σιωπών χαϊδεύω με τα ακροδάκτυλα το πληκτρολόγιο σιωπών προσπαθώ να τα κινήσω προς αόριστες κατευθύνσεις να βρουν τις λέξεις που θέλουν να ξεπεταχτούν με βία με ορμή με σφοδρότητα άπιαστες περιδινούμενες σιωπών ανασαλεύω στο μυαλό μου τις ιδέες και τη θέληση να τις εκφράσω δεν βγαίνουν δεν μπορούν να διοχετευτούν στα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης οι λέξεις παλεύουν στήσανε το χορό στο εσωτερικό μέρος του κεφαλιού χωρίς να τις αναγνωρίζω να τις διαχωρίσω να τις βάλω σε τάξη δεν ξέρουν από πειθαρχία δεν ξέρω να τις διοικήσω με αγνοούν χορεύουν επιδεικτικά άλλο ρυθμό μια επανάσταση καταιγίδα τρικυμία εν κρανίω που περιμένει να τινάξει και να σκορπίσει τα μυαλά μου στο πληκτρολόγιο στην οθόνη στο γραφείο στο ποτήρι στο τασάκι με τα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης χτυπάει το τηλέφωνο ποιος είναι το αγνοώ δεν το σηκώνω θέλω να γράψω θέλω να παλέψω θέλω θέλω θέλω οι λέξεις να διοχετευτούν στα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης βάζω ποτό στρίβω τσιγάρο ρουφάω τις γουλιές και τον καπνό με τα νεκρά ακροδάχτυλα το πληκτρολόγιο κενό ο κέρσορας στην οθόνη αναβοσβήνει ανυπόμονα σε παρακαλώ λέει γράψε δεν γράφω δεν μπορώ οι λέξεις κροταλίζουν δεν τις αναγνωρίζω μόνο εικόνες και εικόνες περνάνε αδυνατώ να τις περιγράψω μόνο λέξεις και λέξεις περνάνε αδυνατώ να τις συγκολλήσω μια λογική διαδοχή σε μια ιστορία ένα κείμενο με ιστορία το κείμενο χωρίς ιστορία η ιστορία που δεν ειπώθηκε γιατί δεν ακούω δεν βλέπω δεν οσφραίνομαι δεν γεύομαι μόνο τα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης περιμένουν το ανείπωτο ο καπνός περιδινίζεται στα μάτια τα δάκρυα ο κέρσορας στην οθόνη κάνει περισσότερο επιτακτική την παρουσία με προκαλεί με προκαλεί με κοροϊδεύει με φτύνει με ταπεινώνει με καταρρακώνει με εξαφανίζει τα ακροδάκτυλά μου τα βλέπω γελούν σε βάρος μου γελάω με τον ανίκανο εαυτό μου δεν είμαι ο εαυτός μου μυαλό γεμάτο λέξεις χωρίς ειρμό δεν μπορούν να πουν την ιστορία το ανείπωτο στέκει βασιλιάς μπροστά θα την πω την ιστορία θα νικήσω το βασιλιά ρουα ματ είμαι νεκρός τα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης χωρίς ιστορία χωρίς νόημα γράφω υπάρχετε εσείς οι λέξεις είστε η ιστορία η αρχαία ενσάρκωσή σας με στοιχειώνει φαντάσματα δαιμόνια στοιχειά καλικαντζάροι το βιβλίο δεν είναι δικό μου είναι δικό σας φτιάχνω το εξώφυλλο με υπαγορεύετε με τυραννάτε με φυλακίζετε τα γράμματα συγκολλημένα οι λέξεις σκόρπιες οι παράγραφοι σβήνονται πριν γραφτούν κενές οι σελίδες το βιβλίο άδετο η οθόνη η οθόνη η οθόνη ο σεφέρης ο καβάφης ο ροΐδης ο τζόυς ο ντοστογιέφσκυ ο τσελάν γελάτε γελάτε καλά τα ωραία περιτυλίγματα οι ωραίοι στίχοι ο σεφέρης ο καβάφης ο ροΐδης ο τζόυς ο ντοστογιέφσκυ ο τσελάν φαντάσματα δαιμόνια στοιχειά καλικαντζάροι τα ακροδάχτυλα ακουμπισμένα ανυπόμονα στο πληκτρολόγιο κοκκαλωμένα νεκρά ανύπαρκτα χωρίς λόγο ύπαρξης χωρίς ιστορία χωρίς νόημα χωρίς Εμένα

Βαγγέλης Δαρδαντάκης:
Ποίηση: Η Δομή του Φόβου: Το Κενό

Ιδού ο μεγαλύτερος μάγος του κόσμου!Είναι αυτή η οποία κάνει την μνήμη να παρέχει τούς καρπούς της, η οποία εκδηλώνει εκ των προτέρων το δυνατόν και εφευρίσκει ακάμα και το αδύνατον.
Στην Φαντασία χρωστάμε την ποιήση και τα όνειρα, εκείνη κεντά παραμύθια και σύμβολα επάνω στούς πέπλους των μαγάλων μυστηριών.
Παράγει ενθουσιασμό και έτσι διευρύνει την αυτοκρατορία της θέλησης σχεδόν πέραν των ορίων της.
Δημιουργεί πίστη στην ευτυχία και την προσφέρει για τόσο χρόνο όσο διαρκέσει το όνειρο.
Η φαντασία είναι ο κρυστάλλινος φακός του νού μας.Διαθλά τις φωτεινές ακτίνες των σκέψεων μας και μεγενθύνει τις εικόνες όλων των συλλήψεων μας.
Ο στόχος των οραμάτων μας είναι τόσο περιορισμένος ωστε, για να διακρίνουμε σωστά μέσα σ'αυτόν τον τόσο στενό κόσμο, θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα πιο μεγάλα απο οτι είναι στη φύση.
Η συλλογική φαντασία επιτυγχάνει τα αποτελέσματα του μεγενθυτικού καθρέφτη.
Οταν η φαντασία ανακαλύψει ενα πραγματικό σημείο στήριξης, αυτό γίνεται ο μοχλός του Αρχιμήδους, διαφορετικά, χωρίς μια αραγματική έδραση, αποτελεί το σκουπόξυλο με το οποίο πετούν στόν α΄΄ερα οι μάγισσες και οι παράφρονες.
ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΤΟΛΜΑ.

Alfons loyis Constant.

Καλή μας μέρα...

Γιώργος Σαραντάρης

Γ. Ιωάννου

Έρχονται στη ζωή κάποιες στιγμές

που κανείς δεν ξέρει τι να κάνει…

να γελάσει; να κλάψει; να φύγει;

Είναι στιγμές που ο καθείς

φαίνεται να απορεί για όλα…

στιγμές που η ζωή είναι θρήνος

και ο θάνατος γιορτή.

Όλα τα χωρίζει μια λεπτή

κόκκινη αιμάτινη γραμμή.

Πως μπορείς να δακρύσεις για

το θάνατο κάποιας που

έζησε τη ζωή σα μια γιορτή;

Πως μπορείς να μισήσεις αυτή τη ζωή

που κάθε στιγμή πεθαίνει

και γεννιέται ξανά;

Πως μπορείς να νιώθεις θλίψη

για κάποια που έφυγε για

το ατέλειωτο ταξίδι της αυτοανακάλυψης;

Πως μπορείς να οργίζεσαι όταν

δίπλα σου υπάρχει μια ψυχούλα

ένα προσωπάκι και σου χαμογελάει;

Σε ρωτάω μεγάλε άρχοντα: Εγωισμέ μου!

Είναι όντως η νύχτα

η μεγάλη αδελφή των ψυχών

μια και μονάχα μες στο σιωπηλό

σκοτάδι μπορώ να εκφράσω τις σκέψεις μου.

Η νύχτα το σκοτάδι με αφήνουν

να παραδεχτώ τα λάθη μου με ωθούν

να απολογηθώ για τις πληγές που άνοιξα

με οδηγούν με γαλήνια ανησυχία

στο δρόμο της αυτογνωσίας.

Δεν είναι λίγο πράγμα να φτάνεις

στο σημείο που να μπορείς να

ομολογείς ανοικτά στους άλλους και

στον εαυτό σου ότι έφταιξες

ότι υπήρξες άθλιος και ίσως

άθελά σου υποκριτής ότι

έκανες την αγάπη που είχες μέσα σου

θηλιά και προσπάθησες να πνίξεις

ό,τι αγαπούσες…

Δεν είναι τ’ αστέρια που χαρίζουν

ομορφιά στη νύχτα αλλά η νύχτα

που τονίζει την ομορφιά των αστεριών!

Που είσαι? Τελειώνει η εβδομάδα ...

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια
και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι,
αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λεω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιαυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια,
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν,
θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και
πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι
κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους
και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου
και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν,
χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά,
αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού,
χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά,
το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ,
γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα,
θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα,
ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει,
αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ
κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ,
θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά,
ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με,
σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα. "

τα λόγια σφίγγονται ολόγυρά μου, όμοια με όνειρα που θα είχαν ονειρευτεί τον εαυτό τους στο πλευρό μου, κι εγώ ο ίδιος δεν ειμαι παρά μια εικόνα του ονείρου τους, αισθάνομαι την ισχύ της συνομωσίας τους και το πόσο δοκιμάζουν κι αυτά την ισχύ του ονείρου μου, δοκιμάζοντας την απέραντη επιθυμία να μετάσχουν σ’ αυτό, να εισέλθουν στη σφαίρα αυτού του ονείρου, επιθυμία τόσο ζωηρή ώστε αυτή η ίδια να είναι η νύχτα, δημιουργεί την νυχτα όπου βρίσκόμαστε και πάλι μαζί, ενωμένοι αλλά με την κοινή μας άγνοια, με την κοινότητα της άγνοιάς μας η οποία δρα έτσι ώστε, ακόμη και όταν κατανοώ τα λόγια, δεν τα κατανοώ, και όποτε τα μιλάω, τίποτε δεν λέγεται, αν και σε αυτά τα πάντα έχουν λεχθεί για πάντα...Όμορφες ώρες, λόγια βαθιά στα οποία θα ήθελα να ανήκω, αλλά που κι αυτά θα ήθελαν να μου ανήκουν, λόγια κενά και ασύνδετα. Δεν μπορώ να ρωτήσω και δεν μπορούν να μου απαντήσουν. Παραμένουν μονάχα δίπλα μου, όπως παραμένω δίπλα τους...

maurice blanchot,εκείνος που δεν με συντρόφευε

Πάλι απάντησες χωρίς να το ξέρεις!!!

Εσεις λέτε <<αυτό δεν μπορεί να γίνει>> ενώ γι' αυτούς μπορούν να γίνουν τα πάντα.
Ερχεστε εσείς και λέτε πως δεν είναι αλήθεια.Και γιατί?

Επειδή φαίνεται αλήθεια σ΄εμένα, σ΄εσένα, σε εκατό χιλιάδες άλλους!
Θα 'επρεπε να δούμε τι είναι εκείνο το οποίο φαίνεται αλήθεια στούς εκατό χιλιάδες άλλους που δεν τούς λένε τρελούς, και το θέαμα παρουσιάζει η κοινή παραδοχή, το άνθος αυτό της λογικής...

Αλίμονο αν εμβαθύνετε καθώς έκανα έγώ...Θα νιώσετα σαν ζητιάνος μπροστά σε πόρτα που δεν θα σας ανοιχτεί ποτέ.

Εκείνος που θα διαβεί την πόρτα δεν θα σ' σαστε ποτέ εσείς με τον εσωτερικό σας κόσμο καθώς τον ξέρετε και τον νιώθετε.

Αυτός που θα την διαβεί θα είναι ένας άγνωστος σε σας, όπως τον ξέρει και τον νιώθει ο άλλος εκείνος άνθρωπος, μέσα στον ανεξερεύνητο δικό του κόσμο!>>
Ερρίκος Δ [ Πιραντέλλο].

[b]ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Σ Π Ο Ρ Α Κ Α Ι Θ Ε Ρ Ι Σ Μ Ο Σ Τ Ο Υ Κ Ο Σ Μ Ο Υ

1. Ο Κήπος

Ήμουν ε κ ε ί .
Είδα κι άκουσα, δίχως να βλέπω με τα μάτια μου και δίχως ν’ακούω με τ’αυτιά μου. Άλλωστε, εγώ ήμουν τ’άκουσμα, εγώ και τ’όραμα.
Πότε ήμουνα μέσα στον εαυτό μου, δίχως ν’αναγκάζομαι γι’αυτό να είμαι ένας "εαυτός»;
Πότε ήτανε που με έβλεπα, εμένα τον ίδιο, κοιτώντας έξω μου;
Πότε άγγιζα με δίχως χέρια, περπατούσα με δίχως πόδια και μιλούσα με δίχως φωνή;
Ωσάν τυφλός παντεπόπτης, σιωπηλός εκφωνητής του ακέραιου Λόγου.
Μετείχα σ’εκείνον τον Οφθαλμό που κυμάτιζε μες στην Αιωνιότητα, όπως η σημαία που κυματίζει στον άνεμο.
Πόσο όμορφα κτισμένος από χρυσάφι ήμουνα!
Μπορούσα να υπάρχω δίχως να’χω ανάγκη την λεγόμενη «ύπαρξη».
Μπορούσα ακόμη αν ήθελα, να μην υπάρχω δίχως να’χω ανάγκη την λεγόμενη «μη-ύπαρξη».
Δεν είχα όνομα. ‘Η μ ο υ ν τ ο ‘Ο ν ο μ α .
Δεν είχα φυσικό πατέρα και φυσική μητέρα.
Ήμουν από πάντοτε ε κ ε ί .
Ονειρευόμουνα τον κόσμο κι αυτός με ονειρευόταν.
Μια χαράδρα, πάντα, ανοίγεται ανάμεσα στο Κάτι και το Τίποτα,
κι εγώ, χαρούμενος, εντός της κατοικούσα.
Περπατούσα μέσα στους διαδρόμους μιας Μουσικής.
Από πού ερχόταν αυτή η Μουσική; Από παντού. Θα’λεγα δε, πως ήταν το
άθροισμα απ’ ο,τιδήποτε συνέβαινε ε κ ε ί. Κι ακόμη, μπορώ να πω ότι έ β λ ε π α την Μουσική.
Μάλιστα δε, εκείνη με σ κ ε π τ ό τ α ν και μπορούσα πλέον να καταλάβω πως δεν είχε ανάγκη να «υπάρχει» για να την ακούω.
Απλά, ακουγόταν από παντού.
Κολυμπούσα μέσα στα νερά μιας παιδικής λιμνοθάλασσας δίχως ωστόσο να
βρέχομαι απ’αυτήν.
Πετούσα σ’έναν ουρανό που δεν βρισκόταν από «πάνω» μου.
Δεν ήμουν «υλικός» μα ούτε και «ιδεατός».
Μπορούσα να βλέπω την σκέψη «υλικά» και την ύλη «ιδεατά» -αν μπορεί να το πει κάποιος με αυτόν τον τρόπο.
Πέθαινα; Όχι βέβαια, αφού δεν είχα ανάγκη την λεγόμενη «ύπαρξη» για να υπάρχω!
Αρρώσταινα; Δίχως νόημα ερώτηση – και από τί αλήθεια; Η αρρώστεια είναι πάντα το τεκμήριο της Μεγάλης Φυγής.

Α ρ ρ ω σ τ α ί ν ε ι α υ τ ό π ο υ έ φ υ γ ε α π ό τ ο ν
ε α υ τ ό τ ο υ, δ ι ό τ ι τ ο ί δ ι ο ω ς τ έ τ ο ι ο ε ί ν α ι η έ λ λ ε ι ψ η τ ο υ ε α υ τ ο ύ τ ο υ.

Μα πού βρίσκεται λοιπόν ο Κήπος;

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΤΕ!
ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ...από
εκεί μιλάμε τώρα!
Τί έκανα εκεί;
Δεν χρειαζόταν να «κάνω» κάτι, όντας ε γ ώ α υ τ ό π ο υ μ ε
έ κ α ν ε κ ά ν ο ν τ α ς τ ο ο ί δ ι ο ς.
Η «δράση» μου ήτανε απεριόριστη. (Με) έκανα ό,τι ήθελα, απλά και μόνο με το να σκεφτώ αυτό που ήθελα να κάνω.
Σκέψη και πράξη δεν ήταν δράσεις χωριστές η μία από την άλλη.
Γνώριζα τα πάντα δίχως να’χω την ανάγκη να γνωρίζω πως γνώριζα τα πάντα.
Ε κ ε ί στον Κήπο, φύτρωνε το Χρυσό Ρόδο. Το έβλεπα «πιάνοντάς» το. Το «έπιανα» βλέποντάς το.
Ήταν έξω από μένα; Όχι.
Μέσα μου; Ούτε. Απλά, ήταν.
Γύρω μου ανάσαινε ένα ατέλειωτο ακρογιάλι ως ο ορίζοντας του Κήπου, πάνω από τον οποίο χορεύαν οι δράσεις μου.
Και εγώ, όντας όχι ο χορευτής α λ λ ά ο χ ο ρ ό ς του ,
Με φορούσε μια παρθένα φορεσιά που δεν άγγιζε το «σώμα» μου !
Ήμουν γυμνός; Δεν ήμουν γυμνός;
Για την ακρίβεια, εγώ ο ίδιος δεν ήμουν παρά η γ υ μ ν ό τ η τ α
σ ε μ ι α λ α μ π ρ ή ε ν δ υ μ α σ ί α τ η ς Α ι ω ν ι ό τ η τ ο ς
Α, πόσο ευτυχισμένος ήμουν, δίχως μάλιστα γι’αυτό, να έχω την βλακώδη
υποχρέωση να νοιώθω ευτυχισμένος!
Είχα παρελθόν, παρόν και μέλλον; Όχι. Ήμουν από πάντοτε ε κ ε ί .
Ήμουν ζωντανός; Δεν χρειαζόταν να είμαι «ζωντανός» για να ζω.
Ήμουν νεκρός; Όχι βέβαια, δεν ήμουν.
Υπήρχα; Δεν υπήρχα;
Δεν μπορώ βέβαια να χρησιμοποιήσω την λέξη «υπάρχω» για να αποδώσω
την πληρότητα εκείνη την οποία εγώ ο ίδιος συνιστούσα
ε κ ε ί , ωστόσο, αν χρησιμοποιούσα το «δεν υπάρχω» θα ήταν διπλό λάθος!
Απλά, ήμουν ε κ ε ί .
Τα «αντίθετα» δεν τα εγνώριζα. Δεν υπήρχαν. Άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξαν.
Βίωνα την α χ ρ ο ν ί α με ένα πολύ «ωμό» και «πρακτικό» τρόπο.
Οι λεγόμενες «πέντε αισθήσεις» και η μαρτυρίες τους μου ήταν ξένες. Μπορώ να πω ότι είχα μόνον μία «αίσθηση-δράση» που συνελάμβανε στην ενότητά τους την όραση, την ακοή, την γεύση, την όσφρηση και την αφή, χωρίς ωστόσο να υπήρχε καμμιά απ’αυτές όπως τις γνωρίζουμε εδώ κάτω. Δεν υπήρχαν.
Επομένως μεταχειρίζομαι την λέξη «ΟΡΑΣΙΣ» στην εσχάτη των ενδελεχειών
της! Μια «όραση» που καμμιά σχέση δεν είχε με την όραση των ανθρωπίνων οφθαλμών.
Είπα λοιπόν, πως οι «πέντε αισθήσεις» μου ήταν ξένες. Και απ’ό,τι
καταλαβαίνω μόλις τώρα, θα μπορούσα να πω ότι η κάθε μία από μόνη της ε ί ν α ι η έ λ λ ε ι ψ η τ ο υ ε α υ τ ο ύ τ η ς .
Είναι πολύ φτωχό, φερ’ειπείν, να βλέπεις μόνάχα αυτό που βλέπεις και να μην α κ ο ύ ς ταυτόχρονα το βλέμμα σου.
Είναι δυστυχία να μην βλέπεις την αφή σου και να μην παίζεις στα χέρια σου το άκουσμα σου.
Φοβόμουν; Όχι ! Έλπιζα; Όχι ! Αγαπούσα-μισούσα; Ούτε-ούτε !
Ό,τι ονομάζουμε συνήθως «αγάπη» εδώ κάτω, είναι κάτι πολύ υστερικό σε
σχέση με την Πραγματική Αγάπη που βίωνα στον Κήπο, δίχως μάλιστα να έχω την ανάγκη να νοιώθω πως «αγαπώ» και «μ’αγαπάνε».
Αγαπάς κάτι επειδή κ ά π ο τ ε (δηλαδή ΤΩΡΑ!) ήσουν α ι ω ν ι κ ά
α χ ώ ρ ι σ τ ο ς μαζί του. Μισείς για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ήμουν ενωμένος με ο,τιδήποτε ε κ ε ί, και ακριβώς γι’αυτό κεχωρισμένος από ο,τιδήποτε. Σε μια Απόλυτη Σχετικότητα. Σε μια θεική σχετική Απολυτότητα.
ΑΠΟΛΥΤΟΣ με ένα πολύ γλυκύ τρόπο.
Είπα πως είχα μία Παναίσθηση.
Τί έβλεπα λοιπόν, μέσα από αυτήν την ΜΙΑ αίσθηση που από μόνη της ήτανε και ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, δίχως να’χω την ανάγκη πρώτα να αισθάνομαι και κατόπιν να κατανοώ εκείνο που αισθάνθηκα;
Δεν πρόκειται να μιλήσω για αυτά εδώ, όχι επαιρόμενος «για κάποιο μυστικό» και ούτε διότι δεν μπορούν να μεταφερθούν στην ανθρώπινη γλώσσα. Δεν «μεταφέρονται», ούτε όμως και «δεν μεταφέρονται». Α ν ή τ α ν α ν ε ί π ω τ α , τ ό τ ε α σ φ α λ ώ ς η γ λ ώ σ σ α θ α τ α ε ξ έ φ ρ α ζ ε .
Μπορεί να τα δει κάποιος μόνον μέσα στην όραση του νου, ε κ ε ί
(δηλαδή ΤΩΡΑ!).
Όμως, γιατί έφυγα από ε κ ε ί ;
Έφυγα πραγματικά;
Όχι ακριβώς.
Θα’λεγα πως ό, τ ι έφυγε από ε κ ε ί , δ ε ν ή μ ο υ ν ε γ ώ ,
α λ λ ά η φ υ γ ή μ ο υ.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ε κ ε ί .
Από ε κ ε ί, χωρίστηκε ο χωρισμός μου,
έ φ υ γ ε η φ υ γ ή μ ο υ ...
Οι λέξεις «ύλη»-«πνεύμα», «εγρήγορση-όνειρο» κλπ., έτσι όπως τις
χρησιμοποιούμε εδώ κάτω: ανεπαρκέστατες!
Βρισκόμουν σ’ένα «υλικό» όνειρο και σε μια «ονειρική ύλη». Και ούτε ύλη,ούτε όνειρο.
«Εξαϋλωμένος»; Γελοίο και να το σκεφτεί κάποιος! «Εξαϋλωμένο» μπορεί να είναι μόνον ό,τι ήταν «ύλη».
Με περιστοιχίζανε Χρυσά Φώτα Υψίστης Παιδικότητος με τα οποία
χαριεντιζόμουνα σ α ν σ κ έ ψ η .
Και όλα αυτά σε ένα στερέωμα που δεν γνώριζε ούτε «ημέρα» μα ούτε
«νύχτα». Το Φως έφεγγε από μόνο του δίχως να έρχεται από καμμιά πηγή,
λες και πρόβαλλε από το πουθενά.
Ένα όνειρο εκτός ύπνου. Μια «υλική» γνωριμότητα εκτός εγρήγορσης και
ύλης. Άλλωστε δεν κοιμόμουν ποτέ (όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος
εύκολα). Αλλά και την λεγόμενη «αφύπνιση» ποτέ δεν εγνώρισα, αφού βέβαια δεν κοιμόμουν !
Ήμουνα μέσα στο Όραμα.
Και ακριβώς γι’αυτό δεν υπήρχε ανάγκη να με βλέπω όντας έξω από το
Όραμα. ΗΜΟΥΝ ΟΜΩΣ ! ΗΞΕΡΑ !
Ήμουν ο θεατής και ταυτόχρονα εγώ ο ίδιος η «κινηματογραφική ταινία» που μ ε έ β λ ε π α . Μέσα από αυτή την ένωση δημιουργούσα την Αχρονία.
Ο Χρόνος εξ άλλου μου ήταν άγνωστος, όχι μόνον αυτός, αλλά ακόμη και
αυτή η ιδεατή δυνατότητα να υπάρξει ως τέτοιος ![b]

2. Το Σπέρμα και η Άβυσσος
Τον είδα σαν μια κηλίδα του στερεώματος που πέταγε σε μεγάλους
κύκλους πέρα στον ορίζοντα.
Και ξάφνου, σα να βρισκόταν μόλις δίπλα μου, ε μ φ α ν ί σ τ η κ ε .
Κοιτούσα τον Άγγελο-Μάγο καθώς στην πραγματικότητα κοιτούσα τον
ίδιο τον εαυτό μου.
Τί πρόκειται να συμβεί ; τον (με) ρώτησα.
Αυτό που ή δ η έχει συμβεί, μου απάντησε.
Κοίταξα τότε μέσα στα ηλιακά μάτια του σαν σε καλειδοσκόπιο,
Και είδα το σύμπαν-εαυτό μου να τραγουδάει με χαρμόσυνη λύπη
μόνον φωνήεντα, κι ολοένα ακουγόταν από παντού σαν από πάντα:
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ !
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ !
Αμέσως πετάξαμε μαζί πέρα προς τον Μεγάλο Ορίζοντα του Κήπου και
φτάσαμε ε κ ε ί α π’ ό π ο υ π ο τ έ δ ε ν φ ύ γ α μ ε .
Μου έδειξε τότε την Περιοχή.
Αυτός είναι ο Λευκός Κύκλος, μου είπε ο Άγγελος-Μάγος.
Καμμιά υπόσταση δεν μπορεί να εισέλθει εκεί,
διότι ήδη κ α τ ο ι κ ε ί μ έ σ α σ’ α υ τ ή .
Και εμείς ακόμη βρισκόμαστε σ’αυτόν τον Κύκλο που βλέπεις μπροστά
σου.
Δεν προλάβανε καλά-καλά να τελειώσουνε τα λόγια αυτά , κι άρχισα
ήδη να νοιώθω πως κ ά τ ι αποχωρούσε από μέσα μου, όμως δεν
μπορούσα να συλλάβω ακόμα σε εικόνα αυτήν την σκέψη μου.
Και συνέχισε ο Άγγελος-Μάγος:
Ο Λευκός Κύκλος είναι εκείνος που όντας μες στον εαυτό του, έχει την
γνώση των Μερών του δίχως γι’αυτό να κλονίζεται. Είναι αυτός που
στηρίζεται στον Άξονα του Κόσμου καθώς ταυτόχρονα τον στηρίζει ο
ίδιος.
Τί είναι Μέρος; Ρώτησα τότε τον Άγγελο-Μάγο.
Εκείνο που θέλοντας να γ ν ω ρ ί ζ ε ι ό τ ι γ ν ω ρ ί ζ ε i , αποχωρεί γι’αυτό από τον εαυτό του και επομένως από την ίδια την Γνώση.
Έτσι υποχρεώνεται να αντέξει αυτή την ίδια την αντοχή του, καθώς
πλέον ως κουλουριασμένο Φίδι της Φυγής αρχίζει να υψώνεται
ελισσόμενο γύρω από τους Μεγάλους Σπόνδυλους του Κόσμου για να
στηρίξει τον τελευταίο –τον δικό σου Κόσμο πια, όπου δεν είσαι τίποτε
άλλο από ΞΕΝΟΣ !
Δ ι ό τ ι τ ο Φ ί δ ι α υ τ ό ε ί ν α ι τ ο Μ έ ρ ο ς,
ε κ ε ί ν ο π ο υ φ ε ύ γ ε ι α π ό τ ο ν ε α υ τ ό τ ο υ
ω ς η Φ υ γ ή τ ο υ .
Ε ί ν α ι α κ ρ ι β ώ ς ε κ ε ί ν ο π ο υ ε γ κ α θ ι σ τ ά
τ ο ν ε α υ τ ό τ ο υ σ τ ο ν Κ ή π ο Α Π Ο Χ Ω Ρ Ω Ν Τ Α Σ .
Όπως το ακούς: με την αποχώρησή του εγκαθίσταται εκεί ακριβώς
απ’όπου αποχωρεί !!!

Αυτά μου είπε ο Άγγελος-Μάγος και μου έδειξε αμέσως την Μεγάλη Σκιά
που έρριχνε ο Λευκός Κύκλος πάνω σε μας τους ίδιους. Εδώ είναι το
Πεδίο, μου είπε, από δω η είσοδος στα Μέρη.

Ένοιωσα τότε για πρώτη φορά να με κατακλύζει η δίψα για το Μέρος.
Πόθησα να δω εμένα ως κ ά τ ι που φεύγει από τον εαυτό μου κι
επομένως από τον Κήπο για να τον στηρίξω και να με στηρίξει στην
Αχρονία μας.
Αυτό θα το έκανα σκεπτόμενος τον Χρόνο.
Δημιουργώντας τον Χρόνο.
Κομματιάζοντας τον εαυτό μου.
Αποχαιρετώντας.
Κατεβαίνοντας γρήγορα-γρήγορα στο Μέρος, εγώ ο ίδιος ως το φίδι
της φυγής μου πλέον.
Εγώ θα έπαιρνα την ευθύνη για αυτή την φρικαλέα Αυγή,
και αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ
προτού το αποφασίσω...
Θα έφευγα βλέποντας κατά την διαδρομή την μ ο ρ φ ή μου.
Γιατί άραγε; Μήπως δεν με έβλεπα και πριν, όντας στον Κήπο;
Και βέβαια ναι !
Όμως τώρα θα έβλεπα εκείνα που στηρίζανε ό,τι έβλεπα στον Κήπο,
δηλαδή, τον δίδυμο εαυτό μου...φυγάς, φυγάς...φυγάς και ξένος σ’ένα ξένο Χρόνο...
Και ήδη νοούσα καλώς πως η ύλη και το 2 με αναζητούσαν και τα
αναζητούσα –ελλοχεύανε σε μια κρυμμένη γωνιά του Κήπου!
Έτοιμα να εμφανιστούν ! Αρκεί να εκδήλωνα την επιθυμία μου ! Κι αυτό θα ήταν αρκετό.
Ναι, με την επιθυμία μου και μόνον !
Κι αυτό ακριβώς έκανα δίχως να χάσω καιρό.

ΘΕΛΗΣΑ !

Μέσα στο Πεδίο στροβιλίστηκα τρεις φορές ακριβώς, και όντας σε
πρωτόγνωρη για μένα αίσθηση του «Πραγματικού» και της «ύλης» είδα
ότι
ε μ φ α ν ι ζ ό μ ο υ ν
Δ έ σ μ ε υ α φ ρ ι χ τ ά τ ο ν ε α υ τ ό μ ο υ
γ ι α ν α τ ο ν ε λ ε υ θ ε ρ ώ σ ω σ ε μ ο ρ φ ή,
ενώ ο Λευκός Κύκλος ολοένα μετασχηματιζόταν σε έλλειψη, ώσπου
κάποια στιγμή απέκτησε ένα ωοειδές σχήμα.
Ήταν φανερό.
Επρόκειτο για ένα αυγό πλέον.
Ξάφνου ο Πέλεκυς του Τρόμου υψώθηκε ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ και
κατέπεσε στον Λευκό Κύκλο. Το αυγό ράγισε και το Πεδίο χωρίστηκε στα
δύο.
Χάνοντας ολοένα την μ ί α παναίσθησή μου και υλοποιούμενος σε μία
πύκνωση του εαυτού μου, έβλεπα πολύ καθαρά πως

κ ο μ μ α τ ι α ζ ό μ ο υ ν.

Για να «ενώσω» τον εαυτό μου σε μια μορφή, έπρεπε να τον
θρυμματίσω σε άπειρα σπαράγματα.

Ένοιωθα τον μεγάλο Κοσμικό Πόνο καθώς ταυτόχρονα ένας ηδονικός
σπασμός κλόνιζε εκείνη την μορφή που μόλις είχα αποκτήσει.

Μια Δημιουργία.

Μια Δημιουργία που ήτανε μαζί Πτώση και Ανύψωση.

Άλλωστε, ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΣΥΜΒΕΙ ΠΡΟΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ.

Καθώς σχηματιζόταν η μορφή μου, ολοένα άφηνε πίσω της το
Άμορφο, την ίδια την Άβυσσο, που για πρώτη φορά έβλεπα με την
αίσθηση της οπτικής, ξεχωριστά από τις άλλες αισθήσεις.

Ήμουν λοιπόν τυφλός.

ΟΠΟΥ Η ΔΕΣΜΕΥΣΙΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Η ΑΒΥΣΣΟΣ !

άκουσα την φωνή του Αγγέλου-Μάγου να μου μιλάει καθώς
απομακρυνόταν ολοένα απ’την ακοή μου.
Είδα ακόμα να απομακρύνομαι από τον Λευκό Κύκλο που ήταν
ακέραιος και πλήρης παρόλο –παράδοξο μέγα- τον είχα δει πρωτύτερα
να κατασυντρίβεται από την ορμή του Μεγάλου Πελέκεως του Τρόμου.
Ο μακρινός απόηχος της Μουσικής που άκουγα και ήμουν ο ίδιος στον
Κήπο, συλλαμβανόταν τώρα από την –ξεχωριστή πλέον- αίσθηση της
ακοής μου ως ο τεντωμένος ακουστικός συναγερμός του Θεού, ώσπου
εν τέλει έσπασε σε μια αφόρητη κραυγή Κοσμικού Πόνου.
Είχα ήδη συγκεντρώσει όλη την απειρότητά μου (εκείνη που κάποτε
εκτεινόταν στον Κήπο πέρα από «ζωή» και «θάνατο», πέρα από το «Κάτι»
και το «Τίποτα» σε ένα απόλυτο ΟΝ, μια απόλυτη Ζωή δίχως όρους), σε
μια απίστευτη για μένα πύκνωση καθώς, και ακριβώς γι’αυτό, εξοβέλιζα
με κατακλυσμιαίο τρόπο όλη την άμορφη Άβυσσο από μέσα μου.
Βρισκόμουν εντός ποταμού Κοσμικών Σπερμάτων και ήμουν εγώ.
Κοσμικά σπέρματα που γονιμοποιούσαν την Άβυσσο εκείνη που τα ίδια
απέβαλαν από μέσα τους καθώς συνετελείτο η

μ ο ρ φ ι κ ή π ύ κ ν ω σ ή τ ο υ ς.

Η κατάσταση του Μεσοδιαστήματος της Μεγάλης Φυγής ήταν κρίσιμη
και ιδιαίτερα επικίνδυνη. Αυτό θα πρέπει να το τονίσω ιδιαίτερα. Έπρεπε οπωσδήποτε να ε ν ώ σ ω τ ο ν δ ι χ α σ μ ό μ ο υ , όσο πιο
γρήγορα γινόταν, ενώ συνεχώς περιστρεφόμουν στις δίνες μιας
αγριωπής Κόκκινης Θάλασσας, μιας Υγρής Πυρκαγιάς που
εξαπλωνόταν με ανυποχώρητο ρυθμό καταστροφής και δημιουργίας
μέσα στην καταστροφή.
Με μεγάλη προσπάθεια και δυσκολία στερέωσα τότε την ύψιστη
εγγύηση της Αιωνιότητος που θα μπορούσε να δώσει ποτέ η ίδια για τον
εαυτό της και μένα.

Ήταν εκεί, καταμεσής της ακατάσχετης δημιουργικής εκσπερματώσεως
που εδραιώθηκε το μέγα Χ του Κόσμου, το Μυστήριο που θα αιωρείτο
πάνω από ο,τιδήποτε, απεγκλωβισμός του Κόσμου από μία
Μήτρα - αποτέλεσμα μιας Επιθυμίας και μόνον, και μαζί, υπόσχεση για την πλήρη δ ι α γ ρ α φ ή της περιπέτειας του κόσμου, διαγραφή που
κάλλιστα μπορεί να προσομοιαστεί με το Χ που χαράζει ένα
σχολιαρόπαιδο σε μια σελίδα του τετραδίου του για να την καταστήσει
πλέον ανενεργό.

Για να καταστεί δυνατόν να θρέφεται άχρονα η Αιωνιότητα του Κήπου
από έναν Κόσμο που στην ουσία δ ε ν υ π ά ρ χ ε ι -πρόκειται απλά για μια επιθυμία και το σκιώδες αποτέλεσμά της.

Αφού έστησα το ιερό Χ , και μες από μια εξαντλητική πάλη ανάμεσα σε
συναισθήματα, απελπισία της Πτώσης και θρίαμβος της σκιώδους
Δημιουργίας, άφησα τότε όλες τις γενετικές κραυγές μου να ξεχυθούν
στην ησυχασμένη πια Άβυσσο που με παρακολουθούσε αναμένοντας.

Τότε, τ ο ν είδα να εμφανίζεται.

Δεν είδα απλώς τον Τρόμο.

Είδα
ε κ ε ί ν ο π ο υ κ ά ν ε ι τ ο ν Τ ρ ό μ ο ν α ε ί ν α ι
Τ ρ ό μ ο ς, ε ί δ α τ η ν Μ ά σ κ α τ ο υ Κ ό σ μ ο υ
να αναδύεται από την Άβυσσο με πολύ αργό ρυθμό σα να με χαιρετουσε ειρωνικά, ενώ δύο μεγάλες κόκκινες οπές την διατρυπούσαν ωσάν οφθαλμοί συντέλειας, εξαπολύοντας στο στερέωμα κόκκινες ακτίνες φωτός, κόκκινες ακτίνες ζωής και θανάτου μαζί.

Ήμουν το Μέρος πια και η δίψα του για τον εαυτό του.
Απώλεσα την ακεραιότητά μου για να γνωρίσω ότι την γνωρίζω
και αυτό,

δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αλήθεια.

Η ακριβής αλήθεια

3. Ο Δρόμος
...μα υπάρχω! Πώς είναι δυνατόν να «είμαι»;
Μπορώ και με βλέπω μόνον με ένα τρόπο, ατελέστατο, αγγίζω το
σώμα μου, νοιώθω την μορφή μου, δίχως όμως πια να νοιώθω
ταυτόχρονα τα πάντα σε ένα βλέμμα !
Ποιες είναι αυτές οι παράξενες α λ υ σ ί δ ε ς ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς
που με έδεσαν κάτω από τη σκιά ενός φοβερού συμβολαίου που
έκανε η Αιωνιότητα μέσα από μια επιθυμία και μόνον, μαζί με την
«ύλη»;
Γιατί βλέπω χωριστά από την ακοή μου;
Γιατί δεν ακούω πια την αφή μου;
Πώς κομμάτιασα τον εαυτό μου ενώνοντάς με σε μια μόνον μορφή;
Αναγκάζομαι τώρα να ο μ ι λ ώ τον Λόγο ενώ στον κήπο ομιλούσα
δίχως φωνή, ήμουν ολόκληρος εντός του Λόγου μέσα στην σιωπή
που θρόιζε σαν την πρωινή αύρα στα χρυσά φώτα της πιο θερμής
αιωνιότητος....α !
...μα πώς εγκλωβίστηκα εδώ; Και παρόλο που γνωρίζω το γιατί, δεν
με εγκαταλείπουν ακόμη η απορία και η έκπληξη.

Είμαι ξένος

Πώς είναι δυνατόν ο λόγος να δέσμευσε τον εαυτό του,
ελευθερώνοντάς τον στο Κενό;

Θεέ μου, Θεέ μου, το Κενό !

Π ο τ έ δεν το γνώρισα ως τέτοιο από μόνο του !

Τώρα αναγκάζομαι να το βλέπω π α ν τ ο ύ ό π ο υ υ π ά ρ χ ε ι
η ε ι κ ό ν α τ η ς « ύ λ η ς » !!!

Γιατί σκέφτομαι χωριστά από τις αισθήσεις μου;
Γιατί ονειρεύομαι χωριστά από την σκέψη μου;
Μα το κυριότερο απ’ όλα που με κάνει να ριγώ και θα το επαναλάβω:

Π ώ ς ο Λ ό γ ο ς σ ι ώ π η σ ε ο μ ι λ ώ ν ;

Πόσο τυφλός έγινα γνωρίζοντας την όραση των δύο οφθαλμών !
Πόσο κουφός έγινα γνωρίζοντας την ακοή των δύο ανθρώπινων
αυτιών !
Τι φοβερή αναπηρία με τσάκισε αποκτώντας την «υλική ακεραιότητά
μου» !
Ξάφνου η Όρασις αυτή είναι αποκαλυπτική:
Με βλέπω κουλουριασμένο μέσα στον εαυτό μου ωσάν έμβρυο.
Απ’ έξω άγριες κραυγές και ιαχές πολέμου.
Τρόμος θανάτου παραμονεύει.
Και χωρίς δεύτερη σκέψη η Κόψη της σπάθης κατέσχισε τα σκοτάδια
και ένα θαμπό αρρωστημένο ηλιόφως με χτύπησε κατάστηθα.

Βγήκα από τη Μήτρα, ήδη έτοιμος Πολεμιστής.

Είδα τις Στρατιές του Κόσμου να ξεχύνονται στα πεδία των μαχών σε
μια άγρια εκτόνωση της ύλης, μυστικά ποθώντας την Αιωνιότητα...
Άρπαξα τον Διπλό Πέλεκυ και απέκρουσα την πρώτη επίθεση.

Αντεπιτέθηκα__________...

Πολέμησα καταμεσής ενός άγριου κατακόκκινου πολτού αίματος και
βογκητών θανάτου ενώ από παντού οι σπάθες, οι σφύρες και οι
πέλεκεις ανεβοκατέβαιναν σαν μυστικοί μοχλοί επανεκκίνησης και
συντήρησης του κόσμου αυτού στον οποίο βρέθηκα ως ξένος.

Εξαντλημένος από την μάχη έπεσα βαρύς στο έδαφος και κοιμήθηκα.
Κοιμήθηκα για χίλια χρόνια ίσως, μέσα σε χίλιες επανεμφανίσεις του
εαυτού μου σε πολλά αντίτυπα καθώς γεννιόμουν και
ξαναγεννιόμουν στον Χρόνο δίχως σταματημό.

Στον ύπνο μου, στο ενύπνιο της παράστασης του Κόσμου αυτού, με
επισκέφθηκε ο Άγγελος-Μάγος με τον οποίο φύγαμε μαζί από τον
Κήπο «κάποτε» (δηλαδή ΤΩΡΑ!).

Τον άκουσα να λέει αυτά τα αμείλικτα λόγια:

«Επιθυμώντας να γνωρίζεις ότι γνωρίζεις την Γνώση που είχες, δεν
έκανες άλλο τι παρά να πραγματώνεις το Πεδίο Ελευθερίας που
προσφέρει ο Κήπος σε όλες τις υποστάσεις για να δούνε τα Μέρη
τους, και πάρ’ ότι αυτό φ α ν τ ά ζ ε ι πως συμβαίνει μες στο Χρόνο,
έχει ΗΔΗ συντελεστεί με άχρονο τρόπο.

Όποιος το κατανοήσει αυτό το τελευταίο θα μπορέσει ασφαλώς σε
μια «στιγμή πελέκεως» να συλλάβει το Αίνιγμα του Κόσμου.
Ένωσες τον εαυτό σου σε μια Μορφή για να τον οδηγήσεις πάλι εκεί
όπου ΗΔΗ βρίσκεται, στην Απόλυτη Ελευθερία του Κήπου.

Άκουσε με Πολεμιστή! Άκου με προσεκτικά!

Στο Τέλος όλων των Μαχών και του Χρόνου θα εμφανιστεί το Πυρ
εκείνο που θα σε γυρίσει πίσω στον Κήπο!
Μην διστάσεις!
Μην διστάσεις ούτε στον Πόλεμο ώσπου να ’ρθει εκείνη η στιγμή,
μα πάνω απ’ όλα μην διστάσεις όταν έλθει η στιγμή της Επιστροφής!»
Αυτά μου είπε ο Άγγελος-Μάγος καθώς τον αισθανόμουνα να
αποχωρεί σιγά-σιγά από το όνειρό μου.
Ξύπνησα ολομόναχος καταμεσής μιας ερήμου.

Κοίταξα την Γη.

Κοίταξα και τον Ουρανό.

Η Μεγάλη Ένωση επίκειται.

4. Η Επιστροφή

Τοποθετημένος απ’ το Πνεύμα ανακούρκουδα στο μέσον
Των Δύο Δένδρων: της Ζωής και της Γνώσης
Αγκαλιάζοντας τους Δυο Κορμούς που φύτρωσαν από την ίδια ρίζα
Ολόγυρά μου η Κόκκινη Πολιτεία των Συννέφων
Ψηλά στον ουρανό ενώνοντας τους Δυο Κορμούς, μονάχα εκεί
Καπνίζοντας ολόκληρο τον Ουροφόρο Όφη, Φύλακα των Κόσμων
Ο αμήχανος δράκοντας : εκεί πάνω κυβερνά το Κόκκινο Σύννεφο μόνον
Μες από τα Κόκκινα Ουράνια προβάλλει το Ρόδο

Ω τα πέταλα π’ ανοίγουν ! Και ουκ έσται χρόνος πλέον
Ναι, βεβαίως, πρόκειται για τα πέταλα που ανοίγουν
Ταξιδεύοντας νοτιοανατολικά θα βρεις την Είσοδο
Ταξιδεύοντας βορειοδυτικά θα δεις την Αναχώρηση

Εμένα μ’ ενδιαφέρει η Αναχώρηση
Γι’ αυτό και ταξιδεύω προς την Είσοδο

Με το βλέμμα καρφωμένο στο Νότο έχυσα το αίμα μου
Με το βλέμμα καρφωμένο στον Βορρά γίνομαι αθάνατος
Ισχύει και τ’ αντίστροφο βεβαίως Jane Witch !

Ώστε μαζεύεις βότανα, τρελό κορίτσι
Για να πα’ να πλύνεις τις πληγές του Σωτήρα;
Μην και δεν πρόσεξες ακόμη κείνα τ’ άδεια μάτια
Της Μάσκας του Κόσμου που αγρύπνως σε ακολουθούν;

Maria Magdalena ! Εσύ δεν ήσουνα λοιπόν
Που φιλούσες τα χείλη μου πριν ακόμα γεννηθώ;
Ποια η ηλιακή και ποια η σεληνιακή πλευρά;
Η Μάρθα ήταν ηλιακή και η Μαρία σεληνιακή
Το Κοσμικό Σχίσμα συντελέστηκε στην ένωσή του
Σχίσμα γάρ εν τω όχλo εγένετο δι’ αυτόν
Και δεν είναι άραγε κάθε που παντρεύονται
Ο Ήλιος με τη Σελήνη στη σκοτεινή τους σύνοδο
Στο πεινασμένο Διάστημα όπου φωτίζετ’ επιτέλους
Η αθέατη πλευρά της Σελήνης, η κατασκοτεινιασμένη Λίλιθ;

Ω η Γεννήτρια της Αιωνιότητος, αυτός ο αβάσταχτος ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ !
Ω ο Πατήρ, το Αρχείο των Εικόνων, ο Αυτοπάτωρ:
Ένα Κάτοπτρο απέναντι σε ένα άλλο Κάτοπτρο
Εικονίζοντας το ένα τ’ άλλο ως την απειροστή αντίληψη
Η Κοσμική Οθόνη πάνω στο Σώμα του Ανθρώπου
Δεν είμαστε άλλο τι από Κοσμικές Οθόνες
Και τι θα ’πρεπε εγώ να κάνω μέσα σ’ αυτόν τον Κόσμο, ξένος
Όπου έλαβα από πολύ νωρίς το πρωινό αστέρι της Αγάπης;

Α, καίγομαι ! Βεβαίως καίγομαι !
Καταμεσής Της Μάρθας και της Maria Magdalena
Καταμεσής του Δένδρου της Ζωής και του Δένδρου της Γνώσης
Μονάχος καθισμένος ανακούρκουδα
Ανάμεσα στα Δύο δένδρα ενωμένα
Δια πάντως εις τους αιώνας των αιώνων
Που υψώνονται στον Ουρανό της Επιθυμίας μου

Δια του Πυρός εισήλθαμε
Δια του Πυρός θ’ αναχωρήσουμε

Και πάρ’ ότι φάνηκε πως ήταν
Δυο οι Φωτιές που ανάψαν
Δεν ήτανε ωστόσο
Παρά η μία και μοναδική άχρονη
Φλεγόμενη Βάτος της Αιωνιότητος
_____________________________________

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."
--Confucius

quote:

---

Παράξενο πως όλες αυτές τις μέρες,
σκέφτομαι τη ζωή μου από το τέλος,
από το τέλος στην αρχή.

---

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ και σε εσένα lorenzo
με

Καλές γιορτές γλυκιά μου nst και σε σένα..Και πάντα με
Νάσαι πάντα καλά

Στο τέλος αρχίζω και σέρνομαι στο πάτωμα. Τσακισμένη με κόπο…κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα…με κρατημένη την ανάσα να μην με βρει κανείς…
Κοιτάω λοιπόν τον εαυτό μου. Από μακριά βλέπω τα λάθη μου και ορκίζομαι να μην τα ξανακάνω ποτέ, ελπίζοντας να μην είναι πια πολύ αργά! Γέρνω στο πλάι και ξεθεωμένη κοιμάμαι.

Είναι αλλόκοτες και κουραστικές οι σκέψεις μου…

H γέφυρα
[απόσπασμα]

Eίναι μια ωραία περιπλάνηση, σχεδόν μια δραπέτευση ―
δεν ξέρω από πού και για πού, ― μια μυστική δραπέτευση που δίνει
μια μυστικότητα στην κάθε κίνησή μας, στον ίσκιο μας πάνω στον τοίχο, στις απίθανες σχέσεις των δακτύλων μας, στον ήχο των βημάτων μας ― μια εξαίσια αίσθηση παρανομίας προς όλα, σαν του μοιχού, του κλέφτη, του φονιά, του αρσενοκοίτη ή του λαθρεπιβάτη,
κ' η αίσθηση της παρανομίας αυτής σου επιβάλλει
μιαν άγρυπνη προσοχή για ν' αποφύγεις τη σύλληψη,
ενώ η προσοχή σου αυτή συλλαμβάνει
το νόημα μιας αρχικής ενοχής, συλλαμβάνει
τις πιο αδιόρατες εκφράσεις της σιωπής· μα τότε πάλι
νιώθεις πως έτσι παραβιάζεις μ' αντικλείδι ένα μεγάλο, ξένο
σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ύστερα από σκάλες πολλές και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
που κάνουν ν' αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου,
κ' ένα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει από φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε αντιμέτωπο
με την ίδια πελώρια σκιά σου που κρατάει
μεγεθυσμένες τις σκιές των κλειδιών, που εσύ κρατάς, σα νάναι κιόλας τα κάγκελα της φυλακής που θα σε κλείσει ισόβια· ώσπου τέλος ανακαλύπτεις πως αυτό το χρηματοκιβώτιο
είναι δικό σου, ολότελα δικό σου
και μπορείς να τ' ανοίξεις ελεύθερα
και μπορείς να χαρίσεις όσα θέλεις στους φίλους σου
και μπορείς να σκορπίσεις όσα θέλεις στον άνεμο
με κείνη τη χαρά που δίνει το ανεξάντλητο
με κείνη τη χειρονομία μιας άσκοπης λεβεντιάς κι' ασωτείας
που είναι, ίσως, η μόνη αληθινή σκοπιμότητα.
Mα τότε νιώθεις ο ίδιος, πόσο η κίνηση αυτή θα φαίνεται ύποπτη
μες στο σκοτάδι το καρφωμένο απ' τ' άστρα, με το μετάλλινο ήχο
των κλειδιών,
σα χτύπημα σπαθιών, ψηλά στον αέρα, αόρατων μονομάχων ή ιππέων,
μ' αυτό το σκοτεινό, πελώριο στόμιο του χρηματοκιβώτιου
που χάσκει ανοιχτό μες στη νύχτα ενώ στο βάθος του αστράφτουν
σωροί τα νομίσματα περίεργων εποχών και τόπων,
ράβδοι χρυσού σα μεγάλα καρφιά για μια σταύρωση· στοίβες
χαρτονομίσματα
σα μυστικά τραπουλόχαρτα της Mοίρας. Kι' όσοι
δέχτηκαν μια στιγμή την προσφορά σου, μόλις στρίψεις το κεφάλι σου
δοκιμάζουν στην πέτρα τα νομίσματα, μα εκείνα δεν αφήνουν ήχο,
προσπαθούν ν' αποκρυπτογραφήσουν στα χαρτονομίσματα
τους αριθμούς και τις σφραγίδες, μ' αυτά δε διακρίνονται στο
καταπληχτικό σκοτάδι,
και τα πετούν ξανά μπροστά στα πόδια σου και φεύγουν.
Kαι μένεις μόνος μ' όλο σου τον πλούτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρος στο μαγνητικό ανοιγμένο στόμιο του αδειανού πια
χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρος στην ακάλυπτη τρύπα του χάους,
με τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σε μισοτελειωμένη στάση θεατρικής γενναιοδωρίας,
σαν άγαλμα ήρωα που ο ηρωισμός του
αποδείχτηκε απατηλός μετά θάνατον ― ή σαν ατέλειωτη προσπάθεια
να γίνεις άγαλμα για να μη σωριαστείς στο χώμα ― ένα άγαλμα
που τείνει μάταια σαν τσαμπί σταφύλι τ' αναπόδεκτα κλειδιά ενός
παραδείσου.

Μετά
Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.

Γιάννη Ρίτσου

Στα μάτια θα διαβάσεις τη σιωπή

Μονάχα εκεί

Τα χείλη βιαστικά θα προσπεράσεις
όμορφα λόγια

μη σου πουν
και πλανηθείς

Στου χρόνου τη ρυτίδα θα φωλιάσεις
αλώβητη
ακόμα αισθαντική

Μα εγώ γυρνώ πάλι εκεί
στα κόκκινα τα χείλη που υπομένουν
το βάρος τ' άσπλαχνου φιλιού

Όταν το σάλιο γίνεται ζωή
ζωή που αντανακλά τη λησμοσύνη
τα όχι και τα ναι, την αφορμή
της άρνησης, τη γλώσσα της γαλήνης

Όταν το αίμα παίρνει τη ζωή
και μες στη μοναξιά του τρυφερά πως λάμπει

Αυτός που εξαργυρώνει μυστικά
- τον τόκο καταθέτει στην αγάπη -

Σ' ένα λαβύρινθο, υπόγειο σκοτεινό
μες στις τρέλες του τις κραυγές αναστημένος

Μόνος

Σπουδάζει τη σιωπή

Κι η νύχτα εκεί
στην ερημιά

Τα πιο γλυκά φιλιά της
πάλι

τρέφει.

Καλώς την

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr