Ήταν αργά,περασμένες τρεις.
Κοιτούσε ανήσυχα το ρολόι σαν κάτι να είχε πάει λάθος.
Έβρεχε ασταμάτητα απ'το απόγευμα και έτσι έμεινε μέσα όλο το βράδυ.Έκανε κάποιες μικροδουλειές στο εργενικό της διαμέρισμα,όμως τώρα ο ύπνος δεν ερχόταν.Αν ο προσφιλής της νυχτερινός περίπατος δεν είχε αναβληθεί,θα την αποκοίμιζε η κούραση απ'την πεζοπορία ή τα όμορφα πρόσωπα των περαστικών που θα της είχαν εντυπωθεί στη μνήμη.
Τίποτα απ'αυτά δεν υπήρξε.
Στριφογύριζε στο κρεβάτι της κοιτάζοντας το λευκό ταβάνι.Κάτι την βασάνιζε,ήθελε να μιλήσει σε κάποιον,στον οποιονδήποτε.

Σηκώθηκε,ντύθηκε πρόχειρα και βγήκε στη Λένορμαν να βρει τηλέφωνο.Το περίπτερο ήταν κλειστό,ευτυχώς όμως πιο πέρα είδε ένα καρτοτηλέφωνο που λειτουργούσε.Έψαξε στο παλτό της,βρήκε μια τηλεκάρτα και άρχισε να πληκτρολογεί ένα-ένα τα νούμερα.

Στο τρίτο ψηφίο σταμάτησε,δεν ήξερε πώς να συνεχίσει.Αισθανόταν πως δεν υπήρχε κανείς να την ακούσει,να του πει αυτά που την έπνιγαν.
Ίσως μόνο ο έρημος δρόμος μπορούσε να καταλάβει.
Ξαναπροσπάθησε,όμως πάλι δίστασε.

Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα έτσι,ακινητοποιημένη με τα δάχτυλα της να ακουμπάνε ανεπαίσθητα τα πλήκτρα.
Προτού κρεμάσει το ακουστικό,οι λυγμοί της δεν την άφησαν ποτέ ν'ακούσει το βούισμα του.

Την ξέρω χρόνια,δεν έτυχε όμως να μου αναφέρει το περιστατικό,παρά μόνο πρόσφατα,όταν στη διάρκεια μιας κουβέντας που είχαμε,και ενώ τα πίναμε,τη ρώτησα πώς γίνεται να είναι τόσο αυτάρκης,να δείχνει άτρωτη και απρόθυμη να ανήκει κάπου και να μοιράζεται.Από που αντλούσε τη δύναμη να υπομένει το μονήρη βίο της;

Υποψιάζομαι πως αν δεν ήταν το αλκοόλ που της έλυσε τη γλώσσα και η κοινή μας αγάπη γι'αυτό,δε θα μου φανέρωνε τίποτα.

"Τι μου θύμισες τώρα,μάτια μου.Ορκίστηκα να μη το ξαναπεράσω,άντε τώρα στην υγειά σου"μου είπε καθώς αδειάζαμε το τέταρτο ποτήρι απ΄το παλαιωμένο Jameson.

Ξαφνικά ένιωσα μια απέραντη στοργή γι'αυτή τη νεαρή γυναίκα,τη φαντάστηκα να στέκεται ολομόναχη μέσα στη νύχτα,λίγο πάνω,λίγο κάτω απ'τα είκοσι,παραδομένη στη δυνατή νεροποντή και μόνο αυτό που κυλούσε κάτω απ'τα μάτια της,δεν ήταν οι σταγόνες της βροχής.

"Στην υγειά σου και σε σένα,καλή μου φίλη"

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

1] ότι έχει δύο πόδια είναι εχθρός μας.
2] ότι έχει τέσσερα πόδια η φτερά είναι φίλος μας
3] κανένα ζώο δεν πρέπει να φορέσει ρούχα.
4] Κανένα ζώο δεν πρέπει να κοιμηθεί σε κρεβάτι
5] Κανένα ζώο δεν πρέπει να σκοτώσει άλλο ζώο
6] Κανένα ζώο δεν πρέπει να πίνει οινοπνευματώδη ποτά
7] Όλα τα ζώα είναι ίσα μεταξύ τους

Ολόκληρο τούτο το χρόνο τα ζώα εργάστηκαν σαν πραγματικοί σκλάβοι.
Ένιωθαν όμως, ευχαριστημένα με την δουλειά τους. Δεν βαρυγκωμούσαν γιατί γνώριζαν καλά πως ότι έκαναν ήταν για το δικό τους καλό και για εκείνους που θ’ακολουθούσαν μετά απ’ αυτούς κι όχι για τους λίγους τεμπέληδες ανθρώπους.

Εκείνο τον καιρό τα γουρούνια μετακόμισαν ξαφνικά στο σπίτι του αγροκτήματος, όπου και θα ζούσαν μόνιμα.
Ήταν πολύ απαραίτητο τα γουρούνια που ήταν ο νους του αγροκτήματος, να ζουν σε μια ήσυχη γωνιά και να δουλεύουν.
Άρμοζε περισσότερο στην αξιοπρέπεια του αρχηγού να ζει σε ένα σπίτι αντί σε μια τρώγλη.
Τα ζώα αναστατώθηκαν όταν έμαθαν ότι τα γουρούνια έτρωγαν στην κουζίνα, περνώντας εκεί τις ελεύθερες ώρες τους και ότι κοιμόταν στα κρεβάτια.

Ο μπόξερ αποσιώπησε το ζήτημα με το γνωστό απόφθεγμα << Ο ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΈΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ >>.

quote:

---

Οσο ψηλα κι αν προσπαθει κανεις να φτασει εχει εναν απλό σκοπο,να ΕΙΝΑΙ,

---

Φιλάκιααααα άπειρα, χρωματιστά...και μια τόοοσηηη αγκαλιά...

Άρθρο ΙΙ-70 Ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας
1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Το δικαίωμα αυτό συνεπάγεται την ελευθερία μεταβολής θρησκεύματος ή πεποιθήσεων καθώς και την ελευθερία εκδήλωσης του θρησκεύματος ή των πεποιθήσεών του, ατομικά ή συλλογικά, δημοσία ή κατ' ιδίαν, με τη λατρεία, την εκπαίδευση, την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων και τις τελετές.

2. Το δικαίωμα αντίρρησης συνειδήσεως αναγνωρίζεται σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες που διέπουν την άσκησή του.

Άρθρο ΙΙ-71 Ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης

1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων.

2. Η ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η πολυφωνία τους είναι σεβαστές.
Άρθρο ΙΙ-72 Ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι
1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι σε όλα τα επίπεδα, ιδίως στον πολιτικό και τον συνδικαλιστικό τομέα καθώς και στους τομείς που αναφέρονται στον πολίτη, πράγμα που συνεπάγεται το δικαίωμα κάθε προσώπου να ιδρύει με άλλους συνδικαλιστικές ενώσεις και να προσχωρεί σ' αυτές για την υπεράσπιση των συμφερόντων του.
2. Τα πολιτικά κόμματα, στο επίπεδο της Ένωσης, συμβάλλουν στην έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών της Ένωσης.
Άρθρο ΙΙ-73 Ελευθερία της τέχνης και της επιστήμης
Η τέχνη και η επιστημονική έρευνα είναι ελεύθερες. Η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι σεβαστή.
Άρθρο ΙΙ-74 Δικαίωμα εκπαίδευσης
1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση στην επαγγελματική και συνεχή κατάρτιση.
2. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ευχέρεια δωρεάν παρακολούθησης της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
3. Η ελευθερία ίδρυσης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με σεβασμό των δημοκρατικών αρχών καθώς και το δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και τη μόρφωση των τέκνων τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές πεποιθήσεις τους, γίνονται σεβαστά σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες που διέπουν την άσκηση τους.
Άρθρο ΙΙ-75 Ελευθερία του επαγγέλματος και δικαίωμα προς εργασία
1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να εργάζεται και να ασκεί το επάγγελμα, το οποίο επιλέγει ή αποδέχεται ελεύθερα.
2. Κάθε πολίτης της Ένωσης είναι ελεύθερος να αναζητά απασχόληση, να εργάζεται, να εγκαθίσταται ή να παρέχει υπηρεσίες σε κάθε κράτος μέλος.
3. Οι υπήκοοι τρίτων χωρών που έχουν άδεια να εργάζονται στο έδαφος των κρατών μελών δικαιούνται συνθηκών εργασίας αντίστοιχων με εκείνες που απολαύουν οι πολίτες της Ένωσης.
Άρθρο ΙΙ-76 Επιχειρηματική ελευθερία
Η επιχειρηματική ελευθερία αναγνωρίζεται σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές.
Άρθρο ΙΙ-77 Δικαίωμα ιδιοκτησίας
1. Κάθε πρόσωπο δικαιούται να είναι κύριος των νομίμως κτηθέντων αγαθών του, να τα χρησιμοποιεί, να τα διαθέτει και να τα κληροδοτεί. Κανείς δεν μπορεί να στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνον για λόγους δημόσιας ωφέλειας, στις περιπτώσεις και υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπονται στον νόμο και έναντι δίκαιης και έγκαιρης αποζημίωσης για την απώλειά της. Η χρήση των αγαθών μπορεί να υπόκειται σε περιορισμούς από τον νόμο, εφόσον αυτό είναι αναγκαίο προς το γενικό συμφέρον.
2. Η διανοητική ιδιοκτησία προστατεύεται.
Άρθρο ΙΙ-78 Δικαίωμα ασύλου
Το δικαίωμα ασύλου διασφαλίζεται τηρουμένων των κανόνων της Σύμβασης της Γενεύης της 28ης Ιουλίου 1951 και του Πρωτοκόλλου της 31ης Ιανουαρίου 1967 σχετικά με το καθεστώς των προσφύγων και σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Άρθρο ΙΙ-79 Προστασία σε περίπτωση απομάκρυνσης, απέλασης και έκδοσης
1. Απαγορεύονται οι συλλογικές απελάσεις.
2. Κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί, να απελαθεί ή να εκδοθεί προς κράτος όπου διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να του επιβληθεί η ποινή του θανάτου ή να υποβληθεί σε βασανιστήρια ή άλλη απάνθρωπη ή εξευτελιστική ποινή ή μεταχείριση.

Μία έκφραση σίγουρα γνωστή στους περισσότερους αναφερόμενη σε όσους έχουν την τάση να ρουφούν τον αέρα της φαντασίας, πριν βουτήξουν στα αβυσσαλέα ύδατα των ουτοπιστικών αναζητήσεων τους. Ωστόσο ο βελλεροφόντης, ο οποίος κατετρόπωσε αυτό το μυθικό τέρας, είχε ως αρωγούς, στην νίκη του αυτή, τον επίσης μυθικό πήγασο και την αθηνά. Η φαντασία λοιπόν χέρι-χέρι με την λογική δύναται να διαλύσουν τα νέφη της αβεβαιότητας που στοιχειώνουν όλους εκείνους που ερευνούν τον έσω- ή εξωτερικό κόσμο μετά ή άνευ φόβου και παθών.

Η περιπέτεια ιστορία της χίμαιρας ξεκινάει στην ελληνική μυθολογία όταν η τρομερή ένωση του τυφώνα και της τερατώδους έχιδνας έφερε στον κόσμο τρία από τα φοβερότερα ανοσιουργήματα που γέννησε ποτέ το μυαλό του ανθρώπου. Την μέδουσα, τον κέρβερο, και την (περί ής ο λόγος) χίμαιρα.

Με την μέδουσα και τον κέρβερο ας αφήσουμε να ασχοληθούνε άλλα έντυπα με ανάλογο φιλολογικό ενδιαφέρον.

Η χίμαιρα διαθέτει έναν αρκετά ενδιαφέροντα συνδυασμό ζωικών χαρακτηριστικών τα οποία έχουν κατά καιρούς απασχολήσει διάφορους ερευνητές σχετικά με το από πού προήλθε και για το γεγονός ότι είναι μια από τις αρχαιότερες αναφορές σε τριαδικό ον. Αυτό βέβαια είναι λογικό αν σκεφτούμε ότι το εν λόγω δημιούργημα κάποιου αρχαίου "παραμυθά" ήταν τρικέφαλο έχοντας στους ώμους ένα κεφάλι λιονταριού (εξέπνεε φωτιά) και ένα κεφάλι κατσίκας (το όνομα χίμαιρα προϋπήρχε του μύθου και χαρακτήριζε τις, πριν τη μάχη προσφερόμενες προς θυσία, κατσίκες στην αγροτέρα άρτεμη) το δε τρίτο κεφάλι δράκοντα στον κόκιγχα. Το σώμα της ήταν κι αυτό τριαδικό με μπροστινά πόδια λιονταριού, κορμό κατσίκας και πίσω πόδια δράκοντα.

Σύμφωνα με το μύθο έζησε στην περιοχή των αρχαίων καριών και ανετράφει από τον βασιλιά αμισώδωρο ο οποίος την είχε για pet, ο οποίος σε μια κρίση ερωτικού παραλογισμού διέταξε την απαγωγή της πριγκίπισσας της λυκίας, αλκμήνης και ανέθεσε την φύλαξή της στην χίμαιρα. Ο βελλεροφόντης, αφού δάμασε τον πήγασο και εξασφάλισε την βοήθεια της αθηνάς, μετά από μια τρομερή μάχη, φόνευσε τη χίμαιρα και ελευθέρωσε την αγαπημένη του αλκμήνη.

Πριν πεθάνει όμως το μυθικό τέρας πρόλαβε να φέρει στον κόσμος, της φαντασίας - πραγματικότητας δύο απογόνους και μάλιστα παραφύσει - τον λέοντα της νεμέας (ένας από τους άθλους του ηρακλή) και τη σφίγγα (νικήθηκε από τον οιδίποδα). Τελικά από τους απογόνους του τυφώνα και της έχιδνας μόνο ο κέρβερος τη γλίτωσε γράφοντας ένσημα στον άδη. Σαν συμβολισμός στην αρχαία ελλάδα η χίμαιρα συναντάται σε νομίσματα, πινάκια και σε αγγεία ενώ αποτελούσε την επίαιγω παράσταση των οπλιτών της αρχαίας κορίνθου και των αρχαίων συκιών.

http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&file=article&thold=-1&mode=nested&order=0&sid=405

Πολύ καλό!!!!!!!!!!!!!!1

Το κύριον χαρακτηριστικόν της Αληθείας είναι το φως που οδηγεί το πνεύμα, που το φωτίζει, το πληροί εμπιστοσύνης και του αφαιρεί την αμφιβολία περί του μέλλοντος. Το φως αυτό εξουδετερώνει τον δισταγμόν και προετοιμάζει την ανωτερότητα, υπέρτατη ευδαιμονίαν των ενσαρκωμένων όντων.

Εάν διαπιστώσουμε ότι το Κακόν και η Πλάνη δεν υπάρχουν, είμεθα υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι η Αλήθεια υπάρχει, όπως το Καλόν. Η Αλήθεια υπάρχει εις το Απόλυτον και εκδηλώνεται εις εμάς εις το σχετικόν. Αύτη απορρέει εκ του Πνεύματος, του οποίου είναι και αρχή.

Ό,τι ανώτερο υπάρχει σ' εμάς, τείνει να γνωρίσει την Αλήθειαν, διότι "είναι το φως που οδηγεί το πνεύμα", ο δε άνθρωπος ωθείται πάντοτε προς αναζήτηση του αληθούς. Το αναζητεί παντού, στις επιστήμες, στις θρησκείες κλπ., θα πρέπει δε να χρησιμοποιεί τις τρείς αρετές του Πνεύματος, την Φαντασία, την Θέληση και την Ισχύ, έχοντας όμως πάντοτε υπόψη ότι οι αρετές αυτές μπορούν να εξυπηρετήσουν την πλάνη, όπως και την αλήθεια. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι αίσθημα απρόσωπο και καταπολεμεί τον εγωϊσμό, διότι υπερβαίνει τα όρια του ατόμου μας. Παρ' όλα ταύτα μας είναι και προσωπικώς επωφελής, διότι μας κάμνει να λησμονούμε τις προσωπικές μας αθλιότητες.

Όταν η αναζήτηση της αλήθειας είναι ανιδιοτελής, μας οδηγεί προς την απάρνηση, προς την συγκατάβαση και μας επιτρέπει να αντιτασσώμεθα προς κάθε τι το πεπλανημένο και το άδικο. Όλες αυτές τις αρετές, ο άνθρωπος πρέπει να τις επιζητεί για τον εαυτόν του και να μην τους αφήνει αδιάφορους η αλήθεια που τους παρουσιάζεται πολύ φανερά.

Ένας νους δογματικός, ζητεί βεβαιότητες απολύτους. Οι νέοι και οι αμαθείς είναι συνήθως δογματικοί. Οι φατριάζοντες, οι φανατικοί, πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι που κατέχουν την αλήθεια.

Είναι δυνατόν να γίνουμε δογματικοί από υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτόν μας, ή διότι μιμούμεθα κάποιον άλλον ή ακόμη να ακολουθούμε ένα διδάσκαλο. Εκείνο όμως που θα πρέπει να κάνουμε είναι να καταπολεμούμε τον φανατισμό και τον φατριασμό.

Η γνώση της αλήθειας πρέπει να είναι το αποτέλεσμα προσωπικών ερευνών, η δε αλήθεια δεν έχει τίποτε το μυστηριώδες και ούτε δίδεται προνομιακώς σε μερικούς. Κανείς δεν είναι θεματοφύλακας της αλήθειας. Η αντίληψη αυτή είναι πλάνη των οπαδών διαφόρων σχολών, καθώς επίσης και μερικών διδασκάλων που επιδιώκουν ν' αποκτήσουν μάλλον θαυμαστές παρά οπαδούς με πνεύμα ελεύθερον. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει εντούτοις να υποβάλλουμε τα πάντα σε υπερβολική ανάλυση ούτε και ν' αποφεύγουμε υπερβολικά τους ενθουσιασμούς και τις παρορμήσεις από φόβο μήπως και αδικήσουμε την αλήθεια.

Ένα άλλο σημείο, το οποίον πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι, εάν η αλήθεια υπάρχει στη σκέψη, εάν υπάρχει στο Λόγο, λείπει συνήθως από την πράξη, τούτο δε διότι η σκέψη δεν συμφωνεί πάντοτε με το φυσικό επίπεδο. Πρέπει να δίνουμε μορφήν στην αλήθειαν ούτως ώστε οι πράξεις μας να συμφωνούν με τις σκέψεις μας.

Η αλήθεια λοιπόν πρέπει να υπάρχει στο πνεύμα μας, στις ψυχικές μας δραστηριότητες και στις πράξεις μας. Προς τούτο πρέπει να είμαστε απλοί. Να μην απελπιζόμαστε και να μην νομίζουμε ότι ουδέποτε θα φθάσουμε στην αλήθεια και ότι ουδέποτε θα την γνωρίσουμε. Να μη την αναζητούμε στην πολυσύνθετη και απόλυτη αυτής μορφή, αλλά να την αναζητούμε στην μελέτη της φύσης και των νόμων της, σε αλήθειες ανεξάρτητες. Μόνον η συχνή αναζήτηση της αναλογίας θα μας πλησιάσει προς το απόλυτον. Η αλήθεια θα μας έρχεται μετά την εργασίαν ως διαίσθηση, θα "εξουδετερώνει την αμφιβολία και θα προετοιμάζει την ανωτερότητα εξασφαλίζουσα την ευδαιμονία".

Η Αλήθεια έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το "φως που οδηγεί το πνεύμα". Η πλάνη παρασύρει τον άνθρωπο σε ατραπούς πλήρεις πτυχώσεων, όπου αποπλανάται. Η αλήθεια, αντιθέτως, φέγγει μακράν όπως ένας φάρος, και ή μεν επαναφέρει τον άνθρωπο στην ευθεία ή τον καθοδηγεί, εάν δεν αποπλανήθηκε στο σκοτάδι. Είναι η αλήθεια ένας τόσον φυσικός και φωτεινός οδηγός, ώστε ο άνθρωπος επιζητεί να την γνωρίσει και γι΄ αυτό την αναζητεί. Η Αλήθεια δεν εκδηλώνεται στον άνθρωπο παρά μόνον στα αποτελέσματα τα γήινα ή τα ουράνια, τα οποία δύνανται να υποπέσουν στην αντίληψή του. Στο επίπεδο όμως αυτό η αλήθεια είναι όλως σχετική και το πνεύμα δεν ικανοποιείται δια της απλής διαπίστωσής της. Τότε τρέπεται προς αναζήτησή της, προς αναζήτηση του αιτίου και των αποτελεσμάτων του. Οι επιστήμες εργάζονται από αιώνων γι' αυτόν τον σκοπό, ουδέποτε όμως το πνεύμα παραμένει ικανοποιημένο. Τούτο δε διότι οι επιστήμες δεν φθάνουν στο επίπεδον των αιτίων όπου μόνον η κρίση μπορεί να εισχωρήσει μαζί με την μεταφυσικήν, η οποία ανέρχεται υπεράνω του αισθητού κόσμου.

Οι διάφορες θρησκείες προσπάθησαν επίσης να φθάσουν στην αλήθεια αυτή, δεν το κατόρθωσαν όμως, διότι περικαλύφθηκαν από σκοτάδι. Δογματίζουσες, εγκατέλειψαν την ευθεία και παρέβησαν τον φυσικό νόμο της ελεύθερης και ανεξάρτητης προσωπικότητας. Η αλήθεια αυτή, μέρος της οποίας κατέχουν και οι επιστήμες και οι θρησκείες, περιέχεται ολόκληρη στις διδασκαλίες, τις οποίες μας κληροδότησαν οι διδάσκαλοί μας. Σε εμάς εναπόκειται να πάρουμε ό,τι μας αξίζει και ό,τι δυνάμεθα να κατανοήσουμε χωρίς ζημίαν, διότι η αλήθεια είναι κάτι το προσωπικό για τον καθένα μας. Και όταν την ανακαλύψουμε την αλήθειαν αυτήν, συχνά δε πολύ απλή, από τι θα την αναγνωρίσουμε, από την εμπιστοσύνη που θα πληρώσει το πνεύμα μας. Πράγματι, με την αλήθειαν εξουδετερώνεται και εξαφανίζεται η αμφιβολία του μέλλοντος, διότι η αλήθεια δεν μπορεί ν' αφήσει αμφιβολία όπισθέν της. Οδηγεί τον άνθρωπον ασφαλώς, χωρίς να του αφήνει αμφιβολίαν ή δισταγμό, διότι οι κατάστάσεις αυτές δεν δύνανται να συνυπάρξουν με την αλήθειαν. Διστάζουμε, αμφιβάλλουμε στην αβεβαιότητα. Εφόσον δε θα είμαστε αναποφάσιστοι, διστακτικοί, αβέβαιοι, τούτο θα σημαίνει ότι η Αλήθεια δεν μας έθιξε. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι η Αλήθεια δεν υπάρχει. Σημαίνει μόνον ότι δεν κατορθώσαμε να αναχθούμε μέχρις αυτής.

" Η ανωτερότητα, υπερτάτη δηλαδή ευδαιμονία των ενσαρκωμένων όντων" μας αποκαλύπτει τι μπορούμε να αναμένουμε από την γνώση της αλήθειας. Τούτο σημαίνει μία κατάσταση υπερτάτης ευτυχίας και μακαριότητας, συνδυασμένης με την ανωτερότητα της ευγενούς ισχύος και του αξιοπρεπούς κύρους, που χαρακτηρίζουν εκείνον που γνωρίζει. Στο σημείο αυτό καλόν είναι να υπενθυμίσουμε ότι το γνωρίζειν δεν είναι μανθάνειν. Γνωρίζουμε δια της αξίας της ηθικής μας προσπάθειας, ενώ μαθαίνουμε δια της μελέτης και της προσπάθειας της διανοίας μας, η οποία μας απομακρύνει ενίοτε της Αλήθειας. Η γνώση δεν είναι σκοπός και ας έχουμε πάντοτε υπόψη τους εξής βαθυστόχαστους λόγους.

" Τα πάντα γνωρίζειν συνίσταται εις το τα πάντα αγαπάν. "

ΖΑΝΝΕΤΑ ΚΑΛΥΒΑ - ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Αυτό έγραψα στο παλαιό - καινούργιο σπίτι. Κυττώντας το ξανά, έτσι φρεσκοβαμμένο και τακτοποιημένο. Μπήκα εντός του,
κρατώντας τις γνήσιες μυρωδιές του χθες και την ξεκάθαρη ειλικρινέστατη δημιουργικότητα του σήμερα. Στοχεύοντας στο να βάλω εάν τόσο δα λιθάρι στα θεμέλια της άλλης, της νέας μέρας.
Χαμογελώντας με διακριτικότητα και σεβασμό σε όσα πλήγωσα κι αγάπησα.
Δεν βρήκα χαλάσματα. Φίλησα όσα ανασαίνουν με τρυφερότητα και ζεστασιά.
Ναι φρεσκοβαμμένο και καθαρό με ανοιχτά παράθυρα στο φως του χειμώνα.
΄Ενα σπίτι δεν παλιώνει ποτέ όταν το φροντίζουν όσοι το λατρεύουν.
Μυρίζει άνοιξη ακόμα και τις πιό παγωμένες νύχτες...
Στο σπίτι δεν υπάρχει εχθρότητα και πίκρα.
Μόνο οι δικοί σου. Να υποδεχθούν τον γυρισμό και να σε κεράσουν καυτό τσάι με μαύρο ρούμι.
΄Ομορφα είναι...
Καλησπέρα.
Καλή χειμωνιά.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ. ΟΣΟΙ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΦΡΟΔΙΤΟΥΛΑ...

Σου παραθέτω κι εδώ το τμήμα που σε αφορά, αλλά καλύτερα είναι να το διαβάσεις όλο το μήνυμα.

quote:

---

- ΑΦΡΟΔΙΤΗ (συμμετείχε στα forums μέχρι τις 7/3/2006 και ακολούθως με αρκετούς άλλους λογαριασμούς)
...
μπορούν να συμμετέχουν ξανά στις συζητήσεις των forums με οποιονδήποτε νέο λογαριασμό, εφόσον εκπληρωθούν 2 βασικές προϋποθέσεις:
1). Εφόσον έχουν - μετά από σκέψη επί του θέματος - πραγματική και ειλικρινή πρόθεση να συμμετέχουν στην κοινότητα των forums.
2). Εάν ισχύει το πρώτο, μπορούν να μας ειδοποιήσουν, ώστε να κανονιστεί μία ή και περισσότερες συναντήσεις, ώστε στην άμεση, κατά πρόσωπο και πάνω από όλα ανθρώπινη συνδιαλλαγή, να μπορέσουμε κι εμείς να διαπιστώσουμε ότι αυτή η ειλικρινής πρόθεση όντως ισχύει.

---

Ψυχή μου,
Μην ονειρεύεσαι την αιωνιότητα,
αλλά εξάντλησε το χώρο του δυνατού!

Στην άκρη της μικρής κλίνης καθόταν ο γηραιός, ο νέος, ο άτιτλος, ο βοηθός. Έραβε. Τα θανατικά χέρια του, λεπτά, της ώρας καμωμένα, έσταζαν άμαθα χιλιάδες βελονιές, της άγραφης ακόμα ακριβής μελάνης, της αναμνηστικής φτώχιας, της μητέρας. Δίπλωνε νομοτελειακά εκείνα τα υφάσματα που έντυσε αργότερα ποιήματα το κράτος των θεών και των ανθρώπων, το κόκκινο του έρωτα καταπάνω στο λευκό της τρέλας. Εκείνα ήταν που τον τύλιγαν με πάθος, πάντα. Εκείνος απλά τα χάζευε, πως τρεμόπαιζαν στο φως, τα σκιερά του μάτια. Εκπληκτικό. Κάποτε τα φόρεσε κι ο ίδιος τα υφάσματα αυτά, τον φόρεσαν αυτά, τον έντυσαν οι άλλοι -δεν είχε σημασία- κάποτε μπορεί και να τον είδατε ενώπιόν σας καλοντυμένο, ασπροντυμένο, δοσμένο· όχι ακόμα όμως.

Η ώρα είχε τελειώσει προ πολλού. Ήταν καιρός για να ξεκουραστεί. Ο μικρομέγαλος μαθητευόμενος και βοηθός του ράπτη σηκώθηκε πιασμένος. Ξεφύσηξε τη νύστα ενός δανδή. 'Αφησε τη ματωμένη δακτυλήθρα, την ταλαίπωρη βελόνα στο τραπεζάκι δίπλα στη ραπτομηχανή, άφησε και την κλωστή, την περασμένη στο μάτι της, τυφλή. Την κλωστή; Ποια κλωστή; Εκείνη εκεί;

Μόνο ένας λογικός περαστικός θα μουρμούριζε, πως ο βοηθός του ράπτη την ξέχασε εκείνη την κλωστή, πως δεν την είδε, ούτε την αναγνώρισε αφηρημένος! Αφού ολοφάνερα δεν ήταν μια οποιαδήποτε κλωστή αυτή, μια ξένη. Ήταν η δική του η κλωστή η περασμένη! Η κλωστή που ονομάτιζε το δικό του ξεφτισμένο παντελόνι, ραμμένη μέχρι τον καβάλο του και ακόμα παραπάνω. Αυτό θα έλεγε ένας λογικός περαστικός λοιπόν. Ότι ο βοηθός του ράπτη την παρέλειψε εκείνη την κλωστή.

Εκείνη τη μέρα πράγματι ο βοηθός είχε ράψει με το φτωχό ιμάτιό του το ρούχο κάποιου άλλου, ηθελημένα; άθελα; ύφανε τη μέχρι τότε μοίρα του με τη μοίρα του αγνώστου. Έτσι αφήνοντας με τη βελόνα την ακρίδα της κλωστής του, κάθε του βήμα μακριά από την αυτοτύφλωσή της, σήμαινε μισό πόντο λιγότερο δικό του παντελόνι, μισό πόντο παραπάνω δική του γύμνια.

Κυκλοφορούν όμως μόνο λογικοί περαστικοί ανάμεσά μας, οι λογικοί της άγνοιας; Σίγουρα πίσω από τον ράπτη παραμόνευαν -καλώς τους- ένας-ένας οι παράλογοι της γνώσης, της ηθελημένης, της πρόθεσης και του σκοπού οι έγκλειστοι. Θολά, διψασμένα από την πολλή αλήθεια τα μάτια τους. Ο βοηθός του ράπτη, λιγότερο τζογαδόρος από τους λογικούς, πήρε το ρίσκο, ναι, της σίγουρης γύμνιας της νέας ζωής, της φρεσκογεννημένης, της αναπόφευκτης. Το απαλό μωρό. Το αποστεωμένο κορμί του Προμηθέα, του αναστητέου Ιησού ήταν για κείνους ορατό. Μετά το παντελόνι, η τριμμένη μπλούζα, η φανέλα, τα κόκαλα, η ψυχή. Όλα κλωστές δεμένες μεταξύ τους. Το λείψανο ήταν ήδη μυρωμένο, λες και το σαρκοφάγο στόμα τους γευόταν τη μοσχοβολιά. Την κήδευε στο σάλιο.

Ο μαθητευόμενος του ράπτη όντως απογυμνώθηκε εκείνη τη βραδιά υπό τα όμματα λογικών και παραλόγων· στη χιλιογυαλισμένη νυκτερινή διαδρομή από το ραφτάδικο στο σπίτι. Δε γύρισε ούτε μία φορά πίσω να κοιτάξει. Τον είδε κάποιος -χαμόγελο ήταν αυτό στο πρόσωπό του ή μορφασμός ντροπής;- στο κατώφλι να σβήνει με το χέρια του πληγές αλλονών, του γύπα των καρφιών- από το άδειο σώμα του και να κοιτάζει αποστομωμένος· τα παπούτσια του, τα ξεχαρβαλωμένα, χιλιομπαλωμένα. Μόνο εκείνα του απέμειναν· να μπορέσει να αντικρύσει ξανά τον κόσμο, να τον γυρίσει, να μην μπορεί ξανά να κοιμηθεί μέχρι το τέλος, γιατί ο ύπνος είναι του θανάτου αδελφός. Ήταν καιρός να ταξιδέψει ο ανάδελφος.

**

quote:

---

ΟΣΟΙ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΦΡΟΔΙΤΟΥΛΑ...

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Αισθάνομαι συχνά τις λέξεις, τη γλώσσα, σαν ένα υλικό τόσο σκληρό όσο το μάρμαρο, που πρέπει να το πελεκήσεις στις δύο ή τρεις η ώρα τη νύχτα, να το σκάψεις με καλέμι και σφυρί για να δώσει λιγάκι ήχο. Μπορεί τα μάτια σου να γεμίζουν εικόνες, μπορεί να προσκυνάς στο πάτωμα από συγκίνηση, αλλά οι λέξεις συνεχίζουν να σε κοιτάνε σοβαρές και αγέρωχες.
Αντιπαθούν τους ξεχειλωμένους συναισθηματισμούς και τις αυθόρμητες εκμυστηρεύσεις. Δεν κατανοούν γιατί ένας άνθρωπος ζητάει να μαλακώσει τα περιγράμματα πίνοντας, αφού οι ίδιες είναι τα περιγράμματα του κόσμου μας- τα ’πε ο φιλόσοφος αυτά.
Όσες φορές προσπάθησα να γράψω έτσι συγκινημένος, το πρωί διαπίστωνα τι ορθολογικός, σφιχτόκωλος μηχανισμός είναι η γλώσσα και πόσες παγίδες σου στήνει ο ενθουσιασμός και το πάθος για μια έστω θολή περιγραφή της αλήθειας σου. Πέφτεις με τη μία πάνω στο μάρμαρο που λέμε και τσακίζεσαι.

Μιλάω βέβαια σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη παρηγοριά, τη γενναιόδωρη αγκαλιά της Μουσικής, που ποτέ δεν διαψεύδει τα αισθήματα αλλά, αντίθετα, τα πολλαπλασιάζει ανεξέλεγκτα. Ενώ η γλώσσα, ως στριμμένη υπερήλιξ, συνεχίζει να νουθετεί γεμάτη κανόνες και καταναγκασμούς από το ύψος της υπερτρισχιλιοχρόνου, αδιαλείπτου παρουσίας της στα μέρη μας, η μουσική απλώς γιατρεύει πληγές (τις περισσότερες φορές μάλιστα, αυτές που άνοιξε ο λόγος), ένα εφημερεύον νοσοκομείο αισθημάτων. Μια αλοιφή για παντοειδείς κακώσεις. Διότι ποιος αμφιβάλλει για τη θεραπεία που απλώνει πάνω στην πονεμένη ψυχή ο ήχος ενός τρίχορδου τζουρά, που γεμίζει τη νύχτα με την ευγένεια του καημού του;

Άντε όμως να διαβάσεις ποίηση πιωμένος- μιλάω και για πράγματα που αγάπησες. Σε χτυπάει αμέσως η εγκεφαλικότητά τους, δεν αντέχεται τόση σχηματικότητα. Ακόμα χειρότερα είναι τα μυθιστορήματα- αυτοί οι ποταμοί σκηνοθετημένης αναπαράστασης, γεμάτοι ακατάσχετη φλυαρία : Του φαινόταν θαρρείς κι έβλεπε την κιτρινωπή μέρα να ξετυλίγεται γαληνεμένη εμπρός του, ίδια σαν ένας διάδρομος, σαν ένα όμορφο χρωματιστό χαλί, παίζοντας με τις φωτοσκιάσεις δίχως βιάση.

Πόσο μπορείς να απορροφηθείς από κάτι τέτοιο; Σε πόσες χιλιάδες σελίδες είναι πιθανό να συναντήσεις κάτι από τον εαυτό σου; Και δεν πρόκειται για Νόρα, αλλά για έναν μεγάλο στυλίστα, τον Γουίλιαμ Φώκνερ- το παράδειγμα είναι τυχαίο, επιλεγμένο από τα δεκάδες αδιάβαστα βιβλία που στοιβάζω για τη μετά θάνατον ανάγνωση.

Αλλά δεν είχαμε ταλέντο, φαίνεται. Τόσα χρόνια, τόσες ώρες πάνω στα δί γα βου, τόσα όνειρα με αυτό το ουτάκι, αρχίζουν πλέον να μου κουνάνε μαντίλι. Όπως τόσες παλιές αγάπες άλλωστε.

Υγ. Παραπονάκι μου πνίγομαι........

Φιλάκιαααααααα

Αγαπημένη μου τον εαυτό σου ψάχνεις και την ασφάλεια της επιστροφής σ΄εκείνον. Μην πλανάσαι...
Μόλις τον αγκαλιάσεις, οποτε τα καταφέρνεις, εκπληκτη θα δέις οτι τότε θα σε καταλαβαίνουν όλοι και θα τούς αντιλαμβάνεσαι και εσύ.

Απο τις δικές μου αναλαμπές...
Και τις φορές που θα νιώθεις ασφυξία άνοιξε '' το παράθυρο'' που έχεις τόσο επιλεκτικά ασφαλισμένο και ''περίμενε''.

12. Ήρθαν τ'άγρια να διώξουν τα ήμερα.

In anticipation of my resurrection...

Ευτυχώς που τα άγρια είναι αληθινά...

Aνοιξιάτικη φούγκα, με κάποιες φωνές και διάφορα μουσικά όργανα να επαναλαμβάνουν με παραλλαγές την αρχική μελωδία της παγκοσμιοποίησης. Aλλά οι παρτιτούρες είναι μπερδεμένες, τα φάλτσα πολλά και το ερώτημα αν και πόσοι ακροατές ευαρεστούνται και πόσοι δυσανασχετούν, μένει αναπάντητο. Iσως επειδή είναι κλειστή ακόμη και η έξοδος που διευκολύνει τη φυγή από την πραγματικότητα… Nαι, μακάρι να μην είχαν δυσκολέψει τόσο, να μην ήταν αινιγματικές οι φυσικές, οικονομικές ή κοινωνικές συνθήκες υπάρξεως στον πλανήτη των ανέσεων και του αυτοματισμού. Oμως, αν παρακολουθήσει κανείς τα επιτεύγματα της τεχνολογίας ή τα άλματα της τεχνητής νοημοσύνης και συγκρατήσει στη μνήμη του γεγονότα και απόψεις που περνούν από το προσκήνιο της επικαιρότητας, μπορεί και να καταφέρει να προσεγγίσει όσα συμβαίνουν σήμερα. Δεν χρειάζεται δα και μεγάλη προσπάθεια για να γίνει αντιληπτό ότι τα παλιά δεδομένα, που ήταν συνυφασμένα με τις δραστηριότητες της ζωής, αμφισβητούνται ή καταργούνται σιγά σιγά, χωρίς να βγαίνουν νέα στην επιφάνεια. Kαι μόνο αυτό; Oι απαιτήσεις που προβάλλει η πρόοδος θεωρούνται αδιαπραγμάτευτοι όροι, το άγχος της καθημερινότητας θεριεύει, ο αγώνας των πολλών για την επιβίωση δεν φέρνει αποτελέσματα, τα όνειρα της νιότης βουλιάζουν στο ταραγμένο πέλαγος της αβεβαιότητας, οι προβλέψεις μοιάζουν με γρίφους, οι όποιες υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο προσκρούουν στο τείχος της δυσπιστίας και ο κοινός νους βολοδέρνει ανάμεσα στα εφικτά και στα ανέφικτα, πασχίζοντας να βρει την άκρη, να διακρίνει έστω το τέρμα της ανθρώπινης πορείας, που υποχρεωτικά συνεχίζεται πάνω στην «ιδεατή γέφυρα» που συνδέει τη μεταβατική ετούτη εποχή με την αόρατη μελλοντική. Aλλά, ποιος ξέρει αν η καινούργια εποχή θα υπάρξει κάποτε, για να φέρει τη γαλήνη, να αποκαταστήσει τις ηθικές βλάβες, να διορθώσει τις αδικίες, να αναδείξει τις αληθινές αξίες και να παραμερίσει τις άνομες επιδιώξεις;

O άνθρωπoς δεν μπoρεί να τη φτάσει μέσα από oργανώσεις, μέσα από κάπoια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετoυργίες, oύτε και μέσα από κάπoια φιλoσoφική γνώση ή ψυχoλoγική τεχνική. Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση. O άνθρωπoς έχει φτιάξει μέσα τoυ σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πoλιτικές, πρoσωπικές. Αυτές εκδηλώνoνται σαν σύμβoλα, ιδέες, πίστεις. Τo βάρoς αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη τoυ ανθρώπoυ, στις σχέσεις τoυ και στην καθημερινή τoυ ζωή. Αυτές oι εικόνες είναι oι αιτίες των πρoβλημάτων μας επειδή χωρίζoυν τoν έναν άνθρωπo από τoν άλλoν. Η αντίληψη πoυ έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμoρφώνεται από τις έννoιες πoυ ήδη ενυπάρχoυν στo νoυ τoυ. Τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ είναι όλη τoυ η ύπαρξη. Αυτό τo περιεχόμενo είναι κoινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατoμικότητα είναι τo όνoμα, η μoρφή και η επιφανειακή παιδεία πoυ απoκτά από την παράδoση και τo περιβάλλoν τoυ. Η μoναδικότητα τoυ ανθρώπoυ δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ, πoυ είναι κoινή για όλη την ανθρωπότητα. 'Ετσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτoμo.
Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής.
Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo· η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.
Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.

Για τον άνθρωπο που γνωρίζει το αιώνιο δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος.
Ο χώρος κι ο χρόνος είναι πραγματικότητα για τον άνθρωπο που είναι ακόμα ανολοκλήρωτος και γι' αυτόν ο χώρος είναι διαιρεμένος σε διαστάσεις κι ο χρόνος σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κοιτάζει πίσω του και βλέπει τη γέννησή του, τα αποκτήματά του και όλα όσα έχει απορρίψει. Το μέλλον τροποποιεί συνέχεια το παρελθόν και πάντα προστίθεται σ' αυτό. Ο άνθρωπος στρέφει το βλέμμα του από το παρελθόν στο μέλλον όπου τον περιμένουν ο θάνατος, το άγνωστο, το σκοτάδι, το μυστήριο.
Γοητευμένος απ' αυτά δεν μπορεί πια να ξεκολήσει από πάνω τους. Το μυστήριο του μέλλοντος κρύβει γι' αυτόν την εκπλήρωση όλων των πόθων του που του έχει αρνηθεί το παρελθόν και στα όνειρά του πετάει σε εκείνον τον λαμπερό ορίζοντα όπου πρέπει να υπάρχει η ευτυχία, εκεί όπου πρέπει να την αναζητήσει.
Ολέθριο λάθος!
Ποτέ κανείς δε θα διεισδύσει στο απέραντο μυστήριο του μέλλοντος -αδιαπέραστου μέσα στο εφήμερο της ίδιας του της ψευδαίσθησης- ούτε προφήτης ούτε μάγος ούτε Θεός! Αλλά αντιθέτως θα είναι το μυστήριο που θα καταβροχθίσει τον άνθρωπο, που δε θα τον αφήσει να ξεφύγει, που θα του κομματιάσει τον πρωταρχικό λόγο της ζωής του.
Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από το παρελθόν ούτε από τους αντικατοπτρισμούς του μέλλοντος, Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί ούτε με μεσάζοντες ούτε να κατακτηθεί για χάρη κάποιου άλλου.
Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να γίνει μόνο στο άμεσο παρόν -από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και όχι για τους άλλους- από τον ανθρώπινο ον που έχει γίνει το αιώνιο “Εγώ”. Αυτό το αιώνιο “Εγώ” είναι δημιουργημένο από την τελειοποίηση της αυτοτελειοποίησης στην οποία περιέχονται τα πάντα, ακόμα και οι ανθρώπινες ατέλειες. Καθώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, της ζωής στο παρόν, ζει στο παρελθόν για το οποίο λυπάται, ζει στο μέλλον όπου ελπίζει, αλλά δεν ζει ποτέ στο παρόν το οποίο αγνοεί. Αυτό είναι που συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους.
Το “Εγώ”, ζυγιάζεται ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, σαν τίγρη που αιωρείται έτοιμη να πηδήξει, σαν αετός έτοιμος να πετάξει, σαν βέλος τη στιγμή που ελευθερώνεται από το τόξο.
Αυτή η στιγμή της ισορροπίας, της μεγάλης έντασης, είναι “δημιουργία”. Είναι η πληρότητα όλης της ζωής, είναι αιωνιότητα.
Ο άνεμος της ερήμου σβήνει κάθε αχνάρι του ταξιδιώτη.
Το μοναδικό αποτύπωμα είναι από το πάτημα του παρόντος. Το παρελθόν, το μέλλον..... άμμος που τη φύσηξε ο άνεμος.

Τζ.Κρισναμούρτι 1929
“Ποίηματα και Παραβολές”

Ο κόσμος μας, ο μικρός, ο μέγας, είναι ο πλανήτης Γη, είναι η Ελλάδα του 200..., είναι η Αθήνα και το Παγκράτι, ίσως ένα διαμέρισμα στην οδό Φορμίωνος, αριθμός τάδε, δείνα όροφος...
Κόσμος είναι και ο εσωτερικός μας κόσμος, και "Κοσμολογία" μας είναι η συγχώνευση της οικολογίας με την ανθρωπολογία, ιδιαίτερα όπως αυτή η τελευταία εκφέρεται με την ανάλυση των ριζικών αναγκών, με την ανάλυση της ανθρώπινης φύσης πέρα από τις ιστορικά συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες της.

Αναπτύσσοντας τους ειρμούς της οικολογίας συναντάει κανείς ένα νέο υπαρξισμό, χωρίς τη θρησκευτική μεταφυσική ή κάποιες αφελείς συνταγολογίες. Είναι ένας υπαρξισμός απάρνησης των μεγίστων και των ελαχίστων, ένας υπαρξισμός αναζήτησης της ισορροπίας, των ορίων, της ανθρώπινης κλίμακας. Που αντιμάχεται τα ιδεολογήματα μονής κατεύθυνσης, τα ιδεολογήματα χωρίς "ανάδραση" (freedback), και αναζητάει θέσεις ισορροπίας, ήπιες σχέσεις και επεμβάσεις σε ό,τι κατά περίπτωση συνιστά "περιβάλλον" -φυσικό ή κοινωνικό.
Άλλοτε ανάμεσα στον πολιτικαντισμό της συγκυρίας και στον αποστασιοποιημένο λογιοτατισμό, άλλοτε ανάμεσα στον στενοκέφαλο τοπικισμό και στον κούφιο "γκλομπαλισμό", άλλοτε ανάμεσα στην στείρα ομφαλοσκόπηση και στην συμπλεγματική εξωστρέφεια, άλλοτε ανάμεσα στο "εδώ και τώρα" και στο "παντού και πάντοτε". Ανάμεσα σε ένα κόσμο μικρότερο και ένα κόσμο μεγαλύτερο.

Δεν υπάρχει πιο δύσκολη τέχνη από το να ζει κανείς", έλεγε ο Σενέκας. Δηλαδή από το να ζει αυθεντικά, ανεπηρέαστος από τη μεγαλομανία της ανταγωνιστικής κοινωνίας αλλά και από την "κοσμική μελαγχολία" που εμπνέει ο διαβατικός χαρακτήρας των προσώπων και των καταστάσεων, σε μια βιόσφαιρα και ένα σύμπαν εξελισσόμενο... Με το πριν και το μετά της ύπαρξης μας να "ανήκει" στην ανυπαρξία, αναζητείται ένα πάθος ζωής. Ένα πάθος που θα μας ενώνει, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιαιτερότητα μας.
Και τέτοιο δεν μπορεί να είναι το πάθος της κυριαρχίας ή της υποταγής, γιατί, καθώς λέει ο Έριχ Φρομ: "κανένα μέγεθος υποταγής ή κυριαρχίας (ή ιδιοκτησίας ή φήμης) δεν είναι αρκετό για να δώσει την αίσθηση της ταυτότητας και της ενότητας... γιατί ένα μόνο πάθος υπάρχει που ικανοποιεί την ανάγκη του ανθρώπου για την ενότητα με τον κόσμο και για την ταυτόχρονη απόκτηση μιας αίσθησης ακεραιότητας και ατομικότητας. Το πάθος αυτό είναι η αγάπη..."

Γιατί είναι μόνο "το βίωμα της αγάπης που παραμερίζει την αναγκαιότητα της αυταπάτης...

Γιατί όταν λεω σ' αγαπώ, λεω αγαπώ σ' εσένα και σε όλη την ανθρωπότητα, σε κάθε τι που είναι ζωντανό. Αγαπώ σ' εσένα και τον εαυτό μου... γιατί μ' αυτή την έννοια ο αυτοερωτισμός είναι το αντίθετο της φιλαυτίας..."

Στον ανθρώπινο κόσμο η αγάπη και η αρνητική τιμή της, το μίσος, μπορεί να είναι στοιχεία δημιουργικότητας. Το ουσιαστικά αντίθετο τους, η αδιαφορία, η απάθεια για ό,τι βρίσκεται στην εμβέλεια της δικής μας ζωής, είναι ουσιαστικά ένας θάνατος: "Με δόσεις" οπωσδήποτε, αλλά πάντως θάνατος.

Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, ο προσωπικός μας κόσμος και ο κόσμος του σύμπαντος... που εκτρέφει όνειρα και εφιάλτες, που δεν τελειώνει ποτέ αλλά διαρκώς γίνεται.

Ο κόσμος-πρόκληση να τον αγαπήσουμε και να τον μισήσουμε πριν να ασχοληθούμε με την αλλαγή ή την κατανόηση του...

Πάρτα αλλιώς γιατί θα βρεις!

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr