ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ/ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΞΟΔΟ ΤΩΝ ΚΟΜΠΛΕΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΕ ΣΦΑΙΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ/ΔΙΑΔΩΣΕΙ...ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ...ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΠΑΛΑΚΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ...ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΥΑ.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΝΟΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ:
"Γ@@@ΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ"...ΑΛΛΙΩΣ...ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΜΕΝΕΤΕ ΣΤΟ "1".

ΑΜΑΛΙΑ ΣΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ...ΓΥΡΝΑΣ ΚΕΦΑΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΣΙΣΤΙΚΟ ΣΟΥ ΜΠΑΝΑΚΙ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΟΤΙ ΟΣΗ ΩΡΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟ FORUM ΣΕ ΡΩΜΑΪΚΟ ΟΡΓΙΟ...ΔΕΝ ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ ΚΑΘΟΛΟΥ.

quote:

---

εν οίδα ότι ουδέν οίδα

---

Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ (1936 – 1937)

1

Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.

2

Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.

3

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

4

Μεταίωρη στιγμή σαν το φλουρί που μια στιγμή γυαλίζει πριν να πέση. Νόστιμον είναι πως όταν πέσει χάνεται. Μένουν όμως τα πουλιά, μένει η φωνή τους, και όπου καθήσουν, σε γυμνά κλαριά ή σε ποτήρια γιομάτα μαργαρίτες, φυτρώνει ένα πούπουλο ή ένα πτερό με ρόδινη αιχμή, καθώς σπονδή στον άνεμο.

5

Η πήξις νεφελωμάτων είναι μαστός εντός χοάνης.

6

Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.

7

Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.

8

Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.

9

Ω δροσερό κοράσιον που κρύβεσαι μεσ’ στα μπαμπάκια των χιονοστιβάδων! Τα κρύσταλλά τους μέλπουν όπισθέν σου, και τα ταχύσκαπτα των κουναβιών βαθαίνουν κι’ όλο πλησιάζουν το κύπελλον του φουστανιού σου. Έτσι τ’ αστέρια τανύουν τις χορδές των. Έτσι διαχέεται στο νού σου ο γαλαξίας.

10

Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.

11

Της γειτνιάσεως οι συμπληγάδες είναι μαστοί νεάνιδος που τους θωπεύει ο ποντοπόρος.

12

Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θάθελα να κυλισθώ

στην αμμουδιά μαζί σου.

13

Των αποστάσεων η έλξις προσδιορίζει κάθε βήμα. Η ταξειδιώτης ξεκουμπώνει το παλτό της. Από το στήθος της πετούν μικρά πουλιά προς την πολίχνη. Στο υψηλό βουνό τής ετοιμάζουν τον θερινό κοιτώνα και τα μαλλιά της ήδη πρασινίζουν.

14

Βαθειά πληγή. Στον λόφο του κρατήρος κραδαίνεις την ανάμνησι, και, έτσι, σιγά σαν σύθαμπο που απορροφά μια μέρα που φθίνει, δίνεις, αγαπητή και δήθεν ξεχασμένη, τον στρόβιλο της λησμονιάς στους πέντε ανέμους – γιατί πάντοτε, και όταν σβουρίζει η χλαλοή και καταβρέχεται η χλόη, ξεχνάς, και πάλι αναμιμνήσκεσαι και χωρίς καμίαν υποχρέωσι, κάποτε θλίβεσαι και κάποτε αγαλλιάς. Είσαι θαρρώ, φρεγάδα που περνά απ’ όλα τα λιμάνια, δίχως καλάθια και με ωραίες λείες κουπαστές.

15

Ένα κουμπί στο φως, μιά ταραντούλα στο σκοτάδι, κι’ ανάμεσα, μια γοερή κραυγή την ώρα που βραδυάζει.

16

Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.

17

Αποσκιρτώ μεσ’ στα φυλλώματα. Από μακρυά διακρίνω την ελαφρά κοιλάδα. Η μέρα αυτή είναι σαν πλημμυρίς φωτός. Στις φλέβες και στα φύλλα της ρέει το αίμα που την ζωντανεύει και απομακρύνει τις τυχάρπαστες σφενδόνες. Ο θόλος της είναι τόσο διαυγής που σπάζει η στάμνα της γειτονικής επαύλεως και σκάζουν προώρως τα ρόδια της δενδροστοιχίας. Κάθε σπειρί τους είναι μιά στιγμή που πέφτει σε πηγάδι ηδυπάθειας.

18

Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου.

19

Ενατενίζω. Μια καμπάνα τήκεται μπροστά μου.

20

Ράμφος εγώ. Εσύ, ολόκληρη μια νύχτα με αναπαλμούς και φώσφορο μεδούσης. Έπειτα αποκοιμήθηκες κι όταν πιά ξύπνησες, πάλι με κοίταξες, όπως κοιτάζει ένα παιδί μιά στήλη.

21

Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.

22

Οι άνθρωποι καμιά φορά, βαπτίζουνε τα χέρια τους σε μπακιρένιες κολυμβήθρες. Σε τέτοιες στιγμές τα βρέφη αγαλλιούν και παίζουν με ψάρια κόκκινα πλευστότητος ελαφροτάτης.

23

Πράξεις των ελεφάντων. Πολύτιμα περίστροφα εξ ελεφαντοστού. Μία γυναίκα ανάμεσα σε δύο θυμωνιές μαζεύει παπαρούνες. Τέλος κάποιος τραβά μιά πιστολιά και τρέπονται εις φυγήν τα ζώα. Το ποδοβολητό τους προχωρεί σαν κύμα που περνά επάνω απ’ όλα.

24

Ό,τι σαλπίζει δεν βοά και δεν περιτυλίσσεται σα νάταν φίδι.

25

Η παρόρμησις είναι μιά συνοχή εαρινών βλυσμάτων. Μακάριοι αυτοί που πίπτουν στα νερά της. Τα στήθη της είναι τόσο ωραία που υπερνικούνε όλα τα υφάσματα. Αν η παρόρμησις υπάρχει, τίποτε δεν μπορεί να την αναχαιτίση. Η χαίτη της όταν εφορμά είναι δάσος φλεγόμενον με μύρα.

26

Η τρέλλα μοιάζει με χαρά ή με θλίψι. Όμως δεν είναι πίθος δαναϊδων αλλά ομάς νεανίδων που ορχούνται σε θέατρον του Ορχομενού. Καμιά φωνή δεν συνεκλόνισε βαθύτερα τα πλήθη. Καμιά πηγή δεν γέλασε πιο ιλαρά. Κανένα σούρουπο δεν άπλωσε μια βαθυτέρα θλίψι. Ω κόρη υστερική! Το σκίρτημά σου είναι οδός που οδηγεί στην γέφυρα της καταστάσεώς σου και η κραυγή σου οξύ χλιμίντρισμα που διαπερνά το μάτι τουρανού.

27

Το αγρόκτημα το σκέπασε η λήθη. Μέσα στις άδειες κάμαρες στάζουν οι σταλακτίται, και, στην σιγή, μετρούν τις ώρες και τα χρόνια της ανεξήγητης εγκαταλείψεως. Μπροστά στην πόρτα ένας ληστής κλαίει πικρότατα. Μέσα στα φύλλα μιάς συκιάς αλλάζει χρώμα ο χαμαιλέων.

28

Τώρα που η πόλις μετανάστεψε, καθίζει η μνήμη της πομπής και αναστενάζει εμπρός εις τους κενούς και ηλιοκαείς τροχιοδρόμους.

29

Το δράμα του παραλιακού ξενοδοχείου δεν κατεσβέσθη. Ακόμα καταποντίζεται ο λυγμός και η φαλαινίς μνήσκει λαχανιασμένη. Α, πώς κτυπούν τα κύμβαλα οι ανηλεείς σκαφανδροφόροι! Α, πώς πονούν αυτοί που σέρπουνε στην άμμο!

30

Εαρινοί καταυλισμοί ονείρων εν εγρηγόρσει – των κατευθύνσεων οι ώρες σαν σαύρες της αυγής.

31

Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.

32

Κατάρτια μπηγμένα σε γηλόφους άμμου, χαρές παιδιών, χαρές ανδρών και γυναικών ενώ πλησιάζει το βαπόρι, νέφη λευκά κι ανάλαφρα στον ουρανό, χίλια αντικείμενα στιλπνά και πολυφίλητα σαν χείλη αιμάσσοντα ή δροσερά, ή σαν μαστοί εν εγρηγόρσει, κ’ αίφνης εσύ, ζεστή και δροσερή συνάμα, και ουδέποτε, μα ουδέποτε μικρόνους, παρ’ όλον ότι έχεις πόδια μικρά και μικρά χέρια. Ίσως γι’ αυτό σε αγαπώ τόσο πολύ. Ίσως γι’ αυτό σε κράζω και στον ύπνο.

33

Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.

34

Στην βουνοκορφή δεσπόζουν τροχαλίαι. Στην πεδιάδα περιστρέφονται ελαιοτριβεία και η διαρκής παραγωγή των λατομείων, συγκρίνεται μ’ εκβραχισμούς των σχιστολίθων. Μεσ’ στο λιοπύρι περιίπτανται κορυδαλλοί και όσοι κοιτούν το χάλυβα να λυώνη, μοιάζουν με ιππείς που ξαφνικά πεζεύουν μπρος σε βρύση.

35

Μέσα στα τζένερα εμφωλεύει η σπίθα. Κρωγμοί αντηχούν κάτω απ’ τα φύλλα, και σχίζουν τον άσπιλο χασέ της νύχτας. Μα πριν ακόμη ξημερώσει, μεσουρανούν οι θρύλοι κ’ η σπίθα αποκαλύπτεται και λάμπει. Έπειτα σβήνει μονομιάς – μα ξαφνικά στην θέσι της αλέκτωρ αλαλάζει.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Ενδοχώρα (1934 – 1937)

Σε καθε ελιγμο συνυπασχουν το πλεονεκτημα και ο κινδυνος.
.....................

Ο ελεγχος των πολλων δεν διαφερει απο τον ελεγχο των λιγων.
Και αυτο ειναι θεμα σχηματισμων και σηματων
.....................

Μην επιτεθειτε σε εχθρο που κατεχει διφορουμενο εδαφος.
Σε ανοιχτο εδαφος διατηρηστε τη συνοχη των σχηματισμων σας.
....................

Οταν οι σημαιες και τα λαβαρα κινουνται συνεχως ,ο εχθρος
βρισκεται σε αταξια.

Ο δρόμος προς την αυτογνωσία της κοινωνίας είναι μακρύς και δύσβατος.

ΥΓ. nst χαίρομαι που επιβεβαίωσες τις προσδοκίες μου για σένα...
Νάσαι καλά!!!

quote:

---

σου δινει την δυνατοτητα να εκφραστεις οπως αισθανεσαι και να ξεδιπλωθεις.
Ειναι το μονο που πρεπει να γραψεις αναγκαστικα ο ιδιος και οχι τα βιβλια σου.

---

quote:

---

Οταν οι σημαιες και τα λαβαρα κινουνται συνεχως ,ο εχθρος
βρισκεται σε αταξια.

---

..

Κάπου τους ξέρω αυτούς τους "κενούς και ηλιοκαείς τροχιοδρόμους",
σε καποιο όνειρο με τους αδελφούς μου τους είδα και ταξιδεύω πάνω τους - με στασεις και παραστρατήματα - άλλοτε ζωντανός και άλλοτε νεκρός. Κυνηγάμε το όνειρο αυτό ακόμη, στο δρόμο του φεγγαριού πάνω στα κύματα και το φώς του φάρου μας, μας φωτίζει. Αν δεν αράξουμε στα βράχια της ακρογυαλιάς πάλι όλοι μαζί ίσως να μην προχωρήσουμε. Δεν υέλω να προχωράω μόνος μου. Φοβάμαι... Φοβάμαι το σκοτάδι... Φοβάμαι το έρεβος... Μουσικές με βοηθάνε να παραλύσω στην αγκαλιά του χάους που κρύβω μέσα μου, στην προσπάθεια να το καταλάβω και να με καταλάβει, να με τυλίξει... Πετάω το προσωπείο μου και ψάχνω πάλι αυτή την αγκαλιά. Η "πόλις μετανάστεψε" και εγώ μαζί της χάνομαι στα στενά και τα πάρκα της παρακμάζοντας την σάρκα και δυναμώνοντας τον νου. Όχι μόνος. Όχι φοβισμένος. Όμως πάντα μετανάστης και ακούραστος ταξιδιώτης... Πάνω στις κενές και ηλιοκαμένες ράγες του τρένου...

...................................................................
Τι λοιπον ειναι αληθινο Τρισμεγιστε?

Εκεινο που δεν θολωνεται παιδι μου,που δεν οριζεται,το αχρωμο,το αμεταβλητο ,το γυμνο,το φωτεινο,το κατανοητο στον εαυτο του,το αναλλοιωτο αγαθο το ασωματο.

Τα εχω χαμενα Ερμη γιατι ενω νομιζα οτι εχω γινει σοφος απο σενα,εκλεισαν με φραγμο οι αισθησεις αυτης μου της εντυπωσης.

Ετσι ειναι παιδι μου το ανηφορικο,ειναι σαν ΦΩΤΙΑ.
Το κατηφορικο σαν τη ΓΗ
Το υγρο σαν ΝΕΡΟ
και το πνευμα σαν αερας...
πως λοιπον θα μπορεσεις να αντιληφθεις με τις αισθησεις το μη σκληρο,το μη υγρο,το χαλαρο,αυτο που δεν γλυστραει,αυτο που γινεται νοητο μονο με την δυναμη και την ενεργεια, που εχει αναγκη εκεινου που μπορει να αντιλαμβανεται τη δημιουργεια μεσα στο θεο?

Ειμαι αδυνατος λοιπον πατερα?

Οχι παιδι μου ΞΑΝΑΓΥΡΝΑ στον εαυτο σου και θα ελθει και αυτο.
Θεκησε το και θα γινει,καθαρισε τον εαυτο σου απο τις αλογες τιμωριες της υλης.

ΕΧΩ λοιπον τιμωρους μεσα μου?

Οι 12 εσωτερικες τιμωριες κατα θοθ.
1]Αγνοια
2]Επιθυμια
3]Λυπη
4]Ακρατεια
5]Αδικια
6]Πλεονεξια
7]Απατη
8]Φθονος
9]Δολος
10]Αυθαδεια
11]Οργη
12]Κακια

Εκει παει το γιατι .Ειναι απαραιτητο να τα συνανταμε παντου και παντα?
Παει μακρια....

με απέραντο σεβασμό και αγάπη ο μάνος σας

quote:

---

Οι 12 εσωτερικες τιμωριες κατα θοθ.
1]Αγνοια
2]Επιθυμια
3]Λυπη
4]Ακρατεια
5]Αδικια
6]Πλεονεξια
7]Απατη
8]Φθονος
9]Δολος
10]Αυθαδεια
11]Οργη
12]Κακια

---

ΕΓΙΝΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΛΟΓΩ ΧΥΔΑΙΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
amalia

Παλιοχαρακτηρες... τς τς τς

quote:

---

Δεν εχώ πρόβλημα ρε demasgamas. ας λέμε και καμιά παπαριά να γελάμε αλλά ένα νέο μέλος (με 3 μηνύματα και τα 3 βλακειές) μάλλον δεν ξέρει τι να κάνει για να περάσει την ώρα του και πρίζει τους άλλους.
Καληνύχτα!

---

περα απο αυτα, και το γελιο καλο ειναι

........................

Επειδή ολοι χρειαζόμαστε εξισου τήν αγάπη,
μπορούμε να νιώθουμε πως οποιονδήποτε συναντούμε,
υπο οποιεσδήποτε συνθήκες είναι αδελφός μας η αδελφή μας,

..........................

Είσαι νησί
Είσαι ότι είμαι
Απαλό
Αλμυρό
Και ξέχειλο από φώς
Γεμάτο αφρούς λευκούς
Και στίχους
Οχι αινίγματα
Μα στίχους
Γεμάτο τραύματα
Και θωπείες
Ευωδιαστή θερμότητα είσαι
Νύχτα με φόβους παιδικούς
Ερωτες -άνεμοι όλο σφοδρότητα
Στρώνουν στήν άμμο
Τα κοχύλια που συνάζω
Μέσα τους τέλεια
Μικροσκοπικά καβούρια
χρωματιστά απ΄'εξω
Σκαρφαλώνουν στό χαρτί
Πλαγιοδρομούν

Μα πάντα φτάνουν
Εκεί που είσαι
Εκεί που είμαι
Χωρίς να δίνουν στόχο.

ΛΥΚΕ/ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;...ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ; ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΡΩΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΠΕ...ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΛΥΚΟΣ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΟΡΜΗΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΕΙ...ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ...Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΙΠΟΝ;...ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙ ΟΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ; ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ;

Η ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΑΝΗ ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ.

DIE/DIE MY DARLING...ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΙΚΩΝ ΔΕΣΜΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ...ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ...ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...BREAK ON THROUGH TO THE OTHER SIDE ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ...ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ...DONT DRINK AND DRIVE ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΜΕΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ...ΖΗΜΙΑ...ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ...ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΤΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ.

Ο PIXELDREAM ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΕΚΤΗ ΤΩΝ ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ & ΛΙΘΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΔΕΣΜΩΝ...ROLLING STONES Η ΥΠΟΘΕΣΗ...ΠΟΥ ΚΥΛΑΝΕ ΣΕ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥΣ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΔΟΥΝΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΚΛΩΣΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ...ΠΟΤΕ...ΥΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΙΣΤΟ.

Κ’ήρθε η ματιά σου γελαστή
εαρινή αχτίδα
και για τα που μου λείψανε
μου μίλησε μ’ελπίδα.

Μα είναι οι χαρές μας φτερωτές
Και το φθινόπωρο είναι
μέσα στήν ίδια μου φωνή
που σου φωνάζει: μείνε.

ΣΑΒΒΑΤΟΓΕΝΝΗΜΕΝΗ

(Τα τελευταία κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη 2000-2002 )

"Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σ' έχω σατανά».
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταπωδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία», όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr