Θα αναφερθώ σήμερα στους διωγμούς των Ναϊτών.

Στα 1306, ο Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας γνωστός και ως Φίλιππος ο Ωραίος, έχει πλέον στρέψει την προσοχή του προς τους Ναΐτες .

Ο Φίλιππος ήταν άνθρωπος τρομερά φιλόδοξος .

Είχε μεγαλεπίβολα σχέδια για τη χώρα του και δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να τσακίσει οποιονδήποτε και οτιδήποτε βρισκόταν εμπόδιο στο δρόμο του .

Είχε ήδη οργανώσει την απαγωγή και δολοφονία ενός Πάπα , του Βονιφατίου του Η΄ και οι πιο πολλοί ερευνητές δέχονται ότι προκάλεσε , πιθανώς με δηλητήριο , το θάνατο του διαδόχου του Πάπα Βενέδικτου ΙΑ΄.

Το 1305 εγκατέστησε στον παπικό θρόνο μια μαριονέτα του , τον Μπερτράντ Ντε Γκοθ , Αρχιεπίσκοπο μέχρι τότε του Μπορντό , που έγινε Πάπας με το όνομα Κλήμης Ε΄.

Το 1309 , ο Φίλιππος απήγαγε ολόκληρη την Παποσύνη , την ξερίζωσε από τη Ρώμη και την εγκατέστησε σε γαλλικό έδαφος , στην Αβινιόν , μετατρέποντάς την σε απλό παράρτημα του γαλλικού στέμματος .

Έτσι εγκαινιάστηκε η λεγόμενη «Αιχμαλωσία της Αβινιόν» , ένα σχίσμα που θα γεννούσε αντίπαλους Πάπες και θα κρατούσε την Καθολική Εκκλησία διαιρεμένη για τα επόμενα εξήντα οχτώ χρόνια , μέχρι το 1377 .

Με την Παποσύνη στην τσέπη του , ο Φίλιππος είχε πια τη δυνατότητα να κινηθεί ανενόχλητα εναντίον των Ναϊτών .
Πέρα από τα άλλα κίνητρα ο Φίλιππος έτρεφε και προσωπική μνησικακία κατά των Ιπποτών .

Όταν ζήτησε από το Τάγμα να γίνει δεκτός σαν επίτιμος Ναΐτης – τίτλος που είχε απονεμηθεί στο παρελθόν στο Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο – κι’εκείνοι το αρνήθηκαν , ένιωσε τρομερά προσβεβλημένος .

Επιπλέον τον Ιούνιο του 1306 , εξαιτίας μιας λαϊκής στάσης , αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο στο ναϊτικό κοινόβιο του Παρισιού , όπου είχε την ευκαιρία να δεί , με τα ίδια του τα μάτια , το μέγεθος του πλούτου και των αγαθών που είχε συσσωρευμένα το Τάγμα .

Ο Φίλιππος είχε μεγάλη ανάγκη από χρήματα και ο θησαυρός των Ναϊτών ασφαλώς τράβηξε το άπληστο ενδιαφέρον του .
Έτσι στο εξής το μόνο που τον απασχολούσε ήταν με ποιο τρόπο θα μπορέσει να αποκτήσει το θησαυρό των Ναϊτών .

Η στάση του καθορίζεται από την πλεονεξία του , που γίνεται πιο επικίνδυνη αφού συνδυάζεται με τη δίψα για εκδίκηση για τον εξευτελισμό που του έκαναν . Σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι Ναΐτες , αποτελούσαν και μια μεγάλη απειλή για την ισορροπία του βασιλείου του – ή έτσι νόμιζε ο Φίλιππος .

Φιλικά

Κηφεύς

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Από το 1291 η Άκρα , το τελευταίο οχυρό των Σταυροφόρων , στους Αγίους Τόπους ήταν στα χέρια των Σαρακηνών .

Το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ ήταν οριστικά χαμένο .

Έτσι οι Ναΐτες που ήταν η πιο καλοεκπαιδευμένη , η πιο καλά εξοπλισμένη και η πιο επαγγελματική πολεμική μηχανή του δυτικού κόσμου , βρίσκονταν ξεκρέμαστοι και χωρίς δική τους έδρα – κι’αυτό στον Φίλιππο φάνταζε ιδιαίτερα επικίνδυνο .

Ήταν βέβαια προσωρινά εγκατεστημένοι στην Κύπρο , αλλά είχαν πολύ πιο φιλόδοξα σχέδια .

Φαντάζονταν , πράγμα όχι παράδοξο , κάποιο κράτος ή πριγκιπάτο δικό τους , κάτι σαν το κράτος του Όρντεσταντ που είχε ιδρύσει το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών στην Πρωσία και τη Βαλτική .

Όμως αυτό το κράτος βρισκόταν στα πιο ακραία σημεία της χριστιανοσύνης , μακριά πολύ από την παπική εξουσία , σε περιοχές που προηγούμενα δεν ανήκαν σε κάποιο συγκεκριμένο ισχυρό ηγεμόνα .

Επιπλέον αυτό το κράτος δικαιολογούσε την ύπαρξή του και σαν σταυροφορία μιας άλλης μορφής εναντίον των ειδωλολατρών Πρώσων , Λιθουανών και των άλλων κατοίκων της Βαλτικής , όπως και εναντίον των ορθόδοξων (και γι’αυτό αιρετικών για τους καθολικούς) πόλεων – κρατών της Βορειοδυτικής Ρωσίας , όπως το Πσκοβ και το Νόβγκοροντ .

Οι Ναΐτες στη Γαλλία είχαν αποκτήσει πολύ μεγάλη επιρροή και σχεδίαζαν τη δημιουργία ενός δικού τους Όρντεσταντ στην καρδιά της Χριστιανικής Ευρώπης , στο Λάνγκεντοκ , που τον προηγούμενο μόλις αιώνα είχε προσαρτηθεί στο στέμμα της Γαλλίας .

Για τον Φίλιππο η προοπτική της δημιουργίας ενός Ναϊτικού πριγκιπάτου στο Νότο , δηλαδή έξω από την πόρτα του – ενός πριγκιπάτου που θα συμπεριλάμβανε εκτάσεις για τις οποίες ο ίδιος πρόβαλε αξιώσεις – δεν μπορούσε παρά να αποτελεί πηγή ανησυχίας και να τον βάζει σε επιφυλακή .

Ο Φίλιππος προετοίμασε με κάθε λεπτομέρεια το στρατήγημά του .

Πρώτα ετοιμάστηκε ένας κατάλογος με κατηγορίες βασισμένες σε πληροφορίες που έφεραν βασιλικοί κατάσκοποι που είχαν εισχωρήσει στο Τάγμα , καθώς και στην εκούσια ομολογία ενός ιππότη που ισχυριζόταν ότι είχε αποστατήσει .

Οπλισμένος με αυτές τις κατηγορίες ο Φίλιππος ήταν έτοιμος να δράσει κι’όταν εξαπέλυσε τελικά την επίθεσή του , το έκανε αιφνιδιαστικά , αστραπιαία και με αποτελεσματικά θανατηφόρο τρόπο .

Η επιχείρηση αυτή αντάξια των επιδρομών που οργανώνουν οι σύγχρονες μυστικές αστυνομίες , ξεκίνησε με την αποστολή σφραγισμένων εντολών από το βασιλιά προς τους αντιπροσώπους του και τους διοικητές των ανδρών του σ’ολόκληρη τη χώρα .

Οι εντολές έπρεπε ν’ανοιχτούν παντού ταυτόχρονα και να εκτελεστούν αμέσως .

Τα χαράματα της Παρασκευής 13 Οκτωβρίου του 1307 , όλοι οι Ναΐτες της Γαλλίας έπρεπε να συλληφθούν και να οδηγηθούν στις φυλακές από τις κατά τόπους βασιλικές δυνάμεις .

Τα κοινόβιά τους έπρεπε να κατασχεθούν στο όνομα του βασιλιά και να δημευθεί η περιουσία τους .

Αν και το σχέδιο πέτυχε , όπως φαίνεται , το πολυτιμότερο βραβείο που προσδοκούσε ο Φίλιππος – ο θρυλικός πλούτος του Τάγματος – δεν έφτασε στα χέρια του . Ο μυθικός « θησαυρός των Ναϊτών » δεν βρέθηκε ποτέ και παραμένει μυστήριο τι απέγινε .

Φιλικά

Κηφεύς

Στην πραγματικότητα είναι αμφίβολο κατά πόσο το αιφνιδιαστικό χτύπημα του Φίλιππου ήταν στην πράξη τόσο απρόσμενο , όσο ο ίδιος και οι μεταγενέστεροι ιστορικοί πιστεύουν .

Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που μας επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι οι Ναΐτες είχαν δεχτεί κάτι προειδοποιήσεις .

Λίγο πριν την επίθεση, για παράδειγμα, ο Μεγάλος Διδάσκαλος Ζακ Ντε Μολέ συγκέντρωσε κι’έκαψε πολλά από τα βιβλία και τους υπάρχοντες κανόνες του Τάγματος .

Ένας ιππότης που έφευγε από το Τεμπλ την ώρα εκείνη άκουσε το θησαυροφύλακα να λέει πως ήταν μια πολύ «σοφή» πράξη και πως κάποιο είδος απειλής κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους .

Στο μεταξύ είχε κυκλοφορήσει σε όλα τα ναϊτικά κοινόβια επίσημο διάταγμα , που τόνιζε ότι δεν έπρεπε να δίνεται καμιά πληροφορία για τις ιεροτελεστίες και τις τελετουργίες του Τάγματος .

Όπως και να’χει , είτε οι Ναΐτες είχαν προκαταβολικά ειδοποιηθεί , είτε απλά είχαν υποψιαστεί κάτι , το σίγουρο είναι πως είχαν αρχίσει να παίρνουν κάποιες προφυλάξεις .

Πρώτα – πρώτα , πολλοί ιππότες διέφυγαν , αλλά και εκείνοι που συνελήφθησαν , έδειξαν να υποτάσσονται παθητικά , σαν να είχαν πάρει οδηγίες για κάτι τέτοιο .

Πουθενά , σε κανένα αρχείο , δεν φαίνεται να πρόβαλλαν οι Γάλλοι Ναΐτες ουσιαστική αντίσταση στους στρατιώτες του βασιλιά .

Ύστερα , υπάρχουν ενδείξεις για οργανωμένη φυγή μιας ομάδας ιπποτών που όλοι τους , στην πραγματικότητα , συνδέονταν άμεσα με τον θησαυροφύλακα του Τάγματος .

Έχοντας υπόψη μας αυτές τις ενέργειες που προετοίμασαν τη φυγή των σημαντικών αυτών προσώπων , δεν πρέπει να απορούμε που ο θησαυρός του Τάγματος , τα έγγραφα και τα αρχεία του τελικά δεν βρέθηκαν πουθενά .

Ένας ιππότης , που ανακρίθηκε από την Ιερά Εξέταση , υποστήριξε ότι ο θησαυρός φυγαδεύτηκε λαθραία από το κοινόβιο του Παρισιού , λίγο πριν τις συλλήψεις .

Ο ίδιος μάρτυρας κατέθεσε ότι ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Γαλλίας με πενήντα ακόμα Ιππότες εγκατέλειψε την πόλη του Παρισιού και κατευθύνθηκε στη θάλασσα όπου τον περίμεναν δεκαοχτώ γαλέρες .

Δεν έχουμε κανένα στοιχείο βέβαια για το λιμάνι όπου περίμεναν οι γαλέρες , από τις οποίες ούτε ίχνος δε βρέθηκε ποτέ .

Γεγονός πάντως είναι ότι ο στόλος των Ναϊτών διέφυγε από την αρπαχτική αγκαλιά του Φιλίππου .

Δεν υπάρχει πάντως ούτε μια αναφορά για σύλληψη ναϊτικού πλοίου – ούτε τότε ούτε μεταγενέστερα .

Τα καράβια μοιάζουν να χάθηκαν ολότελα μαζί με το οποιοδήποτε φορτίο κουβαλούσαν .

Οι Ναΐτες , που συνελήφθησαν στη Γαλλία , πέρασαν σκληρές δοκιμασίες και πολλοί απ’αυτούς βασανίστηκαν με σκληρό τρόπο .

Εναντίον τους χαλκεύονταν ολοένα και φρικτότερες κατηγορίες και τους αποσπούσαν παράξενες ομολογίες .

Φιλικά

Κηφεύς

Σ’ολόκληρη τη χώρα κυκλοφορούσαν απαίσιες φήμες γι’αυτούς .

Λάτρευαν, έλεγαν μια δαιμονική δύναμη, που ονομάζονταν "Μπαφομέτ" , ενώ στις μυστικές τους τελετές προσκυνούσαν , υποτίθεται , ένα κεφάλι γενειοφόρου που τους μιλούσε και τους προσέδιδε ιδιότητες μαγικές .

Αν κάποιος τύχαινε να μπει απρόσκλητος σε τελετή τους , αμέσως εξαφανιζόταν .

Κι’άλλες πιο ακαθόριστες καταγγελίες μιλούσαν για παιδοκτονίες, πως μάθαιναν τις γυναίκες να αποβάλλουν. Όμως μια απ’όλες αυτές τις κατηγορίες δείχνει ιδιαίτερα παράξενη και δύσκολα γίνεται πιστευτή :

Ότι αυτοί οι στρατιώτες του Χριστού που σκοτώθηκαν κατά εκατοντάδες στο όνομά του , στις μυστικές τους ιεροτελεστίες αρνιόνταν το Χριστό και ότι ποδοπατούσαν και έφτυναν το Σταυρό .

Δεν είναι τούτες οι σελίδες ο κατάλληλος χώρος για να εξεταστεί η εγκυρότητα αυτών των κατηγοριών . Πολλοί ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το θέμα λεπτομερειακά .

Βιβλία ολόκληρα έχουν γραφτεί για τις δίκες των Ναϊτών και για το πρόβλημα της ενοχής ή της αθωότητας του Τάγματος .

Στο παρόν κείμενο αρκεί να δεχθούμε ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι Ναΐτες είχαν "μολυνθεί" από άλλες μη χριστιανικές θρησκευτικές δοξασίες , αν δεν αποτελούσαν μια συγκροτημένη αίρεση .

Οι πιο πολλές όμως από τις άλλες κατηγορίες εναντίον τους , ήταν μάλλον εφευρήματα , κατασκευάσματα και εσκεμμένες υπερβολές .

Οι δίκες ξεκίνησαν έξι ημέρες μετά τις αρχικές συλλήψεις .

Στην αρχή οι κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών απαγγέλλονταν από δημόσιους κατήγορους στο όνομα του βασιλιά .

Αλλά ο Φίλιππος έλεγχε , όπως είπαμε , τον Πάπα και γρήγορα ανάγκασε τη μαριονέτα του να τον υποστηρίξει , χρησιμοποιώντας έτσι , προς όφελός του , το σεβασμό που έχαιρε η Παπική εξουσία .

Η Ιερά Εξέταση ανέλαβε να επεκτείνει γρήγορα κι’έξω από τη χώρα τους διωγμούς που ο Γάλλος μονάρχης είχε εγκαινιάσει .

Το κυνήγι των Ναϊτών θα διαρκούσε εφτά χρόνια .

Αυτό που σήμερα για μας μοιάζει να είναι ένα μικρό και γενικά σκοτεινό επεισόδιο της μεσαιωνικής ιστορίας , επρόκειτο να αποδειχθεί το πιο σημαντικό γεγονός του καιρού του .

Απ’αυτό καθορίστηκαν οι εξελίξεις στη μακρινή Σκωτία , απ’αυτό ηλεκτρίστηκαν συνειδήσεις , αυτό ήταν η απαρχή διαφόρων αντιδράσεων σ’ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο , και εξ αιτίας του , τέλος , ο δυτικός πολιτισμός δέχτηκε πλήθος από νέα ερεθίσματα .

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Τάγμα ήταν , μετά την παποσύνη , η σημαντικότερη , η πιο ισχυρή , η περισσότερο εξέχουσα , η πλέον ακλόνητη οργάνωση εκείνης της εποχής .

Όταν δέχτηκε την επίθεση του Φιλίππου , ήταν ήδη σχεδόν δυο αιώνων και εθεωρείτο ένας από τους στυλοβάτες της Χριστιανοσύνης στη Δύση .

Φιλικά

Κηφεύς

Στα μάτια των συγχρόνων του , το Τάγμα , φάνταζε τόσο σταθερό , τόσο ανθεκτικό , τόσο αμετάβλητο , όσο και η ίδια η Εκκλησία .

Η τόσο απότομη κατάρρευση ενός τέτοιου οικοδομήματος σίγουρα ταρακούνησε συθέμελα την πίστη και τις δοξασίες των ανθρώπων εκείνης της εποχής .

Έτσι ο Δάντης , για παράδειγμα , στη "Θεία Κωμωδία" εκφράζει την έκπληξη και τη συμπάθειά του για τους διωγμούς που υπέστησαν οι «Άσπροι Μανδύες» .

Αλλά και οι λαϊκές προλήψεις που θέλουν την Παρασκευή και 13 σαν μέρα γρουσούζικη , πιστεύεται πως έχουν τις ρίζες τους στο γεγονός ότι ο Φίλιππος διέταξε την επίθεσή του την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307 .

Το Τάγμα των Ναϊτών διαλύθηκε επίσημα με Παπική βούλα στις 22 Μαρτίου του 1314 .

Η έσχατη και βαρβαρότερη πράξη αυτής της τραγωδίας διαδραματίστηκε στις 14 Μαρτίου του 1314 , όταν ο σεβάσμιος Μέγας Διδάσκαλος του Ναού Ζακ ντε Μολέ και ο Ζοφρουά ντε Σαρναί , Επίτροπος Νορμανδίας , κάηκαν δημοσίως σε σιγανή πυρά στη νησίδα Ιλ ντε Λα Σιτέ του Σηκουάνα , μπροστά από το μεγάλο καθεδρικό ναό της Παναγίας , ως αμετανόητοι αιρετικοί .

Μόλις περικυκλώθηκε από τις φλόγες , ο Μέγας Διδάσκαλος κάλεσε τον Βασιλέα και τον Πάπα να τον συναντήσουν σε διάστημα ενός χρόνου ενώπιον του θρόνου της κρίσεως του Θεού .

Και οι δύο , Βασιλεύς και Πάπας πέθαναν μέσα σε δώδεκα μήνες !!

Φιλικά

Κηφεύς

Μπορούμε να καταλάβουμε την προσπάθειά του να εξολοθρεύσει το Τάγμα μέσα στην επικράτειά του , αλλά η από κει και πέρα επιμονή του να εξαφανίσει τους Ναΐτες από ολόκληρη τη χριστιανοσύνη , μοιάζει υπερβολική .

Φοβόταν άραγε την εκδίκηση των Ναϊτών ;

Είναι πάντως δύσκολο να πιστέψουμε ότι παρακινιόταν από ηθική ζέση .

Ούτε είναι πιθανό αυτός ο μονάρχης που είχε προκαλέσει τη δολοφονία τουλάχιστον ενός Πάπα , πιθανότατα δυο , να είχε τόσο μεγάλη ευαισθησία σχετικά με την καθαρότητα των δοξασιών των Ναϊτών .

Όσον αφορά στην υπακοή στην Εκκλησία , είχε φροντίσει ώστε η Εκκλησία να είναι δική του .

Δεν χρειαζόταν να είναι αυτός υπάκουος σ’αυτήν .

Ο ίδιος καθόριζε τι σημαίνει υπακοή .

Όπως και νάναι , ο Φίλιππος ζήτησε πιεστικά απ’όλους τους μονάρχες να συνεργαστούν μαζί του στη δίωξη του Τάγματος .

Σ’αυτήν του την απαίτηση η ανταπόκριση ήταν περιορισμένη .
Στη Λωραίνη για παράδειγμα , που τότε ανήκε στη Γερμανία , οι Ναΐτες υποστηρίζονταν από τον ηγεμονεύοντα δούκα .

Λίγοι μόνο πέρασαν από δίκη , αλλά κι’αυτοί απαλλάχτηκαν γρήγορα .

Οι περισσότεροι φαίνεται ότι υπάκουσαν στον Ηγούμενό τους , που τους συμβούλευσε , όπως λέγεται , να ξυρίσουν τις γενειάδες τους , να φορέσουν πολιτικά ρούχα και να αναμιχθούν με τον ντόπιο πληθυσμό , που πρέπει να σημειωθεί ότι δεν τους κατέδωσε .

Στη γερμανική επικράτεια οι Ναΐτες αψηφώντας ανοιχτά τους δικαστές τους , εμφανίστηκαν στις αίθουσες των δικαστηρίων πάνοπλοι και φανερά έτοιμοι να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους . Οι δικαστές , φοβισμένοι , τους ανακήρυξαν αμέσως αθώους .

Όταν το Τάγμα διαλύθηκε επίσημα , πολλοί Γερμανοί Ναΐτες έγιναν δεκτοί στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη , καθώς και στο Τευτονικό Τάγμα .

Τα ίδια έγιναν και στην Ισπανία , όπου οι Ναΐτες αντιστάθηκαν στους διώκτες τους και στη συνέχεια προσχώρησαν σ’άλλα Τάγματα , κυρίως σ’εκείνο της Καλατράβα .

Εδώ , δημιουργήθηκε επίσης και ένα καινούργιο Τάγμα , οι Μοντέσα που χρησίμευσε κυρίως σαν καταφύγιο για τους φυγάδες Ναΐτες .

Φιλικά

Κηφεύς

Συνέχισαν τη δράση τους κάτω απ’αυτόν τον τίτλο μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα και οι ναυτικές τους εξερευνήσεις άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους στην Ιστορία (ο Βάσκο ντε Γκάμα ήταν Ιππότης του Χριστού , ενώ ο πρίγκηπας Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος ήταν Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος) .

Τα καράβια των Ιπποτών του Χριστού ταξίδευαν έχοντας σημαία το αγαπημένο ναϊτικό έμβλημα , τον κόκκινο σταυρό .

Την ίδια σημαία είχαν και οι τρεις καραβέλες με τις οποίες ο Κολόμβος διέσχισε τον Ατλαντικό για να ανακαλύψει τον Νέο Κόσμο .

Ο ίδιος ο Κολόμβος είχε νυμφευθεί την κόρη ενός τέως Μεγάλου Διδασκάλου του Τάγματος και είχε αποκτήσει έτσι πρόσβαση στους χάρτες και στα ναυτικά ημερολόγια του πεθερού του .

Ο Φίλιππος , που βρήκε μικρή υποστήριξη για τους διωγμούς των Ναϊτών από την υπόλοιπη Ευρώπη , είχε τους λόγους του να περιμένει , μεγαλύτερη συνεργασία από το βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο Β΄, αφού ήταν γαμπρός του .

Αλλά ο Εδουάρδος ήταν απόλυτα αρνητικός .

Ο Άγγλος μονάρχης έκανε σαφές στα γράμματά του ότι , όχι μόνο έβρισκε απίστευτες τις κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών , αλλά επιπλέον αμφισβητούσε την ακεραιότητα των κατηγόρων .
Έτσι στις 4 Δεκεμβρίου 1307 , ενάμιση μήνα σχεδόν μετά τις πρώτες συλλήψεις , έγραφε στους βασιλείς της Πορτογαλίας , της Καστίλης , της Αραγονίας και της Σικελίας :

«…Ο απεσταλμένος του Φιλίππου αποτολμά να ξεστομήσει μπροστά μας … συγκεκριμένες , τρομερές και απεχθείς κακοήθειες αντίθετες προς τη χριστιανική πίστη , προσβλητικές για τους προαναφερθέντες αδερφούς , προσπαθώντας να μας πείσει ότι πρέπει να τους φυλακίσουμε όλους …»

Και τελειώνει ζητώντας απ’τους παραλήπτες της επιστολής :

« …κλείστε τ’αυτιά σας στις συκοφαντίες κακόβουλων ανθρώπων που τα κίνητρά τους δεν είναι , όπως πιστεύουμε , η αγάπη για την ευθύτητα , αλλά η απληστία και ο φθόνος.»

Φιλικά

Κηφεύς

Δέκα μέρες αργότερα όμως , ο Εδουάρδος έλαβε από τον Πάπα ένα επίσημο έγγραφο που επικύρωνε και προσωρινά δικαιολογούσε τις συλλήψεις .

Έτσι υποχρεωνόταν να δράσει , αλλά και πάλι το έπραξε με φανερή απροθυμία και με έκδηλη έλλειψη ζέσης .

Στις 20 Δεκεμβρίου έγραψε σ’όλους τους σερίφηδες της Αγγλίας , διατάζοντάς τους , αφού περάσουν τρεις εβδομάδες να πάνε με μια συνοδεία 10 – 12 έμπιστων ανδρών , και να συλλάβουν όλους τους Ναΐτες στην περιφέρειά τους .

Στη συνέχεια , παρουσία ενός τουλάχιστον αξιόπιστου μάρτυρα , να γίνει καταγραφή όλων των αγαθών που θα βρεθούν στα ναϊτικά οικήματα .

Οι Ναΐτες έπρεπε να τεθούν υπό κράτηση , αλλά όχι «σε σκληρή και εξευτελιστική φυλάκιση» .

Οι Άγγλοι Ναΐτες συγκεντρώθηκαν στη φυλακή του Πύργου του Λονδίνου και στα κάστρα της Υόρκης , του Λίνκολν και του Καντέρμπουρι .

Η διαδικασία εναντίον τους κινήθηκε με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς .

Έτσι , για παράδειγμα , ο Διδάσκαλος της Αγγλίας Γουίλιαμ ντε λα Μορ συνελήφθη στις 9 Ιανουαρίου του 1308 και οδηγήθηκε στο κάστρο του Καντέρμπουρι , μαζί με άλλους δύο συντρόφους του και αρκετές αποσκευές που του επέτρεπαν την άνεσή του , αν όχι την πολυτελή διαβίωσή του .

Στις 27 Μαΐου απελευθερώθηκε και δυο μήνες αργότερα εισέπραξε τα εισοδήματα από έξι κτήματα που ανήκαν στο Τάγμα , προκειμένου να μην έχει οικονομικά προβλήματα .

Μόλις το Νοέμβριο , εξαιτίας νέων πιέσεων , τον ξανασυνέλαβαν και τον υπέβαλαν αυτή τη φορά σε σκληρότερη φυλάκιση .

Μέχρι τότε όμως , οι περισσότεροι Ναΐτες της Αγγλίας είχαν πάμπολλες ευκαιρίες να ξεφύγουν , είτε ανακατεμένοι με τον ντόπιο πληθυσμό , είτε καταφεύγοντας σε άλλα Τάγματα , είτε , τέλος , εγκαταλείποντας τη χώρα .

Το Σεπτέμβριο του 1309 οι Ιεροεξεταστές του Πάπα αποβιβάστηκαν στην Αγγλία και όσοι Ναΐτες είχαν συλληφθεί , οδηγήθηκαν για ανακρίσεις στο Λονδίνο , την Υόρκη και το Λίνκολν .

Τον επόμενο μήνα ο Εδουάρδος , σαν να το είχε μόλις τότε σκεφθεί , έγραψε στους αντιπροσώπους του στη Σκωτία και στην Ιρλανδία , διατάζοντάς τους να συλλάβουν όσους Ναΐτες δεν είχαν ακόμα συλληφθεί και να τους οδηγήσουν στα κάστρα του Δουβλίνου και του Εδιμβούργου .

Είναι λοιπόν φανερό πως όχι μόνο πάρα πολλοί Ναΐτες εξακολουθούσαν να είναι ελεύθεροι , αλλά και πως ο βασιλιάς το ήξερε .

Μεταξύ 20 Οκτωβρίου και 18 Νοεμβρίου του 1309 , σαράντα εφτά Ναΐτες ανακρίθηκαν στο Λονδίνο , απολογούμενοι σε έναν κατάλογο από ογδόντα εφτά κατηγορίες .

Καμιά ομολογία δεν αποσπάστηκε , εκτός από την αποδοχή του γεγονότος ότι αξιωματούχοι του Τάγματος είχαν το δικαίωμα , σαν ιερείς , να δίνουν άφεση αμαρτιών .
Απογοητευμένοι οι Ιεροεξεταστές , αποφάσισαν να καταφύγουν στα βασανιστήρια .

Σαν περιοδεύοντες απεσταλμένοι του Πάπα , δεν είχαν φυσικά φέρει δικά τους όργανα βασανιστηρίων ή ανθρώπους να τα αναλάβουν και έπρεπε έτσι να κάνουν σχετική επίσημη αίτηση στις τοπικές αρχές , πράγμα που έγινε τη δεύτερη εβδομάδα του Δεκέμβρη .

Ο Εδουάρδος τους έδωσε άδεια για "περιορισμένα βασανιστήρια" αλλά ούτε μ’αυτόν τον τρόπο δεν αποσπάστηκαν ομολογίες .

Φιλικά

Κηφεύς

Στις 10 Μαρτίου του 1310 θα γράψει στο σερίφη της Υόρκης : "ο βασιλιάς έχει πληροφορηθεί ότι αυτός , δηλαδή ο σερίφης επιτρέπει σε Ναΐτες … να κυκλοφορούν , παρά τις αντίθετες βασιλικές διαταγές" και πως πρέπει να τους φυλακίσει στο κάστρο .

Και ξανά στις 4 Ιανουαρίου του 1311 ο Εδουάρδος για άλλη μια φορά γράφει στο σερίφη της Υόρκης επισημαίνοντάς του ότι , παρά τις τόσες προηγούμενες διαταγές , οι Ναΐτες εξακολουθούν να μπορούν να περιφέρονται στην περιοχή .

Στο μεταξύ , ενώ γινόταν τόση φασαρία γύρω από τους Ναΐτες που ήδη είχαν συλληφθεί , τίποτα ουσιαστικό δε γινόταν για τους πολυάριθμους Ιππότες που είχαν διαφύγει τη σύλληψη .

Οι περισσότερο ένθερμες προσπάθειες από την πλευρά των Ιεροεξεταστών οδήγησαν στην ανακάλυψη και στη σύλληψη μόνο εννέα φυγάδων .

Ο Πάπας αναγκάστηκε να διαμαρτυρηθεί στον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι και σ’άλλους εξέχοντες ιεράρχες της χώρας , ότι αρκετοί Ναΐτες είχαν τόσο ολοκληρωτικά ενταχθεί στο λαϊκό πληθυσμό , ώστε έφθαναν στο σημείο να παντρεύονται – κάτι που δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει χωρίς κάποια συνεργασία με τις αγγλικές αρχές .

Την ίδια εποχή είχαν αρχίσει τα βασανιστήρια στα φυλακισμένα μέλη του Τάγματος .

Φιλικά

Κηφεύς

Τον Ιούνιο του 1310 όμως , η Ιερά Εξέταση παραδέχτηκε μ’ένα έγγραφό της την αποτυχία .

Διαμαρτυρόταν γιατί οι άνθρωποί της συναντούσαν δυσκολίες και τα απαιτούμενα βασανιστήρια δεν διεξάγονταν σωστά και με εντατικό ρυθμό .

Υποστήριζαν πως η αγγλική δικαιοσύνη δεν έδειχνε τον ίδιο ζήλο μ’αυτούς και πως ακόμα και μετά την άδεια του βασιλιά , που δόθηκε πάντως με απροθυμία , οι δεσμοφύλακες δεν συνεργάζονταν με ενθουσιασμό μαζί τους .

Οι Ιεροεξεταστές έκαναν και προτάσεις , ώστε ν’αποβούν οι δίκες πιο αποτελεσματικές , και ακόμα να μεταφερθούν στη Γαλλία οι συλληφθέντες Ναΐτες , όπου και θα ήταν δυνατό να βασανιστούν με κατάλληλους τρόπους και από ανθρώπους έμπειρους και με διάθεση για τέτοιες διασκεδάσεις !!

Ο Πάπας έγραψε , στις 6 Αυγούστου 1310 , νέα επιστολή στον Άγγλο βασιλιά , στην οποία τον κατηγορούσε για την άρνησή του να επιτρέψει πιο σκληρά βασανιστήρια .

Τελικά ο Εδουάρδος υποχώρησε και έδωσε διαταγή να οδηγηθούν οι Ναΐτες πάλι στον πύργο του Λονδίνου μπροστά στους Ιεροεξεταστές για να υποστούν αυτό που ονομάζονταν "εφαρμογή του εκκλησιαστικού νόμου" .

Όμως ακόμα και τότε , φαίνεται ότι δεν εισακούστηκε η διαταγή του βασιλιά , γιατί αναγκάστηκε να την επαναλάβει άλλες δυο φορές .

Τελικά η Ιερά Εξέταση κατάφερε τον Ιούνιο του 1311 , να αποσπάσει την ομολογία που επιδίωκε τόσο καιρό . Πρέπει όμως να σημειώσουμε εδώ , πως αυτή η ομολογία δεν αποσπάστηκε με τα επιπλέον βασανιστήρια από Ναΐτες που είχαν ήδη συλληφθεί , αλλά από ένα φυγάδα Ναΐτη που είχε μόλις συλληφθεί στο Σόλσμπερι , ένα κάποιο Στέφεν ντε Στάπελμπρουγκ . αυτός ήταν ο πρώτος Ναΐτης στην Αγγλία που ομολόγησε αιρετικές τελετουργίες μέσα στο Τάγμα .

Κατέθεσε ότι, κατά την διάρκεια της μύησής του, του δείξανε τον Εσταυρωμένο και τον διατάξανε να αρνηθεί ότι ο Ιησούς ήταν Θεάνθρωπος και η Παναγία ήταν η μητέρα του . Στη συνέχεια τον διατάξανε να φτύσει , είπε , το Σταυρό . Ομολόγησε αρκετές ακόμα από τις άλλες κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί εναντίον των Ναϊτών και δήλωσε ότι οι « εσφαλμένες αντιλήψεις » του Τάγματος προέρχονταν από την περιοχή της Αζέν της Γαλλίας .

Ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός προσθέτει και κάποια αληθοφάνεια στην ομολογία του Στέφεν , αφού στη διάρκεια του 12ου και 13ου αιώνα η Αζέν υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα της αίρεσης των Αλβιγίνων ή Καθαρών , που επιβίωσαν στην περιοχή τουλάχιστον μέχρι το 1250 .

Φιλικά

Κηφεύς

Υπάρχουν συντριπτικές αποδείξεις ότι οι Ναΐτες «μολύνθηκαν» - για να χρησιμοποιήσουμε τον εκκλησιαστικό όρο – από τις θεωρίες των Καθαρών και ακόμα προσέφεραν καταφύγιο στους Καθαρούς που διώκονταν από την Ιερά Εξέταση .

Επίσης ένας από τους πιο επιφανείς και ισχυρούς Μεγάλους Διδασκάλους του Τάγματος , ο Μπερτράντ ντε Μπλανσφόρ προέρχονταν από παλαιά οικογένεια Καθαρών .

Επιπλέον , η Αζέν ανήκε στη Ναϊτική περιοχή της Προβηγκίας .
Ανάμεσα στο 1248 και 1250 Ηγούμενος της Προβηγκίας , ήταν κάποιος Ρονσελέν ντε Φος .

Κατόπιν , από το 1251 μέχρι το 1253 , ο Ρονσελέν ήταν Προκαθήμενος της Αγγλίας και από το 1260 ξανάγινε Προκαθήμενος της Προβηγκίας .

Σ’αυτή τη θέση παρέμεινε μέχρι το 1278 .

Ήταν λοιπόν πολύ πιθανόν να ήταν ο Ρονσελέν αυτός που έφερε τις αιρετικές δοξασίες των Καθαρών από το γαλλικό έδαφος στην Αγγλία .

Αυτή η υπόθεση επαληθεύεται και από την κατάθεση στην Ιερά Εξέταση του Ζοφρουά ντε Γκονεβίλ , Προκαθήμενου της Ακουιτανίας και του Πουατού .

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ζοφρουά , μη κατονομαζόμενα άτομα υποστήριζαν πως όλες οι διαβολικές και βδελυρές καινοτομίες είχαν εισαχθεί στο Τάγμα από κάποιον αδελφό Ρονσελέν που υπήρξε ένας από τους διδασκάλους του Τάγματος .

Αυτός ο αδελφός Ρονσελέν δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Ρονσελέν ντε Φος .

Με τρόπο ίσως υπερβολικά βολικό , την ομολογία του Στέφεν ντε Στάπελμπρουγκ γρήγορα ακολούθησαν δυο άλλες που την ενίσχυσαν – του Τόμας Τότσι ντε Θυρόλντεμπι και του Τζον ντε Στοκ .

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τόμας , ένας πρώην Προκαθήμενος της Αγγλίας , ο Μπράουν ντε Τζέι , υποστήριζε πως : Ο «Ιησούς δεν ήταν πραγματικός Θεός , αλλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος» .

Η μαρτυρία του Τζον ντε Στοκ έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή αυτός είχε διατελέσει θησαυροφύλακας του Τάγματος στο Λονδίνο .

Φιλικά

Κηφεύς

Το αξίωμα του θησαυροφύλακα ήταν ο ανώτερος μη στρατιωτικός βαθμός του Τάγματος στην Αγγλία και καθώς το Τεμπλ του Λονδίνου ήταν ταυτόχρονα και βασιλικό θησαυροφυλάκιο , πρέπει να ήταν προσωπικά γνωστός και στον Εδουάρδο Α΄ και στον Εδουάρδο Β΄. Ήταν λοιπόν το σημαντικότερο πρόσωπο του Τάγματος στην Αγγλία για να ομολογήσει ο,τιδήποτε .

Στις προηγούμενες καταθέσεις του ο Τζον ντε Στοκ είχε αρνηθεί όλες τις κατηγορίες .

Αντίθετα τώρα , παραδέχτηκε ότι σε μια επίσκεψή του στο Τεμπλ Γκαργουέι στο Χερφορντσάιρ , ο Μέγας Διδάσκαλος Ζακ ντε Μολέ είχε υποστηρίξει ότι ο Ιησούς ήταν «ο γιος μιας απλής γυναίκας» και επειδή ισχυριζόταν ότι ήταν Υιός του Θεού τον σταύρωσαν .

Σύμφωνα πάντα μ’αυτόν τον Τζον ντε Στοκ ο Μέγας Διδάσκαλος , τον είχε συμβουλέψει , πάνω σ’αυτή τη βάση να αρνηθεί τον Ιησού .

Οι Ιεροεξεταστές ρώτησαν τότε σε ποιόν ή σε τι υποτίθεται ότι θα πίστευε .

Ο Τζον είπε ότι ο Μέγας Διδάσκαλος τον προέτρεψε να πιστεύει «στο μεγάλο παντοδύναμο Θεό , το Δημιουργό Ουρανού και Γης και όχι στη Σταύρωση» .

Αυτό δεν ήταν καν δοξασία των Καθαρών , αφού γι’αυτούς ο Θεός – δημιουργός ήταν κακός .

Αυτή η δοξασία πλησιάζει περισσότερο τον ορθόδοξο ιουδαϊσμό ή τον ισλαμισμό και ήταν φυσικό ύστερα από τόσα χρόνια δράσης στους Αγίους Τόπους το Τάγμα να επηρεάστηκε αρκετά από την ιουδαϊκή και την ισλαμική σκέψη .

Η Ιερά Εξέταση εκμεταλλεύτηκε αμέσως αυτές τις καταθέσεις των Στέφεν ντε Στάπελμπρουγκ , Τόμας ντε Θορόλντεμπι και Τζον ντε Στοκ .

Μέσα σε λίγους μήνες οι περισσότεροι από τους Ναΐτες που συνελήφθησαν στην Αγγλία είχαν κάνει παρόμοιες ομολογίες .

Στις 3 Ιουλίου 1311 οι περισσότεροι ζήτησαν να επιστρέψουν στους κόλπους της Εκκλησίας , είτε έχοντας ομολογήσει συγκεκριμένα αμαρτήματα για τα οποία δήλωναν μετάνοια , είτε έχοντας παραδεχτεί ένα γενικό πλαίσιο με κατηγορίες και αποδεχόμενοι την τιμωρία .

Όλες οι διαδικασίες στο σημείο αυτό φανερώνουν ότι είχαν προηγηθεί παρασκηνιακά παζαρέματα, και διακανονισμοί εκτός δικαστηρίου.

Σαν αντάλλαγμα γι’αυτή τους τη συνεργασία , οι Άγγλοι Ναΐτες δεν τιμωρήθηκαν σκληρά . Δεν κάηκαν εδώ άνθρωποι στην πυρά , όπως έγινε στη Γαλλία .

Οι « ανανανήψαντες » αντίθετα , κλείστηκαν σε μοναστήρια για να προσπαθήσουν να σώσουν τις ψυχές τους . Τους δώσανε και αρκετά χρήματα για να συντηρηθούν .

Φιλικά

Κηφεύς

Η χώρα δεν ήταν βέβαια στην πρώτη γραμμή των στρατιωτικών επιχειρήσεων , ούτε και αποτελούσε για το Τάγμα σημαντικό στρατηγικό ή εμπορικό κέντρο , όπως συνέβαινε με τη Γαλλία .

Γι’αυτό χρησίμευε σαν ένα είδος «ησυχαστηρίου» για τους ηλικιωμένους και άρρωστους βετεράνους των Αγίων Τόπων που κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε παίρνανε σύνταξη και αποσύρονταν στα κοινόβια της Αγγλίας σαν να είχαν αργομισθία .

Την εποχή των ανακρίσεων , αρκετοί ήταν πολύ αδύναμοι για να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από εκεί που ζούσαν περιορισμένοι .

«Ήταν τόσο γέροι και αδύναμοι , που ήταν ανήμποροι να σταθούν όρθιοι» αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά ένας συμβολαιογράφος που κρατούσε τα πρακτικά .

Όλους αυτούς τους είχαν συλλάβει οι αξιωματικοί του Εδουάρδου , όταν ο βασιλιάς τελικά αναγκάστηκε ύστερα από πιέσεις να ενδώσει .

Εν τω μεταξύ καθώς αναφέραμε , οι πιο νέοι και δραστήριοι από τους Ναΐτες είχαν όλο το χρόνο που τους χρειάζονταν να δραπετεύσουν .

Και πολλαπλασιαζόντουσαν καθώς φθάνανε πρόσφυγες από άλλα μέρη .

Φιλικά

Κηφεύς

Το Μεσαίωνα οι άνθρωποι δε νοιάζονταν και τόσο πολύ για την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων .

Για παράδειγμα , όταν οι χρονικογράφοι αναφέρονταν σε στρατεύματα περιορίζονταν σε χοντρικές εκτιμήσεις και πολλές ήταν οι υπερβολές που χρησιμοποιούσαν για προπαγάνδα .

Αριθμοί που αναφέρονται σε χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες , χρησιμοποιούνται από συνήθεια μάλλον και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο , με μια εξοργιστική αδιαφορία για την ακρίβεια των γραφομένων ή έστω για την αληθοφάνεια .

Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ούτε μια αξιόπιστη ή ολοκληρωμένη έκθεση για την αριθμητική δύναμη των Ναϊτών σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας τους .

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν διασώθηκε καμιά ολοκληρωμένη καταγραφή της περιουσίας των Ναϊτών στη Βρετανία ή αλλού (αν δεχτούμε βέβαια ότι υπήρξαν παρόμοιοι κατάλογοι εκτός των αρχείων του Τάγματος) .

Κι’όπως αναφέραμε ήδη τα επίσημα έγγραφα και τα κρατικά αρχεία παραλείπουν ένα μεγάλο μέρος από την ακίνητη περιουσία του Τάγματος – κοινόβια , επαύλεις , εκτάσεις γης , οικήματα , αγροκτήματα και πολλά άλλα – που τα πληροφορούμαστε από άλλες πηγές .

Για παράδειγμα , οι πολύ μεγάλες εγκαταστάσεις του Τάγματος του Μπρίστολ και στο Μπέργουικ που περιελάμβαναν αποβάθρες και λιμενικές διευκολύνσεις , δεν εμφανίζονται σε κανένα επίσημο κατάλογο .

Σύμφωνα με τα μεσαιωνικά αρχεία , το Τάγμα αριθμούσε την εποχή των διώξεων πολλές χιλιάδες άνδρες στην Ευρώπη . Ορισμένες αναφορές τους ανεβάζουν σε 20.000 μολονότι χωρίς αμφιβολία ανάμεσά τους οι πραγματικοί πολεμιστές – ιππότες θα αποτελούσαν πολύ μικρότερο ποσοστό .

Μας είναι γνωστό όμως ότι συνηθιζόταν στο Μεσαίωνα , ο κάθε ιππότης να συνοδεύεται από την ακολουθία του – έναν ιπποκόμο ή αυλικό και στη μάχη από τρεις τουλάχιστον ένοπλους πεζούς και σύμφωνα με τα γαλλικά αρχεία αυτή η συνήθεια επικρατούσε και στους Ναΐτες .

Κατά συνέπεια ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ήταν έμπειροι πολεμιστές έστω κι’αν δεν ήταν ιππότες .

Φιλικά

Κηφεύς

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Το Τάγμα όμως όπως αναμένεται από ένα τέτοιο οργανισμό χρειαζόταν άφθονο βοηθητικό προσωπικό , γραφειοκράτες , διοικητικά στελέχη , γραφείς , αρκετούς ιερωμένους , υπηρέτες , τεχνίτες , χειρώνακτες , χτίστες και συνήθως οι κατάλογοι που διασώθηκαν δεν διευκρινίζουν τον αριθμό αυτών που συμπεριλαμβάνονται στα αρχεία που αναφέρονται .

Σε άλλες περιοχές πάλι , όπου δε γίνεται καμιά αναφορά και δεν υπάρχουν σχετικά έγγραφα ή πληροφορίες μας είναι αδύνατον να κάνουμε έστω και κατά προσέγγιση κάποιους υπολογισμούς .

Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι οι Ναΐτες διαθέτανε αξιολογότατο στόλο – από εμπορικά και πολεμικά καράβια – που έκανε ταξίδια όχι μονάχα στη Μεσόγειο αλλά και στον Ατλαντικό .

Μεσαιωνικά έγγραφα περιέχουν πολλές αναφορές σε λιμάνια των Ναϊτών , σε καράβια και σε ναυτικές τους επιχειρήσεις .

Υπάρχουν έγγραφα με υπογραφές και σφραγίδες αξιωματούχων του ναυτικού των Ναϊτών , αλλά δεν έχουμε πουθενά λεπτομερείς ή συγκεκριμένες πληροφορίες οποιουδήποτε είδους, σχετικά με τις ναυτικές δραστηριότητές τους .

Ούτε και βρέθηκε έγγραφο που να περιλαμβάνει κάποιον κατάλογο με τη δύναμη του στόλου τους ή κάποια στοιχεία για όσα συνέβησαν σ’αυτά τα καράβια όταν άρχισαν οι διωγμοί .

Με τον ίδιο τρόπο κάποιο αγγλικό χρονικό του τέλους του 12ου αιώνα μιλάει για κάποια γυναίκα που έγινε μέλος στο Τάγμα ως αδερφή , υποδηλώνοντας ότι υπήρχε και γυναικείο τμήμα ή παράρτημα στο Τάγμα .

Όμως δε βρέθηκε καμιά άλλη σχετική πληροφορία ή άλλο βοηθητικό στοιχείο .

Κι’αν ακόμα υποθέσουμε ότι οι πληροφορίες αυτές περιέχονταν στα αρχεία της Ιεράς Εξέτασης , αυτά από καιρό τώρα έχουν χαθεί , ή έχουν εξαφανιστεί .

Μετά από εξονυχιστικές έρευνες στα αγγλικά αρχεία και στα εναπομείναντα έγγραφα της Ιεράς Εξέτασης καθώς και από προσεκτική μελέτη στις εργασίες ιστορικών καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το 1307 στην Αγγλία οι Ναΐτες αριθμούσαν περίπου 265 άνδρες .

Είκοσι εννέα απ’αυτούς ήταν ιππότες , εβδομήντα εφτά απλοί στρατιώτες και τριάντα ένας ιερωμένοι .

Φιλικά

Κηφεύς

Αν βγάλουμε τους ιερωμένους και το άλλο βοηθητικό προσωπικό , ο αριθμός των αξιόμαχων Ναϊτών θα ανερχόταν σε 32 το λιγότερο και σε 106 το πολύ .

Απ’αυτούς συνελήφθησαν μόνο 10 και αναφέρονται στους καταλόγους της Ιεράς Εξέτασης και ίσως άλλοι 3 φυλακισμένοι να ήταν επίσης στρατιωτικοί .

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι περίπου 93 Ναΐτες ξέφυγαν από την Ιερά Εξέταση και ποτέ δεν βρέθηκαν .

Σ’αυτό τον αριθμό δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολεμιστές του Τάγματος που διέφυγαν στη Σκωτία και την Ιρλανδία .

Το Μεσαίωνα ο πληθυσμός της Ευρώπης ήταν ένα πολύ μικρό κλάσμα του σημερινού και κάτι τέτοια νούμερα που μας φαίνονται σήμερα ασήμαντα ήταν στην πραγματικότητα πολύ σημαντικά για την εποχή τους .

Πρέπει ακόμα να μην ξεχνάμε ότι κατά τον Μεσαίωνα το σημαντικότερο δεν ήταν η αριθμητική υπεροχή αλλά σε μεγαλύτερο και από τα νεώτερα χρόνια βαθμό η καλύτερη εκπαίδευση .

Στο Ομντουρμάν του Σουδάν το 1898 , 23.000 Άγγλοι και Ευρωπαίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με 50.000 δερβίσηδες στους οποίους προκάλεσαν απώλειες 15.000 νεκρών ενώ οι δικοί τους δεν ξεπέρασαν τους 500 .

Η ταινία «Ζουλού» αναφέρεται στη σύγκρουση το 1879 στο Ρορκ’ς Ντριφτ 139 Βρετανών με 4.000 Ζουλού , που έχασαν 400 πολεμιστές , ενώ οι ίδιοι μόνο 25 .

Στην πολιορκία της Μάλτας το 1565 , λιγότεροι από 1.000 Ιππότες του Αγίου Ιωάννη μαζί με τους βοηθητικούς τους αντιμετώπισαν 30.000 Τούρκους στους οποίους προκάλεσαν 20.000 απώλειες .

Θα μας ήταν πολύ ωφέλιμες οι στατιστικές του Μεσαίωνα αν έδιναν στοιχεία για το βάρος των αλόγων και των πανοπλιών , το βαθμό πειθαρχίας και την τακτική ικανότητα των ηγετών , γιατί αυτά ήταν τόσο σημαντικά για ένα στράτευμα της εποχής , όσο η δύναμη του πυρός αργότερα .

Την εποχή των σταυροφοριών στους Αγίους Τόπους , μια δωδεκάδα αρματωμένοι ιππότες πάνω σε βαριά και δυνατά άλογα μπορούσαν να σκορπίσουν εύκολα διακόσιους και τριακόσιους Σαρακηνούς , δρώντας δηλαδή σαν τα σημερινά τανκς .

Μια μαζική επίθεση εκατό ιπποτών μπορούσε να τσακίσει δύο ή τρεις χιλιάδες αντιπάλους τους .

Τελικά , λοιπόν , δεν πρέπει να παραβλέπουμε σαν ασήμαντο γεγονός την ύπαρξη ενενήντα τριών άριστα εκπαιδευμένων Ναϊτών διασκορπισμένων στην Αγγλία .

Με την πειθαρχία του επαγγελματία στρατιωτικού , το σύγχρονο οπλισμό και την πολεμική τους εμπειρία αποτελούσαν ένα αποτελεσματικό αντίπαλο για τους ερασιτέχνες στρατιώτες και τους επιστρατευμένους χωρικούς που μετείχαν στις περισσότερες εκστρατείες της Ευρώπης . Τέτοια ήταν η εκστρατεία που διεξάγονταν τότε εναντίον της Σκωτίας .

Φιλικά

Κηφεύς

Μυήσεις στις Ιπποτικές Τάξεις

Οι πρώτες απονομές των Ιπποτικών Τάξεων, του Ερυθρού Σταυρού, του Ιππότου της Μάλτας και του Ιππότου του Ναού, πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο του 1995 από μυητική ομάδα που ορίσθηκε ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό, και στη συνέχεια εγκαθιδρύθησαν τα τρία πρώτα Διοικητήρια:

+ ‘‘ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ’’ υπ’ αριθμόν 1 Ανατολής Αθηνών
+ ‘‘ΔΩΔΩΝΑΙΟ ΞΙΦΟΣ’’ υπ’ αριθμόν 2 Ανατολής Ιωαννίνων, και
+ ‘‘ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ’’ υπ’ αριθμόν 3 (Αγγλόφωνο) Ανατολής Αθηνών.

Το Μέγα Στρατόπεδον των Ιπποτών του Ναού της Ελλάδος αναγνωρίσθηκε από το πρώτο στην τάξη Μέγα Στρατόπεδο των Ιπποτών του Ναού των Η.Π.Α.

Σήμερα λειτουργούν τα εξής Διοικητήρια υπό το Μέγα Στρατόπεδο των Ιπποτών του Ναού της Ελλάδος:

quote:

---

Αγαπητέ ΚΗΦΕΑ,πάρα πολύ καλά τα παραθέτεις.Θέλω μόνο να συμπληρώσω ότι άν και επισήμως οι Ναίτες χαθήκαν ,το ΝΑΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΖΕΙ...Παραθέτω απόσπασμα από τήν ιστοσελλίδα της ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΓΜΕΝΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ,του Τύπου τής Υόρκης που λειτουργεί αυτή παράλληλα με τόν Σκωτικό:

Μυήσεις στις Ιπποτικές Τάξεις

Οι πρώτες απονομές των Ιπποτικών Τάξεων, του Ερυθρού Σταυρού, του Ιππότου της Μάλτας και του Ιππότου του Ναού, πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο του 1995 από μυητική ομάδα που ορίσθηκε ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό, και στη συνέχεια εγκαθιδρύθησαν τα τρία πρώτα Διοικητήρια:

+ ‘‘ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ’’ υπ’ αριθμόν 1 Ανατολής Αθηνών
+ ‘‘ΔΩΔΩΝΑΙΟ ΞΙΦΟΣ’’ υπ’ αριθμόν 2 Ανατολής Ιωαννίνων, και
+ ‘‘ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ’’ υπ’ αριθμόν 3 (Αγγλόφωνο) Ανατολής Αθηνών.

Το Μέγα Στρατόπεδον των Ιπποτών του Ναού της Ελλάδος αναγνωρίσθηκε από το πρώτο στην τάξη Μέγα Στρατόπεδο των Ιπποτών του Ναού των Η.Π.Α.

Σήμερα λειτουργούν τα εξής Διοικητήρια υπό το Μέγα Στρατόπεδο των Ιπποτών του Ναού της Ελλάδος:

+ "Άγιος Ανδρέας" αρ. 1 Αθήνα
+ "Δωδωναίον Ξίφος" αρ. 2 Ιωάννινα
+ "Άγιος Γεώργιος" αρ. 3 Αθήνα (αγγλόφωνο)
+ "Άγιοι Θεόδωροι" αρ. 4 Αθήνα
+ "Άγιος Ευστάθιος" αρ. 5 Αθήνα
+ "Holy Mother" No 6 Αθήνα
+ "Άγιος Κωνσταντίνος" αρ. 7 Πειραιάς
+ "Όσιος Πατάπιος" αρ. 8 Ελευσίνα
+ "Άγιος Δημήτριος" αρ. 9 Θεσσαλονίκη
+ "Ταξιάρχης Μιχαήλ" αρ. 11 Καβάλα

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

quote:

---

λοιπν όλοι εχετε δει την ταινια "ο κωδικας ντα βιντσι"σωστα; με αφορμη αυτη την κατα τα αλλα ωραια ταινια αρχισα να το ψαχνω το θεμα και κατι βρηκα.ολοι ξερετε πως η ταινια βασιζετε εν μερη σε αληθινα ιστορικα γεγονοτα(δεν θα μπω καθολου στα χωραφια της θρησκειας)το κοινο της ΣΙΟΝ, η opus dei(αν θυμαμαι καλα σημαινει αγαπητος ή απεσταλμενος του Θεου)και το ταγμα των Ναιτων ειναι τρεις ομαδες που η μια σχετιζετε αμεσα με την αλλη και υπαρχουν μεχρι και σημερα!

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι αυτο μου εδωσε το εναυσμα να ξεκινησω να ψαχνω για ολη αυτη την ιστορια και φυσικα διαφωνω σε πολλα σημεια της ταινιας και του βιβλιου.

Η περιοχή του Αργκάιλ αποτελούσε ένα φυσικό καταφύγιο για τους Ναΐτες , που έφτασαν εκεί και αναμίχθηκαν με τους ντόπιους μετά τη μάχη του Μπάνοκμπερν .

Ίσως μάλιστα για ορισμένους Ναΐτες να αντιπροσώπευε κάτι σαν επιστροφή στην πατρίδα .

Στην εποχή τους οι Ναΐτες ήταν από μόνοι τους « ζωντανοί θρύλοι » .

Στη Σκωτία όμως και ειδικότερα στο Αργκάίλ , κυκλοφορούσαν από παλαιότερα και διάφοροι άλλοι θρύλοι με τους οποίους σταδιακά , το Τάγμα στα μάτια του κόσμου θα συνταυτιζόταν .

Στην ουσία το Αργκάιλ πρόσφερε ένα ολόκληρο σύστημα μύθων και μέσα εκεί οι Ναΐτες εύκολα βρήκαν τη θέση τους .

Προς τα τέλη του δωδέκατου αιώνα έκανε την εμφάνισή του στη Δυτική Ευρώπη το πρώτο από τα μυθιστορήματα που αποτέλεσαν αυτό που σήμερα ονομάζεται :
« Επικός κύκλος της αναζήτησης του Άγιου Δισκοπότηρου » .

Στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα – εποχή που έζησε ο Μπρους και διεξάγονταν οι διωγμοί των Ναϊτών – τα μυθιστορήματα για το Άγιο Δισκοπότηρο εξακολουθούσαν να είναι ιδιαίτερα δημοφιλή και στάθηκαν στο επίκεντρο μιας πλατιά διαδεδομένης λογοτεχνίας .

Η ιδέα του ιπποτισμού , έτσι όπως εμφανιζόταν μέσα σ’αυτά τα έργα , είχε φθάσει τότε στο απόγειό της .

Οι χριστιανοί ηγεμόνες συνειδητά εμπνέονταν από τα πρότυπα του Πάρσιφαλ , του Γκαγουέιν , του Λάνσελοτ και του Γκάλαχαντ , – ή τουλάχιστον ήθελαν να προβάλλουν για τους εαυτούς τους τέτοια εικόνα στους υπηκόους τους .

Έτσι , για παράδειγμα , ο Εδουάρδος Α΄ προσπαθούσε να παρουσιάζεται σαν ο νέος βασιλιάς Αρθούρος κι έφτασε μάλιστα στο σημείο να δημιουργήσει δική του ομάδα "ιπποτών «της Στρογγυλής Τραπέζης" .

Έτσι την παραμονή της μάχης του Μπάνοκμπερν , ενώ οι δυο στρατοί παρατάσσονταν για τη μάχη , ο Μπρους και ο Άγγλος ιππότης Ερρίκος ντε Μπόχουν συναντήθηκαν σε μια μονομαχία πανομοιότυπη με τις μέχρι θανάτου κονταρομαχίες που εξυμνούν τα ιπποτικά μυθιστορήματα .

Τα μυθιστορήματα για την αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου αν και τα καταδίκαζαν οι εκκλησιαστικές αρχές στην Ευρώπη , κυκλοφορούσαν ευρύτατα στη Σκωτία .

Πρέπει να μη μας διαφεύγει ότι ο Μπρους επιδίωκε να επανιδρύσει ένα Κελτικό βασίλειο στη Σκωτία , που η παράδοσή του θα έφθανε μέσω του Δαυίδ Α΄ στους Νταλριάντα .

Και αυτές ακριβώς οι διηγήσεις σχετικά με το Άγιο Δισκοπότηρο περιλάμβαναν ένα έντονο Κελτικό στοιχείο , ένα σώμα μύθων και παραδόσεων των Κελτών , που δεν συναντάμε στη μεταγενέστερη λογοτεχνία που πηγάζει από τη Νορμανδική Αγγλία ή την Ευρώπη .

Φιλικά

Κηφεύς

Ένα υλικό όμως μεταμοσχευμένο σε ένα σώμα από μύθους και έπη που είναι αναμφίβολα κελτικό .

Πολύ πριν από την εμφάνιση στη λογοτεχνία των διηγήσεων για το Άγια Δισκοπότηρο , με την ειδική Χριστιανική σημασία τους , υπήρχαν Κελτικά ποιήματα και αφηγήσεις για ιππότες που αναζητούσαν ένα μυστηριώδες αντικείμενο με μαγικές ιδιότητες , ένα απομονωμένο κάστρο με κάποιον ανήμπορο ή ανίκανο βασιλιά , μια άγονη καταστρεμμένη γη που αφανιζόταν από την ίδια αρρώστια που είχε χτυπήσει τον άρχοντά της .

Γι’αυτόν το λόγο μερικοί σύγχρονοι φιλόλογοι κάνουν μια προσεκτική διάκριση ανάμεσα στο « Χριστιανικό Γκρέιλ » , εννοώντας τις νεότερες και γνωστότερες διηγήσεις , και στο « παγανιστικό Γκρέιλ » , εννοώντας αυτή τη φορά τους προγενέστερους θρύλους .

Και πράγματι υπάρχει μια σύγχυση ανάμεσα στη θαυματουργή χύτρα των πρώτων αφηγήσεων και το περισσότερο ασαφές και θολό Γκρέιλ των μεταγενέστερων που οδήγησε στην ιδέα ότι ήταν ένα κύπελλο , ένα δισκοπότηρο ή ένα δοχείο ενώ επρόκειτο για το sang réal, το βασιλικό αίμα, κι όχι για το δοχείο που περιείχε το αίμα αυτό .

Η τεράστια λοιπόν ιουδαιο – χριστιανική συλλογή από μυθιστορήματα, που σήμερα μας είναι γνωστά σαν «Μυθιστορήματα του Άγιου Δισκοπότηρου» , βασίζεται σε παλαιότερα κελτικά έπη , που αναφέρονταν σε μαγικές χύτρες , ερημωμένες χώρες , επικίνδυνα κάστρα .

Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι αυτή η ιουδαιο – χριστιανική ανακεφαλαίωση συνδέεται επανειλημμένα με τους Ναΐτες .

Για παράδειγμα , στον Πάρσιφαλ , την πιο σημαντική και πιο εκτεταμένη ίσως , από τις αυτοτελείς ιστορίες που αναφέρονται στο «Δισκοπότηρο» , ο Βόλφραμ φον Έσσενμπαχ παρουσιάζει τους Ναΐτες σαν « φύλακες του Δισκοπότηρου » και ως μέλη της « οικογένειας του Δισκοπότηρου » .

Ο Βόλφραμ υποστηρίζει επίσης ότι άκουσε αυτή την ιστορία από κάποιον « Κυότ ντε Προβένς » , που μπορεί να ταυτισθεί με τον Γκυώ ντε Προβένς , γνωστό Ναΐτη συγγραφέα και προπαγανδιστή .

Ακόμα περισσότερο χαρακτηριστικό είναι ένα άλλο βιβλίο του κύκλου του Δισκοπότηρου , το «Περλεσβάους», η δεύτερη σε σημασία παραλλαγή μετά από αυτή του Βόλφραμ .

Σ’αυτό περιέχονται συγκεκριμένες αναφορές στο Τάγμα – όχι μόνο περιγραφές των ιπποτών που παρουσιάζονται με άσπρους μανδύες διακοσμημένους με τον κόκκινο σταυρό , να φυλάνε κάποιο ιερό μυστικό – αλλά και η ιδεολογία και οι αξίες τους , που είναι όμοιες με κείνες των ιπποτών του Ναού .

Φιλικά

Κηφεύς

Είναι φανερό ότι αυτό το έργο δεν έχει γραφτεί από έναν τροβαδούρο ή ένα μυθιστοριογράφο , αλλά από έναν πολεμιστή .

Είναι τόσο έντονη η Ναϊτική επίδραση σ’αυτό , ώστε πολλοί να θεωρούν ότι ο ανώνυμος συγγραφέας ήταν κι ο ίδιος Ναΐτης .

Σε τέτοια βιβλία , όπως ο «Πάρσιφαλ» του Βόλφραμ και το «Περλεσβάους» , ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα του συγκριτισμού δύο αντιθετικών παραδόσεων ,μιας ιουδαιο – χριστιανικής και μιας Κελτικής .

Και ο « συνδετικός κρίκος » , για να μιλήσουμε μεταφορικά , που ένωσε αυτούς τους δύο ξένους κόσμους , ήταν άμεσα ή έμμεσα , οι Ναΐτες .

Τον καιρό του Μπρους , η Κελτική παράδοση , ο Κελτικός μυστικισμός και οι Ναϊτικές αξίες είχαν συγχωνευτεί και αποτελούσαν ένα μοναδικό και συχνά μπερδεμένο αμάλγαμα .

Για παράδειγμα , μπορούμε να αναφέρουμε τη γνωστή Κελτική «λατρεία της κεφαλής» - την αρχαία Κελτική δοξασία ότι η ψυχή εδρεύει στο κεφάλι και πως τα κεφάλια των νικημένων εχθρών έπρεπε γι’αυτό το λόγο να τα κόβουν και να τα διατηρούν .

Πράγματι τα κομμένα κεφάλια θεωρούνται σήμερα σαν ένα από τα κυριότερα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αρχαίου Κελτικού πολιτισμού .

Αυτό λοιπόν , το Κελτικό στοιχείο έχει παρεισφρήσει και εμφανίζεται έντονα σε μη Κελτικούς μύθους , όπως ο μύθος του « Μπραν του ευλογημένου » , που η κεφαλή του , σύμφωνα με την παράδοση , έχει θαφτεί σαν άγιο φυλαχτό , έξω από το Λονδίνο , με το πρόσωπο στραμμένο προς τη Γαλλία .
Όχι μόνο προστατεύει την πόλη από τις επιθέσεις , αλλά επιπλέον εξασφαλίζει τη γονιμότητα στη γύρω ύπαιθρο και κρατά μακριά από την Αγγλία τις αρρώστιες και τους λοιμούς .

Ο Μπραν επανεμφανίζεται αργότερα σαν «Πράσινος άνθρωπος» , θεότητα της βλάστησης και προστάτης της γονιμότητας .

Την ίδια εποχή οι Ναΐτες έχουν τη δική τους « λατρεία της κεφαλής » .

Ανάμεσα στον όγκο των κατηγοριών που απαγγέλθηκαν εναντίον τους ήταν και μία την οποία κάποιοι ιππότες την παραδέχθηκαν σαν αληθινή .

Η κατηγορία αφορούσε στη λατρεία μιας μυστηριώδους κομμένης κεφαλής που κάποτε έπαιρνε το όνομα « Μπαφομέτ » .

Φιλικά

Κηφεύς

Αυτό ίσως αρχικά μοιάζει με φριχτή σύμπτωση , όμως στον κατάλογο των κατηγοριών που αναφέρονται στους Ναΐτες , και που συνέταξε η Ιερά Εξέταση και δημοσιεύτηκε στις 12 Αυγούστου 1308 , μπορούμε να διαβάσουμε τα ακόλουθα :

Θέμα, ότι διατηρούσαν σε κάθε κοινόβιο είδωλα, δηλαδή κεφαλές …
Θέμα, ότι λάτρευαν αυτά τα είδωλα …
Θέμα, ότι ισχυρίζονταν ότι η κεφαλή μπορούσε να τους σώσει …
Θέμα, ότι μπορούσε να τους δώσει πλούτη …
Θέμα, ότι έκανε τα δέντρα ν’ανθίσουν …
Θέμα, ότι έκανε τη γη εύφορη … .

Τις ίδιες όμως μαγικές ιδιότητες απέδιδαν τα μυθιστορήματα στο Δισκοπότηρο , και η Κελτική παράδοση στην κομμένη κεφαλή του Μπραν του Ευλογημένου , συμφωνώντας στις περιγραφές τους , μερικές φορές , λέξη προς λέξη .

Συνεπώς , είναι φανερό ότι και οι διηγήσεις για το Δισκοπότηρο και οι Ναΐτες , παρά την αρχική χριστιανική καταγωγή τους , συγχωνεύτηκαν με ισχυρά κατάλοιπα της Κελτικής παράδοσης .

Τα κατάλοιπα αυτά σήμερα μπορεί να μοιάζουν ανόητα και απαίσια , ήταν όμως τμήμα της αρχαίας κληρονομιάς του Κελτικού βασιλείου που ο Μπρους προσπαθούσε να αποκαταστήσει .

Μπορεί βέβαια οι Κελτικές δοξασίες που χρησίμευαν σαν πρότυπα στις διηγήσεις για το Δισκοπότηρο να μην έκαναν αναφορά σ’αυτό , όμως περιείχαν ένα σωρό άλλα στοιχεία που συναντάμε στις μεταγενέστερες ιστορίες .

Το Δισκοπότηρο κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε ένα μακροσκελές αφηγηματικό ποίημα με τίτλο «ο κόμης του Γκρέιλ» , που γράφτηκε στα τέλη του δωδέκατου αιώνα από τον Κρετιέν ντε Τρόιγιες .

Ο «Πάρσιφαλ» του Βόλφραμ και το «Περλεσβάους» του ανώνυμου συγγραφέα γράφτηκαν είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνια αργότερα , χρησιμοποιώντας προφανώς το ίδιο υλικό και τις ίδιες πηγές πληροφοριών με τον Κρετιέν .

Έτσι αυτά τα έργα , αλλά και τα υπόλοιπα του κύκλου του Δισκοπότηρου στηρίζονται όλα σε μικρό ή μεγάλο βαθμό στο ποίημα του Κρετιέν .

Φιλικά

Κηφεύς

Λίγα είναι γνωστά για τον ίδιο τον Κρετιέν και λίγα μπορούμε να βγάλουμε από τις σχετικές αφιερώσεις έργων του ή από τα ίδια του τα γραφτά .

Ό,τι συμπέρασμα τελικά βγάζουμε δεν μας είναι αρκετό , αλλά είμαστε σε θέση να μιλήσουμε με σιγουριά για ένα πράγμα ότι είχε εργασθεί κάτω από την κηδεμονία και είχε την χρηματική υποστήριξη αριστοκρατικών αυλών και συγκεκριμένα των αυλών του κόμη της Καμπανίας και του κόμη της Φλάνδρας.

Οι ευγενείς που γέμιζαν αυτές τις αυλές , συνδέονταν στενά μεταξύ τους και παράλληλα είχαν ισχυρές διασυνδέσεις με ετερόδοξες θρησκευτικές ομάδες και ειδικά με τους οπαδούς της αίρεσης των Καθαρών .

Επιπλέον και οι δύο αυλές είχαν άμεσες σχέσεις με τους Ναΐτες .

Εβδομήντα πέντε χρόνια πριν τον Κρετιέν , ο κόμης της Καμπανίας έπαιξε βασικό ρόλο στην ίδρυση του Τάγματος .

Ο Ούγκο ντε Παγιένς , ο πρώτος Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος, ήταν έμπιστος υποτελής του κόμη της Καμπανίας και όπως φαίνεται δρούσε με τη δική του καθοδήγηση .

Κι’όταν αργότερα ο κόμης απαρνήθηκε το γάμο του , για να στρατολογηθεί μέλος του Τάγματος , έγινε – κάτι πολύ παράξενο – υποτελής του πρώην υποτελή του .

Πολλά από τα πρώτα έργα του Κρετιέν είναι αφιερωμένα σε μέλη της αυλής της Καμπανίας – τα περισσότερα στην κόμισσα Μαρί .

Αλλά η εκδοχή του θρύλου του Δισκοπότηρου που γράφτηκε ανάμεσα στα 1184 και στα 1190 , είναι αφιερωμένη στον κόμη της Φλάνδρας Φίλιππο της Αλσατίας .

Ο Κρετιέν δηλώνει κατηγορηματικά ότι πρωτάκουσε την ιστορία του Γκρέιλ από τον Φίλιππο που τον παρακίνησε μάλιστα να γράψει ένα μυθιστόρημα γύρω από αυτό .

Δυστυχώς ο Κρετιέν πέθανε πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο αυτό , όμως στο τμήμα που πρόφθασε να γράψει , υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σημεία .

Για παράδειγμα , ο Κρετιέν είναι ο πρώτος που δίνει στην πρωτεύουσα του Αρθούρου το όνομα Κάμελοτ .

Το πιο σημαντικό όμως για την υπόθεσή μας είναι το ότι ο Κρετιέν έβαλε στο ποίημά του στοιχεία που προέρχονταν από μια πηγή διαφορετική από εκείνη των Άγγλων ή των Ουαλών .

Όχι βέβαια ότι αγνοούσε αυτές τις πηγές .

Αντίθετα , άντλησε πλήθος στοιχείων κι απ’αυτές .

Πολλά απ’όσα γράφει προέρχονταν από την «Ιστορία των βασιλέων της Βρετανίας» του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ , που γραμμένη το 1138 και βασισμένη κυρίως σε θρύλους , έφερε για πρώτη φορά στο προσκήνιο το βασιλιά Αρθούρο .

Ο Κρετιέν στηρίχτηκε επίσης σε αρχαίες διηγήσεις , όπως το «Περεντούρ» και άλλες αφηγήσεις που περιλαμβάνονται στο Ουαλικό «Μαμπινογκιόν» .

Απ’την άλλη όμως υπάρχουν σημεία στο ποίημά του που δε σχετίζονται μ’αυτές τις πηγές , αλλά είναι αναμφίβολα Σκωτικής προέλευσης .

Φιλικά

Κηφεύς

Έτσι για παράδειγμα , ο ήρωας του Κρετιέν , « Perceval le Galois » , αρχικά είχε νομισθεί πως ήταν Ουαλικής καταγωγής . Στην πραγματικότητα όμως , με τον όρο «Γκαλουά» εννοούσαν εκείνη την εποχή τους κατοίκους της περιοχής Γκαλογουέι της Σκωτίας .

Οι ιππότες του Γκρέιλ , στο ποίημα του Κρετιέν υπερασπίζονται «τις πύλες του Γκαλβουά», πολεμούν δηλαδή σ’αυτής της χώρας τα σύνορα . Οι μελετητές των μυθιστοριών του κύκλου του Γκρέιλ συμφωνούν ότι το Γκαλβουά πρέπει να ήταν το Γκαλογουέι .

Ο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ αναφέρει συχνά στο έργο του το «Castellum Puellarum» που σε μερικά μεταγενέστερα μυθιστορήματα του κύκλου του Γκρέιλ , με εξαίρεση αυτό του Κρετιέν , έχει μετονομαστεί στο περίφημο « Castle Perilus », το επικίνδυνο κάστρο .

Ο χρονικογράφος και μεταφραστής Ρόμπερτ του Μπρουν έγραφε αργότερα ότι το «Castellum Puellarum» ήταν στην πραγματικότητα το κάστρο του Caerlaverock στο Γκαλογουέι .

Ένας σύγχρονός μας βιογράφος του Κρετιέν παρατηρεί ότι ίσως ο Ρόμπερτ του Μπρουν « να επαναλάμβανε κάποια κρυφή παράδοση , καθώς στα νιάτα του , στο Cambridge , είχε γνωριστεί με τον μελλοντικό βασιλιά , τον Ρόμπερτ Μπρους » .

Όπως και να’ναι , το Caerlaverock ήταν γύρω στα δέκα μίλια μακριά απ’το Άναν , έδρα της οικογένειας των Μπρους , που είχαν ανακηρυχθεί λόρδοι του Αναντέιλ από τον Δαυίδ Α΄, το 1124 .

Τα κάστρα του Άναν και του Caerlaverock συχνά ονομάζονταν «φρουροί στις πύλες του Γκαλογουέι» .

Αν και ο Κρετιέν δεν αναφέρει το «Castellum Puellarum» ή το «Castle Perilus» , όμως μιλάει για το «Κάστρο του Κάγκουεν» που , σύμφωνα με έναν τουλάχιστον σχολιαστή , « αποτελεί ποιητική απόδοση του Caerlaverock » .

Στο ποίημα του Κρετιέν αυτό είναι το κάστρο που «φρουρεί τις πύλες του Γαλβουά» .

Στο ίδιο ποίημα η δεύτερη κατοικία του Αρθούρου μετά το Κάμελοτ ονομάζεται «Cardoeil» .

Μέχρι το 1157 πρωτεύουσα της Σκωτίας ήταν το Καρλάιλ , που στις μέρες του «Αγγλο – Σαξωνικού Χρονικού» ονομαζόταν « Cardeol » , τοπωνύμιο που αργότερα άλλαξε σε « Carduil » .

Ο Κρετιέν μιλάει επίσης και για κάποια ιερή τοποθεσία με το όνομα «Mont Dolerous» , που δεν ήταν άλλο από το Αβαείο του Μέλροζ στο Νορθάμπερλαντ , που ιδρύθηκε το 1136 και ήταν γνωστό στα χρόνια του Κρετιέν σαν «Mons Dolorosus» .

Εκεί θα ταφεί δύο αιώνες αργότερα, η καρδιά του Μπρους .

Απ’αυτά και άλλα παρόμοια στοιχεία προκύπτει ότι ο Κρετιέν , ο πρώτος που αναφέρει το Γκρέιλ , στήριξε τη δική του χριστιανική εκδοχή σε πολύ παλαιότερο υλικό , που ένα μέρος του αναφέρεται σαφέστατα στη Σκωτία .

Φιλικά

Κηφεύς

Ο Κρετιέν ισχυριζόταν πως τις γενικές γραμμές της ιστορίας του Γκρέιλ τις είχε πάρει από τον Φίλιππο της Αλσατίας , κόμη της Φλάνδρας , που τον είχε παρακινήσει να γράψει κάτι σχετικό .

Του Φιλίππου οι επαφές με τη Σκωτία ήταν πολλές και στενές . Ως ηγεμόνας της Φλάνδρας είχε σημαντικές εμπορικές συναλλαγές με τη χώρα και γνώριζε καλά τα μέρη , τους κατοίκους και τις παραδόσεις τους .

Το δωδέκατο αιώνα είχαν αναπτυχθεί στενοί δεσμοί ανάμεσα στη Σκωτία και στη Φλάνδρα .

Ο Δαυίδ Α΄ (1124 – 53) και ο Μάλκολμ Δ΄ (1153 – 65) είχαν εφαρμόσει μια πολιτική προσέλκυσης Φλαμανδών μεταναστών στη Σκωτία .

Οι νεοφερμένοι εγκαθίσταντο σε μεγάλα οργανωμένα στρατόπεδα υποδοχής στο Άνω Λαναρκσάιρ , το Άνω Κλάινστεϊλ , το Δυτικό Λόθιαν και στα βόρεια του Μόρεϊ .

Σύμφωνα με ένα σχολιαστή , « οι Φλαμανδοί άποικοι επιχειρούν συστηματικά στο Άνω Κλάινστεϊλ και στο Μόρεϊ να εγκαταστήσουν , σε βάρος της τοπικής αριστοκρατίας και της εκκλησίας, μια νέα αριστοκρατία » .

Όπως είδαμε , σήμερα γίνεται δεκτό ότι η οικογένεια Μπρους είχε Φλαμανδική και όχι Νορμανδική καταγωγή .

Παρόμοιες ρίζες ανακαλύπτονται και σε άλλες επιφανείς Σκωτικές οικογένειες :

Τους Μπάλιολ , τους Κάμερον , τους Κάμπελ , τους Κάμιν , τους Ντάγκλας , τους Γκράχαμ , τους Χάμιλτον , τους Λίντσεϊ , τους Μοντγκόμερι , τους Σέτον και τους Στιούαρτ .

Σκοπός της εγκατάστασης των Φλαμανδών ήταν , όπως φαίνεται , η δημιουργία αστικών κέντρων στη Σκωτία .

Η Φλάνδρα είχε ήδη μια αστική εμπορική τάξη και μεγάλες εμπορικές πόλεις , όπως η Μπριζ και η Γάνδη , σημεία συνάντησης και συναλλαγών ανάμεσα στο Ρήνο , το Σηκουάνα και τα Βρετανικά νησιά .

Στη Φλάνδρα τότε , ανήκαν επίσης η Βουλώνη και το Καλέ .
Η σκωτική μοναρχία χρειαζόταν τα έσοδα που θα της απέφεραν οι φόροι από τις πόλεις και θεωρούσε τη Φλάνδρα πρότυπο ανάπτυξης .

Γι’αυτό το λόγο ενθάρρυναν τους Φλαμανδούς αποίκους να εγκατασταθούν στη χώρα και να ιδρύσουν μητροπολιτικά κέντρα στο πρότυπο της Φλάνδρας .

Οι Φλαμανδοί ήταν ακόμη ευπρόσδεκτοι για τη δεξιοτεχνία τους στις καλλιέργειες , την υφαντική και το εμπόριο μαλλιού .

Την πολιτική της σύσφιξης σχέσεων ανάμεσα στη Σκωτία και τη Φλάνδρα , που είχαν ξεκινήσει ο Δαυΐδ Α΄ και ο Μάλκολμ Δ΄, τη συνέχισε και ο διάδοχος του Μάλκολμ , ο Γουίλιαμ «ο Λέων» .

Φιλικά

Κηφεύς

Το 1302 οι αστοί της φλαμανδικής πόλης του Κουρτρέ επαναστάτησαν .

Χρησιμοποιώντας μια ειδική στρατιωτική διάταξη που ονομάστηκε «σίλτρομ» – οι άνδρες σχημάτιζαν τετράγωνα με μεγάλα δόρατα καρφωμένα στο έδαφος και στραμμένα προς τα έξω – κατάφεραν να νικήσουν τον σαφώς πολυπληθέστερο και ισχυρότερο γαλλικό στρατό .

Οι πολίτες του Κουρτρέ ήταν οι πρώτοι πολεμιστές στη Δυτική Ευρώπη , που δεν λύγισαν μπροστά στους μέχρι τότε αήττητους έφιππους θωρακισμένους ιππότες .

Ο Μπρους διδάχτηκε πολλά απ’αυτή τη μάχη . Χρησιμοποίησε την ίδια ακριβώς διάταξη «σίλτρομ» με επιτυχία , στο Μπάνοκπερν , ως τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι μυστηριώδεις «ενισχύσεις» και προσδιόρισαν την έκβαση της μάχης .

Οι διαπολιτισμικές επιρροές και οι αμοιβαίες επιδράσεις ανάμεσα στη Σκωτία και τη Φλάνδρα υπήρξαν γόνιμες .

Σκωτικές πόλεις κάτω από την επιρροή των Φλαμανδών μεταναστών απέκτησαν ορισμένα ξεχωριστά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , ενώ στοιχεία της αρχαίας Κελτικής κληρονομιάς των Σκώτων μεταφέρθηκαν στη Φλάνδρα και εμφανίσθηκαν ανάμεσα σε άλλα και στις μυθιστορίες γύρω από το Άγιο Δισκοπότηρο , το Γκρέιλ .

Από τα πρώτα κιόλας στάδια της εξέλιξής του ο « επικός κύκλος της αναζήτησης του Αγίου Δισκοπότηρου » επέστρεψε στη Σκωτία , όπου τα αρχέγονα κελτικά στοιχεία που περιείχε , αναγνωρίσθηκαν και ιδιαίτερα αγαπήθηκαν .

Είναι λοιπόν εύκολο να φανταστούμε γιατί οι φυγάδες Ναΐτες είχαν θεωρήσει τόσο κατάλληλο καταφύγιο τη Σκωτία , τον τόπο όπου έλαβαν χώρα οι περιπέτειες των ιπποτών του Γκρέιλ και των Ναϊτών των μυθιστοριών .

Ήταν ένα μέρος έτοιμο γι αυτούς .

Εμφανίζοντας τους εαυτούς τους σαν τους « ολοζώνανους » ιππότες του Δισκοπότηρου , θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Μπρους στις εκστρατείες του και συγχρόνως να καλωσορισθούν σαν ιπποτικοί σωτήρες .

Πού αλλού θα μπορούσαν να βρουν ένα περιβάλλον τόσο φιλικό οι φυγάδες Ναΐτες , που επιθυμούσαν ως λαϊκοί πια επιζώντες του Τάγματος να αναμιχθούν με τους κατοίκους και να συνεχίσουν τη δράση τους « εις τον αιώνα » , ασφαλείς από τους διώκτες τους , που τους αναζητούσαν σ’ολόκληρη την Ευρώπη .

Φιλικά

Κηφεύς

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr