Μην κάνεις το λάθος να φαντάζεσαι πως η ματαιοδοξία ανήκει στο παρελθόν. Μη φανταστείς ποτέ ότι σε εγκατέλειψε, ή κατάφερες να την ελέγξεις. Μην διανοηθείς καν πως φτάνει η ώριμη σκέψη, και όσα με κόπο έμαθες, για να την εξαλείψουν….
Απλά, ακολουθώντας τον κύκλο της ζωής, επιστρέφεις σ’ εκείνο το σημείο της μειωμένης αυτοσυνείδησης που είχες όταν ήσουν παιδί. Που δεν καταλάβαινες πως δεν έχει σημασία αν το δικό σου παιχνίδι είναι καλύτερο από του άλλου. Που νόμιζες πως φτάνει η αγάπη των γονιών για να είσαι διαφορετικός από τους άλλους, για να επιβεβαιώσεις την μοναδικότητα σου….

Δεν είναι πια τόσο προφανής η ματαιοδοξία σου, μεταλλάχθηκε. Δεν σε νοιάζει φυσικά τόσο ο καθρέφτης. Η ματαιοδοξία της εμφάνισης υποχώρησε μπροστά στην αναγκαστική φθορά του χρόνου. Δεν σε επηρεάζει πια η μείωση των σωματικών σου αντοχών, εξάλλου κι αυτό αναμενόμενο ήταν. Και τα υλικά αγαθά, κι αυτά κατάλαβες πως έρχονται και φεύγουν. Και ίσως ακόμα, να ξεπέρασες και την ματαιοδοξία της φιλοδοξίας για καριέρα και θέσεις με ισχύ….

Όμως, ψάξε λίγο καλύτερα… Εκεί σε κάποια γωνία, ενός καθρέφτη “μαγικού”, ρίχνεις κλεφτές ματιές να δεις την αξιοσύνη σου. Να επιβεβαιώσεις τη σκέψη σου ανάμεσα στις άλλες, να στηρίξεις τον εαυτό σου μέσα από νέα “παιχνίδια”.
Μήπως φαντάστηκες πως κέρδισες την ταπεινότητα? Μη νομίζεις πως ξαφνικά έγινες ανθρωπιστής? Ευαίσθητος? Ευγνώμων?
Απλά, άλλαξε η μορφή της ματαιοδοξίας σου. Φόρεσε μάσκα και ρούχα καθαρά, έπλυνε τα χέρια της με σαπούνι που είναι της μόδας… Κι εσύ κρυφά καμαρώνεις γι’ αυτό, κλείνεις το μάτι στον νέο σου καθρέφτη λέγοντας “τα κατάφερα!”, έγινα “καλός” άνθρωπος….

Κομπάζεις από μέσα σου για τις γνώσεις σου, για την οικογένεια σου, για την ικανότητα σου να αντέχεις την μοναξιά. Αποδίδεις εύσημα στον εαυτό σου που κατάφερε να πατήσει την ίδια την ματαιοδοξία…

Make no mistake… αυτή είναι η χειρότερη μορφή ματαιοδοξίας. Ακριβώς εκείνη την στιγμή που φτύνεις τον εαυτό σου, παραδεχόμενος τα λάθη σου και τις αδυναμίες σου, ο Καθρέφτης χαμογελάει χαιρέκακα πίσω από το είδωλο σου και ψιθυρίζει στα εσωτερικά σου αυτιά “εσύ κυρά Βασίλισσα είσαι η ωραιότερη στη χώρα…”

....................................................................................................

Δεν έχει ανάγκη από ελπίδες ο ελεύθερος άνθρωπος… Έχει ανάγκη από ύπαρξη συνεχή και αδιάλειπτη στο Τώρα, στο Εδώ… Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, συνήθως ποδοπατάμε το σήμερα, του αφαιρούμε όλη εκείνη την δυναμική που θα μπορούσε να κάνει το αύριο εφικτό.

Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο χθες, κάνουμε το τώρα ανέφικτο… Και έτσι πάει η κορδέλα μέχρι το τέλος…Όλοι μας βρισκόμαστε σε μια φυλακή από πεποιθήσεις για το πως θα έπρεπε να ήταν το παρελθόν, πως θα πρέπει να είναι το μέλλον… Και σ' αυτό ελπίζουμε… Ξεχνώντας πως στο κουτί της Πανδώρας που ξέμεινε η Ελπίδα, προηγουμένως υπήρχαν και όλες οι συμφορές… Η λογική συνέχεια πως και η ελπίδα είναι μια συμφορά μας διαφεύγει….

.....................................................................................................

Αν εδώ, σ 'αυτή την φυλακή ακριβώς δεν νιώσουμε ελεύθεροι πως περιμένουμε να νιώσουμε ελεύθεροι κάπου αλλού? Πως περιμένουμε αυτό το κάπου αλλού να συμβεί? Αν δεν δημιουργήσουμε ένα Κενό έτοιμο να υποδεχτεί την Εκδήλωση όσων ονειρευόμαστε, που θα βρει χώρο το όνειρο να γίνει πραγματικότητα?

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

Δεν έχει ανάγκη από ελπίδες ο ελεύθερος άνθρωπος… Έχει ανάγκη από ύπαρξη συνεχή και αδιάλειπτη στο Τώρα, στο Εδώ… Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, συνήθως ποδοπατάμε το σήμερα, του αφαιρούμε όλη εκείνη την δυναμική που θα μπορούσε να κάνει το αύριο εφικτό.

Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο χθες, κάνουμε το τώρα ανέφικτο… Και έτσι πάει η κορδέλα μέχρι το τέλος…Όλοι μας βρισκόμαστε σε μια φυλακή από πεποιθήσεις για το πως θα έπρεπε να ήταν το παρελθόν, πως θα πρέπει να είναι το μέλλον… Και σ' αυτό ελπίζουμε… Ξεχνώντας πως στο κουτί της Πανδώρας που ξέμεινε η Ελπίδα, προηγουμένως υπήρχαν και όλες οι συμφορές… Η λογική συνέχεια πως και η ελπίδα είναι μια συμφορά μας διαφεύγει….

---

quote:

---

Το τώρα είναι το μόνο σίγουρο αλλά πάλι η κάθε στιγμή είναι παρελθον την ώρα που περιγράφεται. Νομίζω οτι κάθε τι που κάνουμε καθορίζεται απο οτι εγινε πρίν και απανταει στο τι θέλουμε να γίνει αργότερα.
Μπορούμε να ζούμε χωρίς ελπίδα ? χωρίς τίποτα να περιμένουμε?

---

Ένας κόσμος αληθινός αλλά καταδικασμένος να μένει στην αφάνεια.
Για τους περισσότερους ανυποψίαστος και για μερικούς, ορατός μια στιγμή μονάχα, εκεί, στην κορφή του έρωτα ή της απελπισίας. Ένας κόσμος αρμονισμένος στα πιο κρυφά, στα πιο άγρια, στα πιο ελεύθερα αισθήματά του, μα, ωστόσο, κλεισμένος πίσω από πελώριες τάφρους μοναξιάς. Η τρελή θέληση του ανθρώπου να μη σκύψει ποτέ του κεφάλι, αλλά να μπει στην ψυχή του διπλανού του και μαζί να παλινορθώσουνε τα τρομερότερά τους όνειρα να τους δώσουνε σάρκα κι αίμα από τη σάρκα τους και το αίμα τους. Η συνεννόηση των καρδιών. Θα τη φτάναμε; Δε θα τη φτάναμε;

Η ιδανική επικοινωνία, εκείνη που ακολουθεί το συντομότερο δρόμο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, εννοώ μια επικοινωνία που να νοιώθεται ολοκληρωτικά όπως η ζεστασιά ή το κρύο, συγκλονιστικά όπως ο έρωτας ή ο τρόμος, μυστηριακά όπως η βουή του δάσους ή της θάλασσας, θα μπορούσε ποτέ να γίνει όργανο και σκοπός της λυρικής ποίησης;

ΜΕΘΥΣΤΕ

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος.
Εκεί είναι όλη η ιστορία : είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει στους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, ...όπως σας αρέσει.
Αλλά μεθύστε!
Και αν μερικές φορές στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογγά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν : «Είναι η ώρα να μεθύσετε! Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει».

Charles Baudelaire.

«ΕΑΝ εξακολουθούμε

να ’μαστε αντιληπτοί ως άνθρωποι

που διαβιούμε κάτω από θόλους κατάστικτους με σμαραγδίσκων τρίτονες,

η ώρα θα’ ναι μισό δεύτερον λεπτού μετά τη μεσημβρία και

η τελειότης η άκρα συντελεσμένη σ’ ένα κήπο με υακίνθους,

όπου τους αφαιρέθηκεν ο μαρασμός για πάντα.

Μετρά κείνο που μένει.

Όλα εκείνα που αγαπήσαμε μας προχωράνε...

Όλα περνάνε μείον το βάρος της ψυχής.

Σ’ όλες τις γλώσσες το αδύνατον διαρκεί.

Αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων το πλεκτό.

Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον ν’ αλλάζει ξέρει.

Να φυλάγεσαι απ’ όλα τα ενδεχόμενα.

Γιατί φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι.

Ποίηση μόνον είναι εκείνο που απομένει. Ποίηση.

Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία,

όπως μπορεί και να την φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι.

ΑΦΟΥ ΑΘΩΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΦΟΒΟΣ» (ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ).

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η ΠΟΙΗΣΗ,
Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ (Ελύτης)

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΒΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά - πολλά χρόνια, σε μια χώρα μακρινή, στην άλλη άκρη της γης, υπήρχε μια πολύ όμορφη πολιτεία με σπίτια χρωματιστά, δέντρα ψηλά και καταπράσινους, λουλουδιασμένους κήπους. Η πολιτεία αυτή ήταν χτισμένη πλάι σε μια ήρεμη γαλάζια λίμνη, γεμάτη χαρούμενους ψαράδες που κάθε πρωί άπλωναν τα δίχτυα τους στις όχθες της κι ένα ασημένιο χρώμα από την ψαριά τους ξεχύνονταν πάνω στην αμμουδιά.

Ήταν η ώρα που ολόκληρη η πόλη ξυπνούσε και ένα χαρούμενο βουητό, σαν από μελίσσι, γέμιζε τους δρόμους όλης της πολιτείας. Τα παιδιά έτρεχαν χαρούμενα στις γειτονιές και στις πλατείες, παίζοντας κρυφτό κάτω από τους πάγκους με τα λαχανικά και τα φρούτα, προκαλώντας καμιά φορά ζημιές με τη σκανταλιά τους. Το κρυφτό τότε γινόταν και κυνηγητό μεταξύ των μανάβηδων, των μαμάδων και των παιδιών, όταν εκείνα πάνω στη ζωηράδα και τον ενθουσιασμό τους, γκρέμιζαν τα καφάσια με τα φρούτα από τους πάγκους και η πλατεία γινόταν πολύχρωμη απ’ τα κόκκινα μήλα, τα γυαλιστερά πορτοκάλια και τα πράσινα, ζουμερά αχλάδια. Επειδή βέβαια ήξεραν ότι όλες αυτές οι σκανταλιές ήταν ένα παιχνίδι των παιδιών που δεν είχε σκοπό να τους βλάψει, γι’ αυτό δε θύμωναν πραγματικά αλλά κυνηγούσαν τα παιδιά περισσότερο για να παίξουν κι εκείνοι μαζί τους. Άλλωστε αυτό είχε σημασία για την πόλη τους: Να ακούν και να βλέπουν τα παιδιά να χαμογελούν.

Σ’ αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι πίστευαν ότι το γέλιο και η χαρά των παιδιών ήταν το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή κι αυτό ήταν κάτι που είχε περάσει από γενιά σε γενιά, από πολύ παλιά από τότε που πρωτοχτίστηκε αυτή η πολιτεία.

Ήξεραν ότι τα χαμόγελα των παιδιών ήταν κάτι σαν γούρι για αυτή την πολιτεία και από τη στιγμή που αυτά χάνονταν, κάποιο μεγάλο κακό θα τους έβρισκε. Βέβαια υπήρχαν και δυσκολίες και προβλήματα αλλά είχαν βρει τρόπο να τα ξεπερνούν με αισιοδοξία και χαμόγελο.

Και κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες σ’ αυτή την πολιτεία γεμάτες γέλιο, χαρά και τραγούδι που η φήμη της έφτασε στα πέρατα της γης κι όλος ο κόσμος πια την ήξερε με το όνομα «ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗ».

Άραγε για πόσο ακόμα θα κρατούσε αυτή η ευτυχία; Οι κάτοικοι δεν το ήξεραν αλλά οι μέρες χαμόγελου πλησίαζαν στο τέλος τους.

Μαζί με όλο τον κόσμο η φήμη της ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗΣ έφτασε και στα μακρινά, ψηλά, απόκρημνα, βραχώδη, χιονισμένα και αφιλόξενα «Ακριμαλάια». Εκεί ζούσε ο τελευταίος από τους γίγαντες, ο φοβερός και τρομερός ΜΠΟΥΜΠΟΥΜΠΑΡΑΣ. Ο Μπουμπουμπάρας μεγάλωσε ολομόναχος, χωρίς γονείς, συγγενείς και φίλους, χωρίς κάποιον να παίξει, να χαμογελάσει μαζί του και να ευχαριστηθεί κι η μοναξιά του αυτή τον έκανε δυστυχισμένο. Όταν άκουσε για την ευτυχία των παιδιών της ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗΣ ζήλεψε πολύ. Ήθελε κι αυτός να μπορούσε να χαμογελάει. Σκέφτηκε λοιπόν ότι, αν έκλεβε τα χαμόγελα των παιδιών, θα κατάφερνε να νιώσει κι εκείνος ευτυχισμένος.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει και δρασκελίζοντας βουνά, κάμπους και κοιλάδες έφτασε ένα ηλιόλουστο πρωινό στη ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗ.

Τα παιδιά μόλις ξυπνούσαν και σιγά- σιγά το βουητό της καθημερινότητας απλωνόταν στην πολιτεία. Δεν πέρασαν λίγα όμως λεπτά, κι ο ήλιος κρύφτηκε. Μαύρα σκοτεινά σύννεφα απλώθηκαν παντού. Λες και κατάλαβε ο Ουρανός τι έμελλε να γίνει σ’ αυτή την πολιτεία. Ο κόσμος ανησύχησε και άρχισε να αναρωτιέται τι συνέβη ξαφνικά. Μέχρι που είδαν το γίγαντα και έχοντας ακούσει την ιστορία του, κατάλαβαν τι περίμενε την πόλη τους. Ο γίγαντας- Μπουμπουμπάρας με 2-3 κινήσεις έκλεψε τα χαμόγελα των παιδιών και χώθηκε στο πυκνό σκιερό δάσος στην άλλη άκρη της λίμνης, πιστεύοντας ότι είχε καταφέρει το σκοπό του, να είναι δηλαδή κι εκείνος ευτυχισμένος.

Ο γίγαντας έφαγε όλα τα χαμόγελα των παιδιών και άρχισε να γελάει δυνατά. Αλλά και πάλι δεν ήταν ευτυχισμένος, αυτό όμως που δεν ήξερε ήταν το «γιατί».

Θα το ανακάλυπτε άραγε ποτέ;

Ας δούμε όμως πώς κύλησε η ζωή στην ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗ μετά τη συμφορά ……

Όταν έσβησε το χαμόγελο από τα πρόσωπα των παιδιών, σταμάτησε το παιχνίδι, οι χαρούμενες φωνές στους δρόμους και τις πλατείες, οι σκανταλιές στην αγορά. Οι μεγάλοι, μην ακούγοντας τα γέλια των παιδιών, δεν μπορούσαν πια να είναι ευτυχισμένοι. Άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους με το παραμικρό, επειδή έχασαν την αισιοδοξία τους και τη δύναμή που τους έδινε η ευτυχία της πόλης. Ήταν πολύ -πολύ δυστυχισμένοι και μέρα με τη μέρα έχαναν κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.

Οι μανάβηδες έστηναν τους πάγκους στην αγορά χωρίς όμως όρεξη να διαλαλήσουν τη πραμάτεια τους, μέχρι που κάποιο πρωινό, τόσο πολύ θλιμμένοι ήταν, που ξεχάστηκαν καθισμένοι σε μια γωνιά για μέρες πολλές, μέχρι που τα φρούτα και τα λαχανικά σάπισαν στα καφάσια τους.

Από την άλλη οι ψαράδες έριξαν μια μέρα τα δίχτυα τους στη λίμνη κι από τότε δεν τα σήκωσαν ποτέ.

Οι άνθρωποι της ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗΣ σιγά- σιγά έπαψαν όχι μόνο να χαίρονται, να γελούν και να δουλεύουν, αλλά και να μιλούν μεταξύ τους. Ήταν σα να μην υπήρχαν, τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να τους δει πια κανείς, κι όλοι μίλαγαν για τη ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗ με τους αόρατους ανθρώπους.

Και πέρασαν χρόνια και χρόνια, αιώνες και αιώνες έτσι. Σ’ αυτά τα χρόνια ιππότες, πρίγκιπες με στρατούς πολυάριθμους, με άλογα και κανόνια προσπάθησαν να πάρουν πίσω τα χαμόγελα απ’ το γίγαντα-Μπουμπουμπάρα. Κανείς όμως δεν τα κατάφερε γιατί δεν ήξεραν το μυστικό.

Κάποια σοφά ξωτικά που ζούσαν στο δάσος της ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗΣ, έβλεπαν τη δυστυχία και την ερημιά να απλώνεται στον άλλοτε χαρούμενο και ζωντανό τόπο τους και το γίγαντα να γίνεται όλο και πιο θλιμμένος, όλο και πιο θυμωμένος. Τα ξωτικά έκαναν λοιπόν ένα συμβούλιο, και αφού έβαλαν κάτω τη σοφία και τη γνώση τους, επιτέλους κατάλαβαν γιατί μέχρι τώρα κανείς δεν είχε κατορθώσει να απελευθερώσει τα χαμόγελα απ’ το γίγαντα.

Κανείς δε θα κατάφερνε αυτό που ήθελε, εξοντώνοντας το γίγαντα, και επίσης, κανένας στρατός, όσο δυνατός κι αν ήταν, δε θα τα κατάφερνε όπως τα παιδιά. Κι αυτό, γιατί ούτε ένας άνθρωπος μέχρι τώρα δεν είχε νιώσει πραγματικά τι είχε ανάγκη ο γίγαντας.

Μια μέρα τα ξωτικά άκουσαν το γοερό κλάμα του γίγαντα που αντηχούσε σ’ ολόκληρο το δάσος. Κατάλαβαν ότι ήρθε η στιγμή που θα μπορούσαν να τον πλησιάσουν και να μάθουν πώς να τον βοηθήσουν. Άκουγαν λοιπόν το γίγαντα με λυγμούς να λέει ότι ήταν πολύ δυστυχισμένος γιατί, αν και είχε τόσα χαμόγελα, δεν του χρησίμευαν σε κάτι, αφού δεν ήταν δικά του και δεν είχε κανέναν να τα μοιραστεί. Αυτό που πραγματικά θα τον ευχαριστούσε θα ήταν να κάνει παρέα με τα παιδιά, να γελάει, να παίζει και να χορεύει μαζί τους.

Όταν τα ξωτικά τον ρώτησαν γιατί δεν επιστρέφει τα χαμόγελα των παιδιών, εκείνος απάντησε ότι φοβόταν πως αν, τα έδινε πίσω θα ήταν όλοι πάλι χαρούμενοι και τα παιδιά δε θα τον έκαναν παρέα για το κακό που είχε κάνει στους ανθρώπους της ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΠΟΛΗΣ.

Τα ξωτικά μέσα από τα λόγια του, είδαν ότι ο γίγαντας δεν ήξερε πώς να δώσει τα χαμόγελα πίσω, γιατί σ’ όλη του τη ζωή είχε μάθει μόνο ν’ αρπάζει τα πράγματα των άλλων και ποτέ να μην προσφέρει κάτι εκείνος στους άλλους. Ο γίγαντας έπρεπε να νιώσει την ανάγκη των παιδιών, να νιώσει ότι θα μπορούσε κι εκείνος να είναι στην παρέα τους και να χαίρεται μαζί τους.

Τώρα λοιπόν που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έλαχε σε ’σας παιδιά ο κλήρος που είστε όλοι εδώ μαζεμένοι, να καταφέρετε με τις ικανότητες σας και την αγάπη σας να σώσετε αυτήν την πόλη και να δώσετε και πάλι τα χαμόγελα στα παιδιά.

Τα πράγματα δε θα’ ναι εύκολα για ’σας. Θα πρέπει να συνεργαστείτε καλά μεταξύ σας, θα πρέπει να δείξετε θάρρος για να πετύχετε το σκοπό σας. Μόνο αν δουλέψετε όλοι μαζί θα τα καταφέρετε.

Αλλά να… έρχονται τα ξωτικά που ξέρουνε τα μυστικά καλά…

Τα ξωτικά του δάσους Βαψουμπλέ, Σολφασολά και Εμψυχουλά αποφασίζουν να βοηθήσουν τα παιδιά να απελευθερώσουν από το γίγαντα τα χαμόγελα της πόλης. Και λένε:

… χρόνια, χρόνια περιμένει
η πολιτεία κοιμισμένη
απ’ το γέλιο ξεχασμένη
όλα τα παιδιά μαζί,
δίνοντας τη μουσική τους,
βάζοντας τα χρώματα τους,
δίνοντας απ’ την καρδιά τους,
το γίγαντα να πείσουνε,
τον Μπουμπουμπάρα,
τα χαμόγελα να δώσει πίσω.

Θα τα καταφέρουν άρα;

Τελικά τα παιδιά με την καθοδήγηση των ξωτικών, της μουσικής, της ζωγραφικής και της έκφρασης κατάφεραν να λύσουν το γρίφο:

Γίγαντα, γίγαντα
απ΄ την σπηλιά σου βγες

τη φιλία μας δίνουμε
σε σένα αν θες

τα χαμόγελα
να μοιραστείς, και δες

το χαμόγελο αξίζει
όταν ο ένας στον άλλον το χαρίζει

…και να πείσουν το γίγαντα Μπουμπουμπάρα να βγει απ’ τη σπηλιά του και να ελευθερώσει τα χαμόγελα.

Ποτέ μου δεν ισχυρίστηκα πως τα ξέρω όλα. Αντιθέτως, είναι στιγμές που το μυαλό μου μοιάζει με μπαγιάτικο σούσι. Γίνομαι κυνικός και απάνθρωπος και άδικος.

Αν είναι κάτι όμως που μου την βιδώνει, είναι να βλέπω ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους επειδή βρέθηκε κάτι να τους "χαλάσει" στον δρόμο τους.

Αφού σας αρέσει η ποίηση, θημηθείτε : "Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ". Ο άνθρωπος πρέπει συνέχεια να προσπαθεί, και το 'χω πει και σε μια πολύ καλή φίλη, πως μονάχα οι υπερπροσπάθειες καταλογίζονται και είναι αυτές που μπορούν να έχουν ένα κάποιο αποτέλεσμα. Οι απλές προσπάθεις, τίποτις δεν είναι.

"Θέλει δουλειά πολύ" και οι προσπάθειες μας πρέπει να είναι ίδιες με την προσπάθεια που κάνει ο ήλιος για να ξημερώσει τις νύχτες μας. Φανταστείτε τι δουλειά κάνει ο ήλιος, πόσο προσπαθεί για να φέξει τα πρωϊνά μας, όμως κάθε μέρα είναι εκεί, είναι πάνω από τις γκλάβες μας και μας χαμογελάει.

lorenzo φίλε, μην μασάς...

Εμπρός για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα! Πως το λέει εκείνος ο ποιητής ? "Λίγο ακόμη, θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν, την θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμη..." Κάπως έτσι.

Ηρθε απο εδω, πήγε απο εκεί, διαλύθηκε,περιστράφηκε και στο τέλος παρα λίγο να γίνω το γεύμα ...

και εχει μια ικανότητα να σκορπίζει σαν τον άνεμο αυτή η θλίψη,
μεταδίδεται σαν επιδημία...
υπόγεια, διακριτικά και δυσάρεστα ηδονικά...
ξυπνάς μια στιγμή και ανακαλύπτεις οτι έχεις πέσει στα δίχτυα τα δικά σου μόνη σου...
και αντί να πας να απλώσεις το ατέλειωτο, άναρχο, υπέροχο, πανέμορφο,
πανέξυπνο εγώ σου στην παραλία,αντί να μαζέψεις ήλιο και γέλια ...κάθεσαι και διαβάζεις σαν μεταξετασταίος μαθητής την επανάσταση της ελπίδας και τον μηχανισμό του νου.

μπρρρρρρρρρ!!!
Ματαιοδοξία, εγωκεντρισμός, πτωχώτης πνεύματος...θα μου πείς...
Δικά μου είναι και τα θέλω και αυτά μαζί με τα άλλα.
Σκέφτομαι οτι πρίν γίνω θεός μάλλον πρέπει να απολάυσω το να είμαι άνθρωπος...μπελαλίδικος, δύσκολος, μυστήριος αλλά χαμογελαστος αισιόδοξος και οσων παίρνει ο άνεμος...

Cumulonibus αν θυμάμαι καλά λεγόταν ένα φαινόμενο καλοκαιρινής καταιγίδας απο αυτές που ξεσηκώνουν θύελλα και σταματούν απότομα όπως άρχισαν...
Σε λίγο θα έχει περάσει.

Σαξάφωνο
Σαξίφωνο
Σαξόφωνο
Σαξύφωνο
Σαξέφωνο
Σαξάφονο

Προφανώς, κάποιος άγνωστος ταξιδιώτης - πιωμένος, μαστουρωμένος ή απλώς με χαλασμένο ορθογραφικό διορθωτή στο κομπιούτερ - έγραφε μια καρτποστάλ ή ένα γράμμα όταν έπεσε με τα μούτρα στο υπέροχο όργανο του Δρος Σαξ. Δεν έχω ιδέα πως επιλύθηκε τελικά το πρόβλημα, αλλά αυτή η μπερδεμένη προσπάθεια μου φάνηκε σαν ένα μικρό ποίημα, μια ωδή στις προκλήσες της γραπτής γλώσσας.

Κράτησα αυτό το "ποίημα" και πολλές φορές από τότε έχω φαντασιωθεί πώς μπορεί να ταίριαζε αυτή η λέξη στην επιστολή του άγνωστου ταξιδιώτη. Για παράδειγμα : "Όταν γυρίσω από την Χαβάη, θα σε παίξω σαν σαξόφωνο".

Ή, "Ακόμη κι ένα σαξόφωνο δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει τώρα".

Ή, "Εδώ σπάνια μπερδεύουν το σαξόφωνο (σαξάφωνο; σαξόφονο;) με το γιουκουλέλε (γιουκαλέλε; γιουκιλέλε; γιουκαλέλι;)".

Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητας στο σύμπαν συμβαίνει σε ταχύτητες είτε πολύ μεγάλες είτε πολύ μικρές για να μπορέσουν να τις αντιληφθούν οι φυσιολογικές ανθρώπινες αισθήσεις, και το μεγαλύτερο μέρος της ύλης στο σύμπαν εμφανίζεται σε ποσότητες είτε τόσο τεράστιες είτε τόσο μικροσκοπικές ώστε να μην μπορούμε να τις παρατηρήσουμε με ακρίβεια. Έχοντας αυτό υπ' όψην, δεν είναι λίγο αντιρεαλιστικό να μιλάμε για "ρεαλισμό" ;

Εκείνο που ο Τομ Γουλφ και οι άλλοι υπέρμαχοι της νατουραλιστικής λογοτεχνίας θέλουν να μας κάνουν να δεχτούμε ως ρεαλιστικό περιεχόμενο είναι στην πραγματικότητα τα πρότυπα συμπεριφοράς ενός σμήνους εντόμων πάνω σ' ένα σκασμένο ροδάκινο σ' έναν κήπο με χιλιάδες διαφορετικές ποικιλίες παράξενων καρπών που απλώνονται πέρα από κάθε ορατό ορίζοντα. Εντάξει, δέχομαι ότι αυτά τα έντομα είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά από την άποψη της "πραγματικότητας" δεν είναι σε τελική ανάλυση το μοναδικό παιχνίδι στην πόλη.

Αφού το επονομαζόμενο πλέγμα της πραγματικότητας έχει διατρηθεί ιστορικά από λανθασμένες παραδοχές και λεκιάζεται συνεχώς από μυριάδες αποχρώσεις υποκειμενισμού, ο καθένας από μας τους φουκαράδες ανόητους που πιστεύουν ότι γράφουμε κάτι πραγματικό μπορεί στην πραγματικότητα να είμαστε εν αγνοία μας το αντικείμενο ενός απαίσιου κοσμικού αστείου.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια αντίληψη των πραγμάτων που συμμερίζονται οι περισσότεροι μύστες και πολλοί θεωρητικοί φυσικοί και η οποία δέχεται ότι τα πάντα στο σύμπαν, μεγάλα και μικρά, είναι απλώς μια προβολή της συνειδητότητάς μας. Έτσι, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όλοι οι συγγραφείς είναι ρεαλιστές - τόσο εκείνοι που ασχολούνται περισσότερο με τις αποφάσεις ενόρκων και δικαστηρίων ή με την ενηλικίωση στην αγροτική Πεντέλη, όσο και εκείνοι που γράφουν για την μυστική ζωή των άψυχων αντικειμένων, όπως για παράδειγμα ενός VW σκαραβαίου...

Το άρωμα είναι μια μεταμφίεση. Από τον Μεσαίωνα φοράμε μάσκες από φρούτα και λουλούδια για να κρύψουμε από τον εαυτό μας την κρεάτινη ουσία της ανθρώπινης φύσης μας. Εκτιμούμε την σεξουαλική έλξη του ρόδου, την ωριμότητα του πορτοκαλιού, περισσότερο απ' ότι τιμούμε την δική μας ώριμη σαρκικότητα.

Σήμερα, θέλουμε να αρωματίσουμε και τις πόλεις μας. Να αντικαταστήσουμε τις τσουχτερές αναθυμιάσεις του διαταραγμένου ύπνου των απολιθωματικών καυσίμων με το άρωμα κήπων και περιβολιών. Όμως, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε μέλισσες ούτε άνθη. Αν θέλουμε σώνει και καλά να περάσουμε μια οσφρητική κουκούλα πάνω από το αστικό μας περιβάλλον, ας έχει αυτή η κουκούλα διαφορετική φύση :

Θέλω να ταξιδέψω μ' ένα τρένο που μυρίζει χιονονιφάδες.

Θέλω να καθήσω σε καφενεία που μυρίζουν σαν κομήτες.

Θέλω να κοιμηθώ σε ξενοδοχεία που μυρίζουν σαν τις φερομόνες κοριτσιών δεκάξι χρονών.

Κάτω από την πίεση των βημάτων μου, θέλω οι δρόμοι να εκπέμπουν ακριβώς την οσμή που έχει ένα διαμαντένιο περιδέραιο.

Θέλω οι εφημερίδες που διαβάζω να μυρίζουν σαν βιολιά αφημένα σε ενεχυροδανειστήρια από άστεγους που κλαίνε την παραμονή των Χριστουγέννων.

Θέλω να κουβαλάω βαλίτσες που μυρίζουν σαν τους νευρώνες του εγκεφάλου του Αϊνστάιν.

Θέλω τα αέρια μιας πόλης να μυρίζουν σαν τις χρυσαφένιες τρίχες στην κοιλιά των θεών.

Και όταν κοιτάζω μια εικόνα της σελήνης στην τηλεόραση, θέλω να μυρίζω, από απόσταση 239,000 μιλίων, το άρωμα της φρέσκιας μοτσαρέλας.

Δεν χρειάζεται να πάρει κανείς ερευνητική επιχορήγηση για να εξακριβώσει ότι τα περισσότερα λογοτεχνικά έργα της εποχής μας που εκθειάζονται από τους κριτικούς ασχολούνται με τον καρκίνο, το διαζύγιο, το βιασμό, τον ρατσισμό, τη σχιζοφρένεια, τον φόνο, την εγκατάλειψη, τον εθισμό και την κακοποίηση. Όλα αυτά, δυστυχώς έχουν μεγάλη εξάπλωση στην κοινωνία μας και πρέπει να εξετάζονται από την λογοτεχνία. Όμως, αν τα παρελαύνεις στο ένα βιβλίο μετά το άλλο, στην μία σελίδα μετά την άλλη, χωρίς τη μετασχηματιστική μαγεία του χιούμορ και της φαντασίας - και πολύ περισσότερο χωρίς μια αναλαμπή ανώτερης συνειδητότητας - το μόνο που καταφέρνεις είναι να εμποδίζεις την πρόοδο της λογοτεχνίας και της ανθρώπινης κατανόησης.

Αυτά γι' απόψε.

Καλό ξημέρωμα.

quote:

---

Όμως, αν τα παρελαύνεις στο ένα βιβλίο μετά το άλλο, στην μία σελίδα μετά την άλλη, χωρίς τη μετασχηματιστική μαγεία του χιούμορ και της φαντασίας - και πολύ περισσότερο χωρίς μια αναλαμπή ανώτερης συνειδητότητας - το μόνο που καταφέρνεις είναι να εμποδίζεις την πρόοδο της λογοτεχνίας και της ανθρώπινης κατανόησης

---

Είπε ο μικρός μου συνταξιδευτής...

Παρατηρήστε τα παιδιά οταν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή σας...τι είδους τερτίπια χρησιμοποιούν και πόσο έντεχνα κρυμμένα.
Αρχικά, πολιορκούν το έδαφος μέχρι να πέσει...με χαμόγελα, χαϊδέματα, φιλάκια...μέχρι άκροβατικά κάνουν.

Ακολουθεί η κατάσταση της τεχνιτής θλίψης μήπως και σας πάρουν στο φιλότιμο, εκφράσεις τύπου << πληγωμένος σκύλος>>, ανταρτόπληκτος πολέμου πάνε και έρχονται.

Σε αυτό το σημείο, εσείς αρχίζεται να '' τσιμπάτε'' και αυτά να αποθαρρύνονται..εδώ ξεκινάει η έφοδος απόγνωσης, η τελική έξοδος.
Εξαγριώνονται, φουντώνουν, απογειώνονται και επιτίθενται κατα μέτωπο.
Τα χτυπήματα ανάλογα του ''επιπέδου'' που χειρίζονται
Χέρια, πόδια, δαγκώματα, λέξεις, γράμματα, ήχοι...όλα για να ικανοποιήσουν την ιδέα που έχει η << παιδική τους ματιά>>

Αποτέλεσμα της γνωστής μεθόδου, ελλειπως χρησιμοποιηθείσα πρός έυρεσην τρόπου εξιλέωσης...

ΔΕΙΛΙΝΟ

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

'Οπου μια μέρα έλαβα ένα τηλεγράφημα:
"Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην,
ελθέ αμέσως. Ζορμπάς"

Αλέξης Ζορμπάς

1954. Στην Antibes.
'Ηταν η εποχή που ακούγουνταν οι πρώτες μακρινές βροντές της καταιγίδας που είχε κιόλα κινήσει καταπάνω στη γης. Ο παγκόσμιος πόλεμος. Εκατομμύρια άνθρωποι έτρεμαν, θωρώντας την πείνα, τη σφαγή, την παραφροσύνη νά' ρχουνται. 'Ολοι οι δαιμόνοι του ανθρώπου είχαν ξυπνήσει και διψούσαν για αίμα.

Μέσα σε τέτοιες φαρμακερές μέρες έλαβα το τηλεγράφημα του Ζορμπά. Στην αρχή θύμωσα, ο κόσμος χάνεται, κιντυνεύει η ζωή κι η τιμή κι η ψυχή του ανθρώπου, κι ορίστε τώρα ένα τηλεγράφημα να κινήσεις, να κάμεις χίλια μίλια για να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα! Ανάθεμα είπα στην ομορφιά, γιατί 'ναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.

Μα ξαφνικά τρόμαξα, ο θυμός είχε κιόλας ξεθυμάνει κι ένιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη αυτή κραυγή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη μέσα μου κραυγή. 'Ενα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει. 'Ομως δεν έφυγα. δεν τόλμησα πάλι, δεν κίνησα να πάω, δεν ακολούθησα τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γεναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα την κρύα ανθρώπινη φωνή του λογικού, πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του εξηγούσα...

Κι' αυτός μου αποκρίθηκε: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες κι εσύ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμαι κάποτε, όταν δεν έχω δουλειά, και λέω με το νου μου: «Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;» μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: « Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες».

"Εύρον πρασίνην πέτραν"
( ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ )

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,
το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του σύμπαντου.

Αλλιώς πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας εγκαρδιώνει -φυτά, ζώα, ανθρώπους- στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

( ΑΣΚΗΤΙΚΗ )

Να είσαι πάντα καλά...
Φιλάκιααααααααααα

<< Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή. ΈΤΣΙ ΜΟΝΑΧΑ ζυγιάζεται η δύναμη με την επιθυμία και καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου.
Να πως με σαφήνεια και με σκληρότητα να καθορίζεις την παντοδυναμία του νου πέρα από τα φαινόμενα- πριν να κινήσεις για την λύτρωση.
Αλλιώς δεν θα λυτρωθείς.>>.

Πειθαρχία = υπακοή στις αρχές ….αυτό που επιβάλλεται με νόμο η διαταγή. Τάξις ευρυθμία.
Για ποιο είδος νόμων όμως?
Τους δικούς μας, αυτούς που νιώθουμε να εξέρχονται από το βάθος της ψυχής μας, αυτούς που ορίζουν τον αρμονικό συντονισμό η εκείνους που διαμορφώνει το οικονομικό και πολιτιστικό καθεστώς το οποίο παράγει πανομοιότυπα άδεια σχήματα , ατάκτως κινούμενα …
Μάτια ανοιχτά χωρίς όραμα,
Αυτιά προγραμματισμένα σ’ ένα είδος ήχων
Καμία αίσθηση αφής μια και αυτή είναι ήδη νεκρωμένη από καιρό…

Πως θα ξέρεις , αν μη τι άλλο τα δικά σου όρια αν δεν τα πλησιάσεις, έστω και πίσω από ένα συρματόπλεγμα?

quote:

---

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

---

Καλημερούδια.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr