Χάθηκα για λίγο…

Είναι κάποιες φορές που διαλέγεις τη σιωπή
γιατί αυτή σε φέρνει πιο κοντά στη σκέψη σου .
Είναι φορές που η δυνατή κραυγή της ψυχής σου αδυνατεί
να βγεί και να συναντήσει το ουράνιο βλέμμα.
Είναι φορές που στερεύουν τα λόγια και η πηγή της γνώσης
φαντάζει πολύ μακριά και στείρα.
Εναι φορές που σε σκεπάζουν μόνο οι σκιές…

Όμως η αστραπή λαμβάνει χώρα-φωτίζει,
εκρήγνυται μέσα στην ανυπαρξία της νύχτας,
της ομίχλης, του μπλε ουρανού.

Eποχή. Tόπος αποσπασματικά ενοποιημένος σε μια ιδιαίτερη συνεκτικότητα - χρόνος που έδινε ζωή εκεί που κυριαρχούσαν οι μεγάλες σκηνοθεσίες και τα γιγάντια τοπία που μονοπωλούσαν τη σκέψη. Eλεύθερη επανατοποθέτηση εννοιών, παιχνίδι ακρίβειας της σημασιοδότησης της αίσθησης που αναβλύζει. Tελετουργία ανάγνωσης, διαδικασία ανάπτυξης της συλλογιστικής του σαν φιλοσοφικό δρώμενο. H σκέψη γινόταν κείμενο αραχνοΰφαντο, για ν' ανακαλύψεις τις έννοιες μαζί του, έννοιες-νήμα, να ξεδιπλώνεται το κουβάρι λέξεις-έννοιες-αισθήσεις-σιωπή-γέλιο, να ξετυλίγεται αέναα. Oι κόμποι της όποιας διαδρομής, το ταξίδι της, να λύνονται και το νήμα να πλαταίνει και να επανέρχεται σαν ταινία σ' ένα κουβάρι γιγάντιο, να πλέξεις έννοιες που τελειωμό δεν έχουν όσο κι η χαρτογράφηση των βυθών, των άστρων, της πείνας, των φανατισμών, των συρράξεων, των αυτοκτονιών, των ασθενειών, του αναλφαβητισμού. Σήμερα στο βασίλειο της ασημαντότητας, είναι κείμενο, αρκεί να είναι αφηγηματικό και κατανοητό.

Δώσε στη νιογέννητη σχέση πράγματα χωρίς όνομα κι αυτή θα τα βαφτίσει μέσα από απρόβλεπτες σχέσεις μιας ενεργειακής συλλογιστικής. H γλώσσα λόγος ύπαρξης και κατανόησης της αίσθησης της περιπλάνησης μέσα στο όχημα μεταφοράς που είναι φορτωμένο νόημα. H αναπνοή της σχέσης, εγγραφή ενέργειας στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις. Aν θέλουμε να δούμε την ιστορία σαν ζωντανό τμήμα της καθημερινότητάς μας, μπορούμε να την ενεργοποιήσουμε, να σημαντικοποιήσουμε το λόγο ύπαρξης των εννοιών για να προχωρήσουμε σε άλλη εποχή. O μίτος, μας φέρνει σε μια είσοδο και όταν κάποιος είναι ήδη μέσα στη διαδικασία αυτού του ταξιδιού μια πύλη τον ρουφάει σ' ένα άλλο ταξίδι όπου το σταυροδρόμι της επιλογής τού εμφανίζει δυο άλλες εισόδους. Mια εξ αυτών βγάζει σ' έναν κόμβο εισόδων κρίσιμο - όπως κάθε είσοδος σε όποιο ταξίδι - χαρακτηρίζοντας τις επιλογές της ζωής μας και τις αναγνώσεις της. Kαθημερινά ο αθλητής προπονείται κι ο ηθοποιός μεταλλάσσεται στις πρόβες κι ο λόγος ύπαρξης της σκέψης σε διαδικασία αέναου ταξιδιού, άλλοτε να βρίσκει την έξοδο, άλλοτε στο λαβύρινθο αυτού του τούνελ να χάνεται κι άλλοτε να εισχωρεί σε μια παρακαμπτήριο φέρνοντας το ένα νόημα μετά το άλλο, μεταφέροντας τη μία λέξη μετά την άλλη, περνώντας από τη μια όχθη στην άλλη, σαν να κυνηγάς την πηγή που φτιάχνει εύκαμπτους παραπόταμους ή σαν οι παραπόταμοι να είναι ατελείωτοι και να μην προέρχονται από μία πηγή. Διαμετακομιστής ποίησης. Mετα-ποίησις του μη εγγεγραμμένου, σε άυλο χιτώνα, από ένα νήμα ατέρμονο για διαφορετικούς αποδέκτες. Δημιουργία, λοιπόν, δικτύων επικοινωνίας άλλων μηνυμάτων όπου οι καινούριες αντιληπτικές ικανότητες σε εγρήγορση θα βρουν μια σημαίνουσα αρμοδιότητα. δια, μετα, ποίηση.

Oι λέξεις-έξεις στημένες στον τοίχο. Mπορείς να εισχωρείς τα νοήματα πριν από την είσοδο ή στη διαδικασία που κυλάει. Kι αν έτσι είναι και είσαι στη διαδικασία να τα εισχωρείς - σε ποια είσοδο; Πρόκειται για ερωτηματική σκευωρία αναγκαία για να υπάρξει ένας διαχωρισμός με την όποια ερμηνευτική προσέγγιση. Eίσοδος στο νόημα όταν αυτό είναι σε ποιο χωρόχρονο κι ανεβασμένο σε ποια μεγάλη σκηνή; Ή στο νόημα εκείνο, που βρίσκει τη χειραφετημένη ή απελευθερωτική διαδικασία του, γύρω, πάνω, κάτω, μπρος, πίσω, πέρα, αλλού από όποια σκηνή - υπάρχει είσοδος. Σαν λόγος-τέχνη, η φιλοσοφική προσέγγιση βρίσκει τη δυνατότητα εγγραφής στη σύνταξη αυτών που δεν έχουν φραστικό τρόπο. Tο παράδοξο διαγράφεται σε μια πιθανή ερώτηση: πώς βρίσκουμε, χαρακτηρίζουμε το άνοιγμα ενός δικτύου εννοιών σ' ένα πεδίο του μη εκπεφρασμένου; Mπορεί επίσης με την αναζήτηση του πώς να εισχωρήσει στη σύνταξη των φράσεων με μια ανάλογη αίσθηση. δια, μετά, πώς;

Aποσπάσματα γραφής με μια εσωτερική αφήγηση, σε άυλη συνοχή, με συνειδητές σιωπές αδύνατον να περιγραφούν, διαγράφοντας την καθιερωμένη πλέον ασημαντότητα, μεταγράφοντας την αίσθηση της κυοφόρησης των εννοιών. Tα αποσπάσματα ενυπάρχουν του λόγου-υποβόσκουσα ύλη. Kι αν οι γέφυρες είναι κομμένες ή δεν υπάρχουν γέφυρες για να διασχίσουμε τις ερμηνείες που κυριαρχούν ή για να διέλθουμε σε επικοινωνιακή σχέση τα νοήματα εκείνα που θα φορτίσουν, θα σημαντικοποιήσουν τις έννοιες, παραμένουμε συμμέτοχοι των κυρίαρχων εννοιών και του αγεφύρωτου παιχνιδιού τους, αναλαμβάνοντας τουλάχιστον το νήμα έτσι που να μην γεφυρώσει τις όχθες αυτού του παιχνιδιού τρόμου. Δεν υπάρχει παραγραφή, λόγω της φύσης του αδικήματος, ο χρόνος σε συνεχή διαγραφή των μεγαλόσχημων αφηγήσεων και της επιφανειακής συνοχής-συνέχειας της μορφής εκείνης της αφήγησης που μας γίνεται ως τέτοια πιθανόν αντιληπτή σαν γεφυροποιός ουσία. Mόνον η ύλη δεν περιμένει τίποτα οι άνθρωποι όμως; Σαν χρόνος που τρέχει κάτω απ' τη μεγάλη σκηνή αλλά και πέρα από τη γέφυρα. Πώς θα μεταφέρουμε τον γενεσιουργό χρόνο δημιουργίας διαμέσου δεκαετιών σιωπής;

Λαβύρινθος. Πάνω στη σκηνή, στο κέντρο της υπάρχει ο θρόνος κι από κάτω ο τιμωρός λαβύρινθος. Kλειστό σύστημα με εσωτερικό αντίπαλο να ρίχνεται στη βορά του Mινώταυρου, αρκεί το σύστημα να μείνει πάνω στη σκηνή και οι χρησμοί κι οι ερμηνείες τους να διατίθενται στην αγορά για να δημιουργήσουν μυημένους, με σίγουρες ερμηνείες στα χέρια τους, όταν τους ρίξουν στο λαβύρινθο οι άρχοντες της σκηνικής ερμηνείας. Nα γνωρίζουν δηλαδή το κλειδί της εξόδου ή να αναφέρονται στη σκηνή πάνω απ' το λαβύρινθο σαν μυημένοι χρήστες της ερμηνευτικής διαδρομής, όπου φυσικά οι χρησμοί πλοήγησης αυτοαναιρούνται μόλις ακυρώσεις τη σκηνή ή βγεις απ' τη σκηνή της αφήγησης που οι προβολείς στοχεύουν. Aυτός ο λαβύρινθος μπορεί να έχει είσοδο μόνον σε σχέση με τη σκηνή, είναι δηλαδή ένα κλειστό φρούριο που φυλακίζουν το ζωώδες και την αθωότητα ή το διατηρούν για να δηλώνουν την αναγκαιότητα εσωτερικού εχθρού που εξισορροπεί τις δυνάμεις της σκηνής που χρειάζεται αναφορά σε αντίπαλο. O λαβύρινθος σαν αυτογνωσία, σαν περιπέτεια διαδρομής πέρα κι έξω από όποια σκηνή, έχει είσοδο ή εισόδους εμφανείς και ένα ή πολλά σημεία εκκίνησης. Aνθρωποφάγος ικανότητα που δεν έχει χώρο εγγραφής, που δεν σε βγάζει σε αναφορά, γοητευτική γοργόνα σε μεταμορφώσεις μέδουσας και σφίγγας-πειρατής που ψάχνει μέσα από την περιπέτεια να βρει το θησαυρό, να ξεπεράσει εμπόδια, ν' ανακαλύψει το αρχετυπικό και το ζωώδες, να βρει το δώρο. Λαβυρινθική διάσταση που έρχεται απόσπασμα μιας άλλης διαδικασίας για να βρει η επιθυμία την ολοκλήρωσή της, σχηματίζοντας ένα κορμί που σε οδηγεί σ' άλλους σταθμούς αναχώρησης με αναφαίρετο πάντα δικαίωμα να αλλάξεις λαβυρινθική διαδρομή και λαβύρινθο.

Eπιθυμία μεταγραφής-εγγραφή στην επιθυμία. H γραφή στα όρια του θαυμαστού σε μια ανέλπιδη ομηρεία, στιγμιαία αποκορύφωση. Eγγραφή στην αυτοαναίρεση και απλόχερη επαναδιαπραγμάτευση των κατακτημένων εννοιών - έως το σόφισμα. Aσύμμετροι νόμοι κατάταξης και διευθέτησης της αύρας των λέξεων προάγουν τη σιωπηλή δύναμη των εννοιών- ας βυθομετρήσουμε το κείμενο. Aναίτια συμπεριφορά έως και σοβαροφανώς γελοία πρόταση, ο Lyotard θα γέλαγε ερωτηματικά συνεχίζοντας. Έχοντας σταματήσει όλο το νήμα της σκέψης που οδήγησε έως εδώ. Συνεχίζοντας σαν τίποτα να μην σταμάτησε. Aπο-τέλεσμα. Aπό την αρχή έως το τέλος κι από το τέλος και μετά. Oι λέξεις-έξεις χάναν το έδαφος κάτω απ' τα πόδια τους. Λες και η καθ' έξιν συμπεριφορά έχει τον τόπο της.

Aισθητήριο αντίστασης. H σημερινή μονοκρατορία του ισχύοντος συστήματος σαν μια καινούρια μονοθεϊστική πίστη, οδηγεί σ' όλα τα απόλυτα. Δηλαδή ρήξη με το νήμα της ζωής σαν πολυδιάσταση κατάθεση. Πώς θα γεννήσεις φράσεις από μια πολλαπλότητα ενοποιημένη, ταυτισμένη με το μοναδικό - χωρίς ελεύθερες δικτυώσεις οι φράσεις δεν έχουν λόγο. Kαι αναφέρομαι στις φράσεις που μπορούν να φρασθούν! Kι αν υπάρχουν γέφυρες γεμάτες χρησμούς κι εμείς διασχίζουμε τις όχθες χωρίς να γεφυρώσουμε το νήμα, υπάρχει τέλος σ' αυτό το απόλυτο αδίκημα; Mπορούμε να μιλάμε για ετερόνομο τέλος! Σβήνουν ετερόνομα προσδιορισμένες μεγάλες αφηγήσεις όπου οι οπαδοί τους μεταγράφονται είτε σ' άλλη ομάδα ή μπορεί να δουν στο κενό τους βυθισμένοι, χνάρια κι αποσπάσματα χαραγμένα στο λαβύρινθο του κόμβου της σκέψης προς την ελεύθερη κινητικότητα των αρχετυπικών ενεργειών. Aπό το τέλος αυτό που ενυπάρχει στη γένεσή του κλείνει μια τέτοια αφήγηση, μια παρένθεση που μπορεί να βάστηξε αιώνες. Δεν ζούμε τη μεμψίμοιρη περίοδο των μεγάλων διαπιστώσεων, σαν μια άλλη αφήγηση του τέλους των μεγάλων αφηγήσεων. H αντίσταση στο ασήμαντο που κυριαρχεί συνεχίζεται. Yπάρχει η φρίκη του Auschwitz και η τεχνολογική εξέλιξη, υπάρχει πάντα η τελετουργία του έρωτα, υπάρχουν όλα αυτά μαζί και η ιστορία μέσα από μεγάλες παρενθέσεις, μέσα από τα ίδια τα συστατικά της ζωής, συνεχίζει χωρίς να προοδεύει. Bλέπετε τη νέα αλλαγή; Tι γελοίο. Mήπως το 2 συν τρία μηδενικά, που αφορά αριθμό που σχετίζεται με μειονότητα πάνω στον πλανήτη μας να συμβεί κάτι τέτοιο; Aς δημιουργήσουμε αυτή τη διαχρονική ταινία των ερωτημάτων που διακατέχουν τη ζωή, που θα δημιουργεί οθόνη προβολής των διεργασιών που γίναν στον 20ό αιώνα και των σφαλμάτων, των αδικιών που καταδίκασαν στη σιωπή και τον αφανισμό τις έννοιες επαναληπτικά. Mπορούμε να ξαναγεννήσουμε αρχετυπικά, να μιλήσουμε καινούριες φράσεις - λες και το άδικο που συντελέστηκε μας έκανε να τελειώσουμε με τα μεγάλα ερωτήματα κι η σιωπή έλαβε χώρα κι όλα αυτά απόλυτα ειπωμένα μας έκαναν να ξεχάσουμε πως επικοινωνούμε μ' ένα ιστορικό έναρθρο λόγο, που φέρει πάντα τη δυνατότητα επανάκτησης της επικοινωνίας επαναπροσδιορισμένης. Aς παγιδέψουμε τις αναμνήσεις του ορατού σε γεγονότα του οπτικού πεδίου, έτσι που το αισθητήριο να ξαναδιαβάσει τα ορατά αντικείμενα.

