ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΚΕΨΗ Η ΟΠΟΙΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΓΚΛΩΒΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΞΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ;

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.

ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ;
ΑΣ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ...
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΧΘΡΑ.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΓΕΛΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ...ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΟΥΣΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.

ΑΣ ΜΗΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΑΝ ΑΛΛΑ ΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ.

ΠΡΟΣΓΕΙΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ.

1. Είμαι άλφα χρονών κι Ευρωπαίος έως τη μέση

των Άλπεων ή των Πυρηναίων
το χιόνι μήτε που άγγιξα ποτέ

δεν υπάρχει ούτ' ένας που να μ' εκπροσωπεί
πόλεμος και ειρήνη μ' έφαγαν από τις δύο μεριές
ό,τι απομένει αντέχει ακόμη

ως πότε
φίλοι

θα σηκώνουμε το αφορεσμένο παρελθόν
γιομάτο βασιλιάδες και υπηκόους

προσωπικά

νιώθω σαν αποπλανημένο κυπαρίσσι

που δεν του 'μεινε καν μια πλάκα τάφου

μόνον άδεια οικόπεδα κοτρόνια μάντρες

κι ο απαρηγόρητος βοριάς

χτυπώντας πέρα στα ψηλά τα τείχη των εργοστασίων

έγκλειστοι όλοι μας εκεί δουλεύουμε όπως
άλλοτε μέσα στην Ιστορία

τα
Επερχόμενα

χρόνια χυμένα θα 'λεγες ακάθαρτο πετρέλαιο
που του βάλανε φωτιά

βοήθεια

Rintrah roars and shakes
his fires in the burden' d air

δύστυχο καταμόναχο ένα μου

τι θ' απογίνεις
θα σε φάνε από το πλάι πέντε-εξ μηδενικά

και πάει τετέλεσται

να τηνε από τώρα κιόλας

ντύνεται Μοίρα η Εξουσία και σου σφυράει

Ad Libitum.

2. Ξέρω

δε θα μου το συγχωρέσει ο χρόνος

που τον έβαλα σε δοκιμασία: ή εγώ ή εκείνος

προτείνω τη ζωή με την κάννη στον κρόταφο
και περιμένω

σβήνονται οι μάχες οι μεγάλες της Ισσού της Πραισθλαύας

του Αούστερλιτς
ευτυχώς δεν έχει μνήμη ο γύρω αέρας

επιμένει να μυρίζει ρόδο

και να σε τιμωρεί

την ώρα που πανάθλιος πεθαίνεις

έτοιμος στη σειρά πίσω απ' τους άλλους
για τον έλεγχο των διαβατηρίων
μ' έναν σάκο αεροπορικό στον ώμο

γέρνεις λίγο απ' το 'να μέρος
το μέρος της φθοράς

σε γλυκό χαμηλόφωνο τόνο ακούς μετά το καμπανάκι
«αναχώρησις υπ' αριθμ. 330 πτήσις της Panamerican
δια Ριάντ Καράτσι Νέο Δελχί Χογκ-Κογκ»

αναλογίζεσαι τα όριά σου

πάντοτε μέσα στο κοπάδι

που τ' οδηγεί μια συνοδός εδάφους

αδιάφορη εντελώς για την προσωπική σου τύχη

ενώ στο βάθος μια κινούμενη φευγαλέα οροσειρά
εξακολουθητικά σου δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις

περνάν μπρος απ' τα μάτια σου

του Κάτω Κόσμου τ' αγροκτήματα

με τις μαύρες φράουλες και τ' ασύμμετρα ορχεοειδή

τους κρωγμούς των ορνέων
και την πλήρη απολίθωση

όπου μέλλει να ενταχθείς

συ ο μικρός

να τα βάλεις με τα φυσικά φαινόμενα

μεγεθυμένος μόνο από τη σκέψη

(σάμπως θα 'παυε ποτέ της

ν' αθροίζει φως μια λεύκα

επειδή από νου σου συ της το αφαιρούσες)

συ σι έλασσον
συ σι έλασσον

ελάχιστο κομμάτι μουσικής που αντέχει
ανάμεσα σε γαλαξίες και νεφελώματα

να δίνει σήμα και να κυματίζει

Ad Libitum.

3. Πάει καιρός που δεν έχω πει μια λέξη

σαν να μ' αγνόησαν τα γεγονότα
ή και το αντίστροφο

φαινόμενο φαίνεται στάθηκα

γι' αυτούς που ακούν τη νύχτα

πως μια πένα γρατσουνίζει
όμοια γάτος επάνου στην κλειστή
πόρτα του Άγνωστου

οι φύλακες

ανέκαθεν υπήρξανε πρόσωπα αισχρά
personae turpes όπως λεν στα Νομικά
και η τέχνη sine re

αν έτεινε αποκλειστικά να υποκατασταθεί στο εκάστοτε
φυλασσόμενο ιερό
πρόσωπο ή κι εξανδραποδισμένο σύνολο

είναι που μια ζωήν ολόκληρη
έξω απ' τα τείχη κυνηγάω φωνές
συγκεκριμένα: μία φωνή

που ελευθερώνεται σαν κόρη ωραία και βάλνεται
να τρέχει

με τους μικρούς γλουτούς και τα μεγάλα
ξέπλεκα μαλλιά
νερά του Ιορδάνη

χυμένα επάνου στον νυχτερινό ουρανό

Ad Libitum.

4. Έτσι συμβαίνει

να παραστρατίζω κάποτε
για το καλό μου

έτυχε κι έχανα το νήμα

της Αριάδνης δεν εξετυλίχθηκε ποτέ ως το τέλος

ποιος να συνεχίσει

μέσα σ' επαναστάσεις και πολέμους μεγαλώσαμε όλοι

εξού στο μέτωπό μας

το σημάδι της σφαίρας που δεν έπεσε
ανά πάσα στιγμή εξακολουθεί να προκαλεί το θάνατο

εννοείτε κείνο που εννοώ

κάτι συμβαίνει που δεν έσωσε ποτέ να το εντοπίσουμε
τις νύχτες τις γλυκές όταν το γιασεμί σ' εξουθενώνει
κι από νερά τρεχούμενα

κάπου

κάποιο αξήγητο ανατρίχιασμα

δίνει ώθηση στα χόρτα
θα 'λεγες ανεβαίνει από μια κινητή
κλίμακα κι ολοένα καταπάνω σου

μεγαλώνει να: η θεά Φυτώ με το τεράστιο τούμπανο

κι οι ξυπόλυτες δούλες με το μαλλί τους δάδα
μπουμ το πόδι αριστερά μπουμ το πόδι δεξιά

η φιλότης το νείκος
η φιλότης το νείκος

η παλιά ευρυθμία

σαράντα τόσα μέτρα ψηλά πάνου απ' τη θάλασσα

το σπίτι με τα τρία του τόξα

κι οι μεγάλοι όρθιοι φοίνικες με τ' άδεια τους ακρόκλωνα
σαλεύοντας στον ύπνο μου
τον άνεμο τον βόρειο

Ad Libitum.

5. Είναι γεγονός

έχω μπει για τα καλά μέσα στο ναρκοπέδιο
διό και δεν φοβάμαι να μιλήσω
να μη λύσω το αίνιγμα
που ευχήθηκαν κι οι εχθροί μου κάποτε

αγνοώντας πόσο άχρηστο είναι να επαγγέλλεσαι τον σκοτεινό

καταμεσής στη Δήλο Απόλλωνα

όλονα τον εαυτό σου έχοντας
μεταβάλει σε ομοίωμα κέρινο
απ' αυτά που βλέπεις στο Μουσείο της Κυρίας Τυσσώ
τι σόι πολιτισμένοι θα 'μασταν

αν ο νους μας δεν πήγαινε ολοένα στην

Κιμμερία τη δύσμοιρη

που κατάντησε στα χρόνια μας

να θεωρείται λέει κι αξιοζήλευτη

όταν εδώ ένας Όμηρος πάντοτε με την πρέπουσα
σε φορέα της ελληνικής αξιοπρέπεια

έστεργε απλώς να συμπονεί:
Κιμμερίων ανδρών δήμός τε πόλις τε

ηέρι και νεφέλη κεκαλυμμένοι

ουδέ ποτ' αυτούς Ηέλιος φαέθων καταδέρκεται ακτίνεσσιν... αλλ'
επί νυξ ολοή
τέταται δειλοίσι βροτοίσι

το λοιπόν

για φως και για γαλάζια πέλαγα τώρα να μιλάμε;
αμέ για ηλιοτρόπια; για Ελένες;

μόλο που

από τις τοιχογραφίες της Θήρας κι από τα ψηφιδωτά
λάμποντα της Ραβέννας άγγελμα θεϊκό εξακολουθεί
να εξαποστέλλεται άμεσα

όπως κείνο το κάτι επιπλέον κι ασύλληπτο
που για μια στιγμή ο γηραιός αλιέας

αντιλαμβάνεται άστραψε

ύστερα τ' αλησμονάει πάει στην Αγορά κι απ' το πανέρι του
άχνα χρυσή εξακολουθεί ν' ανέρχεται

η ποίηση ανέρχεται

άλλη μια φορά

χάνεται από την υπόστασή σου Έλληνα σκληροτράχηλε
να εμπνέεσαι άντε

Ad Libitum.

6. Φίλησέ με θάλασσα προτού σε χάσω

απ' τα μάτια μου πέρασε μια χώρα
βράχων μ' αψηλά τεράστια μοναστήρια
και μικρούς δοκίμους μοναχούς όπως εγώ
τακτικά κομίζοντας κλώνους ροδιάς

κοριτσιών εσώρουχα διάφανα
κι άλλα της τελετουργίας άχραντα

λόγια όπως «βοριάς»
ή «θέρος» ή και «αέτωμα»
στον όρθρο

επάνου είναι που αναλογίζομαι

πόσο ελάχιστα είμαστε
πραγματικοί
και η σφαίρα μας

μία μηχανή όπου καμιά
βίδα κανείς μοχλός κανένα
έμβολο δεν εβρέθηκε στη θέση του

εν τοσούτω

λειτουργεί και οι μυριάδες
βόνασοι κερασφόροι που είμαστε

κουτουλώντας παγαίνουμε όπου λάχει

να φανεί το ευλογημένο χέρι
όπως μες στις χρυσές εικόνες

ανεξήγητα μετακινούνται οι θάμνοι
πνοή νιώθω να με παίρνει
ελαφρά στο νερό

υπογράφω και χάνομαι

Ad Libitum.

7. Και ιδού το τελικό συμπέρασμα: να 'σαι ο αριστοκράτης αλλ'
από την ανάποδη

του λευκού σιδερωμένου σου μανικετιού
να «κάνεις συμφωνίες με τον Άγιον»

που λέει κι ο Μακρυγιάννης
ξέροντας

να φέρεσαι όπως η βροχή στους τσίγκους

ρυθμικά με ανωτερότητα

είδα πάντοτε τις πράξεις που έτειναν
με τρόπο δόλιο να μ' εξουθενώσουν

τι να πει κανείς

εωσότου γίνουμε άνθρωποι που να μη μας ανιά η υγεία
θα ταξιδεύει παραπλανητικά μέσα στο διάστημα
κάποια μη χτυπημένη από κανέναν Ομορφιά

είδωλο που ακόμη

ξέρει να διατηρεί το ύφος του ελαιόδεντρου

ανάμεσα στους Σκύθες
και θα μας επιστραφεί
σαν ωραία ηχώ από τη Μεσόγειο
μυρίζοντας ακόμη πελαγίσιο γίδι

ο ένας για τον άλλονα Οδυσσέα
πάνω σε μια σχεδία

αιώνες τώρα

φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μου αποκρίνεται κανένας

είναι που πλέον δε νογάει κανένας
τι πάει να πει αντανάκλαση μεσημεριού
πως κι από που ακουμπάει τ' ωμέγα στο άλφα
ποιος εντέλει αποσυνδέει τον Χρόνο

Ad Libitum.

ΥΓ. Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε

όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω

Ο ποιητικός νους και η λογική του ρήματος γράφω

Της Έλενας Κυρίτση

Όταν καταγραφεί στο μυαλό η εκκίνηση μιας σκέψης αρχίζει να τρέχει μπροστά η πρώτη λέξη ακολουθούμενη από άλλες που τρέχουν με μικρότερη ταχύτητα μέχρι την 1η τελεία. Κάπως έτσι γεννιέται ο πρώτος στίχος. Πότε είναι πλήρης στοχασμών κι αξίζει να γραφεί και πότε είναι κενός περιεχομένου; Η απάντηση βρίσκεται στη θεμελιώδη διαφορά που έχει ένας γράφων με διάθεση να γράψει από έναν ποιητικό νου με ανάγκη να εκφραστεί. Από τη στιγμή που δημιουργείται η ανάγκη σε έναν ν. π. να μιλήσει-σέρνοντας από το χέρι και την ψυχή- αρχίζει να λειτουργεί η λογική του ρήματος «γράφω». Η σκέψη τείνει να βαθαίνει, να συμπυκνώνεται. Ξεκινά σαν μια μεγάλη λίμνη. Όσο ασκείσαι και ζεις πνευματικά τόσο απορροφούνται τα νερά της από το έδαφος ωσότου καταλήξει σε στιγμή. Έδαφος είναι το σύνολο των βιωμάτων, των εμπειριών, των γονιδίων, των γνώσεων ο εαυτός που έχουμε διαμορφώσει διανύοντας τον μέχρι τώρα δρόμο μας στην τέχνη. Η διαδικασία της σμίκρυνσης είναι χρονοβόρα και επώδυνη. Αυτός ο κόκκος άμμου, η τελευταία σκέψη είναι η σταγόνα ακμής, η ατόφια ύλη του ποιήματος. Το νερό που απορροφήθηκε είναι οι λέξεις που σβήστηκαν, εκδιώχθηκαν, με σκοπό την απαλλαγή κάθε περιττού. Ό,τι πετάχτηκε είναι το υπέδαφος του ποιήματος. Ο χαρτοπολτός των απορριμμάτων είναι τα θεμέλιά του. Η παρρησία που απαιτείται για όσο καλύτερη απογύμνωση της σκέψης από τα στολίδια της εκζήτησης, της υποσυνείδητης προβολής του εγώ ή την ανούσια-έξαρση μιας πολυτελούς τεχνικής είναι δεδομένη σε κάθε ποιητικό νου. Τα πολύπλοκα νοητικά οικοδομήματα, οι δαιδαλώδεις λεκτικοί σχηματισμοί καταδεικνύουν πνευματική ρηχήτητα. Είναι απόδειξη ουσιώδους αδυναμίας για ενδελεχή αναζήτηση της κύριας σκέψης που ίσως ενθαρρύνει την έλευση μιας ιδέας στο φως. Ο ποιητικός νους νιώθει την ανάγκη να συναντηθεί με όλων των ανθρώπων τις ζωές κατά τη διάρκεια της δικής του. Να παλέψει, να παρηγορήσει, να καταδικάσει, να υμνήσει, να μοιραστεί τα πνευματικά του υπάρχοντα και να προσφέρει. Όχι με την ψυχολογία του ήρωα, του μάρτυρα ούτε ακόμη με του δημιουργού. Νιώθει την ανάγκη αυτή γιατί είναι ένας μοναχικός τεχνίτης και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Γεννημένος με το χάρισμα να εκφράζεται λογοτεχνικά, ζώντας μια ζωή πνευματικά ανήσυχη, πολλαπλώς ασκούμενος στην τέχνη του και αενάως μαθητεύοντας τους όρους της ζωής και τη φύση του ανθρώπου, έχοντας αυτογνωσία γερή κι ευκολία αυτοαναίρεσης «αναγκάζεται» να δείξει το δρόμο. Αγαπά τον κόσμο χωρίς να τον μετουσιώνει μέσα του σε κοινό. Ξέρει πως γράφω σημαίνει αναζητώ. Σκάβοντας μέσα μου, ψάχνοντας την αληθινή μου ουσία, γνωρίζοντας την σοφία του παρελθόντος, ζω σθεναρά την αντίρρηση στο τέλμα και στο σκοτάδι. Αν ανθίσει κάτι, θα ΄χει ανθίσει αβίαστα στον καιρό του κι ίσως να μην είναι κανείς τριγύρω. Η φύση έχει τον τρόπο να εντάξει ότι αξίζει στην ιστορία της.

Γράφω σημαίνει ψηλαφώ κι ελπίζω μια μέρα να βρω την τομή του εαυτού μου με τον ρυθμό του κόσμου. Γι’ αυτό η μόνη χαρά είναι η στιγμή της συνάντησης. Όταν η σκέψη ντύνεται την ποιητική της μορφή και βγαίνει να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Αν γίνει η συνάντηση αυτή τότε έχει λόγο ύπαρξης το ποίημα. Τότε «γεννιέται». Και μόνο τότε δικαιώνεται ο νους που με σιγουριά πλέον ονομάζεται ποιητικός. Όλη του η ζωή καταξιώνει τη γραφή του και κάθε του λέξη καταξιώνεται από τη ζωή του. Ο λόγος του, ο χρόνος του, πώς τον μοιράζει και που οι φίλοι του, όλα εναρμονίζονται με την αύρα και το βάρος της προσωπικότητάς του, που είναι ο δείκτης της πνευματικότητας και της ποιητικής του δύναμης. Ο ποιητικός νους έχει αντισώματα. Δεν προσβάλλεται από τον ιό της έπαρσης. Ούτε υιοθετεί ψευδή ταπεινότητα για να ισορροπήσει με την ανασφάλεια και την ανάγκη της προβολής του. Έχει δημιουργημένη άποψη, έχει λόγο. Αντίθετα ο γράφων αγγίζει το χαρτί με κίνητρο μια αγάπη για την ποίηση που στην ουσία είναι αγάπη για το γράψιμο και ακόμα βαθύτερα αγάπη του εαυτού του μέσα από το γράψιμο, αγάπη για το αίσθημα καταξίωσης που παίρνει από τους άλλους ή κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Γι’ αυτό διαλέγει το εμφανές-ανέκοπο κομμάτι της τέχνης, την «εύκολη δουλειά» κι όχι την μελέτη, το στοχασμό και τη σιωπή. Αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το βασικότερο στοιχείο της λογικής του ρήματος γράφω, που είναι η σιωπή, η πλούσια σιγή, μιλάει. Ο σπόρος της ποίησης όμως γονιμοποιείται στη σιωπή. Ο γράφων εισπράττει το ρήμα γράφω κυριολεκτικά κι όχι με την μεταφυσική έννοια και με τους φανταστικούς όρους της λέξης. Γι’ αυτό γράφει ακατάπαυστα, διαβάζει ελάχιστα χωρίς περισυλλογή και καλλιέργεια και τυπώνει πολύ νωρίς, χωρίς δισταγμό την κάθε του λέξη επιζητώντας συνειδητά ή ασυνείδητα τον θαυμασμό. Η αποδοχή και η καταξίωση όμως είναι συνέπεια του έργου κι όχι κίνητρο της γέννησής του.

Κάθε απόπειρα γραφής η συγγραφής είναι αποδεκτή αρκεί να είναι ορισμένο με σαφήνεια μέσα μας το αληθινό κίνητρο και με τιμιότητα ομολογημένη η πρόθεση μας. Εύκολα ένας γράφων μασκαρεύεται σε ποιητικό νου. Το λάθος κίνητρο όμως βοά σε κάθε του ποίημα. Συχνά διαβάζω ποιήματα «άδειες κορνίζες». Όσο όμορφα κι αν είναι δεν έχουν φτερά να ανοίξουν για να πετάξουν. Όσο όμορφα κι αν είναι δεν παύω ποτέ να αναζητώ τη φωτογραφία. Δεν παύω ποτέ να αναζητώ τον θαυμαστό ποιητικό νου που φωτίζει με χιλιάδες ήλιους το βλέμμα του ποιητή και καθρεφτίζει τη Ζωή όλου του Κόσμου.

Έλενα Κυρίτση για το www.elogos

Αυτότροφος θάνατος

Κάποτε σε μια σκοπιά
Και γύρω χιόνι
Μοιραίο πρωτοπρόσωπο χιόνι

Διεκδικώ το είναι μου
στο παρηλλαγμένο παρόν

Ακμάζει η απόστροφος στις λέξεις κι η αποστροφή γι' αυτό. Σκοπός άνευ σκοπού διόλου άκοπα θαρρώ.

Ράβε εμπειρίες, ξήλωνε όνειρα

Μέγας τόκος οι θυσίες στο Μορφέα. Ανεξόφλητο του πόθου μου το γέννημα καθώς αστράφτει η λόγχη. Σκόρπιες νότες στο νοτιά, εκβαρβαρισμένη μοναξιά που παίρνει χρώμα απ' το χάδι του σύννεφου. Χολή να είσαι αφέντης τού εαυτού σου υπό αυστηρή δοσολογία.

Της μνήμης μου Μήδεια
πληρώνω με κύτταρα
και μειδιώ

Θα ξημερώσω τον αυτότροφο θάνατο εξημερώνοντας το τρυφερό πένθος. Απέναντι, ένα μέλλον ύαινα και δίπλα, διαρκής ενεστώς ο Νέστος. Βορά βορρά.

φυτεύω το νεκρό μου μέλος
θητεύω στο ζωντανό μου τέλος
απογεμίζω το αίμα μου
γιατί σκάνδαλο η σκανδάλη
η σκουριά φλέβα αγκαλιάζει
το εγώ σε νήφοντες λοφίσκους
παρακμάζει

Για ν' ανθίσουν χείλη πρέπει να φτάσεις στο χείλος. Ταγμένος στο φως, κάθε που ανατέλλει το επίχαρμον, να εξαργυρώνεις επιταγές λύπης.

Επί χάρτου, αρμ!

Αυτός ήταν που θέλησε με λόγο μισόφωτο τούτο το κρύο δωμάτιο, το δίχως γωνίες, με το κάδρο. Ακρη το μάτι να μη βρίσκει, ν’ αποτελειώσει την ύπαρξή του αυτεπίστροφα. Ετριξε η πόρτα, γεύθηκε το παρελθόν κι έζησε πάλι το αδιέξοδο. Ο υγρός τοίχος δεν αντιστεκόταν στα φτερουγίσματα των πόθων, μελώδημα από μακριά το χάνι ονείρων.

Θηλυκό σπάραγμα μνήμης που ζήτησε απλά να σταθεί δίπλα και μακριά γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει αύριο δίχως χθες, πως είναι οξύμωρη τούτη η ζωή, ν’ ακραγγίξει μόνο λίγο παρελθόν που φιλοξένησε συλλείτουργο κορμιών στην πλέξη της ματιάς.

Πόνταρε στο μάλλον το μέλλον, θεμελίωσε στο τι και στο ποτέ τη σαρκαστική διωδία τού τίποτε. Ενιωσε κερδισμένος γιατί τίποτε δεν του έμεινε. Μόνο εκείνο το αλφάβητο, η δυσπέλαστη ακολουθία πεζών που σαπίζει εις βάθος στο άκουσμα ενός ωστόσο και πάει θαρρετά για την ανατολή ενός πάλι. Ενας σκευοφύλακας του παρελθόντος που ήθελε να χαϊδέψει το κεύθος της ψυχής.

Ηταν πολύ αδύνατος στη γλώσσα. Αλλού αυτός, αλλού οι τελείες. Στίξη παράταιρη, λαθεμένο θαυμαστικό κι ερωτηματικό που λάθεψε, πτώσεις δίχως αύριο για ένα αύριο δίχως πτώσεις. Γιατί πώς να πεις, πώς να συναρμόσεις λεξάκια σε αποκαρωμένους κομπάρσους ανθρωπιάς να επιστρέψουν στο Ασπιλο Δημοτικό όταν το ιδιότυπο μώλυ δεν έχει τελειωμό;

Δεν είχε συναίσθηση των χρόνων. Ζούσε τον αόριστο και στο χθεσινό ενεστώτα ανακάλυπτε τη βρωτή διάσταση κάθε του εαυτού. Τον ζούσε ο αχός της οξείας μωρίας του. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις ότι αντί να χαθεί στον ίδιο του τον Καιάδα, γευόταν με χαρά παιδιού τούτο το εσώτατο φύρδην-μίγδην;

Το κάδρο των συμπυκνωμένων πόθων ήταν το μόνο που μαστίγωνε το χρόνο. Σήκωνε τα μάτια του να ζήσει το μούχρωμα, το χαρτί, το μολύβι, το κοχύλι που το βάφτισε θαλασσένια, τις ρυτίδες τού ποτέ. Μια ακόμα προσπάθεια να παντρέψει τις πτώσεις. Βάδισε ν’ αρθρώσει, μόνο στ’ ότι ζούσε κατά λάθος δεν έσφαλλε. Πήρε να κλίνει τ’ όνομα και το ξεθεμέλιωνε. Οπως οι ψεφηνοί δε γνωρίζουν από κανόνες ευποιίας έτσι κι η κλητική του έρωτα από κανόνες γραμματικής.

Πώς τα φέρνει έτσι τα ουσιαστικά η ζωή. Ακατάσχετη ροή εξάπλωσης έμπυων κλίσεων στο σώμα της γλώσσας, νόσημα γλωσσικό. Κι αφού γλώσσα σημαίνει σκέψη, μήπως ενορχηστρώνεται σκέψη αρρωστημένη; Ανυπότακτα νοός κελεύσματα νοός ανυπότακτου.

Είχε αποφασίσει ότι αυτός θα ήταν ο τελευταίος του θάνατος. Ξεκρέμασε το κάδρο, παρήγγειλε την πλάκα του με τη φράση πονάμε όταν γράφουμε, δάγκωσε αγκάθια κι επέστρεψε εις Χουν.