Here we are,λοιπόν.Where?Nowhere...
Aγαπούσες πάντα να λες πως κάποια στιγμή θα με αφήσεις.Θα με αφήσεις για το καλό μου...Τι ειρωνία...Δεν μπορείς να μου κάνεις μεγαλύτερο κακό απ'το να με αφησείς...Το ξέρω.Είμαι σίγουρος γι' αυτό.Η αληθινή αγάπη,η αγνή,αυτή που δίνεσαι μία και μοναδική φορά,είναι σκληρή.Σκληρή μαζί σου,σκληρή με το αντικείμενο που αγαπάς...Είναι σκληρή γιατί είναι απόλυτη και πρέπει να επιβιώσει μέσα σε ένα σχετικό κόσμο...Είναι σκληρή γιατί πρέπει να αντέξει το εγώ σου.Γίνεσαι ένα,δένεσαι για πάντα,τη νιώθεις,τη ζεις.Η ύπαρξή της είναι η μόνη που μπορεί να συγκριθεί με τη δικιά σου ύπαρξη.Τη ζεις σε κάθε ανάσα σε κάθε σου άγγιγμα,σε κάθε βλέμμα και τη διοχετεύεις με τρόπο μαγικό,σε κάθε ψίθυρο,σε κάθε χάδι,σε κάθε ματιά.Δεν υπάρχουν κανόνες,ούτε σοφές κουβέντες,ούτε αλήθειες να την κάνουν πιο δυνατή,πιο προσιτή,πιο αναγνωρίσιμη και στον εαυτό σου,αλλά και σ'αυτό που αγαπάς.Όχι.Δε θα είμαι ποτέ ικανοποιημένος ή χαρούμενος αν ζεις ευτυχισμένη μακριά μου.Αν βρεις την ευτυχία σε μια άλλη αγκαλιά.Αυτό δεν είναι αγάπη.Εκεί η αγάπη πεθαίνει για να κορυφωθεί το εγώ σου.Δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από τροφή για τον εγωισμό σου.Νιώθεις ανώτερος που μπορείς να χέρεσαι άπλα με την ευτυχία του άλλου.Σκατά.Μαλακίες.Απλά αγαπάς την προσωπική σου αγάπη και τον εαυτό σου μέσα από αυτή.Δεν αγαπάς αληθινά.Δε θα χαρώ ποτέ με την ευτυχία που θα σου παρέχει ένας σύντροφος,αν δεν είμαι εγώ.Απλά δε θα κάνω κάτι για να τη χαλάσω.Θα παραμείνω ένα φάντασμα με μια αγάπη τόσο δυνατή,τόσο σκληρή με τον εαυτό της που μπορεί να γεννήσει αγνό μίσος,το ίδιο δυνατό.Μίσος όχι προς εσένα.Εσένα δεν πρόκειται να σε μισήσω ποτέ.Μίσος προς εμένα.Πιστεύεις πως υπάρχει κάποια άλλη που να μπορεί να με αντέξει?Πιστεύεις πως υπάρχει κάποιος άλλος που να μπορεί να αντέξει εσένα?Πιστεύεις πως πρέπει να περάσει κάποιο διάστημα για να καταλάβω κάποια πράματα?Καταλαβαίνω τα πάντα από πάντα.Ό,τι φένεται είναι απλά ένας ρυθμός,ένας τρόπος ζωής για να ταιριάξει μέσα στον κόσμο τον οποιό ζούμε.Πίστευα πως κάποια πράματα τα καταλάβαινες,ήταν δεδομένα και δε χρειαζόταν να κάνω κάτι για να "δεις",να "νιώσεις",να καταλάβεις...Πάντα ζούσα τα πάντα από τη δική σου πλευρά.Προσπαθούσα να αισθανθώ το ρόλο σου,την ύπαρξή σου,γι αυτό και σ'άφηνα πάντα ελεύθερη...Αυτό έγινε ο φόβος σου.Με κατάλαβες.Ήξερες πως έβλεπα τα πάντα πίσω από κάθε τι που έκανες.Δεν μπορούσες να μου κρύψεις σχεδόν τίποτα.Δε σου ζήτησα πότε να αλλάξεις κάτι.Ήθελες να αλλάξεις από μόνη σου,γιατί αισθάνθηκες ότι μου το οφείλεις.Ποτέ δε σου πέρασε από το μυαλό ότι σε δέχομαι,σ'αγαπάω,σε θέλω γι αυτό που είσαι.Δε σου πέρασε από το μυαλό,ότι θα προσπαθούσες να αλλάξεις για'σένα κι όχι για'μένα...Κάποτε με ρώτησες αν με φοβίζει το να είμαι η σωτηρία κάποιου.Η απάντηση ήταν δεν ξέρω.Δεν ήξερα γιατί αισθανόμουν πως δε φοβάμαι,αλλά κάτα κάποιο τρόπο,με φόβιζε το ότι δε φοβάμαι.Δε με φοβίζει γιατί ο ρόλος μου είναι ουδέτερος.Οι επιλογές δεν είναι στο χέρι του σωτήρα,αλλά στο χέρι αυτού που τη θέλει.Προσφέρω απλά την ευκαιρία,τη δυνατότητα,την ελευθερία να το κάνει...
Μπορεί να είμαι πια νεκρός μακριά σου,αλλά θα υπάρχω πάντα κάπου,μόνο για'σένα...Σ'αγαπώ...

ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω αυτό σήμερα ...η πρώτη ήταν πρίν σε ένα ξένο φόρουμ με διάφορες εθνικότητες και γράφτηκε γιατι ύπήρξε ενας διαχωσμός μεταξύ συντονιστών και μελών σε ενα θέμα που διαπραγματευόταν την συμπαντική αγάπη.
Σταματώ στις τρείς τελευταιές λέξεις που για μένα είναι και οι κυριώτερες. ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ....
Επειδή αυτός ΓΝΩΡΙΖΕΙ την αλήθεια που εμεις δεν θέλουμε να δεχθούμε ...

Αυτά εδω ήταν και τα δύο στο desert....

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Εν τοις ονείροις έρχονται δειλαί και ταπειναί
αι μελαγχολικαί φωναί,
και φέρουν εις την μνήμην μας την τόσον ασθενή

αποθανόντας ακριβούς, ους κρύα κρύα γη
καλύπτει, και δι' ους αυγή
ποτέ δεν λάμπει γελαστή, ανοίξεις δεν ανθούσιν.

Στενάζουν αι μελωδικαί φωναί· κ' εν τη ψυχή
η πρώτη ποίησις ηχεί
του βίου μας - ως μουσική, την νύκτα, μακρυνή.

Σε κάθε περίπτωση όμως, αν είσαι σοβαρός και τακτικός παίκτης και δεν παίζεις κάθε πρωτοχρονιά, τότε ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξεις να βγεις κερδισμένος σε βάθος χρόνου και οχι να προσπαθήσεις σε ένα βράδι να τινάξεις την μπάνκα στον αέρα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν επικεντρωθείς σε εκείνα τα παιχνίδια που δίνουν πιθανότητες περίπου 50 -50 και αυτά είναι το μπλακτζάκ παίζοντας τη βασική στρατηγική, ορισμένοι τύποι βίντεο πόκερ παίζοντας την αντίστοιχη βασική στρατηγική και το πόκερ.

Μην ξεφεύγεις από αυτά τα παιχνίδια όσο είσαι χαμένος - αν θέλεις να δοκιμάσεις και τα άλλα παιχνίδια πρέπει πρώτα να κερδίσεις ορισμένα χρήματα στα παραπάνω παιχνίδια προτού παίξεις σε προοδευτικά slots ή στο κινο κυνηγώντας το μεγάλο χτύπημα. ΠΟΤΕ μην παίζεις με τα δικά σου χρήματα σε τέτοιου είδους παιχνίδια αν θέλεις να παραμείνεις κερδισμένος.

Ισως θα πρέπει να ανοίξεις ένα ξεχωριστό λογαριασμό για το τζόγο, έτσι ώστε να μπορείς ευκολότερα να υπολογίζεις τα κέρδη ή τη χασούρα σου και τις καταθέσεις σου. Αν κάποτε αδειάσεις αυτόν το λογαριασμό μην προσθέσεις σε αυτόν χρήματα εως την επόμενη πληρωμή σου. Μην μπερδεύεις τα χρήματα που χρειάζεσαι για να ζεις με τα χρήματα που βγάζεις στην άκρη για το τζόγο.

-------------------------

Ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να μένει πάντα ο ηγέτης, αν δεν μετατρέψει την δύναμη του σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον.
Έτσι είναι που γεννήθηκε το δίκαιο του ισχυρότερου – δίκαιο που τ’ ονόμασαν έτσι ειρωνικά, μα που στην πραγματικότητα εγκαθιδρύει αρχή:μα τέλος πάντων δεν θα μας εξηγήσει κανένας αυτή τη λέξη:
Η δύναμη είναι ένα φυσικό μέγεθος και δεν βλέπω καθόλου ποιά ηθική μπορεί να προκύψει από τα αποτελέσματα της.

