ESOTERICA.gr Forums ! - "ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ" Νο 1 - "Μεταξύ τυρού και αχλαδιού"

/-- 14 Χρόνια ESOTERICA Forums ! --\
! 2001 - 2015 !

** Ευτυχισμένος Νέος Χρόνος **
Δημιουργικό, με μεγαλύτερη Κατανόηση και
περισσότερη Γνώση το 2016 !

Χ Ο Ρ Η Γ Ε Ι Ε Σ

Ad space

ESOTERICA.gr Forums !

Όνομα Μέλους:	Password:	Επιλογή Γλώσσας
Φύλαξη Password
Ξεχάσατε τον Κωδικό;

Όλα τα Forums

"Μεταξύ τυρού και αχλαδιού"

"ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ" Νο 1

Νέο Θέμα

Topic Locked

Εκτυπώσιμη Μορφή

Σελίδα:

Συγγραφέας	Θέμα
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 16/04/2005, 12:52:59 Στην κάφτρα του τσιγάρου, καθώς λαίμαργα την απόλαυση ρουφάς, στιγμιαία η ονειρική του νου σου απόδραση.. Στων ματιών σου το γλυστερό βάραθρο ακροβατεί λαχταροριγώντας στων σειρήνων το κάλεσμα. Και την, της πτώσεως, σαν του πεφτάστερου, τροχιά, διαγράφει η, του τσιγάρου, απ' τα χείλη σου ...απομάκρυνσις. Αναστεναγμός ανεπαίσθητος.. Στης νύχτας την σιγαλιά, ταξιδεύει, προς τ' αστέρια, το άρωμα της γαρδένιας από την γλάστρα, που απλώνεις ακουμπώντας νωχελικά, ξυπόλητα τα πόδια σου ...
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 16/04/2005, 22:33:28
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 16/04/2005, 23:31:06 Tα κατάφερα ο ...Πόντιος!!!
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 17/04/2005, 01:25:48 Με ηρεμεί η ξεδιάντροπη του δωματίου απογύμνωση... Βρίσκει χώρον άπλετον η ξεδιαλέχτρα σκέψη προτού την πλύση ξεκινήσει τ' ασπρόρουχα, τα έγχρωμα, τα βρώμικα, τα καθαρά, να ξεχωρίσει.. Αθόρυβη των μυστικών η απρόθυμος έξοδος σκάβει βιαστικά τούνελ διάσωσης.. Μνήμη και παρόν την διαύγεια τους κρύβουν μέσα στων περιττών την πολύχρωμη φλυαρία.. Δακρύων ψιλόβροχο της λύπης το χιλιοφορεμένο ρούχο.. Πάντα τελευταίο για να μουσκέψη όλα τ' άλλα υγρή διεισδυτική επικάλυψη.. Χωρίς μέτρον προφύλαξης επιπολαιότης άραγε ή αθωότης.. Ακούγονται αμυδρά ξοπίσω τουφεκιές φτάνουν όπου νά'ναι ενισχύσεις.. Θέμα χρόνου η παράδοση.. Θρηνητικοί ύμνοι με την μνήμη στο βάθος παρέα.. Ας παραδοθούν... Αφού τρόπο να ξεφύγουν δεν έχουν.. Ας παραδοθούν... Και τώρα είμαι εδώ λυμένος σε πολλή ελευθερία συμβιβάζω μοιράζοντας ίσα μεταξύ τους ό,τι αποφέρει ξέχωρα του καθενός η σημασία.. Μα μείνανε κάποιοι λεκέδες ξεβαφής... Δεν θυμάμαι να υπήρχαν μόνο αμυδρά.. Διαλυτότητος διαφάνεια μάλλον... Απο την μία έκβαση στην άλλη.. Τι με κοιτάς! Πήγαινε ξέπλυνε!! ΓΡΗΓΟΡΑ!!!
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 18/04/2005, 21:05:57 Συρτός χορός των σκοταδιών στις γύψινες, του ουρανού γιρλάντες.. Χάνουν το σχέδιο τους και το ψάχνουν νυσταγμένα σύννεφα, γλιστρώντας αργά στα νερά των ασημένιων ρεμάτων που χύνονται επαργυρώνοντας την γη. Ασημένιο σειρήτη στον ώμο της θάλασσας χάραξε η σελήνη.. Φωσφορίζει το ψηλό κυπαρίσσι.. Η κορφή του μουσκεμένη στο φως, περιστρέφεται, γέρνει, γδέρνει το δέρμα της διαφάνειας. Αστραφτερός χρωστήρας που κάτι εκεί πάνω ζωγραφίζει ή, κάτι ζωγραφισμένο απο πρότερη ανάταση, τώρα σβήνει... Θολό όλο το αντίκρυ, βαρειά ντυμένο σαν κρεμμύδι απανωτές φοράει οριστικότητες μη και το διαπεράσει το ψαχτικό της μνήμης αεράκι.. Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.. Εδώ κι εκεί ξεπροβάλλει η πλάτη κάποιου φεύγω... http://www.dpgr.gr/forum/attachments/boca_1.jpgΤο λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/04/2005, 19:13:32 Κάθε τι ΜΙΑ φορά μόνο. ΜΙΑ φορά και ποτέ πιά. Κι εμείς ΜΙΑ φορά μόνο. Δεύτερη ποτέ! Μα τούτη η ΜΙΑ φορά για να υπάρξει, και μια φορά μόνο γίηνη για νά 'χει υπάρξει, δεν είναι κάτι που παίρνεται πίσω. R. M. RILKE {Μετάφραση Άρη Δικταίου} Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 23/04/2005, 11:17:47 Μαβίλης Λορέντζος Aνεμόμυλος O κόσμος είναι πλανερό μαγνάδι Kεντισμένο με ρόδα και με βάγια, M' ήλιους και μ' άστρα, που το απλόν' η Maya Aπάνου 'ς της Aλήθειας το σκοτάδι.― Σ' αγαπούσαμε τόσο, έρμο ρημάδι, Γιατί 'ς τη μέση απ' της ζωής τα μάγια 'Σ την ψυχή μας φανέρονες την άγια Tου Θανάτου θωριά, τον κρύον Άδη, Tο Tίποτε, κι' ανήξερα 'ς τα βάθια Tου είναι μας εξύπναες μια λαχτάρα Nα γλυτώσουμε απ' όλα μας τα πάθια, Tην πικρή να ξορκίσουμε κατάρα Tης ζωής, και να μπούμε μονομίας 'Σ τ' άδυτα της θεϊκής ανυπαρξίας. Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 24/04/2005, 04:32:14 Η σκέψη σου θάλασσα που με πνίγει.. Κι εσύ νύμφη που ξεγλιστράς μεσ' απ' την ανάγκη των δακτύλων να σ' αγγίξουν.. Σπαρακτική κραυγή των ματιών η απόγνωση στης αέρινης αναχώρησης την αδιάφορη πλάτη.. Τα μαλλιά σαν κυπαρίσια αναρριγούν τρομαγμένα κι ο αέρας σιγοσφυρίζει, αναστενάζοντας ανάμεσα στις φυλλωσιές, το αγαπημένο μου σουξέ.. "Μόνο στα όνειρα, μόνο στα όνειρα, μόνο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζωωω... Μόνο στα όνειρα..." Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 26/04/2005, 00:57:12 Δάκρυ είν' ή σταγόνα βροχής? Μάλλον δροσοσταλιά θά'ναι απ' το τριαντάφυλλο στο κρεμαστό μπαλκόνι της νεράϊδας.. Tο κακομαθαίνει ποτίζοντας το ψυχοδάκρυα για ένα χαμόγελο του μόνο... Στα μάγια του παγιδευμένη τριγυρνά στα μισοσκότεινα δωμάτια.. Φώς δεν βλέπει, παρά μόνο.. Ένα τριαντάφυλλο, που ζει μόνο για να της χαμογελά! Είναι φορές που ακροβατεί ο νους, στ' όνειρο μιας λέξης.. Φεύγει πετώντας... Αέρας... Ένα "περίπου" της μορφής.. Φορτικός και μέθυσος χορευτής κι ακροβάτης. Τη φορτικότητα υπέμεινε για λίγο.. Σαν πλήρωμα του χρόνου.. Άνοιξε τα μάτια. Είχε αρχίσει η αποσύνθεση.. Σύρθηκε έξω απο το ...άγγιγμα. Έγειρε επάνω μου.. Βαρειά.. Nοιώθω το χαμόγελο... Απομάκρυνση... Αλμυρόγλυκεια της χαρμολύπης η γεύση υγραίνει τα χείλη.. Δροσοσταλιά ή δάκρυ? Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 27/04/2005, 00:56:29 Επεστρεφε Επεστρεφε συχνα και παιρνε με, αγαπημενη αισθησις επεστρεφε και παιρνε με- οταν ξυπνα του σωματος η μνημη, κ'επιθυμια παληα ξαναπερνα στο αιμα, οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται, κ'αισθανονται τα χερια σαν ν'αγγιζουν παλι. Επεστρεφε συχνα και παιρνε με την νυχτα, οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται''' Κ. Π. Καβαφης Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/04/2005, 03:18:20 Άφησα να μην ξέρω Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα: δεν έλυσα κανένα. Ούτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν πλάι στα παιδικά μου χρόνια: έχω ένα βαρελάκι πού 'χει δυό λογιών κρασάκι. Το κράτησα ως τώρα αχάλαστο ανεξήγητο, γιατί ως τώρα δυό λογιών κρασάκι έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν. Συμβίωσα σκληρά μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει και δεν τον ρώτησα ποτέ ποιάς φωτιάς γιός είναι, σε ποιό θεό ανεβαίνει και μου φεύγει. Δεν του λιγόστεψα του κόσμου τα προσωπιδοφόρα πλάσματα του, του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο με θυσία και με στέρηση. Με το αίμα που μου δόθηκε για να τον εξηγήσω. Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση έτσι το δέχτηκα κι έτσι τ' αποχωρίστηκα: με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση. Αίνιγμα δανείστηκα, αίνιγμα επέστρεψα. Άφησα να μην ξέρω πώς λύνεται ένα χθές, ένα εξαρτάται, το αίνιγμα των ασυμπτώτων. Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω, ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι. Ούτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φώς να σε διακρίνω. Στάθηκα Πηνελόπη στη σκοτεινή ολιγωρία σου. Κι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι, πηγή αω είσαι ή κρήνη, θά' ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα που, Πηνελόπες και όχι, μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού για να δοξάζεται το αίνιγμα πώς μένουμε αξεδίψαστοι. Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Αναμάρτητη: αξεδίψαστη. Στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη. Κική Δημουλά Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 29/04/2005, 12:34:28 Μονοτονια Την μιαν μοτονονην ημερα αλλη μονοτονη, απαραλλακτη ακολουθει. Θα γινουν τα ιδια πραγματα, θα ξαναγινουν παλι- η ομοιες στιγμες μας βρισκουνε και μας αφινουν. Μηνας περνα και φερνει αλλον μηνα. Αυτα που ερχονται κανεις ευκολα τα εικαζει. Ειναι τα χθεσινα τα βαρετα εκεινα. Και καταντα το αυριο πια σαν αυριο να μη μοιαζει. Κ. Π. Καβαφης Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
pixeldream ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" 1606 Μηνύματα	Απεστάλη: 30/04/2005, 02:54:21 ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ...ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ. Don't judge a book just by the cover Unless you cover just another And blind acceptance is a sign Of stupid fools who stand in line.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 30/04/2005, 15:33:26 quote: pixeldream Απεστάλη: 30/04/2005, 02:54:21 ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ...ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ. "Σεμνή κατά πάντα η μουσική, Θεών εύρημα ούσα." {Πλουτάρχου, Περι μουσικής} [Σεμνή είναι ως προς όλα η μουσική επειδή είναι επινόημα των Θεών] Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός, σύντροφοι, βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο Ήλιος Πνέμα! Οδ. Ελύτης Η αλήθεια είναι φίλε pixeldream, ότι περίμενα και περιμένω κι άλλες συμμετοχές σ' ένα κατά την γνώμη μου πολύ ενδιαφέρον θέμα όπως αυτό. Ίσως θάπρεπε να μεταφερθεί σε άλλον χώρο επειδή, αρκετοί νομίζω, σνομπάρουν αυτή τη σελίδα. Κακώς κατα την γνώμη, γιατί κι αυτός o χώρος είναι ένα μέρος του "όλου"!!! Αλλά βλέπεις η "ετικέτες" δυστυχώς κι εδώ, όπως και παντού άλλωστε, προσδιορίζουν το "περιεχόμενο! Νάσαι καλά! Καλές γιορτές! Φιλία κι εκτίμηση lorenzo Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 30/04/2005, 22:53:41 Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. "Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τί να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί, πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό... Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού - Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι. - Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς... Για να σε ψάχνουν στους αιώνες! Tάσος Λειβαδίτης Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 01/05/2005, 01:15:29 Λίγο πριν... Σφιχταγκαλιασμένα γυμνά τα κορμιά τους... Κεριά λιωμένα που γιναν ένα.. Αγαλματένια ακινησία στα σφαλισμένα μάτια.. Γαλήνια χαλαρότης.. Μαρτυρία της λίγο πριν αναχωρήσης Της λίγο πριν... Στο κομοδίνο τσαλακωμένο δακρύβρεχτο χαρτί.. Στο πάτωμα σκόρπια άδεια μπουκάλια. Απομεινάρια μάρτυρες της λίγο πριν αναχώρησης.. Της λίγο πριν .. Ο χρόνος αδιάφορος στο ρολόι του τοίχου σημαδεύει την ώρα δίνοντας ρυθμό στου ψιλόβροχου τα ραμφίσματα στα τζάμια.. Μοιάζουν με χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης Στο πέσιμο της αυλαίας της λίγο πριν τελευταίας παράστασης της λίγο πριν... Στο μπάρ της γωνίας ο ήχος του σαξόφωνου σκορπίζεται στο δρόμο.. Ταξιδεύει ως το παράθυρο το βραχνό του παράπονο λίγο πριν κλείσει η πόρτα λίγο πριν... Και μετά η σιωπή κουβαλά της βροχής το τραγούδι ξεπλένωντας τους δρόμους λίγο πριν την αυγή μιας καινούριας μέρας μιας νέας παράστασης Λίγο πρίν... Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
pixeldream ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" 1606 Μηνύματα	Απεστάλη: 01/05/2005, 02:43:18 lorenzo quote: Η αλήθεια είναι φίλε pixeldream, ότι περίμενα και περιμένω κι άλλες συμμετοχές σ' ένα κατά την γνώμη μου πολύ ενδιαφέρον θέμα ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ; ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ...ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ. .
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 02/05/2005, 10:06:38 Φίλε pixeldream, μ' αυτό που μου γράφεις quote: ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ. συμφωνώ. Ότι υπάρχει κι ένα τέτοιο ποσόστο, όμως επίσης θα πρέπει να δεχτείς ότι υπάρχει κι αυτό ποσοστό που σου 'χα περιγράψει προηγουμένως. Όσο γιαυτό: quote: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ; ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ...ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ. Συμφωνώ εν μέρει. Οι άνθρωποι γενικώς αμφιβάλουν, και λογικό και καλό είναι που αμφιβάλλουν!!! 1ον γιατί δεν είναι παντογνώστες και το ξέρουν {αν και εδώ υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις} και 2ον γιατί έτσι υπάρχει πρόοδος, αναζήτηση, μάθηση!!! Όσο για την απόλυτη άποψη σου ότι κανείς δεν αμφιβάλει για την αγνότητα ενός μωρού όπως γράφεις, ε..χμ, μη βάζεις το χέρι σου στην φωτιά. Και δεν αναφέρομαι μόνον στις κακοποιήσεις βρεφών κασι παιδιών, αλλά και σε πιο νορμάλ καταστάσεις. Όλοι όσοι έχουμε παιδιά κι όσοι δεν έχουν πολλές φορές έχουμε πει ή έχουμε ακούσει πχ. "η κόρη μου δεν με κούρασε καθόλου, αλλά αυτός ο γιός μου δαίμονας, μού βγαλε την ψυχή το σκασμένο, μου κανε τόνα, μούκανε τάλλο..."κλπ.!!! Άλλα δηλαδή, θεωρούνται άγγελοι κι άλλα διάολοι!!! Γνώμη μου είναι ότι ο λόγος που δεχόμαστε γενικώς και αορίστος συζητώντας ότι τα μωρά είναι αθώα, είναι γιατί δεν έχουν ..παρελθόν, κι ως εκ τούτου δεν έχουμε στοιχεία για να τα ..δικάσουμε!!! Αλλά αυτό παύει να ισχύει αμέσως με τα πρώτα στοιχεία ή ακόμη κι ενδείξεις!!! Έτσι νομίζω ότι είναι ο κόσμος φίλε μου , ο μικρός, ο μέγας, ο αγγελικά πλασμένος!!! Νάσαι καλά! Φιλία κι εκτίμηση lorenzo Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
pixeldream ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" 1606 Μηνύματα	Απεστάλη: 04/05/2005, 01:51:53 lorenzo ΤΑ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΜΑΡΤΙΕΣ...ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ...ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ...ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΖΩΗ...ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΤΑ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥΣ...ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΑΒΟΛΟΠΑΙΔΑ....ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΟΡΥΒΗ; Ο ΙΗΣΟΥΣ...ΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ...ΕΙΤΕ ΟΧΙ...ΕΙΠΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. .
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 05/05/2005, 01:31:19 Τείχη Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Καβαφης Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου. Την ελπίδα ως τα δάκρυα. Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/05/2005, 01:07:40 ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί, στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια και θυσαυρούς ναυαγισμένων πλοίων, απρόοπτες συναντήσεις,και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα, μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας, κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας,όπως λένε, μιαν ευτυχία,μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη, κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια΄ μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω-όχι τα δίνω΄ μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν-πάντως εγώ τα δίνω. Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω.Το δοκίμασα.Δεν ωφελεί. Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο σαν κυκλικό ξυράφι-πως να το φέρω στα χείλη μου; όσο κι αν διψώ,-πως να το φέρω; ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/05/2005, 01:48:29 ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ -Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε τ'αστεράκι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες; Σε ρώτησα,τι χρώμα έχει η λύπη; -Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ. -Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; -Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. -Τι χρώμα έχει η χαρά; -Το χρώμα του μεσημεριού,αστεράκι μου. -Και η μοναξιά; -Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί. -Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις. Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. -Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω,τι χρώμα έχει η αγάπη. -...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο. -Τι χρώμα έχει ο έρωτας; -Ο έρωρας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι παωσέληνος. -Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ'αστέρι...Κοίταξε μακρυά στο κενο...Και δάκρυσε... ...-Ποιός είναι ο δυνατός;ρώτησε ξαφνικά το δέντρο. - Αυτός που περπατάει μέσα στη νύχτα μόνος του.Κι όμως φοβάται τόσο το σκοτάδι.Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός. ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/05/2005, 01:10:29 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ (απόσπασμα) του Μικ Τζάκσον μετάφραση Λητώ Σεϊζάνη -------------------------------------------------------------------------------- Δεν έχω ιδέα, για το πώς λειτουργεί μια μηλιά. Η ήρεμη μηχανή κάτω από το φλοιό είναι πέραν της δικής μου αντίληψης. Αλλά, σαν τον κοινό θνητό, βρίσκω τη Φαντασία πάντα πρόθυμη να γεφυρώσει το χάσμα της Άγνοιας... Οι ρίζες του δέντρου, σκέφτομαι, παίζουν μεγάλο ρόλο, καθώς καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να απορροφούν τα πλούτη της γης. Φαντάζομαι αυτά τα πλούτη ν' ανεβαίνουν αργά τον κορμό και να χύνονται σε κάθε κλαδί. Χωρίς αμφιβολία ο ήλιος κι η βροχή έχουν επίσης κάποια ανάμιξη. Η ζεστασιά κι η υγρασία τους είναι σίγουρα ουσιώδεις για τη σύνθεση του δέντρου. Αλλά πώς τα πλούτη της γης, ο ήλιος κι η βροχή, συνδυάζονται, για να δημιουργήσουν ένα τέλειο άνθος και μετά ένα μικρό καρπό, το μήλο; Αυτό παραμένει ένα μυστήριο για μένα. Εντοπίστε μια μηλιά στην περιοχή σας. Επισκεφτείτε την καθημερινά στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Προσέξτε πώς ο καρπός φουσκώνει αργά και παίρνει το σχήμα του μήλου. Δείτε το πως παίρνει σιγά σιγά μια ανάσα. Οι εβδομάδες περνάνε μέχρι που το αυξανόμενο βάρος τελικά αναγκάζει το φρούτο να πέσει. Θα το βρείτε στο έδαφος, έτοιμο για φάγωμα. Όλη αυτή η διαδικασία έχει μια τέλεια αξιοπιστία, έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Αλλά, εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος. Καθόλου! Είμαι εντελώς απορημένος. Πάρα πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Όπως για παράδειγμα, ποιος έμαθε στο δέντρο να εμφανίζει ξαφνικά τα μήλα; Κι από που προέρχεται η μυρωδιά του φρούτου; Έχω στις εκτάσεις μου έναν από τους μεγαλύτερους δεντρόκηπους με οπωροφόρα σ' ολόκληρη την Αγγλία. Τα Μπράμλεϊ μου και τα Όραντζ Πίπιν παίρνουν βραβεία κι ασημένια κύπελλα. Κάθε χρόνο, καθώς το καλοκαίρι φτάνει με πόνο στο τέλος του, παρακολουθώ τα κάρα να βγαίνουν στο μονοπάτι. Οι ρόδες τους τρίζουν και λυγίζουν κάτω απ' το βάρος των καλαθιών. Καθένα απ' αυτά είναι γεμάτο μέχρι επάνω. Μερικές φορές στέκομαι στην πύλη του δεντρόκηπου και με ονειροπόλο βλέμμα τα κοιτάζω να τσουλάνε προς τα κάτω. Αργά ή γρήγορα ένα μήλο παίρνει μια τούμπα. Το μαζεύω. Αλλά και πάλι δεν μπορώ ν' αντιληφθώ πώς δημιουργήθηκε. Ω! Τι υπέροχο να είσαι μια μηλιά, να ξέρεις ποια είναι η θέση σου στον κόσμο! Να 'σαι και σταθερός και παραγωγικός. Να ξέρεις τι κάνεις. -------------------------------------------------------------------------------- Η εμπειρία της ζωής μας αποθηκεύεται ολόκληρη στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης μας. Εκεί τοποθετούμε το παρελθόν μας. Δεν κρατάμε άλλο αρχείο, εκτός από μερικά ενθυμήματα, από τις μικρές επιτυχίες της ζωής, από τις συντριπτικές αποτυχίες της, από εκείνους που αγαπήσαμε κι (αν είμαστε τυχεροί) από εκείνους που μας αγάπησαν. Η μόνη διαβεβαίωση που έχουμε για το ότι η ζωή μας βιώθηκε καλά - ή ότι απλώς βιώθηκε - είναι το αντίγραφο που με λεπτότητα κρατάει η μνήμη μας, σ' αυτά τα τεράστια βιβλία του μυαλού. Αλλά, τι γίνεται, όταν ο άνεμος και η βροχή μπουν μέσα; Αν συμβεί αυτό, τότε διατρέχουμε τον κίνδυνο να χαθούμε αιώνια, χωρίς ελπίδα. Κι αν μια τόσο τρομακτική αρρώστια μας πλήξει, μόνη μας παρηγοριά θα είναι να μείνουμε τουλάχιστον μέσα στην άγνοια για το τι χάσαμε, και να ζήσουμε τις τελευταίες μας μέρες σε μια παιδική αθωότητα. Όμως, απ' ότι είπε ο Τζον Σνόου, φαίνεται ότι σ' εκείνον δε δόθηκε ούτε αυτό το τελευταίο ψιχίο ανακούφισης. "Είναι όλα εκεί, τον θυμάμαι καθαρά να μου ψιθυρίζει, "αλλά δεν μπορώ να τα φτάσω". Όταν στερηθούμε τη μνήμη, στερούμεθα τον εαυτό μας. Χωρίς την ιστορία μας είμαστε κενοί. Μπορούμε να περπατάμε και να μιλάμε και να κοιμόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε οντότητα. Κάθησα εκεί στο γραφείο μου για καμιά ώρα περίπου με το κεφάλι μου ζεστό μέσα στα χέρια μου. Ένιωσα το σκοτάδι να κινείται γύρω μου. Ήταν ένα τρομακτικό εσωτερικό σκοτάδι. Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche
spirit Πλήρες Μέλος Finland 1485 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/05/2005, 13:31:29 Σημερα αλαξα νερο,στην φωτογραφια σου μια και η νοσταλγια με κυριευσε,κι εχασα τον ελεγχο.. καποιοι φιλοι συζητανε στο διπλανο δωματιο,για της αδερφες ψυχες, και αξαφνα ο αερας αλαζει στο δωματιο, ηλεκτρονικη ανοιξη και ολα γυρω σε μια αεναη αλαγη, μονο η εικονα σου δεν λεει να σβυσει και καποτε οταν αλαζει ο καιρος,γινεται σημαδι που πονα. Χρωμα δεν αλαζουνε τα ματια,λεει το τραγουδι.. μονο τροπο να κοιτανε... ας ειναι... Μια τρελη επιθυμια που ακομη την παλευω κατω απο το φωτεισμενο παραθυρο σου να βρεθω. ************************* *************************** Γνωριστηκαμε,αγαπηθηκαμε, Μετα χαθηκαμε ,δεν ξανα'ι'δωθηκαμε.Ξαναβρεθηκαμε,ξαναγαπηθηκαμε Κι επειτα χωριστηκαμε… Καθανας το δικο του τραβηξε στρατι Στην ανεμοζαλη της ζωης…. Μα γιατι να χαθουμε, να μην ξαναϊδωθουμε Σαν ξανανταμωσαμε και ξανα αγαπηθηκαμε/ Γιατι,γιατι ξανα να χωριστουμε/ Μα να που ριχτηκαμε παλι Στης ζωης την ανεμοζαλη Και στροβιλιζομαστε ξανα, Οι δυο μας αγκαλια, Οι δυο μας αγκαλια. ---Μπαζιακ--- ******************************
manos ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" Greece 2467 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/05/2005, 14:17:31 προσπαθώ να ζώ το τώρα,την κάθε μου στιγμή, σα νά'ναι η τελευταία...... ένας ποιητής χαμένος στον κύκλο του.... μια σιωπή που κρύβει η σκιά της.... με απεραντο σεβασμο και αγαπη ο μανος σας WHISPERS OF THE DREAMS Edited by - manos on 07/05/2005 14:18:26
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/05/2005, 01:18:16 Eτοιμόροπη του ουρανού η σκέπη στέκει βαρειά και η σιωπηλή μοδίστρα, η νύχτα, καρφιτσώνει τ' άστρα, στο αέρινο βαθυγάλανο, βελούδινο κορμί της. Ξεδιάντροπα, γυμνό, προβάλλει στου φεγγαριού την λάγνα επαργύρωση, κι ύστερα πάλι κρύβεται πίσω απ' τις συννεφένιες κουρτίνες.. Σκέψεις.. Μοναχικοί ταξιδευτές προχωρούν στις πολυδαίδαλες αστροστράτες τ' ουρανού μπροστάρισες.. Μακρυνές φωτεινές κουκίδες στα σκοτεινά απώτατα μονοπάτια.. Κι οι άλλες οι γυαλιστερές, οι προφανείς, οι κοντυνές.. Οι φλύαρες, Ομαδικές κοντινές εκδρομές του Σαββατοκύριακου εξορμήσεις.. Δεν τολμούν τα μακρυνά ταξίδια.. -Πού να τρέχεις Σαββατιάτικα... -Άσε και τα έξοδα!! -Πιό καλά με ψευδαισθήσεις!! -Έτσι που ακρίβαινε η Ζωή.... -Άσε μωρέ... πιό καλά!!! Κι ακούγεται στο ράδιο.. Κι έχει ενά φεγγάρι απόψε που με κάνει κι αρρωσταίνωωω.. Κι έχει ένα φεγγάρι απόψε που μελάαα...γχολώωω.... Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche
lorenzo Πλήρες Μέλος 1432 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/05/2005, 16:01:16 Παλινδρομήσεις του αδιευκρύνιστου. Παλαιές απόψεις, αναμοχλεύσεις αρχείων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο επιτακτικόν των νεοθεάσεων αναθεωρητικόν έσωακροάσεων ξεδιαλυτήριο.. Εισηγήτρια και πολιτική ενάγουσα, η μονίμως κυοφορούσα νεοϊδεολογήματα, της Γνώσης, η ρουφιάνα θυγατέρα η Αποκάλυψης.. Φλογερή και λάγνα, ελκυστική και παθιασμένη, συναρπαστική ονειροπλανεύτρα, στης Αστραπής το άρμα Αμαζόνα οδηγός.. Γεννοβολά αδιάκοπα, γκαστρωμένα αστροβρέφη που τρέχουν αμέσως μαγνητισμένα προς το Απολλώνειο φως... Την οντολογική τους ταυτότητα διεκδικεί απαιτητικά η μάνα τους η πολιτική ενάγουσα Αποκάλυψη παρουσιάζοντας τα με την θεία συνδρομή του Απολλώνειου Φωτός την αποκαλυπτικήν μαρτυρίαν.. Του ακροατηρίου η γνωμάτευση προς την οδόν του Εφετείου συλλέγει ανήφορον.. Ζωογόνα του πυρώμένου φωτός η θερμότης, τροφοδότρα της αέναης δίψας.. Τροφός.. Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche
pixeldream ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" 1606 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/05/2005, 17:50:03 ΤΙ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΛΑΜΠΕΡΗ ΦΩΤΙΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟ ΠΕΡΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΑΝΑΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΣΒΙΕΤΑΙ; Κ. ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ Ο ΣΚΑΡΟΣ ..
θείτσα Μέλος 2ης Βαθμίδας Greece 190 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/05/2005, 21:34:12 Το όνομα απο το δεύτερο και το γκρούπ μπορείς να πεις αν θές; Ενδιαφέρον...pixeldream. αντανάκλαση,αντανάκλαση Το έργον τών θεών διακόπτομεν εμείς, τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής. Στης Ελευσίνος και στής Φθίας τα παλάτια η Δήμητρα κ'η Θέτις αρχινούν έργα καλά μες σε μεγάλες φλόγες και βαθύν καπνόν.Αλλά πάντοτε ορμά η Μετάνειρα από τα δωμάτια του βασιλέως,ξέπλεγη και τρομαγμένη, και πάντοτε ο Πηλεύς φοβάται κ'επεμβαίνει. Κ.Π.Καβάφη(διακοπή) Υπάρχουν στα δάση Δέντρα που τρελαίνονται για πουλιά...*
pixeldream ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" 1606 Μηνύματα	Απεστάλη: 09/05/2005, 02:08:29 θείτσα quote: Το όνομα απο το δεύτερο και το γκρούπ μπορείς να πεις αν θές; Ενδιαφέρον...pixeldream. ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΥΨΩ ΤΙΠΟΤΑ ...KAWIR...ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ...ΠΡΟΣ ΚΑΒΕΙΡΟΥΣ. ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΓΑΝΑ...ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ BLACK METAL ...ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΞΥ THERION ΚΑΙ ROTTING CHRIST...ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ "DEMO" ΟΠΩΣ ΤΟ "ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ"..."ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑ" ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΤΟ "ΝΥΞ". ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑ 101 ΚΒ ΝΥΞ 304 ΚΒ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗ ..