quote:

---

Big Bear Solar Observatory - New Telescope

---

quote:

---

www.bbso.njit.edu/newtelescope - 4k - Cached - More from this site - Save

---

quote:

---

Καλως την... στα μυστήρια των καταθέσεων...

---

Eίδα φως και μπήκα!!
... έπειτα άκουσα και γνωστές φωνές...

Τέλος πάντων ... περαστική ήμουν και περαστική θα μείνω...
Εύχομαι σε όλους ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ όπου και με όποιον και αν πάτε... (εγώ βασικά θέλω να απομακρυνθώ από όλους και από όλα... μόνη κι έρημη σε ένα νησί της άγονης γραμμής με μόνη παρέα το αντηλιακό μου και ένα βιβλίο... Ονειρα θερινής νυχτός!! )

"Vivere pericolosamente και κινδύνευε φρονίμως..."

quote:

---

(εγώ βασικά θέλω να απομακρυνθώ από όλους και από όλα... μόνη κι έρημη σε ένα νησί της άγονης γραμμής με μόνη παρέα το αντηλιακό μου και ένα βιβλίο... Ονειρα θερινής νυχτός!! )

---

Εχω την εντύπωση οτι πολλοί είναι αυτοί που θα αναζητήσουν την μοναξιά avallon.

quote:

---

Εχω την εντύπωση οτι πολλοί είναι αυτοί που θα αναζητήσουν την μοναξιά avallon.

---

Δεν ξέρω για τους άλλους allzzaro... Μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω.

Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι.
Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους που ξεπουλούν στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές που μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδιά σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
Στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου.
Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.
Και κάτι άλλο. Ισως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.
Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν’απολαύσεις το άρωμά σους.
Α! Κι αν θέλεις , μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!.

Αυτό για όσους πληγώθηκαν από ανθρώπους και έπαψαν να πιστεύουν στον ΑΝΘΡΩΠΟ...

Καλή σας μέρα!

"Vivere pericolosamente και κινδύνευε φρονίμως..."

quote:

---

Τέλος πάντων ... περαστική ήμουν και περαστική θα μείνω...
Εύχομαι σε όλους ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ όπου και με όποιον και αν πάτε... (εγώ βασικά θέλω να απομακρυνθώ από όλους και από όλα... μόνη κι έρημη σε ένα νησί της άγονης γραμμής με μόνη παρέα το αντηλιακό μου και ένα βιβλίο... Ονειρα θερινής νυχτός!! )

---

Εγώ σου έυχομαι καλές διακοπές και να τα βρείς όλα όπως ακριβώς τα θές. Ναι, σοβαρά το λέω.

Θα σου έλεγα για Σπήλαιο, αλλά δεν ξέρω πώς θα το πάρεις.

Είναι μέν ακριβώς το άκρως αντίθετο από το αντηλιακό, αλλά έχει την ιδιότητα, όταν βγαίνεις από το στένωμα, να νοιώθεις ότι ξαναγεννήθηκες.

Η πρόταση μου (σοβαρή αυτή τη φορά) να ξέρεις ότι ισχύει.

quote:

---

Αυτό για όσους πληγώθηκαν από ανθρώπους και έπαψαν να πιστεύουν στον ΑΝΘΡΩΠΟ...

---

Σημασία εχει να μην λυγά τα γόνατα κανείς avallon...

quote:

---

Εγώ σου έυχομαι καλές διακοπές και να τα βρείς όλα όπως ακριβώς τα θές. Ναι, σοβαρά το λέω.

Θα σου έλεγα για Σπήλαιο, αλλά δεν ξέρω πώς θα το πάρεις.

Είναι μέν ακριβώς το άκρως αντίθετο από το αντηλιακό, αλλά έχει την ιδιότητα, όταν βγαίνεις από το στένωμα, να νοιώθεις ότι ξαναγεννήθηκες.

Η πρόταση μου (σοβαρή αυτή τη φορά) να ξέρεις ότι ισχύει.

---

Ανδρέα... με εκπλήσεις ευχάριστα αυτή τη φορά!!
Οχι μην πεις για Σπήλαιο... Είναι βαρετό να ακούω 24 ώρες το 24ωρο για σπήλαια από τον κολλητό μου και να μπαίνω εδώ για να χαλαρώσω και να ακούω και ΠΑΛΙ για σπήλαια!! Γι'αυτό αν στην είπα μερικές φορές για τα σπηλαιολογικά είναι γιατί καταντά κουραστικό και όχι γιατί έχω κάτι προσωπικό μαζί σου... (Αλλωστε δεν είναι σπηλαιολογικό φόρουμ εδώ) Ελπίζω αυτή τη φορά να το κατανοείς...

Την αίσθηση ότι ξαναγεννήθηκες την έχω νοιώσει πολλάκις...
Μια εξ αυτών των φορών και όταν με το μέλος secondborn εξερευνήσαμε το λαγούμι εκείνο της σπηλιάς που οδηγεί στη "λιμνούλα".
Εκείνη την ώρα κάτι με έσπρωξε να σβήσω τελείως τον φακό και να μείνω για λίγα λεπτά στο κατασκόταδο... Φοβερή εμπειρία...

Πάμε γι'αλλα λοιπόν Ανδρέα...

"Vivere pericolosamente και κινδύνευε φρονίμως..."

quote:

---

Αυτό για όσους πληγώθηκαν από ανθρώπους και έπαψαν να πιστεύουν στον ΑΝΘΡΩΠΟ...

---

Ολα έρχονται και παρέρχονται ....μην το βάζεις κάτω...και καλές διακοπές.
Φιλιά απο μένα και την Γαλάζια σφαίρα...

Φιλάρες σε όλους!!

τα τρία απαραίτητα συστατικά ....
οπως φαίνονται στα δικά μου μάτια...

Εφ'οσον δεν είμαι διαφορετικός, εφ όσον είμαι σαν τούς άλλους και αναγνωρίζομαι απ' αυτούς ως << κανονικός συνάνθρωπος>> μπορώ και νιώθω τον εαυτό μου ως << εγώ>>.
Είμαι << οπως με επιθυμείτε>> σύμφωνα με την διατύπωση του Πιραντέλλο .
Στην θέση της προατομιστικής ταυτότητας γένους, αναπτύσσεται νια νέα ταυτότητα κοπαδιού, στην οποία η αίσθηση ταυτότητας στηρίζεται στην αναμφισβήτητη αίσθηση πως ανήκει κανείς στο πλήθος.
Το γεγονός οτι αυτή η ιδιομορφία κι αυτός ο κονφορμισμός δεν γίνεται πάντοτε παραδεκτός και καλύπτονται συνήθως και τα δύο με την ψευδαίσθηση της ατομικότητας, δε μεταβάλλει την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα της αίσθησης ταυτότητας δεν είναι όπως θεωρείται συνήθως φιλοσοφικό η πρόβλημα που αφορά μόνο το πνεύμα και την σκέψη.
Η ανάγκη να νιώθει κανείς την αίσθηση ταυτότητας πηγάζει απο τις ίδιες τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης, και είναι η πηγή των πιο έντονων επιθυμιών.
Μια και δεν μπορώ να παραμείνω υγιής χωρίς την αίσθηση του << εγώ>> ωθούμαι να κάνω τα πάντα για να την αποκτήσω.
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΡΟΔΗΛΟ απο το γεγονός οτι οι άνθρωποι επιθυμούν να διακινδυνευσουν την ζωή τους, να εγκαταλείψουν την αγάπη τους, να παραδίνουν την ελευθεριά τους και να θυσιάζουν τις σκέψεις τους μόνο και μόνο για να είναι ο καθένας μια μονάδα του πλήθους, για να συμμορφώνεται και να αποκτά έτσι κάποια αίσθηση ταυτότητας έστω και απατηλή?

Συνήθως μιλάμε για πράγματα ασήμαντα, ενω οι μηλιές είναι οι παλιοί ονειροπόλοι σ’ εναν άλλο ύπνο κι ένικοι απορούν για την πρώιμη άνοιξη- μα είναι να μην απορεί κανείς? Τόσα γεγονότα , τόσες περιπέτειες, τόσα απρόοπτα...κι΄αν δεν ήταν τα βραδινά γαυγίσματα, η αιωνιότητα θα περνούσα απαρατήρητη.

Ήσυχο βράδυ, μυρωδιά απο κήπους, άστρα, περπατάς. Κι αυτή η τυφλή γυναίκα, που μισοείδες μέσα σε μια κάμαρα, προχωρούσε πασπατευτά
Ψάχνοντας να μπεί στο πεπρωμένο σου.
Γιατί τα χέρια σου ήταν πάντα πρόθυμα, θα σε ξανασυναντήσω μες το όνειρο.
Γιατί έκλαψες για πράγματα παραμελημένα, θα χεις πάντα μια θέση στον ουρανό [ μου].
Γιατί δεν ρώτησες ποτέ , ένα πουλί θα σου φέρει την απόκριση.

Αυτές οι πορφυρές ανταύγειες του δειλινού στο βάθος σαν τις πυρκαγιές σε μια παλιά χαμένη εξέγερση, τι έγινε? Κανείς δεν επέζησε να μαρτυρήσει – δίκαιη ώρα του λυκόφωτος, οταν πλανιόμαστε σε προκυμαίες η ουρανούς, ώρα που σταματάμε άξαφνα στη σκάλα και κοιτάζουμε το αινιγματικό παρελθόν, ενώ απο κάπου ακούγεται μια μελωδία παιδική ξεχασμένη σαν ένας άγγελος που έχασε τον δρόμο του-
Ζούμε σ’ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο απ’ οπου δεν θα βγούμε παρα για να αγκαλιάσουμε,
σαν μόνη εξήγηση την σιωπή...

Τάσος Λειβαδίτης.

Ο ήχος στριγκός, αχνός στην αρχή, τσιριχτός στην συνέχεια. Γρατζούναγε το τύμπανο και βίαζε την ησυχία. Το χέρι σηκώθηκε ασυναίσθητα και κατευθύνθηκε προς την πηγή του ήχου, έπεσε με δύναμη και γνήσιο μίσος, ένα τελευταίο μπιπ πριν την στιγμή της κρούσης, σαν επιθανάτιος ρόγχος και όλα επανήλθαν στην γαλήνη της νυχτιάς. Η φωσφορίζων επιγραφή “Swiss Quartz” έμενε μόνο να καραδοκεί μέσα στο σκοτάδι.

Η ζημιά όμως είχε γίνει, ο εγκέφαλος είχε βγει από τον λήθαργο και έστελνε χιλιάδες ηλεκτρικά κωδικοποιημένα μηνύματα σε όλο το σώμα. Ο ονειρόκοσμος έκλεινε τις θύρες του για ακόμα μια φορά.
Τα βλέφαρα πάλευαν να ανοίξουν, τα πάντα έκαναν θόρυβο πλέον, μέχρι και οι βλεφαρίδες που ξεμπλεκόταν και το αίμα που έρεε με στροβιλισμούς στις φλέβες. Έξω από το ανοιχτό παράθυρο, κάπου χαμένο μέσα στα φυτά του κήπου, ένα τριζόνι εξέπεμπε αγχωμένο το τελευταίο ερωτικό κάλεσμα γι απόψε πριν αποσυρθεί και αυτό στην προσωπική του μοναξιά .
Το κορμί άρχισε να κουνιέται κάτω από το σεντόνι, σε μια περίεργη χορογραφία ενός υπερμέγεθες σκουληκιού που πάλευε να σκίσει το κουκούλι. Από της ξαφνικές κινήσεις το κρεβάτι έτριξε παραπονεμένο με θυμό σαν να ξυπνούσε και αυτό.
Η ώρα ήταν πέντε, κάθε μέρα την ίδια ώρα χτυπάει το ξυπνητήρι, το 'ξερα, ήμουνα σίγουρος, αλλά το κεφάλι γυρνάει να πάρει και οπτική επιβεβαίωση. “Ούτε το υποσυνείδητο μου δεν με εμπιστεύεται” η τελευταία σκέψη είναι αρρωστημένα διασκεδαστική και ένα μείδιασμα υποψία χαμόγελου χαράκτηκε στα χείλη.

Η ώρα ωρίμασε, κινήσεις και πράξεις που από δω και πέρα θα γίνουν ενστικτωδώς πλέον. Ανακάθισα στο κρεβάτι σε μια στάση φτηνής απομίμησης του σκεπτόμενου ανθρώπου, με το σεντόνι περασμένο στην πλάτη σε μια περίεργη διασταύρωση χιτώνα και κάπας. Το ΕΓΩ μου ψέλλισε, “Να βγαίνεις απ' το όνειρο...” αλλά έπρεπε να βιαστώ μισή ώρα προσωπικός χρόνος...

Το χασμουρητό συνοδεύεται με την σωματική απόλαυση ενός αόρατου Προκρούστη που προσπαθεί να εξισορροπήσει τα σωματικά μεγέθη. Ο δρόμος προς το μπάνιο μοιάζει να είναι ανηφορικός και γεμάτος εμπόδια, αλλά κάθε βήμα που κάνω μικραίνει την απόσταση από την Ιθάκη.

Το νερό μοιάζει κρύο, ρέει με θόρυβο, συγκρούεται με την λεύκη πορσελάνινη επιφάνεια και χάνεται στο σκοτάδι του σιφονιού. "Αριστερά ή δεξιά;" προσπαθώ αφηρημένα να θυμηθώ με τι φορά στροβιλίζεται το νερό στο ημισφαίριο μας. Το συνειδητό όμως ψιθυρίζει νυσταγμένο "τέτοια ώρα, τέτοια λόγια" και μου γεμίζει τις χούφτες με νερό, πριν τις εναποθέσει στο πρόσωπο μου μαζί με το περιεχόμενο τους. Ανατριχιάζω ευχάριστα, αφήνω τις σταγόνες να κυλήσουν, τις βλέπω να μπλέκονται στις τρίχες από τα γένια και να αιωρούνται αναποφάσιστες σαν δροσοσταλίδες στις άκρες αγκαθιών.
"Θέλω ξύρισμα" δηλώνει το συνειδητό αλλά το υποσυνείδητο σφυρίζει αδιάφορα φανερά ενοχλημένο από την προηγούμενη διακοπή και παρασέρνει όλο το κορμί προς την λεκάνη. Η όλη διαδικασία της ούρησης, από την αρχή της νευρικής ώσης μέχρι την χαλάρωση του σφιγκτήρα της ουροδόχου σιγοψιθυρίζεται μέσα μου προσπαθώντας να ανταγωνιστεί την πράξη με φανερή αποτυχία.
Περίεργα ξύπνησε και σήμερα το μυαλό μου.
Μέχρι να ξαναγεμίσει το καζανάκι, έχω ήδη πλύνει τα δόντια. Ναι γνωρίζω για τις θεωρίες περί εκατό βουρτσισμάτων αλλά έχω αργό καζανάκι και ο χρόνος κυλάει και εγώ έχω χαθεί στην πορεία του, χωρίς την επίγνωση του βηματισμού του. Το ρολόι στο δωμάτιο με ένα σαρδόνιο χαμόγελο μου δηλώνει ευθαρσώς ότι έχω αργήσει, μου ρχεται να του βγάλω την γλωσσά αλλά το ξανασκέφτομαι, καλύτερα να μην ανοίγεις πόρτες που δεν θες να τις διαβείς.
Με ανωτερότητα του γυρνώ την πλάτη και ξεκινώ να ντύνομαι "... κι ύστερα στο δωμάτιο. Να ντύνεσαι καλά..." ακούω τις φωνές στο μυαλό μου συμφιλιωμένες. Τα ρούχα γεμίζουν τα ρουθούνια με την ευχάριστη μυρωδιά του μαλακτικού και ξέροντας τι θα ακολουθήσει την απολαμβάνω όσο μπορώ και έχω την ευκαιρία. Προσπαθώ να θυμηθώ που άφησα το κινητό και τα κλειδιά χτες το βραδύ, χωρίς αποτέλεσμα, τελικά μετά από μια σύντομη αλλά καθοριστική αναζήτηση τα βρίσκω τρυπωμένα στις τσέπες ενός παντελονιού.

Μόλις που προλαβαίνω να φτιάξω ένα καφέ, πριν αρχίσει το ντουέτο στο μυαλό μου "...να πας κατά την πόρτα...", υπακούω με βιασύνη στην προσταγή, "...να κάνεις δυο βήματα...". Η φρεσκάδα του πρωινού με προκαλεί να ακινητοποιηθώ και να πάρω βαθιές ανάσες, ενώ το ντουέτο συνεχίζει ανενόχλητο "...στο τρίτο κοκαλώνεις, να λείπει απάνω ουρανός!!!" ενώ προσθέτω και τη δική μου φωνή σε ένα σιγανό φάλτσο μουρμούρισμα καθώς το κεφάλι κοιτάζει ψηλά τα αστερία, που αρχίζουν να χάνονται στο ξάσπρισμα της νύχτας. Ο ουρανός είναι στην θέση του όμως, οπότε το μόνo που έχουμε να φοβηθούμε είναι μην πέσει στα κεφάλια μας, αλλά η μέρα προμηνύεται όμορφη και οδηγούμαστε όλοι προς το αμάξι αρχίζοντας απο την αρχή...

...επειδή ως τώρα πάντα γίνεται το καλύτερο...
η μόνη ελευθειά μας είναι η χαμογελαστή όψη του νου μας...

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Το μόνο που έχει μείνει είναι η αντανάκλαση του τελευταίων αχτίδων του ήλιου πάνω στις πούλιες… Κι όπως στριφογυρίζουν στον αέρα που φυσάει δροσερά, σπινθηρίζουν τα μικρά μου όνειρα στους τοίχους… Εξαφανίζονται και εμφανίζονται σε δευτερόλεπτα ξανά και ξανά… Για λίγο φωτίζουν τα σκοτεινά σημεία, για λίγο ζωντανεύουν τον σοβά, για λίγο αποκτούν υπόσταση…

Το μόνο που έχει μείνει είναι μερικές λέξεις γραμμένες, με άριστη ορθογραφία, με στυλ προσωπικό, να αναπνέουν τις ανάσες μου… Κι όπως αποτυπώνονται σε τετράδια και οθόνες, για λίγο λάμπουν ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα, για λίγο παράγουν ηλεκτρισμό στο σώμα… Τόσο λίγο όμως που δεν φτάνει να το κινήσουν…

Το μόνο που έχει μείνει είναι η ανάμνηση ήχων αγαπημένων, οικείων, σπάνιων τώρα πια… Κι όπως ο άνεμος περνάει ανάμεσα στα καλώδια, για λίγο τις ακούω ξανά… Λένε “σ’αγαπάω” και βγαίνουν απ’ το δικό μου στόμα. Για λίγο η γάτα γουργουρίζει στην αγκαλιά μου, το γέλιο βγαίνει αβίαστο, στο τηγάνι τσιτσιρίζουν τα κρεμύδια από χέρια αγαπημένα… Τόσο λίγο όμως που δεν αρκούν για να γίνουν καθαρή ανάμνηση…

Το μόνο που έχει μείνει από την αφή είναι η ανάγκη της…

Το μόνο που έχει μείνει από την γεύση είναι η λαχτάρα…

Το μόνο που έχει μείνει από την όσφρηση είναι η απουσία…

κι εγώ έχω μείνει εδώ, σα φάρος μοναχικός, σαν φανάρι που ψάχνει για άνθρωπο και άνθρωπο δεν βρίσκει…

Έρημος
"Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές κι όλα τα κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατα μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα."
(Arthur Rimbaud, Μια εποχή στην κόλαση)

*

Όταν το τηλέφωνο δε χτυπάει Σάββατο βράδυ παρά μόνο για να επιβεβαιώσει πως ακόμη διατηρείς φιλίες for old times sake αρχίζει ένα ατελείωτο κυνηγητό με τη μνήμη από άλλα Σαββατόβραδα που πάλι τα πέρασες προσπαθώντας να μάθεις ποιοι κατοικούν στο ταβάνι σου.

Έτσι, σηκώνεσαι από το κρεβάτι και πας στο μπάνιο. Μπαίνεις κάτω από το νερό και κάνεις γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορείς. Ντύνεσαι και φεύγεις. Θα βγεις. Θα βγεις έξω Σάββατο βράδυ έχοντας αποφασίσει πως δεν θα επιστρέψεις μόνος. Ή πως θα κοιμηθείς αλλού. Σε κρεβάτι που δεν ξέρεις και δεν πρόκειται να ξαναδείς ποτέ.

Και τραβιέσαι. Εκεί που περιμένει το γαμήσι. Στα μέρη όπου οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να πείσουν τους εαυτούς τους πως αρέσουν στους άλλους. Εκεί που προσπαθούν για να μη δείξουν πως θέλουν ό,τι κι εσύ.

Θα μπεις και θα πας ίσια στη μπάρα. Θα ζητήσεις κάτι, ό,τι σου κατέβει. Κάτι που ίσως δεν πίνεις συχνά. Θα κοιτάξεις γύρω. Θα προσπαθήσεις να κάνεις σαφές πως είσαι διαθέσιμος. Θα αφήσεις το βλέμμα σου δεξιά-αριστερά κι αν είσαι τυχερός απόψε δεν θα μείνεις έρημο σώμα ώσπου να ξημερώσει. Θα χαμογελάσεις στο λάθος άνθρωπο, θα σου μιλήσει αυτός που δεν θα κοιτούσες ποτέ. Θα γίνεις λιώμα επειδή ξέρεις πως το κενό μέσα σου το έφτιαξες μόνος σου.

Κι όταν κουραστείς από την απραξία, θα πληρώσεις και θα φύγεις με την απόφαση πως ποτέ ξανά δεν θα γίνεις κομμάτι μιας τέτοιας βραδιάς.

Το επόμενο Σάββατο, πάλι εδώ.

...........................................................................

Εσυ τι θα έκανες? πως ορίζεις το ''λάθος''? πως ξεχωρίζεις το ΔΗΘΕΝ?

Καλύτερα με κατεβασμένα τα ρολά. Αν είναι να είμαι μόνος προτιμώ να χει σκοτάδι. Όσο το μαγαζάκι μένει ανοιχτό το φως μου τρυπάει τα μάτια.

Δεν χρειάζομαι άλλες άδειες σιωπές. Ούτε λόγια άλλα για ν’ αγαπιόμαστε.
Βρέχει που βρέχει - ας είναι καταιγίδα.
................................................................................................

- Τι έγινε; Ανακάλυψες και συ την πυρίτιδα;

- Γάμα τα, μωρό μου. Η μοίρα μας είναι να στηριζόμαστε πάνω μας,
δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα. Μπορεί απλώς να αποφάσισα να ανάψω το γαμημένο σπίρτο.

Μπορεί...

Δεν ξέρω...

Κατανοητός???

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 21/07/2006 13:59:04

Όπως όλοι κάπου επιστρέφεις, όταν, απροσδιόριστο γιατί, το βάρος στην καρδιά είναι τόσο, που δεν ξέρεις πώς προέκυψε. Απλώς ξυπνάς ένα πρωΐ κι όλα σε φοβίζουν τόσο, ώστε το μόνο που μοιάζει ικανό να σε ανακουφίσει είναι η επιστροφή. Εκεί όπου ανήκεις. Στον τόπο απ’ όπου αναχώρησες μη θέλοντας να είσαι μέρος του, επειδή τότε σου φαινόταν ακατάλληλος. Επειδή ένιωθες καλύτερα πιστεύοντας πως είσαι αταίριαστος. Μια μέρα τα χρόνια έχουν περάσει και τίποτα δεν έχει σημασία. Ούτε οι φίλοι, ούτε οι εχθροί. Ούτε ο αγώνας για καταξίωση κι επιβεβαίωση, ούτε η αμφισβήτηση κι η επανάσταση. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι λιγότερες τρύπες στην ψυχή σου. Ο εαυτός που έχεις ξοδέψει, πάει-τέλειωσε. Όσος σου απόμεινε, πάρτον και γύρνα πίσω. Εκεί όπου ακόμη και μόνος σου θα νιώσεις πάλι ασφαλής.

quote:

---

Η μοίρα μας είναι να στηριζόμαστε πάνω μας,

---

Αλλά φίλε μου, πάρε τον κρέβατόν σου και περιπάτει... Άντε να σε χαρώ!

υ.γ lorenzo, γράφεις πολύ καλά και σε διαβάζω εδώ και καιρό. Γιατί όμως τόση απαισιοδοξία ? Ε, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ?

Κατ’ αρχή συγνώμη για την αναστάτωση κι ειλικρινά ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας… Η μετάφραση τρίτων στα γραφόμενα κάποιου φίλοι μου, πάντοτε ή σχεδόν πάντοτε φαντάζει άστοχη, άδικη, επιφανειακή και χίλια μύρια άλλα, για τον μεταφραζόμενο που την υπόκειται, αλλά πάντοτε φωτίζει κάποιες παραμέτρους που πιθανότατα αν όχι με πάσαν βεβαιότητα αναδεικνύουν κάποιες πλευρές όπου το φως είναι ελάχιστο έως ανύπαρκτο.. κι έτσι τον βοηθούν να τις δει..
Η αλήθεια μου - όπως την αντιλαμβανόμουν τουλάχιστον – εξέφραζε την αποδοχή – παραδοχή μιας κατάστασης ΑΛΗΘΟΥΣ όχι όμως παραίτησης!!!
Καταλαβαίνω την δυσκολία της απόδοσης των εννοιών στα κείμενα μου λόγω δικής μου αδυναμίας να τις εκφράσω γιαυτό άλλωστε και συχνά πυκνά καταφεύγω στην συνδρομή των ποιητών..
Έχω πει κι έχω ξαναπεί την πεποίθηση μου ότι όλα μα όλα που μας απασχολούν χρήζουν ξεκαθαρίσματος, ξεφλουδίσματος κι ΑΠΟΔΟΧΗΣ του Τι είναι ανθρωπίνως Εφικτό και Τι όχι.. Η Αποδοχή όμως για μένα δεν σημαίνει υποταγή αλλά Επίγνωση και Δράση όχι για την δράση αλλά για την επίτευξη στόχων εφικτών!!!
Διαβάζοντας σας όμως δεν μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σας ότι όντως η φάση που βιώνω τους τελευταίους μήνες έχει παίξει τον ρόλο της…. κι έχει σκοτεινιάσει την ματιά μου… φάση είναι θα περάσει…
Σας ευχαριστώ και το εννοώ..

quote:

---

όλα μα όλα που μας απασχολούν χρήζουν ξεκαθαρίσματος, ξεφλουδίσματος κι ΑΠΟΔΟΧΗΣ του Τι είναι ανθρωπίνως Εφικτό και Τι όχι

---

Ελπίζω να μην σε εξαφανίσουν τα μικρά κίτρινα ψαράκια που κολυμπάνε στην οθόνη του υπολογιστή μου...
ε μην τα ''γαργαλάς'' και εσύ...

Στέκομαι ακίνητος.
Και είμαι πολύ ώρα εδώ,
αλλά δεν μπορώ να κινηθώ.
Διαβάζω μερικά θέματα.
Και μετά άλλα θέματα.
Και σκέφτομαι
Θαρρώ ότι οι σκέψεις με κρέπαραν
Και αυτό θα ήταν το καλό,
Γιατί η κραιπάλη είναι καλή
Και εγώ τώρα ταυτίζω τις 2 λέξεις
που η 1η με την 2η δεν έχουν καμιά σχέση
Αν και η κραιπάλη μου θυμίζει τις φάσεις ηρεμίας
Γι' αυτό την είπα
αλλά εγώ επιθυμώ να κινηθώ
να πιάσω τα τσιγάρα μου
Να ανάψω ένα ακόμα
Να ακούσω ξανά ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ να διαπερνά το ακουστικό του τηλεφώνου μου.
Να μπλεχτώ στο καλώδιο της συσκευής και να αναρωτηθώ
Γιατί είμαι ακίνητος?
Θέλω να κάνω ΤΟΣΑ πολλά πράγματα.
Γιατί τόση ακινησία λοιπόν...

Νομίζω η ακινησία προετοιμάζει την κίνηση.
Όπως η σιωπή τον λόγο.

Σε πολλά ντοκυμανταίρ έχω θαυμάσει την ακινησία ή την αργή κίνηση των αιλουροειδών πριν τιναχτούν μπροστά.

Στον ύπνο, φαινομενικά ακίνητοι, εργαζόμαστε.
Αντίθετα στη καθημερινή μας ζωή, φαινομενικά εν κινήσει, διατελούμε στην ουσία εν ακινησία (ρουτίνα).

Το ίδιο και η σκέψη: διανοητική λειτουργία φαινομενικά ακίνητη είναι τελικά λειτουργία όλο κίνηση δεδομένου ότι "πραγματώνει" τις σκέψεις μας εγκεφαλικά πρώτα.
Αυτή η κίνηση εν ακινησία φαίνεται καλύτερα στην Φαντασία που πραγματοποιεί "κινητικά" άλματα α-κίνητη.

Όσο το σκέφτομαι, νομίζω ότι κάθε κίνηση προϋποθέτει μια λογική περίοδο ακινησίας αλλιώς είναι ορμή, αυτό που ονομάζουμε ένστικτο, του οποίου η καθημερινή εκδήλωση καλείται αυθορμητισμός ενώ αντίθετα, η ακινησία που δε παράγει κίνηση είναι τέλμα, του οποίου την εκδήλωση θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν «μελαγχολία».

Έτσι φθάνω να καταλήξω ότι τα 2 αυτά άκρα, κίνηση και ακινησία ( κίνηση/ανάπαυση) είναι αυτά που καθορίζουν και τη ψυχική μας υγεία.

Με τη διαφορά ότι στους καιρούς μας, η φυσιολογική περίοδος «ακινησίας» πριν την πράξη έχει τόσο γιγαντωθεί που τείνει να εξαφανίσει την πράξη. Το σκέπτεσθαι δηλαδή τείνει να υποκαταστήσει το πράττειν. Έτσι περισσότερο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Παύση διαρκείας παρά για ανά-παυση.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το σκέπτεσθαι έχει χάσει τα δημιουργικά εκείνα χαρακτηριστικά που οδηγούν στη πράξη. Ότι έχει καταληφθεί ολόκληρο από τη "φαντασία"-με την κακή έννοια του όρου- ήτοι, την άκαρπη «ονειροπόληση» ενίοτε και «φαντασίωση» έτσι ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για εκφυλισμό της νοητικής λειτουργίας, δηλαδή για «μελαγχολία», παύση διαρκείας που εκτός από το πράττειν τείνει να «καταπιεί» και τις ορμές/αυθορμητισμό μας.

Όσο διαρκεί το άγχος της γνωριμίας, ο κόσμος γύρω μοιάζει ακίνητος. Τίποτε δεν μεταβάλλεται.

Γι' αυτό και στην εφηβεία είσαι επιρρεπής στο να πιστέψεις ότι όλα είναι έτσι όπως φαίνονται να είναι, και δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.

Κατόπιν ο άνθρωπος ωριμάζει: κινείται όλο και λιγότερο ενώ ο κόσμος αρχίζει να παίρνει τις πρώτες περιστροφές.

Τελικά, ο άνθρωπος μένει ακίνητος, οπότε, πλέον, γυρίζει ο κόσμος αντί γι' αυτόν.

Να υποθέσουμε πως έχει βρει τη γαλήνη;
* Στην πραγματικότητα, κανείς δεν χρειάζεται να πάει πουθενά.

Όλη η δουλειά γίνεται εδώ, στο περιορισμένο εμβαδόν που διεκδικεί η κάθετη λειτουργία της κατανόησης των πραγμάτων, της στοργής μας γι' αυτά, της θέρμης που τα κρατάει ζωντανά.
Η υποχρέωση να μετακινούμαστε, πάση θυσία, διαρκώς, και όσο το δυνατόν ταχύτερα, εικονογραφεί το γεγονός ότι κάτι μέσα στον ψυχισμό παράγινε τρομακτικό.

Μόλις καθίσεις ακίνητος ορμάει επάνω σου ένα κύμα ναυτίας προερχόμενο απ' όλα ταυτόχρονα τα ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν.

Γι' αυτό όταν πηγαίνω σε κάποιο νησί για διακοπές, προτιμώ να την αράζω σ' έναν ωραίο κήπο, με καλή παρέα ή μόνος μου, και να κουβεντιάζω ή να συγκεντρώνομαι σε μια χαλαρή σκέψη γύρω από το σπινθήρισμα των ελλείψεων της ζωής μου.

Μια μικρή παραλία, ένας πυκνός κήπος, ένα μπαράκι, ένα συγκεκριμένο μέρος στο οποίο νιώθω αμέσως ότι θα ήθελα να μείνω για πάντα υπερέχει όλων των νευρικών σχεδίων της ομήγυρης να προλάβει την ανταπόκριση στις αμέτρητες υποτιθέμενες τουριστικές προκλήσεις, κι έτσι είμαι συνήθως κάποιος ο οποίος, προκειμένου ν' ακολουθήσει και το πλέον στοιχειώδες ακόμη πρόγραμμα, ξεριζώνεται απ' τη θέση του διά της βίας.

Όσο πιο συχνά με ξεριζώνουν οι φίλοι, για το καλό μου όπως λένε, τόσο πιο σταθερά, λοιπόν, ριζώνω στο εσωτερικό κείμενο της φιλίας μας, όπως οι Εβραίοι που, μη έχοντας πατρίδα, έκαναν πατρίδα τους τις Γραφές.

Να υποθέσουμε πως έχω βρει τη γαλήνη;

* Στην πραγματικότητα, κανείς δεν χρειάζεται να πάει πουθενά.

Όλη η δουλειά γίνεται εδώ, στο περιορισμένο εμβαδόν που διεκδικεί η κάθετη λειτουργία της κατανόησης των πραγμάτων....

Η υποχρέωση να μετακινούμαστε, πάση θυσία, διαρκώς, και όσο το δυνατόν ταχύτερα, εικονογραφεί το γεγονός ότι κάτι μέσα στον ψυχισμό παράγινε τρομακτικό.

Μόλις καθίσεις ακίνητος ορμάει επάνω σου ένα κύμα ναυτίας προερχόμενο απ' όλα ταυτόχρονα τα ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν.

....................................................................
..... προτιμώ να την αράζω σ' έναν ωραίο κήπο, με καλή παρέα ή μόνος μου, και να κουβεντιάζω ή να συγκεντρώνομαι σε μια χαλαρή σκέψη γύρω από το σπινθήρισμα των ελλείψεων της ζωής μου. Μια μικρή παραλία, ένας πυκνός κήπος, ένα μπαράκι, ένα συγκεκριμένο μέρος στο οποίο νιώθω αμέσως ότι θα ήθελα να μείνω για πάντα υπερέχει όλων των νευρικών σχεδίων της ομήγυρης να προλάβει την ανταπόκριση στις αμέτρητες υποτιθέμενες τουριστικές προκλήσεις, κι έτσι είμαι συνήθως κάποιος ο οποίος, προκειμένου ν' ακολουθήσει και το πλέον στοιχειώδες ακόμη πρόγραμμα, ξεριζώνεται απ' τη θέση του διά της βίας.

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Δε μιλάμε για τουριστικές προκλήσεις αλλά για τη ζωογόνο κίνηση. Εκείνη που είναι το γνώρισμα την νεότητας.

Κατά τη γνώμη μου με τη παραπάνω θέση περιγράφεις την "απόσυρση" που αν μεν γίνει σε προχωρημένη ηλικία -τότε που γέρνουμε- έχει καλώς γιατί είναι καταστάλαγμα και πληρότητα.

Σε νεότερη ηλικία- και ονομάζω τέτοια αυτή που τα πόδια μας ακόμα μας βαστούν- το άγχος της γνωριμίας πρέπει να είναι το κύριο χαρακτηριστικό μας. Γιατί όσο διαρκεί αυτό είμαστε νέοι και αυτό είναι που θα μας εξασφαλίσει τη γαλήνη των γηρατειών.

Επομένως, άλλο το άγχος των μετακινήσεων που προέρχεται όπως λες από φόβο της ακινησίας για να μην έλθουμε αντιμέτωποι με τις ελλείψεις μας και τα αναπάντητα ερωτήματα και άλλο ή δίψα για τη ζωή χωρίς την οποία σαφώς οι ερωτήσεις μένουν αναπάντητες και οι ελλείψεις γίνονται ελλείμματα.

Η ακινησία μου ήταν θεατρική, σήμαινε άνεση, αμηχανία, αναμονή, κρυφές εντάσεις.

Και σε λίγο θα κάθομαι στον ήλιο ακίνητος, απλώς και μόνο επειδή "έτσι πρέπει", όπως συμβαίνει με το τζόκινγκ ή με το να τηλεφωνείς διαρκώς σε κάποιον.

Καθισμένος στη σκιά, θα μελετάω κάτι που μοιάζει με πεδίο μάχης μετά τη μάχη, πτώματα παντού.

Θα μαζεύω ηλιακή ενέργεια γιατί πρέπει, αυτό είναι όλο.

«Συν-κίνηση»: θα 'ταν λογικό να πούμε: η κίνηση της «ψυχής» όταν εναρμονίζεται μ' αυτή του σημαίνοντος.

Ακόμη σφοδρότερη όμως όταν το κινούμενο δεν λογοδοτεί πουθενά.

Σκόρπιες σκέψεις… Σκόρπια λόγια..

ΣΚΟΡΠΙΟΙ χαχαχα… έτσι είχαμε ονομάσει κάποτε την ποδοσφαιρική μας ομάδα…

Σκόρπιος είμαι αλλά είμαι καλά.. αισθάνομαι πολύ καλά… πάρα πολύ καλά!!!

Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό πως μπορεί κανείς να το ονοματίσει?

Άλλωστε τι είναι καλό και τι κακό?

Τι είναι Τι???

Ποιος μπορεί να το ορίσει?

Ορίσει.. χμμ.. όριο = περι - ορι - σμός…

Χαχαχα… σκουλήκια που το μυαλό συνεχώς γεννά.. τακτικές - άτακτες στρατιές ολόκληρες, σκόρπιες στο παντού και στο πουθενά… στο εδώ αλλά και στο εκεί, στο τώρα που διαρκώς γίνεται πριν και στο μετά που διαρκώς γίνεται τώρα….

ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!!!!

Έγινε τα λέμε όπως έλεγε και μια αδελφή ψυχή…

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr