Eν αρχή ην ο λόγος

τα χρώματα και το φως

το χάος

οι ήχοι του σύμπαντος

η κλίμακα των αγγέλων

το δ της δημιουργίας

ο χρόνος

στην άκρη της θάλασσας

η λευκή παλίρροια της ζωής

η αρχή των ονείρων

ο εωθινός αίνος των όντων

η αγάπη.

P.S.: Aπόψε ονειρεύτηκα τη βροχή και τον έρωτα

η μνήμη

Kάθεται σκυφτή στο βράχο

η θάλασσα την αναδεύει

τα μαλλιά της σαν αρχαία καλύπτρα

στολισμένη με κοχύλια, φύκια, μικρά βότσαλα

και άμμο χρυσή που λαμπυρίζει στον ήλιο

στους ώμους της αναπαύονται θαλασσοπούλια

από μακρυά φαντάζει σαν ακροστόλι τριήρους

ή ένας μικρός βωμός.

Όμως είναι μονάχα μια μικρή σειρήνα

που αναπαύεται

και περιμένει να πέσει η νύχτα

να τραγουδήσει έναν απ' τους παλιούς σκοπούς

γεμάτο μοναξιά και περιπάθεια

που συγκινούν τους ναυτικούς

κι ενώ η θάλασσα είναι λάδι

αυτοί αφήνονται και έλκονται.

Έτσι ο βράχος γίνεται μοίρα

η μοίρα των ευαίσθητων θαλασσινών.

Σκόνη των βιβλίων
σκόνη της γης.

Η αλήθεια δεν είναι στις ιδέες.
Η αλήθεια είναι στα πράγματα.

Αλήθεια του στήθους είναι η ρόγα
αλήθεια του ήλιου είναι η φλόγα.

Άδειες οι λέξεις των ιδεών, μα πλούσιες
οι λέξεις των πραγμάτων.

Ισότης Δικαιοσύνη Τιμή Αλήθεια Ηθική
ψωμί μέλι αγκαλιά δροσιά αηδόνι πέτρα

πριν από την λέξη η γεύση του μελιού
κι από την πέτρα η αφή της πέτρας

Άλλοι ζητούν να κάνουν τις ιδέες πράγματα.
Τη δικαιοσύνη ψωμί
να χορτάσουμε δικαιοσύνη.

Μα εγώ αγγίζω – και τα πράγματα γίνονται ιδέες.
Η γεύση τους απόλυτη σαν της θάλασσας
και η αφή τους οριστική.

Αφήνω τις ιδέες και αγκαλιάζω τα πράγματα.
Αυτά δεν προδίδουν ποτέ.

Και λέω μάγουλο ήλιος τραγούδι αλάτι πέτρα.
Πέτρα.

Nίκος Δήμου

Το ποτέ και το πουθενά (Από το Παρόλα Αυτά)

- ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΠΟΤΕ;
- Ποτέ.
- Τι θα πει ποτέ;

Κοιτάζω μακριά. Προσπαθώ να περιγράψω την αιωνιότητα.

- Ποτέ θα πει: ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Ούτε σε ένα μήνα, ούτε σε τρεις. Ούτε σε ένα χρόνο, ούτε σε δέκα.
- Ίσως όμως αργότερα…
- Δεν υπάρχει αργότερα από το ποτέ.

Καρφώνω το βλέμμα μηχανικά σε ένα μεγάλο αγκάθι. Κατάλαβε; Δεν κατάλαβε. Βλέπω το επόμενο ερώτημα να αγωνιά στα μάτια του.

Κάθομαι στον κήπο με τον εαυτό μου – και προσπαθώ να του εξηγήσω. Ο εαυτός μου είναι ένα μικρό παιδάκι όλο απορίες. Εγώ είμαι γέρος. Αλλά δεν μπορώ να απαντήσω.

- Ποιο είναι πιο δυνατό; Το ποτέ ή το ποτέ-ποτέ;
- Είναι το ίδιο.
- Δεν είναι! Το ποτέ-ποτέ είναι πιο δυνατό. Κι εσύ δεν είπες ποτέ-ποτέ. Είπες ποτέ. Μπορεί να ξαναγυρίσει.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο μηδέ και το μηδέν; Παίρνω τον εαυτό μου τον μικρό από το χέρι και περπατάμε στον κήπο. Αυτός κρατάει μέσα του μία ερώτηση κι εγώ ένα κενό.

- Και τώρα που είναι;
- Πουθενά.
- Τι θα πει πουθενά;
- Πουθενά θα πει: ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε αλλού.
- Δηλαδή που είναι;

Το πουθενά είναι το ποτέ του χώρου. (Το ποτέ είναι το πουθενά του χρόνου).

Τα μάτια του έχουν πλημμυρίσει αγωνία. Κάπου ετοιμάζεται δάκρυ και πίσω από αυτό κραυγή.

- Πού είναι;

Δεν έχω άλλη σωτηρία από το ψέμα. Θα ξαναπώ το μύθο της ψυχής που δεν αντέχει το ποτέ και το πουθενά.

- Είναι στον παράδεισο.
- Τι είναι ο παράδεισος;
- Ένας κήπος.
- Σαν κι αυτόν;
- Πιο μεγάλος. Και πιο ωραίος.
- Πάμε!
- Δεν γίνεται.
- Γιατί;
- Κανείς δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο αν δεν περάσει από το ποτέ και το πουθενά.
- Μου λες ψέματα!

Ξέρει – και ξέρω – πως λεω ψέματα. Είναι όμως ο εαυτός μου, ο μικρός. Ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει και δεν εγκαταλείπει. Το πείσμα του ζωντανού.

- Αν είναι αλήθεια, πάμε!
- Που;
- Στο ποτέ, το πουθενά και τον παράδεισο! Βλέπεις; Σκύβεις το κεφάλι. Είπες ψέματα!

Ένας ψεύτικος κήπος. Γεωμετρικός τόπος στη συμβολή του ποτέ και του πουθενά. Ανύπαρκτες οι συντεταγμένες του.

Κλαιει.

- Δεν θα την ξαναδώ! Ποτέ!

Τώρα τραντάζεται από τους λυγμούς. Α! να μπορούσα και εγώ να κλάψω… Μα το κενό δεν έχει μάτια. Βλέπω τον εαυτό μου τον μικρό να κλαιει και να που εγώ δεν καταλαβαίνω.

- Εσύ (λυγμός) δεν λυπάσαι;
- Λυπάμαι.
- Δεν κλαις;
- Δεν μπορώ να κλάψω.
- Μέχρι χθες έκλαιγες.
- Τώρα δεν μπορώ
- Μα τώρα έφυγε!
- Γι αυτό δεν μπορώ.

Το ποτέ και το πουθενά είναι δύο λουλούδια στον ίδιο κήπο. Τα βλέπω. Ο άνεμος τα λικνίζει συνέχεια – και δεν είναι ποτέ πουθενά. Ο εαυτός μου ο μικρός, με κοιτάει στα μάτια. Δεν κλαιει πια. Στο βλέμμα του έχει σκιές φόβου.

- Γιατί δεν κλαις;
- Δεν μπορώ.

Στα μάτια του έχει σκιές τρόμου. Κάνει ένα βήμα μπροστά. Η φωνή του ανατριχιάζει. Κατάλαβε.

- Δεν είσαι εγώ. Είσαι το ποτέ…
- Είμαι.
- Είσαι το πουθενά.
- Είμαι.
- Πότε έφυγες;
- Μαζί της.
- Γι αυτό δεν κλαις;
- Γι αυτό.

Τώρα νιώθει ξαφνικά το ψύχος του κόσμου.

- Επειδή δεν άντεξες…
- ναι
- Επειδή δεν μπόρεσες να καταλάβεις…
- ναι
- Έγινες ένα με το ποτέ και το πουθενά.

Ψιθυρίζουμε. Τα πουλιά είναι πιο μεγαλόφωνα. Βραδιάζει.

- Την αγαπούσες τόσο πολύ;
- ναι
- Δεν θα ξανακλάψεις ποτέ;
- Ποτέ.

Υπάρχει ποτέ και σ’ αυτή τη ζωή. Το φέρνει ένας κρύος αέρας από την άλλη. Νυχτώνει.

- Τώρα πρέπει να φύγω;
- Ναι.

Ο εαυτός μου, ο μικρός, έχει ρυτίδες στην φωνή του. Η γάτα που ήρθε να τριφτεί στα πόδια του, είναι ξένη. Η νύχτα είναι ξένη. Ο εαυτός του είναι ξένος.

Έφυγε όπως περπατούσαμε παιδιά στις πλάκες – προσπαθώντας να μην πατήσει ούτε στο ποτέ, ούτε στο πουθενά. Μες το σκοτάδι.

Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας;
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2003 13:30 [Σχόλια: 2, Hits: 1]

Άλλος βάζει στόχους στη ζωή του και πασχίζει να τους φτάσει κι άλλος αυτοσχεδιάζει. Κανείς δεν αρκείται απλά στο να επιβιώνει. Το παιχνίδι σταματά όταν η ζωή μας παύει να έχει νόημα. Όμως πώς αποκτά νόημα;

Ακόμα και τα ψάρια μέσα στο ενυδρείο, στην ταινία των Μόντι Πάιθονς Το Νόημα της Ζωής, ασχολούνται μ' αυτό το θέμα, όπως όλοι οι φιλόσοφοι από καταβολής κόσμου. Γιατί; Στην πορεία της ζωής μας άλλοτε είμαστε ευχαριστημένοι και νιώθουμε περήφανοι για τα κατορθώματά μας κι άλλοτε χάνουμε το ενδιαφέρον μας και πέφτουμε σε βαθιά πελάγη ανίας ή δυστυχίας. Τότε όλα μάς φαίνονται μάταια και η ζωή δεν έχει κανένα νόημα.

Πώς αποκτά νόημα η ζωή μας; Ποια κίνητρα μας ωθούν σε δράση; Πότε νοιώθουμε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας; Γιατί δεν τα παρατάμε στην πρώτη αναποδιά αλλά εξακολουθούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο για μας και τους γύρω μας; Αναζητώντας όλες τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα "Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας" ας ρίξουμε μια ματιά στις απόψεις κορυφαίων φιλοσόφων, ψυχολόγων και λοιπών "επαιόντων"...

Οι (α)πιθανές απαντήσεις

Τι νόημα έχει η ζωή μου; Τι νόημα έχει η ζωή γενικά; Ο άνθρωπος θέτει αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό του εδώ και 3.000 χρόνια. Η προσπάθεια να δώσει μια απάντηση γέννησε πολλές φιλοσοφικές σχολές σκέψης. Να οι πιο αξιόλογες.

Το θεμελιώδες ερώτημα για το νόημα της ζωής γέννησε ολόκληρη επιστήμη, αυτή της φιλοσοφίας. Η λέξη, αμιγώς ελληνική, δεν πρέπει να μας φοβίζει. Σημαίνει "φίλος της σοφίας". Φιλοσοφεί κάποιος όταν, λιγότερο ή περισσότερο συχνά, θέτει ερωτήματα για τον εαυτό του, για όσα αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις του, για ό,τι συμβαίνει στον ίδιο και στους άλλους ανθρώπους. Τι πιο θεμελιώδες από το "Τι σκοπό έχει η ζωή μας";

Γνώθι σαυτόν

Διατρέχοντας μέσα στο χρόνο τη σκέψη των φιλοσόφων, μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερα είδη απαντήσεων. Για κάποιους η ζωή δεν έχει κανένα σκοπό˙ είμαστε εδώ κατά τύχη, οπότε αξίζει να χαιρόμαστε μέχρι να πεθάνουμε.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η ζωή αποκτά νόημα ανάλογα με το πώς συμπεριφέρεται ο άνθρωπος˙ πρέπει να ζούμε ηθικά, σεβόμενοι τους άλλους. Άλλοι διακρίνουν τον υπέρτατο στόχο στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό˙ ζωή σημαίνει να χτίζεις κάτι για σένα και τους άλλους ακολουθώντας το θείο σχέδιο.

Τέλος, κάποιοι θεωρούν ότι καθένας από μας πρέπει να ανακαλύψει εκείνο το στόχο ζωής που θα του δώσει εσωτερική ικανοποίηση. Για τον Σωκράτη σκοπός της ζωής ήταν το "γνώθι σαυτόν". Μόνο όποιος το γνωρίζει είναι πραγματικά ευτυχής. Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι σκοπός της ζωής είναι η τελειοποίηση της ανθρώπινης φύσης. Πώς μας φαίνονται αυτές οι σκέψεις; Μάλλον άβολες, σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο ονειρεύονται οι περισσότεροι άνθρωποι να ζήσουν τη ζωή τους σήμερα.

Όπως παρατηρεί ο κ. Δήμου, "οι αρχαίοι δεν είχαν την ίδια προβληματική μ' εμάς˙ γι' αυτούς η ζωή ήταν αυτονόητη. Μόνο στους Ελληνιστικούς χρόνους, όπου η φιλοσοφία έγινε medicina mentis (φάρμακο του νου), υπήρξε μια γενική τάση προς την ‘αλυπία’ και την ‘αταραξία’, τρόπους αντιμετώπισης του ανθρώπινου πόνου".

Να ζούμε σαν ήρωες

Για το Γερμανό φιλόσοφο Ιμάνουελ Καντ (1724-1804) ο άνθρωπος πρέπει να καθοδηγείται από τους παγκόσμιους ηθικούς νόμους. Ο Άρθουρ Σοπενάουερ (1788-1860) είναι πιο πεσιμιστής. Σύμφωνα μ' αυτόν, ζωή σημαίνει να προχωράμε προς κάτι που δεν μπορούμε να φτάσουμε, συνεπώς δεν υπάρχει σκοπός.

Ο χριστιανισμός, αντίθετα, βλέπει τη ζωή υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. "Η ζωή καταξιώνεται με την οριοθέτηση ευγενών στόχων και με τον αγώνα για την πραγμάτωσή τους" εξηγεί ο πατέρας Επιφάνιος Οικονόμου, αρχιμανδρίτης και εκπρόσωπος Τύπου του αρχιεπισκόπου. "Για τον άνθρωπο του Θεού η ζωή καταξιώνεται όταν λειτουργεί ως χώρος καλλιέργειας των χαρισμάτων που προσφέρει Εκείνος". Για να δανειστούμε τα λόγια του Τολστόι, "το να αγαπάει κανείς τη ζωή θα πει να αγαπάει το Θεό". Από την επικράτησή του και μετά, ο χριστιανισμός επηρέασε όλη τη δυτική σκέψη, ακόμα κι αυτή των άπιστων φιλοσόφων.

Ο συγγραφέας Φραντς Κάφκα υποστηρίζει: "Ακόμα κι αν ο Θεός δεν υπάρχει, η αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι ορίζει να συμπεριφερόμαστε σαν να υπήρχε". Πολλοί σύγχρονοι φιλόσοφοι βλέπουν τη ζωή σαν υπόσχεση την οποία εκπληρώνει ο ίδιος ο άνθρωπος και όχι ο Θεός. Για τον Ζακ Ντεριντά (1930-) και τον Χανς Γιόνας (1903-1993) η εκπλήρωση βρίσκεται στην εργασία και στην υπευθυνότητα, σ' ένα είδος ηρωικώς ζην. "Και ο Νίκος Καζαντζάκης τείνει επίσης προς μια ηρωική φιλοσοφία" συμπληρώνει ο κ. Δήμου.

Στωικός ή επικούρειος;

Η ικανότητα κάθε ατόμου να δίνει στην ύπαρξή του το νόημα που προτιμά έχει για κάποιους βιολογικές ρίζες. Εντοπίζεται στην ίδια την πολυπλοκότητα των συνάψεών μας, των συνδέσεων ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα (νευρώνες).

Ίσως γι' αυτό η αναζήτηση της ευτυχίας ως σκοπού της ζωής αποτελεί θέμα συζήτησης από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι σκέψεις χωρίστηκαν σε δύο σχολές: εκείνη των στωικών, οι οποίοι θεωρούσαν ότι ευτυχία ήταν η απουσία παθών, κι εκείνη του Επίκουρου, ο οποίος την έβλεπε μ' έναν τρόπο παραπλήσιο με το σύγχρονο, ως ευχαρίστηση των αισθήσεων.

Σύμφωνα με τους βιολόγους, ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι μόνο ένας: να βρεθούμε στις ευνοϊκότερες δυνατές συνθήκες ώστε να ικανοποιήσουμε τις βασικές μας ανάγκες (τροφή, ύπνο, αναπαραγωγή κ.λπ.). Δε διαφέρει από εκείνον που καθοδηγεί τα ένστικτα των ζώων και αποτελεί το κλειδί με το οποίο εξηγείται η τάση για πρωτιά σε διάφορους τομείς (εργασία, σπορ, οικογένεια): το κυνήγι της επιτυχίας ως το μυστικό για να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, άρα ευτυχισμένοι.

Σύμφωνα με τον Άγγλο στοχαστή Τόμας Χομπς (1588-1679), το ένστικτο οδηγεί τον άνθρωπο στο να κυριαρχεί στους ομοίους του - εξ ου και η διάσημη ρήση "Homo homini lupus" ("Ο άνθρωπος είναι ένας λύκος για τους ομοίους του"). Για να δημιουργήσει όμως μια κοινωνία πρέπει να υπερβεί αυτόν τον ακραίο ατομικισμό.

Τροφή και αγάπη

Ο Αμερικανός ψυχολόγος Άμπρααμ Μάσλοου (1908-1970) συμφωνεί ότι τελικός στόχος του ανθρώπου είναι η αυτοπραγμάτωση, η ικανοποίηση των βασικών του αναγκών. Ανάλογα με το πόσο ουσιαστικές είναι για την επιβίωση, οι ανάγκες αυτές ιεραρχούνται σε μια πυραμίδα η οποία ξεκινά από τις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες (τροφή, αγάπη, αναγνώριση) για να καταλήξει στις γνωστικές και αισθητικές (περιέργεια, εξερεύνηση, ομορφιά). Δηλαδή ο καθένας καθορίζει από μόνος του τους σκοπούς του και όλα τα πρότυπα ζωής έχουν την ίδια αξία; Όχι. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε όπως στο σούπερ μάρκετ, επιλέγοντας τα διάφορα είδη ζωής που μας προσφέρονται. "Το ιδανικό είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες ενός ανθρώπου να προωθούν και το κοινό καλό" υποστηρίζει ο κ. Δήμου. "Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι πιο πολλές δουλειές είναι χρήσιμες για το σύνολο. Όποιος λοιπόν κάνει καλά τη δουλειά του πετυχαίνει και τα δύο".

Η νέα θρησκεία

Στοχαστές όπως ο Γερμανός Έντμουντ Χούσερλ (1859-1938) υποστηρίζουν ότι οι αξίες του ανθρώπου είναι απόλυτες -όπως το απαραβίαστο της ανθρώπινης ζωής- και ακριβώς η υπεράσπισή τους είναι που δίνει νόημα στη ζωή μας. Άλλοι, όπως ο Μάρτιν Χάιντεγκερ (1889-1976), διαφωνούν με την ύπαρξη απόλυτων αρχών και θέτουν ως σκοπό της ανθρώπινης ζωής την ίδια την ελευθερία. Φέρνουν πράγματι την ευτυχία η απόλυτη ελευθερία και οι απολαύσεις; Ο Γερμανός ψυχαναλυτής και κοινωνικός φιλόσοφος Έριχ Φρομ (1900-1980), περιγράφοντας τη σύγχρονη καταναλωτική εποχή όπου η ικανοποίηση των υλικών αναγκών έχει γίνει ο κυρίαρχος στόχος των ανθρώπων, τονίζει: "Ο Ηomo consumens (καταναλωτικός άνθρωπος) ζει με την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, ενώ ασυνείδητα υποφέρει από ανία και παθητικότητα. Μπερδεύει την έξαψη και τον εντυπωσιασμό με τη χαρά και την ευτυχία, την υλική άνεση με τη ζωντάνια. Η ικανοποίηση της απληστίας γίνεται το νόημα της ζωής και η επιδίωξή της η νέα θρησκεία".

Χωρίς νόημα;

Ο Όζβαλτν Σπένγκλερ (1880-1936), συγγραφέας του έργου Η Παρακμή της Δύσης, υποστηρίζει ότι η ζωή δεν έχει νόημα και ότι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να μην κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλο. Και ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν (1889-1951) θεωρεί ότι το ερώτημα για το νόημα της ζωής είναι απαράδεκτο. Γιατί "γι' αυτό για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα να σιωπούμε" τόνισε. Και ο Ντοστογιέφσκι συμπληρώνει: "Η ζωή είναι πιο σημαντική από το νόημά της".

Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος

είν’ η ψυχή μου

που έκοψε με τα δόντια του

ο Θεός.

Μίλτος Σαχτούρης. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια. (Απόσπασμα)

Περίμενα φως
Και βρέθηκα στην άκρη
Σπηλιάς σκοτεινής και κρύας

Δεν ήθελες
Μου είχες πει
Στο σκοτεινό βυθό σου
Να βρεθώ
Στο φως μου είχες πει
Πως θέλεις να με βλέπεις

Και να που τώρα εγώ
Στην άβυσσό σου περπατώ

Προσκόμματα οι δαίμονες
Μου έστησαν
Πέφτω, χτυπώ
Λαβώνεται η αγάπη
Και με ψιθύρους,
Ιστούς θανάτου
Γύρω από την καρδιά μου
Έπλεξαν.
Ψυχορραγεί η αγάπη..

Ανοίγω το παράθυρο
Τα μάτια μου ανοίγω

Ήρθε η ώρα τώρα πια
Όση αγάπη μου μεινε
Λάβα για σε
Να κάνω
Να κάψει όλους τους ιστούς
Και ανέσπερο φως να γίνει

Πέρα απ το φως
Πέρα από το σκοτάδι
Ξανά και πάλι να σε δω
Να αναδύεσαι
Χωρίς στολίδια
Χωρίς τα φίδια
Μόνο με μια γύμνια
Λυτρωτική

Έλα, ταξίδι χειμωνιάτικο,
Μες στης ψυχής τα μέρη,
Χέρι με χέρι,
Όπως ποτέ παλιά,
Έλα μαζί να πάμε

Τους Λεβιάθαν του βυθού
Έλα να εξημερώσουμε
Και σε σκαρί τρικάταρτο
Να τους μεταμορφώσουμε

Γιατί είναι άδικο πολύ
Η αγάπη να πεθαίνει..

Θολοί -τους βλέπω- φαντάζουν
στου χρόνου την αχλύ,
που τους τυλίγει σαν σάβανο...
Συνάζουν τα ράκη τους
στο άδειο τους παρόν.
ΜΑ ΜΕΙΣ ΚΡΑΤΑΜΕ.
Αυτό που λέει ο άλλος δάκρυ είναι κόμπος δροσιάς
καλά φυλαγμένος
γιά τις μέρες που ξεραίνονται και ξεραίνουν...
΄Εγινα δράκος
ξέρω τα μυστικά της οχύρωσης του ενστίκτου
την δεξιοσύνη...
Ο βρυχηθμός
γιά τους καλούς
μοσχοβολά
καλημέρα...

ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΑΝΤΑΠΟΔΟΘΕΙ. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ,
ΖΥΓΙΖΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΕΡΙΕΣ...
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΕΝΤΟΣ ΣΟΥ,
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ.
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΑΠΗ
ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΤΕΧΕΙΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.

Αλλά η πιό μεγάλη αγάπη και οι πιό μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα. Μοιράσου τη γνώση, είναι ένας δρόμος προς την αθανασία.