Ακτίνες ασημόχρωμες,
του φεγγαριού κοντάρια,
καρφώνονται στον ουρανό.
άστρα..
μικρά φεγγάρια.

Τόποι όπου ζούνε ποιητές,
γλύπτες μα και ζωγράφοι
Μύστες που περιμένουνε
στου Απόλλωνα
το .. ράφι

Απολλώνιο,
Θείο φως, φωτίζει τις μορφές τους
Άσπρες, καθάριες,
φωτεινές,
οι άσπιλες ψυχές τους.

Σαν πεφταστέρια
θα σταλούν
στην γη,
σαν έρθ' η ώρα.

Οδηγητές της νόησης
Υπερβορείων δώρα!!!

Στη σιγαλιά του δειλινού
το κύμα μουρμουρίζει
μονότονα.. τραγουδιστά
κοντά του με καλούσε

σήκωσε ο νους μου
τα πανιά
στα πέλαγα αρμενίζει..

Χάθηκα μέσα στ' όνειρο,
εκεί δίπλα
στο μώλο

Ξέχασα το σώμα που..
φορώ
βυθίστηκα στο Όλο..

Γαλήνια κι ανάλαφρη
η σκέψη
φτερουγίζει

Του Ποσειδώνα
η μιλιά
το νου μου πλημμυρίζει..

Νοιώθω την παρουσία του
κι αυτό
με γαληνεύει..

Η ήρεμη του
η φωνή
την ακοή μαγεύει

Δεν ξέρω πότε τέλειωσε
ετούτο
το ταξίδι..

Η Μνήμη το φυλάκισε
στο όνειρο
σαν.. στρείδι

Πολλές φορές προσπάθησα
το στρείδι
αυτό ν' ανοίξω.

Μα στάθηκε
αδύνατο
την πόρτα να.. διαρρήξω!

Λαχανιασμένες ενοχές
στριμώχνουν το αφθόρμητο
του κτήνους
ξέσπασμα

Γελιότης η
εκ της ευγενείας
επιβαλλόμενη
αβρότης

-Απο δω η σύζυγος
-Χαίρω πολύ

-Απο δω ο σύζυγος
-Χαίρω πολύ

Και χαρήκαμε μια χαρά!
Μα μιά χαρά!!!

Να ελπίζω..
Μυστικά της ψευδαίσθησης τοιχώματα.

Είναι η Ελπίδα λαθραία εξουσία.
Όπως κι η επιβίωση.
Λαθραιότης είναι.

Όμως ας αναβάλουμε.
Θάρθουνε βράδυα πιο κατάλληλα.

Τρομάζει μια μικρή λιποψυχία στο παράθυρο
αφήνει αργά το κουρτινάκι της να πέσει..

Κι εγώ μένω εδώ κλεισμένος
μέσα σ' αυτό το ξένο "μέσα" συνεχίζομαι..

Να προσέχεις και να ...μου γράφεις.

Μπερδεμένο κουβάρι
οι πολυκαιρισμένες μνήμες
Ξέθωρα χρώματα
σε μωβ αποχρώσεις
κατρακυλούν και σβήνουν..

Καθώς το όνειρο χάνεται
πίσω απ' την γλάστρα
με την γαρδένια
καβάλα στο μεθυσμένο
απ' τ' άρωμα της σύννεφο
στο δρόμο προς τ' αστέρια..

Στραφταλίζουν
παιχνιδίζοντας με το φως,
το αρχέγονο,
που τοξεύει,
λαμπερά,
εκατομμύρια βέλη,
απ' την ηλιόφωτη φαρέτρα του
ζωοδότης,
του ονείρου ..προδότης..

Νωχελικά αναδεύεσαι
τεντώνεις τα μουδιασμένα
μέλη σου...

Ξεσκαλώνετ' ο νους σου
απ' του Μορφέα τ' αγκίστρι
Ξεμπερδεύεται η ανασεμιά του κορμιού σου
ταξιδεύει στον αέρα
κι η μυρωδιά του γιασεμιού
μεθάει τον χώρο..

Ρουφά λαίμαργα
τη ζεστασιά της σάρκας σου..
Ριγώντας
αγκαλιάζεις το σεντόνι
γουργουρίζοντας σαν γατούλα...

Μαγεμένος σε κοιτώ
και της λαχτάρας η λάβα
φωτιά στα σωθηκά μου
με καίει..

Σκύβω
Γέρνω το φλογισμένο μου κορμί
να τυλίξω του κορμιού σου
την ανατριχίλα...

Τσιρίζοντας
ξεσκίζει την εικόνα
το ξυπνητήρι στο κομοδίνο..

Πετάγομαι ιδρωμένος,
συγχυσμένος
και
..μόνος...

Κοιτάζω απογοητευμένος,
τον ήλιο που τρυπώνει δειλά
πίσω απ' της κουρτίνας
την χαραμάδα
σέρνωντας απ' τα μαλλιά
άλλη μια μέρα χωρίς Σου...

Ρουφάνε διψασμένες
οι πύλινες γλάστρες
οι φρεσκοβαμμένες
του ήλιου την ζεστή ανάσα.

ταίζουν θαλπωρή
τον χωμάτινο μαστό τους
όπου μυσοκοιμούνται
βυζαίνοντας χωμάτινους χυμούς
ευτυχισμένες καμέλιες...

Απέναντι,
το απέραντο γαλάζιο
στου ουρανού και της θάλασσας
το άγγιγμα..

Ξεμακραίνει
λάμνωντας νωχελικά
εκ του πύλινου όστρακου
η άυλη απαγκίστρωση..

Ξεφλουδίζει τους φωτεινούς
ίσκιους
αποσαφήνησης Πόθος,
του Αρχέτυπου Είναι..

Λαχτάρα επαφής
Του Απόλυτου..
Του Όλου..

Χαμογελάς γαλήνια
εκνευριστικά ευτυχισμένη
λες κι η άκομψη
..αποχώρηση σου
ήταν επιλογή σου.

Μου γνέφεις έλα..
κι όλο το είναι μου
ενω ταξίδι ετοιμάζει
μένει καρφωμένο
στων προφάσεων
το αναβαλλόμενο...

Μετά απ' αυτό..
Ύστερα απο κείνο..
Μα μήπως με ρώτησες
όταν αιφνιδίως
αναχώρησες?..

Κι όλο μένουμε
στχν διαπραγματεύσεων
το ..αδιέξοδον
αρκούμενοι στης λαθραιότητος
των αισθήσεων
προσεγγίσεις..

Το μόνον που με φοβίζει
είναι ότι ενώ εγώ
ολοένα και γκριζάρω
εσύ παραμένεις ίδια
όπως στην φωτογραφία
ανέγγιχτη απ' τον χρόνο...

Κι όταν συναντηθούμε
τι θα με κάνεις..
Κι εγώ ένα χούφταλο τι?

Λέω να κάψω την φωτογραφία
μα το χαμόγελο της
μου αλλάζει την απόφαση
κάθε φορά..