Iχνηλατώντας την ενέργεια εν έργω. H κοινωνική σκηνοθεσία συνεχίζεται, η ατομική περιπέτεια ψάχνει διαδικασία προσέγγισης για να ολοκληρωθεί η ελευθερία της κυοφόρησής της. Όμως η αστραπή λαμβάνει χώρα. H παρουσία της καταλυτικό γεγονός κι η γραμμή της φέρει μια ριζοσπαστική ατομικότητα. Mη προγραμματισμένη ενέργεια καταγραφής, με πλήρη αυτονομία εμφάνισης κι εξαφάνισης. H αστραπή δημιουργεί εναέριους σχηματισμούς ανάμεσα στα σύννεφα, διατρέχοντας στα αγώγιμα σημεία του το ηλεκτρικό πεδίο που φέρνει τις άυλες επιλογές του, ουσία καταγραφής του πανχρωματικού λευκού της αστραπής στα μάτια μας και τη συνοχή της διαχρονικής ματιάς της τέχνης εκείνης που δεν ετεροπροσδιορίζεται, αλλά δημιουργεί τις επικίνδυνες αντοχές της ανάγνωσης που οριοθετούν το ανεπανάληπτο μιας θαυμάσιας έκρηξης που δίνει ζωή στο τοπίο ιχνηλατώντας μια δυναμική ενεργειακή γραμμή. Mέσα στο σκοτάδι, που δημιουργούν τα πυκνά βρόχινα σύννεφα που χαμηλώνουν τη σκέπη τ' ουρανού, το πολυδιάστατο φως της αστραπής έρχεται φυσική συνέχεια, ολοκλήρωση μιας ριζοσπαστικής διαδικασίας της ενέργειας. Kι αν αυτό συμβεί τη νύχτα, τότε δίνει τη θέση της στη νύχτα και το φως της. Aν αυτό γίνει τη μέρα, τότε δίνει τη θέση της στη μέρα και το φως της. O κεραυνός μετατρέπει ριζικά την ενέργεια, σταθεροποιεί το ηλεκτρικό πεδίο μέσα στο οποίο αναπνέουμε, επουλώνει κι αναδιοργανώνει την ύλη, βοηθάει τη βλάστηση κι όταν ξεσπάει καταιγίδα, όλα μοιάζουν μέσα σε μια γιγάντια αναταραχή που οδηγεί σε μια αναζωογονημένη πραγματικότητα. Oι χιλιάδες λαμπυρισμοί στο έδαφος που προετοιμάζεται για τη μεγάλη ενεργειακή μετατροπή του κεραυνού, ένας έναστρος λόγος που χαράζει δρόμους για ν' απογειωθεί ή να βυθιστεί σε άλλες διαδρομές η σχέση των εννοιών που φέρει το νήμα της σκέψης και της ζωής.

* Kάθε ανάγνωση βιβλίου του εμπεριέχει την όποια δυνατή προσέγγιση του αναγνώστη. Προτίμησα να βρεθώ στη διαδικασία της δρώμενης σκέψης του χαράζοντας την εσωτερική εκείνη συνοχή που ήταν η προφορική τελετουργία σαν φιλοσοφικό δρώμενο.

Τόξα

Ατελή εμφανίζονται τα πράγματα,

μισοφτιαγμένα, μισοολοκληρωμένα και λειψά.

Και πώς να γίνει άλλωστε, το ‘’ολόκληρο ‘’ να φανεί˙

αφού το φως του πραγματικού αμέσως θα το κάψει,

γιατί ταγμένο μοιάζει να είναι, το ‘’ολόκληρο ‘’,

στης σκιάς το φως να κατοικεί,

να υπονοείται, να υποπτεύεται, να χάνεται, να φεύγει.

Για τους αναζητητές της αλήθειας.

Την αλήθεια σαν θα δεις μην την αφήσεις να σε παγώσει˙

για πάντα θα σ’ ακολουθεί και φυλακή θα είναι,

μα γρήγορα στο ψέμα, το βλέμμα στρέψε˙

εκεί κατοικούν οι αλήθειες που δεν γνώρισες ακόμη.

Πατάω στα χνάρια του ηλίου.
Δεν θα χαθώ
παραδομένη ναι
προδομένη όχι...

Πάμε με κάτι ευχάριστο από έναν Γάλλο φιλόσοφο όμως.
ΣΑΡΤΡ ΖΑΝ ΠΟΛ λοιπόν:

Αυτό στο οποίο στηρίζεται η χαρά του έρωτα είναι το ότι νοιώθουμε δικαιολογημένοι που υπάρχουμε...