Η υποταγή μπροστά στη δύναμη είναι μια πράξη αναγκαιότητας, κι όχι βούλησης . Και το πολύ πολύ να είναι μια πράξη σύνεσης.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΚΑΘΗΚΟΝ?

Αύριο, όταν όλα θα έχουν
τη σκουριά του παλιού
όταν τα μεγάλα
αποδυθούν την αιωνιότητα,
θα τρέξω
προσκυνητής του εφήμερου,
λάτρης του φθαρτού,
εραστής του πρόσκαιρου.

Το βλέμμα...
Τ' άγγιγμα...
Το γέλιο...
Η σιωπή...

Στιγμές που χάνονται
στη ψευδαίσθηση του άφθαρτου.
Carpe diem αποδεχόμενος
τη ματαιότητα του αιωνίου."

χρόνια πολλά σε όλους!!!!!!!!!!!!!!

Κι όταν έφυγες

νεκρό το χαμόγελο

μεταλλάχθηκε!

Αιχμηρός βράχος

έπνιξε δυο κύματα.

Εσύ..το τολμάς;

Πόσες ανάσες

χρειάζεται η σιωπή

για να ουρλιάξει..;

Για σένα ....

.......οταν παραβγαίνει με το ουράνιο τόξο?

Ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορείτε να νιώσετε? Είναι η ώρα της πιο μεγάλης περιφρόνησης. Η ώρα που ακόμη κι αυτή η ίδια η ευτυχία θα σας γίνει βάρος, κι η λογική κι η αρετή σας το ίδιο.

Τι γίνηκε αδερφοί μου? Εγώ ο βασανισμένος ξεπέρασα τον εαυτό μου, κουβάλησα τις στάχτες μου ως τα βουνά κι έφτιαξα για τον εαυτό μου και φωτεινή φλόγα. Και να! Το φάντασμα πέταξε από μένα.

Δεν χρειάζεται πια να χώνει; Το κεφάλι στην άμμο των ουράνιων πραγμάτων αλλά να το κουβαλάς ελεύθερα, ένα χωμάτινο κεφάλι που δημιουργεί νόημα για την γή.

Αν η ζωή είναι κάτι ευχάριστο να το κοιτάζεις το παιχνίδι πρέπει να το παίζεις καλά – γι αυτό ωστόσο χρειάζονται και καλοί ηθοποιοί.

Ένας τρόμος με πλημμύρισε όταν είδα αυτούς τους καλύτερους ανθρώπους γυμνούς και τότε φύτρωσαν στους ώμους μου φτερά για να τιναχτώ πέρα στα μακρινά μελλούμενα.

Στα πιο μακρινά μελλούμενα, στον πιο νότιο Νότο που ποτέ καλλιτέχνης ονειρεύτηκε:Εκεί που οι θεοί ντρέπονται για το κάθε ρούχο.

Κι εγώ ο ίδιος κάθομαι ανάμεσα σας μασκαρεμένος, έτσι που να μπορώ να σας παρεξηγήσω κι εσας και τον εαυτό μου: ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΣΗ.

Τον τελευταίο καιρό σε κοίταζα κατάματα ω ζωή κι είδα χρυσό σπινθήρισμα στα μάτια σου της νύχτας κι η καρδιά μου στάθηκε ακίνητη από θαυμασμό

Ω ! δες πως κείτομαι τώρα,αγέρωχη συντρόφισσα και πως την χάρη σου ικετεύω. Θα θελα να σ’ακολουθήσω σε πιο γλυκό κυνηγητό.

Ω Το καταραμένο, το λυγερό, το σβέλτο φίδι, κι η γλυστερή μου μάγισσα! Που πήγες πάλι? Μα πάνω στο πρόσωπο μου νιώθω από το χέρι σου δύο σημάδια, δύο πρόσφορους λεκέδες.

Στ αλήθεια πια κουράστηκα να μια ο βοσκός σου, πάντα βόσκωντας και φυλάγοντας σε! Για σένα μάγισσα, αν πρίν τραγουδούσα, τωρα εσυ για μένα θα ουρλιάξεις!

Τότε η ζωή μ' απάντησε έτσι, κρατώντας τ΄αυτάκια της κλειστά…

<< Είμαστε κι οι δυό ολότελα άχρηστοι και στο καλό και στο κακό.Πέρα απ΄το καλό και το κακό ανακαλύπτουμε το νησί μας και το πράσινο λιβάδι μας – Εμείς οι δύο μονάχα! Για αυτό πρέπει να αγαπούμε ο ένας τον άλλο.

Τάδε έφη Ζαρατούστρα

quote:

---

Πόσες ανάσες

χρειάζεται η σιωπή

για να ουρλιάξει..;

---

Η πιο άβολη θέση είναι ανάμεσα σε δύο σκαμνιά είπε ο Γκουρτζίεφ
<<Εκτός κι αν τα ενώσουμε και τα φέρουμε στα μέτρα μας>> σκέφτηκα…………αφού τίποτα δεν είναι αδύνατο….

quote:

---

Η πιο άβολη θέση είναι ανάμεσα σε δύο σκαμνιά είπε ο Γκουρτζίεφ
<<Εκτός κι αν τα ενώσουμε και τα φέρουμε στα μέτρα μας>> σκέφτηκα…………αφού τίποτα δεν είναι αδύνατο….

---

ο λύκος της στέπας

Φτερά δεν έχω.
...Είχα.

Μια φορά που ήμουν σύννεφο.
..Παλιά.

Είχα λατρέψει ένα δέντρο.
Μας χώρισε ένας άνεμος.

Ξαναγύρισα.
Το ξαναβρήκα.
Με δέχθηκε, με έδιωξε, με ξανα-δέχθηκε, με ξανα-έδιωξε.

Κύκλοι....

Εξατμίστηκα κι εγώ.

Βροχή, βροχή, βροχή...
Ώσπου, έγινα ποτάμι.

Είπα,
"ο χρόνος δεν έχει γυρισμό, θα πάω όπως πάει".

Μα κι αυτό, που δεν μοιάζει κύκλος, κύκλος είναι.

Γι' αυτό καμιά φορά, θες γιατί λαχτάρησα ρίζες,
θες γιατί ξέρω πόσο κρατάει ένα ρόδο, ρίζωσα.
Εδώ.

Με την ευωδιά μου και τα αγκάθια μου.
.. Για λίγο... Για πολύ.
Ποιος ξέρει;

Της καμιάς και του κανενός όμως.!!!

Δε βαριέσε...

Γεμίσαν τα παπούτσια μας με άμμο κόκκινη
από υπερσυντέλικους έρωτες

ξεχασμένους στη μέσα τσέπη του παλτού,

σαν τηλέφωνο που μια νύχτα ανταλλάξαμε

και δεν καλέσαμε ποτέ...

Φιλούρες πολλές σε σας τις δυο!!

[Καλ.. + Ελ..]

ΝΑι Ναι σε σας ... ξέρετε εσείς!!!

Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι συχνά..

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 14/01/2008 17:56:07

quote:

---

μακάρι να το μπορούσες ...

---

Δεδομένου ότι το θέμα έχει αρχίσει ήδη να ολοκληρώνει την 50ή σελίδα του και να είναι γεμάτο με σκέψεις, εκμυστηρεύσεις, καταθέσεις ψυχής, ξεδίπλωμα σκέψεων, μπορεί να λειτουργήσει ως η "παρακαταθήκη" του επόμενου μέρους και να αποτελεί ένα λεύκωμα για όλους όσους το διαβάζουμε.

Επειδή όμως φαίνεται ότι και το επόμενο λεύκωμα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, όποιος το επιθυμεί - είτε ο θεματοθέτης αυτού εδώ του θέματος είτε κάποιος άλλος - μπορεί να ανοίξει το 2ο μέρος του θέματος ώστε να συνεχίσουμε εκεί.

Όποιος το κάνει μόνο, ας επιλέξει ως τίτλο θέματος το ""ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ" Νο 2" κι ας βάλει στο εισαγωγικό μήνυμα το link από την πρώτη σελίδα αυτού εδώ του θέματος ώστε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των δύο θεμάτων και να μπορεί το πρώτο μέρος να βρεθεί εύκολα.

Ο τίτλος αυτού εδώ του topic επίσης θα αλλάξει από ""ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ"" σε ""ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ" Νο1".

Ποιός θα κάνει το άνοιγμα του νέου topic λοιπόν;

In anticipation of my resurrection...

Kατάθεσις σκέψεων Νο 2

Το θέμα αυτό ρίχνει εδώ την αυλαία του.

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr