Κουρνιαγμένο φως

Ανοίγω το χέρι
κυλούν οι ριπές από τα μάτια αργά
ανάμεσα στα δάχτυλα
Οι σταγόνες φυλλορροούν
Θα περάσει και το θέρος;
Δεν έχω μέρος
για να σ’ αφήσω να απέχεις κι άλλο
Αντέχεις απλά
με το βλέμμα να συναντιέται ξανά και ξανά
Έχεις κουρνιάσει εδώ δίπλα
Απλώνω το χέρι της αφής
κι εσύ κατηφής
να σε τρομάζει το άγγιγμα
στην άδεια σου τρεμάμενη καρέκλα
Σ’ ακούμπησα μόνο
κι αράζεις
Δένεις καλά τους κόμπους
κι ύστερα λύνεσαι
Κλονίζεται η ισορροπία σου
Μην πέσεις!
Σε κράτησα εδώ ψηλά
για χρόνια τώρα
στης καρδιάς το μάχιμο
στου μυαλού τ’ απροσμάχητο
Σε λίγο άλλη μία φυγή
Αξίζει η πηγή να την αφήσεις να τρέξει
Κι η πληγή;
Ανοίγει και κλείνει κατά πως την ορμήνεψες
Ό,τι ερμήνευσες μια αυταπάτη
Θα ‘μαι εδώ σ’ αυτό το σκιώδες χαγιάτι
να σου δείχνω τον ήλιο
όταν βραδιάζει,
να ανάβω αστέρια
καταμεσήμερο να σου φέγγουν
να λιώνει το χιόνι σου
κι εσύ να μην κρυώνεις
να απλώνεις
τη ζέστα του πόνου
Με φθόνο απ’ τους πολλούς
που δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν έμαθαν
Κατάλαβαν όλοι
Άναψες τις φωτιές σου
Χαράμι πήγαν;
Βρήκες απαντοχή
Μια καινούρια αρχή
Οι άκρες στα χείλη τραβάνε ανηφόρα
Ρίχνεις τις ζωογόνες νιφάδες σου
κι άλλο λευκό να μας λούζει
Χιονίζεις
Να ξεπλύνεις το μαύρο
Να λάμψει το φως

by scalidi

Η εικονική συντροφιά

"Το τι γίνεται στα blogs του διαδικτύου, δεν περιγράφεται. Πρόσφατα έμαθα γι’ αυτά, φανταστείτε πόσο άσχετος είμαι. Αλήθεια, δεν ήξερα τίποτα. Τώρα τελευταία, όμως, το θέμα έχει σηκώσει κουβέντα. Διότι εάν δεν έχεις φτιάξει blog τη σήμερον ημέρα, τι είσαι; Πού πας; Πώς ζεις, βρε αδερφέ.
Εντάξει, λίγη ειρωνεία σηκώνει το πράγμα, επειδή με τη φόρα που έχουν πάρει, τα τηλέφωνα έχουν καταργηθεί, το ταχυδρομείο ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο και όλοι, από τη θαλπωρή των προσωπικών τους χώρων, πνίγουν τη μοναξιά τους μέσα σε ηλεκτρονικές συζητήσεις. Α, και την ανία τους. Άσχημο πράγμα η ανία. Μα, και πώς να την αντιμετωπίσεις; Από παντού σκάνε σφαίρες τύπου «Everything» και ο Helias Psinakis μετουσιώνει την πραγματικότητα σε ένα ξερατό αφοδευμάτων. Και να θέλεις, δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις αυτό το χάος. Μοιραία, σερφάρεις στις ηλεκτρονικές τρύπες του διαστήματος για να βρεις συνοδοιπόρους. Κάτι μοναχικούς ταξιδιώτες, που ψάχνουν για λίγη κουβέντα, που αναζητούν κάτι από το οποίο θα πιαστούν για να γεμίσουν λιγάκι μέσα τους. Οι καιροί, βλέπετε, δεν ενθαρρύνουν το γέμισμα. Μόνο το άδειασμα. Όλα είναι ριζωμένα στο μεγαλείο της στιγμής και η επόμενη στιγμή σε βρίσκει κενό, να απορείς για το πού πήγε η προηγούμενη.
Μέσα σε τούτο το μοναχικό καταφύγιο της ψυχής, ψάχνεις μια συντροφιά και δεν την βρίσκεις. Όλοι είναι χαμένοι. Οι παλιοί φίλοι παντρεύτηκαν, έχουν τις ζωές τους, τα παιδιά τους. Οι γνωστοί τρέχουν διαρκώς και δεν προλαβαίνουν. Βέβαια, και αυτοί τα ίδια αισθάνονται, τα ίδια λένε για τους άλλους. Μόνοι μας σηκώσαμε αυτό το συρματόπλεγμα, μόνοι μας σκάψαμε τάφρους ανάμεσά μας. Το ίντερνετ υποκατέστησε ένα χαμένο ιδανικό, αυτό της συντροφιάς. Σε εθίζει, σε νανουρίζει, σε κάνει να νιώθεις πράγματι ότι σερφάρεις σε μια θάλασσα λάδι, κάτω από τον ήλιο. Μόνος, εσύ και η εικονική ακροθαλασσιά σου. Κάπου κάπου, μια φράση που θα σε ξυπνήσει, μια άποψη που θα σε ιντριγκάρει, μια ευαισθησία που θα σε κάνει να ριγήσεις. Ναι, μέσα σε κάτι τέτοια blogs, ψάχνοντας για κοχύλια μπορεί και να ανακαλύψεις κάτι θαμμένα αστέρια, που τα σκέπασε η άμμος της σιωπής. Να μιλήσεις για βιβλία. Για ταινίες. Για μουσικές. Και φυσικά για ανθρώπους. Μια ανατριχίλα με πιάνει, καθώς τα γράφω αυτά. Αναρωτιέμαι αν το διαδίκτυο θα υποκαταστήσει κάποια στιγμή και την αφή. Δηλαδή, ναι, αυτό έχει γίνει ως ένα βαθμό. Αλλά θα γίνει, ας πούμε, και με τα βιβλία; Ένας φίλος μου συγγραφέας, μου έλεγε ότι τα παιδιά μας θα μιλάνε για συγγραφείς και δεν θα ρωτάνε σε ποιον εκδοτικό οίκο ανήκουν, αλλά σε ποια ιστοσελίδα. Ολοκαύτωμα μου θυμίζει. Και με τρομάζει. Να χάσουμε τη μυρωδιά της σελίδας, τις ωραίες γραμματοσειρές, τα καλαίσθητα εξώφυλλα; Και πώς θα διαβάζουμε πριν κοιμηθούμε; Θα παίρνουμε την ιστοσελίδα στο κρεβάτι και θα σημειώνουμε με μαρκαδόρο πάνω στην οθόνη του λάπτοπ; Εντάξει, όλη αυτή η νέα πραγματικότητα έχει κηρύξει πόλεμο στη μοναξιά, αλλά αυτός ο πόλεμος απειλεί και κάποιες απολαύσεις που δεν γίνεται να τις μοιράζεσαι, που σώνει και καλά πρέπει να παραμείνουν βαθιά προσωπικές.
Τελικά, το ξεκίνησα με την ειρωνεία και το έφτασα κάπου που με άγγιξε. Εγώ αισθάνομαι κάπως προδομένος από τον εαυτό μου σε ό,τι αφορά την τεχνολογία. Και θαυμάζω όλους αυτούς που μέσα από το ίντερνετ έχουν βρει μια τόσο καταιγιστική διέξοδο. Ειδικά τους συγγραφείς. Γιατί η δουλειά είναι μοναχική, ενίοτε σε απελπίζει κιόλας και κάπου είναι ωραίο να επικοινωνείς με τους άλλους. Αλλά αυτή η ανωνυμία με αποθαρρύνει. Οι περισσότερες επισκέψεις σε όλα αυτά τα blogs γίνονται ανώνυμα, με ψευδώνυμο. Λες και ντρεπόμαστε. Για ποιο λόγο; Θέλω να πω, δεν πολεμάς πραγματικά τη μοναξιά μέσα από την ανωνυμία, απλώς την απομακρύνεις πρόσκαιρα. Γιατί φοβόμαστε την έκθεση; Τείνω να καταλήξω πως αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Αλλά το δικαιολογώ κιόλας. Μπορεί και να ‘ναι ένα κατά σύμβαση ψεύδος, μπορεί και να μην έχει τόση σημασία. Μπορεί αυτό που έχει περισσότερη σημασία να είναι το ότι, έστω και μέσα από μια μάσκα, σε πλησιάζει κάποιος, σε προσεγγίζει. Κι αυτό μάλλον είναι που έχει εκλείψει στην εποχή μας. Το πλησίασμα. Η προσέγγιση. Όσο εικονική κι αν είναι στην πραγματικότητα."

(Το παραπάνω κείμενο είναι του συγγραφέα, Στέφανου Δάνδολου, και δημοσιεύτηκε τον Μάιο στη Βραδυνή.)

χμ..........το δικο μου blog,κατάθεση σκέψης κι αυριο το τηλεφωνο γιατι τωρα νυστάζω,ειμαι και κοιμησουλα!
Καλλιόπη

Ελένη μου αρέσει η φωτογραφία σου, όπως μου αρέσει και ο χειμώνας. Περιμένω την άνοιξη με μεγαλύτερη χαρά.
Καλλιόπη αφού τα κατάφερες με τα δύο θα τα καταφέρεις και με τα 1002, γιατί για τόσα μιλάμε.

Και ένα απόσπασμα από τραγούδι και για τις δυό σας.
Είναι QUEEN “The show must go on”, μελαγχολικό θα έλεγα αλλά έχει την δυναμική του.

Empty spaces, what are we living for
Abandoned places, I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line, does anybody want to take it anymore
The show must go on
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on

Ευχαριστώ για τούς queen.
Καθόλου μελαγχολικοί. Συμφωνώ μαζί τους για το σόου και την συνέχεια..τι μου θύμησες, με γύρισες χρόνια πίσω.

Καλλιόπη άσε, θα πάρω κουνέλι, είδα ένα μαλλιαρό, τέλειο...

Με αγάπη

Μανούλααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!

Του βρήκα και παρέα για να μην μπερδεύεται...αλλού για αλλού

Πέτρος Κροπότκιν

Ωρα για δουλειά
Καλό σας απόγευμα

<< Οποτε γεννηθεί μια μαγεία, είναι θέμα προβολής της ψυχικής εικόνας[ανιμα η άνιμους].Απο την στιγμή που τέτοιες σχέσεις συνηθίζονται, η ψυχή πρέπει συχνά να είναι ασυνείδητη, που σημαίνει δηλαδή οτι πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν οτι σχετίζονται με τις εσωτερικές ψυχικές τους διαδικασίες. Εάν η ψυχική εικόνα προβληθεί, προκύπτει το απόλυτο σε συνδιασμό με το αντικείμενο της προβολής.
εαν δεν προβληθεί, προκύπτει η κατάσταση που ο Φρόϋντ περιγέφει ως ναρκισσισμό.Η προβολή της ψυχικής εικόνας συνιστά την απελευθέρωση απο την ενασχόληση με τις εσωτερικές διαδικασίες, εφ' όσον η συμπεριφορά του αντικειμένου ανταποκρίνεται στην ψυχική εικόνα>>

Κάρλ Γιούνγκ.

Οσον αφορά το τελευταίο σκέλος εχει καλώς. Ειδαλώς μπορεί να χασουμε τον αναπτήρα μας ή τα κλειδιά μας.
Σημαντικά πράγματα θα έλεγα...
Αν όμως κάποιος αναγκαστεί να μάθει να ανάβει φωτιές τρίβοντας ξυλαράκια η να επιδοθεί στίς διαρρήξεις μέσω ''ταυτότητας'' ...Ε! μετά τι έχει να φοβηθεί?
Επειδή δε αυτή η βουτιά ισοδυναμεί με βαθιά κατάδυση χωρίς σκάφανδρο, οπότε πλέον όλα είναι θέμα της ανώτερης '' τύχης'' μάλλον δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται... άλλωστε δεν είναι αυτό και το ζητούμενο.

Ο βυθός...

Βυθίζομαι. Αφήνω τον κόσμο του ήχου και της ταχύτητας και κάτω από την ζεστή επιφάνεια της πατρικής μου θάλασσας έρχομαι σε επαφή με μια δυναμική ησυχία, με μια βραδυπορούσα πραγματικότητα. Υπάρχει χρώμα, πολύ χρώμα.

Είναι το πορτοκαλί αυτό που κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον. Το πορτοκαλί που στον πάνω κόσμο, στο κόσμο μου, δεν το παρατήρησα ποτέ τόσο ζωντανό. Είναι το δέρμα του ψαριού που του δίνει τη ζωντάνια; Είναι η διάθλαση του φωτός που το παρουσιάζει τόσο απόκοσμο; Απόκοσμο! Τι εγωιστής που είμαι. Πιστεύω ακόμη ότι αυτός ο κόσμος μου ανήκει.

Είναι ο δικός μου κόσμος. Στην πραγματικότητα είμαι απλά ο επισκέπτης. Είμαι ένα ξένο σώμα που δέχομαι τη φιλοξενία της θάλασσας. Τουλάχιστον δεν παρεμβαίνω, δεν χαλάω, δεν καταστρέφω. Με κάνει αθώο; Μάλλον όχι. Παθητικός παρατηρητής του μαύρου. Του μαύρου της πλαστικής σακούλας που περιστρέφεται σαν σε χορογραφία και αιωρείται ασύμμετρα στο κενό. Γιατί μαυρίζουμε το χρώμα που δεν θέλουμε να θαυμάσουμε; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, το απαύγασμα της εξέλιξης σ’ αυτήν εδώ την οικουμένη, είναι τόσο σκληρή και άκαρδη με τη ζωογόνα φύση.

Η σιωπή συνεχίζει τη μουσική της. Είναι παράδοξο αλλά όλα εδώ μέσα έχουν μουσική. Όλα εδώ μέσα είναι μουσική. Τα βράχια, τα ψάρια, το νερό, ο αχινός τραγουδάνε χωρίς να σου αγγίζουν τα αυτιά. Τραγουδάνε στην ψυχή σου και στις αισθήσεις σου. Όλα είναι σαν την ορχήστρα που τέλεια πια μετά, από ατελείωτες πρόβες έχει βρει το μέτρο και την αρμονία που έψαχνε ο μαέστρος. Εδώ η φύση έχει την μπαγκέτα και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν ρόλο όλα παίζουν με την δική τους δυναμική και τίποτα δεν είναι υπερβολικό. Μόνο ο ενθουσιασμός του θεατή ξεφεύγει στην κορύφωση της συγκινησιακής του έξαρσης.

Είμαι βυθισμένος και το κορμί έχει συνηθίσει. Είναι ζεστασιά αυτό που νιώθω. Ζεστασιά που είναι περίεργα αντίστροφη στη δροσερή φύση του νερού. Έχω γίνει ένα. Νιώθω οικεία και άνετα. Θαρρείς και οι ένοικοι του βυθού να με βλέπουν έτσι και δεν ενοχλούνται από την παρουσία μου ιδιαίτερα. Ο χρόνος είναι σταματημένος. Δεν προχωρά. Μάλλον κάνει και αυτός το διάλειμμα του εδώ. Ίσως να είναι το καταφύγιό του, όπου αποδρά από την αμείλικτη πραγματικότητά του, που τον θέλει συνεπή και μονότονο.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ιδανικό μέρος για κάτι τέτοιο. Μαζί με αυτόν διάλειμμα κάνουν και οι σκέψεις μου. Μόνο που αυτές τις έχω αφήσει στην επιφάνεια. Δεν με προβληματίζουν και δεν με απασχολούν. Δεν θέλω να σκέφτομαι δεν θέλω να θυμάμαι. Μόνο να νιώθω. Το έχω ανάγκη, μου δίνει ζωή. Εδώ υπάρχει ζωή. Μόνο που είναι σε βρεφική ηλικία. Είναι το λίκνο που μας έθρεψε και μας μεγάλωσε σε αλλοτινούς καιρούς πριν μας παραδώσει στην χέρσα στεριά για να την κάνουμε δικιά μας. Έτσι λοιπόν όλα εδώ είναι αγνά και κουβαλούν την αθωότητα της νεότητας. Εξάλλου είπαμε, δεν κυλά χρόνος σ’ αυτά τα μέρη.

Είμαι βυθισμένος. Κάποτε ήμουν έτσι στην κοιλιά της μάνας μου. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα αλλά αυτό που νιώθω μου δίνει την αίσθηση ότι είμαι βρέφος. Μακάρι να ξεπλυθούν εδώ όλες μου οι αμαρτίες. Μακάρι να αφήσω ό,τι με στοιχειώνει. Μακάρι όταν αναδυθώ να ξαναγεννηθώ. Να έχουν φύγει μακριά φαντάσματα και ενοχές. Μακάρι να πάρω μαζί μου έστω λίγη από την ηρεμία που βιώνω.

Το στήθος πονά και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ακατανίκητο. Το οξυγόνο τελειώνει επικίνδυνα και παρόλο που δεν το αντιλαμβάνομαι και αδυνατώ να το δεχτώ ο χρόνος έκανε τη δουλειά του. Ανάδυση, βαθιά ανάσα, δεύτερη και τρίτη. Είμαι εγώ είμαι εδώ είμαι στην επιφάνεια. Ξέρω τι υπάρχει εκεί κάτω. Μπορώ να το ξαναδώ. Προτιμώ να το φανταστώ. Οι ανάσες έγιναν πολλές και αναπνέω άνετα. Είναι όμως απίθανα μεγαλειώδες αυτό που βίωσα με μία μόνο από αυτές πριν από λίγο. Υπόσχομαι ότι θα ξαναγυρίσω.

Νιώθεις ότι αγαπάς κάποιον,μα δεν είσαι σίγουρος,αναρωτιέσαι αν είναι όντως αγάπη αυτό που νιώθεις,μα δεν είναι εύκολο να βρεις μια απάντηση,ή έστω να σου δώσει μια απάντηση κάποιος με σιγουριά...
Αγάπη είναι όταν νιώθεις κάτι για κάποιον και είσαι σίγουρος ότι ποτέ δε θα νιώσει,ούτε αυτός,ούτε κάποιος άλλος για'σένα ή για οποιονδήποτε άλλον...Κι αυτό όχι γιατί μόνο εσύ αγαπάς σ'αυτόν τον κόσμο,άλλα μόνο εσύ αγαπάς μ'αυτόν τον τρόπο...Και γιατί αυτό?Μάλλον γιατί η αγάπη είναι η συναισθηματική έκφραση της ψυχής κάθε ανθρώπου...
Αναρωτιέμαι αν έχω την ικανότητα να φέρνω τα πράγματα στα μέτρα μου με τεχνάσματα της διαδικασίας της σκέψης μου που δίνουν μια συμβατή με την υπόληψή μου ερμηνεία(κοινώς παραμυθιάζω τον εαυτό μου),ή αν έχω την ικανότητα να "βλέπω" πολυ βαθιά κάποια πράματα...
What difference does it make,really?...Για'μένα τουλάχιστον...

...Δέσμιες λέξεις που υπόσχονται τη γνώση
ελευθερώνουν το κορμί κατά την πτώση
που είναι σίγουρη και προδιαγεγραμμένη
χιλιάδες βήματα δεν φτάνουν πουθενά.

Καλημέρα σας..

quote:

---

Εδώ υπάρχει ζωή. Μόνο που είναι σε βρεφική ηλικία.

---

quote:

---

Αν είναι έτσι, τότε υπάρχουν μερικοίκατά λάθος ? επιζήσαντες που παραμένουν σε αυτή την θύμιση τις περίεργες εκείνες φορές που συναντούν τον εαυτό τους.

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

Οσο μεγαλώνεις, οι πτώσεις πονάνε, δυσκολεύεσαι να κρατήσεις το κεφάλι έξω απ’ το νερό, η ανάσα λιγοστεύει. Το ποτάμι, θολό. Το ποτάμι, ο χρόνος. Σε διαπερνά το πέρας, αισθάνεσαι ότι η ροή κάπου τελειώνει για σένα, σε περιμένει η εκβολή, στο σχεδόν ορατό βάθος περιμένει η θάλασσα.

το όνειρο το πιο αγαπημένο: όταν πετούσες κι έβλεπες τα κτίρια από πάνω κι έδινες ώθηση και μαλακά βρισκόσουν στα ψηλά

Είμαι βυθισμένος και το κορμί έχει συνηθίσει. Είναι ζεστασιά αυτό που νιώθω. Ζεστασιά που είναι περίεργα αντίστροφη στη δροσερή φύση του νερού. Έχω γίνει ένα. Νιώθω οικεία και άνετα. Θαρρείς και οι ένοικοι του βυθού να με βλέπουν έτσι και δεν ενοχλούνται από την παρουσία μου ιδιαίτερα. Ο χρόνος είναι σταματημένος. Δεν προχωρά. Μάλλον κάνει και αυτός το διάλειμμα του εδώ. Ίσως να είναι το καταφύγιό του, όπου αποδρά από την αμείλικτη πραγματικότητά του, που τον θέλει συνεπή και μονότονο.

---

Περιμένω να μπεί ο χειμώνας για τα καλά...

Οι μη λεκτικοί διάλογοι μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντες, οι λέξεις ως επί το πλείστον χρειάζονται για να κρύβουμε αυτά που τα μάτια φανερώνουν. Ο δυτικός άνθρωπος επέλεξε συνειδητά να χαθεί στο λαβύρινθο των λέξεων και να τον δαμάσει, εξερεύνησε τις πιο κρυφές γωνιές του λεκτικού τόπου επικοινωνίας καθιστώντας τες χρήσιμα εργαλεία για μια σαφή επικοινωνία. Αδιαφόρησε για το μη λεκτικό κόσμο των βλεμμάτων ορίζοντάς τον ως πρωτόγονο και άρα λιγότερο χρήσιμο, όπως ακριβώς συνέβη και με την ποίηση. Ακόμη και τη γλώσσα του σώματος την ταυτοποίησε ιδρύοντας ειδικές σχολές, τεχνοτροπίες και λεξικά με λήμματα της σωματικής γλώσσας, χρήσιμα στις επαγγελματικές και προσωπικές επικοινωνίες. Εχτισε έναν ασφαλή κώδικα επικοινωνίας που εμπιστεύεται τις λέξεις ως οχήματα της πραγματικότητας και αξιωματικά θεώρησε ότι την περιγράφουν με σαφήνεια. Εως τη στιγμή που η ζωή (της οποία τη φαντασία θαυμάζω και εμπιστεύομαι) συνωμοτεί για να γκρεμίσει τη βεβαιότητα και να σου φανερώσει την αδυναμία των λέξεων να τη χωρέσουν. Τις αφήνει ανίκανες και λαχανιασμένες να θρηνούν που σε πρόδωσαν.

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

ΦΙΛΟΥΡΕΣ..

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Σκεφτόμουνα πως μπορεί κανείς να αρχίσει να μιλά για την παιδική ηλικία:
Δεν είμαι φιλόσοφος, ούτε παιδαγωγός, ούτε παιδοψυχολόγος, δεν έχω καμία επιστημονική ειδίκευση σε αυτό που ονομάζουμε "παιδικότητα"' έτσι οι απόπειρές μου να ανοίξω βιβλία και εγκυκλοπαίδειες και να απομονώσω μια φράση του Φρόιντ ή του Βίλχεμ Ράιχ ή του Γιούνγκ ή του Πιαζέ ή του Φιλιπ Αριές εγκαταλείφθηκαν (ευτυχώς) στο πρώτο ξεκίνημά τους.
Στην συνέχεια προσπάθησα να βρω μια φράση σε κείμενα λογοτεχνών που αγαπώ μα τα σπουδαία λογοτεχνήματα, όπως ξέρετε, όταν γυρεύεις από αυτά τη συγκεκριμένη φράση, σου την αρνούνται πεισματικά για να σου την ξαναχαρίσουν στην ανύποπτη ανάγνωση. Έτσι αποφάσισα να στηριχτώ στη μνήμη μου - υπάρχει μια (απλοϊκή είναι η αλήθεια) άποψη που λέει πως η μνήμη είναι το σουρωτήρι που ξεχωρίζει τα όσα μας συγκινούν πραγματικά.
Θα σας φανεί παράξενο μα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν ο τόσο γνωστός σε όλους μας στίχος του Σαββόπουλου:

Είναι πολύ σπουδαίος τραγουδοποιός ο Διονύσης Σαββόπουλος (η γενιά μου μεγάλωσε με τα τραγούδια του) μα εγώ πιστεύω πως είναι ακόμη σπουδαιότερος ποιητής.

Πιστεύω πως τούτο το σκοτεινά αινιγματικό τετράστιχο δίνει έναν απρόσμενα καίριο όσο και ανοιχτό ορισμό για την παιδική ηλικία: είναι ο αληθινός μα εξόριστος χρόνος μέσα στο ό,τι νομίζουμε πως ζούμε, σ' αυτό το μεγάλο όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας.

Γλυκιά μου Ε. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Θα σου γράψω κάποια στιγμή μόλις ξεμπερδέψω εε.. θα σου εξηγήσω
φιλούρες πολλές!!!!!!!!!1

Περί αναρρίχησης στην οροσειρά των στόχων λοιπόν.
Συμβαίνει καμία φορά τα πράγματα να λαμβάνουν χώρα ανάποδα [ ξαφνιάζει μα διαβεβαιώ ότι γίνεται]….πρώτα αισθάνεσαι το αποτέλεσμα και μετά αναζητάς την αιτία.
Θα ήθελα να μπορούσα να προβάλλω το γεννηθέν συναίσθημα, αυτή την υπέρβαση που παρομοιάζω σαν βουτιά σε μια γλυκεία λίμνη ευφορίας αλλά...
Πάλι λέξεις θα παρεμβληθούν..
Αυτή η παιδική ανάμνηση που προκαλείται απο το άγγιγμα των στόχων που με αξιοθαύμαστη ακρίβεια παρέθεσες είναι αυτά τα ρέοντα ύδατα που περιγράφω.
Εκ των υστέρων ήρθε και η λογική εξήγηση και αντίληψη του τι τα προκάλεσε.
Την έδωσες την κατάλληλη στιγμή...

Η πειθαρχία δύσκολη αλλά αναγκαία συνθήκη αν θέλουμε να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι ….

Είσαι απολύτως κατανοητός...γνωρίζω αυτή την ευλογία αλλά άμεσα ξεπροβάλλει ο επόμενος τέταρτος στόχος και η εκ τούτου αγωνιώδης ερώτηση.

Σταθεροποιείται ποτέ μόνιμα και αν ναι πως?
Ζητάω το ανέφικτο? Αυτή η λάμψη κρύβεται...η την σκεπάζουμε?

Αν και πιστεύω ότι είμαι σαφής, αναλύω λίγο ακόμη.

Είτε με την λογική, είτε με την πίστη είτε με το συναίσθημα και την τέχνη η αναρρίχηση εκεί δεν είναι άγνωστη…
Στην διαδρομή μας στον ορατό κόσμο ανάμεσα στο ξημέρωμα και στην λήθη της αγαπημένης νύχτας εμφανίζονται κάθε είδους δαιμόνια [ καθημερινές αντιξοότητες] που σε παρασύρουν και σε πισωγυρίζουν ….σε γκρεμίζουν από τα ύψη άλλοτε απαλά και άλλοτε με σκληρότητα και ξανά πάλι από την αρχή…
Η προσωπική ενέργεια δεν είναι πάντα αρκετή και η αλλότρια κλοπή με βρίσκει κάθετα αρνητική.

ΠΩΣ ?????

Χαμογελώ....αφού σήμερα έχει πολύ φως και στο χαρίζω...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr