Θα κάνω ένα μικρό σχόλιο στο κείμενο της Brie Boy χωρίς να επιθυμώ να επεκταθούμε σε πολιτική συζήτηση...

Όντως το neofolk εκφράζει εθνικιστικές κυρίως τάσεις και υπάρχει έντονη οσμή ναζισμού, κυρίως στο γενικότερο στυλ του look και της εικόνας που προβάλει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το dark ambient όπως και το indusrial.

Το ζήτημα όμως είναι τι ακριβώς εκφράζει αυτός ο εθνικισμός σήμερα... Πχ, στην Λετονία υπάρχει έντονα το εθνικιστικό στοιχείο, έχω γνωρίσει αρκετά άτομα στα οποία εδώ στην Ελλάδα θα τους βάζανε χωρίς δεύτερη σκέψη την ταμπέλα του νεοναζί. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα...

Υπάρχει μεγάλη περηφάνια για την χώρα τους, τις παραδόσεις τους, την γλώσσα τους και την κουλτούρα τους και παράλληλα υπάρχει μεγάλη απέχθεια προς τον κουμουνισμό, το σοβιέτ... Αυτοί οι άνθρωποι ζήσανε την "γλύκα" του σοβιετικού συστήματος και νιώθουνε αηδία στην θέα του σφυροδρέπανου, αντίστοιχη με αυτή που νιώθουνε άλλοι στην θέα της σβάστιγκας.

Υπάρχει λατρεία για την λευκή φιλή, την καταλαβαίνω γιατί την έχω κι εγώ, λατρεία για τα βόρεια χαρακτηριστικά. Από προσωπικής άποψης σας αναφέρω πως είναι απλά προτίμηση. Δεν έχει να κάνει με ανωτερότητες και επιβολλές. Πρπσωπικά νοιώθω πως η λευκή φιλή με μαθηματικούς ρυθμούς οδηγήται σε εξαφάνιση και με "εξαγριώνει" πχ η εικόνα ενός μεικτού ζευγαριού όταν το ένα μέλος είναι λευκός. Και δεν με εξαγριώνει γιατί "ο αράπης πηδάει την λευκή" (όπως θα σκέφτεται κάποιος μαλάκας ρατσιστής) αλλά γιατί συρρικνώνεται και άλλο η λευκή φιλή.... Δεν ξέρω άμα γίνομαι κατανόητός και ελπίζω να μην με έχετε παρεξηγήσει...

Στην ανατολική κυρίως ευρώπη λοιπόν υπάρχει έντονη αυτή η αντίληψη. Δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά για το άμα αυτές οι αντιλήψεις κρύβουν κάτι άλλο. Έχω κάνει αμέτρτητες κουβέντες και με παιδιά από την Πωλονία (υπάρχει πολύ μεγάλη νεοφολκ σκηνή εκεί) και με παιδιά από την Δανία.... Δεν βγήκε από πουθενά η εικόνα ότι αυτοί είναι νεοναζί που θέλουνε να βάλουνε τους Εβραίους στον φούρνο και να αναστήσουνε το 4ο Ράιχ. Θα έλεγα μάλιστα πως στην χώρα μας υπάρχει αρκετά πιο έντονο αντισημιτικό στοιχίο.

Η παραβολή της "ναζιστικής τεχνοτροπίας" στις αφίσες τους και τα εξώφυλλά τους, το feeling του μεσοπολέμου, το μιλιταριστικό γενικά λουκ, όλα αυτά είναι μια μορφή πρόκλησης για να υπάρξει μια διαφορετικότητα, γνωρίζουνε ότι ερεθίζουνε τα "αριστερά" στοιχεία και το επιδιώκουνε, γιατί έχουνε τους λόγους τους να το απεχθάνονται...

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι παίζεται στην Γερμανία. Εκεί δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, υπάρχει παρελθόν και ύστερα από την ένωση των δύο Γερμανιών υπάρχει ένα cocktail επικύνδινων ιδεών.

Συμφωνώ με την Brie Boy ότι "το ζητούμενο είναι η καλή μουσική" και έστω και "όλοι οι κακοί χωράνε στην καλή μουσική". Προσωπικά αρνούμαι να καταλάβω τους νοσταλγούς του ναζισμού, όσο βέβαια και τους νοσταλγούς του σοβιέτ (ειδικά και σε χώρες που δεν το ζήσανε καν...). Ποτέ δεν με ένοιαξε τι προσπαθεί κάποιος να περάσει μέσα από την μουσική, είτε αυτό είναι φασιστική προπαγάνδα, είτε είναι προτροπή να λατρέψουμε τον σατανά. Θεωρούσα και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά έξυπνο για να πέσω σε αυτή την παγίδα, είναι και θέμα παιδείας τελικά....

Συγνώμη για την παρένθεση και ειλικρινά εύχομαι να μην έχουνε δημιουργηθεί λάθος εντυπώσεις...

Φίλε KERRY KING, επειδή έχουμε συζητήσει το συγκεκριμένο θέμα νομίζω ότι καταλαβαίνω και τι εννοείς, οπότε και δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης.

Προσωπικά δε με εξαγριώνει η εικόνα ενός μικτού ζευγαριού γιατί δε νιώθω κάποια ιδιαίτερη λατρεία για κάποια συγκεκριμένη φυλή.
Αντιθέτως, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το "πάντρεμα" 2 φυλών.
Τώρα, αν τύχει και συρρικνωθεί ο αριθμός μας - που δεν το νομίζω καθόλου - ίσως να ακολουθήσουμε έτσι το παράδειγμα των ερυθρόδερμων που εξοντώθηκαν από εμάς, σωστά?

Τώρα, όλο military στυλάκι μπορεί να προέρχεται για τους λόγους που θες, μπορεί να προέρχεται κι από καθαρά εμπορικούς λόγους για την προσέλκυση και των νεοναζί.
Δεν εποκλείει το ένα το άλλο.

Συμφωνώ πάντως απόλυτα σ' αυτό που λες:

quote:

---

Ποτέ δεν με ένοιαξε τι προσπαθεί κάποιος να περάσει μέσα από την μουσική, είτε αυτό είναι φασιστική προπαγάνδα, είτε είναι προτροπή να λατρέψουμε τον σατανά. Θεωρούσα και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά έξυπνο για να πέσω σε αυτή την παγίδα, είναι και θέμα παιδείας τελικά....

---

Την καλησπέρα μου σε όλους σας με Inkubus Sukkubus και Danse vampyr!

In anticipation of my resurrection...

Το "εξαγριώνει" το έχω σε εισαγωγικά αλλά ακόμα και έτσι ακούγεται κάπως άσχημα... Μάλλον με απογοητεύει, με ζοχαδιάζει, κάπως έτσι... Προς Θεού δεν είμαι πολέμιος των μεικτών ζευγαριών, αλίμονο άμα κρίναμε τα πάντα από τα χούγια μας....

Νομίζω ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ανοίγαμε ένα καινούργιο θέμα, αλλά όχι τώρα, λέω κατά το Σεπτέμβρη που θα έχω ξεμπλέξει με τα δέοντα.

Τώρα στο black metal η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική από το neofolk γιατί στο black metal η ιδεολογία του μίσους αποτελεί την βάση της θεματολογίας του είδους για αυτό και οι προσεγγίσεις είναι αρκετά πιο ακραίες. Αυτά δηλάδή που αφήνονται ως υπονοούμενα στα άλλα είδη στο black metal εκφράζονται έξω από τα δόντια.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από το 90. Νομίζω πως τα πρώτα συγκροτήματα του είδους όπως οι Emperor, Darkthrone, Burzum, Immortal, Enslaved, Gorgoroth, Varathron, Necromantia, Rotting Christ, Mayhem, Beherit εκφράσανε μια νεο-ρομαντική ιδεολογία με έμφαση στην αρχαιότητα, στον αποκρυφισμό, στο σκοτάδι και το μυστήριο, στην απόριψη του χριστιανισμού και της ιδεολογίας του κ.α.

Από αυτήν την σκηνή δεν έχει μείνει πλέον τίποτα παρά μόνο κάποιοι εμπορευματοποιημένοι κλώνοι του στυλ Dimmu Borgir.

Το εθνικοσοσιαλιστικό "back to the Aryan roots" black metal εμφανίστηκε μετά το 1995 όταν τα παραπάνω συγκροτήματα άρχισαν να πέφτουν σε λήθη και το κίνημα άρχισε να πεθαίνει. Ο σκοπός νομίζω ήταν η ανανέωση του είδους μέσω της πρόκλησης και της έντασης αλλά τα αποτελέσματα οδήγησαν σε κάποια άλλη, τελείως διαφορετική κατεύθυνση.

Αυτό θα το αναλύσω αργότερα λόγω έλειψης χρόνου αυτήν την στιγμή.

Δεν το κρύβω όμως πως νοιώθω μεγάλη περηφάνια για την φυλή μου (όχι όμως πάντα) και για την Ελληνική καταγωγή μου (και αυτό όχι πάντα)-ότι και να σημαίνει αυτό-όμως δεν ορίζω την περηφάνια μου και την εθνική μου ταυτότητα μέσα από το μίσος για τους άλλους. Όπως και δεν κρύβω την απέχθεια μου για τον χριστιανισμό και τους σκλάβους του χωρίς όμως να αναγνωρίζω ότι καλώς ή κακώς αποτελεί και αυτός ένα σημαντικό κομμάτι της δυτικής κληρονομιάς που πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό ιδιαίτερα εκεί όπου ταυτίζεται ή μάλλον εμπλέκεται με την ελληνική σκέψη.

Έχω επίσης μεγάλο σεβασμό για συγκροτήματα όπως οι Graveland, Nokturnal Mortum, Legion of Doom, Hate Forest, Drudkh κ.α.

Αλλά το θέμα παίρνει πολύ συζήτηση και με περιμένουν κούτες για μετακόμηση....

Νομίζω πως με εκφράζουν αρκετά οι στίχοι των Αθηναίων Necromantia (άλλη μια παρουσίαση εν αναμονή) για αυτό και τους παραθέτω παρακάτω:

Ancient Pride

The Glory of Your Love
Is Built Upon Our People's Pain
And Your Glory is Painted Red
Of Our Noble Blood You Shed.

You Came And Slaughtered Odin
You Came And Murdered Zeus
Our Gods Became Your Satan
And Satan Became Our God

The Ancient Pride
Still Burns Within Us
Honour, Strength And Joy
By Force We'll Purge Our Soil

The Wolf, The Bear, The Raven
Still Guard The Ancient Soul
The Ram Will Crush Your Temples
The Bull Will Slay Your Priests

Your Brought The Faith of Slavery
You Crowned The King of Slaves
You Raped And Spoiled our Beauty
But Conquered Not our Hearts

The Woods Became our Shelters
the caves Became our Shrines
Gidden From The Greedy Eyes
OF Our Mad, Mercyful God

Οι Αθηναίοι Necromantia αποτελούν για τον γράφοντα μιά από τις πιο σημαντικές δυνάμεις στον χώρο του Metal αν και μετά το 2000 έχουν δυστυχώς εξαφανιστεί. Όντας το τρίτο μέλος της Αγίας Τριάδας του Ελληνικού Black Metal, οι άλλοι δύο είναι οι Γιαννιώτες Varathron και οι Rotting Christ, οι Necromantia έχουν κυκλοφορήσει από το 1989 που δημιουργήθηκαν τρεις full length δίσκους και διάφορα split, EP, και demo, όλα τα οποία θεωρούνται αριστουργηματικά.

Το συγκρότημα αποτελείται από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Magus Wampyr Daoloth ή Γιώργο Ζαχαρόπουλο ο οποίος είναι ένας από τους πατέρες του ελληνικού μέταλ. Πέρα από τους Necromantia ήταν ο υπέυθυνος τους περιοδικού Metal Invader, της -μας άφησε χρόνους-Black Lotus, και έχει συμμετάσχει κατά καιρούς σε διάφορα άλλα project με τους Rotting Christ, N.A.O.S., Thou Art Lord etc.

Μαζί του ο Makis και μερικοί έξτρα μουσικοί.

Οι Necromantia έχουν ένα μοναδικό ήχο ο οποίος οφείλεται στην χρήση δύο μπάσων (4χορδων και 8χορδων) και στην απουσία κιθάρων....ναι καλά διαβάσατε, υπάρχουν κάποια κιθαριστικά σόλα που και που αλλά ο ήχος βασίζεται στον συνδυασμό των δύο μπάσων.

Ας πάμε τώρα στο Crossing The Fiery Path την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Necromantia που κυκλοφόρησε το 1993. Τι να γράψω...πραγματικά δεν έχω λόγια να εκφράσω αυτό που νοιώθω κάθε φορά που ακούω αυτήν την μουσική.

Για μένα πρόκειται για ένα από τους καλύτερους metal δίσκους όλων των εποχών αλλά αυτή είναι η υποκειμενική μου άποψη με την οποία χαίρομαι που συμφωνούν αρκετοί αλλά δεν θέλω να την επιβάλω σε κανένα και ίσως υπερβάλω.

Τι έχουμε λοιπόν στο Crossing The Fiery Path;

Επιρροές από NWOBHM, ambient ιντερλούδια με Μεσσογειακές αναφορές και κρουστά, μπάσα που ξερνάνε φωτιές, blacked φωνητικά, σατανισμός, βαμπυρισμός, μελαγχολία, ψαλμωδίες, και ότι καλύτερο είχε καταφέρει το είδος μέχρι τότε.

Αγαπημένο κομμάτι φυσικά το Lord of the Abyss, το οποίο δεν το έχω ακούσει ούτε μία φορά χωρίς να ανατριχιάσω. Και είμαι σίγουρος πως θα αρέσει πολύ στον Dying Incubus και στην Brie Boy γιατἰ φέρνει περισσότερο προς το dark wave και λιγότερο προς το metal.

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ελληνικής metal σκηνής!

O δίσκος και το CD για καιρό out of print κυκλοφόρησε ξανά το 2000 σε digipack με διαφορετικό layout 1000 αντίτυπα μόνο. Αν τον βρήτε αγοράστε τον με κλειστά μάτια.

Τα άλλα στην λίστα μας.

Kerry, στην ηλικία που είμαι κιόλας, έχω ακούσει τρισμέγιστο κράξιμο πέρι μουσικής. Λίγο-πολύ φαίνεται και από το post μου φαντάζομαι.

Βέβαια, μεγαλώνοντας άρχισα να το φιλοσοφώ: Εδώ δεν ντρέπονται αυτοί που ακούνε Πυξ-Λαξ, θα ντραπώ εγώ που ακούω φολκ; Τέλος πάντων, δεν λέω άλλα, γιατί ακούω να καταφτάνει ο Dying κραδαίνοντας την παντόφλα.
-"Brie, μην μιλάς έτσι για τους συνανθρώπους μας" κτλ.

Dying, no offence, έτσι; Πλάκα κάνω.

Φίλε μου Kerry, μια χαρά εντύπωση νομίζω έχεις δημιουργήσει. Σε μένα τουλάχιστον, αρίστη. Και γιατί άλλωστε να πούνε εσένα φασίστα; Η Brie που τα πάει και τα φέρνει, και όλο στο φολκ καταλήγει; (και ποιός να σε πει; Πέντε είμαστε όλοι και όλοι, μεταξύ μας τα λέμε.)

Αντί να προβληματίζεστε λοιπόν, τσεκάρετε τα mail σας. Παρουσίαση αύριο, (ή απόψε αν συνεχίσει το μάτι να είναι γαρίδα).

Μήπως ξέρετε τους κυρίους από δω;

Autumnblaze

Έχω δηλώσει ότι δεν πολυσυμπαθώ το μέταλ, αλλά τον συγκεκριμένο δίσκο τον έχω λιώσει. Τέλος πάντων, το είδος τους θεωρείται κάτι μεταξύ doom metal, ή .... κάτσε πως το διάβασα....depressive doom και gothic. Κάπου αλλού το βρήκα Black doom metal και αλλού symphonic metal. Χαμός.
Μου φαίνεται ότι οι διάφορες κατηγορίες του metal συναγωνίζονται επάξια τον αριθμό των μισών εντόμων του πλανήτη.

Λοιπόν, οι Autumblaze είναι από την Γερμανία, και δημιουργήθηκαν το 1996. Έχουν και μια σελίδα στο myspace, η οποία, με τόσα τζάντζαλα που της έχουν βάλει, ανοίγει μόνο την ώρα που πρέπει να κλείσεις τον υπολογιστή για να πας για δουλειά.

Δισκογραφία:

* 1998 Every silent moment I weep (7"-Single)
* 1999 DämmerElbenTragödie
* 2000 Bleak
* 2002 Mute boy Sad girl
* 2002 Lighthouses (EP)
* 2003 The Mute Sessions
* 2004 Words are not what they seem

Ελπίζω να μην έχουν ξαναπαρουσιαστεί.

Νομίζω παρόλα αυτά πως δεν υπάρχει λόγος να σε παρεξηγήσει κάποιος, ειδικά σ' αυτό το θέμα που νομίζω ότι καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον λίγο καλύτερα εδώ και καιρό.

Καλή μου Brie Boy, μην ανησυχείς και δεν υπάρχει offence!
Καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες ότι έχεις ακούσει τόσα για τη μουσική που ακούς, ξέρω απ' αυτά...
Τον όρο depressive doom metal τον ακούω πρώτη φορά, έλεος δηλαδή!
Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι ονομασίες πια?
Ας το έλεγαν funereal doom αλλά όχι και depressive doom!
Λες και το doom metal είναι από την φύση του χαρά και γλεντοκόπι!

Παιδιά, κάτι "διαδικαστικό" όσον αφορά το θέμα.
Κρατάω ένα αρχειάκι όπου βάζω κάθε παρουσίαση που κάνουμε ώστε στο τέλος να έχουμε το τελικό μήνυμα με τις παρουσιάσεις των groups/albums που έγιναν σε αυτό το μέρος σε clickable μορφή.
Επειδή όμως μπορεί να μου έχει ξεφύγει και κάποια παρουσίαση, ποιός άλλος θέλει να κρατάει ένα διπλό αρχείο?

In anticipation of my resurrection...

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, όταν αναφέρθηκα στο περί παρεξήγησης να είστε σίγουροι πως δεν σκεφτόμουνα εσάς. Εμείς μιλάμε την ίδια γλώσσα και καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Το έχω παρατηρήσει και σε άλλα θέματα πόσο συμπίπτουν οι απόψεις μας, δεν είναι τυχαίο εξάλου πως έχουμε ταιριάξει...

Την παρεξήγηση την φοβήθηκα από κάποιον "κομήτη" που θα μπει τυχαία στην συζήτηση, θα πιάσει δυο κουβέντες και θα ρίξει την βόμβα του...

Εκτός τελικά και είμαστε εμείς κιεμείς εδώ μέσα, οπότε μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας τ'ακούμε

Παίδες, την κάνω σήμερα για διακοπές, οπότε θα εξαφανιστώ πάλι για 15 μερούλες. Μην με ξεχνάτε στα mail!

Καλά να περνάτε !

quote:

---

Εκτός τελικά και είμαστε εμείς κιεμείς εδώ μέσα, οπότε μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας τ'ακούμε

---

Μπα, νομίζω πως έχουμε κάποιο κοινό...
Οπότε οι συζητήσεις μας κι οι παρουσιάσεις δισκογραφιών είναι μια καλή δουλειά από μέρους μας!

Καλή μου Brie Boy, καλά να περάσεις και καλά μπάνια!

In anticipation of my resurrection...

Παιδιά δεν έχω προλάβει ακόμα να ακούσω τίποτα από τις πρόσφατες προτάσεις...

Αλλά μάλλον θα τσεκάρω πρώτα τους Autumnblaze (πολύ καλό το εξώφυλο) και μετά επειγόντως το καινούργιο των Nightwish. Μιας και από Nightwish δεν έχω ακούσει παραπάνω από κανά δυό τραγούδια από δω και κει, ελπίζω το Dark Passion Play να είναι άξιο της φήμης τους.

Χτες εδώ έβρεχε όλη την μέρα με αστραπές, κεραυνούς και τα λοιπά...

¶κουσα πάλι το τελευταίο του King Diamond και είπα μπας και αρχίσει να μου αρέσει λόγω ατμόσφαιρας, αλλά πού!

Δυστυχώς δεν μπόρω να το αντέξω.....

Τα λέμε!

καλά, δυο μέρες έλειψα και το κάντε μπάχαλο το τόπικ;! ήξερα ότι είχαμε μασόνους εδώ μέσα [γνωστοί και μη εξερεταίοι] αλλά για τους λοιπούς εβραιόφιλους δεν ήξερα! ζήτω ο εθνικοσοσιαλισμός ρε προδοτες! ζήτω η αρεια φυλή!

σαπούνια ρε! FA! From Auschwitz!

quote:

---

καλά, δυο μέρες έλειψα και το κάντε μπάχαλο το τόπικ;! ήξερα ότι είχαμε μασόνους εδώ μέσα [γνωστοί και μη εξερεταίοι] αλλά για τους λοιπούς εβραιόφιλους δεν ήξερα! ζήτω ο εθνικοσοσιαλισμός ρε προδοτες! ζήτω η αρεια φυλή!

---

Τι εννοείς?
Δεν είδα κάποιον από όσους μιλάμε εδώ μέσα να έχει αναφέρει κάπου ούτε ότι είναι Μασόνος ούτε εβραιόφιλος.
Που τους είδες εσύ?

In anticipation of my resurrection...

και, περιμένοντας να τελειώσει η ακρόαση του dark passion play για να γράψω την παρουσίαση [σας είχα πει ότι αργά η γρήγορα κάποιος θα το ανακάλυπτε! εύγε kerry!] ας ποστάρω μια ψιλοσχετική, και ψιλοαστεία εμπηρεία που είχα πέρσυ [σόρρυ σε όσους την έχω ξαναπεί!]

πέρσυ το καλοκαίρι λοιπόν, δουλεύοντας πωλητής σε βιβλιοπωλείο, φορούσα μια μέρα μια μπλούζα με το άγαλμα της ελευθερίς να κρατά, αντί για πυρσό, ένα ak47 [για όσους δεν ξέρουν, το προτιμούμενο αυτόματο από τις τρομοκρατικές οργανώσεις. φτηνό και πολύ αξιόπιστο] και μια βερμούδα dimmu borgir.

οπότε σκάει μύτη ένας πελάτης, και καθώς πάω να τον εξυπηρετήσω, αρχίζει ένα μονόλογο του στυλ "μπράβω αδερφέ, πολύ ωραία η μπλούζα σου! μου δείχνει ότι θες να δώσεις μια γροθιά στο..." δε θυμάμαι τι είπε, γιατί εκείνη τη στιγμή, παρατήρησα ότι επρόπκειτω για ένα skinhead, με στρατιωτικό παντελόνι, μπότες vermacht [αυτές φορούσε ο γερμανικός στρατός] και ένα πολύ ύποπτο για περίοδο καύσωνα, αμάνικο μπουφάν [πείτε το όπως θέλετε, ζακέτα, γιλέκο με φερμουάρ, δεν θα κολλήσουε εκεί], και μόλις ξαναρχίζω να τον ακούω, συνειδητοποιώ, ότι μεσ'τη μέση του μαγαζιού, σε σημείο που φαινόμαστε μέχρι και απ'την άλλη μεριά του δρόμου, μου επιδικνύει τι χρησιμοποιεί ενάντια σοτυς εβραίους: είχε βγάλει μια πεταλούδα, μετά μου έδειξε τα παλιομοδίτικα πέταλα στις σόλες του, και τέλος, για να γουστάρουμε, τη μπερέτα στο πίσω μέρος του παντελονιού του!

oh yeah! ok φίλε, ό,τι πεις! κι εγώ μαζί σου!

ευτυχώς μετά από αυτή την επίδηξη μόδας σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς να ζητήσει τίποτα, γιατί δεν είχα καμία διάθεση να τον εξηπηρετήσω. έμαθα δε, ότι αμέσως μετά, πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο στην άλλη μεριά του τετραγώνου, όπου δούλευε κατά τύχη ένας φίλος μου, και έκανε πάλι την ίδια ιστορία, και ζήτησε ένα βιβλίο για τον β' παγκόσμιο!

έ, ρε τι κυκλοφορεί ελέυθερο στο ελλαδιστάν!

quote:

---

ωπ, συγχρονισμός με τον d_i !!! μαν, για το ποιοί είναι μασσόνοι εδώ μέσα... το ξέρουμε πια!

---

Αυτοί το ξέρουν?

In anticipation of my resurrection...

Καταρχάς ο σταυρός αυτός είναι δεξιόστροφος και ως γνωστόν του Αδόλφου ήταν αριστερόστροφος, οπότε δεν πιάνεται!

Ρε παιδία κανένα σχόλιο για τους Necromantia;

Το ακούσατε, δεν το ακούσατε, τους ξέρατε, δεν τους ξέρατε, γράφτε τίποτα μπρε.....

quote:

---

Ρε παιδία κανένα σχόλιο για τους Necromantia;

Το ακούσατε, δεν το ακούσατε, τους ξέρατε, δεν τους ξέρατε, γράφτε τίποτα μπρε.....

---

Φίλε μου, αφού ξέρεις ότι με το Black Metal δεν έχω μεγάλη σχέση...
Τους Necromantia δεν τους ήξερα αλλά μπορώ να ψάξω το τραγούδι που πρότεινες λόγω του ότι φέρνει σε dark.

In anticipation of my resurrection...

το dark passion play λοιπόν, είναι το τελευταίο άλμπουμ των nightwish, που θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 26/9, και στο οπίο, τα φωνητικά ανέλαβε η Anette Olzon, η οποία δεν είναι κάποια τυχαία, αλλά ήταν καιρό στο χώρο του τραγουδιού, και μάλιστα έχει συμμετάσχει και σε μέταλ πρότζεκτς. δεν έχει βέβαια, εδώ τουλάχιστον, το κλασσικό οπερετικό ύφος της τάργια, αλλά μια πιο πρίμα και ροκ χροιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τσιρίζει.

όπως κάνω συνήθως, θα σχολιάσω ξεχωριστά τα κομμάτια:

The Poet and the Pendulum: το κομμάτι αυτό ανοίγει το δίσκο, και διαρκεί περίπου 14 λεπτά, και χωρίζεται σε πέντε μέρη: 'White Land Of Empathica', 'Home', 'The Pacific', 'Dark Passion Play' και 'Mother & Father'. έχει το συμφωνικό επικό στυλ του ghost love score. στην εισαγωγή ακούγεται κι ένας μικρός σοπράνο [δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρξει αρσενιός σοπράνο!] να τραγουδάει ανατριχιαστικά τους στίχους: The end. Songwriter's dead. The blade fell upon him. και μετά ξεκινάει το έπος! τον πιτσιρικά τον ακούμε αρκετές φορές μέσα στο τραγούδι, καθώς η φωνή του εναλάσεται θεατρικά με του μάρκο και της ανέτ, μέσα από τους ήχους της ορχήστρας και πολλών ειδικών εφφέ. κι ενώ στα 10 λεπτά το κομμάτι φαίνεται πλέον να έχει τελειώσει, ερχόμαστε σε μια ήρεμη μελωδία, η οποία κλείνει το τραγούδι μετά από τρία λεπτά... ο tuomas, είπε ότι είναι το αγαπημένο του κομμάτι, από αυτά που έχει συνθέσει για τους nightwish [όλα σχεδόν]

Bye Bye Beautiful: το τρίτο σίνγκλ του δίσκου, ένα δυνατό και γρήγορο κομμάτι. επιτρέψτε μου εδώ να παραθέσω το ρεφραίν, που για προφανή λόγο το τραγουδάει ο μάρκο, καθώς απευθύνεται στην ίδια την τάργια!

Amaranth: όχι, δεν έχει σχέση με τον αμάραντο που φυτρώνει στα βουνά kircher! το αγαπημένο μου από το δίσκο, αποτελεί το δεύτερο σίνγκλ, και αναμένουμε εναγωνίως το βίντεό του, το οποίο θα βασίζεται σε ΄΄ενα πίνακα του Hugo Simberg:

wounded angel....
το κομμμάτι έχει ένα πολύ ευκλομηνμόνευτο ρεφραίν, και γενικά έχει μια πολύ ανεβαστική μελωδία, την οπία χρειάζεται ο ακροατής μετά απο την επίθεση που δέχεται από τα προηγούμενα τραγούδια!

Cadence of Her Last Breath: αυτό είναι το τραγούδι του emppu! η κιθάρα παίρνει φωτιά! αυτό που με πορώνει όμως, είναι η ανάσα, που αν προσέξετε, ακούγεται ΣΕ ΟΛΗ τη διάρκεια του τραγουδιού! πολύ ατμοσφαιρικό!

Master Passion Greed: αυτό εδώ δε με εντυπωσίασε και τόσο. είναι υπερβολικά επιθετικό, σε σημείο να γίνεται κουραστικό. μου θυμίζει κακή αντιγηραφή του τέλους του slaying the dreamer... και ναι, σωστά μαντέψατε! απευθύνεται στο μάλακα το Marcelo Cabuli, μάνατζερ, σύζυγο, και πετ της τάργια, που την έκανε τέτοια ψωνάρα και ντίβα, που δημιούργησε σχίσμα στο συγκρότημα, αλλά κι στους οπαδούς... πότε θα παιθάνει να πάω να του σπάσω τον τάφο άραγε...

Eva: ε, αυτό νομίζω, πια, όλοι το έχουμε ακούσει. δεν ξέρω ανξέρετε την ιστορία του βέβαια. αποτέλεσε το πρώτο σίνγκλ, που διατέθηκε μόνο μέσω ίντερνετ, και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. είχε κι ένα πολύ συμπαθητικό εξώφυλλο [άσχετο]. το κουφό είναι ότι ο teosto, ο οργανισμός δικαιωμάτων ερμηνευτών, [κι όχι ο tiesto!] ερευνά τις ομοιότητες της μελωδίας του τραγουδιού με το whirlpool, του Jukka Reinivuo. ρε δεν πάτε στο διάολο. ακόμα και να το κλέψανε, είναι φοβερό τραγούδι, και τα προς δωρεά λεφτά που μαζεύτηκαν από την πώλησή του, μου αρκούν. έλεος πια...

Sahara: ενδιαφέρον τραγούδι. δεν έχει στην αρχή. ανατολίτικα στοιχεία όπως περίμενα, αλλά έχει ακόμα μία φοβερή ερμηνεία από την ανέτ, σε ένα mid-tempo [προς low] τραγούδι. σίγουρα όχι το highlight του άλμπουμ. ή τουλάχιστον έτσι νμίζει κάποιος μέχρι το τρίτο λεπτό, που τον περιμένει ένα πολύ ευχάριστο ξέσπασμα. εντάξη, δεν έχει τα τρελά γυρίσματα, αλλά είναι πολύ καλά ενορχηστρωμένο.

Whoever Brings the Night: αυτό εδώ το έγραψε ο emppu [σ.c. vuorinen, ο κιθαρίστας τους] και γίνεται αμέσως αντιληπτό αυτό, αφού είναι τίγκα στις κιθάρες αυτό το κομμάτι! η φωνή της ανέτ, παραμορφωμένη πραμένει πίσω από τις χορδές του emppu, και πρόκειται για ένα αρκετά μέταλ τραγούδι, με αναφορές σε παλιά ροκ ριφς, από όπου σαφώς δε λείπουν τα ορχηστρικά και χωροδιακά μέρη, έξυπνα τοποθετημένα ώστε να μην ακούγονται υπερβολικά. στα 2.30 λεπτά υπάρχουν μερικά φοβερά εφφέ, που βάζουν κάτω και τα πο προσεγμένα samples. γενικά δημιουγείται πολύ εύκολα η έντονα σκοτεινή ατμόσφαιρα που επιβάλεται. η σφαλιάρα έρχεται στο 3.20, απ'όπου η παρανοϊκη κιθάρα του emppu αρχίζει να ηχεί απ'όλες της μεριές, και να σε τραβάει από παντού, ξεσκίζοντας τη συνείδησή σου! καλά, μάλλον το παράκανα!

For the Heart I Once Had: όμορφη χαλαρή μπαλλαντίτσα, που εξελήσεται σε power ballad. με καλοπαιγμένη κιθάρα για αλλη μια φορά, και τη φωνή της ανέτ, να ακούγεται εδώ πιο αθώα και γλυκιά. θα μπορούσε άνετα να κυριαρχίσει στο ραδι΄φωνο, αφού είναι αρκετά εύπεπτο, και δε θα διαφωνούσα να είχε σταλεί και στην eurovision, καθώς μπορεί να προσελκύσει τον καθένα, χωρίς όμως να χάνει την ποιότητά του.

The Islander: αυτο εδώ το κομμάτι είναι εξ ολοκλήρου γραμμένο από το marco hietala, το μπασίστα, ο οποίος δίνει και φοβερή φωνητική ερμηνεία. δε θέλω να το σχολιάσω, θα το καταστρέψω. καλύτερα ακούστε το μόνοπι σας. κι ελάτε να μου πείτε που βρεθήκατε! εγώ ακόμα ταξιδεύω!

all in all, η ανέτ διαδέχεται αξιοπρεπέστατα την τάργια, και έχω την εντύπωση ότι δεν έχουμε ακούσει ακόμα όλες της τις δυνατότητες! η παλιά συμμορία δε φαίνεται να επηρεάστηκε άσχημα, μουσικά, από την αναχώρηση της τάργια, καθώς τους βλέπουμε, ή μάλλον τους ακούμε, ακμαίους, και πειραματικούς, καθώς και φρέσκους όσο ποτέ!

και μένουν να παρουσιάσω τα Last of the Wilds, 7 Days to the Wolves, από το οποίο υπάρχει δείγμα στο σάιτ του συγκροτήματος, και ακούγεται φοβερό, καθώς και το Meadows of Heaven το οποίο αναμένεται να είναι η έκπληξη του δίσκου:
έχει μία γκόσπελ χορωδία, μοντεράτο τέμπο, με φοβερά έγχωρδα [ναι, καλά καταλάβατε! το ακούω τώρα, και βαριόμουν να σβήσω τα ανωτέρω!]
ορίστε λινκ:
http://www.youtube.com/watch?v=ayDVTi1nX4I
αν έκανα βλακεία που το έβαλα, σβήσ'το D_I, αλλά μάλλον όλοι εκεί θα ψάξουν πρώτα!
το τραγούδι σπέρνει! είναι μεν αργό, αλλά έχει πολλά σημεια να ανακαλύψεις!

και πάμε ανάποδα:
7 Days to the Wolves: αυτό είναι μέταλ! ξεκινάει μεταλικά, συνεχίζει μεταλικά, η ανέτ τραγουδάει μεταλικά, έχει μπόλικα τύμπανα, ο μάρκο δίνει πάλι τη γνωστή άγρια φωνή του, mid-tempo, μέχρι το τρίτο λεπτό, όπου χαμηλώνει [η γαλήνη πριν την καταιγίδα] και σιγά-σιγά χτίζεται ένα κρεσέντο, με τα πιο απίστευτα σημεία βιολιού, και στο 4.40 επιστρέφει στο αρχικό mid-tempo, ενισχυμένο από την ορχήστρα, μόνο μέχρι το 5.50, οπου και πάλι εξαπολύεται μια ξέφρενη μελωδία, μέχρι το τέλος του κομματιού. θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετικά horror κομμάτι, αν και θα μπορούσε άνετα να ντύσει μια περιπέτεια!

Last of the Wilds: το instrumental κομμάτι του δίσκου. όχι απλώς ένα βαρετό instrumental κομμάτι, αλλά μια ροκ φολκιά, που δε μπορώ να σταματήσω να ακούω! πολύ καλό βιολί, πολύ καλό φλάουτο, με τα μέταλ στοιχεία λίγο πιο πίσω. ταξιδιάρικο, αλλά γρήγορο, χαρούμενο, που εμένα μου δημιουργεί την εικόνα μιας βραχώδους πλαγιάς, με δέντρα να ξεπετάγονται αριστερά και δεξιά, από κάτω τη θάλασσα, και γύρω τους δυνατούς ανέμους της ελλάδας [ή της φινλανδίας, δε θα τα χαλάσουμε εκεί!]

όπως μου είπε πριν λίγο και ο kerry, παίζει και να ειναι το καλύτερο άλμπουμ τους! ever! αν χρειάστηκαν δύο χρόνια γι'αυτό το αριστούγημα, δε μπορώ να φανταστώ τι θα γράφαν σε πέντε! κι ένα άλμπουμ ανα πενταετία να βγάζανε, και να 'ταν όσο καλό μπορούν [γιατι οι δυνατότητές τους είναι τρελές!] δε θα με χάλαγε καθόλου!

αξίζει!

Last of the Wilds: http://www.youtube.com/watch?v=xURhmTSN0A4
7 Days To The Wolveshttp://www.youtube.com/watch?v=hl1zc_61RTs

καλά, αυτή πρέπει να 'ναι η πιο ανάποδη παρουσίαση δίσκου που έγινε ποτέ!

Ανυπομονώ να τον ακούσω σύντομα, μόλις βρω χρόνο δηλαδή.

"Bye Bye Beautiful"

Καλά αυτό δεν το περίμενα! Οι στίχοι και το concept αυτού του τραγουδιού θυμίζουν τραγούδι σαπουνόπερας.

Turn Off!

Αυτό όμως που θέλω να ακούσω ιδιαίτερα είναι το The Poet and the Pendulum. Αν κρίνω από την παρουσίαση είμαι σίγουρος πως θα μου αρέσει.

quote:

---

δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρξει αρσενιός σοπράνο!

---

quote:

---

Καλά αυτό που έστειλε ο Kerry δεν ήταν ολόκληρο;

---

Μου αρέσει πάντως πολύ το εξώφυλλο, μου κάθισε πολύ καλά στο μάτι.
Φίλε A. Kircher, το The poet and the pendulum πρέπει όντως να είναι αρκετά ενδιαφέρον κι αυτό το κολπάκι με το παιδί σοπράνο θα του δίνει καλύτερο "χρώμα" πιστεύω.
Για κάποιο λόγο νιώθω πως όταν ακούμε σοπράνο, το μυαλό μας πάει σε κάποια γυναίκα...

In anticipation of my resurrection...

anywayz... όσο το ακούω, τόσο κολλάω με αυτό το άλμπουμ παίδες!

να και τα σοπρανόπαιδα στο δεύτερο λεπτό:
http://www.youtube.com/watch?v=mbwNwMh2rEE
άκου 2 εκατ. πωλλήσεις το soundtrack του lord of the rings [στην αρχή του βίντεο]. δε λέω, ήταν έπος, αλλά ποιός προτίμισε να το αγοράσει κι όχι να το κατεβάσει; εντάξει, ένα σάουντρακ είναι...

http://www.youtube.com/watch?v=yuSrsGzhD9U&mode=related&search=

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr