Μεγαλώνοντας, σταδιακά έβρισκα τον κόσμο ένα χωρίς νόημα μέρος να ζει κανείς. Ανοίγοντας την τηλεόραση, παρά την τεχνητή ευτυχία που επεδείκνυε, εγώ παρακολουθούσα τη Φύση και τη Ζωή να εξοστρακίζονται από τις ζωές μας. Ήταν φανερό ότι θα έπινα τη φρεσκάδα της άνοιξης ενός βουνού από ένα πλαστικό μπουκάλι, θα μύριζα τον ωκεανό στο αποσμητικό μου. Ποτέ δεν πίστεψα ότι το θαύμα της ζωής θα μπορούσε να συμπιεστεί σε κάψουλες και θα πωλούνταν σε ένα εμπορικό κέντρο.

Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια. Ώσπου ανακάλυψα από την αρχή τον μικρό Π και την αγάπη του για τους ανθρώπους και την πίστη του για την καλοσύνη της Φύσης. Βλέποντας μέσα από τα μάτια του, ένιωσα ένα ζεστό αίσθημα μέσα στην καρδιά μου και πάλι, όπως παλιά.
Και αυτό έγινε όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημασία το τι βλέπω, αλλά ο τρόπος που επιλέγω να δω κάτι. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το να αντικρίζεις τον κόσμο μέσα από ένα ζευγάρι ροζ γυαλιά. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να βλέπεις τα πράγματα γι’ αυτό που είναι, αλλά επίσης ξέρω ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, γιατί τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς. Η ζωή είναι μια αλλαγή. Και αυτό είναι που έφτασα να θαυμάσω στο μικρό Π: ήταν η προθυμία του να το αγκαλιάσει αυτό.
Βλέποντας τον μικρό Π να μεγαλώνει σε ένα μαγικό κόσμο παραμυθιών, θα απογοητευόταν να διαπιστώνει ότι η μαγεία έχει γίνει πραγματικότητα στο σημερινό κόσμο και δεν είναι πια διασκεδαστικό. Κίνησε ένα remote control και η εικόνα εμφανίζεται στην κρυστάλλινη μπάλα. Πίεσε ένα κουμπί σε ένα μικρό κουτί και μπορείς να μιλήσεις με ένα φίλο που ζει στην άλλη πλευρά του κόσμου.

Η μαγεία κανονίζει τις ζωές μας και εμείς έχουμε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους και αντί γι’ αυτό καταναλώνουν παθητικά την εύπεπτη κουλτούρα της διασκέδασης. Τα όνειρα έχουν γίνει ένα προϊόν που διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο αξιών. Λέξεις φθείρονται και σύμβολα παραβιάζονται. Όπως στη μαγεία, όλα σήμερα έχουν να κάνουν με την τελειότητα στην επιφάνεια. Η ουσία έχει χάσει την αξία της, γιατί στη μαγεία δεν υπάρχει ουσία. Έχει μείνει μόνο ένα τόσο δα κομματάκι στις ζωές μας που είναι φυσικό και αυθόρμητο.
Αμήχανοι, αναζητούμε το σασπένς σε προβολές άλλων. Οι ήρωές μας πληρώνονται για να ζήσουν τις ζωές μας. Δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε. Έτσι όπως βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες, ξοδεύουμε τις μέρες μας διαρκώς επεξεργαζόμενοι άσχετα δεδομένα. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν πώς να παίξουν πια. Οι παππούδες μας πεθαίνουν μακριά σε οίκους ευγηρίας όπου κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ακούσει τις ιστορίες τους. Κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε. Ακούμε αλλά δεν αφουγκραζόμαστε. Όλοι μιλούν για αγάπη, αλλά δεν αγαπούν. Αντί για έρωτα, κάνουμε σεξ. Και το ρολόι χτυπά αενάως και εμείς συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον μέχρι να τελειώσουμε πεθαίνοντας από καρκίνους και καρδιακά επεισόδια.

Αλλά βλέποντας αυτό, τι θα έλεγε η μικρή Ε στην μεγάλη Ε;
«Άνοιξε τα μάτια σου. Ο κόσμος είναι όμορφος και υπάρχουν τόσα πολλά να ζήσεις. Άκουσε τον εαυτό του. Κλάψε αν είσαι θλιμμένη και γέλα αν είσαι χαρούμενη. Η ζωή είναι τόσο απλή. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις ότι πραγματικά σου αρέσει».

Ο χαμένος παράδεισος της παιδικής ηλικίας είναι μια κατάσταση του μυαλού. Είναι το λιγότερο παράλογο να ισχυριστώ ότι έχασα την ενδότερη ευτυχία μου μετά έτσι… πίστεψα ότι μπορούσα να βρω τον παράδεισό μου ξανά. Τελικά κατάλαβα ότι δεν είναι ο ήλιος που σταμάτησε να λάμπει μέσα μου, αλλά εγώ είμαι που είχα αποστρέψει το πρόσωπό μου απ’ αυτόν.

Άλλαξα αρκετά στη διάρκεια των χρόνων.... Ξεκίνησα να "ξανακαταγράφω" μέσα μου την αυτοβιογραφία μου
Το βρήκα εξαιρετικά δύσκολο και έσφιγγα τα δόντια μου μέχρι το τέλος Αλλά έχοντας να "γράψω" σε μια δεύτερη "γλώσσα" από τη μητρική μου, έπρεπε να κρατώ τη γραφή μου πάρα πολύ απλή και να επικεντρώνω στο σχεδιασμό και το σκιτσάρισμα της ιστορίας μου, αντί να την ζωγραφίζω με χρώματα.
Κοιτάζοντας τις γραμμές αντί τις φωτοσκιάσεις, αυτή ήταν μια νέα προσέγγιση στο "γράψιμό" μου και ήταν επωφελές για τον τρόπο που σκεφτόμουν. Έμαθα να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από τις σκέψεις μου αντί να εκφράζω τις σκέψεις μου μέσα από τα συναισθήματα. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη φωνή του μικρού Π, έπρεπε να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, κάτι που αποδείχθηκε πολύ ωφέλιμη εμπειρία.
Αποφάσισα να υιοθετήσω τον μικρό Π στην καρδιά μου και να τον αφήσω να με οδηγεί στη ζωή μου από εδώ και στο εξής.

Τελικά λοιπόν κατάλαβα ότι δεν είναι ο ήλιος που σταμάτησε να λάμπει μέσα μου, αλλά εγώ είμαι που είχα αποστρέψει το πρόσωπό μου απ’ αυτόν.

"Ζούμε μέσα σε ένα όνειρο που τρίζει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας, μα ο χρόνος ο αληθινός σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος..."

φιλούρες.........

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από τις σκέψεις μου

---

Πάντα σαν χρωματιστά συννεφάκια
Καληνύχτα

Θαυμάζω και υποκλίνομαι στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα, την φωνούλα του όταν μου λέει << ηρέμισε>> την ώρα που τρέχω...την ψυχή του την ώρα που παραδέχεται οτι << θέλω αγκαλίτσα επεγόντως, γιατί την έχω ανάγκη>>,την απόφαση να ρίξει πίσω στη θάλασσα το μοναδικό ψάρι που έπιασε, επειδή << το καημένο πρέπει να γυρίσει πίσω, επειδή είναι μανούλα>>...
Ομως, θα κλείσω τα μάτια μου και τα αυτιά μου αν αρνηθώ να δω την ''προσαρμογή '' του σε όλο αυτό στο οποίο προσπαθούμε να ξαναγυρίσουμε. Και δεν μπορώ να αντιδράσω επειδή ξέρω οτι αυτά θα είναι όλα μπροστά του.
Γνωρίζω το αντίτιμο της φύλαξης και διατήρησης των αξιών που καταθέτεις, όπως νιώθω και το κρυμμένο μυστικό τους τις φορές που τα μάτια είναι ανοιχτά...
Αλλά θα ήθελα να ξέρω
Εσύ οταν θα φτάσει η ώρα τι θα πείς στον μικρό σου Π ? Η ευθύνη του ανοίγματος...
Οσον αφορά εμένα η απόφαση είναι αποκλειστικά δική μου και με πλήρη επίγνωση όλων των συνεπειών αλλά εκείνα...
Θυμάσαι? << Εγώ δεν ήξερα, δεν ρώταγα...αλλά εσύ? >>

Η πληρότητα και η ευφορία εναλάσσεται σε θλίψη και κενό όσο πλοηγούμαστε στη γνώση όλο και πιο στενά... και είναι ακόμη η αρχή...

Παρ' όλες τις αγωνίες ποτέ δεν τα παρατάμε και ακολουθούμε ανεπιφύλακτα

quote:

---

Τελικά λοιπόν κατάλαβα ότι δεν είναι ο ήλιος που σταμάτησε να λάμπει μέσα μου, αλλά εγώ είμαι που είχα αποστρέψει το πρόσωπό μου απ’ αυτόν.

"Ζούμε μέσα σε ένα όνειρο που τρίζει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας, μα ο χρόνος ο αληθινός σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος..."

---

Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μεσά στην πόλη

Ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι ο μικρός

.........................................

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει,

Είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη

Φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες

Όμορφα να σήκωνα σαν να’ ταν επιβάτες!

Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες

Κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες

Αν δε ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω

Έλα στην παράσταση να σε γιουχαρίσω!

Λευκό μου σεντονάκι, λάβα μου τρελή ,

Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει

Βάλε στη σκιά σου ετούτο το παιδί

που δεν έχει απόψε που να πάει!

που να πάει!

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε.
Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να
κινείσαι
μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,
όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώ-
νουνε τα τειχιά.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε,
όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παι-
διά μας
και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον
αντίπερα γιαλό~
μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρό-
χειρο νοσοκομείο,
το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλι-
καριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι~
αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω
καθώς
το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις
κλειστές βαθιά στην Αφρική
και ήτανε κάποτε Θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δω-
ρητής και δικαστής και δέλτα~
που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι πα-
λαιοί γραμματισμένοι,
κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και
το ίδιο Σημείο,
ο ίδιος προσανατολισμός.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί
ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά-σιγά,βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε
από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η
ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο
για να πονούμε
γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το με-
γάλο ποτάμι
αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε
χόρτα
και ζωυτανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που
σπέρνουν και που Θερίζουν
και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των
νεκρών.
Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι
τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων
κι από τα μάτια των αυθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα
χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,
χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή
έστω και για τα μεγάλα~
όταν κοιτάζουν ίσια- πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συν-
ήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,
oχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό
περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,
πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλά-
ζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει~
αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πό-
Θου μας και της καρδιάς μας,
στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι
ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,
πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε
σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο
αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο
λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

(Γ.Σεφέρης)

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Δεν έχει η ψυχή μου ούτε μια άσπρη τρίχα
και γεροντίστικη ευγένεια μέσα της δεν υπάρχει!
Με της φωνής τη δύναμη τον κόσμο κεραυνώνοντας
προχωρώ - ωραίος
εικοσιδυό χρονών.

(από το Σύννεφο με παντελόνια
του Μαγιακόφσκι)

Πειράζει να ξαναζητήσω συγνώμη σε όσους άδειασα, για να γεμίσω το άδειο μου περίβλημα που το παραβάρυνα?

Παιδιά έλπίζω να σας το ανταποδώσω, όποτε χρειαστεί.

υγ Ντέβα αν μας διαβάζεις πρέπει να παραδεχθώ οτι η συμβολή του Κουστώ ήταν αστραπιαία και αποτελεσματική.

Φιλιά σε όλους

Βλέπω παντού πολλούς μωροφιλόδοξους.
Τους χαρακτηρίζουν τα σάλια της λιγούρας και η αυτοικανοποίηση για την ευφυία, το ταλέντο και την καπατσοσύνη τους. Και τα "προνόμιά" τους. Εξουσία, δημοσιότητα, χρήμα.
Μικροί άνθρωποι.
Όσο σιχαίνομαι τους μωροφιλόδοξους, τόσο σέβομαι τους πραγματικά φιλόδοξους. Αλλά ένας πραγματικά φιλόδοξος, θα αυτοκτονούσε στη θέα του Παρθενώνα.
Τον τελευταίο καιρό έχω φάει μια... "υπαρξιακή φρίκη" με την Ακρόπολη και κυρίως τον Παρθενώνα. Είμαι πεπεισμένος ότι οι μεγαλύτεροι άνδρες όλων των εποχών είναι ο Φειδίας, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Κανένα πνευματικό, επιστημονικό ή καλλιτεχνικό επίτευγμα δεν έχει ξεπεράσει το δικό τους.

Για να έχει αξία ένα βιβλίο πρέπει να διαβαστεί, μια ταινία να ειδωθεί, ένα ποίημα να απαγγελθεί, μια σκέψη να κατανοηθεί, μια μουσική να ακουστεί, μια ανακάλυψη να αξιοποιηθεί, ένας πίνακας να κρεμαστεί...

Ο Παρθενώνας στέκει ανεξάρτητος και ήρεμος μέσα στη δύναμή του. Δεν χρειάζεται τίποτα.

Καληνύχτα

1. Τα φυτά στη γλάστρα σου είναι όλα ζωντανά και κανένα δεν είναι προς κάπνισμα.

2. Αποκλείεται να κάνεις σεξ σε παιδικό κρεβάτι.

3. Το ψυγείο περιέχει περισσότερο φαγητό από μπύρα.

4. Έξι η ώρα το πρωί είναι η ώρα που ξυπνάς και όχι η ώρα που πας για ύπνο.

5. Ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι στο Σούπερ Μάρκετ.

6. Παρακολουθείς τον καιρό στις ειδήσεις

7. Οι φίλοι σου παντρεύονται και παίρνουν διαζύγιο αντί να τα «φτιάχνουν» και να «χωρίζουν»

8. Οι διακοπές σου από 130 ημέρες γίνονται 14.

9. Με τζιν και πουλόβερ δεν θεωρείσαι πια καλοντυμένος.

10. ΕΣΥ είσαι αυτός που τηλεφωνάει στην αστυνομία να σταματήσει τα παλιόπαιδα που κάνουν πάρτυ.

11. Οι μεγαλύτεροι συγγενείς σου αισθάνονται άνετα λέγοντας βρώμικα ανέκδοτα παρουσία σου.

12. Δεν ξέρεις πια τι ώρα κλείνει το Έβερεστ.

13. Ταΐζεις το σκύλο σου ισορροπημένη σκυλοτροφή αντί για McDonalds

14. Πονάει η πλάτη σου όταν κοιμάσαι στον καναπέ.

15. Δεν παίρνεις υπνάκους πια από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ.

16. Δείπνο και σινεμά είναι ολόκληρο το ραντεβού αντί για την αρχή του.

17. Πέντε σουβλάκια τρεις η ώρα τα ξημερώματα σου χαλάνε το στομάχι αντί να στο φτιάξουν.

18. Πηγαίνεις στο φαρμακείο για αντιοξειδωτικά και κρέμες προσώπου αντί για προφυλακτικά και τεστ εγκυμοσύνης.

19. Ένα μπουκάλι κρασί των 4 ευρώ δεν είναι πια «καλό πράγμα»

20. Τρως πρωινό...το πρωί.

21. Η φράση «Δεν θα ξαναπιώ τόσο» αντικαθίσταται από την φράση «Δεν μπορώ πια να πιω όπως έπινα».

22. Το 90% του χρόνου που ξοδεύεις μπροστά στο κομπιούτερ είναι για δουλειά.

23. Δεν ξεκινάς να πίνεις από το σπίτι για να κάνεις οικονομία στα μπαρ.

24. Διάβασες την λίστα αυτή ελπίζοντας και ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα χαρακτηριστικό που δεν ισχύει για σένα.

quote:

---

Εχω περασει τα πανδεινα αλλα με καλη πιστη, καλη καρδια και θεληση, προσπερνας τα παντα ειδικα εαν εχεις την δυνατοτητα να καταλαβαινεις τους αλλους αλλα και την ψυχικη δυναμη να αντιδρας οταν βρισκεις δυσκολιες στο δρομο σου...

---

μη μασας και προχώρα ακάθεκτη

nst δεν τη γνωρίζω τη συνέχεια.

ρίχ'την

quote:

---

8. Οι διακοπές σου από 130 ημέρες γίνονται 14.

---

Εκτός αν είσαι εκπαιδευτικός!

O Ναός των Δελφινιών

Αναδυόμαστε από τα υδάτινα βάθη της εσωτερικής αβύσσου της οντότητάς σας. Ερχόμαστε στο προσκήνιο, για να σας βοηθήσουμε να αναπνεύσετε βαθιά. Ξεχάστε τον ανθρώπινο αέρα και αναπνεύστε βαθιά με την καρδιά σας. Παίξτε σ’ ένα μέρος χαράς. Για πολύ μεγάλο διάστημα κάθεστε ως άνθρωποι στην ακρογιαλιά και παρακολουθείτε τις άλλες όψεις του εαυτού σας να παίζουν, να απολαμβάνουν και να κολυμπούν μέσα στα ύδατα της ζωής. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έχετε κρατήσει τον εαυτό σας μέσα σε κοστούμια και φερμουάρ και σε παπούτσια, την στιγμή που η Ουσία αυτού που είστε, απλώς θέλει να απελευθερωθεί.

Πολλοί από εσάς έχετε δουλέψει στους «Ναούς των Δελφινιών και της Μερ» στην αρχαία Ατλαντίδα. Έχετε αναμίξει τις ενέργειές σας μαζί μας και έχετε μεταμορφωθεί σε Δελφίνι, σε δάσκαλο Φάλαινα κι έχετε περάσει επτά ημέρες μέσα στην κοιλιά της φάλαινας - όχι σαν φαγητό - αλλά σαν μαθητές. Μέσα στην ύπαρξή σας ζει η Μερ (η θάλασσα), ο Μερ-άνδρας, η Μερ-γυναίκα. Η θάλασσα είναι μέρος της ίδιας της ουσίας της ύπαρξής σας, ζει μέσα σας. Ακούστε μέσα σας, πώς τα κύματα του Αρχαίου Ωκεανού ξεσπάνε πάνω στους τοίχους στη βάση του ναού. Ακούστε τους ήχους των πουλιών κι ακούστε και τον ήχο της καρδιάς σας, καθώς εμείς (τα Δελφίνια) σας συνοδεύουμε πίσω στο χρόνο, σε έναν χρόνο όπου υπήρξατε πιο ρευστοί, σε έναν χρόνο που υπήρξατε ευλύγιστοι και εύκαμπτοι.

Η ενέργεια του παιχνιδιού είναι κάτι το οποίο έχετε ξεχάσει, καθώς είστε τόσο απασχολημένοι με το να μεγαλώνετε, τόσο απασχολημένοι με το να είστε επίσημοι, τόσο απασχολημένοι με το να υποδύεστε τον τίτλο της δουλειάς σας, τον τίτλο του ονόματός σας, αλλά όχι τον «τίτλο της ψυχής σας». Σας ζητάμε να απογυμνωθείτε και να επιτρέψετε στην λαμπερή ουσία του ουράνιου Δελφινιού σας να βγει στην επιφάνεια. Μην αναδύεστε μέσα στο φόβο, ότι θα σφαγιαστείτε ή θα γίνετε κονσέρβα τόνου, μην αναδύεστε μέσα στο φόβο των τοξικών υδάτων ή της τοξικής ντροπής. Μην αναδύεστε, εκτός κι αν θέλετε να είστε ελεύθεροι, ελεύθεροι από αυτό που σας κυνηγάει, ελεύθεροι από αυτό που σας βαραίνει, ελεύθεροι από αυτό που σας κρατάει περιορισμένους στη ζωή σας.

Ανοίξτε τα τσάκρα σας κι επιτρέψτε μας να τα ευθυγραμμίσουμε. Φανταστείτε έναν από μας, από τη δική σας οικογένεια Δελφινιών, να στέκεται μπροστά σας, σώμα με σώμα, τσάκρα με τσάκρα, καρδιά με καρδιά, καθώς αναμιγνυόμαστε και γινόμαστε Ένα. Έχετε ξεχάσει πόσο απλή είναι η ζωή, έχετε ξεχάσει ότι όλες σας οι ανάγκες μπορούν και θα εκπληρωθούν μόνο, όταν το πιστέψετε, ότι έτσι θα γίνει. Έχετε ξεχάσει όλη την αγάπη που κρατάτε μέσα στην ύπαρξή σας. Αυτή η αγάπη δεν είναι μόνο για τους συντρόφους της καρδιάς σας ή για τους συγγενείς σας εξ αίματος, αλλά επίσης για όλους πάνω και μέσα στον κόσμο. Η αγάπη είναι ρευστή και κινείται ελεύθερα, όπως και μεις. Δεν είναι για να την κλειδώνουμε κάπου μακριά μας ή να την κρατάμε στο ράφι για μια βροχερή μέρα. Είναι για να την μοιραζόμαστε με όλους και με τον καθένα. Έχετε ξεχάσει να αναγνωρίζετε τα αδέλφια σας στο ίδιο μέρος της θάλασσας όπου ζείτε, στη γειτονιά σας, στην πόλη σας και στη χώρα σας· κι αυτοί είναι δική σας οικογένεια. Σε κάποιο βαθμό οι κραδασμοί τους είναι ίδιοι με τους δικούς σας, ακόμα κι αν δεν έχουν μια καθαρή αυλή, ένα καθαρό σπίτι ή καθαρά παιδιά. Καθρεφτίζετε ο ένας τον άλλον σε κάθε δρόμο που ζείτε.

Στην Μητέρα Ωκεανό δεν υπάρχουν φράχτες, ούτε τοίχοι και πόρτες που να κρατούν οτιδήποτε έξω, ούτε και μέσα, τα πάντα είναι μέρος όλων των άλλων. Δεν έχουμε εχθρούς στον ωκεανό, γιατί έτσι πιστεύουμε. Ακόμα και αυτοί που θα ήθελαν να μας δουν ως λεία τους, δεν το κάνουν - γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοια πρόθεση. Πιστεύουμε ότι δεν κινδυνεύουμε από τον άνθρωπο, από τους καρχαρίες κι από τα μεγαλύτερα μέλη των δικών μας οικογενειών. Κι έτσι είναι. Τα ύδατα του πλανήτη σας γεμίζουν ολοένα και περισσότερο με βρώμικο πλανγκτόν, με τοξίνες που αν και έχουν θαφτεί εδώ και καιρό, βρήκαν τελικά τον δρόμο τους προς την επιφάνεια. Καθώς όλο και περισσότερες εκρήξεις συμβαίνουν και οι απόρροιές τους έρχονται από το Αστέρι σας (τον Ηλιο), αυξάνεται η θερμοκρασία των ωκεανών, που χρησιμοποιούνται ως αγωγοί και των ίδιων των υδάτων, μέσα στα οποία ζούμε.

Ο χρόνος παραμονής μας στη γη όλο και λιγοστεύει. Καθώς τα πλεούμενα, οι εποχές και οι ακτινοβολίες αλλάζουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρισκόμαστε πλέον σε ένα περιβάλλον, το οποίο να μπορούμε να ανεχτούμε. Αλλά καθώς αναχωρούμε για τα ανώτερα βασίλεια, σας ζητάμε να μην ξεχάσετε ποτέ ποιοί είμαστε - γιατί είμαστε εσείς. Και ακόμα κι αν δεν μας βλέπετε συνέχεια στους υδάτινους ορίζοντές σας, μέσα στην πρωινή πάχνη των ωκεανών ή τα απογευματινά ηλιοβασιλέματα στα ποτάμια, είμαστε εκεί.

Δεν είμαστε εδώ για τους εαυτούς μας, ούτε και ποτέ ήμασταν. Είμαστε εδώ για εσάς. Τελικά (πιο σύντομα από ό,τι πιστεύετε) θα συνειδητοποιήσετε, ότι βρίσκεστε μέσα σε όλα τα είδη και όλα τα είδη βρίσκονται μέσα σας. Τότε δεν θα υπάρχει ανάγκη για εμάς να συνεχίσουμε τις διδασκαλίες μας σε φυσική μορφή. Τα εξελικτικά σχήματα θα προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο. Νέα πλάσματα, τα οποία για καιρό ήταν κρυμμένα, θα αναδυθούν και θα έρθουν στο προσκήνιο. Να μη φοβάστε τα πλάσματα του πλανήτη σας, γιατί όλα έχουν δημιουργηθεί από εσάς, για εσάς και με εσάς κατά νου. Ακόμα και τα πράγματα που είναι θανατηφόρα για εσάς, δείτε τα ως τα θεϊκά δημιουργήματα που αποτελούν. Να μην σκοτώνετε ένα είδος, για να σώσετε κάποιο άλλο. Είμαστε τα Δελφίνια. Αναχωρούμε από αυτό το σώμα, αλλά μένουμε μαζί σας. Να θυμάστε τα λόγια μας.

Gillian MacBeth-Louthan

Η αχτιδούλα φτερούγισε πάνω στο κύμα.
- Όμορφος που είναι ο γιαλός! Θαύμασε.
- Όμορφος που είναι ο Μάης! Της αποκρίθηκε το σγουρό κύμα.
- Έλα μαζί μου, του είπε η αχτίδα. Θα σε σεργιανίσω στα τριαντάφυλλα και στα σπαρτά, θα σε φιλέψω κεράσια και μέλι.
- Έλα μαζί μου, της είπε το κύμα. Θα σε πάω στις βουλιαγμένες πολιτείες και στα πέτρινα καράβια.
Η Τρελούτσικη κοντοστάθηκε μαγεμένη.
- Έλα της ξανάπε το κύμα. Κατέβα λίγο και στο δικό μας κόσμο.
Εδώ κάτω είναι κρύο και σκοτεινιά. Ούτε φως ούτε παραμύθια. Έλα να φτιάξουμε έναν ήλιο, έναν ήλιο δικό μας, αρμυρό, ήλιο θαλασσινό…
Η ηλιαχτίδα κοίταξε τα βουνά, τις πολιτείες και τον ουρανό. Τα βουνά ονειρεύονταν, οι πολιτείες κουβεντιάζανε, ο ουρανός ήταν χρυσός, γεμάτος άνοιξη και ηλιαχτίδες.
- Εδώ δε με χρειάζονται, μουρμούρισε η Τρελούτσικη. Κι ύστερα φώναξε του ήλιου:
- Ήλιε μου, άσε με να κατέβω στην θάλασσα, παρέα με το φιλαράκι μου το κύμα.
Θα σεργιανίζουμε στις βουλιαγμένες πολιτείες και θα ζεστάνουμε τα πέτρινα καράβια!
- Να πας κορούλα μου, είπε ο ήλιος.
- Όχι φώναξε ο αέρας. Δεν σε αφήνω να φύγεις. Είσαι παιδί δικό μας. Δε θα πας στη θάλασσα!
- Σε παρακαλώ, αέρα μου είπε και το κύμα. Δώσε μας την ηλιαχτίδα και ζήτα ότι θες.
- Καλά θα δούμε…..Ώσπου να δύσει ο ήλιος θα σας απαντήσω.
Η Τρελούτσικη και το κύμα χαμογέλασαν.
- Θα ζεστάνουμε την άμμο και θ’ ανθίζουν ρόδα και ανεμώνες, είπε το κύμα.
- Θα φωτίσουμε την αβυσσο και θα γνωριστούνε τα ψάρια και θα γίνουν φίλοι, είπε η ηλιαχτίδα.
- Θα στολίσουμε με σπίθες τα θαλασσινά κοραλλιά είπε το κύμα.
- Θα νανουρίσουμε με παραμύθια τα μικρά χταπόδια, μουρμούρισε η αχτιδούλα.
- Θα ναι ωραία …ψιθύρισε η θάλασσα.
Μα, σαν έφτασε το δειλινό και πριν πέσει το σκοτάδι, ο αέρας είπε:
- Κάναμε συμβούλιο με τα’ αλλά πλάσματα της φύσης κι αποφασίσαμε να μην αφήσουμε την ηλιαχτίδα να φύγει…
- Αυτό είναι άδικο! Φώναξε η τρελούτσικη. Η θάλασσα μ’ έχει ανάγκη.
- …εκτός εάν, συνέχισε ο αέρας , εκτός εάν ένα πλάσμα της θάλασσας έρθει σ΄εμας!
Σώπασε η θάλασσα.
Σώπασε η αχτιδούλα.
Ο ήλιος κούνησε το κεφάλι του.
Μια Τρελούτσικη ηλιαχτίδα μπορούσε να πάει στη θάλασσα. Μια Τρελούτσικη ηλιαχτίδα μπορούσε να πάει παντού. Μα ποιο θαλασσινό θα άφηνε το νερό και την αρμύρα?
- Εγώ είπε το σγουρό κύμα. Εγώ θα ανέβω στον ουρανό.
- Γοργά γοργά η θάλασσα το’ πλυνε, το στόλισε, το φίλησε και το’ στείλε στη μαγική σπηλιά που’ναι καταμεσής στο πέλαγο.
- Γοργά γοργά ο ήλιος στόλισε την Τρελούτσικη, τη φίλησε και την έστειλε στη μαγική σπηλιά που’ ναι καμωμένη από αλάτι και κοχύλια.
- Κι από κει, αφού γλυκοφιλήθηκαν και ορκίστηκαν πάντα ν’ αγαπιούνται, το κύμα κι η αχτίδα χώρισαν.
- Το κύμα έγινε σύννεφο κι ανέβηκε στον ουρανό.
Κι η Τρελούτσικη, βούτηξε στην θάλασσα κι έγινε ένας μικρός ήλιος με πουκαμισάκι από αλάτι κι αφρό, ήλιος αρμυρός, να φωτίζει τα ψαράκια, να ομορφαίνει τα θαλασσινά λουλούδια, να λέει παραμύθια για τα δελφίνια και τα φεγγαρόψαρα.

Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΦΩΤΟΣ

Κάθισε αναπαυτικά με τη σπονδυλική στήλη ευθεία. Μπορείς να κάτσεις στο πάτωμα οκλαδόν ή να κάτσεις σε μια καρέκλα. Βάλε χαλαρωτική μουσική. Άναψε ένα λευκό κεράκι ή ένα αρωματικό στικ. Δημιουργούν ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και σε χαλαρώνουν. Παρατήρησε για λίγα λεπτά τη φλόγα του κεριού.

Κλείσε τα μάτια.
Πάρε δέκα βαθιές αναπνοές εισπνέοντας από την μύτη, εκπνέοντας από το στόμα.
Η αναπνοή να είναι έντονη...

Καθώς προχωράς κάνε την πιο βαθιά και πιο αργή...

Η εισπνοή σε πάει πιο βαθιά μέσα στον εαυτό σου.
Η εκπνοή σε χαλαρώνει.

Εισπνέεις θετικότητα, εκπνέεις αρνητικότητα.
Βγάλε με κάθε εκπνοή την κούραση, το άγχος και τις περιττές σκέψεις. Όλη την ένταση...

Τα πάντα καθαρίζουν στην εκπνοή.

Μέτρησε δέκα τέτοιες βαθιές και αργές ενεργειακές αναπνοές.

Οραματίσου μια μεγάλη Χρυσή Πυραμίδα λίγα μέτρα πάνω από το κεφάλι σου. Η κορυφή της είναι στον ουρανό και η βάση της μερικά μέτρα πάνω από το κεφάλι σου. Δες την καθαρά..

Από την κορυφή της Χρυσής Πυραμίδας ένα Λευκό Φως κατεβαίνει, περνά μέσα από την Χρυσή Πυραμίδα. Το Λευκό Φως βγαίνει από τη βάση της κι έρχεται πάνω από το κεφάλι σου.

Από την κορυφή του κεφαλιού, το Λευκό Φως μπαίνει στο σώμα και γεμίζει σιγά σιγά όλο το σώμα: Δες όλα τα όργανα να γεμίζουν με αυτό το θεραπευτικό Λευκό Φως, δες όλα τα όργανα να κολυμπάνε μέσα σ΄ αυτό το λαμπερό Λευκό Φως...

Άφησε το να πάει παντού, ζήτα να σε γεμίσει τελείως!

Κάνε το πιο έντονο εκεί που χρειάζεται ώστε το φως να φωτίσει κάθε σκοτάδι...

Το Λευκό Φως κατεβαίνει...
Το Λευκό Φως γεμίζει...
Το Λευκό Φως καθαρίζει...
Το Λευκό Φως θεραπεύει και δίνει ζωή...

Αν σε πονέσει κάποιο σημείο, η μέση, η πλάτη ή το κεφάλι, φέρε το Λευκό Φως ξανά εκεί.

Στα δάχτυλα των ποδιών το Λευκό Φως γίνεται Ασημένιο...

Το Ασημένιο Φως βγαίνει έξω από τα δάχτυλα, φεύγει μπροστά και κατεβαίνει κατακόρυφα προς το κέντρο της γης παίρνοντας μαζί του ότι δεν σου χρειάζεται πια...

Δες τον εαυτό σου να λάμπει μέσα στο ακτινοβόλο Λευκό Φως.

Ακτινοβολείς καθαρό λευκό φως.

Το Φως μένει μαζί σου όλη μέρα...
Ευχαρίστησέ το μέσα από την καρδιά σου... +
Άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια...

Αν νιώθεις πως απογειώνεσαι και δυσκολεύεσαι να ανοίξεις τα μάτια ή να κινηθείς, (αυτό συμβαίνει γιατί η ενέργεια του σώματος ανεβαίνει και τα ανώτερα τσάκα ανοίγουν) φέρε ξανά το Λευκό Φως στα πόδια και κατέβασέ το μέχρι το κέντρο της Γης.

Ο διαλογισμός του Λευκού Φωτός είναι πολύ δυνατός και θεραπευτικός και μας καθαρίζει σε βάθος όταν γίνεται συχνά.

Δοκίμασε να τον κάνεις πριν ξεκινήσεις την μέρα σου και πριν κοιμηθείς... Και δυναμώνει όσο περισσότερο τον εξασκείς!

Θα εκπλαγείς και με το πόσο θα σε ωφελεί και θα φωτίζει την καθημερινότητα σου!

* Είναι ο πιο βασικός διαλογισμός / οραματισμός.

* Μπορείς να το οραματιστείς. Να σε περιβάλει και να σε γεμίζει.

* Μπορείς απλά να κλείσεις τα μάτια για ένα λεπτό και να δεις ότι σε λούζει άφθονο, λαμπερό, καθαρό, ακτινοβόλο, θεραπευτικό λευκό φως.

* Μπορείς να το οραματιστείς να σε λούζει σαν καταρράκτης.

* Μπορείς να το οραματιστείς να σε φωτίζει σαν ουράνιος προβολέας.

* Μπορείς να οραματιστείς ότι σε περιβάλει σαν σύννεφο.

* Μπορείς να το επικαλεστείς με το να το ονοματίσεις και να ζητήσεις στήριξη και ενδυνάμωση.

* Δυναμώνει με βαθιές αναπνοές.

* Χρησιμοποίησέ το κατά τη διάρκεια του Ρέικι στον εαυτό σου και σε άλλους.

* Μπορείς να το στείλεις σε καταστάσεις, προβλήματα, σχέσεις και τομείς της ζωής, σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας.

* Μπορείς να το στείλεις σε άλλα άτομα. Μπορείς πάντα να περιβάλεις άλλα άτομα με την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία του.

* Μπορείς να το στείλεις σε παγκόσμιες καταστάσεις και κρίσεις, σε καταστροφές και κοινωνικά προβλήματα.

* Μπορείς να περιβάλεις με αυτό ένα ζώο, ένα φυτό ή ένα αντικείμενο.

* Μπορείς να γεμίσεις με αυτό ένα χώρο. Δίνει προστασία.

* Είναι ιδανικό για κάθε διαλογισμό και πριν από κάθε ενεργειακή / πνευματική / θεραπευτική εργασία.

* Καθαρίζει, αποτοξινώνει, εξαγνίζει, ενδυναμώνει και εναρμονίζει όλες τις πλευρές του εαυτού μας: το ενεργειακό σώμα και μέσω αυτού όλα τα σώματά μας (φυσικό, συναισθηματικό, νοητικό, κλπ), την αύρα, τα τσάκρα και τους μεσημβρινούς μας.

* Δίνει καθαρότητα στο νου, συναισθηματική καθαρότητα, ενεργειακή προστασία από κάθε τι αρνητικό.

* Αναπτύσσει πνευματικά, εξελίσσει την προσωπικότητα και μας συνδέει με απεριόριστη πηγή ζωτικής ενέργειας.

* Φέρνει χαρά και γαλήνη. Φέρνει ειρήνη. Δρα διαπροσωπικά. Δρα πλανητικά. Δρα συμπαντικά / κοσμικά.

* Δυναμώνει τη ροή του Ρέικι

* Δυναμώνει με την επανάληψη και την εξάσκηση.

* Δεν έχει όρια.

* Είναι αποτελεσματικό.

* Είναι εύκολο και απλό. Προσαρμόζεται. Έχει ευφυΐα.

* Ανεβάζει τις δονήσεις μας. Εξυψώνει τη συνειδητότητα. Ανοίγει τη διαίσθηση, την ενόραση και την εσωτερική καθοδήγηση.

* Μας συνδέει με την εσωτερική ανώτερη σοφία, δύναμη και αγάπη.

* Περνάει από την φαντασία στον οραματισμό και από εκεί στην ενέργεια που επηρεάζει και δημιουργεί την πραγματικότητα.

Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα

Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας

Ιστάμενος ακουμπιστός στην κουπαστή κοιτάζω

Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου

Δελφίνια που αναδύονται κι εισδύουν μες στο κύμα

Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά

Και μια ξανθή νεάνιδα που στέκει στο πλευρό μου

Μες στης οποίας τα γαλήνια μάτια βλέπω

Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου.

ΣΤΕΑΡ

Η πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε

Κατά την ερμηνεία που της δίνουμε

Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια.

Και ιδού που επιτυγχάνουμε και πάλι

Αφού τα ζάρια πέσαν στην κοιλιά μιας γυναικός

Μιας γυναικός γυμνής και κοιμωμένης

Κατόπιν κολυμβήσεως στην άμμο.

Αυτη η γυναίκα καθώς λεν οι θρύλοι

Είχε το θάρρος να περάσει μοναχή της

Γυμνή με στέαρ των κολυμβητών στο σώμα

Μια θάλασσα πλατιά και φουσκωμένη

Απο τους στεναγμούς του γλυκασμού πολλών αγγέλων.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΣΤΡΟΦΕΣ ΣΤΡΟΦΑΛΩΝ"

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές

Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά

Εις την οποίαν έρχονται το μεσημερι τα κορίτσια

Για να γευτούν τον έρωτα μαζί μας

Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια

Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους

Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν

Οι στεριανές κοπέλες τα μαλλιά τους

Το κύμα είναι η θάλασσα και ο αφρός της. Τα νερά η ουσία τους αλλά ο αφρός στην επιφάνεια είναι η σαγήνη τους. Αυτός ο αφρός που ηθελημένα παιχνιδίζει, άλλοτε ψιθυρίζοντας στην άμμο και άλλοτε χτυπώντας μανιασμένα στα βράχια που κατοικούν γύρω του, είναι το δικό του κατασκεύασμα , προϊόν παραμυθένιο, ξένο σε μια σύνθεση από όλων των ειδών τα παγκόσμια και αλλότρια συναισθήματα.
Είναι ο αφρός που παλεύει με τα ύδατα, είναι αυτά που διεκδικούνται από την παλίρροια και από την άμπωτη….είναι εκεί που πρέπει όλα να τελειώσουν.

Οι έννοιες είναι όλες υπέροχες ιδίως όταν περιέχουν λυρισμό και φτερωτά δαιμόνια.
Η άνοδος όμως στην εφαρμογή τους είναι επίπονη, στεγνή και σέρνεται στο έδαφος μιας σκληρής πραγματικότητας. Θέλει χρόνο και επιμονή η εξαύλωση.
Τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από την αγάπη…λάμπουν τότε…όταν διηγούνται τα καινούργια κατορθώματα τους…μια αφήγηση που αγγίζει μακριά και ευχαριστεί τον ήλιο.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr