" ολοκληρώνει θριαμβευτικά ο πολύξερος. "Εννέα, όλα τα λεφτά" σφυρίζει θαυμαστικά ένας. "Ποια λεφτά;" τσιμπάει ο σκωτσέζος. "Εεε..." κατεβάζει ντροπαλά το κεφάλι ο θαυμαστικός, αλλά η οικονομική ιδέα φωλιάζει στις σκέψεις. Γι' αυτό αποφασίζουν να φύγουν πένητες και ότι ήθελε προκύψει. Επιπλέον, σύμφωνα με μια δημιουργική ιδέα του Μπερνάρ, που παρακολουθούσε τη συζήτηση κρυμμένος μέσα σε μια διακοσμητική πανοπλία, οι εννέα περιβλήθηκαν το μοναχικό σχήμα που έδινε μια νότα ιερής συγκίνησης στην αποστολή τους. "Θα ψάξετε καλά για τη χαμένη γνώση και θα σκάψετε βαθιά" θα δώσει αργότερα οδηγίες χρήσης ο Μπερνάρ, τις οποίες οι εννέα θα πάρουν κατά λέξη.

Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, "Στάση Κωνσταντινούπολη. Επόμενη στάση, Ιερουσαλήμ" αναγγέλλουν αυτοί που ξέρουν το δρόμο. Πάνε αποφασιστικά και χτυπάνε την πόρτα του Θεόκλητου που λέγαμε. "Τεό, Τεό, ηγθαμέ" φωνάζει ο Υγκό αλλά ο Θεόκλητος συνοφρυώνεται με τους ρακένδυτους που βλέπει από την κλειδαρότρυπα και διστάζει να ανοίξει. Εκείνοι επιμένουν, ζγκντουπ - ζγκντουπ, κοντεύουν να σπάσουν την πόρτα. "Δώσαμε, δώσαμε" φωνάζει απελπισμένος ο Τεό, αλλά αναγκάζεται να υποκύψει και να παραδώσει το πρώτο μάθημα στους εννέα.

Στη συνέχεια οι Πτωχοί Ιππότες του Χριστού φτάνουν στην Ιερουσαλήμ και βρίσκουν το βασιλιά Βαλδουίνο που πρέπει να είναι στο κόλπο γιατί τους υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες (τι τόθελε, και ήταν αμπανιάριστοι) και αφού μυρίζεται το τι συμβαίνει, τους λέει αθώα "Έχω κάτι στο στυλ σας" και τους οδηγεί για διαμονή στους παλιούς στάβλους του Ναού. Στην Ιερουσαλήμ, οι Ναΐτες πότε παίρνουν κυνήγι τους Σαρακηνούς, πότε παίρνουν τους δρόμους και ρωτάνε ανθρώπους παλαιών αρχών, και πότε παίρνουν κασμάδες και σκάβουν. "Μα τι σκάβουμε πια; Θα βγούμε από την άλλη άκρη" διαμαρτύρεται ένας αλλά δεν πέφτει και έξω, διότι αργότερα οι Ναΐτες θα βγουν στην Αμερική. "Σκασέ και σκαβέ" τον αγριοκοιτάζει ο Υγκό και άντε και ψάχνουν. Βρίσκουν κάτι ψιλοπράγματα που έχουν μείνει στα αζήτητα, βρίσκουν σκελετούς δεινοσαύρων, βρίσκουν και κάτι παλιές περγαμηνές αλλά είναι αγράμματοι και δεν ξέρουν να τις διαβάσουν, αυτό όμως τους δίνει μια ιδέα. Μια μέρα ξεπετάγεται από το πηγάδι ένας Ναΐτης αναψοκοκκινισμένος ανεμίζοντας ένα κόκαλο από δεινόσαυρο. "Εύρηκα" φωνάζει δήθεν σε κάποιον δικό του, στην ουσία όμως φωνάζει για τον ακούσουν οι περαστικοί. Ένας άλλος, που ανεβαίνει λαχανιασμένος από πίσω του, του τραβάει την άκρη του μανδύα. Ο πρώτος εκνευρίζεται και του πατάει το χέρι. "Άσε με να κάνω τη δουλειά μου" μουγκρίζει, και επαναλαμβάνει πιο δυνατά "Εύρηκα! Εύρηκα!". Ο δεύτερος κάνει "Ουγκ" από τον πόνο, αλλά συνεχίζει να του τραβάει το μανδύα. "Τι θέλεις επιτέλους από μένα;" ρωτάει ο πρώτος. "Ουγκ! Ουγκ!" ορύεται ο δεύτερος και του δείχνει απελπισμένα μια περγαμηνή που κρατάει. Ο πρώτος ανοιγοκλείνει έκπληκτος τα μάτια του. Στη βιασύνη του για την πραγματοποίηση του σχεδίου, αντί για την περγαμηνή έχει πάρει το κόκαλο. Αρπάζει την περγαμηνή, πετάει ανέμελα το κόκαλο το οποίο βρίσκει το δεύτερο κατακέφαλα και τον σωριάζει στο βάθος του πηγαδιού, και ακόμα πιο θριαμβευτικά ανεμίζει τώρα την περγαμηνή και δώστου να φωνάζει "Εύρηκα". Μαζεύονται διάφοροι, βλέπουν την περγαμηνή, υποψιάζονται. "Αυτός εύρηκε" λέει ένας. "Τι εύρηκε;" ρωτάει άλλος. "Τα X-Files" συμπεραίνει κάποιος άλλος. "Η αλήθεια είναι εκεί μέσα."

Κάπως έτσι διαδίδεται η είδηση ότι οι Ναΐτες τη βρίσκουν με περγαμηνές και όπως γίνεται συνήθως, η είδηση παραλλάσσεται από στόμα σε στόμα. Η περγαμηνή γίνεται δισκοπότηρο, το δισκοπότηρο γίνεται κιβωτός, στο μεταξύ οι Ναΐτες τριγυρνούν στα πέριξ και μαζεύουν γνώσεις, τις οποίες ανασυνθέτουν κατά βούληση. Σχηματίζουν μια ευρέος φάσματος φιλοσοφία και από Πτωχοί Ιππότες του Χριστού γίνονται Ιππότες του Ναού (πάντα Πτωχοί όμως). Καθώς είναι και αγράμματοι, όλα όσα αποφασίζουν παραμένουν από τα άγραφα. Στο μεταξύ, όλο και έρχονται ταξιδιώτες από δω κι από κει φλεγόμενοι από τον πόθο να μάθουν κι αυτοί. Ρωτάνε όποιο Ναΐτη βρουν μπροστά τους.

"Α, δεν σου λέω" απαντάει ναζιάρικα ο Ναΐτης, "είναι μυστικό".
"Το ξέρω πως είναι μυστικό, γι' αυτό θέλω να το μάθω" απαντάει ο ταξιδιώτης. "Αν δεν ήταν μυστικό θα το ήξερα και δεν θα σε ρωτούσα."
"Χμ..." κάνει ο Ναΐτης σαν να ταλαντεύεται.
"Πες μου, πες μου" εκλιπαρεί ο ταξιδιώτης. "Τόσο δρόμο έκανα για να μάθω, μη με αφήνεις στο σκότος της αμαθείας."
"Ο Αριμαθαίας;" ρωτάει ο Ναΐτης, δήθεν ότι δεν άκουσε καλά.
"Ο Αριμαθαίας;" τσιμπάει ο ταξιδιώτης. "Τι ξέρεις για τον Αριμαθαίας; Πες μου, πες μου, απόκαμα να φτάσω ως εδώ, ο δρόμος δεν ήταν βατός."
"Η κιβωτός;" ρωτάει πάλι ο Ναΐτης.
"Ξέρεις και για την κιβωτό;" τινάζεται ο ταξιδιώτης. "Τη βρήκατε; Είναι αληθινή;"
"Η Μαρία η Μαγδαληνή;" ρωτάει απτόητος ο Ναΐτης.
Ο ταξιδιώτης είναι έτοιμος να καταρρεύσει από τις τόσες αποκαλύψεις, ο Ναΐτης δεν πρέπει πια να χάσει τον πελάτη.
"Ασήμωσε" του λέει.
"Παρντόν;"
"Ασήμωσέ το, το τιμημένο" διευκρινίζει ο Ναΐτης. "Το μυστικό."
Είναι να μην ασημώσεις τώρα; Ασημώνει ο ταξιδιώτης και ως bonus παίρνει μια μύηση. Έτσι και το ναϊτικό ταμείο ενισχύεται, και ο ταξιδιώτης νιώθει ευτυχισμένος που φωτίστηκε. Του λένε βέβαια ότι αυτή η γνώση είναι μυστικό και δεν πρέπει να το πει σε κανέναν, αλλά τίποτα δεν διαδίδεται ευκολότερα από ένα μυστικό. Ο ταξιδιώτης επιστρέφει, το λέει σε όλους τους γνωστούς του για να σκάσουν από τη ζήλεια τους και εκείνοι την επόμενη ημέρα ετοιμάζουν τα Λουί Βουϊτόν τους -είναι όλοι ευκατάστατοι- και φεύγουν εκτάκτως για την Ιερουσαλήμ. Το ταμείο γεμίζει όλο και περισσότερο.

"Κρίμα στο σκάψιμο" λέει ένας Ναΐτης στο Μάγιστρο.
"Μα γιατί;" απαντάει εκείνος. "Έχουμε ένα καλό μέρος για να κρύβουμε τους θησαυρούς μας. Νομίζω μάλιστα ότι πρέπει να το βαθύνουμε λίγο περισσότερο."

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Η ναϊτική κοσμοθεωρία διαδίδεται και δημιουργεί τις βάσεις για σοβαρές μυστικές στοές -επίγειες πια και όχι υπόγειες- λίγο ως πολύ παντού. Δεν έχει σημασία πώς θα ονομαστούν ειδικότερα, τα θεμέλιά τους τα έχουν σκάψει οι Ναΐτες. Η μυστική κυριαρχία επιτυγχάνεται. Αξιόλογοι άνθρωποι, στοχαστές, επιστήμονες, λαϊκοί, συνεργάζονται στο πνεύμα της αδελφοσύνης. (Σε όλα τα σενάρια προς το τέλος έρχεται και μια φάση συγκινησιακής κορύφωσης, μόνο που στο συγκεκριμένο δεν υπάρχει τέλος.)

Βέβαια, με τα χρόνια, όταν πια οι ναϊτικές ιδέες απλώνονται από μόνες τους, το Τάγμα δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Με ένα εύσχημο τρόπο θα διαλυθεί, μερικοί θα θυσιαστούν για να υπογραμμιστεί δραματικά το τέλος του. Ποιο τέλος; Είπαμε, δεν υπάρχει τέλος.

Οι Ναΐτες κατάφεραν περισσότερα από όσα και οι ίδιοι υπολόγιζαν. Mes amis, δεν ειναί λιγό που τωγά εμείς, μετά από τοσά χγονιά, χωγίς να μας πεφτεί και πολύς λογός, καθομαστέ στο Εσοτεγικά και ασχολουμαστέ με τους Ναϊτές. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας δονεί;

"Επτά και εννιά, εννιά και επτά,
πού βρίσκεται κρυμμένος ο θησαυρός των Ναϊτών;"

-Στην καγδιά μας.

Επειδή έρχονται διακοπαί και άλλοι λείπουν, άλλοι θα λείψουμε και τγεχά γυγευέ, θα ήθελα να αφιερώσω τα παραπάνω φοβεγά συμπεγασματά κατ' αρχήν στο φίλτατο Κυνικό που μας λείπει και που θεωρώ ότι αναθέρμανε το τόπικ, στους φίλτατους (αλφαβητικά) Junk95, Labolas Glasya, Νικηφόρο Ουρανό και Oculatis Abis, βεβαίως-βεβαίως στην παμφιλτάτη τοπικοδέσποινά μας Zadok, καθώς και στους κατά καιρούς guest stars της συντροφιάς μας. Σας ευχαριστώ για τη συναδελφική συζήτηση που έχουμε πετύχει.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Μάλλον πρέπει να συμμαζέψουμε λίγο την κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι το θέμα είναι ανεξάντλητο και με άπειρες προεκτάσεις. Τουλάχιστον, μιας και η συζήτηση τελικά περιορίστηκε σε 5-6 μέλη, καλό θα είναι να μη γεμίζουμε σελίδες χωρίς να καταλήγουμε κάπου. Κάνω λοιπόν την αρχή και παραθέτω συνοπτικά τα συμπεράσματά μου περί Ναϊτών:

1. ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ/ΟΙ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ
Αν και του τάγματος ηγούνταν ο Hugues de Payns ("των παγανιστών"), τα πράγματα δείχνουν πως το τάγμα επισήμως δημιουργήθηκε από τον Αγ. Βερνάρδο της Κλαιρβώ, επικεφαλή του Σιστερσιανού μοναστικού τάγματος, ο οποίος είχε και την υποστήριξη του πάπα Ονόριου του Β'. Τώρα ποιός παρακίνησε τον Αγ. Βερνάρδο στο να συντάξει ένα τέτοιο τάγμα; Κρίνω λογική την ανάμιξη των οικογενειών Rex Deus, καθώς η μετέπειτα αναζήτηση και ενασχόληση των Ναϊτών με Ιουδαϊκά στοιχεία δεν μπορεί να είναι μια λογική συμπεριφορά για έναν αρχηγό χριστιανικού μοναστικού τάγματος. Σκεφτείτε έναν χριστιανό μοναστικό ηγέτη να δημιουργεί τάγμα με θρησκευτικά ενδιαφέροντα αλλότρια προς τον χριστιανισμό! Εκτός κι αν ο Βερνάρδος έπαιζε σε δύο ταμπλώ! Βέβαια, ο Αγ. Βερνάρδος ήταν πάντοτε λάτρης της Μαγδαληνής (κι έχω στοιχεία γι' αυτό), κάτι που δίνει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.
Πάραυτα ο Αγ. Βερνάρδος μπορούσε να αποτελέσει για τους Rex Deus μια πέραν πάσης υποψίας φανερή πηγή δημιουργίας του τάγματος. Τώρα βέβαια πρέπει να εξηγηθεί και η όποια σχέση του Αγ. Βερνάρδου με τους Rex Deus. Ίσως να είχαν μεταξύ τους κοινά λατρευτικά ενδιαφέροντα, εστιάζοντας και οι δύο πλευρές στη σχέση πρώϊμου χριστιανισμού και ιουδαϊσμού.

2. ΑΙΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Ακόμη κι εκείνη την εποχή κανείς δε θα ήταν τόσο αφελής ώστε να πιστέψει ότι 9 ιππότες θα αντιμετώπιζαν τις επιδρομές των Σαρακηνών! Άλλωστε το θέμα της προστασίας των προσκυνητών είχε λίγο-πολύ τακτοποιηθεί και ακόμη 9 άτομα-προστάτες δε θα προσέφεραν κάτι το ιδιαίτερο στην περιοχή. Θεωρώ πως οι πρώτοι Ναϊτες δεν ήταν απλά μαριονέτες στα χέρια του Βερνάρδου ή των Rex Deus. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν όλοι τους ευγενείς και με επίπεδο γνώσεων σαφώς άνω του μέσου όρου. Δεν θεωρώ λοιπόν λογικό το να υπέστησαν τα μύρια όσα μόνο για να εξυπηρετήσουν σκοπούς άλλων. Η εγκατάσταση στα υπόγεια του Ναού ήταν και δικός τους σκοπός και οι δημιουργοί του τάγματος βρήκαν στους 9 τους κατάλληλους υποστηρικτές των απόψεών τους. Η εγκατάστασή τους στα υπόγεια του Ναού πιστεύω πως έχει να κάνει με διασταυρωμένες πληροφορίες για συγκεκριμένα ιουδαϊκά ευρύματα (πληροφόρηση μεταξύ των Rex Deus). Κανείς δεν τολμά να στήσει μια τόσο καλά οργανωμένη επιχείρηση βασισμένος σε εικασίες ή φήμες. Πρέπει να υπάρχει καλά διασταυρωμένη πληροφόρηση.

3. ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΤΑΓΜΑ
Θεωρώ σίγουρη την ενασχόληση του τάγματος, τουλάχιστον στην πρώϊμη μορφή του με τον εσωτερισμό και αν θέλετε και με μια έκφανση του πρώϊμου χριστιανισμού, αυτού που δίδαξε ο Ιησούς (Εσσαίοι;). Καθώς ήταν γνώστες της αλχημείας και της Καμπάλα, βρίσκω πραγματική υπέρβαση το συνδυασμό αυτών των ενασχολήσεων με χριστιανικά πρότυπα λατρείας. Επίσης, η παράλληλη επαφή τους με τον Σουφισμό δίνει εξήγηση στη συμμαχία με τους ασσασσίνους. Όλη αυτή η ανάμιξη θρησκευτικών στοιχείων κάνει το θρησκευτικό τους υπόβαθρο πραγματικά μοναδικό! Αν δεν κάνω λάθος, ποτέ έως τότε δεν υπήρξε τέτοιος έκδηλος συνδυασμός χριστιανικών, ιουδαϊκών, μουσουλμανικών και αιγυπτιακών θρησκευτικών στοιχείων. Θεωρώ πιθανό πως το έντονο ενδιαφέρον τους για ανασκαφές στο Ναό να προερχόταν από βάσιμη πληροφόρηση περί θαμμένων αντικειμένων ανατρεπτικού για τότε περιεχομένου (γενεαλογικά δέντρα κλπ - πάλι οι Rex Deus...). Η όποια σχέση τους με τον Ιησού και το Άγιο Δισκοπότηρο και ότι αυτό συνεπάγεται πρέπει να ήταν επιρροή από την οργάνωση "Priory of Sion" κι εφόσον η τελευταία έχει τις ρίζες της στα πρώτα μετά Χριστόν χρόνια, το γλυκό δένει. Άλλωστε περί το 1061 μ.Χ. βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ήταν ο Godfroi de Bouillon (απόγονος της Μεροβίγγειας δυναστείας), need I say more? Η λατρεία του Baphomet ενδέχεται να σχετίζεται με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Εσσαίοι;) κι όχι με μια ανίερη παγανιστική λατρεία. Το τελευταίο το θεωρώ σαφώς χαμηλοτέρου επιπέδου ιδεολογία από την πραγματική τους. Εκεί τα πράγματα χειροτέρεψαν με τη "διαβολική" αναπαράσταση του Baphomet από τον φίλο μας Eliphas Levi. Αν και το σύνολο της αναπαράστασης συμβολίζει τη Σοφία, η υιοθέτηση μιας τέτοιας αποτύπωσης από τους Ναϊτες παραείναι προοδευτική! Τα περί ειδεχθών μυστικών τελετών (τις λεπτομέρειες τις ξέρετε) τα θεωρώ ξένα προς το αρχικό τάγμα. Αν όντως είναι πραγματικότητα, αφορούν μόνον στην μετέπειτα εκφυλισμένη μορφή του τάγματος. Πάντως αυτές οι κατηγορίες έκαναν καλά τη δουλειά τους... (βλ. 5) Συνολικά πιστεύω πως οι Ναϊτες εμφάνιζαν ένα πρωτόγνωρο για την εποχή θρησκευτικό πρόσωπο και οι Άγιοι Τόποι θα ήταν το καλύτερο πεδίο έρευνας και ανάπτυξης των ιδεολογιών τους.

4. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ, "ΘΗΣΑΥΡΟΙ" ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Πρωταρχικά τους ευρήματα πιστεύω πως ήταν διάφοροι πάπυροι ιουδαϊκής προέλευσης και θρησκευτικά κειμήλια. Αν και ποτέ δεν ήταν "πένητες" κυριολεκτικά παρά μόνον μεταφορικά, οι θησαυροί που συσσώρευσαν προήλθαν από τον μεταγενέστερο εκφυλισμό του τάγματος σε σύνολο από ικανότατους τραπεζίτες, εμπόρους, μεσίτες, οικοπεδούχους κλπ. Καμία σχέση δηλαδή με το αρχικό τους προφίλ.

5. Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ
Πιστεύω πως το τάγμα διαλύθηκε όχι μόνον γιατί είχε γίνει υπερβολικά πλούσιο. Ο Φίλιππος ο "Ωραίος" αιτήθηκε εισδοχή στο τάγμα, κάτι που απερρίφθη. Παράλληλα η χώρα του αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και η μόνη γρήγορη και αξιόπιστη λύση ήταν η οικειοποίηση της περιουσίας των Ναϊτών. Προφανώς ήθελε να γίνει Ναϊτης έχοντας ως στόχο την ύπουλη κατάσχεση της περιουσίας τους. Άλλωστε αν είχε σεβασμό και εσωτερική παρόρμηση για ένταξη στο τάγμα, η συμπεριφορά του μετά την απόρριψη θα ήταν πολύ πιο ήπια και ίσως να ζητούσε και τη βοήθειά τους για οικονομική ανάκαμψη. Άλλωστε η περιουσία των Ναϊτών μεταβιβάστηκε στους Ιωαννίτες, από τους οποίους αργότερα πήρε τα χρήματα ο Φίλιππος. Προσωπικά πιστεύω πως το τάγμα διαλύθηκε γιατί είχε πλέον επιτελέσει το σκοπό του ως φανερό τάγμα. Ίσως είχε έλθει πλέον η στιγμή το τάγμα να αλλάξει μορφή, να γίνει πιο κρυφό, πιο εσωτερικό, φυλάσσοντας έτσι την όποια μυστική γνώση και η όποια σχέση του με τον Φίλιππο ή τα όργια στις τελετές ήταν το απαραίτητο κουτόχορτο για τις μάζες. Άλλωστε το πολυμελές του τάγματος οδήγησε στην παρακμή του και στη σημαντικότατη απόκλισή του από τις αρχικές επιδιώξεις και σκοπούς. Καθώς ο εκφυλισμός ήταν πλέον έκδηλος και με κίνδυνο να διαρρεύσουν τα όποια μυστικά, κρίθηκε αναγκαία η διάλυση του τάγματος, η απόσυρση από την επιφάνεια και η ανασύστασή του υπό νέο όνομα και με νέο τόπο και τρόπο δραστηριότητας. Έτσι πιστεύω εξηγείται και η παράδοση των Ναϊτών χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Κάποιοι έπρεπε να θυσιαστούν για το καλό του τάγματος. Επίσης η παραδειγματική θανάτωση του ντε Μολαί δε θα έδινε τόπο για θεωρίες αναβίωσης του τάγματος αν εκείνος ξέφευγε. Αν και ο "καπετάνιος" πέθανε, δεν πέθανε και το τάγμα...

6. ΠΑΡΑΚΛΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΕΟΥΣΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ
Τα γνωστά περί Ροδοσταυρισμού και Τεκτονισμού.

Αυτά από εμένα. Περιμένω και τις δικές σας απόψεις, παρατηρήσεις και διορθώσεις.

Sub rosa

"Μια συνωμοσία, για να είναι συνωμοσία, οφείλει να είναι μυστική. Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε πως υπάρχει κάποιο μυστικό για να μη νιώθουμε πια απογοητευμένοι, διότι είτε θα πρόκειται για ένα μυστικό που μας φέρνει τη σωτηρία, είτε η γνώση του μυστικού μας φέρνει τη σωτηρία. Υπάρχει άραγε κάποιο μυστικό τόσο ακτινοβόλο;"

Και στο σχολιο του Σπιραλ

"Το μυστικό δεν το δημιούργησε κανείς Ναΐτης.

Το αποδεχθήκαμε εμείς γιατί το έχουμε ανάγκη."

Και αποκαλυπτω ποιο ειναι το μυστικο των Ναιτων για εμενα.
Μονο που θα εχει την μορφη ερωτησεων που πρεπει να απαντησει ο καθενας για τον εαυτο του.
Γιατι θα πρεπει να ψαχνουμε καποιο μυστικο για να μην αισθανομαστε απογοητευμενοι;
Γιατι θα πρεπει η γνωση του μυστικου να μας φερει την σωτηρια;
Γιατι θα πρεπει να ανατρεχουμε καθε φορα σε λυσεις-κονσερβα και ακριβοπληρωμενες που μας δινουν αυτοι που "κατεχουν την αληθεια" και ανηκουν σε κρυφες οργανωσεις;
Αυτα και σας ευχαριστω και παλι.

Το δε την πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστιν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.

Νικηφόρε Ουρανέ,
Φτάσαμε σε κάποια "διά ταύτα" γιατί έπρεπε να φτάσουμε, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ο ναϊτικός μύθος είναι τόσο εκτενής που δεν τελειώνει έτσι εύκολα!

Στέκομαι σε κάτι που έγραψες και που θεωρώ πολύ σημαντικό:

quote:

---

Και αποκαλυπτω ποιο ειναι το μυστικο των Ναιτων για εμενα.
Μονο που θα εχει την μορφη ερωτησεων που πρεπει να απαντησει ο καθενας για τον εαυτο του.
Γιατι θα πρεπει να ψαχνουμε καποιο μυστικο για να μην αισθανομαστε απογοητευμενοι;
Γιατι θα πρεπει η γνωση του μυστικου να μας φερει την σωτηρια;
Γιατι θα πρεπει να ανατρεχουμε καθε φορα σε λυσεις-κονσερβα και ακριβοπληρωμενες που μας δινουν αυτοι που "κατεχουν την αληθεια" και ανηκουν σε κρυφες οργανωσεις;

---

Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί του μύθου -για άλλες κλείδες δεν ξέρω- είναι στην πρώτη σου φράση, "Ποιο είναι το μυστικό των Ναϊτών για μένα".

Για τα άλλα σου ερωτήματα, θα δανειστώ απαντήσεις από άλλους:

"Μια απ' τις μεγαλύτερες πλάνες της συμβατικής επιστήμης είναι η επιμονή της στην αυστηρή και τεχνητή διάκριση ανάμεσα στην "ιστορία" και στο "μύθο". Σύμφωνα με την άποψη αυτή, σαν "ιστορία" πρέπει να εκλαμβάνονται μόνο τα τεκμηριωμένα γεγονότα που έχουν υποβληθεί σε λεπτομερή επιστημονικό έλεγχο, και που έχει αποδειχθεί ότι "πράγματι έγιναν"... Απ' την άλλη πλευρά, ο "μύθος" απορρίπτεται σαν κάτι που είναι άσχετο ή έχει μια τυχαία σχέση με την ιστορία. Ο "μύθος" θεωρείται ότι ανήκει στο χώρο της επινόησης, της φαντασίας ή της ποίησης. Εκλαμβάνεται σαν πλαστό στολίδι και διαστρέβλωση των δεδομένων, σαν παραποίηση της "ιστορίας" και σαν κάτι που πρέπει ν' αποκοπεί γι' αυτό με μανία...

...Διάφορα ιστορικά γεγονότα, αλλά και ιστορικές προσωπικότητες, ανάλογα με το πόσο άγγιξαν τη φαντασία του λαού και με το πόσο ζωνατνοί παρέμειναν στη συλλογική μνήμη, συχνά πέρασαν στο χώρο του μύθου... Σε πρόσφατες περιπτώσεις -όπως για παράδειγμα στον Τσε Γκεβάρα, στον Τζον Κέννεντυ ή στη Μαίρυλιν Μονρόε, στον Τζον Λέννον ή στον Έλβις Πρίσλεϋ- η ιστορική "πραγματικότητα" μπορεί να διακρίνεται απ' τα στοιχεία του μύθου, αλλά δεν είναι δυνατό να ξεχωριστεί τελείως απ' αυτόν. Κι ακριβώς αυτά τα στοιχεία του μύθου είναι που μας κάνουν να ενδιαφερόμαστε για την ιστορική "πραγματικότητα"...

...Μεταπολεμικοί μυθιστοριογράφοι... επιμένουν σε μια επανεκτίμηση του τι εννοούμε με τον όρο "ιστορία". Για τέτοιους συγγραφείς η ιστορία δεν αποτελείται μόνο από εξωτερικά και αποδείξιμα "γεγονότα", αλλά και από ψυχολογικό υλικό που θα εποικοδομηθεί σ' αυτά τα γεγονότα και που με τη βοήθειά του θα γίνουν κατανοητά απ' τους μεταγενέστερους. Γι' αυτούς η μόνη αληθινή ιστορία είναι η ψυχική ζωή ενός λαού, η κουλτούρα, ο πολιτισμός- και εκεί περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εξωτερικά στοιχεία, αλλά και οι νοητικές υπερβολές, τα φανταστικά στοιχεία και οι ερμηνείες του μύθου. Ο Ίβο Άντριτς, ο γιουγκοσλάβος συγγραφέας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1961, επιμένει ότι είναι αναγκαίο οι ιστορικοί να μάθουν να αναγνωρίζουν την κρυμμένη "αλήθεια των ψεμμάτων". Τα "ψέμματα" ενός λαού ή ενός πολιτισμού, επισημαίνει ο Άντριτς, οι υπερβολές και οι εξωραϊσμοί, ακόμα και οι προφανείς διαστρεβλώσεις και επινοήσεις δεν είναι ποτέ αδικαιολόγητες. Αντίθετα, φανερώνουν τις κρυφές ανάγκες, τις μυστικές επιθυμίες, τις βαριές ελλείψεις, τα κρυμμένα όνειρα, τους πόθους τέλος για αποκατάσταση, έτσι που στο μέτρο αυτό, μέσα στο ίδιο το ψεύδος τους να μην αποκρύβεται μόνο η αλήθεια αλλά και να αποκαλύπτονται καταστάσεις που περιέχουν τα στοιχεία τα απαραίτητα για την κατανόηση των γεγονότων. Κι ακόμα, στο μέτρο που αυτά τα "ψέμματα" χρησιμεύουν στην αποκρυστάλλωση μιας συλλογικής ταυτότητας και ενός συλλογικού αυτοπροσδιορισμού, δημιουργούν μια καινούρια αλήθεια. Δημιουργούν κάτι που καθίσταται τελικά αληθινό."

(Michael Baigent & Richard Leigh, "O Ναός και η Στοά", εκδ. Γκοβόστης)

Αγαπητέ Νικηφόρε Ουρανέ, για σκέψου κάτι. Ακόμα κι αν ανατρέχουμε σε λύσεις-κονσέρβα, είναι αυτές που δεχόμαστε τελικά ή τις χρησιμοποιούμε για να ενεργοποιήσουμε τα δικά μας φίλτρα;

Θα μου άρεσε να σου θυμίσω:
"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

***

"Οι Ναΐτες, όσο ζούσαν, ήταν τυλιγμένοι στο μύθο και στο θρύλο. Η καταστροφή τους γέννησε νέους μύθους και θρύλους που κάποιοι άλλοι τους μετέτρεψαν αργότερα σε "ιστορικά γεγονότα". Ισχυρή δύναμη προς αυτή την κατεύθυνση ήταν ο Ελευθεροτεκτονισμός. Υπήρξαν όμως κι άλλες εκδηλώσεις του φαινομένου νωρίτερα, εκδηλώσεις απ' τις οποίες ο Ελευθεροτεκτονισμός δανείστηκε στοιχεία, ενώ συγχρόνως τις χρησιμοποίησε ως πρότυπο. Πράγματι μοιάζει το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού να ξαναγεννήθηκε αμέσως μετά την πτώση του, σαν το φοίνικα μέσα απ' τις στάχτες του, παίρνοντας μια νέα μυθική μορφή."

(Michael Baigent & Richard Leigh, "O Ναός και η Στοά", εκδ. Γκοβόστης)

[Όταν αντιγράφω κάτι τέτοια ξετρυπώνει και ο Ανέσπερος Φοίνιξ.]

***

Και ένα άλλου είδους συμπέρασμα:

"Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στους Άγιους Τόπους, μεταξύ των Παλαιστινίων που είναι κυρίως μουσουλμάνοι και των Ισραηλινών, που είναι κυρίως εβραίοι. Μετά από πολλές αντιρρήσεις το Βατικανό αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ και μολονότι εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι η διοίκηση της Ιερουσαλήμ πρέπει να γίνεται με τη μεσολάβηση διεθνούς δικαιοδοσίας, δεν συνηγορεί πλέον υπέρ της χριστιανικής κατάληψης των Αγίων Τόπων που υπήρξε κύριος στόχος για τόσο πολλούς πάπες επί τόσο πολλά έτη. Ακόμη η Εκκλησία αντιμετωπίζει με φόβο την απομάκρυνση από τους Άγιους Τόπους των γηγενών χριστιανών, οι οποίοι αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον στη χώρα όπου γεννήθηκε η θρησκεία τους. Στη χιλιετία που ήδη άρχισε, εάν συνεχιστεί η παρούσα κατάσταση και η γενική εξέλιξη των πραγμάτων, το μοναδικό σημαντικό σώμα χριστιανών που θα μπορεί να λατρεύει το Θεό στο Ναό του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ είναι οι προσκυνητές που θα πηγαίνουν εκεί με τζάμπο τζετ."

(Piers Paul Read, Οι Ναΐτες Ιππότες, εκδ. Ενάλιος)

***

Θα μπορούσα να θεωρήσω ότι κλείσαμε ένα πρώτο κύκλο στην εξέταση του θέματος, βγάλαμε συμπεράσματα... Πάμε λοιπόν παρακάτω.

***

"Ήταν πράγματι «βαφείς του φεγγαριού»;"

(Roberto Gervaso, H Καταραμένη Αδελφότητα, εκδ. Ενάλιος)

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Το δε την πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστιν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.

Δεν είμαι ειδικός στο να κάνω ψυχολογικές αναλύσεις, πάντως το ξέρουν και οι γάτες πως οτιδήποτε –μύθος, ιστορία, παράδοση, ιδέα, γεγονός, ακόμα και ένα προϊόν– επιδρά διαφορετικά από άτομο σε άτομο: από τον ενθουσιασμό μέχρι την αδιαφορία.

Ούτως ή άλλως, ακόμα και χωρίς Ναΐτες, φαίνεται ότι το «σκηνικό» του Μεσαίωνα συγκινεί πολλούς. Με Ναΐτες, συγκινεί ακόμα ειδικότερα! (Άραγε αν αυτοί οι παράξενοι Ναΐτες δεν ορκίζονταν να παραμένουν ισόβια παρθένοι και μέσα σε όλα τα άλλα υπήρχαν και κανα-δυο ρομάντζα με τα όλα τους, μήπως ο μύθος τους άγγιζε και περισσότερες καρδιές;)

Θα επαναλάβω ότι όλη αυτή η γοητεία που εκπέμπουν οι Ναΐτες, και που μάλλον κορυφώθηκε στα μετέπειτα χρόνια και όχι στα δικά τους, δεν ήταν στο αρχικό δικό τους σχέδιο. Συγκυρίες…

Πραγματικά, φίλε Νικηφόρε Ουρανέ, η άλωση της Πόλης είναι μια καλή ενδεικτική περίπτωση ανάπτυξης ενός μύθου. Τι εκφράζεται μέσα από αυτά; Διάφορες συλλογικές και προσωπικές αξίες, και η επιθυμία μιας αναβίωσης ή αποκατάστασης. Πέρα όμως από το όποιο εθνικό φρόνημα, αποκατάστασης τίνος; Της καθαρά «πεζής» πολιτικής κατάστασης, ή μιας αλλοτινής και εξαιρετικά συγκινησιακής μεγαλοπρέπειας; Όταν φανταζόμαστε την Πόλη ξανά δική μας, εννοούμε τη σημερινή Πόλη ως είναι ή την Πόλη των θρύλων, έχοντας στο βάθος της σκέψης μας αυτοκράτορες και πολεμιστές, διανοούμενους και πατριάρχες;

Σε τελευταία ανάλυση, η ναϊτική ιδέα υπάρχει και σήμερα και αναπτύσσεται από διάφορα σύγχρονα τάγματα, δεν νομίζω όμως ότι θα τρέχαμε να καταταγούμε σε κάποιο από αυτά. Γιατί, παρά την τυπολογία και τις αναπαραστάσεις, η πεμπτουσία φαίνεται ότι λείπει. Και ποια είναι η πεμπτουσία; Η έννοια του αυθεντικού, δηλαδή του ψευδώς αυθεντικού- όπως ο καθένας μας θέλει να το εννοεί.

Να γιατί, θεληματικά κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στα «ύποπτα» (τα οποία αποδέχομαι, αγαπητέ Νικηφόρε Ουρανέ) και μένουμε μόνο σε αυτά που δονούν όχι τη σκέψη, αλλά την καρδιά μας.

Ο φίλτατος Oculatis Abis έχει κάνει πολλή δουλειά παραπάνω, προτείνω να πάρουμε το κείμενό του ως οδηγό και να σταθούμε στα σημεία.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Θα μου επιτρέψετε να μην κάνω σχόλια, όμως. Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέπτεστε, αλλά...

...επειδή ο Μύθος πάντα λειτουργεί ως εφαλτήριο της συνείδησης κι αυτό συνεπάγεται ψυχικές εμπειρίες, ξέρετε πού θα διαφωνήσουμε;

Στο ότι εμένα δε με ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια, αλλά η αλήθεια.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, πόσο δύναται η ψυχή μας να βιώσει και όταν είμαστε έτοιμοι... έρχεται κι ο μύθος και μας βρίσκει.

Δεν σου επιτρέπουμε να μην κάνεις σχόλια, εδώ κάνουν τόσοι και τόσοι.
Κάτι δεν κατάλαβα όμως στο μη-σχόλιό σου.
Γράφεις "ο Μύθος πάντα λειτουργεί ως εφαλτήριο της συνείδησης"
και μετά γράφεις "όταν είμαστε έτοιμοι... έρχεται κι ο μύθος και μας βρίσκει".
Ο μύθος λοιπόν είναι αφετηρία ή κατάληξη μιας ψυχικής διεργασίας; (Πολύ επιστημονικά το έγραψα αυτό, αρχίζω να μου κάνω εντύπωση.)

Νομίζω ότι ξεκινάμε από το μύθο, δηλαδή ο μύθος είναι η αρχή που μας κεντρίζει να ασχοληθούμε με ένα θέμα. (Κάτι που έγραφα και για τρία μέρη παραπάνω.) Πρώτα λοιπόν μας συγκινεί ένας μύθος ως μύθος, μετά προχωράμε και διερευνούμε τα ενδότερά του και στο τέλος (αν φτάσουμε ως εκεί) καταλαβαίνουμε και τις βαθύτερες σημασίες ή, έστω, καταλαβαίνουμε όσα καταλαβαίνουμε.

Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, ένας μύθος είναι χρήσιμος με το εξωτερικό του περίβλημα ή έστω -όπως γράφεις- με την "ιστορική αλήθεια".

Τώρα, για την αλήθεια αυτήν καθαυτήν... Τι να πω, λίγο δύσκολο να πούμε "αυτή είναι", τη στιγμή κιόλας που δεν έχουν συμφωνήσει τόσοι και τόσοι ειδικοί.

Αλλά και πάλι θα σου ζητήσω μια διευκρίνιση, τι εννοείς "αλήθεια"; Με ποια διάσταση της έννοιας, την εξωτερική ή την εσωτερική;

Μπερδεύτηκα!

Πάσα προσφορά δεκτή.

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

quote:

---

Γράφεις "ο Μύθος πάντα λειτουργεί ως εφαλτήριο της συνείδησης"
και μετά γράφεις "όταν είμαστε έτοιμοι... έρχεται κι ο μύθος και μας βρίσκει".
Ο μύθος λοιπόν είναι αφετηρία ή κατάληξη μιας ψυχικής διεργασίας;

---

Χμμμ... Για να δούμε λίγο πνεύμα Ολυμπιακών Αγώνων...

Όταν φτάνει ο αθλητής στο εφαλτήριο, αυτή είναι και η αρχή;
Όχι, έχει προηγηθεί η απόφαση του αθλητή και η κατάλληλη προετοιμασία, σωστά;

Μεταφορικά λοιπόν, το εφαλτήριο είναι ένα γεγονός, ενέργεια ή και πρόσωπο (στην προκειμένη περίπτωση ο μύθος), που χρησιμοποιεί κάποιος ως βάση ή στήριγμα για την επίτευξη σκοπού. Ο σκοπός όμως είναι ήδη καθορισμένος από τον ίδιο και το εφαλτήριο είναι απλά το όργανο, το οποίο χρησιμοποιεί.

Παλαιότερα και σε άλλο τόπικ με διαφορετικό θέμα, είχα γράψει κάτι το οποίο άρεζε πολύ στο φίλο μας τον kynikos, του οποίου του αρέσουν οι ψυχολογικές ερμηνείες (είθε να περνά καλά στις διακοπές του και να μας επιστρέψει δριμύτερος):

"Όταν ζητάμε την γνώμη κάποιου, τον έχουμε επιλέξει, άρα κατά κάποιον τρόπο ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ.
Είναι απόλυτα δική μας επιλογή και το αποτέλεσμά της επίσης μας ανήκει. "

Παραφράζοντας λοιπόν, αυτή την πρόταση, θα έγραφα:

Όταν γοητευόμαστε από ένα μύθο, η ψυχή μας έχει αναγνωρίσει σ' αυτόν την αλήθεια, την οποία καλούμαστε ν' ανακαλύψουμε μέσα από την πορεία της ζωής μας.
Στην πραγματικότητα, την αλήθεια αυτή την γνωρίζουμε ήδη.

Γι' αυτό και το μυστικό είναι πολύ προσωπικό και φυλάττεται ως μυστικό, για να παραμένει προσωπικό.

Στην πραγματικότητα, σ' αυτούς τους αθλίους Ναΐτες χρωστάμε πολλά περισσότερα από όσα προκύπτουν από μία καλοραμμένη συνωμοσία...

Η α-λήθεια είναι ένα... Είναι αυτό που πάντα η ψυχή μας θα μνημονεύει (α-λήθη).

Είναι αυτό που ενώνει τα πάντα... αφού ανήκει και στη ζωή (έξω...) και στο θάνατο (έσω...).

Είμαστε εδώ και γράφουμε, γιατί κάτι υπάρχει μέσα μας... Δεν το δημιούργησαν οι Ναΐτες.
Αυτοί είναι η αφορμή και όχι η αιτία.

Έτσι, ανοίγει ο δρόμος...

No name human

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Γι' αυτό και το μυστικό είναι πολύ προσωπικό και φυλάττεται ως μυστικό, για να παραμένει προσωπικό"
Και επειδη λειπει ο Κυνικός θα κανω εγω λιγη ανάλυση για χαρη του.
Τι μας κανει λοιπον να γοητευομαστε στην αρχη απο εναν μυθο; Αυτο θα ελεγε καποιος εξαρταται απο την προσωπικοτητα του καθενος, η οποια γοητευεται και παιρνει τον μυθο και τον εντασσει στο συστημα αξιων που εχει καθενας.
Ωραια. Και την προσωπικοτητα;
Ε, (θα απαντουσε ο ιδιος) καλα δεν το ξερετε; Αυτη ειναι μια μιξη κληρονομικοτητας και της διαδικασιας κοινωνικοποιησης (εμπειριες που εχει καθενας στην ζωη του).
Και που καταληγουμε ρε φιλε που μας κανεις και τον εξυπνο; θα τον ρωτουσαμε εμεις.
Μα σε αυτο που εχουμε ηδη πει παραπανω. Ολοι μας συμφωνα με την προσωπικοτητα του ο καθενας εχουμε δημιουργησει ενα συστημα αξιων (που περιλαμβανει η οχι αυτα που πρεσβευαν οι Ναιτες) και συμφωνα με αυτο (κατι σαν φιλτρο δλδ) αντιμετωπιζουμε καθε καινουργια κατασταση στην ζωη μας η καθε καινουργια ιδεα.
Και επειδη το ξεχασαμε, Κυνικεεεεεεεεεεε!! Προσεχε μην καεις στον ήλιο τυχερουλη, και μην πας στα βαθιαααα!!

«Εάν στρατιώτης τα όπλα αυτού ρίψη, εν πολέμω, κελεύομεν αυτόν τιμωρείσθαι, ως γυμνώσαντα εαυτόν, και τους εχθρούς οπλίσαντα.»
Τακτικά Λέοντος Έκτου Του Σοφού

Αγαπητή Zadok, ναι, συμφωνώ απόλυτα όπως το θέτεις- σύστημα ενστίκτων θα μπορούσα να το πω, για να το συσχετίσω με το σύστημα αξιών που γράφει ο αγαπητός Νικηφόρος Ουρανός.

Θα ήθελα πολύ να γράψω δυο-τρία πράγματα επί ψυχολογίας και δεν θα τα θεωρούσα καθόλου άσχετα με το θέμα, άσχετος είμαι εγώ όμως και θα γελάσει κάθε πικραμένος (άλλο όταν σκόπιμα προσπαθώ να σας κάνω να χαμογελάσετε). Πολύ απλοϊκά λοιπόν θα γράψω ότι -από φυσικούς ή μεταφυσικούς λόγους, διαλέχτε- δείχνει πως ο καθένας μας είναι σαν προγραμματισμένος για το τι θα κάνει και πώς και πού θα κινηθεί. Δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι ξέρουμε ήδη τα πάντα, μόνο που για λόγους ασφαλείας του προγράμματος τα έχουμε περάσει στη λήθη.

quote:

---

Η α-λήθεια είναι ένα... Είναι αυτό που πάντα η ψυχή μας θα μνημονεύει (α-λήθη).

Είναι αυτό που ενώνει τα πάντα... αφού ανήκει και στη ζωή (έξω...) και στο θάνατο (έσω...).

Είμαστε εδώ και γράφουμε, γιατί κάτι υπάρχει μέσα μας... Δεν το δημιούργησαν οι Ναΐτες.

Αυτοί είναι η αφορμή και όχι η αιτία.

---

ή, πιο "ρεαλιστικά":

quote:

---

Ολοι μας συμφωνα με την προσωπικοτητα του ο καθενας εχουμε δημιουργησει ενα συστημα αξιων (που περιλαμβανει η οχι αυτα που πρεσβευαν οι Ναιτες) και συμφωνα με αυτο (κατι σαν φιλτρο δλδ) αντιμετωπιζουμε καθε καινουργια κατασταση στην ζωη μας η καθε καινουργια ιδεα.

---

Μάλιστα... μόνο που, όπως πολύ παραστατικά μας τα γράφει η Zadok, μην ξεχνάμε την προδιάθεση και το εφαλτήριο!

Βρήκα και ένα τεχνολογικό κολπάκι:

"Όλοι οι τόποι είναι αυτό που ο καθένας προβάλλει πάνω τους."

Νομίζω ότι ο Κ.Γ.Γιούνγκ περιγράφει πολύ ωραία αυτό το μηχανισμό μέσα από τα "αρχέτυπα", τα οποία ενδέχεται να κληρονομούνται και μέσω του DNA.

Αν δε με απατά η μνήμη μου, τα αρχέτυπα τοποθετούνται στο ασυνείδητο, ενώ η ηθικές αξίες τολμώ να πω ότι είναι οι προβολές τους στο συνειδητό.
Κάθε φορά που καλλιεργούμε μία ηθική αξία, αναδεικνύουμε το αρχέτυπο.

Κάπως έτσι, λειτουργούσε η δραματική αναπαράσταση στις διάφορες μυήσεις των Αρχαίων Μυστηρίων, η οποία "πατούσε" κατ' ευθείαν πάνω στο αρχέτυπο, για να καλλιεργηθεί στη συνέχεια η ηθική του μυούμενου (ως "επεμβατική" & ανάστροφη διαδικασία) και ο μηχανισμός των συμβόλων, όπου η εξωτερική ερμηνεία υπέκρυπτε πάντα και την εσωτερική.

(Αν έκανα κάποιο λάθος, συγχωρείστε το μου και διορθώστε με, γιατί ψυχολογία πήρα σα δευτερεύων μάθημα.)

Η εικόνα αυτή έχει μια βαθιά συμβολική σημασία- ότι κατεβαίνει, ανεβαίνει.

Για να δούμε μήπως κάνει η Παναγία το θαύμα της.

Εννοείς ότι DNA έχουν και οι συντονιστές;

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr